Vémonos nuns días

Tómome un descanso ata o ano que vén, vémonos e pasadeo ben!

Érase un programa de Tele5...

Penso que co título que lle puxen non fai falta decir moito máis nestes últimos días XD

Bueno, non sei se vedes Tele5, un programa que se chama "La Voz"... EU NO

A cuestión é que parece que o sigue -ou sigueu, dicen que xa acabou- unha barbaridad de xente, incluídos jevis (uuuh me quejo de telemierda, pero me la trago porque me entretiene... amos!), coa excusa de que hai "un jevi" cantando ahí. En fin... 

Parece ser que me estou encontrando a noticia últimamente de que o tipo "versionou" no programa "a versión" que fixeron un día Stravaganzza de Hijo de la Luna e non lles deron o crédito a eles, ante o cal hai unha avalancha de xente queixandose sobre o maltrato do metal en España e incluso desde a distribuidora Avispa mandaron un comunicado de queixa!

Avispa Compañía Discográfica quiere expresar su malestar por la injusticia cometida en la final del programa La Voz de Tele 5 con nuestro artista STRAVAGANZZA.

La versión del tema 'Hijo de la Luna' que interpretó el concursante, finalmente ganador, Rafa con David Bisbal fue una copia exacta de la versión que dicho grupo grabó y publicó con esta compañía en 2006, como demuestra el disco 'Hijo del Miedo' de referencia ADC155 de Avispa.

Nos apena profundamente que en un momento en el que la música necesita de todas las ayudas y reconocimientos, no se haya mencionado la existencia de esa versión metal de tan magnífica canción compuesta por Jose Mª Cano.

STRAVAGANZZA arriesgó mucho en su día realizando esta versión con la que puso todos sus esfuerzos e ilusiones y se hubiese merecido su justo reconocimiento.

Mal empezará Rafa su carrera musical si se olvida de mencionar sus fuentes de inspiración en un estilo musical que ha hecho siempre de la autenticidad y lealtad sus estandartes y signos de identidad.

Sí, seguro que lles interesa moitísimo que Rafa empece ben ou mal a súa carreira... 

 

Incluso polo que vexo ata o Leo está indignadísimo

Facebook Leo Jiménez

O certo é que vendo o tema sí que parece a versión que fixeran Stravaganzza, moi liviana, xa que as guitarras non sonan case, pero sí. E ahora digo eu... ¿e qué? 

Penso que sí que podería estar ben que lle deran mención ao grupo que fixo esa versión, pero penso tamén que a noticia trascendeu e que os seguidores do grupo están tirando para que se sepa... que era eso o que se debería resaltar como resultado final, non? De feito hoxe lín que no programa de Ana Rosa falaron de Stravaganzza XD Leo, xa podes estar tranquilo, igual un día te invitan á mesa esa das cotorras para que contes cómo pedías fotos de jóvenes groupies polo myspace hai un par de anos co outro, o tal IX Ballerina.

Outra cuestión é que por máis que se fale, non haberá máis xente que lle guste o Metal, síntoo moito, Stravaganzza. Sei que vos gustaría volver a sonar nos 40 principales, pero hoxe en día a cousa está complicada, por máis que dixeran o voso nombre en Tele5.

Eu creo que as preguntas esenciales son: ¿qué facían tantos jevispanos vendo ese circo de "artistas-próximos xoguetes rotos"? ¿tanto preocupa hoxe en día que salga un "jevi" na tele -en tele5 para máis inri-, aparte con todos os clichés estéticos, para mín que xa deberíamos ter superado...?

Bueno, a veces olvídome que neste país os grupos de metal máis seguidos son Warcry, Saratoga e Mago de Oz... XD

E por último, ¿porqué a xente se queixa que todo o que hai na televisión é unha merda, en especial en tele5, pero logo están enganchados á primeira basura que emiten?

Interrogantes de Metal - De perillas

Esta pregunta xa ma fixen un día, pero volvo aquí para metela nesta colección:
¿Porqué se Rob Halford era rubio, ten perilla negra?

Microreviews Decembro'12 - III

3 Inches of Blood - Long Live Heavy Metal (2012)
Heavy Power Metal 
Facebook

Recordo que o anterior destes canadienses, "Here Waits Thy Doom" non me gustara prácticamente nada, e por eso tiven certos reparos en poñerme co novo de 3 Inches of Blood. Según lembro, aquel perdera un pouco a velocidade e frescura que posuían e fórame un pouco "pantanoso" de oír. Sen embargo, o novo paso dos canadienses é unha volta ó Heavy Metal de raíz tradicional e ochentera baseada na NWOBHM, un disco cañero e con pegada ó que añaden esas pizcas de Thrash e ese feelin' rockero que lle senta tan ben e no que parece que se moven máis cómodos 3 Inches of Blood.

Desde Iron Maiden, con esas míticas harmonías dobladas deles, ata Saxon, Judas Priest ou Accept-UDO -sobre todo pola voz do cantante, que hei de admitir que nun principio sempre me pareceu paródica-, estes canadienses sacáronse un bo álbum, todo un tributo ó Metal ochentero e divertido de oír, ainda que se me fixo algo largo. Tamén é certo que o escoitei coas bonus tracks, que son puro relleno evitable que alargan o lanzamento ata máis de 1 hora... Perfectamente podedes pasar delas.

Long Live Heavy Metal. 7/10

Dawnbringer - Into the Lair of the Sun God (2012)
Heavy Metal
Facebook
Tema: IV

É curioso, cando oín por primeira vez a Dawnbringer no "aleatorio" do guaynamp dixenme "buf cómo sona este grupo a aqueles de Chris Black, os Superchrist e High Spirits". Entón dinme de conta que eran Dawnbringer, o outro proxecto onde o americano participa compoñendo, cantando e tocando a guitarra, ademáis con membros de High Spirits e Pharaoh, o outro grupo no que Black participa e que me faltaba de nombrar. 

Sabendo esto, é obvio que o novo Dawnbringer tamén sona moi parecido aos outros grupos, xa que tamén comparte un estilo similar. Tal vez a diferencia radique en certas concesións máis escuras e cercanas ó que foron os primeirísimos comezos do Black Metal, con Venom e Hellhammer de guías espirituales de Dawnbringer. Pero desde logo o que manda é un Heavy Metal moi tradicional, moi "de riff" e enraizado na old school da NWOBHM, tendo coma principal influencia a Iron Maiden. En máis dunha ocasión nos poden vir á mente os de Harris cando fan eses punteos doblados, de feito Into the Lair of the Sun God parece un disco que podería definir coma os Iron Maiden dos 3-4 primeiros discos mezclado co sonido máis crudo de Venom ou Motorhead, certo deje doomy de The Lord Weird Slough Feg -sobre todo desde a metade ata o final- e con Lemmy mandando á voz. 

Penso que é un disco que se oe bastante ben, a pesar de que hacia o final floxea un pouco, os temas vanse tornando máis lentos -para mín desacertadamente- cunhas 3 últimas cancións que baixan o listón demasiado con respecto ós primeiros cortes .  
Into the Lair of old school. 6/10

Kawir - ΙΣΟΘΕΟΣ  (2012)
Pagan Black Metal
Oficial
Tema: Hymn To Winds

..e chegou tarde ós meus oídos, pero arrivou a casa finalmente: O Disco de Pagan/Black do 2012 é o dos descoñecidos ata o dagora para un servidor, Kawir.

Kawir semellan ser unha banda procedente de Grecia e que levan case 20 anos de historia. Véndolle as pintas ós fulanos esperábame un disco de Black Metal, pero non, o que fan estes gregos é un Pagan moi a medio tempo, de melodías largas que entremezclan Folk con Black e moitos coros que lles dá unha sensación entre atmosférica e vikinga, ainda que realmente, a lírica deles basease na súa rica tradición mitolóxica natal.

Esta vertente máis sosegada do Pagan Metal, que une épica con tremolos e medio tempo na sección rítmica só pode ter uns pais directos: Bathory, grupo do cal aposto que Kawir son grandes fans da súa época máis vikinga e que en temas coma "Hades" recalcan sen pudor. Sen embargo este ΙΣΟΘΕΟΣ recordoume moito tamén a Forefather, grupo das miñas debilidades, dos cales acollen certas melodías moi no seu estilo, ó igual que os coros que combinan cos rasgados, tanto na súa composición coma na súa confección.

Todo un descubrimento o desta banda certamente underground que de seguro ha de encandilar ós fans das bandas citadas e tamén ós de Falkenbach, primeiros Vintersorg, Otyg ou Windir.

Os Forefather gregos. 9/10

Este vaille recomendado a RMS XD

 

Revoltons - 386 High Street North: Come Back to Eternity  (2012)

Progressive Power Metal

Oficial

Tema: Jeremy Bentham

Revoltons son unha banda de Power con toques progresivos procedente de Italia -outra máis, nese país non ganan para este xénero-. Levan xa bastantes anos na música, pero coma moitas outras nadas en Italia, non sobrepasaron as fronteiras en canto a repercusión, e seguirano sen facer con este novo disco, todo un despropósito para o estilo, cun cantante que dana os oídos e que vai nunha dimensión aparte da música e cunhas composicións que pretenden ser escuras e variadas, pero que causan tedio a máis non poder. Pouco importa que os tipos toquen ben, que utilicen elementos diversos, coma guitarras acústicas ou pianos... os riffs son malos, a atmósfera quédase en terra de ninguén, o cal desemboca nunha escoita realmente difícil. Eu intenteino 2 veces e sólo puiden completalo a primeira, pensando si me reservarían algunha sorpresa para o final.  E bueno, sorpresa houboa, pero moi negativa: tema de 15 minutos, cuios 8 primeiros sonan coma se fora grabada nun estudio diferente de peor presupuesto. Logo hai un silencio e no minuto 10 empeza outro tema que parece que esteña grabado na habitación dun deles cun radiocassette. Por se fora pouco, neste último tema cambian de rexistro para ofrecer algo máis cercano a.. un... grunge/rock progresivo que é ainda peor que calquera corte do CD. De verdade, ainda non sei qué pretenderon con esta maniobra tan bizarra.

Facía tempo que non oía un CD de Prog Power tan malo. Síntoo pola banda, pero fan un tipo de música que na que difícilmente destacarán con discos así. 0/10

Strydegor - In The Shadow Of Remembrance (2012)
Melodeath
Oficial
Tema: Fight For Decay

O segundo álbum destes alemanes e primeiro que lles oigo, fíxome pensar que sen duda, a inexistencia de Amon Amarth cambiaría moito as cousas nos novos grupos que se dedican ó Death Melódico "guerreiro". De feito, penso que se os suecos non existiran, probablemente Strydegor tampouco, alomenos non co sonido que presentan en In The Shadow Of Remembrance. 

Dito esto, xa está dita a metade da película: Death Metal melódico con aura Black e sentimento vikingo, moito tremolo picking en quinta e sexta corda e riffs que incitan á batalla pero que gardan ese certo toque melódico e melancólico en certas partes. O sonido acompaña perfectamente á proposta de Strydegor, ofrecendo pesadez de guitarras e crudeza machacante. 

Hei de confesar que hai temas que se me grabaron a fuego de primeira oída, coma "Fight For Decay", ou "Waves of Sorrow", que me recordaron ós mellores Amon Amarth pola súa pegajosidad á que hai que acompañar cun headbanging involuntario, pero desgraciadamente non todo é tan bonito en In The Shadow Of Remembrance, pois hai un par de temas ou tres que están compositivamente a palpable distancia dos bos. Agora mesmo recordo especialmente "Meadguard", xa que é a que cerra o disco bastante indignamente para o resto que levamos escoitado. 

De todos xeitos, o balance acaba sendo positivo. Eu prefiéroo ó Surtur Rising sen lugar a dudas.

Para fans de Amon Amarth, Unleashed, Demonical ou Evocation. 7/10

Esperando o Heavy Metal Messiah

Parece ser que xa é oficial: en Reino Unido o ascenso espiritual dos metaleiros é unha realidade! Segundo as estadísticas do censo do 2011, dos británicos que se declararon coma procesantes "doutra relixión" -uns 254.000-, máis de 6.000 siguen a visión relixiosa do Heavy Metal -non me preguntedes cál é, pero en seguida vos faigo un decálogo para un seguidor do Metalpaco God se mo pedides XD-. 

As conclusións deste estudio son que por un lado, os procesantes da relixión do Heavy Metal incluso superaron ós que se declaran satánicos, que apenas chegan ós 2.000. Logo, a pesar de que o número de "caballeros Jedi" (cómo se diría en galego se non existe a "j"? Xedis? XD) segue a ser o máis grande neste grupo (176.000 practicantes), notouse un descenso nos últimos anos. E por outro lado, o paganismo gana terreno con máis de 56.000 afiliados. 

Detrás da historia da "relixión do Heavy Metal" semella que hai certa broma propagada pola Metal Hammer UK edition, que animaba ós seus lectores a unirse a esta causa. O apoio de Biff Byford, cantante de Saxon, fixo que a iniciativa ganase en popularidade, e así chegaron a estes 6.242 adoradores do Metal!

Quén dá máis!

  

Fuente

En honor a todos aqueles que morreron por obra e gracia do Metal, toquemos un solo e mostremos os nosos cornos ante os pecadores da radiofórmula.

Microreviews Decembro'12 - II

Opera Diabolicus - 1614 (2012)
Epic Gothic Doom Heavy Metal
Oficial

Como o novo de Therion non é que me entusiasmara precisamente, pensei que neste 2012 podería encontrar uns sustitutos válidos nos debutantes Opera Diabolicus. Éstes son un proxecto bicéfalo, comandado por David Grimoire e Adrian de Crow, un músico e un letrista respectivamente, que parece ser que acordaron facer un disco inspirados por unha obra escénica de "O nome da Rosa" de Umberto Eco á que ambos asistiron en Suecia e onde se conoceron por casualidade. Sona un pouco a cuento, pero bueno, tanto dá, a cuestión é que hai coma uns 5 ou 6 anos empezaron a discurrir este 1614, ano da morte de Elisabeth Bathory á que dedican un tema e a portada (ou sexa, que todo eso do Nome da Rosa... é moi bonito para a historia da banda, pero quedouse un pouco a un lado XD).

Así, unha vez lanzado o álbum, os comentarios que lín eran máis ca esperanzadores: unha Opera Metal con elementos de King Diamond, Therion ou Mercyful Fate que se vén envoltos nun Gothic/Doom progresivo. Impresionante. E en gran parte esta descripción é certa, ademáis conta coa colaboración de dous que traballaron con Therion coma Snowy Shaw e Mats Levén, logo Niklas Isfeldt (Dream Evil) e unha tal Alisander-Ason como voz operística feminina.

Por se fora pouco, o disco sona moi ben, e as composicións están moi traballadas, con partes brillantes no medio dalgunhas cancións.

O malo... esto non supera a mellor época de ningunha das bandas mencionadas. Por algún motivo, o producto final desta suma de interesantísimas cousas non deu chamado a miña atención tanto coma intuía nun principio. Bueno, nin nun principio nin nun final, xa que debo levar oído máis de 7 ou 8 veces o CD, e segue sin tocarme a fibra. É algo extraño, xa que os ingredientes cos que está feito 1614 son moi do meu agrado, pero, sen ser tampouco un mal trago, deixoume algo destemplado. 6/10

Sear Bliss - Eternal Recurrence (2012)

Atmospheric Black Metal

Oficial

Tema: A Lost Cause

Recordo que descubrira a estes húngaros polo EP "Pagan Winter" por aló do 97, e resultáranme xa daquela un grupo bastante curioso. Nunca oíra unha banda de Black Metal con trompeta. Era cando menos desconcertante. Nesto, Sear Bliss poderíase considerar unha banda pionera, ainda que realmente a súa proposta non causase excesiva expectación nin fose modelo para outras bandas -polo que vín-. 

Xa pasaron anos desde aqueles comezos interesantes, uns vinte xa, e os húngaros non pararon de evolucionar na súa personal maneira de entender o Metal extremo. Así, a principios deste 2012 sacaban o seu séptimo CD, Eternal Recurrence, con moitas máis concesións á experimentación que antes. Riffs extraños envoltos de vez en cando pola famosa trompeta, momentos ambientales pseudojazzies apoiados por teclado e melodías vocales bizarras conxúntanse nunha atmósfera máis vanguardista e cambiante do que eu me esperaba. O malo é que nunha vista xeral o álbum non me acabou de convencer, e supoño que nesto ó que lle toca é, ó de sempre: á composición, que sí que intenta ser todo o variada que pode, pero que a mín non me enganchou coma en pasados traballos. 5/10

Landforge - Servitude to Earth (2012)
Doom Metal / Post Rock
Bandcamp
Tema: Enchantress

Procedente do Reino Unido, Landforge é un one-man-project (Stephan Carter) que se decideu por combinar dous estilos que sempre lles vín posibilidades de conxunción: o Doom e o Rock atmosférico ou Post Rock. Ambos xéneros derivan na mesma pretensión de levar ó oínte a un estado melancólico e escuro a través de música lenta e ambiental, nun caso con guitarras máis profundas que no outro, e o señor Stephan Carter consegue aunar momentos de densidade con outros de guitarras en clean con rotundo éxito. Melodías largas e temas orgánicos fan que nos olvidemos da necesidade de voces nin letras, nin sequera teclados, para transmitir certos sentimentos.

Servitude to Earth é o segundo álbum de Landforge (que ó principio pensaba que sería unha banda de Power Metal XD), un CD feito con dedicación e feeling. Se tivera un sonido máis contundente daríalle un plus, pero tal e como está presentado xa sobra decir que aquí hai calidade.

45 minutos que se pasan sen darse de conta 8/10

The Forsaken - Beyond Redemption (2012)
Melodeath / Thrash Metal
Facebook
Tema: Beyond Redemption

No primeiro post de Microreviews de Decembro falaba sobre "a segunda ola" de Death Metal (incluíndo o Death old school, Melodic Death e o Death-Thrash) que se produxo en Suecia a finales dos 90-principios dos 2000, decindo que prácticamente ningunha daquelas bandas conseguiron facer o que os seus antecesores; nin chamar a atención a nivel internacional sendo exemplo para outras, nin tan sequera ser recordadas máis aló dos círculos do seu xénero. The Forsaken pode ser outro exemplo máis desta casuística, xa que, cunha gran axuda nos seus primeiros álbumes, proporcionada por Century Media, que vira un gran mercado na marca "swedish melodeath" a principios da pasada década, estes suecos chegaron a sacar 3 discos en 3 anos. Os 3 grabados nos prestixiosos Abyss Studios cun ingeniero de pro coma Tommy Tägtgren, irmán de Peter, polo que sobra falar sobre a calidade de sonido daqueles álbumes. O malo é que a música de The Forsaken non conseguiu chamar a atención do público, supoño que polo pouco innovador da súa proposta. Recordo ter oído algún daqueles tres CDs naquela época e decir "sí, sona guay, pero prefiro escoitar Into The Abyss (Hypocrisy), Timeless Departure (Skyfire), The Avenger (Amon Amarth) ou Sindustries (Gardenian)". 

Algo así pasa coa volta ó ruedo logo do seu último disco en 2003; Beyond Redemption é un disco que se oe bastante ben, hai momentos nos que certo riff ou cambio poden chamar a atención, pero en líneas xerales reincide na mesma pouca imaxinación que tiveron moitas outras bandas de Melodeath sueco surxidas nos 2000. É difícil escoller temas, xa que todos van rallando a un nivel parecido; dosis de old school mezclado con melodía, algún guiño thrasheiro e sonido denso e contundente, totalmente profesional. Penso que ós máis fans da movida sueca lles poderá interesar, pero nos meus ollos non deixa de ser outro CD máis, con gran producción pero normaliño en canto a composición. 

Unha volta polo mesmo sendeiro. 5/10

Ensiferum - Unsung Heroes (2012)
Symphonic Folk Melodeath
Oficial
Tema: In My Sword I Trust
Malas vibracións me deron as primeiras oídas do novo de Ensiferum, e a miña percepción non mellorou co tempo. Sorprendeume ver que na maioría de webs que suelo checkear en canto a novidades, os comentarios eran similares ós meus e incluso bastante peores nalgúns casos. Non suele pasar XD
Unsung Heroes é o quinto LP dos finlandeses, e para mín sen duda o peor da súa carreira e un gran baixón desde o From Afar.
Parece que o baixista, durante o período de grabación dixo algo así coma que moitos riffs eran antigos, desbotados doutros discos, cousa ésta que non me extraña, porque distan da frescura que a estas alturas se lle pode esixir a Ensiferum. Para darlle un aire novo a eses riffs, os suomis pretenderon proveer cunha envoltura moito máis épica e menos vikinga a este novo disco, facendo que certas pezas non parezcan propiamente deles. Ademáis, podemos observar tanto unha deceleración xeral de velocidade, e un maior uso de voces limpias/coros, que xunto cunhas composicións bastante mediocres, sobre todo na parte central-final do disco, sacudiron a boa parte dos seus fans. Por exemplo, "Celestial Bond" é unha peza acústica cantada por unha rapaza, é unha composición certamente celta, e non está mal, pero dá a sensación de estar fóra de lugar no álbum, ó igual que "Star Queen (Celestial Bond II)" que contén unha línea melódica vocal.. asiática? e que se fai extremadamente larga para os 6 minutos que dura. "Pohjola" tén unha estructura desordenada, confusa, onde a melodía principal podería ser máis ben dos Amorphis noventeros -e seguro que eles a aproveitarían mellor-, e o estribillo sona absolutamente Metsatöll. "Last Breath" é un tema tamén acústico -2 cortes acústicos de máis de 4 minutos?-, outro relleno que non dice nada e que parece máis ben composto por Turisas. 
Pero o prato forte vén coa interminable última canción de máis de un cuarto de hora "Passion Proof Power", un caótico corte que parece que non dá empezado, cunha melodía vocal moi fulera, e extractos de piano, de voces operísticas, de Metal progresivo, neoclasicismo... un pseudoplaxio de Amorphis entre o 5:30 e o 7:30, con esa mesma forma de facer melodías e con ese aire de Rock setentero levado a Death -que ollo, para mín é do mellor do CD-. Logo tamén apareceron pola miña mente Therion, Nightwish, Dream Theater... no que parece un collage sen ton nin son no que Ensiferum se perderon sen dúbida.
Está ben o da amplitude de miras, pero penso que neste álbum Ensiferum quixeron ser algo que non son, quizáis por falta de ideas propias que continuasen a boa senda que levaban, e que se nota nos temas máis típicos seus, mediocres no mellor dos casos. En todo caso, serviulles para o propósito principal que parecen ter a maioría de bandas actualmente: ir de xira.
Para cerrar, obsequiannos cunha versión divertida de Bamboleo, que nin sequera souberon facer no seu propio estilo, senón que para ela tiraron de Mokoma e Stam1na... hai que ver...
Gran bache. 3/10

Cosecha de Bardos

...e seguimos con esta extraña moda de merchandising por parte das bandas metálicas. Turno de Blind Guardian e a súa cosecha provinte de Francia... e eu que pensaba que se irían a Australia con Peter Jackson...

"Wine, women and song. We know that we have female fans. You know that we have tons of songs. Up until now, only wine has been missing, but no longer! We proudly present the Blind Guardian Syrah wine."

Blind Guardian Syrah wine details:

Varietal Syrah
Vintage 2011
Dry red wine
13.5 % Vol alcohol

With its soft tannins and rich taste, it is perfect with pasta and meat dishes. Serve at 16-18°C.

Fuente

Microreviews Decembro'12 - I

Korpiklaani - Manala (2012)
Folk Metal
Oficial

Con bastantes reservas me oín o novo de Korpiklaani, xa que baixo a miña opinión os últimos discos non eran demasiado bos, e os finlandeses emperrábanse en seguir sacando case disco por ano para a miña desesperación e a doutros antigos fans deles. 

Para éste novo tardaron un pouco máis do habitual, concretamente 1 ano e medio :) e para él decidiron darlle un pequeno cambio ó grupo, fichando a un reputado violinista, Tuomas Rounakari debido á marcha de Jaakko Hittavainen. Penso que a incorporación deste violinista veulle moi ben a Korpiklaani, xa que non se limita a tocar melodías xa refritas, senón que se convirte en instrumento con vida propia dentro da banda, facendo acompañamentos diferentes ó que viñan sendo os habituales e incluso tendo espacio propio no que Tuomas se luce. Parece incrible que con tan sólo este cambio, os Korpiklaani xa sonen máis orgánicos que nos seus últimos traballos, pero ah... onde hai calidade, haina.

O álbum é o suficientemente variado como para manter a atención do oínte, alomenos ata máis da metade do CD (para mín xa é un logro); temos as típicas cancións cortas pero pegadizas de Korpiklaani, coma a inicial "Kunnia", "Rauta" ou "Ruumiinmultaa", un par de instrumentales "Husky-Sledge" e "Dolorous", que eu non deixaría unidas, unhas cuantas na media da banda, e para finalizar, un par que tiran hacia un medio tempo lento que parecen ser do gusto da banda, ainda que eu considero auténticamente peñazos: "Metsälle" empeza e acaba así, e "Sumussa Hämärän Aamun" continúa a densidade con riffs case Stoner, no que é un pouco acertado final de álbum para un servidor. De feito, en xeral penso que os cortes poderían estar mellor ordenados...

Ah! e olvidábame do auténtico despropósito de versión de "Leva's Polka"... horrible!

Non creo que Manala conteña temas mellores que os dos primeiros discos, pero sí tal vez mellor arreglados en canto a violín. Quén sabe cómo sonarían aqueles 3-4 primeiros se este Tuomas Rounakari estivera neles!

Mellorar os anteriores non era complicado, o complicado é alcanzar ós seus primeiros. 5/10

Icethrone - See You In Valhall (2012)
Melodic Death
Facebook
Tema: Red Giant Slayer

Recordo ter feita a microreview do traballo debut de Icethrone hai un par de anos, e recordo que fora o primeiro carolo que puxera, con esto xa o digo todo con respecto a qué me parecía a música destes italianos. Pero penso que máis dun se lles tivo que queixar do amateur que sonaba todo e do malillas que eran as súas composicións. Tal vez quixeron sacar algo sen madurar primeiro a súa execución e valorar a súa calidade...

Ben, logo de dous anos, teño que dicir que o cambio de logotipo -vaia cambio! se agora parece que toquen Primitive Black Metal XD- e o paso do tempo non lles inspirou demasiado. Seguen a facer algo así coma Amon Amarth empastelado e sen gracia, con moita menos garra e forza, e con algúns teclados atmosféricos de vez en cando.

Os temas siguen a ser bastante malos, lineales e aburridos, a labor de interpretación dos instrumentos tampouco é unha maravilla -sobre todo palpable nos solos-, a voz é mediocre, e o acento italiano ainda lle resta máis puntos e o sonido é tamén un pouco fulero para ser un segundo disco deste estilo, o cal precisa de máis agresividade rítmica e distorsión. Parece que grabaran o CD debaixo dunha tina de auga.  
O mellor, o tema final, "Farewell", unha bonita canción feita con sólo guitarras acústicas. 1/10

PD: A mín recordáronme moito a certo grupo de Vigo, pero mellor non digo o nome XD

Alcest - Les voyages de l'âme (2012)
Depressive Rock / Post Rock
Oficial
Tema: Les Voyages De L'Âme 

Alcest ben pode ser unha das bandas que máis medraron dentro do Metal no último lustro. Recordo perfectamente o seu debut, o gran Souvenirs d'un Autre Monde, e recordo tamén cómo fixo que o seu nome aparecera de repente por todas as webs coma un dos mellores debuts de 2007.

A cabeza detrás desa obra, Neige, pronto se empezou a facer conocido nas esferas do Black Metal atmosférico e pronto surxiron dous proxectos con él no medio que recibiron moi boas críticas: Lantlôs e Amesoeurs. E incluso como moitas veces sucede no país de orixe dunha banda que despunta, surxiron outras bandas que tentaron imitar ou alomenos saír á escena internacional por efecto arrastre cun sonido similar. Eso só o poden facer uns poucos grupos.

Pasaron 5 anos desde aquel sombrío e melancólico álbum, ó que sucedeu un bastante bo Écailles de Lune, e agora presentan Les Voyages de L'âme, un paso máis na evolución de Alcest que xa se vía vir no anterior. Esto é; o Black Metal -como eu o entendo- pouco a pouco foi desaparecendo en pos de moitísima máis atmósfera onírica. Guitarras acústicas, teclados ambientales e voz limpia inundan este novo álbum, que se acerca máis a uns últimos Katatonia, pero incluso máis lentos e atmosféricos. Segue a haber tremolo picking que se combina moi ben coas melodías largas, tristes e limpias dunha voz que se funde entre clean guitars e a suavidade de apacibles notas dun teclado sinfónico...
...ata parece que os temas se van fusionando... pero eu a esto chamaríalle máis ben Rock depresivo ou Post Rock que Black.

Era un paso previsible vendo o seu último traballo con Lantlôs, que vai nunha onda similar ainda que menos eléctrica que Les Voyages de L'âme, segundo recordo. E, serei un metalero de pro, pero a mín fíxoseme case tan cansino un coma o outro. Todo é demasiado bonito, melancólico e fundido. Non hai riffs de guitarra, sólo acordes de limpia e tremolos, e non hai prácticamente rasgados, só líneas vocales moi largas e similares que derivaron en ocasionales pérdidas de atención.

Tampouco poido decir que sexa un mal álbum, ademáis Alcest ten un estilo propio e sempre o valoro moi positivamente, pero a mín este novo disco cáusame somnolencia e non me chegou a conmover tanto como esperaba nun principio. 5/10

Swallow the Sun - Emerald Forest and the Blackbird (2012)

Melodeath / Doom Metal

Oficial

Tema: Cathedral Walls

A miña relación con estes finlandeses é extraña. A veces incluso non sei se me gustan ou no, supoño que todo dependerá do momento e da canción. Algo así me sucedeu con este novo Emerald Forest... que en primeira instancia desestimei case de raíz, e que progresivamente coas escoitas me foi entrando algo mellor, eso sí, hai temas que seguen sen parecerme á altura do que un día fixeron. 

Primeiramente, hei de dicir que son dos fans antigos de Swallow, daqueles que nos quedamos no máis puro Death/Doom de The Morning Never Came e Ghost Of Loss. No meu parecer, os finlandeses foron caendo nun terreno máis melódico a medida que iban ganando recoñecemento internacional. É curioso que moitas bandas que empezan desde un punto máis propiamente Doom evolucionen dunha maneira tan similar, moitas veces soterrando o estilo propio da banda e facéndoos máis "normales". Esta evolución fixo que Hope e New Moon me resultaran no seu día bastante pouco apreciables. Eso sí, sen negarlles a calidade, pero a mín simplemente non me dín tanto, é coma se fixeran de Swallow The Sun outro grupo máis que intenta parecerse a Katatonia desde un punto de partida máis extremo (que xustamente é a evolución deles, salvo que sen referente sonoro... parece incrible o nivel de influencia que conseguiron Katatonia, por certo).

Con Emerald Forest pasoume algo parecido ó que me pasou cos dous anteriores; non creo que éste sexa o mellor material que os de Jyväskylä fixeran ou poidan facer. Nótase unha certa maior experimentación e amplitude de miras con respecto ó que eu me acordaba deles, tendo moitas máis seccións de guitarras acústicas e voz en limpio, pero tamén hai partes que non me esperaría dun grupo de Doom -coma a canción absolutamente blackmetalera-sinfónica "Hate, Lead The Way"- pero unha expansión hacia outros xéneros non ten que ver cunha boa composición. Os temas máis Death/Doom son inferiores ós que fixeron hai 10 anos, e os temas máis Katatonia-Opethianos non son mellores que os desas bandas. Ademáis, -ainda que como digo, coas escoitas me foi entrando mellor-, sigo pensando que se fai largo, e eso nun disco do que me gustaron razonablemente sólo 3-4 temas de 10 e o resto vai indo cos seus máis e seus menos... non me dá moitos ánimos de poñerme máis veces nun futuro con él.

Máis accesibilidade nalgunhas cousas, máis amplitude de xéneros, menos pegada. 6/10

Ribspreader - Kult of the Pneumatic Killrod (And a Collection of Ribs) (2012)
Death Metal
Myspace
Tema: Flesh Psycho
Ribspreader son unha desas bandas pertencentes ó que se podería denominar "segunda ola de Death sueco". É dicir, aquelas bandas que empezaron a funcionar a finales dos noventa e que teñen os precedentes e raíces no traballo das nacidas a principios dos 90 coma Entombed, At The Gates, Grave, Dark Tranquillity, In Flames, Edge of Sanity, Dismember, Hypocrisy e todas as que xa sabemos.
As bandas desta segunda ola non tiveron o nivel de éxito e grado de influencia das primeiras, e penso que é debido á comodidade de simplemente "recoller e reproducir" de moitas. É por eso que non creo que grupos coma Aeon, Paganizer, Souldrainer, The Duskfall, Avatar, Hearse, Within Y ou os mesmos Scar Symmetry deixen tanta pegada coma o fixeron todos os seus antecesores. De feito non creo que sexa unha opinión, senón máis ben un feito.
E algo así ocorre con Ribspreader, un grupo de Death Metal sueco clásico, que non se desenvolve mal dentro do seu e que non incurre en prácticamente ningún experimento que os separe dos míticos Grave-Entombed-Dismember. Polo que está bastante claro o que temos: Death Metal a medio tempo, bastante "groovie", algunha influencia Thrash e con sonido tamén fiel ó que foi a vella escola dos 90.
Non poido decir que esteña mal, pero tampouco me dín nada novo que non oíra xa, polo que seguramente pasará pola miña memoria igual de inadvertido que pasaron os outros 4 discos destes nórdicos. 5/10
PD: como conmemoración do seu décimo aniversario, o disco vén coma unha edición especial, no que, aparte do seu novo traballo, atoparemos demos, EPs e os seus dous primeiros álbumes. 

Dragon Ball: Saiyan Saga

Parece que un grupo de fans, descontentos con aquela chapuza hollywoodiense: "Dragonball: Evolution", decidiron montarse un cortometraxe a modo de trailer de Dragon Ball Z. Unha versión moito máis fiel á orixinal de Toriyama, eso sí, con menos presupuesto, pero ainda me fixo gracia XD

Tamén se anunciou hai uns días a volta de Toriyama á serie, que vai retomar xusto logo de Bu, obviando toda a desfeita que fixeron os seus alumnos con Dragon Ball GT.

Por aquí vai o cartel

Microreviews Novembro'12 - Os Demáis

Alogia - Priče O Snovima (2012)
Hard Rock / Progressive Rock
Oficial

Tema: Za Nove Pobede

De Serbia, o certo é que poucas bandas hai que coñeza, están Abonos, tamén o descubrimento do 2010, Bane, e unha que estou oíndo estes días chamado Sangre Eterna...

Alogia semella ser un clásico do seu panorama Metal, ainda que a etiqueta que rezaba no lugar no que o descubrín de "Progressive Power Metal" é un engañabobos, xa que a parte Metal non está por ningures en Priče O Snovima. Sen embargo, segundo o pouco que lín da historia de Alogia, sí parece que un día fixeron aquel estilo, ou alomenos algo máis cerca que neste último disco, no cal encontraremos un Rock bastante accesible sen demasiada chispa. Sí que hai resquicios de progresividade que os acercan máis ben a un AOR que nos pode facer recordar a Journey ou Asia con sonido moderno, pero hai momentos peligrosos máis cercanos a un Pop-Rock lineal e intranscendente que non me dixo nada.

¿A palabra "puta" significa algo en serbio? Porque a cada cacho estaba oíndoos decilo XD 2/10

Faith Or Fear - Titanium (2012)
Thrash Metal
Oficial
Tema: Titanium

23 anos pasaron desde que estes descoñecidos norteamericanos Faith Or Fear lanzaran o seu disco debut, que realmente non debeu conseguir chegar ás masas demasiado, vendo que a banda quedouse un pouco no limbo. De feito, estivo desfeita desde o 91 ata o 2008.

Con este Titanium, os estadounidenses pretenden voltar á actualidade pode que pensando que o revival de Thrash na escena metálica os pode axudar. Así, este álbum móstranos un Thrash Metal con toques Heavies e algún arreglo proggy, pero tamén con certo aire grunge (ou é a miña imaxinación? existe o Thrash Grunge-Metal?). Non sei moi ben cómo definir o estilo de Faith Or Fear, pero sei que a mín non me gustou moito. Non vou decir que Titanium sexa un mal álbum en xeral, tendo partes mellores e peores, pero simplemente a mín non me convence. Influencias... diría que Pantera, Anthrax nos 90 ou Corrosion of Conformity. 3/10

Wyruz - Fire At Will (2012)
Thrash Metal
Facebook
Tema: Album teaser

Procedentes de Noruega, e con dez anos de historia, Wyruz saca o seu álbum debut ainda este ano. Cun sonido moi potente, e con certamente boas ideas, estes noruegos conseguen facer un disco de Thrash que combina tanto influencias añejas coma modernas. Fire At Will é corto pero suficientemente intenso, e penso que vai a mellor segundo pasan os minutos, con moi bos temas coma "The General", "Psychiatric Ward" ou a que dá título ó álbum "Fire At Will". O malo é que nun comezo a mín non me conseguiron chamar demasiado a atención, con cancións que non están mal, pero que non sobresalen demasiado. A mín recordoume a uns Xentrix con certo toque Melodeath. 6/10

Fatal Force - Unholy Rites (2012)
Hard Rock / Melodic Power Metal
Oficial
Tema: Unholy Rites

Segundo álbum destes daneses, que fixeran o seu disco debut hai xa 6 anos coa participación do gran Mats Levén á voz. Pasado un tempo de silencio, volven coa incorporación doutro grande como é Michael Vescera, todo un seguro na parte vocal.

O estilo deste Unholy Rites non é algo novedoso, ainda que cumple. Hard Rock ben feito con tintes de Heavy Metal con teclados ambientales pode recordar ó outro gran proxecto de Torben Enevoldsen, Fate, pero tal vez Fatal Force sexan un grupo de tempo máis lento, supoñendo esto en principio un estilo máis apacible, pero non por elo menos cañero. Unhas cuantas boas cancións, moi boa execución técnica con bos riffs e solos que nunca colapsan ó cantante (yngwiehmhem) e producción clara e impecable fan un álbum que se oe ben a pesar de que o medio-lento tempo demasiado imperante poida supoñer algún momento de cansancio. Un chisco máis de cambios nese aspecto e teríamos un gran CD. 6/10

Algol - Complex Shapes (2012)
Power Metal / Melodeath
Oficial
Tema: Complex Shapes

Vidos desde Italia, Algol era ata hoxe un grupo descoñecido para mín, e probablemente o volva a ser se os encontro nun futuro, posto que dudo que neste segundo disco o que ofrecen é un Melodeath con moita melodía bastante visto.

Por veces máis Power Metal que outra cousa, podería definir a Algol coma unha unión duns Skyfire sen a velocidade deles, uns Blackguard sen o toque folk, Dark Tranquillity sen o factor innovación e Scar Symmetry sen o toque prog. Entón qué temos? Un disco mediocre de Melodeath moi "melo" ou se o queremos ver doutra forma, Power Metal extremo, no que non encontraremos demasiados momentos memorables, salvo cando introducen a voz de tía en "Gorgon", un dos poucos momentos nos que levantei a cabeza para decir "eih!". Penso que deberían profundizar nese terreno. Ainda así, non poido decir que sexa un desastre tampouco, hai partes decentes, pero simplemente xa as teño moi vistas a estas alturas. 3/10

Syn Ze Sase Tri - Sub Semnul Lupului (2012)
Symphonic Black Metal
Oficial
Tema: Sub Semnul Lupului

Contando cun ex-membro de Negura Bunget, os Syn Ze Sase Tri son unha banda rumana que mezcla diferentes xéneros dentro dun Black Metal melódico dunha forma cohesionada e interesante. Neste segundo álbum, Sub Semnul Lupului, veremos elementos folk, épicos e incluso avantgarde no que parece unha base formada por influencias claras de Dimmu Borgir e Borknagar. De primeiras, a mín sóname moi ben esta descripción, ademáis nótaselles hagallas á hora de encarar o lado máis experimental, cousa que conseguen tirando máis hacia o final con temas tan extraños pero envolventes coma "In Pintecul Pamintului", unha canción de auténtico Black Metal acústico! (bastante mellor feito que aquel disco de Ajattara).

Non me atrevería a decir que é o disco de Black do ano, porque hai algún tema que non me gustou demasiado, pero en líneas xerales, véxolles moito potencial para sacar cousas interesantes nun futuro. 7/10

Nordvrede - Legion Nordvrede (2012)
Black Metal
Oficial
Tema: Fanfare

Black Metal moi ortodoxo e moi "maluto" é o que nos ofrecen os noruegos Nordvrede no seu segundo álbum. Pouquísimas concesións á melodía, moito blasting, habitual tremolo picking e sonido moi "trve" fan deste un disco de Raw Black Metal do montón, do que pouco se pode extraer que non oiramos xa noutros compactos dos centos de bandas que teñen como máxima inspiración aos primeiros Darkthrone e a Gorgoroth. Black elitista e mediocre no seu máximo expoñente noutra banda máis sen estilo propio nin ganas de telo. 2/10

  

Morian - Ashen Empire (2012)
Alternative Metal / Gothic Rock
Oficial
Tema: Darkplay

Outro álbum que me enganou un pouco pola definición de "Gothic Metal / Melodic Metal" foi éste dos finlandeses Morian. Vendo a procedencia e o estilo, dalgunha forma esperábame uns Amorphis ou Sentenced, pero nada máis lonxe, bueno, quizáis sí pode haber algo destes últimos, pero dunha forma moi sutil, xa que Morian fan un Rock duro que está entre o Rock alternativo americano de Seether e o Heavy-Rock patrio de Entwine (que por certo, Aksu Hanttu, de citado grupo é o enxeneiro de sonido do disco). Non estou metido demasiado nestes estilos, así que é probable que por unha razón relacionada, este CD de Morian me pasase bastante inadvertido, ainda que teño que admitir que o grupo inténtao, sobre todo cunha gran voz que lidera os temas de forma absoluta, e con coidados arreglos de sintetizador que dependendo da canción son máis épicos-sinfónicos ou electrónicos. Penso que para os fans do Metal Alternativo pode ser un disco interesante, pero eu non pertenezco a ese colectivo. 5/10

Disharmonic - Carmini Mortis (2012)
Black / Doom Metal
Oficial
Tema: Livor Mortis

Se escoitara este disco hai uns anos, probablemente lle poñería unha mala nota, é máis, probablemente non pasara da segunda canción. A verdade é que o sonido ou incluso a execución non axuda demasiado a coller ben de primeiras a Disharmonic, por eso me propuxen oír Carmini Mortis dun xeito diferente a como o faigo normalmente. E así é como propoñería darlle unha oportunidade a Disharmonic, que basa o seu potencial en recrear atmósferas ocultistas e de terror, por medio de música opresiva, ritual e escura. Únicamente unha vez que te liberas mentalmente do sentido musical máis técnico, podes disfrutar da ambientación lóbrega de Disharmonic, que en certo sentido me recordou a algúns grupos noventeros do estilo dos Diabolos Rising máis rituales, ou os seus compatriotas Opera IX e Mortuary Drape.

Quizáis o máis negativo sexa que a veces parece que se perdan de tempo, coma se fixeran dunha tacada toda a grabación, erros incluídos, e tamén que a duración é excesiva.

Eso sí, todos os que disfruten de produccións limpias, que rehuyan. Esto é underground 100% e apto para audiencias minoritarias. 5/10

Zombiekrig - Den Vänstra Stigen Ljus (2012)
Blackened Thrash Metal
Oficial

Tema: Häng Dom Högt Över Stan

Zombiekrig son unha banda sueca de recente creación que saca este ano o seu segundo traballo. O estilo non é nin máis nin menos que Thrash Metal con voz rasgada, supoño que seguindo os pasos de compatriotas seus coma Witchery, ou cun pouco máis de distancia, duns Sodom ou Destroyer 666. O que pasa é que a estes Zombiekrig véselles ainda un pouco verdes no asunto, sobre todo porque cando oín Den Vänstra Stigen Ljus sempre me parei mentalmente nos mesmos puntos do disco nos que a miña cabeza decía: "Metallica... And Justice for All ou Ride the Lightning? / Megadeth... Killing is my business? / Ministry... "Just One Fix"... Skid Row, "Slave to the Grind"... Sodom.. Agent Orange?...". Penso que o que quero decir está claro; certos riffs en diferentes temas xa os tiña oídos, ainda que fora dun xeito algo diferente (sólo faltaría que fosen clavados XD), ademáis de que o álbum se vai facendo costa arriba a medida que acaba, con máis abundancia de medios tempos e peores cancións. Ainda que creo que a banda tén tamén os seus pros, supoño que haberá que mirarlles a progresión no próximo. 5/10

Candlemass - Psalms for the Dead (2012)
Doom Metal
Oficial
Tema: Prophet

Xa son moitos anos e moitos discos no haber de Candlemass, e, ainda que eso non se notou no anterior -e xenial para un servidor- Death Magic Doom, sí que se nota neste recente e dicen que último da carreira dos suecos. A pesar de empezar realmente ben, con "Prophet" e "The Sound Of Dying Demons" o disco desinflase por partes posteriormente. A inclusión dun elemento coma o órgano Hammond non fai que as composicións melloren, e temas coma "The Lights Of There", "Siren Song" ou a totalmente Blacksabbathiana "The Killing Of The Sun" mostran uns Candlemass repetitivos, coma envellecidos e cansados. Tampouco poido decir que é un disco horrible, estes doomers saben facer boas cousas incluso cando non están demasiado inspirados, pero desde logo non é a mellor despedida que lle poidan brindar ós fans. 5/10

The Deadstation - Episode 01 Like Peering Into The Deepest Ocean Abyss (2012)
Progressive Metal
Oficial

Tema: Subsistence Defined

The Deadstation é unha das sorpresas salidas de norteamérica este ano en canto a Metal Progresivo. Episode 01 é o seu álbum debut, un traballo conceptual de tan sólo 7 temas e pouco menos de 30 minutos (esto sería máis ben un EP?), e está masterizado por Jens Bogren, que xa participou en traballos de Devin Townsend, Symphony X, LaBrie ou Opeth, polo que o sonido é pro 100%.

Certamente cando un oe a The Deadstation venlle á cabeza a Dream Theater, Ayreon ou Devin Townsend, ainda que a banda coa que eu os emparentaría máis serían Leprous, pola súa xuventude e ganas de levar a terrenos propios o Metal Progresivo. Tal vez non sexan tan experimentales coma o último de Leprous e se deixen guiar por unha ambientación máis espacial ou futurista máis propia de Arjen Lucassen, pero o que fan fano moi ben e dunha forma máis ou menos orixinal.

O peor que lle vexo a este episodio 1 é a corta duración do propio, pero tómomo coma unha toma de contacto inicial interesante. 8/10

PD: O disco está a libre disposición na súa páxina.

Vorkreist - Sigil Whore Christ (2012)

Black Metal

Oficial

Tema: Dominus Illuminatio Mea

Provintes da extensa movida francesa de Black Metal, os Vorkreist levan xa máis de unha década de existencia e catro LPs con este Sigil Whore Christ. Lamentablemente, os seus anteriores traballos non supuxeron que estes blackers se deran a conocer demasiado no ámbito internacional. A mín polo menos sólo me sonaban de nome. E este novo disco non creo que tampouco os relance, posto que, a pesar de estar ben tocado, con un sonido bastante decente, máis grueso que a media de bandas blackers, e algún riff interesante, o seu Black con toques Death  non deixa de ser en xeral, homoxéneo e visto. Hai algunhas ideas interesantes, pero vense perdidas no medio de temas que supoñen certo tedio. 4/10

Interrogantes de Metal - O pescozo do Metal

Desta vez traigo unha pregunta da que xa se obtivo unha resposta (atrevido aquel entrevistador...)

¿Porqué o cantante de Cannibal Corpse ten un pescozo tan sumamente grande?

Resposta por George "Corpsegrinder" Fisher:

"Bueno, se basa en el headbanging y en levantar pesas cuando era más joven", dijo. "Mi padre tenía un negocio en el que se pintaba techos y todo eso, así que me gustaba trabajar con él todo el día. Después de eso, íbamos a los lugares de pesca para atrapar y comer todos estos peces. Luego yo iba a la casa de mi amigo, que vivía a una milla de distancia, y nos volvíamos para levantar pesas. Si se me compara con viejas fotos de cuando estaba en VILE hasta ahora, ha crecido y, obviamente, la única cosa que realmente he hecho desde aquello es headbanging, que debe ser bastante similar al levantamiento de pesas. "

Microreviews Novembro'12 - V

Mägo de Oz - Hechizos, Pócimas y Brujería (2012)
Folk Heavy Metal / Hard Rock
Oficial

Hoxe voume arriesgar cun disco de Rock español, sei que non é habitual, de feito creo que o único hispano que revisionei por aquí neste 2012 foi o de Last Prophecy, pero témome que co meu método hipersubxectivo, espontáneo e de honestidad brutal facendo reviews ganaríame máis de un enemigo por estas terras XD Sen embargo, o outro día vín o novo de Mägo de Oz co novo cantante, e decidín darlle unha oportunidade, tanto oíndoo coma escribindo unha crítica. E o certo é que resulta moi fácil facer unha crítica destructiva dun dos grupos máis odiados do panorama Metal patrio, xa sabendo case o que me vou encontrar, pero a riesgo de que veña un DieHard-Fan que me poña a parir con insultos mexicanos -sobre todo XD-, vou comentar as miñas impresións sobre este Hechizos, Pócimas y Brujería.

Ben, o primeiro que teño que decir é que o novo cantante, Zeta suple á perfección a Jose, eu diría que incluso me gusta máis, ainda que non haxa prácticamente diferencias no rexistro. Supoño que o feito de que as líneas vocales non cambien en exceso dos anteriores traballos tamén axuda. O segundo é que este traballo intenta ser variado, e paréceme ben, aglutinando as diferentes etapas polas que Mägo de Oz foron pasando na súa historia, a pesar de que nolo queren vender coma unha volta ós inicios de La Bruja e Jesús de Chamberí. O terceiro... é que me acordei de porqué me pareceron tan empalagosos e infumables todos os discos sacados na última década pola banda...

Indo por partes, o disco empeza cunha canción curiosa, moi Helloween diría eu, nada novo salvo ese extracto final duns poucos segundos máis folkies. Pero dios... foi empezar a segunda, "H2Oz", e tiven un resoplido coma un mundo. O tema trata sobre a historia da banda e a súa volta -chámanlle rata a Jose? XD por favor... ¿qué temos, 15 anos?-... pero é o típico de melodías infantiles e alegrillas que se poden oír nos seus últimos traballos... A sensación de grima sigue co seu single "Xanandra", de letras quinceañeras e de aire Pop-Rock simple e comercial, ainda que non é o peor momento do álbum, eso chegará tal vez coa balada "Quiero Morirme En Tí", a cal adquire un nivel de empalagosidad que está cerca dun tema cantado por Carlos Baute disfrazado de merengue. Pero non é a única "sorpresa" negativa: os de Txus decidíron facer unha homenaxe á nosa terra, Galicia, compoñendo un tema breve de gaitas, "A Marcha Das Meigas", unha composición á altura de Cristina Pato. 

Seguimos... "Satanael" tén probablemente o mellor riff do disco... se non fose pola súa razonable similitude co de "Better Unborn" de Amorphis. Se ata os temas empezan parecido con partes acústicas...

"Brujas" tamén chama a atención, xa que quen colle as riendas vocales é Patricia Tapia, que non o fai mal, pero o tema, supoño que polas súas burdas, adolescentes e ñoñas letras, emulando ó resto do disco, acaboume parecendo infantil. De feito, veume á cabeza "La bola de Cristal"...

Pero bueno, non todo é malo, a mín non me disgustaron os toques máis "Hard Rock" clásico de "No Pares (De Oir Rock and Roll)" -único momento no que sí que recordei a primeira época de Mägo, cun estribillo moi.. Obús?-, "Sigue La Luz", ou "Sácale Brillo A Una Pena", tema que preferiría que fose cantado nun idioma no que non entendera a letra. E desde logo a canción que máis me gustou foi a canción menos "Mägo de Oz", "Celtia", un tema de Folk-Rock máis cercano a  Folkstone ou Gaelic Storm (que a estas alturas xa non me extrañaría que fora medio plaxiado deles). 

O último tema, o máis extenso tampouco está mal, non é o típico que parece que non ten fin e que medio se perden dentro del dos Gaias. 

En resumen, Hechizos...é un disco ñoño, porque Mägo de Oz é un grupo bastante empalagoso de por sí, cousa que foron ganando cos anos e que lles deu mellor cabida entre o público xeral, a costa de perder a base de fans metalera que tiñan a finales dos 90, e seguirán sen ganala con discos así. 3/10

PD: ollo ó "temazo" que se gardaron nas bonus tracks "Piratas" XDDD

 

 

Huntress - Spell Eater (2012)
Heavy / Thrash Metal
Oficial
Tema: Eight of Swords

Non moitas bandas poden decir que para o seu primeiro disco son fichados por unha multinacional coma Napalm Records. Non moitas bandas poden decir que despois de lanzar o primeiro disco se van de teloneras de Dragonforce nunha xira mundial dunhas 40 fechas e posteriormente de teloneras de 3 Inches of Blood; de ter participado na edición norteamericana do Paganfest xunto con Alestorm, Turisas e Arkona sen ter absolutamente nada de Pagan/Folk Metal na súa música. Non moitas bandas poden presumir de ter aberto na xira europea conxunta de Megadeth e Kreator. E non moitas bandas poden decir que contan co patrocinio desa bebida que extrañamente se volveu tan popular chamada Jagermeister.

Ademáis cando un oe a música de Huntress, tampouco é que sexa unha maravilla, polo que sólo nos queda un motivo vital para que se deran a conocer tanto en tan pouco tempo... bueno, dous:

- O primeiro, un mánager da leche que invirta cartos a mansalva no grupo. Prácticamente a única maneira hoxe en día de que unha banda novel se faiga famosa da noite á mañá.

- O segundo, esto.

Pero bueno, a mín dame un pouco igual que teñan unha cantante que fora ou no playboy -como parece que é o caso-, mentres que a música esteña ben. E esto último parece que renquea. De primeiras, eu pensaba que me iba gustar moito máis do que finalmente sucedeu, xa que o estilo de Huntress é un Heavy Metal moi clásico, con toques de Speed/Thrash Metal ala 3 Inches of Blood e un ambiente místico dado pola cantante que pode facer recordar a uns Mercyful Fate ou Portrait. Pero xa digo que sucedeu en primeira instancia, xa que Huntress carecen de riffs memorables, de bos solos, de temas dinámicos e a cantante por veces pretende irse a pseudorasgados -tal vez chamando á porta de Gossow para irse na próxima xira con Arch Enemy?- que chegar a molestar, aparte de que parezca que estea berrando máis que cantar a maioría do tempo. 

En resumidas contas, é o que uns alumnos sen talento de King Diamond e LaRoque sacarían. Seguramente desde Napalm os obliguen a sacar outro disco en pouco tempo, veremos si lles vai ben na xira... e se melloran ou no no próximo disco...

As frontwoman de bon ver venden, pero espero que o fan medio metalero esixa algo máis ca eso. 2/10

Wolfsbane - Wolfsbane Save The World (2012)
Hard Rock / Heavy Metal
Oficial
Tema: Smoke and Red Light

No anterior post falei sobre dous proxectos de xente de Maiden, e desta vez sigo dalgunha forma no mesmo tópico, coa banda reformada Wolfsbane, aquela na que cantaba Blaze Bayley antes de entrar no X Factor. Con aquela incorporación de Blaze nas filas de Iron Maiden, Wolfsbane parou a actividade, e non sería ata hai poucos anos que se unen os membros orixinales para empezar a compoñer un novo CD.

Hai moitos anos que non escoitaba a este grupo, sabía que non era o mesmo pao que Maiden, pero a miña memoria non acertaba co estilo exacto. Por eso cando puxen este Wolfsbane Save The World quedeime un pouco pensativo: "era esto o que tocaban antes?...". 

Tanto dá; o que os británicos fan é un Hard Rock bastante fresco e incluso festeiro nalgúns temas. As influencias de Rock clásico e da vella escola de bandas coma Van Halen ou AC/DC é palpable en temas coma "Teacher" -cuio comezo me recordou dalgunha forma a un dos meus temas preferidos de Firewind, "Brother's Keeper"-, tamén en "Buy My Pain", na festiva e con certo aire de Punk-Rock británico "Smoke And Red Light", ó igual que en "Everybody's Looking For Something" e tamén en "Live Before I Die", cun riff moi Led Zeppelin que acaba derivando nun break de Ska-Reggae máis ca interesante (!) 

Logo temos temas máis épicos e calmados coma "Child of the Sun", "Starlight" -unha das peores do CD-, e a Meatloafiana "Illusion of Love".

Penso que Wolfsbane se curraron un álbum moi variado e tamén cun espírito de rebeldía, juventud e festa que combinan con experiencia adquirida logo de tantos anos nesto da música.  

Desde logo, mellor que os proxectos en solitario de Blaze, Smith e Harris. 7/10

Black September - Into the Darkness into the Void (2012)
Black/Death Metal
Oficial
Tema: Cursed

A banda procedente de Chicago, Black September é un curioso grupo de Black-Death -ou Blackened Death- con cantante feminina, que se ninguén cho dice nunca o saberías, que conta cunha forte influencia da escola sueca. Neste segundo LP, pódense adiviñar esa forma de facer riffs máis propia de Watain, ou uns oldschoolizados Amon Amarth e Dissection, máis crudos e gruesos. En consonancia con esta característica, a producción é tamén máis sucia e densa, moi ó estilo do Death old school, cun gran fallo que é o de que a voz queda totalmente soterrada dentro da música. Tampouco é que a vocalista sexa un portento -a mín non me gusta nada-, pero con este sonido ainda queda en peor lugar baixo o meu punto de vista. 

Polo resto, é un álbum pouco orixinal, pero que ten os seus momentos en temas coma "Cursed" ou "Defiance", pero que nun cómputo global acaba sonando algo lineal, tal vez debido á monotonía vocal ou a certos temas que comparten seccións moi parecidas. Pode que ambas cousas.  

Desde logo non é o disco do ano en canto a Death Metal. 5/10

Banshee - Mindslave (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: Taming The Beast

Banshee son unha banda americana de Heavy Metal, de influencias variadas que van desde o Rock melódico ata o Power e o Hard Rock. Foi unha das típicas bandas que naceron nos 80 e que a chegada dos 90 lles pasou factura ata o punto de disolverse. Pasados uns anos, deciden reunirse outra vez e volver a probar fortuna cun novo disco; Mindslave.

O que máis me sorprendeu foi ver a diversidade dentro deste CD, xa que tanto te podes encontrar cun inicio de disco -"Taming the Beast"- no que parece que vaia empezar "Needle 24/7" de Children of Bodom para acabar sendo un tema que o Dio máis clásico podería ter firmado, tanto cun aire moi Stoner e setentero no corte que dá título ó álbum e en "Unearthed", uns toques moi Firewind nas cancións máis calmadas do tipo de "King of Nothing" ou "Hangman Lies" ou certo aire NWOBHM con punteos doblados ala Maiden en "Full Circle".

Penso que é un bon álbum, suficientemente variado para quen lle guste o estilo, e ainda que a mín houbo temas que me pareceron algo frouxos con respecto a outros, vexo a volta de Banshee coma bastante digna. 7/10

Black Metal Lineage

by xenocBlood

Os grandes grandes grandes videos metaleros: Chris Holmes (CHP) - They All Lie And Cheat

Parece que hai vida despois de W.A.S.P. para o seu mítico guitarra Chris Holmes. O último que tiña entendido era que unira forzas con Randy Piper para sacar esa segunda versión do disco do 2006 de Randy Piper's Animal baixo o nome de Where Angels Suffer (WAS?), pero parece que o home decideu montarse tamén o seu propio proxecto personal CHP (Chris Holmes Project?), do cal poderedes ver o seu debut disco-videográfico neste post (case primicia, xa que non hai nada que saleu). A música... o video... ah! qué gran combinación, cando o vín non o pensei máis e collino para esta sección, por méritos propios, eso sí. 

Parece que a canción trata sobre as mentiras dos políticos e certa denuncia social, pero eso non é o máis interesante deste proxecto... incluso a melodiosa voz do ex-WASP se queda en pouco cando un vé o seguinte video promocional:

Momento épico 1: O escenario e os efectos Windows Movie Maker

Eu teño unha teoría sobre este video: Chris tén un familiar, poñamoslle sobriño, estudiando un ciclo de Imagen e Sonido, e díxolle ó rapaz que lle prestara as chaves dun cuarto de proxección cando non houbera ninguén para grabarse o seu videoclip. Sólo así se explica que haxa unha pantalla verde detrás que ninguén usa, e que a sala esteña completamente vacía, pero con todo o material por ahí, como se pode ver nunha toma de random zoom de 1 segundo que hai... 

Na súa casa editou todo cun par de efectos Windows Movie Maker en un cuarto de hora e fuera!

Momento épico 2: as 3 tomas do videoclip
Primeiro plano fijo da cara, onde podemos observar que CH fai o playback peor que Juan Pardo:

Plano estático de CH coa guitarra acústica:

Primeiro plano da guitarra eléctrica mentres fai solos:

  

Logo hai zooms sin moito sentido, ¿para darlle certa dinámica ó video? XD De todos xeitos o cambio de dinámica e de planos chega co 3º momento épico:

Momento épico 3: A muller 

Se ó principio do video xa nos preguntamos qué fai unha pantalla verde e unha batería electrónica sen usar detrás de Holmes, cando aparece "a muller" xa roza o surrealismo, que con esas frases sen sentido no medio da canción (temazo, por certo) móstrase coma secundaria de lujo. Ademáis témola en dúas modalidades: modo rosmón sentada ó lado da batería e tamén en plan bullero con Chris Holmes (?)

"Pero qué che fixen oh!!!"

 

"I win"

E agora a pregunta que máis de un nos facemos: ¿estaba realmente borracho Chris cando rodou o videoclip???
Nah, os clásicos sempre o recordaremos por cómo era nos 80