Heavy Metal
Tema: KubilaKhan
Se os Whispered fan Melodeath de temática asiática, Nile están coa cousa exipcia, hai bandas españolas e italianas que falan sobre vikingos e ata por sudamérica hainas de Black Metal NS, porqué non uns suecos que escriben sobre samurais?
Neste caso, Storms of War é o segundo disco de Katana, unha banda moi influenciada polo Metal ochentero da NWOBHM, que mezclan de forma efectiva con toques de Hard Rock e con aqueles comezos do Power Metal.
Cada un dos temas de Storms of War ten o seu punto distinguible sobre o resto, o cal deriva nunha escoita altamente agradable e variada. Por exemplo a inicial e rápida "The Reaper" pode recordar perfectamente a uns Judas Priest, "Wrath of the Emeral Witch" e "KubilaKhan" parecen unha mezcla entre Iron Maiden e Stryper, sensación que se me repite nos cortes máis largos, especialmente en "In The Land of The Sun", logo temos algo máis épico do estilo Hammerfall en "No Surrender", ou cousas cercanas ó Speed Metal británico/NWOBHM do tipo de Raven, Angel Witch ou Grim Reaper con "The Gambit"...
O conxunto completo é unha colección bastante sólida de temas, que ademáis conta coa producción de Andy LaRoque e que de seguro gustará a todos os amantes do Metal tradicional e británico dos 80. 7/10
Death Metal
Oficial
Tema: The Origin of Disease
Os Aborted ganáronse por sí mesmos un status dentro do Death Metal europeo na última década. Tal vez os seus fans non esperaban que a banda enseñara certos toques metalcore e industriales no seu último e criticado
Strychnine.213, así que os belgas tomaron boa nota para volver a facer o que os seus fans queren deles: Death Metal con toques Grind.
Neste Global Flatline, Aborted mostra que os experimentos os deixaron en apariencia de lado (ou para o outro proxecto máis Metalcore de Sven, System Divide), ainda que conservaron a producción moderna, certas licencias máis propias do Deathcore e voces que siguen tirando hacia un rasgado tamén bastante "core" que van ganando terreno ós guturales, cousa que non é do meu gusto particular. Polo resto, creo que é un album bastante decente, que aglutina contundencia, brutalidade e toques melódicos. Unha boa demostración de cómo se pode conxuntar o old school coa modernidade sonora. 6/10
Oriental Death Metal
Last FM
Tema:
Seguro que para estes rusos dos que puiden encontrar moi pouca información será unha sorpresa se encontran un blog en lengua galega que fale do seu primeiro disco, e que ademáis o blog se chame igual que éste!
Foi un pouco de casualidade que me topara con Maimer, e é un dos típicos discos-demo que non me tiñan moita pinta, ata que vín o nome do traballo. Por curiosidade baixeimo -ah, maravillas de internet- e atopeime cun CD bastante decente de Death Metal moi influenciado por sonoridades orientales-mesopotámicas, cuestión a cal fai que un pense inmediatamente en Nile ou Behemoth, ainda que Maimer non chegan a ser tan brutales nin rápidos. Ademáis contan fan un uso habitual de teclados, ainda que sexan básicamente de background. Outro dos puntos que marcan diferencia entre aqueles dous e os rusos é que éstes tampouco chegan a ter unha producción tan boa nin clara, pero a mín non me importa cando o contido ten calidade creativa suficiente, e Enûma Eliš contena na escasa media hora que dura.
Curioso, é a segunda banda -a primeira fora Kartikeya- de Deah Metal oriental que coñezo de Rusia, e ambas en cousa de un par de anos. 7/10
Technical Death/Thrash Metal
Tema: The Luxury of God
Cando oín o primeiro tema de Masters of Hate, realmente pensei que estaba a punto de presenciar un clon de Behemoth, xa que ese riff é clavado! pero non, os suecos Desultor desenvolvense nun Death Metal con pinceladas Thrash moi contundente e intenso. O feito de non contar cun cantante gutural failles entrar no saco de bandas do estilo de Into Eternity, Biomechanical, Mercenary ou Nevermore, recordando especialmente a estes últimos na forma de cantar do vocalista.... pero eu creo que Desultor son máis brutos que calquera deles.
Masters of Hate é un disco debut, algo reseñable, xa que non é a típica producción primeiriza. Tamén é certo que é un proxecto de dous ex-Machinery, banda con moitísima calidade que inexplicablemente se desfixo hai un par de anos. Estes dous ex-membros decidiron expandir a brutalidade intrínseca en Machinery ó máximo, así poderemos encontrar moitas referencias a distintas facetas do Metal extremo, que van desde guiños thrashers aos últimos Kreator, coma ao Death Metal sueco ou incluso ó Brutal Death, sempre cunha intensidade -palabra clave neste CD- digna de resaltar. Se ademáis unimos unha producción moi pro, éste é un dos álbumes a gardar no 2012 dentro do panorama Death, sen duda. 8/10
Heavy Metal
Oficial
Tema: The Great War
Marauder é unha banda grega con máis de 20 anos de historia, pero nunca chegou a sobrepasar o circuíto nacional, e dudo que o faigan co seu quinto álbum Elegy of Blood. A principal razón é que o seu Heavy con trazas de Power Metal americano sona pouco novedoso e incluso soso e cansino a veces. Basta con oír temas tan fulerillos coma "Warrior", "World War II" ou "Roman Empire", nos cales a banda téntao, pero resultan demasiado fáciles de olvidar. Análogamente podemos falar do cantante, que sen posuír unha mala voz, moitas veces parece como se estivera aparte da música, coma se a acompañara dunha forma forzada, quedando nun plano paralelo moitas veces.
Musicalmente ten os seus puntos, pero Marauder non me consigueu chamar a atención, nin tan sequera con esa peza instrumental tan Iced Earth chamda "Hiroshima". Será un dos centos de álbumes que salen hoxe en día que se quedarán no olvido. 3/10
Cannibal Corpse -
Torture (2012)
Death Metal
Oficial
Tema: Demented Agression
Non me é fácil expoñer unha opinión sobre o último de Cannibal Corpse. Polo que levo visto por ahí, a maioría de xente está completamente dividida entre "é o mesmo de sempre" e "é un rompecuellos!". Ben, eu creo que ambas opcións poden ser correctas XD
Nunca fun moi seguidor dos americanos, cando empezaron a sacar música eu non estaba moi dentro do Death Metal tan brutote, eso foi algo que fun ganando cos anos, así que me perdín clásicos seus coma Tomb of the Mutilated e The Bleeding (e que por algunha razón, nunca me chamou demasiado retomalos). Creo que o primeiro que lles oíra fora Vile e non me chamara a atención.
Co tempo, escoitei algo máis deles, pero nada coma o Kill no 2006 me fixera pararme a decir "cuidao!" Disco éste co que me sorprendín a mín mesmo, degustando prácticamente cada un dos seus riffs e vivíndoo intensamente. O seguinte, Evisceration Plague, xa non me chamou en exceso a atención, e algo parecido ocorre con Torture, que sí, é un rompecuellos coma o resto de discos de Cannibal Corpse, pero que non me enganchou, e de feito acaboume cansando logo de un par de oídas. Non hai prácticamente cambios de estilo, quizáis o único sexa unha utilización do baixo máis técnica ou virtuosa do que lles recordaba. Polo resto, seguimos cun Death brutal, sen concesións e sen experimentacións, eso sí, con riffs que tanto poden sonar como repetidos, coma convincentes, pero que no resultado final non me impresionou.
Supoño que ós fieles da banda non os decepcionará. 5/10
Árstíðir Lífsins -
Vápna Lækjar Eldr (2012)
Pagan Metal
Oficial
Tema:
Segundo álbum deste proxecto procedente de Islandia, que xa tivera moi boa acollida co primeiro, e que segue senda ascendente con este impronunciable Vápna Lækjar Eldr.
O estilo non cambia demasiado daquel primeiro traballo: Pagan Metal con moita influencia blacker e folk. A forma de combinalo de Árstíðir Lífsins é mái ca sobresaliente, e, a pesar dos case 80 minutos de música contidos neste segundo LP, conseguen cautivar ó oínte dunha forma entre contemplativa, hipnótica e trascendental, tanto cando se atreven con blastings e muros de guitarra coma cando se deciden por explotar a rica parte folk que lle imprimen á súa forma de concebir o Pagan Metal. Así, pasaremos de momentos de intensidade e furia, a épicas partes de coros vikingos e tamén a traballadas seccións de Folk tradicional apoiadas por violín, bodhram, guitarras acústicas e teclados. Sen duda, o mellor vén cando nos fan pasar dun estado a outro sen case percatarnos, ou incluso se entremezclan, quedando todo incríblemente cohesionado no que sen duda é un dos mellores e máis completos discos de Pagan Metal dos últimos anos. 9/10
Kells - Anachromie (2012)
Symphonic Gothic Metal / Metalcore
Oficial
Tema: Se Taire
Anachromie é o terceiro disco dunha banda que se fixo bastante famosa no país veciño. Estes franceses fan unha mezcla que levo vendo máis habitualmente desde que grupos coma Deadlock e The Agonist se empezaron a facer famosillos. Por un lado temos a parte "bonita" de voz clara femenina, que recorda a Scabbia ou Amy Lee, cun chorro potente e definido, arreglos de teclados e piano e ambientación oscura pero romántica, e polo outro temos riffs de guitarras profundas que se meten en terrenos de Metalcore, Metal moderno e ocasionalmente Dark Rock e que se vé acompañado de rasgados femininos. Está claro que Anachromie pretende acoller un amplo espectro de fans; desde os do Pop-Gothic-Metal ata os do Metalcore, dúas correntes de moda hoxe en día entre os rockeros máis adolescentes. Eu son da opinión que dentro de cada un destes estilos hai pouquísimo para elexir, incluso cos que os misturan, e con Kells non é diferente.
A parte máis positiva podémola encontrar na versatilidade da súa cantante,Virginie, e tamén nalgún extracto de canción no que mezclan moi ben a contundencia coa sinfonía, pero eso pouco importa cando nos encontramos ante disco que se fai largo e que dice moi pouco novo, ata incluso dentro do propio álbum; hai temas que se parecen demasiado entre sí, tal vez por culpa dunhas líneas vocales pouco atractivas e similares ou pola pouca trascendencia da parte rítmica do grupo. 3/10
Death Metal
Oficial
Tema: Demented Agression
Non me é fácil expoñer unha opinión sobre o último de Cannibal Corpse. Polo que levo visto por ahí, a maioría de xente está completamente dividida entre "é o mesmo de sempre" e "é un rompecuellos!". Ben, eu creo que ambas opcións poden ser correctas XD
Nunca fun moi seguidor dos americanos, cando empezaron a sacar música eu non estaba moi dentro do Death Metal tan brutote, eso foi algo que fun ganando cos anos, así que me perdín clásicos seus coma Tomb of the Mutilated e The Bleeding (e que por algunha razón, nunca me chamou demasiado retomalos). Creo que o primeiro que lles oíra fora Vile e non me chamara a atención.
Co tempo, escoitei algo máis deles, pero nada coma o Kill no 2006 me fixera pararme a decir "cuidao!" Disco éste co que me sorprendín a mín mesmo, degustando prácticamente cada un dos seus riffs e vivíndoo intensamente. O seguinte, Evisceration Plague, xa non me chamou en exceso a atención, e algo parecido ocorre con Torture, que sí, é un rompecuellos coma o resto de discos de Cannibal Corpse, pero que non me enganchou, e de feito acaboume cansando logo de un par de oídas. Non hai prácticamente cambios de estilo, quizáis o único sexa unha utilización do baixo máis técnica ou virtuosa do que lles recordaba. Polo resto, seguimos cun Death brutal, sen concesións e sen experimentacións, eso sí, con riffs que tanto poden sonar como repetidos, coma convincentes, pero que no resultado final non me impresionou.
Supoño que ós fieles da banda non os decepcionará. 5/10
Pagan Metal
Oficial
Tema:
Segundo álbum deste proxecto procedente de Islandia, que xa tivera moi boa acollida co primeiro, e que segue senda ascendente con este impronunciable Vápna Lækjar Eldr.
O estilo non cambia demasiado daquel primeiro traballo: Pagan Metal con moita influencia blacker e folk. A forma de combinalo de Árstíðir Lífsins é mái ca sobresaliente, e, a pesar dos case 80 minutos de música contidos neste segundo LP, conseguen cautivar ó oínte dunha forma entre contemplativa, hipnótica e trascendental, tanto cando se atreven con blastings e muros de guitarra coma cando se deciden por explotar a rica parte folk que lle imprimen á súa forma de concebir o Pagan Metal. Así, pasaremos de momentos de intensidade e furia, a épicas partes de coros vikingos e tamén a traballadas seccións de Folk tradicional apoiadas por violín, bodhram, guitarras acústicas e teclados. Sen duda, o mellor vén cando nos fan pasar dun estado a outro sen case percatarnos, ou incluso se entremezclan, quedando todo incríblemente cohesionado no que sen duda é un dos mellores e máis completos discos de Pagan Metal dos últimos anos. 9/10
Symphonic Gothic Metal / Metalcore
Oficial
Tema: Se Taire
Anachromie é o terceiro disco dunha banda que se fixo bastante famosa no país veciño. Estes franceses fan unha mezcla que levo vendo máis habitualmente desde que grupos coma Deadlock e The Agonist se empezaron a facer famosillos. Por un lado temos a parte "bonita" de voz clara femenina, que recorda a Scabbia ou Amy Lee, cun chorro potente e definido, arreglos de teclados e piano e ambientación oscura pero romántica, e polo outro temos riffs de guitarras profundas que se meten en terrenos de Metalcore, Metal moderno e ocasionalmente Dark Rock e que se vé acompañado de rasgados femininos. Está claro que Anachromie pretende acoller un amplo espectro de fans; desde os do Pop-Gothic-Metal ata os do Metalcore, dúas correntes de moda hoxe en día entre os rockeros máis adolescentes. Eu son da opinión que dentro de cada un destes estilos hai pouquísimo para elexir, incluso cos que os misturan, e con Kells non é diferente.
A parte máis positiva podémola encontrar na versatilidade da súa cantante,Virginie, e tamén nalgún extracto de canción no que mezclan moi ben a contundencia coa sinfonía, pero eso pouco importa cando nos encontramos ante disco que se fai largo e que dice moi pouco novo, ata incluso dentro do propio álbum; hai temas que se parecen demasiado entre sí, tal vez por culpa dunhas líneas vocales pouco atractivas e similares ou pola pouca trascendencia da parte rítmica do grupo. 3/10
Loudness -
2･0･1･2 (2012)
Heavy Metal
Tema: Break New Ground
Superando os 30 anos de historia, os xaponeses Loudness seguen a dar caña sen baixar o pé do acelerador. De feito, creo que hoxe en día aínda sonan máis potentes que nalgunha das cousas que lles tiña oído, combinando Heavy con Speed/Thrash Metal; medios tempos con tempos rápidos nos que o batería non vacila en utlizar dobles bombos se se tercia, e os guitarristas tampouco desestiman meter o número de riffs que sexan necesarios por tema, creando certa variedade que se agradece. O malo é que o conxunto falla, xa que hai temas que se parecen demasiado entre sí e crean certa linealidade que a mín personalmente me saturou... ainda que en realidade me fastidie admitilo, porque non creo que sexan individualmente malas cancións.
Así que sinto decir que 2-0-1-2 será outro álbum máis de Loudness que outra vez se quedará a portas do umbral de popularidade que a banda sempre tentou romper. Recordo que nos 80 ata contrataran a un cantante americano -Michael Vescera- para entrar no mercado estadounidense.
Agora penso que simplemente se deixan levar facendo o que lles gusta e conservando a súa base de fans, e con este novo disco as cousas non cambiarán. 6/10
Agora penso que simplemente se deixan levar facendo o que lles gusta e conservando a súa base de fans, e con este novo disco as cousas non cambiarán. 6/10
Oddland -
The Treachery of Senses (2012)
Progressive Metal
Cando Oddland ganaron o concurso finlandés do "Suomi Metal Star" con final na Finnish Metal Expo do 2011, tamén ganaron un contrato coa gran Century Media para o seu primeiro traballo The Treachery of Senses. Como era de preveer, unha vez dentro da compañía, Oddland conseguiron fondos suficientes como para sacar un álbum que sona moi profesional, nótase que invertiron en producción, xa que poucos debuts sonan tan cristalinos coma éste.
En canto á música, estes finlandeses parecen estar cómodamente instalados entre uns Opeth pre-Heritage sen guturales e os traballos máis metálicos de Pain of Salvation. Nada novo por tanto, pero tampouco nada falto de calidade. Teño que dicir que nas primeiras oídas me gustou bastante máis que nas últimas, polo que o disco se me fixo "vello" en pouco tempo, ainda que non se pode negar que hai un traballo técnico e artístico salientable dentro del. Espero que para o próximo, Oddland desarrolle un estilo máis propio e que se deixen levar pola súa propia experimentación para facer temas que non "acaben sonando a..." nin resulten a veces reincidentes en esquemas parecidos. 6/10
Marduk -
Serpent Sermon (2012)
Black Metal
Tema: Souls for Belial
Disco número 12 da historia de Marduk, e un case que a estas alturas pode adivinar qué é o que se vai atopar sen temor a sorpresas nun traballo dos suecos: blastings feroces que se combinan con tempos lentos e malévolos, growlings infernales, atmósfera satánica... E desto non falta, pero sí que notei certa diferencia con anteriores traballos hacia experimentacións na disonancia e na creación de unha atmósfera máis caótica e nihilista. Pode que a incorporación do novo vocalista, vido de Funeral Mist, axudara a fortalecer esta impresión. Sen embargo, a pesar do gran traballo vocal e maior presencia dun baixo que se move máis fluídamente do que eu recordaba, Serpent Sermon resultoume difícil de oír sobre todo da metade hacia o final. Non é que os 50 minutos de duración sexan excesivos, pero sí que se fan costa arriba (creo que co tempo estou valorando cada vez máis os traballos cortos -sempre coas súas excepcións-), e penso que o disco ganaría sen temas que realmente se quedan como bastante mediocres, coma "Gospel of the Worm" ou "World of the Blades" ou sen finales tan desanxelados coma o que fixeron para "Into Second Death". Ademáis o feito de acabar o CD con 2 cancións de 7 e 8 minutos maiormente a medio tempo tampouco creo que sexa unha boa idea. 5/10
Svyatogor - Doctor Veritas (2012)
Avantgarde Melodic Black Metal
Reverbnation
Tema: Spit and Forget
Non será a primeira nin a última vez que me deixe levar por unha portada curiosa e unha definición estilística rechamante, e logo me encontre con álbumes anárquicos e malos coma éste dos ucraínos Svyatogor. Concretamente, á súa música está clasificada como Black/Death con influencias folk, pero eu ainda non llas atopei, alomenos neste terceiro traballo seu, Doctor Veritas. O que sí encontro é unha intención de tomar o Metal extremo desde un punto de vista diferente, con riffs extraños, arreglos bizarros e estructuras tamén inusuales. Así temos unha base de Black Metal progresivo e/ou experimental ó que añaden un pouco de todo: desde riffs máis heavies a outros máis blackers, a un saxo que parece que vaia á súa bola, e complexos cambios de ritmo que máis de unha vez te collen desprevenido. Sobre o lienzo, esto pode sonar interesante, pero á hora da verdade, Svyvatogor móstrase coma unha banda que non sabe facer temas, que parece que lance sin xeito cambios que son difícilmente asimilables, facendo un collage de cousas entre as que atoparemos desde extractos convincentes a outros bastante menos inspirados. Lamentablemente éstes últimos forman a maior parte de Doctor Veritas, e causan que o inicial caos se torne a veces insufrible por unha composición deficiente. 2/10
Wolfen - Chapter IV (2012)
Heavy Power Metal
Oficial
Tema: I Am I
Título pouco orixinal para este cuarto traballo dos alemanes Wolfen, un grupo descoñecido ata este traballo para un servidor. E pouco orixinal proposta tamén, ainda que se desenvolven ben dentro do que fan.
O seu é un Heavy/Power Metal potente, que a veces bordea co Thrash teutón de bandas coma Kreator ou Paradox, pero que se mantén nun contundente Heavy que me fixo recordar máis dunha vez a Brainstorm ou Powerwolf. Difícil escoller algún tema en Chapter IV, xa que todos están nun nivel bastante parecido e hai poucos que chamen a atención. Polo tanto, disco correcto, do que non se pode decir nada exactamente negativo, pero que vexo pouco probable que faiga dar un salto dentro do xénero a Wolfen. 5/10
Avantgarde Melodic Black Metal
Reverbnation
Tema: Spit and Forget
Non será a primeira nin a última vez que me deixe levar por unha portada curiosa e unha definición estilística rechamante, e logo me encontre con álbumes anárquicos e malos coma éste dos ucraínos Svyatogor. Concretamente, á súa música está clasificada como Black/Death con influencias folk, pero eu ainda non llas atopei, alomenos neste terceiro traballo seu, Doctor Veritas. O que sí encontro é unha intención de tomar o Metal extremo desde un punto de vista diferente, con riffs extraños, arreglos bizarros e estructuras tamén inusuales. Así temos unha base de Black Metal progresivo e/ou experimental ó que añaden un pouco de todo: desde riffs máis heavies a outros máis blackers, a un saxo que parece que vaia á súa bola, e complexos cambios de ritmo que máis de unha vez te collen desprevenido. Sobre o lienzo, esto pode sonar interesante, pero á hora da verdade, Svyvatogor móstrase coma unha banda que non sabe facer temas, que parece que lance sin xeito cambios que son difícilmente asimilables, facendo un collage de cousas entre as que atoparemos desde extractos convincentes a outros bastante menos inspirados. Lamentablemente éstes últimos forman a maior parte de Doctor Veritas, e causan que o inicial caos se torne a veces insufrible por unha composición deficiente. 2/10
Heavy Power Metal
Oficial
Tema: I Am I
Título pouco orixinal para este cuarto traballo dos alemanes Wolfen, un grupo descoñecido ata este traballo para un servidor. E pouco orixinal proposta tamén, ainda que se desenvolven ben dentro do que fan.
O seu é un Heavy/Power Metal potente, que a veces bordea co Thrash teutón de bandas coma Kreator ou Paradox, pero que se mantén nun contundente Heavy que me fixo recordar máis dunha vez a Brainstorm ou Powerwolf. Difícil escoller algún tema en Chapter IV, xa que todos están nun nivel bastante parecido e hai poucos que chamen a atención. Polo tanto, disco correcto, do que non se pode decir nada exactamente negativo, pero que vexo pouco probable que faiga dar un salto dentro do xénero a Wolfen. 5/10
