Symphonic Folk Death Metal
Tras un xenial primeiro disco -unha das grandes sorpresas que me encontrei no 2010-, chega a continuación de Aeternam en forma de 45 minutos de Melodeath con sonido altamente inspirado no Oriente Medio. As comparacións entre uns Behemoth, Melechesh e Orphaned Land nos que a producción se centra nos elementos melódicos seguen a ser esenciales, e o sonido sinfónico/folky non varía excesivamente do que foi Disciples of the Unseen.
A producción deste novo álbum, como digo é clarae impoluta, certos riffs e melodías son impresionantes, e o traballo instrumental é sobresaliente, así coma certas unións entre pasaxes máis tradicionales e partes cañeras.
Dito esto, non poido decir que Moongod sexa un mal álbum, pero as veces que o oín notei que non me resultaba tan adictivo coma o primeiro dos canadienses. Atopei dúas ou incluso tres razóns básicamente que repercutiron en que non me fixara tanto neste álbum: a primeira, é que moitos riffs e formas de desarrollar temas sónanme a repetidas, tal vez non sólo con eles mesmos, senon con outras bandas que nos últimos anos están intentando irse por esta rama que non hai tanto tempo estaba prácticamente deixada da man de un par de grupos ou tres.
A segunda razón é que unha producción tan impoluta e moderna xoga en contra de certos estilos que pretenden ser brutales.
Ademáis Aeternam sona moi profesional, pero carece de toque personal no sonido do disco. Ou alomenos eso creo eu, xa que a claridade, a ecualización e precisión tan exacta dos palmutes, dobles pedales, e do sonido en xeral de Moongod xa están a resultar tan habitual en tantos grupos de Death Melódico ou Death Metal "moderno" que a mín acabame sonando impersonal e pouco sorprendente a estas alturas (ok, esto non é tampouco algo exactamente "negativo", pero xa levo oído moitos grupos que sonan extremadamente parecidos entre eles).
Ademáis Aeternam sona moi profesional, pero carece de toque personal no sonido do disco. Ou alomenos eso creo eu, xa que a claridade, a ecualización e precisión tan exacta dos palmutes, dobles pedales, e do sonido en xeral de Moongod xa están a resultar tan habitual en tantos grupos de Death Melódico ou Death Metal "moderno" que a mín acabame sonando impersonal e pouco sorprendente a estas alturas (ok, esto non é tampouco algo exactamente "negativo", pero xa levo oído moitos grupos que sonan extremadamente parecidos entre eles).
Por último, eu diría que a estructura de certos temas é demasiado variante ou desordenada; é decir, moitas veces neste disco sentín como... "mola cómo empeza", pero a medida que iba avanzando a canción, iba perdendo interese nela.
É difícil decir que Aeternam non fan un bo traballo, pero non considero que Moongod sexa un paso adiante para estes canadienses. 6/10
