jueves, octubre 27, 2011

Microreviews Octubre'11 - II


Krypteria - All Beauty Must Die (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Basta con oír un par ou tres cancións de Krypteria para intuír que todo o álbum seguirá o mesmo estilo lineal de Power Metal con arreglos sinfónicos. Así que... sí, outra Female Fronted Symphonic Pop-Power Metal Band (cada vez que escribo algo parecido dame grima XD) no estilo de Within Temptation, Imperia ou Nightwish, pero neste caso cunha guapa cantante koreana.
Conocín a este grupo hai uns 5 anos e xa daquela me pasaran totalmente desapercibidos a pesar de que a canción do vídeo (que fora a primeira toma de contacto) me parecera interesante.
O grupo segue adolecendo de calidade compositiva desde aquel primeiro álbum. Por moito que intenten "poperizar" os estribillos, non chegan a ser totalmente pegadizos, e, non dudarei das habilidades dos instrumentistas, pero dame que dán bastante pouco de sí. Os arreglos orquestales están ben, pero sólamente axudan a ornamentar lixeiramente unha música vacía e bastante sosa.
Non cambiou un ápice a idea que tiña deles: grupo que vale para oír unha ou 2 cancións, pero que un álbum enteiro faise cansino.
Máis do mesmo. 4/10




Revocation - Chaos Of Forms (2011)
Thrash-Technical Death Metal
Myspace
Terceiro álbum destes norteamericanos que practican un Thrash con influencias tanto añejas coma modernas mezclado con partes moi técnicas máis cercanas ó Death ou Melodeath. Riffs puramente Thrash americanos da estirpe de Pantera, Exodus, Megadeth ou Overkill únense a outros máis caóticos, progresivos e endemoniados na onda duns Necrophagist ou Suffocation. Os solos tamén teñen a súa chicha, contendo un virtuosismo fóra de toda duda....
Pero... a parte mala que lle atopo é o cantante, que se esforza en levar distintos rexistros á música de Revocation, pero que en ocasións resulta cansino, e cun deje Metalcore-Phil Anselmo na maior parte do tempo que a mín personalmente non me gusta. Desde logo está mellor cando saca a vena máis deathmetalera, pero supoño que será cousa deles e para gañar tamén algunha audiencia no mercado saturado de Post/Melodic/Math/Metal/Hard/.... Core.
Polo resto, intrincado Thrash que se deixa oír e que contén gran número de cambios de ritmo e moi boas partes que lindan entre o Progresivo e o Death Técnico.
Falla un pouco o cantante, pero a mín váleme. 7/10


Benighted In Sodom - Reverse Baptism (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
Nada menos que 11 traballos en 7 anos, exceptuando unha larga lista de demos, EPs e Splits é o que nos encontramos ó buscar algo sobre esta one-man-band americana a cargo de Matron Thorn, home cuios logros aparte da súa banda pasan por ter sido guitarra dos germanos Bethlehem durante o período 2009-2010.
De verdade debe de ser un tipo cun montón de tempo libre, porque eso de grabar un disco coma por exemplo éste en 3 meses ou lanzar 5 álbumes no 2010, non o pode decir calquera que esteña nun grupo máis ou menos serio... digo eu...
...ainda así, indo co tema musical, Benighted In Sodom é un grupo de Black Metal depresivo e bastante ambiental, coas míticas voces desgarradas unidas a limpias cercanas ás do Gothic-Rock, moito medio tempo doomy ou post-rock, e melodías repetitivas que xogan entre guitarra clean ou con lixeira distorsión e a típica do Black.
A mín deume a sensación (outra vez coma en moitos casos no Black Metal-USA) de que xa oín esto, e sigo coa teoría de que por esas terras o Post-Rock/Black Metal non o saben facer a excepción dun par de bandas. O resto, coma Benighted In Sodom fanse aburridas e carecen de recursos.
Eu, se fora él, collía todos os álbumes e facíame un sólo cos mellores cortes. 3/10


Legion of the Damned - Descent into Chaos (2011)
Death-Thrash Metal
Myspace
Se os holandeses Legion of the Damned nunca sobresaíron por ser precisamente unha banda innovadora dentro do metal, sí que chamaron a atención en pasados traballos por compilar un bo feixe de boas cancións en discos coma Malevolent Rapture ou no seu pasado coma Occult.
Teño que decir que a pesar de ter oído os traballos máis recentes e disfrutalos no seu momento, pasáronme un pouco desapercibidos co paso do tempo. Sen supoñerse discos con pouca calidade, penso que fixeron no seu pasado cousas mellores.
Algo así me pasa con este novo Descent Into Chaos, non me parece un mal disco, ten un rollo moi Thrash germano na onda de Sodom, Destruction e Kreator ó que lle imprimen o seu toque personal, e é consistente, pero fáltalle ese chisco que tiñan discos anteriores para consideralo coma un dos lanzamentos do ano.
De todos xeitos, para aqueles que gusten do Thrash con toques Death, disco recomendado. 7/10


Vader - Welcome To The Morbid Reich (2011)
Death Metal
Myspace
Novo álbum dos polacos deathmetaleros por excelencia xunto con Behemoth, nada menos que o noveno, e demostran que a idade non lles fixo rebaixar un ápice a súa brutalidade. De feito, penso que pode ser o álbum máis cañero que lles levo oído. O traballo guitarrístico é sen duda complexo e técnico, andando entre o Thrash de afinación grave e o Death, con algunha que outra novedade respecto a composicións anteriores do grupo, tal vez máis básicas. Pode que a inclusión do ex- Esqarial Spider tivera incidencia nese apartado.
Nun par de cancións hai arreglos orquestales que se quedan en anecdóticos dentro do álbum pero que lle queda moi ben, tal vez deberían de extenderse un pouco máis nese campo, pero bueno, é unha opinión personal. Na voz de Piotr non hai cambios salientables e polo demáis, o sonido é contundente á par que claro.
Se hai algo achacable é que, a pesar dunha labor técnica moi boa, salvo un par de excepcións, as cancións non me acaban de enganchar. Pode que teña que escoitalo máis veces, pero van unhas 4 ou 5 e, a verdade, ségueme parecendo que Impressions In Blood deixa máis marca a pesar de ser un disco non tan coidado coma éste.
As críticas estano poñendo polas nubes, e en parte creo que están un pouco esaxeradas, pero tamén pasou co anterior Necropolis, que creo que era bastante malo, en fin... é a miña opinión.
E seguen dando caña... 7/10

Vitruvius - Vitruvius (2011)
Prog-Power Metal
Official
Xusto oíndo este disco, púxenme a darlle un vistazo ás novedades audiovisuales e encontreime cun par de bandas case clónicas que fan case o mesmo que os mexicanos Vitruvius. E bueno, haberá centos máis que Echoterra ou Amberian Dawn... houboos e seguiraos habendo, ainda que a personalidade de cada un deles esteña suxeita con lazos de ferro ás míticas 2 ou 3 bandas que teñen por fetiche. Neste caso, tal vez os Vitruvius se deixen levar máis no musical pola parte Progresiva de bandas coma Pain of Salvation, Dream Theater ou Symphony X, ainda que a voz da rapaza nos remita irremisiblemente a todas esas bandas de Female Fronted PowerGothic do estilo de Edenbridge, Visions of Atlantis, etc.
A mín personalmente paréceme que os certos detalles Prog, coma algún piano máis jazzy ou virtuoso-solos vanlle ben, pero deume a sensación de que non me quedaba con nada en especial e que se me pasou coma se non oíra nada realmente. Cada pouco probei a prestarlle atención, pero cando a rapaza empezaba a cantar íbaseme a olla a pensar outras cousas. Aínda é o primeiro disco, e supoño que lles quedarán cousas por pulir, hai potencial para facer algo diferente á media de grupos, pero a mín resultoume un pouco soso.
Haberá que esperar ó seguinte álbum. 4/10


Liturgy - Aesthethica (2011)
Black Metal
Myspace
E outros americanos máis facendo Black Metal, neste caso, coma en moitos que me levo encontrado xa, mezclando partes máis ben do Post-Rock/Metal con rasgados entre Blacker e Hardcoretas que teñen certo punto de "cavernoso" por ese pequeno eco introducido e por deixarse levar nun segundo plano. As melodías son largas, con certo punto melancólico, ainda que adolecen de personalidade e sobre todo, de gancho, algo que me fixo recordar ós centos de grupos vidos de USA e de creación post-2000 que resultan anodinos, e que carecen masivamente de capacidade compositiva, creativa e e de chamar a atención. Ademáis fíxoseme un pouco interminable, así que... pouco máis que contar...
Punto e aparte cando vín a foto do grupo. Mimadriña. Xa mos imaxino a todos flexionando as rodillas co torso tirao pa diante seguindo o ritmo da música.
Outros Post-Rock Blackers made in USA para a saca. 2/10


Meliah Rage - Dead To The World (2011)
Power-Thrash Metal
Myspace
Os míticos americanos formados no 87 demostran seguir nun bon estado de forma logo de máis de 20 anos e neste octavo álbum obséquiannos cun máis ca decente disco de Thrash Metal fusionado con Heavy, ou o que por aqueles anos se deu en chamar Power americano.
Gran sonido, gran voz de Paul Souza, e cancións que superan a media e que se nos transportan cara atrás no tempo rememorando os grandes do xénero. Non sei a aceptación que teñen grupos coma Meliah Rage ou Vicious Rumors agora mesmo en USA, pero témome que toda a corrente de moda do Metalcore e Thrash Metalcore se están levando toda a nova audiencia. Unha pena, porque estes 2 grupos citados dánlle mil voltas a todos os Triviums e Black Tides (baixo a miña opinión). O tempo dirá onde están todas esas bandas que están a salir agora e onde estarán Meliah Rage nuns anos.
Aparte destas novas bandas que tiran do carro do Metal en USA, tamén me gustaría recordarlles a todos os fans de Metallica (ou Anthrax tamén) que aquí teñen un disco que de verdade merece a pena en lugar de seguirlles escoitando a bazofia que os Hetfield-Ulrich levan sacando desde hai 20 anos. Non torturedes máis os vosos oídos con "Lulús" e dádelle unha oportunidade a "Dead To The World". Se de verdade sodes fans do Thrash Metal e as palabras "ata o Black Album foi a mellor época de Metallica" salen habitualmente das vosas bocas, éste pode ser un disco que vos guste.
Metal añejo e ben feito. 7/10


Grief Of Emerald - The Devils Deep (2011)
Symphonic Black-Death
Myspace
Primeiro disco en 9 anos destes suecos que case tiña olvidados, pero dos que gardaba un grato recordo. A música de Grief of Emerald poderíase calificar coma Black con toques Death e con teclados bastante presentes, ainda que nunca tomen unha presencia protagonista. Por momentos a un pódelle vir á mente grupos coma Watain ou Dissection, e por outros tanto Dimmu Borgir, Old Man's Child, coma uns Cradle do máis crudo, nos que a melodía nunca chega a tomar totalmente o primeiro plano. Logo atopámonos con momentos puramente Death, coma en "Zyklons of Fire", tema que rompe imprevisiblemente na metade do álbum co lado Blacker introducíndonos nun Death Metal caótico e interesante.
Así que coma aproximación ó mundo de Grief of Emerald non está nada mal... Digo como aproximación, porque para os que seguiron un pouco da historia da banda, éste é un disco un pouco pobre, xa que non se lles ocorreu outra cousa que regrabar dous temas do seu disco debut Nightspawn, o "Famine" e o "Revival", e esto nun disco coma bonus tracks estaría ben, pero nun CD novo de 37 minutos...
Ademáis, logo de 9 anos as novedades quédanseme en pouco, así que non me queda outra que deixarlles unha nota non tan boa coma quixera.
5 novas cancións en 9 anos?? 4/10


Metallica & Lou Reed - Lulu (2011)
Rock-Metal
Official
Doloroso.
Hilarante.
Penoso.
Vergüenza ajena.
Nestas 4 líneas, que poderían ter máis profundidade que calquera das letras de Lulu, pódese reflexar o meu pensamento sobre o estrambótico experimento de Metallica co cantautor americano Lou Reed.
Lou Reed penso que é máis coñecido por USA que por Europa, ainda que recordo que no colexio un amigo me deixara unha cinta de casette del porque "eu era o rockeiro, e teríame que gustar", ainda que o estilo daquela cinta estaba lonxe do que eu solía poñer no radiocasette.
A cousa é que non teño nin idea de qué estarían fumando tanto Metallica coma Lou cando decidiron unir forzas para sacar esta grandiosa merda de música.
É demasiado malo. Incluso para Metallica.
A repetición de riffs é máis ca cansina. Composición e estructuración nula.
Os riffs son malos a rabiar. Parecen unha banda de punk novata improvisando.
Sección rítmica pobre e previsible.
Lou Reed parece un vello borracho que intenta cantar por encima dun CD desa banda de punk improvisando.
As letras, que polo que entendín son o punto forte do álbum, a primeira vista parecen bastante improvisadas tamén.
A duración das cancións e do álbum é excesivísima.
O sonido tampouco é o mellor.
...
Realmente non encontro nada salientable nesta porquería de álbum. Metallica debería de pagarme por telo oído enteiro (bueno, hei de decir que esa última canción de 19 minutos ma saltei por partes, un é humano e ten o seu aguante).

PD: Estaránse rindo Metallica de nós? Dígoo en serio, se vedes a portada, o nome do álbum é Lulu, pero a última "U" é case unha "L", e no medio entre esas 2 supostas "L", onde tería que ir o brazo do maniquí, hai unha posible "O", co cal... Lu"LOL"? Eu xa me creo todo.
Why do you cheat on me. Why do you cheat on me. Why do you shit on me?? 0/10

martes, octubre 25, 2011

Reunións e desunións

Vaia! un tempo que non me meto no mundo do metal e atópome con varias novas interesantes:

1. Running Wild vólvense a xuntar para sacar próximamente un disco... logo de... 2 anos!? nos que o Rolf se aproveitou a gusto para sacar material de despedida e encabezar un Wacken'09 no que se debeu sacar un bo pellizco. Penso que estaba máis ca visto que era por cousa de cartos, xa que os últimos álbumes da banda eran máis ca mediocres e estaban decaendo a pasos axigantados.
Hala! tour de "reunión", e algo máis para a saca.

2. Dismember sepáranse logo de 23 anos. Neste caso xa non me ule tanto a negocio, parece ser que varios membros decidiron formar outro grupo chamado Dagger de Heavy&Rock (?)

3. Battlelore teñen un descando "indefinido". Neste caso a banda non anuncia unha disolución, senón que se separan momentáneamente para volver nun futuro con novas forzas creativas. Non me extraña logo do petardo que é o último disco. Seguro que o caché lles baixou considerablemente nestes últimos anos, xa que logo dos 2 primeiros a cousa non é que fose hacia arriba precisamente.

4. E máis importante... José Andrea vaise de Mägo de Oz. ¿Tal vez se vaian indo o resto progresivamente ata deixar a Txusiño solo na batería? Será cuestión de tempo...
Un homenaje para este gran home, no o Andrea no, o Txusy XD cunha canción de Mägo de Oz...
ah no... do proxecto infantil do habilidoso batería... ¿a que hai unha abismal diferencia?

lunes, octubre 03, 2011

Microrreviews Octubre'11 - I

Tómome un descanso duns días no blog, pero antes un pouco de rock'n roll ;D


Daedalus - Motherland (2011)
Progressive Metal
Myspace
Motherland é o terceiro disco dos italianos Daedalus, grupo ata o de agora desconocido para mín. O estilo co que nos obsequian tende a un Metal Progresivo con moita influencia do Rock Progresivo. Logo, aparte hai os seus matices de Jazz, Rock, música clásica... que enriquecen ó conxunto, facendo que o disco sexa o suficientemente heteroxéneo. A proposta é moi ambiciosa, e este tipo de grupos, teño visto que pecan de sonar forzados ó querer introducir diferentes elementos, pero Daedalus móvense bastante ben facendo esa mezcla entre Dream Theater, Rush e Marillion (por decir 3 que me viñeron á cabeza rápidamente). A pesar de ter case 1 hora de duración, Motherland óese bastante ben, e non hai duda sobre as habilidades artísticas de execución nin da producción, polo que en teoría, creo que a calquera do mundillo Prog-Rock-Metal lle podería gustar.
Como apunte, en Motherland, Daedalus contan con colaboracións de Roland Grapow (Helloween, Masterplan), Trevor (Sadist) e Elisa Montaldo (Il Tempio delle Clessidre).
Bon disco de Progresivo. 7/10




Valtyr - Verinen Saagat (2011)
Pagan-Viking Metal
-
Curioso, intentando atopar información sobre este disco na rede, encontreime cunha crítica do que considero blog irmán e no que colaboro esporádicamente, Pagan Dreams, na que RMS me quitou as palabras case literalmente; pouco máis se pode aportar que non dixera él; Valtyr é un grupo do que é difícil encontrar info, non sei se polo trvismo da banda (que me ule a one-man band) ou pola vagancia extrema, porque mira que é fácil poñer un "puesto" na rede con algo de info se tes un grupo. O único que souben é que é un proxecto italiano (ninguén o diría con ese título).
Pero máis vagancia é coller ó grupo que máis che guste e intentar exprimilo facendo tú unha música idéntica. A Valtyr válelle clonar a Falkenbach e listo. Nada de introducir algún detalle novo, influencia distinta nin leches. A producción non é coma a dos últimos de Falkenbach, pero pode cadrar perfectamente cos primeiros discos dos germanos. A mín este tipo de tributos poderíanme parecer ben cando a banda da que se trata está extinta e non vai volver a facer música (caso de Thulcandra), pero se ainda está activa, non ten sentido sacar un disco plaxiando o estilo.
Non creo que volva a oílo, posto que a creatividade na música para mín conta moito e abúrreme oír clones coma Valtyr, porque xa hai uns Falkenbach e fano mellor.
Falkenbach vol. 2: ahora en italiano. 2/10



ICS Vortex - Storm Seeker (2011)
LinkProg Black'n Roll / Dark Heavy Metal
Myspace
Estaba ansioso por ver qué podía facer o Ex-Dimmu Borgir, Ex-Borknagar e Ex-Arcturus agora que tiña o seu propio proxecto e a total liberdade de traballar para sí mesmo. Oíralle había tempo o tema The Blackmobile e era algo moi raro, un estilo inclasificable, pero tiña o seu gancho. Esa sensación de rareza continuome co seu disco debut, no que hai unha mezcolanza musical extrañísima pero que máis ou menos funciona coma un todo.
Na parte musical hai elementos do Black'n Roll, do Rock Progresivo setentero e ata de Brit-Rock (ou eso me pareceu a mín XD). Sempre me gustou que un grupo me diga cousas novas que non oíra antes, e é algo que non suele pasar habitualmente. ICS consigueuno, ademáis facendo cancións curiosas e novedosas, e en certo sentido atmosféricas e pegadizas.
Na parte negativa, encontro que ICS Vortex é o absoluto protagonista, todo parece xirar en torno a él e as súas psicodélicas e teatrales lineas vocales, que executa e executou sempre cunha personalidade abismal. E a mín encantábame, en todos os grupos que cantou, pero neste disco notei un excesivo liderazgo vocal. Tal vez algún cambio de rexistro de vez en cando, algún rasgado ou participación diferente teríalle dado ó álbum un tono distinto. Penso que tiña potencial para ser un disco ainda mellor, haberá que esperar ó seguinte.
Empacho de Vortex. 7/10


Logical Terror - Almost Human (2011)
Industrial Metal - Modern Thrash
Myspace
Non son un gran entendedor do Metal Industrial "moderno" do estilo de Mnemic ou Fear Factory, de feito controlo pouco o traballo destas bandas, porque tampouco é que me chamen moito a atención. Igual que tampouco me chaman a atención os italianos Logical Terror, que parecen clonar ós mencionados añadindo máis dosis de electrónica en certos momentos.
Logo, teñen un lixeiro aire a Linkin Park nalgún estribillo en limpio; nas guitarras e ritmos recordan a unha banda de Nu-Metal con algún que outro detalle máis técnico que podería emparentar con algo Post-Thrash en certas ocasións -vamos, tal cual Mnemic e Fear Factory-, e o cantante doblase entre o rango máis propio do semi-rasgado Thrash-Nu Metal e a voz limpia. Desde logo o mellor é a producción, impecable, pero o resto resulta plano e con pouco feeling.
Non o tipo de Metal Industrial que me gusta precisamente. 3/10


Portrait - Crimen Laesae Majestatis Divinae (2011)
Heavy Metal
Myspace
A cantidade de bandas surxidas de Suecia é digna de salientar, moitas delas cunha calidade que sobrepasa a media holgadamente, coma é o caso de Portrait. E como ven sendo habitual, desta vez o revival ochentero (xa dou por feito que se collo un grupo de Hard Rock ou Heavy Metal sueco vai ser inspirado nalgo daquela época XD) ven de maos de Mercyful Fate/King Diamond. Se Ghost pillaban do lado máis rockero, psicodélico e setentero de Mercyful Fate, Portrait vanse directos ó riff tras riff da época ochentera dos grupos de King Diamond; puro e elaborado Heavy Metal, de numerosos cambios de ritmo, voz aguda e sonido puramente 80's (cando na primeira canción deu un berrido, pensei que se trataba dun clon de Barón Rojo ochentero!). Non é que entusiasme a idea de que haxa un grupo que colla tanto da forma de facer doutro, pero éstes saben o que fan e qué caray! copiar a King Diamond e Andy LaRoque non é tan sinxelo coma copiar a Falkenbach coma fan Valtyr. De todos xeitos, tampouco debería falar de copia, porque os riffs son distintos e non hai cancións parecidas a outras xa feitas, senón que é un feeling global.
Para seguidores do "heavy metal de riff" do estilo de Mercyful Fate, Wolf, Hell, Metal Church,...
Fatal Portrait goes swedish. 8/10


Woods of Desolation - Torn Beyond Reason (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
De verdade pensaba que este grupo levaba máis de 2 álbumes e que por algunha razón eran máis antigos, pero non, Torn Beyond Reason é o segundo dos australianos depresivos Woods Of Desolation.
A música deles tenta coller a parte máis melancólica e depresiva do Black con elementos Doom mezclada con elementos máis propios do Post-Rock, na onda de Agalloch, Les Discrets ou Alcest. Con teclados sinfónicos de fondo, partes de guitarra acústica, uns berridos desesperados e cunha sonoridade entre grandiosa e lúgubre, o novo de Woods of Desolation óese bastante ben de primeiras. O único que poido decir en contra é que moitas melodías me recordaron a outras cousas, nun principio supuxen que sería porque xa oín a uns cuantos grupos deste estilo e esas melodías largas e tristonas se me puideron repetir na miña cabeza, pero pouco despois dinme conta da asombrosa realidade que se me recreou na mente acerca de Woods of Desolation: estaba oíndo á música de Andrea Bocelli en plan Black Metal!!!
Seguramente pensedes que desta vez se me foi a pinza completamente (se xa estaba ida un pouco de antes), pero anímovos a oír esto, e logo esto, e despois decídesme. Buscade máis alá da música... o feeling que desprenden é o mesmo!!
Melancholic Symphonic Post-Black-Bocelli. 6/10

Link
Winterus - In Carbon Mysticism (2011)
Black Metal
Myspace
Eu sigo coa miña idea de que en USA, salvo Absu e algún outro máis, non saben facer Black Metal. Winterus é boa proba delo, un grupo que colle un pouco de influencia do Black nórdico europeao unido a pasaxes máis atmosféricos de guitarras acústicas e breaks que poden recordar a outros estadounidenses coma Agalloch. Esta influencia dalle un toque máis "pagano" ó álbum, pero o feeling de que as cancións están pouco traballadas e que hai algo que falla foime continuo. Ademáis, segundo a canción que se esteña reproducindo, hai mellor ou peor sonido!!! ¿¿Cómo sacaron eso así?? Parece que esteña grabado en diferentes épocas ou lugares segundo a canción XD
Hai partes que poderían ter potencial, pero sigo coa miña idea de que polas terras ó outro lado do océano moitos intentan copiar o Swedish Melodeath mezclándoo co Metalcore e sale esa cousa horrible, e intentan copiar o Black escandinavo dándolle o toque Post-Rock-Metal e fano ainda peor.
Un máis á lista de Blackers-USA para olvidar. 3/10


Legio Mortis - The Human Creation And The Devil's Contribution (2011)
Symphonic Black Metal
Myspace
Se hai tempo oía a cada dous por tres grupos belgas, ahora pásame cos alemanes... este azar... neste caso é o turno dos blackmetaleros e desconocidos ata hoxe para mín, Legio Mortis. The Human Creation And The Devil's Contribution é o seu cuarto traballo, e basta con darlle unha oída por encima para saber porqué non chegaron nunca a ser populares nos últimos 10 anos que levan facendo música; o que propoñen é un Black melódico bastante estándar, cun sonido mellorable e cunhas performances tamén mellorables salvo no caso do batería, que lle dá bastante ben, hai un continuo teclado "atmosférico" e "oscurillo" que lle dá un aire de Black sinfónico, ainda que esteña a un volumen inferior ó das guitarras... A orixinalidade é case que nula e a música é fácilmente olvidable, nada importa que esteña producido por Alex Krull, que Liv Kristine lles colabore nunha canción ou que versioneen mediocremente a Paradise Lost con Pity The Sadness.
Mediocre e (ab)usado melodic Black. 2/10


Leprous - Bilateral (2011)
Progressive Metal
Myspace
Hai xa un tempo que este grupo noruego me sorprendera gratamente con Tall Poppy Syndrome, e a cousa non desmellorou con Bilateral. Apadriñados por Ihsahn, que colabora no álbum e que se leva case ó grupo enteiro para tocar nos seu proxecto personal, estes nórdicos traballaron duro para sacarse da manga un puñetero discazo de Metal Progresivo orixinal (a pesar da incoherencia intrínseca da do que eu entendo por "progresivo", moitos grupos deste estilo pecan de ser bastante pouco creativos). Neste caso, teño a satisfacción e alegría de decir que non hai plaxio de Dream Theater nin Symphony X (alomenos non tan descaradamente coma a maioría de grupos progresivos que están salindo). Hai eso e moito máis; Rock, Pop, Jazz, Heavy, ProgRock-Metal, guiños ó Metal extremo, e o importante e máis complicado, todo está cohesionado, con cancións que se notan limadas ata o último detalle.
Superaronse.
Non teño moito máis que añadir, sólamente aconsellar a súa escoita e flipalo.
Bye bye Dream Theater, hello Leprous. 10/10


Modern Superstar - Under My Skin (2011)
Rock-Hard Rock
Myspace
Teño que idear outro sistema para buscar discos dentro das miñas microrreviews (por certo dinme conta logo de case un ano, que o levo escribindo mal XD sería con 2 "r", non? XDDD).
Digo esto, porque este grupo americano me recordou un montón a outro do que me rín a rabiar... sabía que me chocara en primeira instancia porque tiña un nome latino e eran suecos... espera! xa sei (levo 1 hora pensando en cómo se chamaban e veume ahora escribindo esto XD) Sanchez!!
Eu un día vou ir á fogueira por rirme do mal facer dos outros XD pero é que me supera, é coma as pelis bizarras que comento en Albor Bizarro XD
Discos coma os de Sanchez e Modern Superstar son tan inocentes e inconscientes que lles acabas collendo cariño. Tal vez Modern Superstar esteñan un paso por diante dos suecos, pero eso non lles quita o galón de clones chapuceros de toda a movida Hard Rock-Sleaze ochentera e hortera americana. Supoño que as influencias principales serán unha mezcla entre Poison e Guns'n Roses, pero púxenme a bucear nos meus recordos gracias ó Youtube e por un día vou poñer outros grupos diferentes dos míticos que sempre escribo, e que seguen na mesmiña onda que Modern Superstar (e probablemente sendo 20 anos máis antigos sonen mellor... bueno, algúns XD): Lionsheart, Bonfire, Eyes, Jailhouse, Cinderella, Vice, Vain, Badlands, Electric Angels, The Stage Dolls, Kiss... a lista de grupos que son case idénticos a Modern Superstar é infinita.
Seguramente pensaredes que falei pouco deste álbum, pero... realmente é necesario? Sólo añadir que encadenan 3 baladorrios seguidos a partir da segunda canción que case me deixan K.O.
Party Rock dos 80 hortera, pero un escalón máis abaixo da media. 2/10
PD:
She likes girls
She likes girls

She likes girls
She likes giiiiiiiyeeeuyeeeeeaah
...
and so do I

so do IIIIIII
so do IIIIIaaaaiaaia
so do IIIIIaaaaaaaaaaaaaaaaa

I give my heart to you

and you know just what to do
you took another men
you do it again
... e non lle entendo máis.. pero.. a mín chegoume ahí