miércoles, marzo 24, 2010

Diario dun vi-king I - Os comenzos, Pt. 1:Os 80

Sempre pensei que o xusto é empezar por un principio, redundando na redundancia, así que aquí vai un pequeno resumen da historia musical-vital de Enlil aka Enuma Elis aka enumaelis aka Diego para os que trebellaron conmigo desde outros medios non interneteriles, antes de empezar co caderno de bitácora actual (en 3ª persona é máis molón, así que non me digades nada sobre elo eh? XD)

1-Os nomes usados poden ser reales ou realistas ou todo o contrario.
2-Todo parecido coa realidade pode ser outra cousa.

Nun frío inverno de fai xa anos, creo que máis dos que parecen polo que dí algunha xente, Enlil nace, e nace xa fastidiando, arruinándolle o fin de ano á familia, como debe ser. Nunha infancia feliz, o pequeno cativo crece, gracias ó primoxénito, con moreas de cintas TDK e Sony que se enchían e re-enchían a base de cancións en programas de radio e a amigos que de vez en cando se pasaban e traían as súas propias TDKs co celo superposto. Ainda así, que non se escandalice o Mamoncín, que de vez en cando, entre os caixós das nosas mesillas se escondían orixinales, entre os primeiros, recordo especialmente un casette de La Orquesta Mondragón, outro chamado "Hero Hero" de Judas Priest, algunha da SuperPop cos maiores éxitos do ano ochentaepico entre os que figuraban estrellas coma Frankie Goes To Hollywood, Roxette, Pet Shop Boys ou Samantha Fox, algo de Stryper e unha de Iván, gran estrella ochentera ó nivel do que pode ser hoxe en día Bustoamante, David de Manía ou Bebe (...que Bebe). Xa daquela o destino iba forxando a mistura de estilos no subconsciente do cativo Enlil.



Ah qué tempos...
... pero progresivamente, o caixón da mesilla foise enchendo con máis e máis pirateo casettero dos clásicos Maiden, Accept, Mötley Crue, Europe, Metallicas e demáis, así o pequeno rapás foise forxando coma un joven padawan del metaleo en toda regla; deixándose unha crin decente cando a mamá o deixaba ou se olvidaba de levalo á peluquera... e escribindo a lápiz e con letras de espadas y metal nos pupitres de 2º de EGB "Heavy Metal".

Ah, pero non toda a infancia foi alegría na vida do padawan metalero, sempre houbo momentos malos, coma aquela vez...

...bueno, aquela vez !Zas! en toda la boca! tamén foi un momento malo, pero refírome a algo máis espiritualtaltal....
...un bon día e gracias ó diseño nunha libreta de bolsillo cuadriculada, o primoxénito da familia debuxou dúas carátulas infernales e inmortales da historia guitarrera: "Piece of Mind" e "The Number of the Beast", para que a nai os fora buscar nunha das súas ocasionales visitas á cidade da Coruña. Gracias ós logrados diseños, o dependiente da tienda de roupa e accesorios rockeros adivinou correctamente as camisetas... pero non tanto as tallas...
O pequeno metaleiro xa estaba fachendeando na escuela ante os seus amigos da gran sudadera del metaaaaaaal que iba traer ó seguinte día, cando... non era que fose grande o envoltorio, senón que era posible que con él posto se parecese máis ó cavernicola de Pier Nodoyuna con J'Hayber que outra cousa.
Triste e vilipendiado, o pequeno padawan non puido vestir aquela "Piece Of Metalmind" e sufreu con lágrimas de acero tal avatar do destino mentres oía "Here comes the Tears" de Judas Priest (posiblemente a peor canción da súa historia, non me extraña que lle chamaran así).
Unha vez que o estirón chegou, xa non se puido facer nada, a camiseta xa fora usada e usada unha e outra vez pola outra alma del metal da casa, que supoño que non se puido resistir a levar tal obra de arte que ninguén usaba.

Ah!.. os camiños do metal...

O fluír do rock pesado xa era un feito na súa vida, e mentres os seus conxéneres empezaban a descubrir o mundo da música gracias a outros grandes papanatas como Chimo Papayo, Mecagono.. e as corrientes dun tal Bacallau empezaban a aflorar ante as hombreras, Enlil dedicábase a silbar "They Want War", "Looks That Kill" e "Invaders" (por decir unha calquera de IM) mentres andaba polo patio do colexio.
Ainda son frescas as lembranzas daqueles primeiros anos sentado na parte de atrás no autobús "cos maiores e malutos", observando cómo se disputaban coas rapazas qué cinta de casette se debía de poñer no autobús: se Ozzy ou Mecagono, se Megadeth ou Mecagono, se Bon Jovi ou Mecagono... mecagonomecano!!

Esas batallas cambiaron drásticamente co tempo cando, ó igual que o heavy metal baixouse do triunfo dos 80 para deixar paso a uns anos escuros, os "malutos e maiores" foron deixando o colexio e por tanto o autobús (a vida ten unhas ironías do carallo). Os anos escuros proseguiron equivalentemente no día a día da poboación transportada ó colexio, que medraron ante a infumabilidade de Antonio Floresssh JOhBK e Camella, unha das grandes lacras da historia musical española que se introduciu nas mentes dos que posteriormente, e xa no siglo XXI, se deron a coñecer coma os futuribles... Nininis (nin estudian, nin traballan, nin oíron música heterogénea na súa vida, sólo o que lles metían polos ollos, e que crían e cren que polo feito de oír U2, Bisbal e Dance o fin de semana, teñen un amplio espectro de gustos). Non vou ser eu! ... quen diga que houbera relación entre os anos escuros dos principios dos 90 e a posterior debacle cultural musical de próximas xeneracións en España ... soamente o deixarei caer...

...un exemplo do que este pequeno ser con sangre alta en ferro tivo que soportar durante un par de horas de bus por día (a reseñar a monotemática do 90% das cancións, nas cales nas letras, que chegou un momento que se quedaban grabadas a fuego de tanta repetición, se reiteraban unha e outra vez as ideas "sufrir", "te arrepentirás", "te veo pasar", "él no te quiere"... aderezado con eses horribles teclados de cabra, ese aire a Azucar Moreno... e aquelas voces que por veces instaban a meter a cabeza debaixo do asiento):

Enlil mesmo tivo momentos de oscurantismo; o principio dos 90 non auguraron nada bon. Os grupos de speed metal alemán e da NWOBHM empezaron a desaparecer das revistas, Rockopop, Plastic e Clip Clap Video convertíronse en historia, Bruce Dickinson deixaba Maiden, Judas Priest quedouse na estacada, Kiske renegaba do metaaaaal e Hansen íbase de Helloween,...
Un novo estilo vendido pola mass-media norteamericana empezou a convencer ós novos: o Rock non é só diversión, nenas e pasalo ben... ahora os novos rockeros teñen conflictos personales, fan música máis insulsa e "escura" e non hai lugar a tanta distorsión, virtuosismos, nin pataditas ó aire... adiós ós cardaos, mallas e tachas y cuero, e bienvenidos ás camisas de leñador, aspecto descuidado, caras tristeiras, pesimismo existencial e primeiras marcas comercializando o "agrungeamento" de América, cousa que non pasara anteriormente co rock nin o metal.

O grunge... uns emos primigenios? tal vez... eu máis ben diría "unha etapa de moda da que habería que pasar páxina rápidamente"

Ajeno a todo esta moda, Enlil continuaba a oír os clásicos ochenteros, xa que non se podía con ningunha outra cousa nese comenzo de década.
Supostamente, estas son as 10 mellores bandas de grunge según os fans, posiblemente coas súas mellores cancións tamén (...) e pensar que a maioría dos metaleiros da época pasaron a oír esto...

Pasemos tema...
Tal vez o primeiro signo de paganismo na vida do futuro tunante chegou cando, ó contrario que a maioría de pijolas dos seus conocidos que facían a comunión vestidos de marineritos por seus pais (cousa que nunca entenderei, porqué mariñeiro e non bombeiro ou guardia civil?), Enlil, ainda que non por decisión propia, pero debidamente acertada, vestiuse co traxe rexional galaico. Magna honra posterior, sen dúbida.
Algo se empezaba a cocer xa...


Pt. 2 próximamente...

lunes, marzo 22, 2010

Diario dun vi-king 0

Teño montonazo de ideas na cabeza para escribir, incluso deixei algunha abandonada polo camiño que sempre penso en retomar pero que non me dou posto. Unha delas era esta, de tomar os meus proxectos musicales e facer con eles unha especie de "diario" sobre as progresións que vou facendo. Por outro lado, como vistes a maioría, deixei un pouco de lado o msn e agora estou deixando de lado bastante o facebook con respecto ós inicios. Sigo tendo algunha especie de fobia a estas cousas de que moita xente veña tipo cotilla a ver qué faigo ou no XD Así que o que sempre quixen foi volcarme masivamente neste blog e depositar nel un pouco de todo, o que faigo ou non e as miñas chorradas, pero sempre baixo o meu control. Co do meu control refírome a cousas coma o de etiquetar fotos ou que alguén me escriba no "muro" cousas que a outros nin lles vén nin lles vai. Sei incluso de algún amigo que, pensando que no facebook estaba "seguro" de miradas aviesas e tiña a súa pequena parcela de privacidade, chegoulle unha petición da súa moza que se rexistrou co único motivo de ver qué fai e con quén é amigo etc.
Teño que admitir que incluso durante un tempo estiven pensando si borrarme do chisme ese chamado facebook, pero bueno, entendo que é a única forma que teño para ter un contacto rápido, ainda que sexa mínimo con xente que de outra forma non sabería dela, nin eles de mín.

O do messenger é un tanto diferente, digamos que tiven unha época que cada vez que o acendía eran 10 ventanas de súbito e todos a preguntarme cousas. O peor é que ainda encima era normalmente de xente coa que non teño excesivo trato... e agobioume moito. Estiven moito tempo sen acendelo, e finalmente acabei descubrindo a opción "bloquear", coa que estiven tranquilo por un tempo cando quería falar pausadamente sólo con unha ou dúas personas, cousa que non puiden facer por meses. Ainda así, o do msn creoume un trauma e pasei de acendelo máis, sólo para urxencias ou momentos esporádicos. Sintoo pola xente que algunha vez esperou ou espera que poida falar conmigo ahí. Prefiro que me enviedes un mail, sinceramente, ou un mail dicindome que necesita falar conmigo por ahí, ou senón outra opción é a de deixarme algún comentario por aquí, cousa que xa poucos fan XD

En fin, todo esto viña.. ah si! a partir de agora vou empezar a publicar as novas dos proyectos musicales neste apartado do blog. Próximos apartados virán próximamente tamén, espero. Estiven dudando entre o inglish e o gallego, pero creo que vou incidir neste último para esta sección, ó igual que a maioría das cousas de temática "personal".
Próximamente a primeira entrega :)

sábado, marzo 20, 2010

Tim Burton compra os dereitos da novela "Abraham Lincoln: Vampire Hunter"

... e logo a xente rise de que haxa unha peli que se chame "Jesucristo Cazavampiros"...
Pois sí, "Abraham Lincoln: Vampire Hunter" foi inventado fai non moito polo escritor Seth Grahame-Smith, autor tamén da novela "Orgullo, Prejuicio y Zombies" (Pride and prejudice and zombies), versión en clave zombie, terror e humor negro da romántica "Orgullo y prejuicio". Dita obra foi tomada por Natalie Portman, que protagonizará e producirá a súa versión cinematográfica próximamente.

Pois ben, o escritor en cuestión puxo á venta fará como 2 semanas a súa última novela sobre un Abraham Lincoln, que aparte de liderar a guerra de Secesión americana, dedícase a matar vampiros.
Todo ocorre por vinganza, cando de novo, un ente das sombras de colmillos afilados mata á súa nai. O joven Lincoln iniciará unha vida de vinganza sobre os vampiros que sorpresivamente o levará á Casa Blanca.

Desquiciado e delirante, non?

Pois a idea foi collida esta vez por Tim Burton, que se aliará por segunda vez logo de "9" con Timur Bekmambetov e levarán ó cine a versión da bizarra novela.
Dícese que un dos factores que atraeu o interés para levar á gran pantalla a novela foi este trailer do libro (últimamente xa se fan trailers pa todo...)


E agora dígome eu.. e qué será o próximo?
Napoleón contra los aliens?
El Diario Zombie de Anna Frank?
Bush el Cimmeriano?
Julio César Vs El Ejército de los Orcos?

Mellor aínda sería si os directores españoles tiveran estas ideas con figuras patrias históricas...
¿cómo sería si Médem dirixira por exemplo Daredevil de Tormes?
¿ou Trueba Juan Carlos I, rey de los Hunos?
¿ou Almodóvar Drácula Vs El Conde Duque de Olivares?
¿e Juan Diego Botto facendo de Dante con dirección de Fernando de León? Por dios eso sí que sería ciencia ficción e non o do doutor Who (falo de ver ó Botto actuando e ó de León facendo algo que non sexa un drama social soporífero tamén XD)
¿e Chiquito facendo de vampiro? Aih no que esto xa se fixo...

En fin... chegamos a un punto que...

martes, marzo 16, 2010

Surprises 2009: Strandhogg - Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis)



Band
: Strandhogg
Album: Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis) (first album)
Genre: Black Metal
Country: Poland

Debut full-length album from the most relentless black metal band to emerge lately from depths of Poland’s underground – STRANDHOGG. Grim, hypnotic, cavernous and extremely violent in execution, “Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis” consists of eight death worshipping hymns of fear, death, suffering, pain and impenetrable black... Black Metal. Unrelenting violence, hatred, and contempt for the living world. The idea of STRANDHOGG is reality without hope, where all living beings co-exist with the Dead. The only strength and law is Death. Only Death Is Real! Through the theory of phantom's curse and mutilation mind fanaticism STRANDHOGG is neither religious nor political band. STRANDHOGG is pure orthodox Death worshipping cadaveric congregation.

You can feel an evil aura while you are listening to "Ritualistic Plague", that evil aura that should be present in any proper black metal release. Strandhogg riffs are cold, dark, raw, enfolding, with great blastbeats that could recall to the best times of Marduk, 1349 or Gorgoroth.
A release that every black metal fan should check, and a band to keep on following.



http://myspace.com/strandhoggofficial

1. Prophecy of World Funeral / 03:19
2. Strandhogg (Canonized Contempt) / 03:32
3. Deathworshippers (Ritualistic Plague) / 04:18
4. Devotion to Blood and Lust / 05:09
5. Coronation of the New God / 06:11
6. Pure Annihilation / 01:33
7. Profanated Blasphemy / 03:50
8. Mortuus Evangelium / 09:36

Total playing time 37:28

Here

The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!

lunes, marzo 15, 2010

Surprises 2009: Debbie Ray - Artificial Misery


Band: Debbie Ray
Album: Artificial Misery (first album)
Genre: Hard Rock
Country: Sweden

DEBBIE RAY is a hard rock machine which developed after 2 band's break up's. DEBBIE RAY formed in Herrljunga, near Gothenburg, Sweden in 2005. All though DEBBIE RAY is a pretty new face on the swedish rock-scene the boys have delivered rock and roll music in various constillations for over 10 years.

The band members are all born and raised in the hard rock era from late 80's and early 90's which has truly influed the band to take this sort of music to a new level in the new decade of decadence. Even though the boys like to call it rock n roll, their music could best be described as heavy sleaze rock.

DEBBIE RAY is only in it for the show! The energy of a stage show is what the boys in the band live for. ADRENALINE-PUMPIN-ENERGY-ROCK which we guess even your mom would find amusing! DEBBIE RAY play for the headbangers in front of stage, the Motörhead fan who doesn't seem to give a damn in the bar and the girls at the dance floor dressed up for their big night.

Now they're back, more jammed than ever to down that deal and play shows for you again. The original and still excisting line-up consists of REINE (vocs, git), ANDY (git), MANX (bass) and H-CAN (drums). "ARTIFICIAL MISERY" is the first studio album from this band and will hit the stores in the US by the end of October. (you can get the cd from this site).
The story behind Artificial Misery you can read in the lyrics. It's a true story about the modern western society. Right now DEBBIE RAY is booking shows and writing songs for their second studio album.

Swedish rock was always well-known and they have had great bands and lastly seems to be very popular in the scandinavian country. Seems it is not unusual that swedish people have good music culture and rock culture in special. This is something quite difficult to see in latin countries like mine.
Debbie Ray is a young band that comes from the split of 2 others and they play a quite decent rock-hard rock with lots of 80's hard rock and hair metal influences. Maybe the first band that came to my mind was Motley Crue, Warrior Soul or the first Skid Row. Their songs are catchy, easy-listening, and the album starts with three shots that bang your brain with great refrains.
A must listen if you like 80's Hard Rock.



http://www.myspace.com/debbieray1

01. Laddicted / 2:52
02. Dirty Darling / 3:42
03. Nightmare In The Makin' / 4:00
04. Artificial Misery / 3:00
05. Primetime Primadonna / 3:26
06. Stars Ain't Much Of A Light / 3:44
07. Someone To Blame / 3:54
08. Down With The Flow / 4:12
09. Bullshit Firezone / 3:03
10. Kill Your Darlings / 3:30
11. Stand N Fight / 3:07
12. Road Dog Souls / 4:11

Total playing time: 42:41

Here

The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!

jueves, marzo 11, 2010

Nergal para a carcel?

Ontes fíxose eco unha noticia sorprendente; o líder dos deathmetaleiros (pouco de black lles queda xa) Behemoth, Nergal, podería ir á carcel por un feito acontecido hai 2 anos nun dos seus concertos na cidade polaca de Gdynia. Parece ser que o susodicho rompeu unha biblia e falou do cristianismo coma "o culto máis sanguinario do planeta".
Máis tarde o jefe do "Comité de Defensa de Todos os Polacos Contra Sectas" demandou a Behemoth por facer propaganda do satanismo e ofensa de sentimientos religiosos (tipificado como delito pola lei polaca). Parece que se necesitan 2 queixas formales para ir a xuicio, pero como o jefe do comité este era o único que os demandou, todo quedou un pouco no aire ata ahora, que parece que o fulano consigueu convencer a alguén máis para cumplir coa segunda queixa formal.
A todo esto, Nergal clama ser non culpable e que o que fai nun escenario suponse que "forma parte do seu espectáculo artístico" e que "non pretende ofender sentimientos relixiosos".
Si Adam Darski (o real nome de Nergal) é encontrado culpable, podería ir á carcel por un período de 2 anos.



According to Interia.pl and GazetaPrawna.pl, vocalist/guitarist Adam "Nergal" Darski of Polish extreme metallers BEHEMOTH was formally charged on Monday (March 8) for insulting Roman Catholics.

Darski made headlines in his native country in September 2007 when he reportedly called the Catholic Church "the most murderous cult on the planet" during a BEHEMOTH performance in Gdynia and tore up a copy of the Bible onstage (see video below).

After the incident, Ryszard Nowak, head of the All-Polish Committee for Defense Against Sects sued BEHEMOTH for promoting Satanism. Although a court expert witness on religious matters said that the act of destroying the Holy Bible could offend somebody's religious feelings (a criminal offense under Polish law), the case was discontinued because no one except Nowak accused BEHEMOTH of insulting their religious beliefs. (Under Polish law, there must be at least two formal complaints before a charge is laid. The previous complaint was made in 2008, and recently an unspecified number of other complaints had been filed.)

Nergal is pleading not guilty to the charge.

According to Metal As Fuck, in the first hearing, under cross examination, Darski stated what he does on stage is part of artistic license and it wasn't supposed to offend religious feelings. However, an expert on religious history and studies from Jagellonian University in Krakow stated that every copy of a bible could be considered a religious icon.

There was no judgment ruled against Darski in the first hearing, but now that a second complaint has been filed, the matter will be heard by the courts.

If found guilty, Darski faces up to 2 years in prison.

In a 2009 interview with Decibel magazine, BEHEMOTH bassist Tomasz "Orion" Wróblewski explained that the Bible-tearing incident was by no means a spontaneous outburst. "We'd been doing that for two years on tour before it happened in Poland," he said. "So, we had discussed it many times before. A BEHEMOTH show is a BEHEMOTH show, and BEHEMOTH fans are coming to a BEHEMOTH show. BEHEMOTH fans know what BEHEMOTH is about, know what the lyrics are about, and know at least a little of the philosophy behind the band. So, it's kind of surprising that there are people coming to the shows and feeling offended with what we do onstage. If such a person comes to a show, he comes with the purpose of being offended, I guess, and it shouldn't be like that. We're not offending any particular person. We're just offending the religion that we've been raised in."


Fuente

O vídeo da polémica:


Hai todo un debate formado polo que estiven vendo, entre detractores de Nergal (hey! esto xa o fixeron os posers de Manson de Daniel Filethe!) e os fans máis "cérrimos" -e pode que cerrados- (unhas poucas veces acabo de ler que uns cuantos se limpiarían o cú coas follas da Biblia).

Así que por un lado temos a sociedade polaca, da que moitos seguidores de rock e metal se sinten defraudados e avergonzados de ter unhas leis tan duras e conservadoras nestes casos e tamén tendo en conta a cantidade de ferventes católicos apostólicos romanos que viven alí.
¿Estaremos tamén cometendo un acto ilegal se borramos un archivo PDF con fragmentos da Biblia ou se cambiamos un versículo no noso E-Book?
¿Terían os fanáticos cristianos a mesma actitude se rompese un Corán? ¿Tería huevos Nergal a romper un Corán?
¿Dí Xesus tamén no dito libro que a todo o que atente contra as súas páxinas debería ser condenado con cárcel? ¿ou polo contrario non se decía algo así como perdonar e todo eso..?

Por outro temos unha actitude dunha banda que, á que ninguén duda da súa profesionalidade coma músicos e "showmans", pero que tal vez peca dun comportamento digno de quinceañeros que "dan un portazo cando están cabreados" e ademáis son moi molones porque "son moi malos". Nergal ten toda a pinta de ser unha proto-metal-star desde fai moito tempo. E creo que lle gusta atraer a atención a veces con cousas que non veñen a cuento. Tal vez sexa o seu "personaxe", pero non o sei. Con esto quero decir que non, non estou de acordo con que a mellor forma de loitar contra algo sexa queimando/rompendo/usando métodos "violentos" contra elo, neste caso coma contra o cristianismo rompendo biblias. É unha soberana tontería e de certo calibre infantil, baixo o meu punto de vista -se se fai desde unha posición que intenta ser seria, se non é desde esa posición seria, é un circo que non vén a cuento-.
Admitámolo, Behemoth fan boa música pero son moi posers. ¿Cánto costa cada un dos traxes que levan a un concerto, por exemplo? ¿e a actitude de "non me xunto cos fans" de Nergal?

Pero con esto tampouco quero decir o contrario, é decir, o feito de romper unha biblia paréceme tal tontería semellante ó feito de ser acusado ante a xusticia por esto mismo.

En canto ó texto da fuente, un pode elexir entre 2 posturas claras no caso de Nergal:
1 - Manter a túa posición, as túas creencias, manterte firme na túa ideoloxía sen deixarse pisar. Aceptar o feito.
2 - Intentar esquivar por todos os medios os feitos para librarse dun castigo que él positivamente sabía que podería ocorrer (de feito o baixista dice que o de romper unha Biblia estivérono discutindo entre os do grupo se sería conveniente ou non facelo en Polonia).
Tal e como digo na miña teoría de poser, Nergal escúdase en "cousas do espectáculo", e posteriormente afirma "non querer ofender a ningún sentimento relixioso"....

(collo aire)
Chaval, non tes 13 anos, se rompes unha Biblia e ainda encima dices "que o cristianismo é o culto máis sanguinario do planeta", tes que saber á forza que estás ofendendo a moita xente (de feito suponse que o dices coa intención de provocar intencionadamente), ó igual que podería ser ofendida por cancións coma "Christians to the Lions". Así que se és un auténtico satanista, sé un martir pola causa da túa verdad. Acéptao e vaite coma un campeón para o talego. Seguro que cando saias terás ainda máis fans ca antes, que fijo é algo que che interesa máis ca outra cousa.

Resumen, ni unos ni otros.
A todo esto fala un auténtico fan de Behemoth, os que me conozcades sabédelo.

miércoles, marzo 10, 2010

Rock similarities 3


Camilo Sesto - Brian Ashland (Shadow Gallery new singer)

Nicko McBrain - David Carradine

Joey DeMaio - Al Pacino

martes, marzo 09, 2010

Surprises 2009: Whyzdom - From The Brink Of Infinity


Band: Whyzdom
Album: From The Brink Of Infinity (first album)
Genre: Symphonic Power Metal
Country: France

Think of a huge orchestra and a massive symphonic choir intertwined with powerful riffs and enchanting melodies from a clear and passionate feminine voice, and you'll get an idea of what Whyzdom have managed to create. Their classical influences ranging from the romantic to the contemporary period, as well as the appealing melodies that drive the songs, make their sound utterly unmistakeable in an ever growing scene.

The project was founded by the guitarist and orchestrator Vynce Leff in early 2007, already well known in the progressive sphere having produced several successful albums for the British label Cyclops Records. It is fronted by Telya Melane, a singer and actress, fond of metal, classical music and theatre. The other members Regis Morin, Tristan Demurger, Nicolas Chaumeaux and Marc Ruhlmann joined soon after and a first EP "Daughter Of The Night" was recorded less than 6 months from the band's inception. It got instant acclaim from reviewers and music fans around the world, as well as several awards and plaudits (Best French Band 2008 - Metalsymphonique.com, Best EP - HeavyLaw.com, etc).

I wouldn't save too many Power-Heavy Metal releases in 2009. It might sound strange coming from me but maybe just the old but still in shape Saxon and UDO are the 2 best albums in relation with Heavy Metal under my point of view. In Power Metal I have found more lack of originality than ever (or maybe I told the same the previous year?). Probably Cain's Offering, though their music is not something you have never heard before, and of course Powerwolf, with great humour and catchy rythms, few more to be sincere.
With a big potential, I should say that Whyzdom, female fronted band of symphonic power (yes I know, again a girl singing in a band of the same genre of many others...) got to catch my interest. Quite perfect production for a rookie band with many influences, starting from the typicals Nightwish-Epica-Within Temptation (I must say that she sings quite similar to Sharon) but you can find here some Therionesque moments, and even some growling. All in a classical and boombastic environment that sometimes made me to recall a kind of powermetal version of their compatriots Penumbra. Composing and a bit complex song estructures are over the average others of the same genre. If you like all those bands I ment and if you need some fresh air from the already too stuffy Edenbridges, Visions of Atlantis, Sirenias... Whyzdom might be worth checking for you. Not outstanding. but enjoyable songs.



http://www.myspace.com/whyzdomproject

1. The Witness / 07:05
2. The Train / 06:00
3. Everlasting Child / 06:39
4. The Power And The Glory / 05:36
5. Freedom / 02:43
6. Escaping the Ghosts of Reality / 07:08
7. Atlantis / 06:51
8. The Old Man In The Park / 06:13
9. The Seeds of Chaos / 03:57
10. Daughter Of The Night Prelude - A Glimpse Of Eternity / 02:50
11. Daughter Of The Night / 07:07
10. The Seeds of Chaos / 03:57
11. The Old Man In The Park / 06:13
12. On The Wings Of Time / 06:51

Total playing time 01:09:00

Here

The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!

jueves, marzo 04, 2010

Ghaal, homosexual do ano en Noruega

Hmm ainda que o título pode non ser moi acertado na súa traducción ó jallejo (serei eu o único que terá tan mal pensar?), pois así é, como podemos ler no seguinte artículo:

La semana pasada se llevó a cabo la Gala anual de la comunidad Gay de Bergen, donde se entregan varios premios a las personas e instituciones que han contribuido en la comunidad gay en Bergen, Noruega.

El premio más prestigioso fue entregado a Espedal Kristian (conocido por todos como Gaahl). El ex vocalista de GORGOROTH fue nombrado "homosexual del Año" y aceptó el premio en persona.

"No necesito un premio para ser yo mismo. Pero si esto puede ayudar a otras personas de la misma forma que a mí, es algo positivo", dijo Gaahl al perdiodico local Bergensavisen. Gaahl, de 34 años, mantiene una relación con el joven Robin Jakobsen.

Cuando se le preguntó cómo conoció a su actual pareja, Gaahl dijo que: "Fue después del cierre. Yo estaba en Fincken (bar gay de Bergen). Robin llegó al club en busca de su ex novio. Yo estaba borracho de vino blanco, y de pronto ví una figura brillante en la puerta. Eso fue Robin. Pensé que debía ser mío. "

¿Fue amor a primera vista?

"No ... tuve que trabajar un poco para ello".

¿Se sorprendió la gente cuando reconocistes que eras homosexual?

"Creo que fue extraño porque no se sabía antes, pero nunca tuve la necesidad de hacerlo público. Al final, un periodista alemán tuvo el valor de preguntarmelo, y yo le contesté. No fue nada más doloroso que eso".

Fuente

E aquí digome eu... ¿Ghaal bebendo viño BLANCO??? E eu que pensaba que sólo lle daba ó tintorro e á sangre....
.. en canto ó de traballar... non sei pero non mo imaxino moi activo coas suas famosas .....
...
...
...
pausas
...
...
...



...
...
Satan
glups
...
Grande Ghaal

miércoles, marzo 03, 2010

Surprises 2009: Hammer Horde - Under the Mighty Oath



Band: Hammer Horde
Album: Under the Mighty Oath (first album)
Genre: Viking Melodeath
Country: USA

Conceived in the winter season of 2007, the idea of HAMMER HORDE was brought forth by guitarist Derik Smith and drummer Jayson Cessna. After the departure of their previous band (Forever Lost,) Smith and Cessna reunited to write another chapter in their musical careers, both new in direction and in sound. Originally intended as a two-man studio project, HAMMER HORDE was now considering expanding their ranks. This path ultimately led to guitarist Ryan Mininger (A Gruesome Find) for the rightful position on second guitar. Around this same time, another former band-member had returned to claim the throne of lead vocalist: Tom Sturniolo (Ex-Forever Lost), bringing with him a much-needed range in barbaric growls, melodic clean vocals, and Viking-like war-cries.

Almost a year had gone by and the eager quartet had finally begun to collaborate on new material. By the winter of 2008 they had completed songs for nearly half of what would soon become their debut album. As the summer reared its head, the pursuit of a full-time bassist commenced. After several tryouts, Ben McGeorge (Ex-Terminator guitarist) eventually obtained the proper role on bass guitar. HAMMER HORDE began to strengthen into a stabilized band and soon developed their unique and heroic style, formed by the various influences of five musicians, each rooted in diverse metal styles and backgrounds. The band had successfully refined enough material to assemble a full-length release and shortly after embarked on the throes of recording. Autumn of 2008 signifies the turning point in HAMMER HORDE’s musical endeavors as the band set their sails for Dimmworks Studios. With the final mastering done by Mika Jussila from Finnvox Studios, the album was at last complete. Spring of 2009 marks the release of their debut achievement “Under the Mighty Oath,” an epic soundscape; dominant in both blackened ambiance and pagan might. Sound the horns of war, for HAMMER HORDE has forged an unforgettable debut release.

In the last decade we have lived an increase of the Viking-Folk Metal genre even till the point of reaching some kind of mainstream audience between metal fans. After bands from Sweden and Norway mainly, started to get more attention by media and fans in the 90's, soon vikings started arising from each point of the world claiming the "folk of the north". This is the case of Hammer Horde, young band from USA that takes influence from the north-european bands of viking metal and mix with good taste melodic death, folk, and nice rythm changes in quite large songs in the average. Melodies and riffs lay mostly in guitars, they use sometimes ocarina in the folkest parts and voice changes between usual growls and blacker with good style, with the "obligatory" male viking choirs from time to time... but it was fun to listen to those falsettos in some songs that made me think about a hidden Daniel Heiman (ex-Lost Horizon) somewhere in the studio.
Probably to give a more northeuropean feeling, they hired Mikka Jussila and the Finnvox studios for mastering, and I must say that they got it. At first sight their sound is enough close to the scandinavian' one to think about a norwegian band.
The result is a good album with scandinavian atmosphere from far lands.
Interesting.



http://www.myspace.com/hammerhorde

1. Storm of Pagan Skies-prelude / 01:07
2. Pierced by Odin's Spear / 07:03
3. Under the Mighty Oath / 04:44
4. In the Name of Winter's Wrath / 07:19
5. Howl of Himinbjorg / 06:51
6. Farewell to the Fallen / 04:10
7. Triumph of Sword and Shield / 06:09
8. Through Celestial Seascapes / 07:47
9. Of Legends and Lore / 06:18
10. Seafarer / 08:57

Total playing time 01:00:25

Here

The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!