jueves, marzo 29, 2012

Volando con Euronymous

Parece que case esteñamos ante o famoso April Fools'Day -o noso 28-Dec.- porque entre a foto de Steven Tyler do anterior post e esta nova sobre o defunto lider de Mayhem...
Pois ben, o caso é que segundo The Guardian, a compañía de vuelos Low-Cost noruega Norwegian, para celebrar o seu décimo aniversario, decideu que os seus clientes poideran escoller entre unha serie de "heroes/ídolos" do país para que abandeiraran algún dos seus voos. Hai desde futbolistas famosos (ah onde vai aquel ex-celtista gracioso chamado Dan Eggen XD) ata bellas modelos... e según informa o periódico, en Oslo está gañando na votación nin máis nin menos que Euronymous. Nunca o satanismo puido volar tan alto!
Hoxe mesmo cérrase a votación... qué nervios! poderemos ver imaxenes coma éstas nos avións noruegos? ... ou pola contra pasará coma en Inglaterra, onde fixeran unha votación similar onde ganara Dani Filth coma o icono máis grande do país e declararan nula a iniciativa?? XDD
Atreverase a volar Varg Vikernes?
Cando haxa nubarróns, o comandante diralle ós pasaxeiros que atravesan unha "Funeral Fog"?
Haberá que esperar e ver XD



Fuente

miércoles, marzo 28, 2012

Steven Tyler na praia

Algunha vez vos imaxinastes cómo iría o cantante de Aerosmith á playa?
Mr ou Mrs (aero)Smith?

lunes, marzo 26, 2012

Microreviews Marzo'12 - II


Omega Lithium - Kinetik (2011)
Industrial Gothic Metal
Myspace
Cunha imaxinería bastante "militar", estes croatas pretenden escalar posicións dentro do ramal máis Pop do Metal Gótico e Industrial, pretendendo convencer tanto a seguidores de grupos de Gothic Rock/Metal asequible coma HIM, Lacuna Coil, Evanescence, ou Tiamat -dos que se "inspiraron" claramente no estribillo do tema do video de abaixo-, coma a seguidores de Metal Industrial-electrónico de base simplona coma Rammstein, Rob Zombie ou Pain. O resultado é unha especie de Deathstars máis poppy que non pode ocultar o enorme vacío compositivo que deixa tras de sí tema a tema. Pode que para elo este tipo de bandas necesiten chamar a atención con materias extra-musicales, sexa un frontman/frontwoman agradable á vista, unha campaña de márketing agresivo ou reforzando o aspecto visual da banda. Cousas as 3 das que curiosamente e en maior ou menor grado, moitas bandas que tocan tanto do Gótico coma do Industrial se tentan aproveitar.
Non hai moito máis que comentar sobre Omega Lithium, unha banda que probablemente non pasará á historia da música, pero que proban captar fans pouco exigentes das bandas mencionadas, usando unha cantante agradable á vista, un aspecto visual que tenta chamar a atención (e conségueo máis que a súa propia creatividade musical), e un vídeo promocional que se nota traballado e no que invertiron os seus diñeiros.
Seica agora aLady Gaga deulle por imitar a Rammstein. 2/10



Svartsot - Maledictus Eris (2011)
Viking/Folk Metal
Myspace
Este é xa o terceiro disco da banda procedente de Dinamarca, que iba gozando de certo nome dentro da escena do Folk Metal europeo, pero non sei eu cómo quedará a cousa logo de sacar este irregular Maledictus Eris.
Para empezar, o que nos encontramos é un Metal máis denso, máis a medio tempo e pesado que o que facían nos anteriores traballos, no que as cancións toman unha forma máis escura en contraste dos elementos folkies que seguen aportando esa vena alegrilla, pero en menor grado. A verdade é que é un cambio desconcertante, xa que o disco parece ter un potencial que nunca dá alcanzado debido sobre todo á ineficaz forma de estructurar os temas; algúns ata parecen estar calcados falando en términos de esquemas. Esto sería o principal que eu lle achaco a Svartsot neste disco, ademáis de sacrificar cancións que poderían estar ben facendo que redunden na repetición; o recurso de meter unha segunda melodía folky sen cambiar a base previa causa o cansancio no oínte cando esta base se repite unha e outra vez... alomenos a mín causoumo. Se a esto unimos que por algún motivo, a base formada por rítmica, baixo e batería é, na maioría dos temas demasiado estática, pouco dinámica.. esto afecta directamente á valoración global de que Svartsot fixeron un álbum con algunhas boas melodías moi folkies, algunhas boas cancións incluso, coma "Kunsten at do", pero que en conxunto se torna denso e cansino.
Polo demáis, temos instrumentos tradicionales, que dán a sensación de querer asomarse e ter máis protagonismo do que finalmente teñen, unha voz gutural bastante monótona que axuda á sensación de inmovilidade estructural da banda, coros "vikingos" ocasionales e un sonido decente, pero que por algunha razón penso que é peor que o do anterior.
Intento fallido. 3/10


Toxic Holocaust - Conjure and Command (2011)
Thrash Metal
Myspace
Toxic Holocaust é un grupo que fai Gothic Power Metal con voz femenina e bebe da corrente iniciada por Nightwish, con moita melodía épica de teclados e...
non cola non? XD
A verdade é que cun nome coma Toxic Holocaust, o máis probable é que nos encontremos ante un grupo de Thrash Metal. Curiosamente, esa protesta que estaba tan en boga nos ochenta en contra das enerxías nucleares e que tomaron como concepto lírico moitas das primeiras bandas de Thrash, segue a estar presente nas novas, ata o punto de que calquera banda que adopte un término "nuclear" no seu nome ten altas probabilidades de resultar dese estilo XD
Toxic Holocaust naceron hai máis de 10 anos, pero parece que coa nova ola de Thrash, os americanos fixéronse algo máis populares últimamente, tendo incluso certo recoñecemento pola audiencia metalera. Sen embargo, a mín polo menos, paréceme que o seu Thrash old school con regusto crust e punk e moito "Venom en vena" xa está feito de sobra. Non é que Conjure and Command sexa un álbum horrible, pero a mín resultame do máis xenérico e predecible. Nin sequera o feito de que dure media hora me deu ánimos a darlle unha segunda volta as veces que o puxen.
Non sei, pero penso que a xente está demasiado emocionada sobre esta segunda vida do Thrash e sobre as novas bandas que retoman, nunha maior parte de casos dunha maneira bastante xenérica, mediocre e pseudoplaxiadora o sonido ochentero e pionero. Hai excesivo ensalce de grupos coma Angelus Apatrida, Skeletonwitch, Havok, Warbringer, etc. cando en moitos destes casos, se naceran nos 80, quedaríanse probablemente entre a masa para desaparecer logo dun par de discos. Toxic Holocaust pertence sin duda baixo o meu criterio a este tipo de grupos do montón.
Xenérico. 4/10


Stream of Passion - Darker Days (2011)
Gothic Metal
Myspace
O que fora proxecto de Arjen Lucassen e Marcela Bovio volve para sacar o terceiro álbum, segundo sen a participación da mente de Ayreon.
Non hai cambios sustanciales do que eu recordo de anteriores traballos de Stream Of Passion, nos que a banda traballaba sobre unha base de emocional Gothic Metal sinfónico con algúns elementos máis progresivos e modernos nos riffs guitarreiros. Aflorando sobre este campo, a reina indiscutible da banda é Marcela Bovio, mexicana afincada en Holanda que demostra un gran talento vocal.
Así que todo está moi ben en principio para que Stream Of Passion lle faiga certa competencia ós Sirenia, Tristania, Delain e compañía, e probablemente se tiveran máis apoio e cartos detrás o terían máis fácil, porque a súa música non é peor que a dos mencionados... ainda que tampouco moito mellor. Tal vez o mellor que lles vín é que non se decantan descaradamente pola comercialidade, con cantante enseña-cachas e cancións directas ó estribillo poppy, senón que Stream of Passion son dun corte máis intimista e máis "gótico" en sí -dentro do que eu percibo coma Gothic Metal-.
O malo que lle encontro a este disco é que non me ofrece nada realmente diferenciable e memorable. Foron un par de audicións agradables, pero logo delas había pouco que quedase dentro da miña cabeza, e eso é algo que xa pasaba cos 2 anteriores álbumes da banda.
Como curiosidade, a maioría de cancións están cantadas metade español-metade inglés.
Música ben arreglada, boa voz... 6/10


Edenshade - Stendhal Got That Close (2011)
Metalcore/Modern Melodeath
Myspace
Desde Italia, os Edenshade sacan o seu terceiro álbum ata a fecha, un intento de facer Metal Alternativo e moderno con base instalada no Melodeath ó que tamén lle añaden pequenas pizcas máis "góticas", coma algún interludio ou intervalo entre cancións de piano, corda e arreglos electrónicos. Realmente estes pequenos detalles, sen ser unha maravilla e case anecdóticos dentro de todo o álbum, son o máis memorable, porque o resto é un desastre detráis doutro.
Non sei por onde empezar... pode que polo máis penoso e olvidable: a voz. Intentando sonar ó mesmo tempo melódica e "agresiva", algo así coma nos últimos In Flames, o vocalista de Edenshade está coma "aparte" do resto de música, con líneas totalmente perdidas e perdibles, que case parecen improvisadas durante a grabación. Algo similar ocorre coa batería, que por veces parece que esteña nunha dimensión paralela. E qué decir dos riffs de guitarra... índose por ramas entre o Nu-Metal/Metalcore/Melodeath máis insípido e aburrido que levo oído desde hai tempo, e por encima, que moitas veces non dan a sensación de empastar nin coa voz nin coa batería. Nin tan sequera as estructuras das cancións se salvan, caóticas e que non levan a ningún lugar...
Queixábame do último de In Flames, pero logo de oír a Edenshade xa non me parece tan malo.
Tráxico. 0/10


Blood Red Throne - Brutalitarian Regime (2011)
Death Metal
Myspace
Sexto álbum da banda formada por Tchort e Død, actualmente único membro fundador en lista, logo de que houbera unha escapada masiva de todos os seus membros antes de facer Brutalitarian Regime. Sólamente permaneceu o mencionado Død.
Así que, cunha plantilla totalmente nova, os noruegos Blood Red Throne lanzan un non tan novo disco de Death Metal. Digo que non tan novo, porque, a pesar das habilidades técnicas da banda, do seu gusto polo Death Metal agresivo e dunha producción notable, Brutalitarian Regime dá a sensación de xa estar feito demasiadas veces anteriormente. Hai moi poucas cousas que realmente chamen a atención do oínte medio do Death, e prácticamente ningunha canción nin ningún riff chegan meterse no corpo. Xa me pasou algo parecido cos 2 ou 3 anteriores desta banda, que levo encasillada coma "do montón" desde hai anos, e segue sen salir dahí.
É o típico exemplo de que non sólo é necesario unha cualificación técnica para sobresalir da media, senón que tamén algo de creatividade. De feito vexo moito máis necesario esto segundo. Dito esto, pode que os seguidores máis fieles do Death Metal clásico e na vena de Deicide, Obituary, Morbid Angel (os antigos XD).. lle enconten máis gracia ca min.
Xa feito. 4/10


Sarah Jezebel Deva - The Corruption of Mercy (2011)
Symphonic Gothic Metal
Myspace
Sorprendeume gratamente o comezo de The Corruption of Mercy da ex-Cradle e ex-Therion Sarah Jezebel Deva. Tanto "No Paragon of Virtue" coma "The World Won't Hold Your Hand" son auténticos temazos de Goth-Black Metal sinfónico de voz clara femenina. Foi algo así como retrotraerse no tempo á época do Midiam de Cradle of Filth sen a necesidade da chillona voz de Dani, xunto co toque máis peliculero de Carach Angren, con blastbeats incluídos na primeira, cousa novedosa que me fixo ter mellores expectativas das que traía nun principio.
Tal vez "The World Won't Hold Your Hand" xa sexa algo máis do estilo que eu esperaba, cunha maior aproximación ó Gothic Metal sinfónico, pero que mantén o tipo compositivamente falando. A pena é que despois deste segundo tema, o que xa non mantén o tipo é o resto do álbum, que sufre dunha irregularidade que a mín particularmente me decepcionou logo da boa perspectiva que debuxaba ese gran comezo. Así que o que obtemos finalmente é un disco mediocre de Gothic Metal, no que en moitos temas parece que Sarah esteña como reprimíndose, cantando en baixo tono, e parecendo que dá moito menos do que realmente pode. As composicións resultan parecidas ás do debut en término xeral, con altibaixos constantes, e cunha mezcla de sonido que non me convenceu nada.
No medio do CD atopamos unha versión de Zombie que tampouco pega moito co resto... penso que ó final coma bonus track cadraría mellor... se me apuras, ata creo que aforraban incluíla.
Irregular. 5/10


Steel Aggressor - From Ruins to Dust (2011)
Heavy-Thrash Metal
Facebook
From Ruins to Dust é o primeiro álbum de Steel Aggressor, ainda que os compoñentes da banda non esteñan faltos de experiencia, xa que durante uns anos formaron parte de Phantom Witch, que se podería considerar coma o proxecto primigenio de Steel Aggressor co cal únicamente sacaron un EP e un Split.
A música de Steel Aggressor está basada no Thrash, Power Metal americano e Heavy da NWOBHM, contendo así momentos de guitarras dobladas ó estilo maidenesco, partes máis cercanas ós primeiros discos de Iced Earth e Blind Guardian, e momentos moi Thrashers-Speed Metal añejo. Na parte vocal non hai os típicos "gritos" subidos de tono, senón que o vocalista mantense nunha línea bastante estándar, sen demasiadas florituras e que pode recordar a cando Schaffer cantaba en Night of The Stormrider e Iced Earth (disco), CDs os cales poden ser perfectamente comparativos con From Ruins to Dust en canto a estilo.
Tal vez o menos positivo sexa acerca do sonido, ainda que non sei ata qué punto os mesmos Steel Aggressor quixeron manter ese aire "old school" tamén ahí. A mín, sinceramente non me molesta que non teñan un sonido moderno, de feito pode que incluso o álbum perdera ese toque e se resentira na valoración xeral. En fin, pode ser que me gusten moito os discos ochenteros de Maiden e os primeiros de Iced Earth tal e como sonan (de feito prefiro a edición anterior sin remasterizar do Night of the Stormrider!), pero, sen aportar nada novo, encantoume este CD!! Do mellor en canto a Thrash-Power do 2011 que levo oído.
Ollo a ese riff de Return To Mithril Hall! Por un momento pensei que me metera no Tales From the Thousand Lakes! Qué bueno! Xa lles gustaría a Amorphis sacar un así hoxe en día.
O nome xa o dice: Steel -heavy metal- Aggressor -old thrash- XD. 8/10


Sideblast - Cocoon(2011)
Death Metal
Myspace
Desde a veciña Francia chegan estes deathmetaleros que case me fan caer da silla cando os puxen por primeira vez no reproductor. Cun sonido espectacular, Cocoon é toda unha homenaxe ó bon Death Metal influenciado básicamente por Strapping Young Lad -cos cales acaban de sacar un Split neste 2012 -sí, estaban disoltos, tampouco mo explico moi ben ademáis co tema Love? XD-, dosificado con Messhugah, Fear Factory e Behemoth.
Este segundo álbum dos franceses contén rabia e agresividade, con momentos realmente explosivos de blasting con guitarras contundentes afinadas en grave. A variedade vocal e certos teclados que aportan ambientación sinfónica/pseudoindustrial fan que Sideblast por veces se poida introducir en momentos máis cercanos ó Black Metal, pero sempre mantendo un nivel de tensión que recorda a City ou SYL, o cal é máis ca interesante.
Na parte negativa, sen que se me entenda mal, porque considero a Cocoon un bon CD, diría que pode dar a sensación de que hai riffs moi parecidos entre certas cancións, con recursos similares tamén nos momentos de breaks e cambios de ritmo. Esto ben podería ser considerado coma unha "marca da casa", pero xa pasaron máis de 15 anos desde os primeiros Strapping, e van moitas bandas que tentaron facer cousas similares (a maior parte delas sen pasar a ser populares, porque creadores coma Townsend non abundan), e esto xa non resulta tan innovador.
Pode que se Sideblast nacera a mediados dos 90, actualmente fora unha banda reconocida, pero a día de hoxe témome que se quedará coma unha máis, e sen demasiada repercusión. Polo resto, disco desfrutable polos fans das bandas mencionadas.
Digno disco, pero dá a sensación de repetirse un pouco. 6/10


Reinxeed - 1912 (2011)
Power Metal
Myspace
Reinxeed, ou o proxecto personal de Tommy Johansson, guitarra de Golden Resurrection, realiza un doble lanzamento este 2011. Por un lado temos un recopilatorio de cancións de Pop suecas convertidas en Metal, entre os que encontraremos temas de Abba, Roxette e Ace of Base (parece que foron os únicos tres en ser versioneados) e logo este 1912, un álbum habitual de Power Metal.
Xa tiña dito na anterior minicrítica de Golden Resurrection que un dos fortes que tiña aquel grupo era o traballo guitarrístico, e Tommy Johansson corrobora con Reinxeed que é un gran guitarrista na escola dos grandes do Metal de corte neoclásico coma Malmsteen, Giardino ou Impelliteri. Ademáis Tommy tamén se anima a cantar e faino dunha forma moi sobrada, alcanzando tonos tan altos a veces (oír "Reach for the Sky") que resultan contraproducentes e ata irrisoreos XD (salvo para os máis fans deses agudos, claro, pero.. ). Os temas fundense entre varios estilos irmáns, coma son o Power Metal sinfónico, o Speed Metal e o neoclasicismo, con teclados, coros épicos, e solos bastante bos que comparten a técnica de Malmsteen pero en doses aguantables -cousa da que Yngwie peca demáis-.
Así que temos un álbum cos seus momentos pegadizos, os seus momentos de virguería e virtuosismo, e os seus bos riffs por aquí e por alí que disfrutarán sobre todo os fans dos primeiros discos de Sonata Arctica, Yngwie e Stratovarius. E no resto, gran producción, de non ser porque o sonido do pedal do bombo me parece un pouco alto -a veces parece o motor dun tractor arrancando...-.
Sólo me quedou un par de dudas;
1)realmente Tommy vai facer todo eso se toca en directo?
2)qué significa (evil mode on) que Reinxeed ten temática de Fantasía/cristianismo? XD (evil mode off)
Melodía e rapidez, con doses ben repartidas. 7/10

martes, marzo 13, 2012

Microreviews Marzo'12 - I


Nemesea - The Quiet Resistance (2011)
Gothic Pop-Rock/Alternative Metal
Myspace
Madremía.. vai ser certo que a Napalm Records se está cubrindo de gloria cos seus últimos fichajes, cada cual máis comercialoide -dentro do Rock-Metal- que o anterior... Diabulus in Musica, Illuminata, Katra, Lunatica, Lullacry, Nemesea... porque non terán para fichar a Evanescence e Within que se non...
A mín xa me sonaban de antes Nemesea, deberá de facer coma 7 ou 8 anos que lles oíra algo, e agora que estou mirando a súa discografía, debeu de ser o seu primeiro disco Mana (2004). Recordo que co que me quedara do grupo era coa cantante, que tiña unha melenasa larga e pelirroja e unha planta que ehmehm bueno, digamos que non me quedara coa música demasiado porque os metín no lado do cerebro destinado a Gothic Metal para olvidar barra clones de Nightwish-Within-After Forever (que eran os 3 que máis tiraban no xénero aqueles anos).
Pois ben, pasaron os anos e Nemesea parece que tamén foron cambiando: a cantante tiñeuse de negro e está ainda mellor ca antes!
Non..
...ahora en serio...
... de verdade é a mesma?? brr aihomá! XD
Non, ahora sí en serio... ehmm de verdade preferiría seguir falando da cantante XD porque o cambio neste terceiro disco de Nemesea foi decididamente a tentar venderse nos ámbitos máis Pop, con cancións relativamente facilonas, que van directas ó estribillo e que reforza o papel da "frontwoman" coma mercancía vocal-física. En canto á música, as dúas-tres influencias estereotípicas nas que basaron este cambio á comercialidade foron sen duda Within Temptation e Evanescence, no que os aportes máis modernos-alternativos van moi da man de Lacuna Coil. E ata atopei máis que un parecido con T.A.T.U. en temas coma "Afterlife" -o do video-...
Dentro de The Quiet Resistance, dependendo do tema hai acercamentos ó máis sinfónico, ou á electrónica-Rock alternativo, sempre dunha maneira facilona e superficial. Se ainda tiveran estribillos que foran pegadizos, coma Within Temptation... pero nin eso. Nemesea é o que eu considero coma "Rock-basura", con composicións que tentan ser de fácil asimilación, pero que nin eso conseguen, resultando profundamente vacías e impersonales.
Polo que encarecidamente aconsello á banda que para o próximo videoclip a cantante enseñe máis cachas. Gracias.
Qué vende hoxe o pescadeiro? 1/10



Mayan - Quarterpast (2011)
Symphonic Melodeath
Myspace
Velaquí temos o novo proxecto de Mark Jansen, que se debeu de aburrir de tomar un descanso de Epica durante o 2010, para mostrarnos o lado máis escuro e "duro" da súa labor compositiva cun novo proxecto. Así pois, rodeouse de músicos con bagaje, moitos deles membros de Epica e ex-After Forever, e xuntou a uns cantos cantantes que fixeran de contrapuntos limpios ós seus growls, coma as propias Simone Simons e Floor Jansen e o incombustible Henning Basse. O punto de partida para este proxecto parece ser unha mezcla entre o Gothic-Doom-Death sinfónico dos primeiros After Forever e o Death Metal-Melodeath. Interesante de primeiras, pero que acaba derivando demasiado baixo o meu gusto. Para empezar, non parece que o grupo enfoque suficientemente ben sobre o que quere facer, parece un pouco de todo e moito de nada. Mark quere mezclar abundantemente todo o que lle parece gustar, introducindo elementos de Progresivo, incluso de Prog-Rock, Metal operístico, Power Metal, Gothic Metal e Metal sinfónico. A parte "dura" viría do lado de que aquí hai máis guturales que nos seus proxectos Epica e After Forever, pero en moi poucos momentos eso se nota nos guitarreos, que non desentonan en exceso dun álbum daqueles dous, e que parece que por veces queren arrancar con algún riff "crudo", pero que se quedan a medio camiño.
Sen resultar un mal disco, máis ou menos ben producido (penso que máis peso das guitarras viríalle ben), con algunha canción que está ben e algún extracto doutras que pasa, arrastra desde o principio un "quero e non poido" de emanciparse definitivamente das súas raíces gótico-sinfónicas. Ou esa é a miña impresión... é coma se quixese "facer un irmán maluto" dos seus 2 proxectos musicales principales e se quedara a mitad de recorrido.
Trata de arrancarlo Jansen, trata de arrancar(te)lo!! 6/10


LinkMortal Sin - Psychology of Death (2011)
Thrash Metal
Myspace
Cos australianos Mortal Sin atópome cunha disyuntiva que levo tendo desde hai tempo con moitas bandas, especialmente con este segundo revival do Thrash ochentero: ¿unha banda é digna merecedora de reconocemento se fai bos temas, con excelentes músicos e boa producción, pero que sona exactamente igual que outras bandas que triunfaron facendo a mesma música (incluso os mesmos riffs variados mínimamente a veces) hai 20 ou 30 anos?
Como é obvio, naquela época pode que non houbera a mesma capacidade para sonar coma o sonan os grupos do novo milenio, pero a técnica e composición non son máis que irmáns lonxanos.
Eu sempre lle dín especial relevancia na música que oio á habilidade de crear algo novo, sone mellor ou peor, e neso sen duda ganan os grupos nados hai 20 ou 30 anos ós actuales, xa que aqueles non tiñan referentes pasados e innovaron á súa maneira (ainda que logo se copiaran entre eles, pero sempre había uns cantos referentes con personalidade).
Neste caso, Mortal Sin son realmente unha banda nacida a mediados dos 80, segundo leo por ahí, moi influenciada polos primeiros traballos de Metallica. Logo, coma moitas outras, quedouse coma "unha máis do montón que non aportaba nada novo", e quedou destinada ó ostracismo nos 90, resucitada posteriormente no 2007 coa "nova ola-moda do Thrash".
Pois ben, para esta segunda andadura, Mortal Sin, colle descaradamente riffs, a veces de Overkill, outras de Death Angel ou mesmo Exodus e méteos por aquí e por alí. A mín, ainda que Mortal Sin sone bastante ben, e teña cancións que che fan remenear a cabeza, pois deixoume pensando neses 3 grupos moitas veces ó largo de Psychology of Death, e esto non o vexo positivo. Sigo preferindo os Overkill orixinales, e entre os resucitados nesta segunda ola, Heathen, Artillery ou Helstar fano mellor que estes australianos na miña opinión.
A sombra dos demáis grupos de Thrash pesa moito. 5/10


Raven Woods - Enfeebling The Throne (2011)
Blackened Death Metal
Myspace
Continuando no que escribía sobre Mortal Sin, cos turcos Raven Woods, atópome cunha situación similar, ainda que neste caso o que me veu á mente é que a veces é realmente difícil focalizar nunha dirección cando o par de grupos que che molan máis pesan demasiado sobre a túa forma de compoñer.
Este é o segundo traballo de Raven Woods, que aumentaron o seu caché firmando para a Code666 para este novo Enfeebling The Throne. O que podemos atopar aquí será unha banda profundamente inspirada en Behemoth, cousa máis ca notable na primeira parte do álbum, cunha forma de estructurar e uns riffs que por veces están descaradamente inclinados hacia os polacos. A medida que os temas se suceden, podemos ver algunha outra influencia, sempre tendo coma telón de fondo ós de Nergal, ahondando por veces no aspecto musical máis oriental de bandas coma Nile ou Melechesh -ainda que Behemoth tamén as teñen-.
Nunha segunda metade, encontrámonos interludios de guitarras acústicas, incluso algunha voz feminina, e máis riffs da escola "middle eastern" que parece que está collendo brío últimamente, con momentos realmente brillantes, tanto por agresividade, coma por técnica.
Pero no cómputo global, a pesar da habilidade instrumentística dentro de Raven Woods, e do gran sonido que lle exprimiron a Enfeebling The Throne, a mín non me acabou de convencer, e coma sempre, o principal motivo é compositivo. Vexo demasiadas resemblanzas ós grupos mencionados, dos cales por veces plaxian riffs, behemotheros XD ou doutros grupos ("The Fading Trace" ten un riff moi chulo pola metade, pero ese riff é made in Immortal), ademáis de que sempre introduzan o "momento folk-oriental" na mesma parte si o fan nalgún tema... polo que ó final non podería decir que este foi un dos grandes discos do ano de Death Metal, ainda que o potencial sexa evidente.
Eu deles buscaría unha maior fusión Behemoth-folk, Aeternam fixeron algo así e sacaron un discazo -bueno, é o meu gusto personal- 6/10


Onkel Tom Angelripper - Nunc Est Bibendum (2011)
Thrash'n Roll
Myspace
Estiveno pensando un tempo, pero finalmente decanteime por chamarlle ó estilo de Onkel Tom Angelripper, Thrash'n Roll, un término inventado agora mesmo XD, pero que penso que define á perfección este disco.
Para este proxecto personal, a mente de Sodom decideuse por unha visión máis festeira e menos "guerreira" do que suele facer normalmente no seu grupo principal. Para elo encadena 15 temas de Heavy-Rock desenfadado, con moita influencia do Punk e Thrash, co seu estilo vocal habitual que unido ós riffs cuasi-rockanrolleros dalle un aire a Nunc Est Bibendum entre vacilón, cervecero e macarra.
A influencia do Rock e Metal clásico é obvio na maior parte dos temas, que máis que recordar a Sodom (cuias referencias poderían vir maioritariamente pola voz de Tom), recordan ós primeiros Accept, Tankard ou Motorhead,... con dose punky en vena, e incluso por veces, pode que polo idioma tamén, certas cancións recordáronme a uns In Extremo sen a parte folk.
Os temas desprenden bo rollo a raudales e o disco óese dun tirón con moita facilidade. Gustaríame saber de qué tratan as letras porque teñen toda a pinta de ser puro divertimento XD
Aiiiibiayouuuayouuuayaaa! 7/10


Arkan - Salam (2011)
Oriental Heavy-Melodeath
Myspace
Eu pregúntome de ónde sacou a Metal Archives que este grupo faiga Gothic (!?) porque os franceses Arkan inclínanse por un Metal melódico de corte folk-oriental, que pouco ten que ver con sonoridades "escuras"/melancólicas máis propias do Gothic. Vamos, alomenos eu non vexo nin resquicio dese estilo. O único que pode otorgar certo toque "escuro" pode ser o Melodeath que a veces está máis cerca dun Metalcore, guturales incluídos, que entrelazan co Heavy Metal de corte moderno e progresivo máis imperante en Salam, guiado por unha cantante feminina e moitos ritmos e melodías totalmente orientales.
A mín o estilo en sí, paréceme interesante, nótase que se está a introducir paulatinamente no gusto do aficionado ó Metal, tanto de corte melódico -ahí temos a Myrath ou Orphaned Land, ainda que éstes xa o levan facendo desde hai moito, pero tal vez con non tanta difusión coma desde o Mabool-, ou extremo -tal vez Melechesh e Rotting Christ sexan os mellores exponentes-. Así que está ben... se non fora porque, partindo dunha base interesante, Arkan acaben sendo un mal clon de Orphaned Land, no que a maior parte dos riffs son aburridos, moitas melodías vocales parecen xa estar medio feitas en álbumes pasados polos israelís, e que en xeral, o interés que despertan ó principio se diluya sangrantemente cando aínda non levamos nin a metade do CD.
Orphaned Land, menos prog, menos bos, e menos creativos. 3/10

Sequester - Shaping Life and Soul (2011)
Melodic Prog-Power Metal
Myspace
Sequester é o proxecto unipersonal dun canadiense chamado Ryan Boc, e Shaping Life and Soul é o seu segundo álbum.
O primeiro que diría sobre a música de Sequester é que non vos fiedes da etiqueta de Prog-Power, alomenos non de todo, xa que a one-man-band céntrase en facer un tipo de Metal atmosférico e melancólico, onde a lixeira ambientación épica que reside no álbum para nada se pode comparar coa "alegría" imperante na maioría de grupos de Power. Este feito, cunha voz e líneas vocales que por veces me levaron a pensar en grupos de Gothic Metal do estilo de To/Die/For ou Sentenced (tranquilos, na súa xusta medida e sólo no apartado vocal), e moitos medios tempos que provocan unha media larga de duración por tema, fan que Sequester sexa un grupo a priori difícil de encasillar e, sobre todo, atípico dentro do Power Metal. Ademáis, outra característica de Sequester é que para obter esa atmósfera atípica non necesita de teclados sinfónicos predominantes, quedando éstes, se aparecen, totalmente nun segundo plano a favor de guitarras eléctricas e acústicas, baixo con presencia e batería cumplidora. Ignoro se todos son tocados por Ryan Boc, pero en principio a mín non me sonan a sampleados.
Hai tempo que oíra un grupo curioso que creo que se chamaban Heaven Rain que tamén sacaban a parte máis sensiblera-melancólica mezclada co Power e Rock-Metal Progresivo, ainda que aqueles tiñan máis presencia de teclados, pero en certas cousas parecéronme que tiñan unha base parecida con este canadiense.
Existe o Un-Flower Metal! 6/10


Illogicist - The Unconsciousness of Living (2011)
Technical Death Metal
Myspace
Nunca pensaría en Italia coma unha cuna do Death técnico, pero o certo é que últimamente vín salír do país numerosos grupos que comparten unha sonoridade parecida, entre o o ProgDeath e o tecnicismo elevado, tendo coma fondo case sempre ó maestro Chuck Schuldiner e Paul Masvidal.
Así, recordo entre outros nesta sorprendente escena emerxente italiana a Ephel Duath, Fleshgod Apocalypse, Disarmonia Mundi, Adimiron, Coram Lethe, Gory Blister,... xente que realmente se está facendo ou xa ten un hueco no panorama do Metal mundial.
Con respecto a Illogicist, é unha banda que son a Death o que Thulcandra son a Dissection. Bueno quizáis esaxerando un pouco, pero non lle anda lonxe. A miña opinión sobre este tipo de grupos xa a comentei por aquí: está ben que haxa este tipo de "tributos", pero sobre todo se o grupo do que fan o tributo xa non existe. É unha maneira refrescante de retomar aquel estilo tan propio, e, ainda que non sexan os mesmos creadores, alomenos temos algo novo que rememora bos tempos pasados.
Para recrear o estilo tan orixinal de Schuldiner, o primeiro que fai falta é ter oído moito Death, e o segundo e máis importante, contar cun nivel técnico salientable en cada un dos instrumentos. E basta con oír "Ghosts of Unconsciousness", o tema que abre The Unconsciousness of Living para disipar dudas. Estes italianos teñen Death nas venas, e ademáis intentan imprimirlle un aire "distinto", tocando partes máis caóticas e disarmónicas, así como a veces tenden ó Thrash Progresivo. O malo é que acabaron caendome no mesmo que moitos outros grupos, é decir, causandome certa indiferencia hacia o medio-final. Musicalmente penso que non é moi necesario facer unha valoración minuciosa, porque esto xa se oeu antes: intrincados riffs e complicadas estructuras, que a veces toman un cariz caótico, baixo xoguetón que dá tantas ou máis notas por tema que os guitarras, e batería polivalente con gran dominio de doble pedal e fan dedicado de Gene Hoglan e Richard Christy.
É moi difícil conseguir o que Chuck creou, temas memorables, técnicos e agresivos, e pode que Illogicist se lle achegue en ocasións, pero a idea que me foi rondando a cabeza a partir do segundo ou terceiro tema é que realmente, esta banda tampouco é para tanto -aparte da habilidade palpable dos músicos-.
Quédase no montón de grupos cheos de grandes instrumentistas, pero mediocres creadores. 6/10


Outloud - Love Catastrophe (2011)
Hard Rock
Myspace
Este xa é o segundo álbum do proxecto paralelo dos experimentados Bob Katsionis e Mark Cross, ambos militantes de Firewind (bueno, acábome de enterar agora mirando a Metal Archives que Mark Cross foise no 2010, qué sería de nós sen esa páxina XD). Para Outloud, o dúo colleu a un cantante norteamericano e decidíron aportar o seu grao de area ó revival ochentero de Hard-Sleaze Rock dos últimos anos.
Acórdome que no seu primeiro álbum xa había mostras de que este grupo podía dar de sí, e a línea continúa con Love Catastrophe, sen haber cambios estilísticos prácticamente. A base é a do Hard americano dos 80, con aquela mansalva de grupos facendo un xénero sobreexplotado a finales da década, ó que añaden partes que tanto lindan co Heavy Metal melódico coma co AOR. De feito, esto último tal vez sexa o único cambio salientable con respecto ó seu debut: un acercamento ó AOR máis melódico, pero a grandes rasgos Outloud seguen a facer o mesmo.
Na miña opinión personal, a mín gustoume máis o seu debut, que sen ser unha gran obra, pois ofrecía o que pretendía, que eran unhas poucas escoitas nas que o disco resultaba entretenido e un par de temas-hit do estilo de clásicos coma House of Lords, TNT ou Magnum que se quedaban na cabeza. Con Love Catastrophe temos máis ou menos o mesmo pero simplemente en menor relevancia. Nin as cancións son tan boas, nin os temas-hit chegan a ser "hits"...
Se fora editado nos 80, témome que quedaría sepultado no olvido. 5/10


Condemned - Realms of the Ungodly (2011)
Brutal Death Metal
Myspace
Non acostumbro a oír grupos de Brutal Death e se hai un motivo primordial, ese é o que os americanos Condemned representan a todas luces. Sei que non todos os grupos de Brutal Death son do estilo que vou describir, pero atopeime con demasiados "Condemned" como para facer un patrón de típico BDM. Esto é: voces guturales e profundas ó máximo pero con escasa personalidade, guitarras graves e de alta compresión na mezcla, que xogan con riffs recordan ós centos de bandas do xénero, batería que intenta ser dinámica pero que se queda nun quero e non poido se comparamos cos grandes do estilo; Cannibal Corpse, Deeds of Flesh, Suffocation ou Dying Fetus -grupos os cales son referencia imprescindible, e imitada ata a saciedade, ainda que o tempo dictamina que difícilmente superables-. Polo resto, temos temas clónicos que abusan de utilizar os mesmos recursos de palmuting con armónicos repartidos por aquí e por aló, con estructuras parecidas e a mesma sonoridade de prácticamente todos os grupos de Brutal que oín. En fin, un aburrimento de álbum para un servidor XD
Xa sei que ésta pode ser unha opinión bastante sesgada, sendo feita por un non-fan do xénero, que gusta de relativamente poucas bandas, pero non por eso me vou a cortar á hora de catalogar ó que eu entendo coma agrupacións-clon do estilo de Condemned. Penso que hai demasiados Condemned por ahí repartidos, e non son santo da miña devoción... mellor oireime o novo de Cannibal Corpse, que seguro que é máis interesante.
Brutal Clon. 2/10

lunes, marzo 12, 2012

Leccións de Black Metal por Fenriz

Hoxe encontreime pola rede un curioso video (dividido en dous) no que Fenriz, de Darkthrone explica un pouco as bases do Black Metal noruego. Tivo a súa gracia, e chamoume a atención un par de cousas:
1) O porqué de Myriads ó final (?)
2) Un comentario, obviamente dalgún colombiano que recorda que Parabellum non se menciona dentro das influencias do Black noruego e de Mayhem... Esto recordoume a aquel "lengua pagana" que falaba no blog de Dajjal, decindo que a escena colombiana influenciara todo o Black Metal mundial. E eu digo, de verdade hai tantos blackers en Colombia que pensan que Euronymous pescou e tomou coma propio o sonido "black colombiano"? Lín unhas cuantas entrevistas, de calquera época, e nin él, nin Quorthon, nin Hellhammer, nin polo que vexo, agora Fenriz mencionan nin casualmente a Parabellum nin Reencarnación nin nada referente ó país (e sí o fan cos brasileños Sarcófago)...
Ah qué recordos os daquela discusión surrealista con Lengua Pagana :D
Parte1
http://youtu.be/jRNf_72h2LE
Parte2
http://youtu.be/GGJKafk1Rug

viernes, marzo 09, 2012

Os Grandes Grandes Grandes nomes do Core III

Sail On! Sail On!
Navega! Navega!
Na foto colouse un vello verde, por moito que se poña gafas e bigote-barba, sabémolo!


Rumours In The Atlantic
Rumores No Atlántico
Deben ser os dos infantes que navegan co vello verde...
Óllo á posición Krusty do da izquierda!


If I Were Thy Captain
Si Yo Fuera Su Capitán
Por ti seré.. por tí seré..
Qué fijación co mundo da navegación, non? arrr


Becoming Everest
Convertíndose no Everest
Obviamente, en honor do do medio.


Claps for Caroline
Aplausos para Carolina
Obviamente en honor do... ehm XD

martes, marzo 06, 2012

Microreviews Febreiro'12 - II


Graveworm - Fragments of Death (2011)
Symphonic Black/Death
Myspace
Se xa dixen unhas cantas veces que o Black Metal provinte de USA, salvo contados casos, non é que me tire moito, podería decir o mesmo do Black Metal vido de Italia. E Graveworm son uns incansables e cansinos italianos que seguen apostando por un Black sinfónico e melódico típico, un pouco pasado de moda, e bastante pouco inspirado compositivamente xa desde hai tempo. Penso que o último disco que me gustou deles era aquel xa lonxano Scourge of Malice a principios do 2000 e desde esa o único que me quedou foi que en todos os discos tiñan unha versión blacker dun clásico do Pop ou Rock...
Este Fragments of Death xa é o quinto desde Scourge of Malice e os italianos seguen na súa de facer o mesmo estilo disco tras disco, ainda que desta vez alguén lles debeu aconsellar que variasen algo, e o que fixeron por consiguiente foi:
1. Meter guturales en vez de rasgados e un sonido máis death-crust -na súa xusta medida- de guitarra e baixo (se vé que na década do 2000 o Death e o "sonido Blackened Death" lle comeu terreno ó blacker, pero Graveworm déronse conta dez anos tarde)
2. Quitar a versión metálica do clásico Pop (vaia oh, se era a gracia que tiñan os seus últimos álbumes...)
Polo resto, temos o mesmo de sempre, ese Black sinfónico con sonido máis "Death" e "moderno", de temas melodías e riffs que se olvidan bastante rápido e un listado de 10 ou 11 cortes ó que costa chegar ó final sen darlle para diante polo medio a algunha canción. Quedádevos co tema do vídeo, que é un dos "bos" do disco, e ainda así creo que é bastante do montón...
Fatigue of Death. 3/10



Mystic Prophecy - Ravenlord (2011)
Heavy Metal
Myspace
Sensación agridulce a que me quedou con este novo álbum dos alemanes; Por un lado, gústame o sonido da banda, prácticamente en todo, hei de decir. Sempre gozaron dunha producción moi boa, que entre os riffs pseudothrashers e sonido particular das guitarras e voz, fixéronos un grupo moi recoñecible entre a maraña de bandas de Heavy-Power europeo. Mantiveron un sonido bastante propio durante os xa 7 discos que levan, e non notaron como se podería temer, a falta de Gus G., un dos seus membros fundadores, cando éste se pirara para centrarse en Firewind. De feito eu diría que o mellor disco de Mystic Prophecy foi o primeiro que sacaran sen él, o Savage Souls. Polo tanto, con esta mezcla entre sonido pro e propio da casa, sempre centrándose no "riff", a mín sempre me resulta agradable oírlles cousas novas.
Agora ben, despois de darlle unha oída a fondo a Ravenlord, o que me acaba fallando finalmente é que o traballo compositivo non é o mellor que lles oíra. A maior parte das cancións pasan bastante desapercibidas, e a sensación final é a de que oín un disco bastante do montón. Xa me pasara algo así co seu anterior, e a historia repíteseme. Se a esto añadimos que o disco dura uns 40 minutos, nos que se inclúe a versión de Miracle Man de Ozzy, creo que Mystic Prophecy sacaron un CD simplemente para manterse no "candelabro" e pouco máis.
Agridulce. 5/10


Alestorm - Back Through Time (2011)
Power-Folk Metal
Myspace
Este era un deses álbumes que tiña gardados por aquí e que tiña certa pereza de oír, a pesar de ter disfrutado cos anteriores traballos da banda. Supoño que sería porque me temía un "máis do mesmo"... e non iba moi alonxado na miña intuición.
Back Through Time é o terceiro disco de Alestorm, banda que explotou a raíz do seu disco debut Captain Morgan's Revenge no 2008, facendo algo relativamente orixinal, mezclando melodías folk con Power Metal sinfónico poñendo como contraste un punto de vista inspirado no mundo pirata, cunha voz raspada e pouco melodiosa, case máis habitual do Thrash Metal que do Power. Un punto que acentúa a base de "Metal Pirata", coma o fixeron Running Wild, e que choca coa maioría de bandas de Power Metal, que buscan cantantes clónicos que cheguen o máis alto e claro posible. Ata aquí, ok, Alestorm chamaron a atención pola súa proposta e por melodías realmente pegadizas nos seus dous primeiros álbumes, pero neste Back Through Time, a línea é exactamente a mesma, perdendo un pouco a gracia que crearon nos 2 primeiros CDs. Nótase que quixeron meter algo máis de mala leche en certas partes, coma na primeira "Back Through Time", cuio comezo podería cadrar máis nunha banda de Black sinfónico, ó igual que certas partes da final "Death Throes of the Terrorsquid", nas que parece que o mesmo Ihsahn esteña cantando. O malo é que todo o que hai no medio xa sona a algo feito por eles, e, a pesar de ter algún tema que pode estar ben, hainos que parecen de relleno e que alomenos a un servidor, xa non lle sorprenden a estas alturas. A aposta de Alestorm é claramente a de continuidade, veremos cánto lles dura facer o mesmo tipo de estribillos e melodías folkies de teclado-acordeón.
Piratas con patas de plomo. 6/10


Illnath - Third Act in the Theatre of Madness (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Sempre tiven unha boa impresión dos traballos previos destes daneses, especialmente do seu disco debut Cast Into Fields Of Evil Pleasure. E esperábame algo parecido para o seu terceiro CD logo dun parón de 5 anos...
...e o veredicto é... "sí... pero no".
Explícome: a pesar dos cambios de formación, nótase que quen fai a música de Illnath é o seu único membro desde as orixes, o guitarrista Pete Falk, porque o estilo da banda prácticamente non variou desde os seus inicios, con esa mezcla de Heavy-Power Metal e Melodeath-Black Metal. O consecuente fruto deste apareamiento é un híbrido que recorda a unha mezcla entre os mencionados Graveworm, Children of Bodom,.. e pode que uns Eternal Tears of Sorrow cun deje de Gothic-Black vampírico noventero e sinfónico que tamén me recordou a aqueles Twilight Ophera. Penso que con todos estes nomes un xa se pode facer unha idea de por onde poden ir os tiros se nunca oeu a Illnath.
Na parte negativa, gran parte negativa... eu diría que o baixón compositivo desde Second Skin of Harlequin é considerable, sendo a maior parte das cancións deste Third Act in the Theatre of Madness coma unha colección de remakes de anteriores temas seus, pero sen gracia e chispa, pasando bastante inadvertidos para o oínte medio. A cantante nova tampouco aporta demasiado a mellorar o producto final, eu diría.
Esperemos se recobren deste bache. 3/10


Krux - III - He Who Sleeps Amongst the Stars (2011)
Heavy-Doom Metal
Myspace
Non tiña idea da existencia deste "supergrupo" sueco formado por, ollo:
Jörgen Sandström: o xefe de The Project Hate MCMXCIX
Leif Edling: baixo en Candlemass,...
Peter Stjärnvind: Damnation, Nifelheim e ex de Unanimated
Mats Levén: ex-Therion, ex-At Vance, ex-Candlemass e mil ex- máis xunto con outros tantos proxectos actualmente nos que pon voz.
Fredrik Åkesson: guitarra en Opeth,
Carl Westholm: teclados hai un tempo en Candlemass
... vaia!
A verdade é que cun cartel de empleados así, non podería saír nada malo, eso sí, en teoría, porque non é o primeiro proxecto de "supergrupo" que se queda ás primeiras de cambio. Sen embargo, esto non parece ter sucedido con Krux, xa que éste é o seu terceiro disco desde o 2002, e, ainda que con paso tranquilo, parecen ter salido victoriosos perante a crítica cos seus anteriores traballos. Tereime que poñer un día con eles, porque se desprenden tanta calidade coma éste III - He Who Sleeps Amongst the Stars, son a todas luces dignos dunha escoita.
O que fan Krux é un Doom moi basado no Heavy Metal, tanto setentero coma oitentero, sendo como principal influencia Candlemass e Black Sabbath, ainda que, pode que por eses teclados hammond e pola voz de Mats Levén, tamén me viñera á cabeza en determinados momentos os Therion máis tendentes ó Rock-doomy dos últimos discos. Con algunhas partes máis Stoner-psicodélicas e outras máis épicas, o tono xeral do disco é de densidade e escuridade, con riffs pétreos pero heavies bastante decentes.
Na parte negativa, podería decir que hai temas entre os 7 de III... que non creo que dén a talla do resto; "The Death Farm" e "A Place of Crows" non fan un final por todo o alto para ser un disco redondo, alomenos a mín non mo pareceu, pero aínda así...
...un supergrupo que dá a talla. 8/10



Golden Resurrection - Man with a Mission (2011)
Power Metal
Myspace
Por aquí volven os de sempre... xa lles vou chamar así porque todos os proxectos nos que están metidos os músicos de Golden Resurrection sonan prácticamente igual, e nos últimos anos teñen unha profusión de inspiración desbordante. E é que nos últimos 2 anos, entre discos de Golden Resurrection, Reinxeed, 7days, Divinefire, Audiovision... lo dán todo. Eu diría que o peor sexa o que mencionei antes, de que todos estes proxectos dos membros de Golden Resurrection sexan tan parecidos entre sí, facendo máis ou menos todos ese Power con toques neoclásicos e con certa base no Heavy ochentero e de temática cristiana.
Así que o que nos encontraremos en Man with a Mission será outra vez máis do mesmo; un estilo moi usado xa, que difícilmente nos sorprenderá, pero que no seu favor direi que está bastante ben feito neste caso e que probablemente gustará ó seguidor medio do Power Metal melódico. O traballo guitarreiro e compositivo recordoume ós primeiros discos do seu compatriota Yngwie Malmsteen (Rising Force, Marching Out, Eclipse... ou sexa, os mellores) sobre todo en temas coma "Golden Days", "Finally Free" ou a neoclásica instrumental "Metal Opus 1C#m"; e na parte vocal, Christian Rivel é un seguro. Unha producción impoluta e temas que máis ou menos enganchan completan un disco que non sobresairá pola súa innovación, pero que non hai dudas de que esteña ben feito.
Como curiosidades, comentar que o riff co que comeza "Standing on the Rock" está case plaxiado de Bark at the Moon, e tamén que o disco empeza con "Man on A Mission" -ollo co videoclip, curiosamente parecido ós 3 primeiros da banda que comentara por aquí XD-, que me levou directamente ó 1985, con Rocky Balboa entrenando na neve para vencer ó temible Ivan Drago XD
Outro máis, pero ben feito... 7/10


Lantlôs - Agape (2011)
Atmospheric Black-Post Rock
Myspace
Penso que calquera que estivera metido mínimamente no mundo do Black-Shoegaze, como algún deu en chamar este subestilo que se puxo tan "de moda", conoce a este proxecto da mente de Alcest, o señor Neige. Agape é o seu terceiro CD logo dun par que lles supuxo certa fama polo mundillo e adeptos dos sonidos máis Post-Rock-depre dentro do Black Metal.
Recordo ter oído algo dos anteriores álbumes, e, sinceramente, quédome con Alcest -sen desprestixiar tampouco a Lantlôs-. E desde logo agora aínda máis, vendo que neste novo Agape, o trío francés se decanta por uns sonidos moito máis doomies e con máis cercanía ó ambient, no que as guitarras toman formas case de Dream-Jazz-Pop (se é que esto existe XD) e a lentitude toma forma de repetición e aburrimiento en lugar de evocar mundos oníricos dentro da mente. Agape, é sin duda para un servidor, un disco que non dice absolutamente nada e que baixa o listón do que lles tiña oído considerablemente. Un álbum que pretende transmitir moito feeling e que se queda nun intento vacío, fácilmente olvidable e que probablemente cobre algo de fama debido á pequena lexión de fans que está crecendo ó redor dos proxectos de Neige, pero nada máis. Se Agape fora firmado por outro grupo calquera que se une á moda do Black-Shoegaze, pasaría inadvertido.
Pretenciosamente vanal. 2/10


Sons of Seasons - Magnisphyricon (2011)
Progressive Power Metal
Myspace
Sons of Seasons é outro supergrupo nacido pola iniciativa de Oliver Palotai, o teclista de Kamelot, que tamén traballa coma guitarra nos últimos traballos de Doro. Este home fichou ó baixista de Silent Force, ó ex-batera de Blaze e ó gran Henning Basse para a voz, aproveitando a disolución de Metalium, para confeccionar un grupo de bos músicos que puideran plasmar o que tiña en mente.
Magnisphyricon é o segundo traballo en 2 anos de Sons of Seasons, cousa que establece a esta banda non sólo coma un mero proxecto, senón coma aposta de permanencia na escena do Prog-Power. Desde o primeiro tema (logo da intro) de Magnisphyricon, o que está claro é que é un traballo cunha producción de altura, moi profesional e cercana ó mellor que se poida oír hoxe en día salido de Europa. O estilo, pois a mín recordoume moito a Kamelot, tal vez ahondando máis no aspecto Prog/heteroxéneo que no Power "de estribillo", e cun Henning Basse que canta dunha forma extraña, parecendo que esteña por ahí Andi Deris tentando imitar a Khan... XD
A pesar de que os alemanes lle intentan imprimir distintos carices, coma a inclusión dalgunha voz feminina (de Simone Simons) ou algún rasgado, melodías diferentes, algunha inclusión máis jazzy, outras máis clásicas e outras máis prog-sinfónicas, Sons of Seasons non logran enganchar con temas que realmente se peguen no oínte. Hai certas cousas esparcidas por cada un deles, que é indudable que poseen detalles compositivos moi pensados, pero que no cómputo global quédanse nunha experiencia da cal se poden sacar poucas cousas. Tal vez necesite máis escoitas para ser disfrutado ó máximo, pero na miña cuarta xa me dín de conta que o que lle falla a Sons of Seasons non son as ganas de facer música heteroxénea e creativa dentro do Prog-Power, senón que é facela atraínte e que realmente pida volverse a oír. Sei que esto que comento é complicado e que poucos grupos o conseguiron, pero, a pesar dunha calidade sonora e instrumentística fóra de toda duda, os temas de Magnisphyricon deixáronme maiormente frío.
Pijus Magnificus. 6/10


Grand Illusion - Prince of Paupers (2011)
Hard Rock/AOR
Myspace
Non mo pareceu cando os primeiros acordes de "Gates of Fire" empezaron a sonar... ese aire orquestal despistoume sobre a miña idea inicial, e non foi ata que chegou o estribillo cando dixen: "AOR ochenterísimo. Probablemente banda con máis de 20 anos de experiencia". E non fallei, bieeen! XD Pero é certo, este grupo é máis ochentero que unhas hombreras plateadas, e non o disimulan en absoluto dentro do seu Rock melódico con trazas de AOR, guiado por unha voz e coros dignos da época na que se quedaron anclados Grand Illusion.
Parece ser que éstes suecos se chamaron Promotion -vaia nome máis extraño- cando empezaron no 86, e no 2001 decidiron cambialo polo seu actual, baixo o cal sacan xa o seu séptimo álbum.
Non estiven nunca moi metido nos mundos do Rock melódico e AOR, porque moitos daqueles grupos sempre me sonaban igual e non foi un mundillo que explorara moito, pero esto non quere decir que non valore cándo me encontro cun grupo que ten as ideas claras e fai un set de cancións do que realmente a metade acaban dalgunha maneira dentro da cabeza á segunda escoita, mantendo certo interés instrumental ó mesmo tempo. Ese é o caso de Grand Illusion, que permanecendo estrictamente dentro dos cánones máis tradicionales do Hard-AOR sen arriscar moito, conseguen facer un álbum bastante decente. Eso sí, se lle tedes tirria a todo o que sone ochentero, sobre todo o relacionado con voz e coros agudos, de "boas intencións-poppy" con teclados e melodías que poderían pertencer á banda sonora de Rocky 3 (outra vez con Ivan Drago ás voltas XD), diría que corrades un tupido velo ante esta microcrítica.
Penso por outra banda, que os amantes de Journey, House of Lords, Dokken, Harem Scarem... disfrutarán deste Prince of Paupers.
Ata o teaser do álbum é ochentero! XD. 7/10


Morifade - Empire of Souls (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Hai un tipo de Power Metal europeo diferente ó máis popular que encabezan grupos coma Stratovarius, Freedom Call, Hammerfall, Sonata Arctica, Helloween,... Un tipo de Power Metal máis cercano ó Power Americano, nese eslabón entre o Heavy e o Thrash, e que por algunha razón non ten tanta acollida coma o das bandas mencionadas, que foron copiadas e versionadas -e autoversionadas- ata a exasperación. Dentro deste Power, máis "duro" e con máis énfase nas guitarras, hai bandas moi boas, que van sobrevivindo a duras penas, coma Morifade, con 20 anos de historia, pero que apenas sacaron 4 traballos incluído éste último aparte de demos e EPs.
Empire of Souls é o primeiro álbum logo dun largo parón de 6 anos, pero que non varía excesivamente do estilo que lles recordaba -xa lonxanamente- ós suecos: Heavy Metal con algúns teclados que nunca se sitúan por diante, sólamente acompañan -e non sempre aparecen-, dándolle case que total protagonismo ós riffs e á voz. A sección rítmica sona cumplidora, sen caer nos excesos de doble pedal propios dos "Poweuropeos", e os temas manteñen o vilo, contendo cambios de ritmo interesantes. A mín Morifade recórdanme a uns últimos Angel Dust -grupo inxustamente olvidado neste mundo do Power europeo- con menos presencia de teclado, no que tanto a forma de compoñer coma a tendencia vocal se asemellan considerablemente. Para mín, eso sí, Morifade non chegan ó nivel alcanzado en discos coma Bleed ou Enlighten the Darkness en composición, pero cumplen bastante ben, facendo deste Empire of the Souls un dos bos discos de Power salido no 2011 neste continente e digno de ser escoitado, pero que probablemente pasará desapercibido debido ó ostracismo deste subestilo de Power que parece non convencer ás masas. Grupos coma os mencionados Angel Dust, Tad Morose, Guardians of Time, Morgana Lefay, Pyramaze,... son bos exemplos desto.
Resistindo. 7/10