miércoles, octubre 31, 2012

Microreviews Octubre'12 IV

Semargl - Satanic Pop Metal (2012)
Industrial Pop Metal
Oficial
Pode que os ucranianos Semargl pensaran que facer Black Metal a secas fose aburrido, e un día decidiron que tal vez facendo música comercial ganarían máis adeptos e máis pasta. Para elo, no seu Ordo Bellictum Satanas introduciron outra forma de facer música satánica extrema: mezclándoa con elementos industriales e dance. Eso sí, había temas diferenciables entre sí, e o grado de pop e metal variaba de canción a canción, facendo un disco con altibaixos, pero que eu considerei bastante audible dentro do que cabe. 
Neste novo Satanic Pop Metal -supostamente o estilo co que eles definen a súa música-, os elementos industriales están moito máis presentes e mezclados coa banda en todos os temas, creando con elo un álbum moi lineal, que peca de repetir esquemas e argumentos en case cada un dos cortes que o compoñen. 
A influencia do Black Metal é absolutamente nula, únicamente suscrita pola voz do cantante, eu diría que incluso a presencia Metal é testimonial, xa que non hai riffs propiamente ditos en ningún lugar do CD, máis ben parece un grupo de Punk se sólo lle atendemos ás guitarras. En canto ós arreglos industriales son repetitivos e pouco traballados, é dicir, sí, son dignos de música Pop, si é o que pretendían. O tema das letras é para deixar aparte; non son moi dado a investigar de qué falan os grupos, pero o pouco que lle entendín a Sermargl en certos temas non dista moito do que un quinceañero cabreado coa religion escribiría. Parece que a Semargl sólo lle queda apoiarse nalgún estribillo facilón e repetitivo, en imagen, e en videos polémicos para darse a conocer. Eu deles contrataría ó asesor de Lady Gaga.
En resumen, un disco con moi pouca chicha, de deglución rápida e que aguanta contadas escoitas, tal e coma un disco de Pop. 2/10


The Mystery - Apocalypse 666 (2012)
Heavy-Power Metal
Oficial
Tema: Nailed To The Cross
Ainda que o nome do álbum me aventuraba un disco de Black Metal, xa cando vín a portada me quitei a idea da cabeza. The Mystery son un grupo germano con bastante bagaje, pero o certo é que nunca oíra falar del ata agora. Parece ser que tiveron numerosos cambios de formación durante os seus 5 traballos, o cal puido non darlles a suficiente estabilidade como para facer concertos ou xiras, xa digo que non me sonan absolutamente de nada.
O estilo de The Mystery é un Heavy bastante tradicional que acolle elementos de Power melódico e de Hard Rock. A mín recordoume a unha mezcla entre White Skull, Saxon e Mob Rules sin teclados. De feito, The Mystery comparten con White Skull a característica dunha cantante con voz con certo tono rasgado pero potente. Basta decir que non daba creto que fora unha muller ata que vín a formación, xa que o tono está case que cerca dun Don Dokken, Biff Byford, de Saxon ou algún cantante AOR que agora mesmo non recordo.
A verdade é que a mezcla de Heavy ochentero e Power Metal non é nada novo, pero The Mystery saben recrear bos temas, pegadizos e melódicos/rápidos segundo a ocasión.
Últimamente estanse poñendo de moda grupos de Heavy con voz feminina e potente do tipo de Crystal Viper, Sister Sin e Battle Beast, e, ainda que tarde, porque The Mystery xa levan anos nesto, podemos unir un nome máis a esa lista. 7/10

Catuvolcus - Gergovia (2012)
Pagan Black/Death
Oficial
Tema: Par Monts E Par Vaux
Catuvolcus é unha novísima banda provinte de Canadá, e Gergovia é o seu segundo larga duración. Cunha temática basada nunha das máis famosas guerras galas, a de Gergovia, e con letras enteiramente escritas en francés, os canadienses desarrollan un disco moi potente de Pagan-Viking Metal, de temas largos e riffs traballados, que se combinan cunha sección rítmica moi rápida e unhas voces blackers desgarradoras. As influencias Death e Black, con certos arreglos progresivos combinanse perfectamente con partes a medio tempo e melodías folkies interpretadas únicamente polas guitarras. E é que non, Catuvolcus non se subiron ó carro da épica de orquestacións ou teclados sinfónicos para representar a súa visión histórica das guerras galas. E sinceramente, non creo que sexa necesario, porque Gergovia desborda épica a través de blastings e tremolo pickings habituales que se combinan con medios tempos e partes máis machaconas de guitarras profundas.
Se me preguntades por similitudes, eu diría que a primeira que se me veu é a duns Manegarm sen violín, seguida de cerca polos Thyrfing máis crudos, ainda que tamén hai momentos parecidos a cousas dos primeiros Vintersorg ou Panychida.
Os temas suelen ser largos, pasando os 6 e 7 minutos moitas veces, pero en ningún momento me resentín por elo.
Todo un descubrimento. 8/10
PD: Conste que o riff principal de "À La Poursuite Des Vents" me recorda moito a "Song of the Troubled One" de Amorphis, pero bueno, por ésta pásolla XD

Demon - Unbroken (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: I still Believe
Os Demon son unha banda británica, ó parecer tremendamente mítica, xa que os seus primeiros traballos datan de inicios dos 80, sendo esta década a máis prolífica da súa carreira, xa que nos noventa acusaron o descenso de popularidade do Heavy Metal e da NWOBHM e mantivéronse en conxelación ata os 2000.
Teño que decir que o nome xa me sonaba, pero non tiña constancia de ter oído nada deles ata o dagora. Poido decir que o estilo, primeiro, é moi británico, non sei se me entendedes o que quero decir... e segundo, é certamente añejo para ser un disco do 2012. A mín viñéronseme á cabeza numerosos grupos mentres oía este Unbroken, pero apuntaría especialmente ós Saxon dos 70-80 e ós Black Sabbath da época Dio, ainda que non diría que Demon se parecen tampouco excesivamente a estas dúas bandas, xa que teñen roces co Hard Rock e o AOR (sen teclados, ou contadísimos, mellor dito), e noutras ocasións chegáronme á mente tanto os Kiss setenteros coma Blaze Bayley con Wolfsbane ou en solitario.
A composición nótase feita por xente experimentada, ainda que eu boto en falta algo de velocidade e caña de vez en cando. Tal vez sexa que cando vín que formaban parte da NWOBHM me esperaba uns Raven, Iron Maiden ou Angel Witch.
Penso que a quen lle mole o Hard'n Heavy sosegado, poderalle gustar Demon. 6/10
PD: xa recordo porqué me sonaban, "Don't Break The Circle", do seu disco The Unexpected Guest (1982) foi versioneada por Blind Guardian en Follow the Blind.

 
Dethklok - Dethalbum III (2012)
Heavy Metal / Melodeath
Oficial
Tema: I Ejaculate Fire
Terceira entrega desta "banda" de debuxos animados comandada por Brendon Small e que por sí mesma gañou certa popularidade entre os seguidores metálicos. Esta popularidade supuxo que ata se atreveran a lanzar os seus propios CDs cos temas que iban aparecendo en Metalocalypse, e posteriormente incluso realizar concertos, para os cales, Small pediría os servicios do gran Gene Hoglan ou Bryan Beller, conocido por ser baixista de Steve Vai.
Se o Dethalbum II supoñía unha maior seriedade á hora de facer temas máis estructurados, éste Dethalbum III segue o mesmo patrón, introducindo varias influencias dentro do seu estilo, que dito sexa é bastante propio e reconocible, cousa positiva para mín. Moita xente chama a Dethklok "Death Metal", ainda que eu creo que están bastante lonxe dun Death clásico, como moito podería aceptar un "Melodeath" moi accesible. Se lle quitamos as voces, o que obteríamos é un disco de Heavy-Thrash-Melodeath, con incluso partes bastante Power, sendo o que lle otorga certa identidade máis extrema, a coma sempre excelsa batería de Hoglan e a voz de Small.
Tal vez para mín o fallo deste disco sexa o mesmo que o do II; a mín non me engancha, e podería sacar un par de cancións ou tres que realmente non están mal, pero hai outras que resultan bastante infumables. Exemplos? a larguísima e mala "The Galaxy", a medio numetalera "Starved", a intrascendente "Ghostqueen",... 
Como "highlights" destacaría "Impeach God", "Crush The Industry" ou "Andromeda", éstas dúas últimas cun fuerte regusto ó traballo de Devin Townsend en Strapping Young Lad, personaxe que se nota que é do agrado de Brendon Small xuzgando tanto a Dethklok coma ó seu proxecto personal.
Coma nos anteriores Dethalbums, 33% malo, 33% mediocre, 33% salvable = disco que pasa desapercibido. 5/10

martes, octubre 30, 2012

Cosecha gótica

O de sacar viños é un no parar, parece que ata se puxera de moda entre os grupos con certo nome. Neste caso, os rockeros góticos 69 Eyes sacan o seu propio viño... Dentro de pouco salirá o Licor de Ameixa "Enuma Elis", causará furor, xa veredes. 

Official wine description: "Love is red. Just like the lips of Juliet. Not far from that balcony of hers comes this Veronese wine. The Helsinki Vampires have always been known for their love of wine, women and song. THE 69 EYES' wine is red. Just like your lips." For more information, go to this location

Fuente

lunes, octubre 29, 2012

Diario dun viking XXI: O capítulo final

Ben, penso que chegou a hora de cerrar esta colección de posts nos que iba escribindo as miñas impresións personales sobre o meu bo ou mal facer no mundo musical XD A 5 días do concerto principal de Mileth penso que é un bo momento, coma cando nas pelis o prota recorre un camiño longo durante todo o metraxe e ó final hai unha luz que se supón que é o que gañou (ou perdeu? XD en Cube non se sabía moi ben) logo dunha ardua travesía.
Ademáis vendo que hai un nulo feedback de todo o que posteo, que tan sólo un seguidor habitual coma RMS me comenta de vez en cando :D, pois non lle vexo moita razón para seguir escribindo cousas (por non haber, case non hai feedback nin na páxina de facebook de Mileth). Así que xuntando este par de razóns, creo que falar para ninguén ou para un ou dous non ten moito sentido.
A información de Mileth poderédela seguir en dita web, que Marcos sempre lle anda por ahí.
Vémonos.

domingo, octubre 28, 2012

Cosecha picante

Outro producto máis de márketing, desta vez a cargo de Wolf!
Pero non pensedes en viños ou cerveza, desta vez os suecos decidíronse por darlle nome a unha salsa picante!!
Estas cousas nunca deixarán de sorprenderme XD

According to Metal Shock Finland, Swedish metallers WOLF have a new product on the market: Wolf's Blood Hot Sauce.

This bloody hot sauce is made in Costa Rica and it is a combination of the world's hottest known chilli pepper Naga Jolokia with pepper extract and ranges at an incredible 666.000 Scoville units.

Commented the band: "It's 666 thousand Scoville strength and it makes you howl. Don't drink it!"

To buy one of these flaming Wolf's Blood Hot Sauces, click here.


Fuente

sábado, octubre 27, 2012

Orphaned Land anima ós seus fans para que voten por eles no Nobel da Paz!

Pois sí, os israelís dixéronse, se o Nobel o gana Obama ou a Unión Europea, porqué non nós, que estamos facendo máis que todos eles pola unión dos pobos que todos eles xuntos... eso sí, o de pedirlle ós fans que voten por eles... paréceme un pouco raro...

ORPHANED LAND are one of the most respected and loved musicians over the entire globe, a band that dedicates their existence to the world language of metal music and cross-cultural understanding. While not overtly political, ORPHANED LAND are nevertheless proud of creating a reality of coexistence that has escaped politicians and peacemakers alike. They often speak of the power of music to turn purported enemies into friends, frequently pay homage and encourage collaborations with Arab and Muslim artists and have made their latest album free to download for anyone in a number of Middle Eastern and North African countries. Over the past years these warriors of light achieved great things for the freedom of art, cultural and religious understanding.

Now, a petition to the Norwegian Nobel Committee has been submitted to consider ORPHANED LAND for the 2013 Nobel Peace Prize and we think this is really something to support. Please sign this petition if you feel the same way.

Kobi Farhi, singer of ORPHANED LAND shouts out: "This is my personal request to all my friends from the Middle East, Turkey, and in general from all my Muslim friends! We know for a long time now that we are above politics, we know that if it was in our hands, peace would have prevailed right away. Please enter this link and sign if you find us worthy, please also spread the word and share it on your pages. I send my endless love to all of you and all my love and best greetings for the coming holyday in a few days.
Salam/Shalom/Peace.
Kobi"

Please follow this link to enter the petition: http://www.gopetition.com/petitions/nominate-orphaned-land-for-the-2013-nobel-peace-prize.html

ORPHANED LAND online:
www.orphaned-land.com
www.facebook.com/pages/Orphaned-Land/8776213035
www.youtube.com/user/OrphanedLandTV
www.orphaned-disciples.org
www.myspace.com/orphanedmyspace

Fuente

viernes, octubre 26, 2012

Críticas a críticos: Manowar - The Lord of Steel por David Rodrigo (Coon)

Hai numerosas webs .com que se fixeron cargo dunha crítica polémica coma é a do último de Manowar. Porqué polémica? pois porque penso que a gran maioría de xente que oeu o susodicho disco creu que é unha auténtica bazofia, pero nas webs comerciales necesitan manter o nivel de puntuacións altas de 8,9 e 10 sobre 10, intentando "perdonarlle os fallos" a discos malos coma éste, para logo decir cousas tipicoides coma que "los grandes reyes del metal han vuelto por lo grande".
Tal é o caso de Rafabasa, ou Metaltotal, por exemplo. Tanto a Alberto Bernardo coma a J. José Jiménez, lles facía ben unha boa limpeza de oído ou senón non esaxerar tanto para as súas respectivas webs o que clama ó ceo: é un dos peores álbumes en calquera nivel, técnico, creativo, sonoro ou compositivo de Manowar. Senón o peor. E non opino eu sólo eso, por unha vez non me sinto (tan) solo XD

Sen embargo atopeime cunha crítica no portal de Metaltrip que me chamou máis a atención que esas dúas. Ademáis é un portal que polo que vín adáptase perfectamente a esta sección, posto que a nota máis habitual que levo observado é un 8'5 nunhas 20 ou 30 críticas que lín, e despois TODO dahí para arriba. Vamos, auténticas ANTIcríticas. 
Ahí vai ésta:
"Creo que lo mejor es dejar las cosas claras desde el principio: nunca he sido fan de MANOWAR. Es más, siempre me ha parecido un grupo muy sobrevalorado, que goza de un estatus muy por encima de lo que se merece su trayectoria musical. Siempre he dicho, y mantengo, que con su discografía haría dos discos bastante majos (ni siquiera excelentes) y que no están mal para hacer el bandarra en el local de turno, cerveza en mano.
Pero me gusta ser justo y debo decir que con su anterior “Gods Of WarMANOWAR hicieron un disco que me pareció bastante bueno por si mismo (lo que, para mi, lo convirtió en su mejor disco hasta la fecha) y que con su flamante nuevo “Lord Of Steel”, los americanos se han superado a sí mismos y, por primera vez, puedo decir que MANOWAR han hecho un trabajo a la altura de su leyenda.
Y es que, quitando algún momento puntual y algún exceso de minutaje aquí y allí, “Lord Of Steel” nos ofrece una verdadera tormenta de puro Heavy Metal. El disco no tiene intención de hacer prisioneros y su comienzo con “Lord Of Steel”, “Manowarriors” y “Born In A Grave” es una evidente declaración de intenciones. Una interminable colección de riffs y solos, una potente batería y el mejor Adams de siempre (nunca me ha gustado, pero desde hace algunos años parece que al fin ha dejado el hobby de estrangular gatos y se ha puesto a cantar, con un éxito razonable) nos esperan en cada esquina de este disco, presentándonos cortes como “Touch The Sky”, “Righteous Glory” o el single “El Gringo”.
No todo es tan reseñable, sin embargo. Cortes como “Black List” o “Annihilation” no consiguen mantener el nivel del disco y me recuerdan a esos MANOWAR que tan poco me han gustado siempre. Por suerte, es algo anecdótico y “Lord Of Steel” acaba siendo un disco potente y con las ideas claras, para mi gusto, el mejor que han firmado."
Puntuación: 8'5

Na miña contracrítica vou empezar polo final, que é un comentario deixado polo autor logo de ser increpado por esta cagarruta de review que fixo.
Como podedes ver no link, dí:
"Entiendo que la mayoría tendréis una opinión contraria a la mía con respecto a este disco, ya que probablemente la mayoría de los que lo escucheis seréis fans de Manowar, cosa que yo NO soy. Para mi, discos como The Triumph Of Steel, Warriors Of The World, etc. son caricaturas que me dan más pena que otra cosa. Soy consciente de que es una opinión personal y de que mi punto de vista está lejos de ser el mayoritario, e intento dejarlo claro en la review en todo momento.
Si por algo nos hemos caracterizado siempre en Metalcry es por dar nuestra opinión de forma sincera sobre cualquier disco y, aunque es posible que me haya precipitado un poco con la nota de este trabajo, creo que si he reflejado mi opinión sobre él de forma fidedigna. Por favor, no lo toméis como otra cosa más que una opinión personal."

XD Qué gran razonamiento: todos os equivocáis porque sois fans y yo NO. Pero a seguinte frase é de traca: que discos coma Triumph Of Steel son caricaturas que dán máis pena que outra cousa!!??? Mima. E decindo esto quédase tan ancho... desde logo, todo un "crítico" de discos de Metal... Por babor, se Metaltrip fora unha empresa miña, ese home estaría ó día seguinte na calle XD Vale que non todos temos os mesmos gustos, pero non aceptar que Manowar foron un pilar indiscutible no Heavy Metal, e incluso outros estilos cos seus discos ochenteros, e ainda que non sexa ochentero, inclúo ahí o Triumph of Steel, é de barbarians... Desde logo, de xente cun corto ou sesgado bagaxe neste mundo das guitarras eléctricas (hoxe síntome tamén ilustrado, debe de ser que fai pouco recordei ó que criticaba a Armiferum porque levaban un keytar). De feito, eu creo que tería que empezar a crítica decindo eso, nada liviano do estilo de  "me parece un grupo sobrevalorado" ou "estatus por encima de lo que se merecen"... que empece:
"La discografía de Manowar es una caricatura penosa en la que sólo sobresalen un par de discos pasables, Gods of War y éste genial The Lord of Steel" XD
Sería épico, e probablemente máis do 90% da xente que a leería pensaría que é un imberbe musical e pararían de ler (bueno eu seguiría, que no fondo ainda me río un cacho).

O da nota "que se lle escapou" tirando por arriba tamén tén delito... mellor non comento esto XD

Pero o máis curioso desde logo é que despois de deixar como ridícula a discografía manowariana, chega o The Lord of Steel é mólalle un montón!!....
...
jajajajajajajajajajajaj 
...
ehmm ...
jajajajajajajajajajajajaj

Non teño palabras...

Volvendo coa crítica, dí que tén un par de discos "bastante majos", ¿serán de verdade polo que dí ... "gods of war" e "the lord of steel"??? XD Flipante.

E logo temos a frase sin desperdicio:
"Una interminable colección de riffs y solos, una potente batería y el mejor Adams de siempre (nunca me ha gustado, pero desde hace algunos años parece que al fin ha dejado el hobby de estrangular gatos y se ha puesto a cantar, con un éxito razonable) nos esperan en cada esquina de este disco"
Para enmarcar, e que demostra que realmente non se oeu demasiado Manowar na súa vida. Penso que todos os que oímos The Lord of Steel e conocemos a Manowar (e non é necesario ser fans), coincidiremos en que este último é un dos máis pobres a nivel de riffs, con continuas repeticións e temas simplóns a máis non poder, abundando os refritos sen gracia, cunha batería dupah dudupah que causa tanta risa coma o crítico este, e un Eric Adams que xa se lle nota que non é o mesmo. Normal, tamén son máis de 30 anos no negocio. 
E polo resto, penso que non estarei sólo en que, aparte de ser unha crítica bastante mediocre, que pouco comenta do disco en sí, está escrita por alguén que non ten demasiada idea, e que probablemente se gane os seus pases vip, viaxes a festivales, entrevistas cos seus ídolos e promos con trapalladas coma ésta en Metaltrip... en fin... Indignante...
8'5!!! 

martes, octubre 23, 2012

Os Grandes Grandes Grandes videos metaleros: Kotiteollisuus - Kone

Hai videos que non necesitan demasiada explicación, e éste dos finlandeses Kotiteollisuus é un deles. Mellor velo:

O vídeo está grabado na prisión abandonada de Patarei, en Tallinn. Por alí tivemos algunha festa no seu día cando estiven en Estonia.

Momento épico: cús e cús
Pouco que comentar, salvo a bizarrada de idea que tiveron estes míticos suomis, e o parecido razonable do cantante con Santiago Segura XD


lunes, octubre 22, 2012

Diario dun viking XX - Temas subidos

Xa cheguei ó nº XX?? Cómo pasa o tempo XD
Desta vez déixovos coas grabacións caseras que fixemos para 2 temas + intro de Mileth. Non esperedes gran cousa, eu de feito non estou moi satisfecho con varios asuntos. Batería irregular e violín coma desafinado supoño que son os 2 grandes que eu diría, pero é o que hai. Para darlle un vistazo a cómo sonamos sirve, ainda que creo que en directo tería que ser mellor ;D
Durante o período de grabación e "postproducción" aprendín varias cousas, coma que o violín é un instrumento que parece ser difícilísimo de grabar, que incluso cambia de oílo "en vivo" a grabado. E esto vino cos meus propios ollos cando mentres se tocaba unha melodía non me sonaba mal no lugar, pero cando reproducía o que grabara no mismo momento no que se tocara, había cambios... coma se estivera desafinado... algo que nunca me imaxinaría :S
Pero eso, fíxose o que boamente se puido cos medios que había. Cando chamemos a Dan Swanö xa nos axudará algo máis con ese tema, que me deron boas referencias del.

Podedes darlle un vistazo aquí (calquera crítica, boa, mala ou viceversa é ben recibida):

A versión de Esperta é antiga, máis tarde foi cambiada a primeira parte do solo, xa que especialmente a mín non me convencia. O resultado final, se non se cambia antes nesa web, poderédelo ver o 3 de Novembro ;)
Como sempre me gusta aderezar os posts con algunha foto, aquí tedes unha das poucas que temos sen excesiva pose todos xuntos XD (exceptuando as que van saír nun futuro máis artisticas e que están en proceso).

domingo, octubre 21, 2012

Cosecha de Imaginaerum

... e desta vez tócalles a Nightwish, que se lanzan ó mercado do viño, aproveitando o seu último disco-peli.

Tuomas: "Estamos orgullosos de presentar un nuevo ítem de NIGHTWISH, el vino Imaginaerum. Es el vino más imaginativo del planeta. Está inspirado en esplendores de otro mundo, momentos poéticos de encanto al sonido alegre de unas risas en una hoguera, música de las esferas y final suave y lleno de estrellas de sueños lúcidos. Es un vino mejor apreciado con gente querida. ¡Felicidades y diviértanse!"


"El vino Imaginaerum proviene de algunos de los viñedos más prestigiosos del centro de España. Sus uvas provienen de viñas de hasta 100 años de antigüedad, que crecen en altitudes elevadas en suelos pedregosos. Viñas viejas, casi sin agua y suelos pobres dan una producción bajísima, pero con uvas de aromas intensos. Antes de su embotellamiento, el vino ha pasado 14 meses en barricas de roble francés." 

Fuente

viernes, octubre 19, 2012

Microreviews Octubre'12 - III

Barren Earth - The Devil's Resolve (2012)
Doom Melodeath
Oficial
Ainda que parece que sexa un grupo que saleu da nada o outro día, os Barren Earth levan activos xa 5 anos, sendo éste o seu segundo LP.
Cando un vé a alineación da banda, o resultado é imposible que sexa malo; sendo o jefe Olli-Pekka Laine, baixista que estivo na primeira época de Amorphis ata que sacaron aquel par de discos bastante malos de finales dos 90-principios do 2000, Far From The Sun e Am Universum (ou sexa, vía o que se viña e foise a tempo XD), Marko Tarvonen, o batería de Moonsorrow, Sami Yli-Sirniö, un dos que empezou Waltari xunto con Kärtsy e actualmente tamén en Kreator, Janne Perttilä, participante en numerosos proxectos finlandeses, Kasper Mårtenson, o teclista de Amorphis na época do gran Tales from the Thousand Lakes, e Mikko Kotamäki, o cantante de Swallow the Sun. Todo un supergrupo que ademáis funciona á perfección, a pesar de que haxa poucos destes que acaben salindo adiante.
Sendo un dos compositores un ex-membro de Amorphis da época noventera, é obvio que a súa influencia faría que Barren Earth sonara a Amorphis, e vaia se sona! De feito, penso que este The Devil's Resolve sona aínda máis a eles que o anterior, e non son guiños, senón mostras tácitas, tanto en composición, melodías pseudoarábigas-folk nórdicas, sonido de teclado, certo aire setentero, sonido profundo de guitarras, o dúo de voces growl e limpia, ésta última parecendo ganar terreno con respecto ó primeiro CD... e arreglos progresivos que provocan unha escoita que pode non entrar de todo nas primeiras escoitas (a mín pasoume), pero que con sucesivas vai ganando.
Todo fai ver que, ós meus ollos, The Devil's Resolve é o álbum que Amorphis debería de ter sacado despois de Elegy, antes de meterse xa en terrenos raros con Tuonela. De feito, Barren Earth acaboume sendo máis Amorphis que os actuales e ñoños Amorphis. Seguramente ós novos fans que descubriron a Amorphis na década do 2000 ésto lles parezca unha esaxeración, pero eu creo que os que disfrutamos de da mítica banda finlandesa nos 90 estaremos de acordo.
Máis Amorphis que Amorphis. 8/10



Machinae Supremacy - Rise of a Digital Nation (2012)
Power Metal
Oficial
Tema: Laser Speed Force
Fun un gran fan de Machinae Supremacy. Creo que xa poido falar en pasado, porque nin éste Rise of a Digital Nation nin o anterior A View from the End of the World, están á altura do que foi o seu gran traballo para mín, Overworld. E non é que variaran excesivamente o seu estilo que mezcla samples e teclados electrónicos de 8bit, ou o que eles chaman o SID chip con Power Metal bastante accesible, pero tal vez se puxeron un listón demasiado alto, xa que se o penso un pouco, nin éste nin o anterior nin o Redeemer eran malos discos, pero ahí está a sensación de cando unha banda que prácticamente crea un estilo novo saca un disco que é case unha obra cumbre do xénero Power Metal (e así de ancho me quedo), non mantén un nivel tan alto en posteriores traballos.
Pero bueno, como digo, sendo un pouco obxectivos, Rise of a Digital Nation é un disco bastante consistente, que ten os seus momentos e no que se adivina unha pequena evolución hacia terrenos "gamer" máis electrónicos. Basta con oír "Transgenic" e "Battlecry", ainda que o fondo segue sendo totalmente a idea de combinar sonido GameBoy con Metal, o cal ainda hoxe segue a convertir a Machinae Supremacy nunha banda única, e polo tanto, baixo o meu punto de vista moi meritoria.
O que veño a decir é que en Rise..., oiremos un bo disco de Power Metal, con cancións moi ben arregladas con moito máis traballo guitarrístico que a media das bandas do xénero, no que ademáis ó cantante se lle nota unha melloría palpable desde aqueles primeiros discos, e ademáis con punteos e solos moi chulos, coma vén sendo habitual. 
Conclusión; fun un gran fan, ahora son un gran seguidor. 7/10

The End of All Reason - Artifacts (2012)
Progressive Technical Death Metal
Facebook
Tema: I, Celestial
The End of All Reason é un novo grupo vido de Bélxica que saca o seu album debut este ano. A pesar de ser o primeiro disco, o bon facer da banda é palpable na sección técnica, cousa que suele ser habitual no xénero que practican. Ademáis o sonido acompaña, cousa meritoria, xa que se trata dun disco autofinanciado, pero nótanse moitas horas invertidas nel. Ademáis a masterización encargáronlla a Jochem Jacobs, do grupo Textures, que fixo unha excelente labor.
As influencias máis palpables poderían ser Obscura, Necrophagist, Decapitated ou Neuraxis, a pesar de que nunha entrevista a un deles lín que as influencias eran amplias e poñía como exemplos a Nile, Dimmu Borgir, Keep of Kalessin... Penso que sería máis correcto decir que as influencias van desde o Black/Death sinfónico ata o Black melódico escandinavo ou a complexos riffs deathmetaleros antes que decir os nomes deses grupos, porque pode levar a equívocos. Seguro que lles gustarán esas bandas, e hai partes, coma dice o guitarra na entrevista que lín, que forman parte do sonido de The End of All Reason, pero eu consideraría máis ben que son influencias estilísticas que desas bandas concretas, pese a que eles as tomaron coma influencia directa en certas seccións do disco. Desde logo, o bon deles é que sí son heteroxéneos dentro do seu; introducen algún teclado en modo sinfónico-épico e algunha parte pseudojazzistica, que se quedan coma añadiduras ó núcleo, e non están nada mal, pero non desvirtúan un estilo moito máis cercano ó Death Progresivo e técnico duns Obscura.
A mín paréceme un bo disco, pero penso que poderían ter gardado material para outro en lugar de meter todo nun, xa que a excesiva hora e doce minutos faise demasiada. Ó igual que a duración de algúns temas que parecen non acabar e caer no mesmo que caen moitas bandas de Progresivo: o estiramiento sin cuartel de cancións que parece que non levan a ningún sitio e que simplemente se ván enchendo con cambio tras cambio de ritmos. Penso que tanto pode ser malo a excesiva simpleza coma todo o contrario, que fai que necesites moitísimas escoitas para pillar un álbum. E eso é o que ocorre con Artifacts, un CD que ganaría moitos, moitísimos enteiros se o deixaran en 30-35 ou como moito rondando os 40 minutos.
A duración mátao. 6/10

Wykked Wytch - The Ultimate Deception (2012)
Black/Death Metalcore
Oficial
Tema: The Ultimate Deception
Black gótico... rezaba a etiqueta dos norteamericanos Wykked Wytch. Ben, fai tempo que non os oía, pero sí tiña a sensación de telos posto nalgún pasado, o que pasa é que debeu de ser un deses centos de casos de bandas das que paso olímpicamente e que procuro borrar da miña memoria. O asunto é que pillei o The Ultimate Deception coa sensación de que me iba a meter no oído un bodrio, coma os resquicios dos meus recordos relacionados con semejante nombre me decían. E... bueno...
Para empezar, hai que ter santos webos para chamarse a sí mesmos "grupo de Black Gothic Metal", cando o que fan é unha especie de Metalcore extremo, con algún blasting, partes moi cañeras, e unha cantante que o dá todo, usando diferentes rexistros, pero que en ningún deles me gusta, especialmente cando nalgún intre intenta "cantar" en limpio. Buf.
Deben de ser os contados samples e teclados que asoman nalgunha canción polo que adoptan a etiqueta "gótica", pero son tan contados e tan pouco "góticos" que me resulta sorprendente que alguén mencione esa palabra cando se refiera a Wykked Wytch, alomenos en The Ultimate Deception. Polo resto, sí poido decir que a producción é bastante atronadora, ata parece que faga que Wykked Wytch sonen interesantes en certos puntos, pero con eso sólo non se produce un bo disco. A mín polo menos fíxoseme bastante cansino, e non atopei ningunha motivación como para poñerme este CD máis de 1 vez (e gracias). Incluso a versión de Fade To Black é olvidable.
Black gothic? eing??? 2/10


Blaze Bayley - The King of Metal (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: The King of Metal
Nunca fun moi fan do que fixo Blaze nin en solitario nin con Wolfsbane, e o certo é que teño consciencia difusa de cándo foi a última vez que oín algo del fóra de Iron Maiden
Con The King of Metal, estou seguro que o británico quixo facer un disco variado e entretenido, no que houbese un pouco de todo dentro do Heavy Metal que utiliza como base. A cousa pintaba ben coa inicial "The King of Metal" e a seguinte "Dimebag", dous cortes contundentes, incluso o primeiro acabando cun blasting! Pero o álbum prosegue unha marcha irregular, no que se alternan cortes moi reguleros que provocan máis ben o tedio no oínte, con algún que outro máis prometedor. Tal vez o punto máis crítico está desde que empeza "The Rainbow Fades To Black" cun estribillo horrible, que ainda encima se repite de máis, segue en "Fate", bastante insustancial, continúa cunha balada de voz-piano que non parece que pinte moito, "One More Step", remontando un pouco con "Fighter" e "Judge Me". Pero nese momento dámonos conta de que a pesar de levar máis de medio disco escoitado, realmente os puntos álxidos non son tan memorables, que os ratos de aburrimiento case lles ganan terreno, e que o par de temas que quedan tampouco son unhas maravillas. Co que resulta un CD que cumple, que intenta estirarse no que o estilo lle deixa, pero que a mín polo menos non me dixo moito. 5/10

jueves, octubre 18, 2012

Diario dun Viking XIX: primeiro concerto en sala

Hai tempo que non me paso por aquí, e as novas son sustanciales, sentádevos e cóntovos:

Vou empezar con Mileth, porque é onde máis novidades hai.
Este verán Marcos e mais eu estivemos compoñendo, e sacamos o novo "hit" milethiano. Ainda sen nome, con letras a medio facer, pero musicalmente rematado, o tema empezou cunha idea de Elías a cal reformamos absolutamente para crear unha canción bastante diferente da que en principio él tiña en mente. De feito sólo pillamos unha melodía XD O resto foi cousa de ir dándolle voltas e finalmente saleu un tema bastante redondo, que gustou bastante á pouca xente que tivo ocasión de escoitalo. As críticas foron todas de boas a moi boas, incluso alguén dixo que era o mellor tema dentro do repertorio de Mileth. De momento non hei de postealo por aquí, porque sólamente está recreado en guitar pro e en algún ensaio con batería midi. A pesar de telo rematado a principios de Septembro, eu o considero case unha vergoña que con 2 meses no medio non a vaiamos tocar finalmente no próximo concerto por motivos que non veñen a cuento... Sólo decir que me gustaría que o día que a toquen sexa o máis parecido a como a fixemos Marcos e eu...
E sí, esa é a outra gran noticia, Mileth dará o seu primeiro concerto oficial en sala.
Será o día 3 de Novembro, sábado, acompañados dun grupo amigo coma é Tharanis. O lugar será o Hangar 77 de Vigo, na calle Fragoso, con apertura de portas ás 21:00 e o prezo será de 3 €.
 
Se queredes tirarme tomates ou lechugas polo ben que toco, serán recibidos, que estamos en crisis e dame para facerme unha ensalada ó día seguinte. Ademáis será a última ocasión que teredes de verme encima dun escenario porque pode que sexa a miña última aparición con Mileth. Supoño que esa é a outra gran noticia.
Por certo, xa vedes, estrenamos logo:
É unha pena, porque unha das cousas que sí me gustaría ter feito é un concerto con eles na Mariña lucense, onde básicamente se xestou a idea primeiriza da banda. Alí teño algún veciño en Alfoz que nos podería axudar cunha gaita nalgún tema incluso, pero xa dudo que ningún dos nosos amigos nin sequera nos viñeran a ver. Bástanos con observar o pouco que sempre se interesaron porque Marcos e mais eu tiveramos unha banda. De feito dudo que algún sepa que a día de hoxe somos un grupo de 7 personas ou que estamos dando os primeiros concertos, a non ser por este blog, que intúo que é usado por algún para asexar "a escondidas" a ver qué facemos con este meu "diario de" ;D Digo a escondidas, porque a pesar de que vexo visitas das provincias do norte, ainda ninguén se dignou a deixar un comentario, algunha pregunta, ou un "ánimo", ainda que fora de cortesía, ainda que ésto pásame con moita xente de moitos lados, todo sexa dito. Pero bueno, últimamente xa non me extraño de nada e ninguén. Eso sí, unha pena non poder facer un concerto pola miña parte aló arriba, espero que eles o poidan facer nalgún futuro.
Por certo, falando das nosas terras, tería sólo unha petición para cando deixe o grupo, que sería non ter nada que ver con promoción de parte de A Bola de Metal. Motivos propios e axenos á banda, sería petición personal para Mileth e Herexía (se existe cando me vaia XD), ainda que obviamente poden facer o que queiran XD eso sí, tampouco que creo que os susodichos se interesen (sei que decir cousas do estilo é raro en mín, e tampouco lle faigo máis caso a estes asuntos -se ata me conseguín levar ben con eskinjes en terras nórdicas XD-, pero esto tiña que decilo, e non serán os únicos cos que me quede a gusto, máis abaixo falarei dalgún máis, hoxe estou "on fire" XD).
Noutro orden de cousas tamén pensamos na idea de participar no concurso Bonebreaker edición Galicia, pero por varias razóns crimos que tal vez non era unha boa opción. A primeira é que os premios non nos convencían; parece que o ganador podería grabar un EP en Portugal, tería un concerto alí e tamén podería grabar un videoclip nese país. Pero esas 3 viaxes serían a conta do grupo, así como a alimentación e hostal. O certo é que no caso de ganar, ir 7 personas a Portugal 3 veces, cos consecuentes gastos de viaxe de 2 coches, comida e aloxamento, creo que non compensan para grabar un EP e video (que me temo que sería cada un feito nun día, e non creo que déramos feito nese tempo, case seguro que saldría un churro XD). Con todos eses cartos que gastaríamos entre os 7, daría para unha grabación decente e con tempo por aquí, creo eu.
A segunda razón, non é tan importante, pero vimos que un dos que organiza esto, e supoño que é un dos jueces, resulta ser un homiño que puxo a parir nun foro a Armiferum, un grupo novo que facía o seu primeiro amago de concerto no Vigosónico, coma fixemos nós no seu día.
Podedes ver o que escribeu aquí, ainda que co aluvión de críticas que lle choveu, deixou de comentar e incluso quixo quitar o que puxo, lástima que cando quoteas a alguén esa primeira versión queda impresa XD
Pero ben, dixo algo así coma que.. no, mellor quoteoo aquí tamén, así non poño palabras na boca doutro:
"Armiferum me pareció una puta coña,un grupo de 7 tíos tocando horterada viking,con un buen batería y unos guitarras nifunifa,pero un bajista malo como el solo y un teclista con un keytar,que a mi me daba la risa,la verdad,y dos cantantes de gutural que cantaban prácticamente igual.Eso si,todos muy jebis y sus colegas haciendo pogo eran los más malos de la trave
Luego ya preferí irme porque aquello era cuanto menos,de risa."
Como escribo no comentario, penso que criticar tan duramente a un grupo que dá o seu primeiro concerto é bastante miserable, pero o que xa non me entra na cabeza é eso de "horterada viking", tamén que lle dea a risa un keytar -eu teño un amigo que lle dá risa ver a cans cagar, en fin, hai xente pa todo, verdad Angel? XD-, e o resto penso que non merece a pena ser comentado, xa o fixen no seu día.

Pero eso non é todo, resulta que me vexo o video que subiron os do Vigosónico, e me atopo con esto:

que eu creo que está lonxe de calquera "horterada viking" ou "technoviking", coma outro os chamaba nese hilo do Vigosónico (supoño que deben de ser amiguetes, xa os vexo ós dous na última fila con sonrisa burlona e brazos cruzados vendo "tan esperpéntico show" no que uns cuantos o están a pasar ben tocando e outros a montar un pouco de pogo porque lles dá a real gana). De feito eu o que oigo é máis ben Gothic Metal sinfónico con trazas de Melodeath, pero que me expliquen dónde hai a parte vikinga...
Por eso, con tales razonamientos do que entre os colegas solemos chamar "un ilustrado do metal" -moi típico de terras españolas, con esforzo algún día este rapaz chegará a ser un Xan_Warblade :D-, pensamos que un juez dun concurso de Metal que non sabe diferenciar entre Gothic Melodeath e Viking Metal non ten demasiado bagaje musical para mostrarse como crítico, aparte de que dudo que fallara nunca ao noso favor. Incluso dudo que nos chegara a ver enteiros antes de que lle pegara un ataque de indignación, ou de risa se vé que levamos unha pandereta, que igual non é tan simpática coma un keytar, pero ten a súa grasia XD

Volvendo co tema, o único interesante de verdade sería facer pouco a pouco que sone o nome de Mileth cos concertos de Vigo e Portugal, pero ainda así, eu non acabo de ver que o estilo cuaje entre tanto fan de Thrash-Death por estas terras. Igual hai que pensar en mirar para afóra, coma Xerión :D
Pero eso, dudo moito que tiveramos gañado algo na edición de Galicia.

Con respecto a Herexía, o grupo está tamén un pouco a velas vir. A reincorporación de Miguel logo de un ano fóra foi extraña, posto que como membro fundador él tiña as súas ideas de por ónde quería que a banda fora, ideas que hoxe en día son claramente diferentes a cando nos deixou a nós co proxecto. Polo que hai un certo choque de vontades entre él e o batería. Mentres que él quere que o grupo leve un tono máis Thrash/Death (outra vez Thrash-Death, agora todas as bandas queren facer o mismo..), o batería aboga porque lle gusta o que facemos, e que no tempo no que estivo fóra, a banda evolucionou sóla (ou máis ben evolucionei eu segundo o que me decía o batera).
Como tamén lles dixen que deixarei a música e a guitarra definitivamente, quedaron un pouco a velas vir, e sen saber se conservar o feito ou non. Unha pena, porque con eles e con ese estilo máis Black-Death sería moi divertido facer un concerto para un servidor.
Como probablemente esta sexa unha das últimas ocasións nas que fale de Herexía neste diario, creo interesante poñervos algún exemplo do que facíamos e que prácticamente sólo amigos chegaron a oír nos ensaios. Estas grabacións non as deixei a ninguén salvo ós da banda, posto que eran "demos" de temas-proba para ver si convencían ó resto de personal. Hai fallos de execución a esgalla, non me matei en facelo ben nin repetir tomas. De feito creo que hai partes que están feitas do tirón sen segundas oportunidades e incluso hai riffs improvisados no momento XD Ó igual que na voz, hai partes nas que non sei o que digo e que simplemente tiro para diante (sí, son eu o que "canta" jajaj). E qué mais decir... as baterías son feitas por ordenador, e o baixo tamén, cando o hai, porque desde que entrou Chema dinlle libertade 100% e pasei de facer baixo nos últimos temas e a guitarra e voz están grabadas con este xenial aparello de 3cm cuadrados XD. 
Así que en definitiva, estas demos eran básicamente para eles, e para pillar as ideas dos cambios e riffs. Nada de propósitos comerciales XD, porque hai gambas, idas de tempo, etc. pero sirven para ver qué facíamos cando nos xuntábamos. Podedes ver a evolución que me foron esixindo, de máis blacker a máis Death, e tal vez tamén máis medio tempo.
1. O Renacer dos Mártires (versión con voz)
2. Dominio de Corvos (versión con voz)
5. Veredicto 666 (versión con voz)
6. (sen nome) (versión sen voz)

Botarei en falta os ensaios con eles, e doulle as gracias a Victor por pensar en mín para o seu proxecto. O último día de ensaio foi un dos mellores que tivemos, e cando falamos sobre todo esto recibín tantas alabanzas que case me poño rojo, a pesar de que non creo que sexan grandes temas XD  podedes ver e oír que tampouco son para tanto, ademáis a Miguel non lle acaban de convencer.

Con respecto a Enuma Elis, hai tempo que non faigo algo para mín mesmo. Pode que no 2013 empece outra vez a compoñer no meu propio estilo.
É tamén curioso que en moi pouco tempo tiven como 3 ou 4 ofertas para axudar en proxectos de xente en Vigo, tanto xente que oeu o que faigo con Enuma Elis, coma xente que oeu algo de Herexía. Curiosamente non de xente que me falase a partir de Mileth, a pesar de ser o proxecto máis "enderezado" dos tres. Creo que o Folk-Pagan-Viking non está demasiado en boga por estas terras...
Pero sí, falaronme de axudar nun grupo de Black, nun de depressive Black, nun dos mellores de Gothic a nivel galego, nun de Nu-Metal con proxección nacional, nunha nova versión de Herexía, e incluso nun de Dubstep Extreme Metal! (este último sería a leche de curioso). Mola, pero poida que non teña xa tantas ganas de formar grupos coma antes.
Falando de compoñer, como dixen, a nova canción que empezara a facer Elías para Mileth foi posteriormente totalmente cambiada por Marcos e por mín, pero hai unha versión máis, feita por mín sólo. Moito máis fiel na orixinal de Elías -en vez de 1 melodía, deixeille esa melodía e un par de riffs XD- pero cambiando bastante a idea primixenia súa, tamén cortándome un pouco no que son as velocidades, posto que a fixen coa idea de que se poidera tocar algo en vivo, e eu son moi amigo de meterlle brasa ás cousas que faigo.
Eso sí, introducín moitas ideas "Enuma Elis" que non foron aproveitadas na versión final de Mileth, que se torna máis folky do que fixen co Tracker. Pero esta versión non me gustaría perdela, xa que a mín non me disgusta e houbo incluso algún que despois de oíla prefírena á composición final de Mileth. Non sei, a mín gústanme as dúas. Supoño que a de Mileth teredes ocasión de oíla nun futuro, a miña déixovola por aquí (o de sempre, sonido MOD, así que informático total XD).

PD de última hora: parece que pode haber un concerto máis con Mileth, ainda queda acordar cousas, pero podería ser compartido con Herexía e algunha banda máis. Seguiremos informando.


miércoles, octubre 17, 2012

Swanö e Lork K. nunha competición de anuncios para TV

Tal e como o ledes, parece que Dan Swanö e Lord K. Philipson (o de The Project Hate MCMXCIX, por se non o coñecedes) xuntaron forzas para crear un tema para un anuncio de TV, nunha competición sueca na que había uns cantos centos de participantes. A materia a tratar era crear a banda sonora para un comercial de Ipren, un calmante, e como bos amigos que son, decidiron rirse un pouco poñendo unha tonada do máis "calmado" Death Metal sueco. O que tal vez non esperaban é que o seu tema de 1 minuto pasou á final, e actualmente está a ser líder na competición e que podería supoñerlles unhas ganancias de 50.000 SEK(uns 5.800 €). Vaia coa bromiña.

Pódeselles axudar a ganar votando con 5 estrellas o seu video, a fecha límite é o 31 de outubro.

Lord K.:  "Seriously, there's no fucken chance in hell something like this can win and get on national TV, but to make the company in charge of the product aware of this kind of music might open some doors in the future for other people, which is something I truly think shouldn't be denied. Get the metal of death into Sweden's national TV, now that's a nice thought. Go there, vote - spread the word."

Aquí podedes oír o tema, o segundo pola dereita arriba e os outros do concurso: http://iprenjakten.se/ 


Traducción da letra XD

Ipren soft capsules with liquid content
one is enough to suppress pain and fever
and occasional sore back and joints

Ipren

soft capsules
400 milligrams
is usually enough
for a little bit of relief

headache

joint pain
backache
menstrual cramps

headache

joint pain
backache
menstrual cramps
toothache
fever
IBUPROFEN

one is enough to suppress pain and fever

and occasional sore back and joints

Ipren soft capsules

another kind of pill

Fuente

martes, octubre 16, 2012

Microreviews Octubre'12 - II

Therion - Les Fleurs Du Mal  (2012)
Symphonic Metal
Nova entrega de Therion antes do que parece que vai ser un pequeno descanso na súa axitada carreira de tours e discos. 15 CDs en 20 anos non é moco de pavo, e máis vendo que a gran maioría, por non decir todos raian a un alto nivel. Teñen ben merecido o descanso, pero antes delo, os suecos deixannos cunha aposta arriscada con Les Fleurs Du Mal. Tan arriscado, que nin sequera a Nuclear Blast se quixo facer cargo del, deixando que Therion se autofinanciaran a sí mesmos e a End of Light, unha nova compañía discográfica con escasa experiencia, lanzalo. Esta cuestión dábame tanto curiosidade, coma medo de que fose algo demasiado diferente a Therion (igual un disco íntegramente operático? algo sen guitarras eléctricas e máis "clásico"?...). 
A sorpresa veu cando se desvelou que o novo de Therion era un disco de versións, pero non calquera tipo de versións. A composición de Les Fleurs Du Mal está basada en temas de Pop-Rock francés dos 60 e 70. Vaia unha frikada.
Probablemente no país veciño esto se vira con expectación... imaxinádesvos que en vez de Francia, Therion elixira a España?...
Therion versioneando a Manolo Escobar, Las Grecas, Los Brincos, Los Pecos, Raphael, Joselito ou Karina non tería parangón! De feito mando desde aquí un reto a Christofer Johnsson!
Bueno, aparte de coñas (ou non tanto XD), o novo dos suecos segue un estilo parecido ó do anterior, que xa non me caera moi en gracia (creo que debe de ser o peor que teñen dentro de toda a heteroxeneidade da súa discografía). Tal vez máis calmado incluso, pero supoño que as cancións orixinales non se prestaron moito a facer algo pesado. Os únicos cortes de tempo rápido que encontraremos serán "Je n'al besoin que de tendress" e "Poupée de cire, poupée the son" (orixinal aquí), sendo o resto máis ben baladas que respetaron como tales. 
O punto malo de facer un CD de prácticamente 90% baladas é que acaban cansando un pouco, alomenos a un servidor. E sí, hai momentos a cada pouco que molan, típicamente Therion con un uso xenial de orquestación (que desta vez emplean dunha forma máis "background", dándolle especial importancia ó uso de voces e melodías vocales, como xa un pode intuír sendo versións de Pop), pero hai moitos momentos nos que o disco se queda flotando un pouco no aire do "non me dí nada". Incluso ese par de cancións máis rápidas e heavies, que non están mal, non chegan a ser un "The Wild Hunt", fáltalles contundencia e épica para o meu gusto. 
Con esto, quero decir que Therion a estas alturas poden facer o que lles pete, porque teñen hagallas, experiencia e gusto, pero Les Fleurs Du Mal non me parece un disco á altura do seu nome. Que sí, que son versións, que non son composicións deles, pero probablemente é un CD que logo destas 5 escoitas que lle levo dado, non mo volva a poñer nunca. 
Extravagancias... 5/10




NightCreepers - Alpha (2012)
Folk Melodeath
Tema: Alpha
NightCreepers é unha banda francesa que aglutina todos os ingredientes propios da "vikingexploitation" que desde hai anos sufrimos os aficionados ó asunto. É unha pena, porque un servidor foi gran seguidor do estilo ainda cando se empezou a saturar de copias, pieles e martillos de Thor, pero penso que últimamente xa estou chegando ó límite. Por eso, ainda que hai cousas que me gustan en NightCreepers, o meu sentido común non pode obviar o "esto xa o oín", "esto xa o vín" e "esto xa se fixo". Probablemente, se o segundo disco dos franceses salira a finales dos 90 ou principios dos 2000, a miña idea sería diferente, pero hoxe en día, as influencias tan marcadas dos primeiros discos de Ensiferum, o aire "cantarín-festivo" de Alestorm, e os ambientes guerreiros de Turisas están tan atiborrados de bandas polo mundo adiante, coma a peletería, faldas celtas e pinturas na cara.
Pode que este asunto se me xunte un pouco co musical, pero é que realmente non entendo porqué xente de Francia, España ou latinoamérica ten que levar martillos de Thor ó pescozo, sendo que esa cultura nunca foi nosa, eu diría que máis ben ó contrario. Supoño que será cousa de modas, eso tan utilizado como "el rock no es moda" (joda a quien joda, como diría Lujuria) queda ben, pero está lonxe da realidade baixo a miña percepción. Xa sei que é un pensamento co que coincidirei con pouca xente, especialmente aficionados ó Viking-Pagan-Folk, e de feito teño amigos que leven martillos de Thor ó pescozo, pero non o comparto para nada.
Polo demáis, decir que NightCreepers non aportan excesiva cousa ó mundo do Folk Melodeath. Hai algunha melodía que está ben, pero que irremisiblemente te leva a pensar en Ensiferum, e eso véxoo coma un "minus" demasiado grande.
Pouca personalidade en influencias excesivamente á vista. 4/10
PD: falando de Mjolnires ó pescozo, teño unha anécdota bastante boa. Unha amiga miña de Estonia foi a Suecia, tamén con todos os complementos que mandan a pseudomoda "viking". Unha vez alí, atopouse cun metalero, o cal lle increpou ó ver que era foránea: "porqué levas un martillo de Thor ó pescozo? qué significa para tí?". Por suposto a miña amiga quedouse que non soubo qué responder, ó que o tipo se foi con bastante mala cara, coma indignado. Máis tarde díxome que non era o único, que a xente que suele seguir esa cultura por aló arriba suele ver con moi malos ollos que os do resto de países se lles "apropien" dos seus símbolos cando eles creen (coma mín) que os utilizan meramente coma "moda". Eso sí, eu tampouco creo que faiga falta tomalo tan en serio... pero é curioso.

Verdunkeln - Weder Licht noch Schatten (2012)
Black Doom Death Metal
Levo falado bastante do Black Metal germano por estas microreviews, básicamente comentando que me atopo moitos grupos dese estilo que veñen desde Alemania, pero que rara vez algún pasa a ser "popular" fóra das súas fronteiras. Algo que normalmente achaco a que tamén hai moita mediocridade, ainda que de vez en cando salgan grupos que se quedan inxustamente no anonimato. Éste é o caso de Verdunkeln, un proxecto nado hai máis de dez anos por un par de amigos, que non se prodigaron moito nos lanzamentos desde o 98, xa que Weder Licht noch Schatten é o segundo álbum que lanzan. Non traballaron moito na banda, pero eso sí, cando o fixeron parece que puxeron toda a carne no asador, xa que o anterior Einblick in den Qualenfall, do 2007 supuxo críticas positivas e este novo tamén o vexo bastante ben.
O estilo de Verdunkeln é Black Metal, pero influenciadísimo polo Death-Doom noventero, de feito eu diría que se a voz fose máis profunda e gutural, éste sería sen duda un disco máis Death/Doom que nada. 
O sonido é un pouco arcaico, non é que teña unha producción demasiado clara, sobre todo cun sonido de guitarras un pouco confuso a veces. Esto recórdame a certas bandas underground de Doom que hai 20 anos non tiñan todos os medios para grabarse un álbum con bon sonido, ainda que a música fose de dez. E con esto véuseme á mente a reedición que se acaban de sacar Celestial Seasons da súa ópera prima Forever Scarlet Passion con motivo do 20 aniversario e con sonido máis pulido. Haberá que darlle unha oída!
Pero bueno, volvendo con Verdunkeln, o "Black Metal" que tocan é prácticamente na súa totalidade a medio tempo, cando non a medio-lento, cun certo toque personal encarnado polas guitarras en clean que usan case coma instrumento a tiempo completo e que lle dá un ambiente entre psicodélico, hipnótico e apacible á profundidade das guitarras e base rítmica. A mín recordoume por veces a un grupo de Doom/Death versioneando a Héroes del Silencio con voces rasgadas XD
A personalidade no Metal extremo sempre é benvida pola miña parte. 8/10 

After All - Dawn of the Enforcer (2012)
Power Thrash Metal
A pesar de ser unha das bandas míticas de Bélxica, con 25 anos ás súas espaldas e 8 LPs editados con este último, hei de recoñecer que non tiña nin idea de quénes eran After All antes de poñerme o CD. Sexa como sexa, a banda debe/debeu de gozar de certa reputación, xa que forma parte das listas de Roadrunner, o cal, seguramente é un plus para a popularidade de After All. 
O estilo dos belgas é un Thrash Metal bastante cañero no tocante á parte compositiva, que mezcla tanto sabor old school coma moderno, e ó que lle añaden pizcas melódicas que pode recordar ó Power americano, pero tamén por veces andan máis cercanos dun Melodeath europeo. Acentuando a parte melódica temos ó cantante, que rara vez se mete en rexistros típicamente Thrash, e opta por unha voz máis  cercana ás do Heavy Power americano, facendo incluso algúns gritos agudos que me recordaron (salvando as distancias) a Scheepers. A mín gustoume, e eso que de primeiras o pillei un pouco asín asín, pero ten moi boas ideas, tal vez xa algo vistas, pero ben executadas e un bo sonido; penso que os amantes do Power americano con riffs moi potentes pero elaborados o saberán degustar. Por poñer algunha banda que se me veu á mente: Sanctuary, Forbidden, Prototype, Flotsam & Jetsam, Anthrax, Death Angel, Metal Church... ainda que non chegan a estar á altura dos mellores discos destes grupos, as influencias non están nada mal, non?
Un dos mellores álbumes de Thrash que oín no que vai de ano. 7/10

Sin7sinS - Carnival of No Tomorrow (2012)
Dark Metal 
Éste é o segundo álbum desta banda holandesa da que non tiña constancia na miña particular dicoteca memorial (que creo que cada día vai a menos en vez de a máis XD). Parece que o seu primeiro álbum, Perversion Ltd., do 2010 deulles certa fama dentro do seu país. Fama que se vería acrecentada ó ser teloneros de bandas grandes do xénero coma Revamp, Epica, Leaves Eyes ou Stream of Passion.
Vendo cales eran as bandas grandes deses shows, un xa pode supoñer qué tipo de música fan Sin7sinS, e a base pódese decir que sí está emparentada co Gothic Metal de voz feminina que máis ou menos eses 4 grupos comparten en canto a xénero. Pero tal e como entre eles non xa se parecen tanto, Sin7sinS tampouco son iguales a ningún deles, senón que teñen un sonido máis ou menos diferenciable que combina elementos electrónicos con ambientacións oscuras e dramáticas, estribillos pegadizos, -algúns máis poppies ca outros- e voz masculina facendo semigrowls ocasional que lle dá un toque lúgubre interesante. Tanto a voz da rapaza coma o estilo recordoume a un grupo que o tempo deixou enterrado, pero que tiña as súas cousas interesantes: Dismal Euphony, ainda que eles tiraran algo máis ó Black, pero creo que nos últimos (e fallidos) discos a rapaza era moito máis protagonista.
Este estilo que é Gothic, pero non é; é Metal extremo, pero non é; é pegadizo, pero é demasiado escuro, atmosférico ou duro para ser carne de cañón de fans de Evanescence... é o que eu chamaría Dark Metal, e suéloo ver máis por outras terras coma as finlandesas ou griegas, así que está ben ver que se extende, porque a mín paréceme un xénero a explotar e que pode dar grupos diferentes dependendo das influencias que collan.
Punto malo? XD para mín sempre hai algún punto malo, incluso nos discos que me gustan XD, e para éste eu diría que as partes máis poppies se poderían obviar. Por exemplo o estribillo, e en xeral a canción case bailable do single-video non me gustan nada. Podedes ver o vídeo no tema (por certo, sempre poño videos oficiales se os hai, non sei se o dixera).
Cousas boas e malas, pero eu daríalles un aprobado sen problemas. 7/10

jueves, octubre 11, 2012

Cosecha de vikingos

... e os que se venden desta vez son.. 
Amon Amarth! 
Pero a pesar das tripas cerveceras que lucen os seus componentes, non comercializarán con birra, nin sequera con hidromiel, que daría certo sentido ó seu "mundo", senón con viño! E vanse ni más ni menos que a Australia para conseguir sponsor... en fin... business is business...
Fuente

miércoles, octubre 10, 2012

Microreviews Octubre'12 - I

Voices of Destiny - Power Dive (2012)
Symphonic Power Metal / Metalcore
Parece mentira. Cando oín o disco debut de Voices of Destiny, From The Ashes, hai un par de anos, pensei que ese podía ser un principio interesante para estes germanos, pero cando me puxen o seu segundo deste ano, Power Dive, caéuseme un pouco a alma ós pés. O que eu lles recordo é que eran Power con voz feminina, pero con trazas de Melodeath e incluso algúns guturales polo medio. Agora esto tornouse nun tedioso aborto do que un día foi. Así de claro. Os guturales viráronse ó peor do Metalcore, non me gustaron un carallo, a voz da rapaza sona moi mal, a veces incluso fóra de tono? e o máis importante para un servidor, as composicións son penosamente aburridas. ¿¿Pero cómo poden empezar o disco cunha canción tan coñazo coma "Power Drive"?? Xa é toda unha declaración de intencións, eso sí, pero é que... vaia tema máis desganao e sin sangre!
O que temos máis adiante é un disco bastante pouco consistente, no que o batiburrillo de ideas en principio non sona mal no papel. Non, nin sequera a inclusión de elementos do Metalcore; se está ben feito e mezclado non tería por qué ser un elemento negativo per sé, pero á hora de montar todo, hai fallos en cada unha das influencias que queren introducir. Unha das decepcións deste 2012.
Non me gustou. Nada. 2/10


Dark Princess - The World I've Lost (2012)
Gothic Pop Rock Metal
Oficial
Tema: We can not Fly So High
The World I've Lost é o cuarto traballo desta banda rusa cuia portada me transmitía as miñas dudas sobre o que estaba a punto de oír...
Dark Princess fan unha especie de Pop-Rock pseudogótico con trazas de Metal. Porqué pseudogótico? pois porque a diferencia das moitas bandas que salen intentando ser os próximos grandes do saturado xénero que algún amigo meu clasificou coma "Chocho Metal" XD, estes rusos danlle pouco uso a arreglos escuros e sinfónicos, utilizando a modo de background a veces piano ou a veces teclados. Pero desde logo non os utilizan de forma protagonista, xa que este aspecto está absolutamente adquirido pola voz da cantante, que ten moi bo rexistro, todo sexa dito, e en determinados cortes comparte espacio cunha masculina bastante normaliña. Os temas están bastante ben arreglados, a pesar de ser totalmente pensados no modo Pop-Rock single. É dicir, estructuras simples, sin comederos de cabeza e directos ó estribillo. Ata hai punteos interesantes e algún riff chulo, ainda que quede un pouco testimonial en certas ocasións, xa que cando a rapaza empeza a cantar acapara bastante protagonismo. Non quero dicir que esto sexa malo, é un estilo de música respetable e Dark Princess non o fan mal. Tal vez a parte negativa na que podería ahondar é a simpleza, certas cancións un pouco vacías, e que en xeral, non aportan nada novo ó que outras bandas do estilo fixeron. 
Similitudes? o último de Delain, algo de Evanescence, algo de Lacuna Coil, algo de Him, algo de Rock alternativo americano, e algo dos seus compatriotas desaparecidos Forgive Me Not, cuios membros parece que compuxeron o primeiro álbum de Dark Princess... 
No seu estilo, audibles. 6/10

Azaghal - Nemesis (2012)
Black Metal
Facebook
Tema: Nemesis
Máis de 10 anos de traballo converteron a Azaghal en todo un referente do Black Metal satanista en Finlandia xunto con Impaled Nazarene, Satanic Warmaster, Beherit, Horna, Barathrum ou Sargeist. Seguro que me deixo algún outro famosillo no mundo underground, pero con nomes coma eses, e discos coma os que levan feito, xa basta para decir que o Black Metal finlandés dos 90 e 2000 deu moi bos traballos. 
Azaghal é un deses grupos que é un valor seguro para todo blacker ávido de Metal agresivo, con blasting, moito tremolo picking, e gran atmósfera e producción. Temas estes dous últimos ós cales Azaghal manexa á perfección e que lle dá a este álbum ese "algo" para ser superior ó resto de lanzamentos de Black que me vou encontrando. E é que realmente no que é orixinalidade e innovación, os finlandeses non se esforzan moito -ainda que algunha voz limpia meteron, xa non lembro se o facían nos anteriores, pero non me sona-, saben onde está o seu nicho de mercado e saben que o que lle mellor lles sale é algo blasfemo, rápido, escuro, e con certos toques melancólicos "made in Suomi". 
Hai uns cuantos cortes que sobresalen, sen querer decir que o resto sexan malos nin moito menos, tal vez sí un pouco máis estándares, diría eu. Eses cortes que me afilaron as uñas son sen duda o tema-título "Nemesis", cun riff Épico, "In Deathlike Silence", 120% Dissection (unha das miñas debilidades) e "The Pit of Shoggoths", un tema bastante bo e diferente dentro do disco.
Black Sólido e ben feito. 8/10

Aldaaron - Suprême Silence (2012)Black Metal
Facebook
Tema: Supreme Silence
Despois do seu fantástico debut Nous Reviendrons Immortels, os franceses volven á carga dous anos despois con Suprême Silence, un disco que segue a línea continuísta daquel primeiro, pero que por algunha razón non deixa o mesmo feeling de estar tan traballado. E eso que nel hai grandes riffs coma o que dá inicio a "Renegat" logo dunha intro de guitarra acústica un pouco estirada, ou coma os que compoñen ó longo tema-título. Pero é coma se puxeran toda a carne no asador no primeiro disco e este fora un pouco coma unha continuación feita con présa. 
Os patróns seguen a ser os mesmos, unindo moitísimo tremolo picking que desborda influencia escandinava en melodías frías e cortantes, con outras máis melancólicas, axudadas por algúns interludios acústicos. A batería está en case constante blastbeat, salvo nas ocasións nas que fai un medio tempo, pero cun doble pedal disparadísimo. O sonido está ben, creo que é parecido ó do anterior, polo que o que non me acaba de convencer é a composición; por veces os temas parecen estirados de máis, tanto tremolo fai que parezca que as cancións sexan demasiado parecidas, aparte de que en líneas xerais non me enganchou tanto coma o anterior. 
Veremos en qué dán, pero Suprême Silence non deixa de ser un disco máis de Black que non dí moito. 5/10

Vision Divine - Destination Set to Nowhere (2012)
Progressive Metal
Oficial
Tema: Mermaids From Their Moons
O proxecto de Olaf Thorsen e Fabio Lione parece que continuou vivo logo da miña última aproximación á banda con Vision Divine, do 99, e Send Me An Angel do 2002!! Así que desde hai 10 anos non sabía nada salvo que Lione se fora e que o volveran fichar, e con sorpresa me atopo que me perdín catro discos ata chegar a este Destination Set To Nowhere! Polo que este é o séptimo traballo desta banda que empezou coma un proxecto, pero que con todos estes lanzamentos xa alcanza un estatus superior e máis formal. 
A materia a tratar neste novo álbum dos italianos é futurista, algo así coma un viaxe cósmico para salvar á raza humana, polo que lín, o que me recorda ós proxectos de Arjen Lucassen Star One ou Ayreon, e tamén hai as súas similitudes no aspecto musical, ainda que non utilicen samples electrónicos coma o holandés e sexan bastante máis "clásicos" no sentido máis prog-power. É dicir, en lugar desa experimentación máis "tecnolóxica" -que igual lle queda mellor ó tópico a tratar-, Vision Divine usan teclados, pianos e efectos máis vistos no mundo do Progresivo. De feito, eu diría que todo neste novo álbum está bastante visto no mundo do Progresivo, cousa ésta que me fixo aburrirme en varios momentos e deixar de prestarlle atención para facer outras cousas cada vez que o puxen. Penso que o sonido está moi ben, as interpretacións tamén, e incluso algunha canción tamén, pero o tono xeral pareceume coma a media marcha exceptuando cortes coma "Mermaids From Their Moons" ou "The House Of The Angels", os auténticamente sobresalientes dentro do CD.  O resto... psé.
Un concepto de grandes proporcións que se queda en residual. 5/10

martes, octubre 09, 2012

Bizarradas Musicales: Zaebisi

Ainda que é un estilo que non controlo demasiado, o Grindcore parece que esteña en continua expansión. Por ahí vexo etiquetas coma cybergrind, grindcore experimental, goregrind, stenchgrind, pornogrind,... pero o outro día atopeime con un grupo cuia descripción era "Dance-Grind / Alternative / Goregrind". Eso de Dance-Grind deixoume con bastante curiosidade e rebusquei por Youtube, onde atopei este video que deixo ó final, unha versión de LMFAO do tema "I`m sexy and I know it" que merece a pena ser oída... 
Logo de velo, dixenme: "digno do apartado de Bizarradas Musicales XD"
Zaebisi parecen ser un grupo de Moldavia, bastante novo, xa que sólo atopo que sacaran 2 EPs: Osenniy e Poebati no 2012. Cubren os seus rostros con pasamontañas e son 3 tipos. Non puiden encontrar moita máis información sobre esta curiosa banda XD pero penso que o mellor e deixar que oigades o que fan, creo que vades disfrutar coa bizarrada de hoxe...

Facebook