viernes, diciembre 19, 2014

Behemoth - The Satanist (2014)

Behemoth - The Satanist (2014)
Black/Death Metal
Oficial

Facía tempo que non me animaba cunha das miñas particulares reviews, e o certo é que, ainda que oín outra vez uns cantos centos de álbumes en 2013, non me animei a comentar nada por aquí nese tempo, supoño que tampouco foi un ano demasiado bo para o Metal en xeral.

Retomo esta parte do blog para expoñer a miña opinión sobre un dos meus grupos preferidos dos últimos 15 anos no terreo do Death Metal: Behemoth. Recordo que comentara a algunha xente que dous dos meus álbumes preferidos da década pasada foran Satanica e Thelema.6 (xa, algún dirá que Satanica é do 99, pero eu descubrín os 2 álbumes ó mesmo tempo (2001?) xa que pola súa curta duración, estaban nun mesmo CD de 80min. que xa debe estar rallado de tanto poñelo). 

Co paso do tempo, a banda continuou a sacar magníficos discos coma Zos Kia Cultus, Demigod ou The Apostasy, que ainda que recurrían ó mesmo, tiñan grandes temas e eran moi entretidos. Sen embargo, con Evangelion, Behemoth déronse un batacazo para o meu gusto. Creo que o oín sólamente unha vez, e a sensación que me deu foi a dunha visible falta de ideas, cunha tendencia hacia o Brutal Death, que arruinaba en moitas ocasións o resultado, todo esto axudado por unha pésima estructuración interna das cancións, según recordo, añadido o feito de ser un grupo liderado por un ególatra con visos de RockStar (e de feito, Nergal é todo un Rock Star no seu país, estando de xurado do American Idol local, facendo pinitos de actor e enrollándose con cantantes de Dance Pop... pero bueno, que cada un viva a súa vida con respecto á súa moral e lóxica... ahí non me meto, ainda que me chama a atención).

Chegamos a 2014, e logo da enfermidade de Nergal, por primeira vez en tempo, sentín curiosidade por Behemoth, por saber se un infortunio deste grado na vida particular dun artista pode ter algún cambio drástico na súa forma de facer música... e....

...o que me encontrei en The Satanist en términos xerais foi un álbum que peca de pretencioso, de aspirar a moito tendo moi pouco dentro de sí mesmo. E bueno, hei decir que na parte máis superficial logra esta pretensión, xa que creo que en toda a historia de Behemoth, nunca vira que a banda tivera tantos seguidores e fanáticos -algo que sí, tamén se dá no Metal, por moito que lle pese aos metaleiros máis antigos: "el Metal es moda, joda a quien joda"-.

Con respecto ao disco, o álbum empeza con "Blow Your Trumpets Gabriel", o primeiro tema de adelanto que empezaron a tocar nos concertos. Recordo a miña cara de pasmo cando vira un video do "gran novo tema de Behemoth tocado en directo", e non me podía crer que fixeran algo tan rematadamente malo, no que o primeiro riff sexa repetido ata a saciedade nos 2 primeiros minutos e medio! e no que para agochar a incrible mediocricade dos 2 seguintes, metan coros, teclados orquestales, trompetas e espíritos infernales que deriva nun caos sónico e trapalleiro.

A cousa mellora un pouco no seguinte, "Furor Divinus", pero todo é un espellismo. O tema dilúese nunha mala versión da súa época gloriosa de principios dos 2000, e no que, coma o 80% das bandas que escoito últimamente de Thrash e Death, esconden a súa inoperancia para crear riffs memorables, nunha producción impecable. Este espellismo repítese ao largo de The Satanist, un álbum que só pode gustar a quenes non disfrutaron de Behemoth ao largo dos anos e/ou que son fácilmente sorprendibles por unha boa conxunción de imaxinería sonora e visual. Porque é algo innegable, que cos anos, a banda de Nergal foi cedendo musicalmente para centrarse máis na imaxe e merchandising que outra cousa. En definitiva, é o que algúns chaman por ahí comercializarse, cousa que non vexo mal, sempre e cando non se sacrifique o arte que en teoría estás vendendo.

O resto de album ten altibaixos, o riff principal de "Ora Pro Nobis Lucifer" é un calco doutro xa feito anteriormente por eles mesmos (aquí ven o de "se un se copia a sí mesmo, é plaxio ou non?" habería que preguntarlle a Kai Hansen, ou no, que tamén calca o seu de Maiden e Judas XD). 

"Amen" tira tamén do material antigo, sona coma un remake feito de forma máis moderna dun tema desbotado de principios de 2000, e non me acaba de disgustar, a pesar que recae máis na atmósfera malévola que no "bo riff", coma todo o álbum. 

Pode que sexa o tema-título a canción que máis pode sorprender, xa que non sigue os patróns da maioría do CD de refacer cousas antigas dunha maneira desordenada. De forma asombrosa, a banda fai un medio tempo que bordea cun Rock alternativo-Grunge (Behemoth xa demostraran no pasado o seu gusto por bandas coma Turbonegro ou Nine Inch Nails), ata que de ningún sitio sale un blastbeat que me deixou coa confirmación de que este disco peca de ser absolutamente desestructurado. Esta sensación é constante co traballo de Inferno, que mete blastings cando realmente non o pide e cambios de tempo que quedan mal para o gusto dun servidor e dán a impresión de estar pensados de forma apresurada (e conste que Inferno pareceume sempre un dos mellores baterías do Black/Death).

Pero non todo vai ser negativo, se hai algo que me gustou sobre The Satanist é a atmósfera malévola que contén o album, e a volta ó Death máis blacker de Satanica/Thelema.6/Zos Kia Cultus en lugar de continuar pola brutalidade deathmetalera. En términos xerais, gústoume máis que o previo, deso non hai dúbida, pero non estarei tan atento ó próximo de Behemoth coma o estaba hai tempo. Eso sí, oireino para comprobar se continúan por esta senda e se animan a sacar algo que non sexa tan mediocre ou se polo contrario van seguir exprimindo riffs feitos no pasado e continuar vivindo de materia extramusical, aproveitándose da base de fans crecente.

Seica van sacar máis videos con efectos especiais e escupir máis sangue nos concertos, haberá que comprarlles todo o merchandising. 3/10


sábado, octubre 25, 2014

Roubos ou similitudes? Kings of Metal VS Turrican

Mentres estaba buceano entre as bandas sonoras de videoxogos de Amiga (hobbies que ten un), atopeime con Turrican, un videoxogo creado en 1990, e cuia portada me chocou polo seu innegable parecido a Kings of Metal de Manowar (1988)... xuzgade...


sábado, agosto 30, 2014

Vivir en Estonia: The Night of Ancient Lights

A noite das luces ancestrales, podería ser un bo nome para un tema de Mileth, pero non, ésta é a noite do 30 de Agosto, é decir hoxe. Nesta noite, estarase permitido encender fogueiras ó largo de toda a costa báltica.

Esta celebración ten como fondo recordar que o mar é de todos, e convén coidalo. De feito, o mar Báltico non é o mellor exemplo de mar limpo, tal vez por iso os estonios non teñen unha variedade demasiado grande de peixe (parece que ser un mar relativamente "novo" tamén axuda), cousa que me chamara moito a atención cando cheguei aquí, xa que é un país con bastante costa, e supoñía que por conseguinte, con cultura mariñeira. Estar prácticamente rodeado de terra, tamén o fai máis vulnerable para manter calquer tipo de contaminación durante un tempo máis prolongado...





http://www.muinastuled.ee/

domingo, agosto 24, 2014

Vivir en Estonia: 25 anos do "Baltic Way"

Hai poucos días, o 20 de Agosto, foi un dos poucos, pouquísimos días festivos que temos en Estonia; este foi o Día da Restauración da Independencia, desde 1991. 

Hoxe, 24 de Agosto, non é festivo, pero os locales teñen algo que celebrar. Hai 25 anos, en 1989, estonios, letóns e lituanos uníronse nunha das maiores cadeas humanas nunca feitas para protestar contra a ocupación ilegal da Unión Soviética desde 1940, a "cadea báltica". A cadea humana, constituída por 2 millóns de habitantes dos 3 países bálticos, atravesou Tallinn, Riga e Vilnius, logrando un total de 600 km de percorrido. 

Esta ansia de volver a ser países independentes da URSS ocasionou unha resposta dura do xigante, que afirmou ser un serio desafío para o destino das xentes dos países bálticos, guiadas polos intereses dos seus líderes nacionalistas. A Unión Soviética incluso amenazou ós 3 países, indicándolles que en caso de lograr os seus obxetivos de independencia, o resultado podería ser catastrófico para eles. Debido á presión internacional e das Nacións Unidas, finalmente o asunto non pasou dahí e Rusia calmou o seu discurso, que seguía (e sigue) mantendo que non se tratou de ningunha ocupación, senón que foi un acordo bilateral cos líderes de Estonia na metade do século pasado. Ten certa gracia, xa que a URSS introduceu a miles e miles de rusos nos 3 países para traballar e vivir (conquistar), e ó mesmo tempo desterrou por exemplo en Estonia a outros tantos miles cara a terras siberianas para ser escravos. Moitos estonios teñen avós e bisavós desaparecidos durante eses escuros anos en terras rusas. O resto malviviron durante a ocupación da URSS dentro do seu propio país neses anos de comunismo extremo.

Este movemento tamén se chamou "Singing Revolution", ou Revolución Cantada, facendo alusión á protesta non violenta, e tendo como máximo exponente o Festival da Canción -ou Laulupidu-, que se celebra cada 5 anos en Lauluväljak (este ano foi un deles) e que conta con un coro dunhas 30.000 personas. Eu particularmente estiven hai uns anos neste evento, e a imaxen que tiven foi abrumadora durante os primeiros 15 minutos. Despois todo se volve un pouco máis do mesmo e acabeime aburrindo, ainda que o público (uns 80.000) escoita bastante emocionado, e incluso algúns deles tamén cantan eses temas sobre a independencia, liberdade e historias similares con lágrimas nos ollos. Supoño que é algo máis interesante para os locales que para o resto.
PD: Por certo, estiven ocupado últimamente e non andiven no blog nada, pero a partir de agora intentarei postear unha vez por semana, nos sábados ou domingos.

domingo, marzo 23, 2014

Cosecha estona

"A música é un negocio", eso é o que me dixo a moza de Markus, o cantante-guitarra de Metsatöll, cando coincidín con ela, e estivemos festexando e falando a ritmo de música extrema no "Black Magik Estonia" ata altas horas da madrugada. Díxome que o líder da banda pensa en Metsatöll tamén como a súa compañía e en sacarlle o máximo rendimiento. Neso encontrome que 2-3 semanas despois, nos supermercados aparece a Metsatöllu (a birra propia da banda) mais tamén pan negro patrocinado polo grupo (nada máis tradicional para un grupo de Estonia). En fin, parece que a moda non para de crecer, e quén sabe se nun futuro haberá tendas especializada dedicadas á comida e á bebida "Do Metal"...  e que incluso vendan máis que as propias tendas de discos...
Por certo, como ocorre coa maioría dos productos que levan o nome de bandas... a cerveza non é nada especial.

lunes, marzo 10, 2014

Vivir en Estonia: Söögiplats

Os locales estonios, amigos da juerga e da comida basura a altas horas da madrugada acaban de sufrir un duro revés: Söögiplats, o típico puesto de hamburguesas do centro de Tallinn sen hora de peche e que servía comida rápida a famentos transeúntes polo día e a ebrios partykings pola noite, cerrará nas próximas semanas.

Non hai quen non coñeza Söögiplats en Tallinn. Xusto ó lado da plaza de Vabaduse Väljak, é un punto céntrico polo que moita xente pasa. Pouco importa a terrible mala educación e desgana das súas asistentes, o puesto de comida rápida ten xente ás 4 da tarde e ás 2 da madrugada... e ás 6-7 da mañá ten incluso cola se é fin de semana. Recordo ben que para matar o tempo mentres que esperábamos o primeiro trolley de volta ó hostal, era obligada unha hamburguesa atiborrada de diferentes salsas para enmascarar a desaborida carne e complementos. Todo por non pagarlle ós impresentables "taksos". 3 euros van mellor empleados no bandullo que nos petos de ladróns sobre rodas. Un día falarei sobre esta calaña local, que nin merecen ser chamados "profesión".

Pois xa non sei cómo sobreviviran aqueles taciturnos que saciaban a fame antes de ir para cama os domingos a primeira hora, tampouco as gaviotas e palomas que sobrevolaban o puesto durante todo o verán e incluso se aproveitaban de descoidados ou de borrachos que olvidaban onde poñían as súas "maxiburguers" e friikartulid (patacas fritas). Todo un icono que desaparecerá en breves para poñer no seu lugar un edificio relacionado con temas burocráticos...

Cada vez que llo comentaba a algún local, a súa cara de asombro e incredulidade non tiña precio: 
-"Sabías que van quitar o Söögiplats?"
-"Qué dices home! Imposible! Se o jefe dese negocio debía de facer máis cartos que un ministro!", "e agora, onde vai ir a xente comer cando volve de salir na cidade?"

Fai tempo que non me paso por ese lugar, pero creo que antes de que cerre, lle vai caer unha Maxiburguer con doble de burguer, doble de queixo e doble de salsa (o que en España consideraríamos como 10 veces máis do normal) -este consello é real-, para ter un recordo como é debido do sitio... (esperemos que o recordo non sexa no baño ó día seguinte...).

Imaxe real dunha Maxiburger

miércoles, marzo 05, 2014

Vivir en Estonia: Vastlapäev

É curioso que en Estonia, como en moitos outros países non-latinos, teñen a festividade do Carnaval, pero nun rollo totalmente diferente. Aquí o de disfrazarse non existe, nin sequera é festivo (os estonios teñen bastantes poucos días libres, a verdade). O que fán neste Martes "de carnaval" ou tamén chamado "Vastlapäev" é básicamente unha celebración en familia con comida casera.

Hai 3 cousas que non poden faltar no Vastlapäev:
 1. Vastlakukkel: é unha especie de bollo con crema (non é exactamente nata, pero é parecido). Ten un típico "sombreiro" feito coa parte darriba do pan sobre o que esparcen un pouco de azucar en polvo. Polo visto é tan habitual, que ata no traballo suele pasar que che traen a proba (alomenos polo que oín non fun o único ó que llo deron no medio do día).

2. Sopa de guisantes con carne: este plato tamén é tipico dos países escandinavos. A primeira pinta non é moi boa, pero non está mal. Eso sí, é un chisco pesado. 

3. Ir cos nenos a levalos en trineo. A veces un vé ós sufridos pais tirando dos pícaros polas rúas adiante e ata case dan pena, tirando deles coma ganado arando na horta. Ignoro cánto tempo é o normal de tirar dos nenos no trineo, pero pola cara de sufrimiento dalgún supoño que non lle foi pouco trayecto :D Eso sí, por aquí dícese que os levan sempre "encantados", xa que é unha tradición centenaria...

Tamén se suele ir a calquera pequeno montículo de neve que haxa para que os nenos suban e baixen deslizandose pola neve (cuestión máis cómoda para os pais :D). Este ano foi algo un pouco raro, xa que a estas alturas non hai neve! O normal sería que estiveramos entre -5 e -15º, pero levan 3 semanas entre -2 e +2º!



martes, febrero 18, 2014

Interrogantes do Metal - O pelaso de Kai

Interrogante IX: Qué pasou na cabeza de Kai Hansen no 2013-2014? -en sentido literal-

Gamma Ray prepar... espera espera... comorl?

Se alguén se pensaba que iba a falar doutro disco coñazo e autorepetido de Gamma Ray vai bon... o motivo polo que me parei a ler a noticia sobre un novo álbum do noutrora imaxinativo Kai Hansen foi a incrible foto que acompañaba á nova...

Mamaíña ahí pasou algo, xa non que onde había ceo agora hai nubes, senón que as nubes forman unha borrasca rara de carallo...
 Ai cómo se poñen algúns cos anos...

sábado, febrero 15, 2014

Cosecha bárbara

Desta vez toca o turno ó mediocre grupo sueco de féminas, que lanzan a súa propia salsa picante "Into The Fire". Ignoro se é o título dunha canción delas, non me extrañaría, pero tampouco me pica a curiosidade. Xa me chegou con oír unha vez o "In Distortion We Trust" e un par de cancións o do 2012.

Este é o típico grupo que vende pola imaxe máis que pola música, pero parece que a partir de agora tamén queren vender por outra faceta máis totalmente axena: o mundo das salsas barbacoa... interesantísimo.

"Our intention is not to serve you the world's hottest sauce, to make people cry of pain in stupid chili-eating competitions." 

"We don't want this to be just a souvenir to put on the shelf, we want to make something useful with a great taste that people can actually enjoy. The pain and pleasure you get from the heat and taste of chili in food and drinks is something we want to spread, and this is the perfect hot product for this."

"Into The Fire habanero sauce contains habanero that is cultivated at the farm and then prepared as hot sauce, without any additives. It's a small-scale production and Habanero-Man is taking care of everything from growing the plants to the finished product by himself. "The collaboration with Habanero-Man in Japan was initiated when [CRUCIFIED BARBARA frontwoman] Mia Coldheart, chili pepper enthusiast, tried to make her own habanero sauce at home and put the result on Instagram, marked with #habanero. This picture caught Habanero-Man's interest on the other side of the earth and they started a friendship based on habanero and music."

"CRUCIFIED BARBARA was impressed by the genuine and natural way of Habanero-Man's production and lifestyle on the country side in Japan, and we really love his handmade, natural habanero products made on his farm. This spicy story is the reason behind our new release; Into The Fire habanero sauce!" 

Case mellor que probar a salsa e oír a súa música, dediquémonos a miralas (e xa sei, sona machista mazo, pero desde logo que a música non é o seu, e se fora un grupo de tíos non habería quen lles fixera caso... merecidamente... ou non?).


Fuente

lunes, febrero 03, 2014

Prince of Darkness

Nada mellor que empezar o ano con boas novas, coma que o príncipe de Inglaterra é un thrasher de cepa. Vamos, que un día destes igual o atopamos no medio dun concerto de Annihilator, Bolt Thrower ou Sodom
dándoo todo no moshing... 

The royal is addicted to the music of bands including Megadeth, Slayer, Metallica and Anthrax, according to actor Dominic West.
Dominic, 44, said it was the only music that Harry, 29, would listen to on their recent Walking With The Wounded expedition to the South Pole.
He said: “Harry has a terrible selection on his iPod. It is the sort of thing soldiers listen to. Hardcore thrash metal.”

Fuente

domingo, febrero 02, 2014

Grand Alchemist - Disgusting Hedonism (2012)

Grand Alchemist - Disgusting Hedonism (2012)
Symphonic Dark Metal
Official

Pasaron xa 10 anos desde un dos mellores discos debut da década dos 2000, o Intervening Coma-Celebration dos noruegos Grand Alchemist. Recordo por aqueles anos pensar... "pero este grupo de ónde saleu, e cómo é que non é máis conocido con semellante álbum???". O certo é que Grand Alchemist, por algún motivo quedáronse na escuridade e case que anonimato. De vez en cando, por ese tempo no que Myspace ainda servía para algo, metíame no perfil da banda para ver si sacaban algo novo, pero nada. Creo que non foi ata hai uns 3 anos, cando finalmente vín unha actualización sobre a volta de Grand Alchemist. 

Finalmente foi en 2012 cando Grand Alchemist sacan o seu segundo álbum, e as miñas expectativas víronse cumplidas... parcialmente. 

O certo é que o estilo creado no seu anterior disco non varía moito do deste Disgusting Hedonism. O que eles mesmos autodenominan "Black Metal sinfónico" non cambiou excesivamente nestes 10 anos de espera. Por certo, eu non consideraría a Grand Alchemist coma "Black Metal", de feito, xa vedes que cambiei a definición por Dark Metal -que é un estilo un pouco máis indefinible-. Realmente considero que dentro de Grand Alchemist hai tantos elementos de Black Metal coma de Death Melódico, e ningún destes estilos mencionados se podería considerar coma máis acertado para a banda. Eu incluso diría que (quitándolle a voz, que sí podería pertencer ó mundo blacker) están máis cerca dun Metal progresivo Extremo/Power Metal escuro con elementos sinfónicos. Véxoos máis cerca de Golden Dawn (os antigos, non esa bazofia que sacaron hai nada), Trail of Tears ou incluso Hollenthon que de Cradle of Filth ou Carach Angren. Fixándose sólamente no traballo de guitarra é fácil comprobar que os riffs rara vez se acercan a trémolo pickings máis propios do Black Metal. Algúns deles diría que incluso poderían pertencer aos temas máis duros de Evergrey ou Pagan's Mind.

Comparado co anterior disco, tal vez a diferencia máis clara que lle encontrei a este novo álbum sexa que é máis difícil de escoitar. Non resulta tan pegadizo coma o Intervening Coma-Celebration e ademáis añadíronlle certa complicación a estructuras e melodías. A veces incluso me decía a mín mesmo mentres que oía o disco: "pero porqué non o deixan eso dunha maneira máis simple? mira que... vaia maneira de complicarse pa non mellorar o resultado...". En xeral este pensamento rondoume durante bastantes partes do disco, que por certo non é que sexa malo en absoluto, pero que se fai unha escoita un tanto complexa e incluso me chegou a cansar nas primeiras veces.

Como decía, o álbum está perfectamente executado e ten un gran sonido. As cancións, mantendo un hilo marca da casa, teñen diferentes elementos, que van desde pianos e melodías "clásicas", a algunha atmósfera oriental, orquestación épica, riffs decentes e incluso algún arreglo industrial. Non se pode decir que Grand Alchemist apostaran por acomodarse e facer outro álbum máis, senón que se curraron un traballo con moita atención nos pequenos detalles que probablemente lles levou o seu tempo. Sen embargo, a min non me gustou máis que o primeiro álbum deles. Non creo que tiveran a mesma inspiración creando melodías, e decidiron facer música máis prog, pero sen conseguir atraparme totalmente para poñerme o disco unha e outra vez e aprenderme todos os xiros e cambios de ritmo. Unha pena, ainda así estarei atento ó seu seguinte LP.

Gana coas escoitas, pero non é mellor que o seu debut. 7/10