martes, mayo 29, 2012

Microreviews Maio'12 - III

Ésta é a última microrreview de discos de 2011. Quedáronme no tinteiro moitos que oín, pero que por poñerme con algo por fin deste 2012 vounos deixar sen comentar, o único poñer por aquí algo rápido, coma aconsellar:
*World Under Blood - Tactical; disco debut destes americanos, facendo Death-Thrash técnico, co batería que levaron últimamente Morbid Angel, Tim Yeung. Gustoume bastante, e chamoume sobre todo unha canción cuio primeiro riff non sei por qué me recorda a un videoxogo de Nintendo, Into the Arms of Cruelty.
*Spellbound Dazzle - Unreal FairyTales; heteroxeneidade e locura dentro dun Metal progresivo orixinal.
*Satan's Host - By the Hands of the Devil; un grupo que fai a extraña mezcla entre o Heavy-Power americano e o Black Metal. Os seguidores do Heavy satánico old school estiveron de noraboa este ano con Hell e Satan's Host. Co cantante dos extintos Jag Panzer.
*Невидь - Agarta; máis Pagan eslavo de parte dos Nevid. Non está mal. Referente a esto, tiña pensado unha anti-crítica para facer a uns dez álbumes de Pagan-Folk vidos de Rusia, pero descarteino a última hora. Esto era: facer unha crítica única a 10 discos que pululaban por aquí, e logo comentar as -escasas- diferencias entre eles e cál me gustara máis ou menos XD O certo é que o 95% do que oín de Pagan eslavo no 2011 me sonou igual entre sí e entre outros centos de grupos anteriores.

Para a seguinte tanda vou introducir algúns pequenos cambios, coma facer tandas de 5 en lugar de 10, que tardo moito en sacar un post XD e coma eliminar o Myspace e poñer outro link, xa que esa web cavou a súa propia tumba desde hai tempo, e son contrario a darlle publicidade (púxena por que foi a primeira que se me veu á mente e foi quedando XD).


Riul Doamnei - Fatima (2011)
Symphonic Melodic Black Metal
Myspace
Desde Italia veñen os ata hoxe descoñecidos para mín Riul Doamnei. O estilo destilado en Fatima é un que creo que sempre cuajou moi ben entre os seguidores do metal extremo italiano: o Black sinfónico melódico. Xa desde os noventa, recordo que ese gusto por bandas coma Cradle of Filth e Dimmu Borgir reflexábase en proxectos coma Opera XI, Inchivatu, Stormlord, Theatres des Vampires, Graveworm... cousa que por exemplo en España nunca pasou. De feito agora sólo recordo por estes lares a Asgaroth, unha pena porque eran do mellor salido deste país nos 90...
Pois ben, Riul Doamnei segue co testigo das bandas mencionadas italianas, desta vez incluso acollendo a máis niveles a fusión Cradle-Dimmu, con composicións certamente variadas, nas que inclúen determinados elementos que cadrarían mellor dentro do Gothic Metal sinfónico, tales coma pianos e violines/cellos que lle dán un aire moi "clásico" a Fatima. A mín recordáronme a unha versión relaxada de Carach Angren ou Saille, de feito "Of Misery and the Final Hope" empeza igual que "Revelations" ainda que ésta última supera á de Riul con diferencia.
En canto ó sonido, é totalmente profesional, no que se reparten o protagonismo igualmente riffs e elementos de música clásica acompañados polos rasgados que me recordaron moitísimo a Shagrath de Dimmu e Thebon, de Keep of Kalessin. Ademáis tamén introducen algunha voz feminina operística (qué raro!).
En términos xerales non poido decir que sexa un disco malo, non creo que Riul Doamnei sexan malos compositores, e Fatima ten un gran sonido, pero deume a sensación de ser pouco novedoso, co cal todas as veces que o oín, hacia o final sempre se me fixo algo largo .
Para fanáticos do Black sinfónico, para o resto será un disco máis. 6/10


Enlace

Kartikeya - Mahayuga (2011)
Ethnic Folk Death Metal
Myspace
Desde Rusia veu o ano pasado unha das grandes sorpresas do Metal Extremo, Mahayuga, o segundo disco dos descoñecidos Kartikeya. A aposta déstes é un Death Metal que bebe básicamente do sonido máis polaco, tendo como principal referencia a Behemoth e Vader, ó que lle añaden ambientación e melodías que están entre as do oriente medio e as hindús. Ademáis fano con instrumentos (ou samples que os imitan, pero sonan bastante convincentes) tradicionales e tribales, con adición dun toque sinfónico que lle dá a Mahayuga un aire moi épico. Todo esto fai que tamén pensemos máis dunha vez en Melechesh ou Rudra, grupos nos que a influencia folk está moi ben mezclada co Metal, e onde ésta non chega a sobrepasar o protagonismo metálico e extremo da banda.
Ademáis temos riffs complexos, unha potente voz gutural que nalgún tema deixa o relevo a unha limpia para facer o estribillo, e un batería fortemente influenciado por Inferno.
Houbo varias bandas recientemente que tentan mezclar o estilo de Behemoth incrementando ese lado máis étnico-mesopotámico que de vez en cando os de Nergal deixan ver, pero de momento sólo me convenceran os canadienses Aeternam. Agora xa poido unirlles a Kartikeya.
O único punto negativo que lle vexo a este disco é o "relleno" das dúas primeiras partes do tema que dá título ó álbum; sete minutos que penso que sobran.
PS: pista sorpresa ó final, versión de "Ojos Así" de Shakira (un tema que desde que o oín por primeira vez haberá como 10 anos sabía que daría para unha versión boa en plan metálico, incluso a gardara para facer co ordenata.. pero Kartikeya colléronme a idea facendo un pedazo tema XD)
Levo oíndo Mahayuga desde hai máis de un ano e ainda me sigue entretendo case coma o primeiro día. 9/10


Insomnium - One For Sorrow (2011)
Melodeath
Myspace
Os finlandeses sacaron novo álbum o ano pasado, o quinto da súa historia, que segue a evolución da banda hacia terrenos máis asosegados dentro do Death melódico. De feito, hai partes deste One for Sorrow, que, con eses lead melancólicos, axudados por unha base rítmica lenta e un "muro" de guitarras fan parecer a Insomnium un grupo máis cerca do Doom-Death melódico do estilo de Black Sun Aeon, Swallow The Sun ou Before The Dawn (cánto "sol" hai nestes grupos!). Máis ainda se pouco a pouco foron collendo gusto por meterlle algunhas voces claras en determinados estribillos. Pero a marca da casa de Insomnium segue ahí, con eses guturales dominando e os típicos punteos tristeiros tan "suomi" que se combinan cos outros máis rápidos made in Insomnium. Basta con oír cómo empeza o disco logo da intro con "Through The Shadows" para decir en 2 segundos "esto é Insomnium", algo tremendamente positivo para a miña visión musical, vendo a mansalva de grupos que se dedican a extraer da personalidade doutros máis populares.
En One For Sorrow temos momentos realmente épicos, a mín encantoume "Only One Who Waits", "Weather of the Storm" ou "Song of the Blackest Bird" (á que lle viría moito mellor un blasting como dios manda desde que entra a batería para o meu gusto XD), pero en término xeral, a mín recordoume a aquel concerto que lles vira hai un tempo, no que empezaran moi ben, pero logo de media hora, certas cousas xa se empezaban a repetir de máis e acabarame aburrindo un pouco. E non é que me moleste que se apaciguaran, é simplemente que non me parece o mellor disco que sacaron.
Gardo un grato recordo do debut In the Halls of Awaiting e o do 2006, Above the Weeping World; dudo que dentro duns anos recorde igual a One for Sorrow.
One (more) for sorrow. 7/10



The Devil's Blood - The Thousandfold Epicentre (2011)
Hard Rock/Prog Rock
Official
Foi a partir dun Hellfest ó que fora meu irmán hai creo que un par de anos, que me deu a coñecer a esta banda relativamente nova que a él o parecera entusiasmar. Sen embargo, nunca me parara a oír nada deles, salvo algo no coche de refilón. Parecía un grupo interesante, ainda que quedou ahí ata hai uns meses que me puxen con The Thousandfold Epicentre, un CD sacado o ano pasado e que fixo crecer á banda en relación a popularidade -ainda que xa se vía que pouco a pouco iba sendo nombrada polas webs cada vez máis antes deste álbum-.
Os franceses, coma Ghost, están lonxe de facer Metal, pero teñen ese ingrediente primixenio que inspirou a moitas bandas durante os setenta hacia o estilo, engadindo temáticas escuras e ocultistas ó Rock duro que se viña facendo.
The Devil's Blood
xogan a mezclar elementos do Rock progresivo setentero, Hard Rock psicodélico (supoño que algo así será o que por ahí chaman "Acid Rock"? -pregunto-) e incluso Rock surfero? para dar luz a un enxendro anacrónico e diferente ó resto de grupos de Rock que salen hoxe en día.
A mín gustoume especialmente a primeira metade do álbum; pegadizo, onírico e envolvente Rock setentero guiado por unha voz feminina potente e uns riffs reiterativos pero que estás desexando que se volvan a repetir unha e outra vez... unha e outra vez... unha e outra vez... ademáis con ese sonido tan setentero... realmente temas coma "On The Wings of Gloria", "Die the Death", "Cruel Lover" teletranspórtante a outro mundo.
Pode que sexa a partir do tema central do disco, que dá título ó mesmo, que a cousa se vaia parando e The Thousandfold Epicentre quede ben tan sólo coma música de fondo. "Fire Burning" é máis relleno ca outra cousa, "Everlasting Saturnalia" é moi ambiental pero recortaríalle 5 dos 6 minutos, "The Madness of Serpents" é un tema sen estructura, que empeza moi forte e que a partir da metade colle elementos máis "Space Rock"... moi raro, e a final de 15 minutos "Feverdance" faise longuísima e innecesaria.
Ainda así, o traballo destes franceses é innegablemente interesante, cunha primeira metade de dez.
Occult Rock is back. 7/10


Wisdom - Judas (2011)
Power Metal
Myspace
Provintes de Hungría, os Wisdom, que non Wishdoom (griegos que sacaron outro CD no 2011), practican un Power europeo con todo o bo e malo que elo conleva: boa voz principal que se luce de vez en cando, solos arpeggiados emotivos/speedicos según se tercie, estribillos-coro épicos con tendencia happy, líricas motivacionales sobre batallas por ganar, moita pose, pernas escachadas...
É decir, Wisdom non inventan nada novo nin remotamente orixinal, pero arremedios que foi poñer unha vez o CD e quedarme coa metade dos temas na cabeza. Gústeme máis ou menos hoxe en día este xénero, non poido ser falso (bueno, poder poido, pero nestas microreviews escribo dunha forma bastante directa e sincera, non teño medo a herir sensibilidades XD excepto con grupos españoles, pero esa é outra historia...). Este disco gustoume. E será hortera, happy, e todo o que se queira, pero pegouseme coma unha lapa.
Pouco podería añadir ó que dixen xa, o único é decir que Judas está ben balanceado entre o virtuosismo, a velocidade e a composición de melodías e estribillos pegadizos, e que as influencias principales poderían ser Axenstar, Sonata Arctica, Freedom Call. Guardians of Time, Highlord...
O único punto negativo que lle atopo é o dalgún estribillo parecido entre cancións, pero bueno... se che gusta o Power, o disco oese nun tris.
Power disfrutable. 8/10


Eumeria - Rebel Mind (2011)
Progressive Metal
Myspace
Eumeria parece ser unha continuación do que foi Outworld, un grupo norteamericano que só sacou un álbum e algunhas demos nos seus máis de 10 anos de historia. Polo que sobra decir que os compoñentes desta nova banda son xente experimentada, cousa que se reflexa no seu primeiro disco Rebel Mind.
Hai unhas cuantas microreviews, creo que falando do novo de Andromeda, mencionaba o difícil que é facer un disco de Metal Progresivo que teña esas estructuras complicadas, base ritmica variada e riffs atípicos sen deixar de lado a parte que engancha e que transmite ó oínte máis aló de estar asistindo a unha clinic. Esto, dito sexa, últimamente pásame máis con grupos de Death técnico e progresivo que con bandas de Prog-Power. Eumeria consegue o balance entre o tecnicismo e o sentimento, entre xogos de pedal e ritmo que se mete no corpo, entre progresión e cambios inesperados con Heavy-Power clásico e certo toque escuro. As influencias son as clásicas, Symphony X, Dream Theater, e os primeiros Pain of Salvation, pero á vista do que están a facer estes dous últimos, eu diría que Eumeria é un bo cambio a tempo para todos os fans do Progresivo.
Rebélate contra DT. 8/10


The Samans - Khan (2011) EP
Melodeath-Folk Power Metal
Reverbnation
The Samans é un grupo novel provinte de China, que parece ser polo que lín, que era en principio unha banda de covers de Rammstein. Este estilo máis industrial é palpable no seu primeiro EP Weltreich, de 2009, pero para este segundo EP, -que case está máis cerca de ser un disco xa que contén 9 temas e dura 40 minutos (a veces non entendo a diferencia entre EP e LP XD esto recórdame a longas noites de discusión e cervezas)-, cambiaron drásticamente de estilo. A nova dirección de The Samans tira a un Heavy-Power Metal con moitos tintes folk e algún sinfónico. Esta influencia folk varía entre a nórdica europea e incluso irlandesa, e, a máis interesante para un servidor, a súa natal chinesa. A parte de Death Melódico está vagamente debuxada nos instrumentos, pero os growls, bastante profundos dito sexa, empuxan a The Samans a non ser unha banda propiamente de Power Metal.
Se tivera que decir algunha referencia, diría que me veu á cabeza Eternal Tears of Sorrow, Skyfire, tal vez Insomnium nas voces, por suposto Chthonic por determinados arreglos de intrumentos tradicionales (ainda que estes sexan de Taiwan, pero tampouco son un experto para diferenciar tanto en materia tradicional a ambos países), logo "Flying Dutchman" recordoume a "Black Tears" de Edge of Sanity, e incluso puiden ver algo de Eluveitie en "Danse Macabre"...
Ainda que The Samans é unha versión un pouco máis melódica e con menos recursos de producción que todos os mencionados, penso que poden chegar a facer cousas moi interesantes con tal mezcla de elementos europeos e asiáticos. E se ademáis lle dán algo máis de protagonismo ós riffs (fan cousas bastante básicas), xa sería tremendo.
Super Disco Chino. 8/10


Thulcandra - Under A Frozen Sun (2011)
Black-Death Metal
Myspace
Os germanos fanáticos de Dissection número 1 volven para dar tralla co seu segundo CD, repetindo os pasos que lles deron certa repercusión con aquel primeiro Fallen Angel's Dominion; é decir, a mesma forma de compoñer de Jon Nödtveidt (qué mal o paso ó escribir este nome sempre), o mesmo sonido que os Dissection pre-cárcel, o mesmo tipo de letras, o mesmo tipo de cuberta... e non creo que Thulcandra queiran ocultar que máis ca nada son un grupo-tributo de Dissection que tenta facer temas como a eles lles gustaría que os mesmos Dissection fixeran.
A sensación que me deixa éste Under A Frozen Sun é parecida á que me deixou o anterior: nótase que se esforzaron ó máximo en coller ata o máis mínimo detalle de producción das obras maestras noventeras The Somberlain e Storm of the Light's Bane (é que incluso os redobles de batería teñen o mesmo eco!), a mesma forma de tocar de cada un dos instrumentos, a mesma forma de introducir as guitarras dobladas, solos e acústicas... pero... nin Fallen Angel's Dominion nin Under a Frozen Sun son tan bos coma os traballos de Nödtveidt. Pode que o feito de que perdan o factor de orixinalidade que fixo que a música de Dissection fora (e seguirá sendo) tan alabada, xogue en contra, pero os temas de Thulcandra son un "wannabe", que teñen a súa gracia, pero que lles falta un brillo para chegar a ser o que Dissection foron. Ademáis atopeime que, a pesar de ter riffs realmente bos, hai temas que dán a sensación de estar coma un pouco inacabados? Non os vexo redondos de todo.
Non sei, pero esperábame unha evolución ainda que fora mínima en Thulcandra, e atopeime cun disco máis que tampouco se diferencia moito do seu anterior (se intercambiamos un par de temas dun CD para o outro dudo que alguén notara diferencia). Esperemos que o culto excesivo a Dissection non lles impida saber evolucionar para o próximo álbum.
PD: Rematan cunha versión dun dos mellores temas do mellor disco (para un servidor) de Unanimated, "Life Demise" do Ancient God of Evil, que acaba sendo finalmente o que máis me gusta do disco... Se no primeiro versionean a Dissection e neste a Unanimated... o próximo tócalle a Sacramentum? XD
Apostas para o nome do seguinte disco de Thulcandra:
* Eternal Frozen Moonlight
* Prophecy of the Storm of Crimson's Sorrow
* Night of the Bleeding Ocean's Kingdom
* Cold of the Freezing Sun's Bleeding Tears in the Crimson's Grief Eternity
6/10


Sabbat - Sabbatrinity (2011)
Heavy-Thrash-Black Metal
Myspace
Tiña oído falar moito destes xaponeses, pero penso que ata agora non lles oíra un disco enteiro. Sí me sona que lles tiña oído algún tema solto, pero que non me chamou tanto a atención como para poñerme a rebuscar na súa discografía.Dito esto, xa co último material deles nas mans, estou disposto a facer unha subxectiva valoración do que é a música de Sabbat.
Primeiro, para os que non sepan quenes son estes Sabbat, decir que non son os de Walkyier, senón que son uns asiáticos que se formaron aínda antes que a banda británica. Sabbat gozan dunha fama underground significativa entre os amantes do Speed-Heavy Metal old school con tintes satánicos, facéndose unha banda de "culto", que axudou a poñer os pilares xunto con Venom, Mercyful Fate e Hellhammer do que sería posteriormente os inicios do Black Metal como o coñecemos hoxe. De feito, Sabbatrinity sona absolutamente old school, tanto en producción, coma en recursos utilizados e composición, inspirándose claramente nas tres bandas mencionadas, eu diría que sendo Venom o principal referente. Basta con oír "Witch Hammers"... que case parece unha versión de "Witching Hour" se non fora porque Sabbat fai riffs máis ricos e máis heavies que os de Venom.
Na miña opinión personal, e a pesar das boas críticas que lles lín, Sabbat non fai mal este tipo de Metal añejo, pero fíxoseme algo caduco e visto. Sei que moitos dos que son fans deste estilo quereno tal cual, cunha producción do ano 84, con ecos "garage" e batería punkarra inmóvil, pero visto o que fixo Hell ou Satan's Host, partindo da mesma base, quédome con estes dous últimos. Non me disgusta este estilo de añejo Heavy de "riff", ainda que oín cousas mellores.
Venom upgraded. 6/10


In Extremo - Sterneneisen (2011)
Folk Metal
Myspace
Recordo perfectamente cando un día de 1999 ou tal vez 2000, aparecera pola casa unha cinta de casette co Weckt Die Totem! duns descoñecidos alemanes chamados In Extremo. Fora toda unha sorpresa, xa que non tiña constancia de ter oído antes unha mezcla similar de Folk Medieval con Metal e cunha voz tan particular que bordeaba o rasgado. Recordo tamén que lle dera uso case diario a aquel casette, ata que chegara o Verehrt und Angespien, para mín a obra cumbre destes alemanes que visto o camiño que tomaron, difícilmente superarán.
Sterneneisen é xa o noveno álbum e segue a senda dos últimos álbumes de In Extremo, que ahondan máis no aspecto moderno do Rock-Heavy Metal alemán que no folk e paganismo medieval, que queda reducido en xeral a unhas gaitas que fan as melodías principales, pero que dán a sensación de que se as fixeran un teclado non habería tanta diferencia, xa que moitas desas melodías teñen "o xusto" de "folk". Tal cual sucede coas líneas vocales, moito máis Rockeras que folkies. Esto é algo que foi sucedendo desde o seu
Sünder ohne Zügel, que xa experimentaba con sonidos máis propios do Metal e Rock alemán simplista que do Folk, algo que moitos consideraron influencia inmediata do éxito crecente daquela de Rammstein -ainda que dentro do que cabe, penso que In Extremo segue sendo musicalmente máis rico-.
Polo que
Sterneneisen quédase baixo o meu punto de vista coma un disco máis destes últimos In Extremo, máis rockeros e menos folkies, con dúas ou tres cancións realmente pegadizas, como viña sendo habitual tamén nos últimos discos, pero cuns cuantos temas que realmente non dicen moito, sobre todo os máis lentos, que parece que se acumulan na segunda metade do disco e deixan probablemente unha peor sensación de Sterneneisen.
"Folk" Metal para non aficionados ó folk nin ó Metal. 5/10

lunes, mayo 28, 2012

Death Metal subvencionado

A veces penso que non estaría mal emigrar...

Según publica The Australian, la banda de Sydney OUROBOROS ha sido la primera banda de death-metal banda en recibir el apoyo del gobierno australiano a través del Consejo de Australia para las Artes.

El Consejo de Australia para las Artes ofrece una amplia gama de becas para artistas australianos y organizaciones artísticas. En 2010-2011, invirtió en este cometido unos 163 millones de dólares australianos (aproximadamente 160 millones de dólares americanos) en los artistas y organizaciones artísticas para apoyar a los artistas australianos en hacer arte (porque así es considerado allí) para las audiencias australianas e internacionales.

Los 20.000 dólares australianos de subvención (aproximadamente $ 19,670) que recibirán OUROBOROS, ayudará a la banda a componer nuevas canciones para su próximo álbum, que incluirá una orquesta sinfónica.

Fuente


jueves, mayo 24, 2012

Teloneando a Rammstein con menos de 10 anos? Posible!

CHILDREN MEDIEVAL BAND — un trio de niños cuya edad suma los 23 años, y que se dieron a conocer por la versión de RAMMSTEIN de "Sonne" de Youtube (con más de dos millones de visitas a día de hoy), abrieron para RAMMSTEIN el pasado 20 de Mayo en el Coliseo de Denver. Los niños interpretaron dos temas — "Ich Will" y "Sonne" —frente a 10.000 seguidores que esperaban con ansias el show de los germanos. OPuedes ver videos de estas interpretaciones al final de esta noticia.

CHILDREN MEDIEVAL BAND está formado por la batería Cornelia, que cuenta con 5 años de edad, su hermano mayo Stefan, que toca la guitarra y el violín y tiene 10 primaveras, y la teclista Olga que cuenta con 8 añitos. Los chicos han desarrollados sus aptitudes musicales con la ayuda del programa EarPower.

Fuente


E este é o video que os fixo famosos.



Estes Rammstein... :D de todos xeitos, véxolles futuro a estes pequenos, por de pronto, a nena da "batería" xa demostra máis recursos que o último single de Manowar, "el Gringo"

miércoles, mayo 23, 2012

Críticas a Críticos: A Tempered Heart - An Eerie Sense of Calm por Sergio Fernández

Volvo cun habitual desta sección que polo visto traballa nos portales Queens of Steel e Rocktotal (algún máis que se ofrezca?). Todo un pluriempleado, que claro está, ten o tempo contado para organizarse, así que en vez de currarse unha crítica ben feita nun sólo sitio, mete varias por doquier, mal feitas, que prácticamente non falan do disco, e con incongruencias que fan sospechar que este home realmente non se oeu con moita profundidade o álbum sobre o que escribe (se o oeu, coma con Metsatöll ou Moonsorrow).

Neste caso, a mostra provén de RockTotal, criticando a unha banda española chamada A Tempered Heart:

Parece que a día de hoy y más que nunca nos gusta mirar al pasado y si no que se lo digan A TEMPERED HEART que con el exvocalista del grupo The Bleeding Sun al frente retoman o inician andadura con su debut discográfico “An Eerie Sense of Calm”.

Un trabajo bien producido por David Martínez que encuentran en la melancolía gótica al estilo clásico y nórdico su razón de ser, a medio camino entre Charon o Sentenced y mucho toque Paradise Lost. Sonoridad compacta y potente, voz profunda y triste, con contundencia metálica y el dolor o relaciones personales como tónica predominante.

Rollo oscuro y melancólico de buenos estribillos, teclados y fuerza si bien se quedan algo escasos a nivel de producción final, como un último toque de pegada que les hiciera posicionarse como una banda más grande dentro del género.

En cualquier caso un buen disco y prometedor debut, que con trabajo y mejor producción seguro se prestan como una clara referencia del gótico nacional con miras internacionales.

Sergio Fernández

Fuente (1 Mayo 2012)

E eso é todo? Vamos, se todas as críticas son así, case lle valería máis facer unha sección de microreviews coma a miña. E eso que creo que eu explico máis cousas XD, alomenos gústame incidir no que me gusta e non me gusta... pero ésta é.. digamos.. unha crítica de alguén que puxo de fondo o CD un día (¿e esta é a xente que consegue promos, entradas, promocións, etc. por estar "traballando" de "críticos" para unha web??? que me dén o carné tamén a mín, que para escribir deste xeito tamén valgo! XD)...

"Un trabajo bien producido por David Martínez..."
"...si bien se quedan algo escasos a nivel de producción final..."
"...con trabajo y mejor producción seguro se prestan como una clara referencia del gótico nacional..."

En qué quedamos? XD ben producido ... ou mal producido? menos mal que a crítica é superficial e pequena... que se non seguro que daba para lucimiento personal sobrado XD

Pero... o peor non é que demostre unha lamentable observación crítica, superficialidade analítica ou redundancia na contradicción... pode que o peor sexa que ésta crítica sexa coma un disco de Pegazus, é dicir, unha mala copia doutra cousa xa feita anteriormente:

7/10

A finales de la década pasada hubo una banda de doom metal barcelonesa llamada Poetry, que había sido fundada por los hermanos Julio y Ángel Madueño (guitarra y batería respectivamente). De las cenizas de aquel grupo y con la inclusión del bajista Josep Villacampa (ex Rain) y del ex vocalista de The Bleeding Sun, Jordi Lebrón (cuya voz, dicho sea de paso, me recuerda a la del cantante de la banda madrileña de rock gótico Charlotte’s Shadows), surge en 2009 este conjunto que ahora nos ofrece su primer plástico de larga duración, que ha sido grabado y producido por David Martínez (Saratoga, Medina Azahara, etc.). Se trata de diez temas impregnados por la melancolía del rock/metal escandinavo, muy en línea de bandas finlandesas como los desaparecidos Sentenced, Charon, Swallow the Sun o HIM, aunque la escena inglesa (Anathema y Paradise Lost) también se podría incluir entre sus influencias.

A nivel musical, todos los temas se caracterizan por un equilibrio entre las capas sonoras atmosféricas (auspiciadas por elementos electrónicos y arreglos con sintetizadores) y la contundencia metalera (partes puntuales con doble bombo inclusive). A nivel de letras, como cabía esperar, hay un cariz introspectivo que abarca temas como la pérdida de un ser querido (“The Blind”, “Black Heaven”), el dolor interior (“A Tempered Heart”) o las relaciones personales (“Timestream”, “The Garden of Doom”), aunque temas como la drogadicción (“City of the Dead”) y la muerte (“Go Shining”) también son tratados.

En resumidas cuentas, es una buena muestra del lado más oscuro y melancólico del metal hecho en nuestro país, aunque en mi opinión le falta más garra a nivel de producción a la batería, ya que no suena todo lo contundente que debería, y profundidad a las guitarras, algo que les resta algo del sentido atmosférico y épico necesario en este género. Aun así, los amantes del metal oriundo de la gélida Escandinavia y de los sentimientos condenados a ser desvirtuados, no deberían perder de vista a este cuarteto.

Yorgos Goumas

Fuente (21 Marzo 2012)

Recordando a aquela crítica de Enid dunha tal Tania... pouco máis que añadir...

martes, mayo 22, 2012

Microreviews Maio'11 - II


Forgotten Horror - The Serpent Creation (2011)
Blackened Thrash Metal
Myspace
Ainda que Forgotten Horror é un grupo de reciente creación, os seus membros xa son suficientemente experimentados dentro da escena underground extrema do seu país. De feito, os seus tres compoñentes forman parte duns clásicos do Death-Thrash finlandés coma son os Deathchain. Neste novo proxecto chamado Forgotten Horror, os nórdicos dánlle á vena máis clásica do Thrash-Black con toques Death, facendo temas de estructuras simples pero de xeniales e pegadizos riffs. The Serpent Creation é un disco moi ben balanceado entre os estilos mencionados, que non aporta moito novo, pero que tampouco o pretende, e que se basea en lanzarnos un bo puñado de riffs en crudo que fácilmente se che enganchan e te meten a headbangear sen nin sequera darte conta.
Por suposto, gran producción, como manda o país, e... discazo!
35 minutos de meneo sen stop. 8/10


Enlace
Glorior Belli - The Great Southern Darkness (2011)
Black'n Roll
Myspace
Tiña curiosidade cando vín os nominados a mellores discos de Black Metal de Metalstorm por escoitarme o novo dos franceses Glorior Belli, xa que se decía desde que era unha obra maestra (xa... desas a estas alturas créome poucas) ata que exploraba novos horizontes dentro do Black (por ahí xa me ganan un pouco máis).
E ben, o veredicto é... sí, aquí hai unha aproximación a uns novos horizontes antes non vistos dentro do Black Metal e que sorprendentemente empastan ben a pesar da súa inicial desconexión: o Black e o Southern Blues-Rock. Oístes ben, Glorior Belli mezcla con éxito sonidos do Rock sureño americano, coa escuridade do Metal extremo, sendo éste último a base da que parten. Pero non se amilanan no experimento en cuestión e incluso introducen partes de Southern Rock propiamente ditas por exemplo no tema que dá título ó álbum, con voz clara e guitarras acústicas, facendo unha conxunción extraña de primeiras, pero cuio resultado é sen duda exitoso. As partes máis ortodoxas en canto a Black Metal se refiere xa non me gustaron tanto, pareceronme á altura de calquera grupo medio, pero é innegable que os franceses abriron unha porta máis hacia a heteroxeneidade dentro deste mundo extremo (ou alomenos que eu non tiña oída ata o dagora).
En definitiva, penso que é orixinal, pero tamén que se podería ter feito un álbum mellor. Ainda así, disfrutable para todos os amantes do Black'n Roll.
Por la glorior de tu madre! 7/10


Týr - The Lay of Thrym (2011)
Viking Heavy-Power Metal
Myspace
Os das Islas Feroe lanzaron o ano pasado o que foi o seu sexto traballo, no que parece que tentaron coller os puntos fortes do seu aclamado anterior By the Light of the Northern Star e poñelos baixo o seu particular sello unha vez máis.
Sen que a música de Týr neste The Land of Thrym sexa significantemente distinta ó que levan facendo desde hai dez anos, sí que se notan algúns pequenos cambios, sendo o máis palpable a tendencia a facer temas cada vez máis simples, de duración reducida e onde durante un 40% do tempo se repitan estribillos-hímno coreados.
Como dixen, non é que Týr cambiaran drásticamente o seu estilo, os punteos doblados de melodías folk e a voz clara e distinguible de Heri Joensen seguen levando a batuta, e, certamente seguen sabendo cómo facer coros pegadizos, pero a mín resultoume un disco moi cansino, que, unha vez sabidos os anteriores, éste se queda nunha versión fácil e reiterativa deles. Non me extrañaría que fose un disco-proba, para saber se sacando un CD máis "directo á melodía-estribillo" poden acaparar máis fans sacrificando o seu lado prog de estructuras complicadas de antaño. Como me ule que non será así, apostaría a que no próximo disco meten un par de temas rondando os 10 minutos XD
Unha versión empobrecida de Týr. 5/10


Sectu - Inundate (2011)
Death Metal
Myspace
Sectu é un dos múltiples grupos de Death que están a saír de Suecia. A pesar de estar formados hai máis de 5 anos, o primeiro álbum lanzárono o ano pasado, falo déste chamado Inundate.
O primeiro que me chamou a atención sobre Sectu é que non teñen o típico sonido "Swedish" -cousa rara-, senón que se decantan un pouco máis polo lado americano e técnico. A súa música, lonxe de ser orixinal, pareceume tremendamente ben feita. A pesar de ter a súa complicación interpretativa, non se introduce de cheo en tecnicismos protagonistas sobre a ambientación; é o sentimento introspectivo e oscuro que pretende transmitir Inundate o que manda sobre o resto. Todo un acerto baixo o meu punto de vista, xa que parece que afloran por todos lados grupos de Death Técnico capaces de facer instrumentísticamente virguerías, pero que non saben compoñer unha canción e que non contagian nada máis que a sensación de estar asistindo a unha fría "master class".
Outra característica atípica de Inundate, sendo un disco de riffs intrincados e disonantes, é que os temas rara vez pasan dos catro minutos e o CD é de pouco máis de media hora. Tal vez un/dous temas máis estarían ben, pero mellor acabar media hora polo alto que 50 minutos con peor sensación.
Pouca orixinalidade suplida con técnica e composición. 8/10


Kromlek - Finis Terræ (2011)
Melodeath/Viking Metal
Myspace
Xusto agora acabome de enterar de que os alemanes Kromlek se separaron en Marzo do 2012, pregúntome se éste Finis Terræ tivo algo que ver nesta decisión... o máis probable é que sí.
O cambio dado pola banda neste disco póstumo é desconcertante, non me extrañaría que ou algún membro non se sentira contento con él, ou que as ventas e críticas non fosen todo o boas que esperaban Kromlek.
Recordo terlles oído os dous primeiros discos, máis ca interesantes, nos que facían un Pagan Black traballado, con doses Folk e algún deje de Melodeath nórdico. Para Finis Terræ, Kromlek decideu que iba probar sorte cun disco diferente, un disco que pegara coas "modas" imperantes hoxe en día no Metal extremo pero melódico: Melodeath con arreglos electrónicos e Viking tipo Equilibrium/Ensiferum con moita máis dose Power que Viking.
Unha vez postas as ideas sobre a mesa, sinto ter que decir que ambas influencias non pegan, alomenos na forma que Kromlek as traballou. O resultado está cerca duns Skyfire-Kalmah con samples e mínima influencia folky, cousa que non está mal de por sí, pero aquí fáltanme boas composicións. Vendo a historia da banda, os seus anteriores discos e cómo encararon este novo, penso que a intención de chegar a un público máis amplio puido co potencial da formación ata hundila, facendo un CD pouco sincero e traballado, que dudo que gustara nin ós seus fans habituales nin ó resto.
RIP Kromlek. 2/10


Autopsy - Macabre Eternal (2011)
Death Metal
Myspace
Celebrando 25 anos, os norteamericanos Autopsy retornan logo de moitos anos de parón márcanse un señor disco de putrefacto Death old school con Macabre Eternal. Coma sempre, non cabe esperar un sonido nin limpio nin técnico nin pulcro; esto é Autopsy con todo o que elo conleva; zombificados guturales demenciales e agónicos, riffs retorcidos, incómodos e asfixiantes, sempre cunha base moi da vella escola americana do Death e Thrash que combinan co Doom/Death, e sección rítmica cambiante e variada que vai desde algún blast ata a densidade macabra de tempos lentos.
A ambientación insana de peli gore serie B de Autopsy vese reflexada unha vez máis en Macabre Eternal, ainda que os estadounidenses decidiron aportar algunhas gotas a modo de novidades sonoras para este novo CD, como é a inclusión dalgunha guitarra acústica (que eu non tiña consciencia de ter oído noutros discos da banda, ainda que tamén é certo que hai moito tempo deso), e un maquiavélico tema de estructura máis traballada do normal de nada menos que 11 minutos!
O único "pero" é que se me antoxou un pouco largo de máis, pero pareceume un bo disco, aconsellado a todo fan do Melodeath-core que crea que os seus grupos son os máis "extremos".
Macabre Death Metal. 7/10


Isole - Born from Shadows (2011)
Doom
Myspace
Quinto álbum dos suecos, logo de sacar un gran Silent Ruins, co que comparto a gran maioría de críticas positivas que acolleu durante o 2009.
Este Born From Shadows prometía moito, xa que os halagos volvíanlles dar a cara a Isole, pero a mín non me convenceu tanto coma me gustaría. Dinlle bastantes oídas durante un tempo, sempre deixándoo reposar para ver se ó día seguinte me convencería máis que o anterior... Hoxe collino outra vez, púxeno, e dinme conta que non crecera absolutamente nada en mín. Unha pena, pero teño que ser sincero, e decir que non mo volvería a poñer máis porque me aburreu bastante. Aquí recordo o que dixera naquela microreview sobre o de que cando me encontro (ou a xente en xeral, polo que vexo) cun álbum de Doom que non me enche, teño cautela por decir que é un mal álbum e acabo decindo que non está mal, e que lle gustará a algún seguidor do xénero. Neste caso, non creo que Born From Shadows esteña mal, a realización e coidado nos detalles é palpable que está feita por un grupo pro, pero os temas a mín non chegaron a tocarme a fibra, case que en ningún momento. A sensación de ter todo xa oído e estar feito anteriormente tamén xogou na contra deste disco, que segue a pies juntillas o legado de principalmente 3 bandas: Solitude Aeturnus, Candlemass e While Heaven Wept, ó que lle añaden algún growl contado. O estilo non é novo; melancólico Doom con tintes épicos e alternancia de tempos entre o low-mid, pero os temas e composición tampouco son novos.
Por debaixo das expectativas. 5/10


Helrunar - Sól (2011)
Black Metal
Myspace
O dúo germano Helrunar puxéronse as pilas para sacar o ano pasado un álbum extenso, de feito dividido en dous, de Black Metal consistente ainda que non diga moito novo. Penso certamente que hai bos momentos en Sól, e tamén creo que a medida que lle fun dando escoitas me foi entrando mellor, pero sigo coa idea de que máis de unha hora e media de disco é demasiada. Sobre todo cando o tipo de Black Metal non me resulta especialmente chamativo de primeiras.
O tipo de música de Helrunar é un Black esencialmente a medio tempo, ainda que hai heteroxeneidade rítmica suficiente que varía entre algún blasting, e incluso low-tempos máis atmosféricos que lle dán a Sól un aire ocultista e pagano, axudado por sonidos sampleados, voces diferentes e distorsións extrañas de vez en cando. Os temas son extensos e, ainda que de riffs largos, o dúo consegue facelos o suficientemente variados como para que o oínte manteña a atención en saber qué é o próximo que se vai atopar, unha das miñas principales queixas na maioría de grupos desa moda "shoegaziana" que vén sobre todo de USA.. -que non saben facer cancións atraíntes-. Helrunar sí sabe.
Non é un disco orixinal, pero vai conseguindo o que pretende, sobre todo en sucesivas escoitas, cousa que recomendaría se vos gusta este xénero e Sól non vos parece gran cousa ó principio. Ainda que sigo coa miña idea de que un disco de unha hora sería mellor que un doble de hora e media.
Gana co tempo. 7/10


EnlacePagan's Mind - Heavenly Ecstasy (2011)
Prog Power Metal
Myspace
Os noruegos Pagan's Mind son un seguro para calquer aficionado ó Power Progresivo. Na súa década larga de existencia e seis discos con éste Heavenly Ecstasy conseguiron algo bastante difícil: manter unha constancia de alta calidade con cada un dos seus traballos -salvo no anterior según se dí, pero lamento non telo escoitado para emitir unha opinión-.
Este novo CD non difire excesivamente do que estes nórdicos xa expuxeron en discos tan imprescindibles coma Infinity Divine ou Celestial Entrance: unha base de potente Heavy-Power Metal moderno con moitos arreglos progresivos e con influencias por veces máis Hardrockeras e Progrockeras, ás que lle añaden algún guiño ó Metal un pouco máis extremo, coma certos riffs ou rasgados. Ó fronte da formación Nils K. Rue é un seguro coa voz, e no resto o equilibrio entre virtuosismo moderado, composición e melodías pegadizas fai que unha vez máis Pagan's Mind seguramente acertaran para cos seus fans.
Facía bastantes anos que non oía a Pagan's Mind, de feito lín cousas non moi positivas do seu anterior e lonxano God's Equation (2007) e pasei de darlle un vistazo, así que perfectamente haberá máis de un lustro que non escoitaba a esta banda, e o reencontro case que non puido ser mellor. O único negativo que lle encontro é unha balada chamada "Where Angels Unite", que está entre a dun grupo AOR ochentero con empacho de glucosa e un villancico... non pinta nada. Polo resto, bo álbum.
PS: Puntazo para ese deje Queensryche en "Walk Away In Silence".
Á altura do mellor que lles recordaba. 8/10


Grendel - Corrupt To The Core (2011)
Melodeath/Gothic Metal
Myspace
Se hai algo que guste facer (e saben facer) especialmente en Finlandia, é a mezcla entre sonoridades máis cercanas ó Metal extremo, con melodías melancólicas, moi melódicas e pegadizas (vamos, o que eu entendo por Suomi Rock-Metal), a veces rozando o Pop-Rock gótico. Este terceiro traballo dos ata hoxe descoñecidos para mín Grendel é unha mostra máis dese gusto, un estilo sobradamente usado e sobado xa en Finlandia, que pretende acoller tanto a fans do Death Melódico con elementos modernos, coma a seguidores de Metal melancólico moi propio do país no estilo de Sentenced, To/Die/For ou Amorphis (para os cales estiveron abrindo na súa última xira por terras finlandesas).
O certo é que Grendel realmente consegue contaxiar certos estribillos e Corrupt To The Core ten unhas cuantas boas cancións, pero tal vez a idea que me foi rondando a cabeza durante o disco é que este estilo xa está utilizado de máis por bandas do seu país, que se vé coma o seu "target" principal, e terano difícil para competir con moitos outros grupos que tentan un estilo similar do tipo de Omnium Gatherum, Black Sun Aeon, Eternal Tears of Sorrow, Norther...
De todos xeitos é un álbum que se oe fácil e cumpre para entreterse durante un rato. 6/10

lunes, mayo 21, 2012

Lego Black Metal

Tardaban en salir

Citizen Brick prides itself creating Minifigs for collectors of all sorts. Even if they happen to love Satan. This guy may or may not have a sacrificial alter in his apartment storage unit, yet still embodies the Norwegian Black Metal aesthetic in sinister detail. Perfect for your dystopian horrorscapes or as a gift for your metalhead cousin.

Citizen Brick premium printed LEGO® compatible Minifigs. We offer the finest quality Minifigs and bricks around. No labels, decals, hand painting, or ink jet digital. Printed like the real thing using authentic LEGO® parts. For the serious AFOL model builder.

No decals. No paint. All awesome. Citizen Brick.


Norwegian Black Metal Enthusiast

$15,00


miércoles, mayo 16, 2012

Rock similarities IV


Janick Gers (Iron Maiden) / Robert Plant (Led Zeppelin)


Katon W. de Pena (Hirax) / Larvelle Jones (Locademia de Policía)


Alice Cooper / Steve Carrell (Virgen a los 40)


Mika Hakkinen / Dave Mustaine


Kirk Hammet (Metallica) / Rene Higuita(r)

martes, mayo 15, 2012

Amanecer Dorado e Black Metal

Hoxe quedeime flipado ó ver 3 segundos de Black Metal na tele, máis concretamente nas noticias de A3. Resulta que ese partido político neonazi griego chamado Amanecer Dorado conta entre as súas filas con membros de grupos Black! Entre outros, concretamente aquel que lles mandou levantarse a todos os periodistas parece ser o baixista de Naer Mataron! ¿Qué pensábades, que iba salir deste tipo de música gratuítamente na TV española? XD Ahí hai carnaza!

De feito así o dice tamén na wikipedia:
Además de todo esto, Chrysi Avgi tiene una importante relación con muchas bandas de black metal nacional socialista. De hecho, algunos miembros de los grupos de black metal más conocidos de Grecia son miembros reconocidos de Amanecer Dorado. Tanto es así que Amanecer Dorado ha editado varias recopilaciones de black metal con bandas griegas, ya que considera que este género de música, junto con el RAC (música muy popular entre los skinheads nazis), es especialmente útil para dar a conocer su mensaje.

Fuente

De feito, polo que lín, moitas destas bandas relacionadas con ese partido están aquí:
Hellenic Black Metal Front.

En fin, o Metal na Media española, sempre salindo por cousas bonitas...
A todo esto... e sen meterme na ideoloxía e política deses individuos...
¿Tamén proclaman que os gregos son arios? jajajaj a saber o batiburrillo que teñen na cabeciña...
¿Algún día veremos a algún diputado entrando no congreso dalgún país con estas pintas? Entonces o debate sobre o Estado da Nación sí que sería interesante!

lunes, mayo 14, 2012

Diablo 3

Hei de decir que fun máis ca son de videoxogos, pero na miña vida houbo coma 3 ou 4 que foron esenciales: Duke Nukem 3D, Warcraft (1, 2 e 3, o WoW xa me pillou vello de máis XD), Heroes of Might and Magic (1 (en MS-Dos!!), 2 e 3) e Diablo 1 e 2.
Mañá, 15M, dame a mín que moitos dos da Democracia Real Ya deixarán o tenderucho, porque, despois de moitos anos, máis de 10, sale á venta Diablo 3, un dos xogos dos que máis tempo se debeu invertir na súa creación... é unha gran nova para os que empezamos coa saga, tanta, que vou pasar de acercarme a calquera tienda de informática e evitar tentacións XD
Ainda así gústame ver que por fín sacaron o xogo, contentareime con ver vídeos de youtube con outros xogando e cos cortos cinematográficos, porque paso de estar nun ordenador horas e horas improductivas coma algún día cando tiña 15 anos. Pero... inda así, me mola! :P
O único que me chamou a atención e me parece "peligroso" é o que lín de que vai haber un apartado do xogo para facer subastas con diñeiro real... (?)
Os videoxogos xa dín por ahí que son máis negocio que o cine, pero fai falta chegar a estes extremos? Xa vexo algún joven buscando a tarxeta de crédito de papá para conseguir un brazalete ou collar mellor no Diablo... ¬¬

Chegou o Día


viernes, mayo 11, 2012

Microreviews Maio'12 - I

Fate - Ghosts From The Past (2011)
Hard Rock-AOR/Heavy Metal
Oficial
Os daneses Fate celebran o seu 25 aniversario con novo álbum, desta vez cun cambio brutal de formación no que parece que sólo quedou o seu baixista.
Cando me dispuxen a oír Ghosts From The Past, e influenciado polo grandísimo e infravaloradísimo discazo que era V, non sabía deste suceso, e durante un momento dudei se estaba oíndo ós Fate daneses de toda a vida. O shock veu de parte do novo cantante, que desde logo non ten a personalidade do anterior Per Johansson, e dun deje chulirockanrollero da primeira estrofa do tema "Children of the Night" que gracias ós santos vai desaparecendo a medida que progresa.
O certo é que nesa primeira escoita, Fate deixoume moi contrariado, a sensación era a de que se converteran nun grupo moito máis xenérico, cuns dejes máis AOR ochentero do que recordaba, e no que sobre todo o cantante, sen facelo mal, tiña un rexistro demasiado clásico e visto que facía que o resultado de Ghosts From The Past fose tirando a mediocre.
Pero ó día seguinte, e sabendo xa de antemán tales vicisitudes, dispúxenme a oír máis calmada e exhaustivamente o disco. E mellorou moito. Segue sen chegar ó grado de carácter propio de V, pero certamente está moi ben composto, con moitísimo detalle e escrúpulo no tocante a cada un dos instrumentos e coros. Incluso o cantante me sonou mellor, os temas engancháronme máis, e a pesar de sonar máis meloso do que recordaba, realmente gustoume. Agora debe de ser a décima vez que o oigo, e sin duda creo que é un dos discos de Hard Rock-AOR do 2011.
Non vos quededes na primeira escoita (nin no video). 8/10


Enid - Munsalvaesche (2011)
Atmospheric Symphonic Metal
Myspace
Foi unha gran sorpresa para mín ver que os germanos Enid ainda vivían, xa que o seu anterior Gradwanderer quedouse por aló do 2004 e deixárame, xunto co anterior Seelenspiegel unha grata impresión. Tal vez o feito de que Enid se tratara dunha banda prácticamente inclasificable foi o que me chamara de primeiras a atención, pero o universo daqueles álbumes tamén eran envolventes e cunhas doses de potencia e melancolía que non podería emparentar con outra banda.
Para este Munsalvaesche, quedou coma único membro Martin Wiese, que creo que xa o facía todo ou case todo en Gradwaderer, encargándose de composición, arreglos orquestales, voz, programación...
Así que Enid, 7 anos despois, segue ahondando nese universo tan particular de Metal atmosférico e melancólico con influencias moi heteroxéneas, que van desde o Black Metal, o Folk medieval, música clásica, en certo sentido gótica,... sempre liderada pola voz limpia de Wieser (ainda que hai algunha aparición anecdótica de rasgados) que me fai recordar a uns Falconer tranquilizados.
A pesar desta heteroxeneidade, a one-man-band arréglase para facer un álbum máis ou menos cohesionado, coma o foron os predecesores, pero por algún motivo non me chamou tanto a atención. Tal vez sexa que noto en xeral máis lentitude, e máis dedicación en recrear ambientes que en guitarra-baixo.
Non me gustou tanto como me esperaba, pero non é un mal disco. 7/10

Nader Sadek - In the Flesh (2011)
Death Metal
Myspace
Nader Sadek é un proxecto extraño desde a súa confección ata a súa música. A xénese parte do creativo Nader Sadek, un tipo que parece que traballou como "director de efectos visuales" en bandas coma Mayhem e Sunn O))), pero curiosamente non toca ningún instrumento no grupo que leva o seu nome. Este grupo realmente está formado por "estrellas do Death Metal" da talla de Flo Mounier (Cryptopsy), Novy (ex-Vader e ex-Behemoth), Blasphemer (guitarra de Aura Noir e os portugueses Ava Inferi) e o que fora membro de Morbid Angel, Steve Tucker á voz e baixo.
Toda unha plantilla, sí señor... o malo é que polas experiencias que vín, este tipo de supergrupos non suelen durar demasiado nin poñer toda a carne no asador neste tipo de proxectos.
No caso de Nader Sadek, co seu primeiro In The Flesh, o grupo decideuse por un tipo de Death Metal extraño, con partes atmosféricas e cun aura inquietante e ocultista, onde a capacidade individual de cada un é palpable, destacando sobre todo Mounier e Tucker. Hai sutiles toques das influencias de cada unha das bandas nas que participan, pero penso que a referencia base que a un lle vén á mente é Morbid Angel.
Non me pareceu un mal disco, nótase composto por xente experimentada e ten bo sonido, quizáis un pouco corto, xa que ronda os 30 minutos, pero cunden o suficiente como para decir que é un digno debut e que gustará á xente que disfruta das bandas mencionadas.
Se fora o novo de Morbid Angel, catalogaríano de obra maestra. 7/10


Krallice - Diotima (2011)
Black Metal
Myspace
Krallice é outra banda máis vida de USA... outra vez facendo un Black Metal con moitos toques "Post-Rock/Metal" e atmosféricos (ainda que non tan Shoegaze coma os últimos que oín dese país...) e outra vez vín boas referencias sobre ela... ainda que é certo que sobre moitas das críticas que leo non creo nin a metade XD
Neste caso, Diotima é o terceiro álbum en 4 anos, e está composto de seis temas aparte da intro, de larga duración, onde as influencias avant-garde e Post-Rock se mezclan cun Black Metal de sonido arcaico e sucio, que lanza riffs envolventes, pseudopunkies?, largos e máis ou menos intrincados, ainda que técnicamente tampouco sexan algo do outro mundo. O sonido parece buscado a propósito para sonar "perfectamente" "old" e experimental ó mesmo tempo, o cal me parece certamente curioso, pero ó igual que o contido do disco, pareceume curioso sólo nun principio. Logo, a carencia de melodías claras en busca dunha especie de "opresión do antiriff", a batería bucle, a carencia de emotividade e expresión clara na música de Krallice, a falta de progresión... cansoume de sobremaneira.
Diotima é 70 minutos insulsos de Black Metal abstracto e que non se sabe a onde vai, para proba, oír Litany of Regrets, pero enteira eh? que ten unha parte superinteresante no minuto 12.
Outros Black-USA, algo máis avantgarde, pero... 2/10

Ghost Brigade - Until Fear No Longer Defines Us (2011)
Depressive Rock/Doom
Official
Desde Jyväskylä, un pequeno pobo no centro de Finlandia, no 2007 surxiron das cenizas dun grupo de Stoner Metal chamado Sunride, os Ghost Brigade. A partir de dous discos de boa calidade, o grupo finlandés empezou a ser coñecido e incluso a facer xiras por Europa adiante (ata chegaron ó Vagos!). Eu coñecinos naquel segundo disco, Isolation Songs, un bo disco que lindaba varios xéneros dunha forma bastante eficaz. Algo parecido pasa con este terceiro, Until Fear No Longer Defines Us, que volve a acoller influencias do Stoner-Sludge, o Doom-Death e o Rock Depresivo, facendo unha mezcla propia, ainda que non de todo orixinal. Así, podemos observar unha primixenia influencia de Katatonia (que tal vez non era tan palpable nos anteriores traballos ou pareceumo a mín?), sobre todo no sonido das guitarras e líneas vocales limpias dos últimos discos dos suecos, que misturan con éxito co Doom-Death típico finlandés de bandas coma Swallow the Sun ou Black Sun Aeon.
O resultado, como digo, non é o máis orixinal, porque por partes poden sonar a un ou outro grupo, ainda que Ghost Brigade consigan cohesionalo todo dentro do seu mundo. Sería inxusto, por outro lado, decir que éste é un mal disco, porque vese escrito con coidado, conxuntado perfectamente entre partes lentas-acústicas e duras-growls, e interpretado dunha forma moi profesional -de sonido aforro decir que é tremendo, coma case sempre cando se trata de Finlandia- pero, aparte de que non me acaba de gustar o sonido Sludge, noteille algo en falta... será que o deje de Paradise Lost a veces váiselles un pouco hacia o Nickelbackismo??
Gustoume máis o anterior.PD: Soulcarvers non se parece algo de máis a Beyond The Realms of Death?
Ben feito, pero non notable. 6/10


Spirit Disease - Retaliation (2011)
Thrash/Death
Myspace
Sen ter nin idea de estilo ou procedencia, me encamiñei, coma moitas veces, a a escoitar este disco dos descoñecidos Spirit Disease. O primeiro que pensei foi que me tiña un aire moi a Death sueco, concretamente a unha banda coma At The Gates, pionera e influínte aínda a día de hoxe onde as haxa. O segundo é que me tiña unha pegada "thrashy", sobre todo nun par de temas, a outros que sacaron un gran disco este ano, Witheria. E re-bingo! Parece ser que Spirit Disease tomaron ese nome do tema/album "Terminal Spirit Disease" dos suecos (nin me dera cuenta XD), o cal xa mostra unha querencia innegable polos de Tomas Lindberg. E ademáis parece que entre as súas filas contan co guitarra habitual dos finlandeses de Witheria. Yeh!
Pois o que vos vades encontrar en Retaliation penso que o intuiríades moi ben polo párrafo anterior, Deathrash da vella escola con puntos Grind e Groove, inspiradísimos en At The Gates, cun bastante bon sonido e que cumple o obxectivo de entreter a todos os amantes dos suecos que se viron frustrados (coma mín) co que fixeron posteriormente en The Haunted.
Tributo á altura. 7/10

Enlace
Megadeth - Th1rt3en (2011)
Heavy/Thrash Metal
Myspace
Album nº13, Th1rt3en, 13 temas, trece, trece, trece... que sí... xa o pillei!
O que non pillei foi que conseguiran facer algo tan redondo no respecto á música que contén Th1rt3een, porque este novo álbum dos de Mustaine podería ser o máis frouxo compositivamente que lles oín en anos.
Megadeth parecían recobrados logo dunha temporada regulera que lles durou ata ben entrados os 2000, pero tanto United Abominations coma Endgame foron uns álbumes decentes que os trouxeron de volta (sen ser tampouco do mellor que fixeran). Penso que gracias a eses dous últimos álbumes os fans estaban convencidos de que Mustaine recobrara o gusto compositivo, a caña e a agresividade que faltaba desde había tempo, e que farían un bo disco co número 13, pero... non sei a eles, pero a mín fíxome resoplar máis dunha vez.
Th1rt3en é a volta a aqueles discos con menos agresividade na tónica xeral, menos Thrashers e máis Heavies, nos que salvabas un tercio de temas e o resto quedaban de recheo pola súa falta de pegada, de riffs traballados -moitos parecen unha versión peor doutros xa feitos por eles- e fieros solos, de baterías rápidas, e, en xeral de temas memorables.
A sensación que me deu ó oír este último de Megadeth é que non se esforzaron moito en facer cancións, nin sequera se esforzaron en poñer unha orde no CD, e todo sona insulso, incluso a voz de Mustaine (pero bueno, hai que ter en conta que este home pasa dos 50 e tivo a súa época mala. Ainda así...)
Megadeth van velloucos. 4/10


Jack Starr's Burning Starr - Land of the Dead (2011)
Heavy Metal
Myspace
Ainda que relativamente descoñecido, Jack Starr é un prolífico guitarrista americano que militou nas filas de Virgin Steele nos seus primeiros discos a principios dos 80. Actualmente traballa nun doble proxecto : Jack Starr e Jack Starr's Burning Star XD
Parece que no primeiro sólo está él de membro fixo, e este segundo xa é algo máis tipo "banda" (pero digo eu que lle quedaría mellor chamarse sólo "Burning Star"... ou como moito "Burning Starr" XD)
En todo caso, despois dun parón nos 90 e parte dos 2000, este Land of the Dead é o seu sexto álbum, e primeiro que teño constancia de oír. O estilo é un Heavy Metal moi tradicional, que linda co Power Metal americano, pero que en calquera caso mantén o punto base nas guitarras (como manda o feito de ter un guitarrista de jefe). Riffs, punteos e solos manteñense firmes protagonistas neste disco de Heavy máis clásico e teñen certo parentesco con Virgin Steele e Manowar, así coma as líneas vocales.
Na miña opinión, a excepción de 2 ou 3 temas, o disco adolece de chicha, hai cancións especialmente ñoñas, e solos un pouco "soltos" que non aportan demasiado e que ademáis non son unha maravilla, pero parecen introducidos "porque yo lo digo". O cantante realmente faino ben, pero tamén se vé a veces un pouco noutra dimensión, supoño que tamén será cousa da producción, algo fulera tendo en conta a experiencia da banda.
O disco contén ademáis a participación de 3 ex-Manowar: os guitarras David Shankle e Ross The Boss nalgúns temas, e Rhino coma membro fixo.
Land of the Dead. 3/10

Iron Saviour - The Landing (2011)
Power Metal
Myspace
Non sei se os tempos pasados nos que Piet Sielck foi ingeniero de sonido e corista dos álbumes noventeros de Blind Guardian e Gamma Ray (os mellores para un servidor, dito sexa) lle influeu tanto á hora de compoñer coma á de cantar, porque os discos de Iron Saviour teñen un pouco de cada unha das bandas, pero a voz de Sielck parece o eslabón entre Kürsch e Hansen! Facía tempo que non oía a Iron Saviour e asombreime de novo.
Como decía, facía tempo que non oía a Iron Saviour, penso que haberá coma 7 ou 8 anos (salvo o outro mes que iba no Ford Ka e me atopei cunha cinta de casette con temas do seu primeiro \m/). Se non me interesou moito máis a banda era porque me empezou a parecer máis do mesmo e aburreume logo de 2 ou 3 discos. Pode que esa razón de que había moito que non os oíra fixo que realmente desfrutara de The Landing, que estilísticamente non se aparta un milímetro do que recordaba deles, pero que contén unhas cuantas boas cancións con gancho. Desde logo está moito mellor que calquera cousa de Gamma Ray da última década (con Blind Guardian xa non poido comparar, porque nos seus últimos traballos apartanse bastante daquel Speed Metal alemán).
The Landing non é un disco orixinal, pero conten todo aquelo que os jevimetaleiros de sempre gustan: temas rápidos e épicos, estribillos pegadizos, temas-himno, riffs potentes, e temas directos de batería-baixo-guitarra sen moito adorno. Eso sí, algo de innovación sería refrescante.
Heavy Metal Never Dies. 7/10


Virrasztók - Memento Mori! (2011)
Folk Dark Metal
Myspace
Hai un tempo preguntábame a mín mesmo: ¿cál é o factor clave para que un disco/grupo me guste? A resposta atopeina mentres lía un artículo doutra cousa totalmente diferente: un dos aspectos importantes para que unha obra sexa obxecto de deleite é a capacidade de causar sorpresa no espectador. Desde que recapacitei sobre eso, funme dando conta da gran verdade que encerra tal simple reflexión, ainda que o "shock" non sempre ten por qué ser positivo, pero cando menos un xa aparta a impresión de predecibilidade, hastío e a sensación de que o autor non traballou creativamente suficiente e se basa excesivamente na invención doutro, o cal crea un efecto no espectador experimentado contraproducente e de desconfianza.
A qué vén toda esta filosofía barata? XD A que cando oín o disco dos húngaros Virrasztók, foi un enamoramento desde os primeiros sonidos electrónicos de "Szigeti Veszedelem" que derivan nun riff bastante Heavy, posteriormente acompañado por unha voz masculina áspera pero sen chegar ó growl (algo así coma moitos grupos de Folk Metal alemán do estilo de In Extremo) e que deriva nun bon puente-estribillo moi melódico con carga folk liderada por voz femenina. Desde ese momento intuín que non estaba a punto de oír calquera cousa. A mezcla destes húngaros, que demostran ter valor para, tendo coma base un Heavy Metal bastante pesado, mezclar elementos do Thrash, do Industrial, do Folk Metal étnico no que aparte dunha voz feminina que fai a maioría de estribillos hai zanfona, e todo esto envolto por acompañamentos clásicos/sinfónicos e electrónicos. E o caso é que todo queda tremendamente ben e cohesionado, a pesar da súa inicial imposible catalogación (ollo, que no Metal Archives chámanlles "Psychedelic Folk Metal").
A mín, este gusto pola experimentación recordoume a outros compatriotas seus que sacaran outro discazo hai 3 anos, os Damned Spirits' Dance. Algo pasa nese país que non ocorre en España.
Sorpresa Folk-Industrial do 2011. 9/10

lunes, mayo 07, 2012

Diario dun viking XV: A crónica en imáxenes

Houbo algúns de vós que me pedíades un testimonio visual do que foi aquel aciago día do primeiro miniconcerto de Mileth. Ben, pois adiantáronseme os de Vigosónico, que subiron pola súa cuenta o tema que lles pareceu a eles a Youtube, sin comentar, sin avisar, sin preguntar... qué ben!
Antes de velo, recordemos un pouco do sucedido:
1 - Faltou o baixo a última hora.
2 - Tanto arriba coma abaixo oíamos prácticamente sólo a miña guitarra, incluso por encima da batería no meu caso.
3 - Marcos non se oía cantar.
4 - Case ó principio a Marcos rómpeselle unha corda. Pide unha guitarra, e resulta que estaba desquintada, segundo lle dixo o dueño (que tocaban xusto despois) ó acabar -qué ben nos quixeron, non? XD menudo reghalo envenenao-. Nótase un webo (mirade ese último acorde que tiña que sonar igual nas dúas). Pero incluso creo que a miña na 6ª corda tamén está desafinada por algún motivo que descoñezo, xa que sonara ben no anterior tema. Algo así pasa co violín, que tamén me sona desafinado, pero se apenas se oía a sí mesmo... e nun instrumento do estilo eso é un pouco matador...
5 - O meu pedal non era co que ensaio, había que darlle un señor pisotón, e no cambio non me respondeu porque lle dín coa forza habitual. No segundo cambio estaba moi rayado dese fallo e pasouseme cambiar argh!
6 - Aparte de non facernos sonar ben nin arriba nin abaixo, o técnico moveu os volumenes e controles coma un neno pequeno dándolle a unha gameboy... polo medio das cancións!!! como poderedes observar a mezcla é horrible (en TODOS os temas). Menos mal que o tipo é un profesional e daba clase de sonido. Alomenos fai que en partes se note que había un teclado e violín (ainda que noutras xa no). E eso que esta era o 3º tema! que digo eu que tivo tempo de probar antes (se incluso fixemos unha proba de 2 minutos antes de empezar cun tema que non tocamos... pa qué?)
7 - Stress por todo XDDD e moitos fallos, pero o seguinte irá mellor, porque é difícil peor XD
Esto en teoría non valía pa enseñar, pero... outros decidiron por nós XD

http://youtu.be/MY1ZhuMhX7M

Por certo, o seguinte será nos castroconcertos, 22 de Xunio, teloneando ó grupo de Txomi, Strangled With Guts. Quen se queira vir por Vigo que me avise e se queda na miña casa, falo por Simón ou Carlos sobre todo, que creo que lles podería apetecer virse ata o sur, se alguén máis que lea esto se anima, que me avise por privado.