Black Metal
Oficial
Tema: Люцифуг Рофокаэль
Desde Rusia, o dúo Black Shadow practican un Black Metal ortodoxo e á vella usanza, moi influenciado pola escola escandinava de mediados dos 90. Influencias claras son Satanic Warmaster, Dark Funeral, Urgehal, Azaghal, ou Gorgoroth. E penso que con esto está todo prácticamente dito: Black moi rápido, con poucas concesións á melodía, que sona típicamente noventero e que ten unha producción bastante aceptable. Riffs malvados e clásicos se xuntan cunha batería sampleada, que se non che dicen que a é non te dás de conta, unha boa voz e suficiente variación entre temas fan que este octavo disco de Black Shadow non destaque excesivamente pero sí cumpla co seu cometido, aportando mala leche, satanismo e agresividade dunha forma amena. 7/10
Embassy of Silence -
Antler Velvet (2012)
Gothic Heavy Metal
Oficial
Tema: Unconverted
Pareceume oportuno añadirlle un "Heavy" á descripción da música que fan estes finlandeses, xa que, a pesar de contar con líneas vocales bastante típicas do Gothic Metal de cantante feminina, teñen una base rítmica potente e interesante. Ademáis hai algún arreglo que tira máis do Progresivo, cousa que valoro positivamente xa que unha batería variada, un cambio de tempo inesperado ou un punteo de guitarras dobladas con gusto a veces pode salvar unha canción.
Este Antler Velvet recordoume ó último disco de Within Temptation, pero máis heavy e menos rock-pop mezclado cos últimos Sentenced. É decir, aquí hai riffs -esto vai polos Temptation-, algún solo e capacidade suficiente para facer temas redondos. Tamén hai influencias dos últimos Sirenia e Tristania, pero bueno, ó final é o de sempre; a pesar do bo facer da banda a nivel técnico e de producción, o malo é que tampouco é que aporten demasiada novidade. Eso sí, diría que estan por encima da media.
PD: moloume o extracto do coche fantástico que colaron na metade de "Unconverted" XD 6/10
Gothic Heavy Metal
Oficial
Tema: Unconverted
Pareceume oportuno añadirlle un "Heavy" á descripción da música que fan estes finlandeses, xa que, a pesar de contar con líneas vocales bastante típicas do Gothic Metal de cantante feminina, teñen una base rítmica potente e interesante. Ademáis hai algún arreglo que tira máis do Progresivo, cousa que valoro positivamente xa que unha batería variada, un cambio de tempo inesperado ou un punteo de guitarras dobladas con gusto a veces pode salvar unha canción.
Este Antler Velvet recordoume ó último disco de Within Temptation, pero máis heavy e menos rock-pop mezclado cos últimos Sentenced. É decir, aquí hai riffs -esto vai polos Temptation-, algún solo e capacidade suficiente para facer temas redondos. Tamén hai influencias dos últimos Sirenia e Tristania, pero bueno, ó final é o de sempre; a pesar do bo facer da banda a nivel técnico e de producción, o malo é que tampouco é que aporten demasiada novidade. Eso sí, diría que estan por encima da media.
PD: moloume o extracto do coche fantástico que colaron na metade de "Unconverted" XD 6/10
Israthoum -
Black Poison and Shared Wounds
(2012)
Black Metal
Tema: Necromancer's Fugue
Black Metal bastante ortodoxo e misántropo é o que nos ofrece esta banda nada en Portugal pero emigrada a Holanda. Con moita influencia noventera do que se argallaba en escandinavia, Israthoum poñen a disposición do espectador un álbum bastante do montón de Black; temos o habitual tremolo, muros de guitarras, e blastings, sendo tal vez o punto máis chamativo o uso de voces que varian entre o "David Vidal desesperado" e o rasgado "crudo". Realmente esto está xa moi oído, e a pesar de ser pouco máis de media hora,
Black Poison and Shared Wounds cansoume o suficiente como para ser unha banda que probablemente olvide que escribín dela dentro de 1 mes. Diría que únicamente para os moi fans do Black noruego. 3/10
The Levitation Hex -
The Levitation Hex (2012)
Extreme Progressive Metal
Oficial
Tema: Scratch a Life Find a Thief
Ainda que The Levitation Hex é un proxecto bastante novo, e éste sexa o seu disco debut, a cabeza pensante detrás non tén nada de rookie. Nada menos que Adam Agius, o creador de Alchemist, a mítica banda de Prog Death australiana é quen formou esta banda coa axuda de xente de Alarum. Adam, cun longo bagaxe na escena Metal do seu país, -nada menos que 25 anos-, recolle moito do que deixou nos desaparecidos Alchemist, sendo The Levitation Hex case coma unha evolución avantgardista deles, na que introduce diversas influencias que parten da base do Death-Thrash progresivo para facer un disco diferente e máis ca interesante. Así temos elementos electrónicos que confluyen con Heavy Metal e atmósferas a veces case psicodélicas. O único que non me convence de todo é a voz de Adam, pero polo resto, disco con gran sonido e digno de disfrute. 7/10
Teodasia - Upwards (2012)
Symphonic Metal
Oficial
Tema: Lost Words of Forgiveness
Upwards é o primeiro álbum dos italianos Teodasia, unha banda nacida hai 6 anos, pero que se estivo preparando concienzudamente para sacar o mellor de sí para a súa ópera prima, tanto compositivamente coma a nivel de sonido. Teño que añadir a esto último que Upwards sona moi ben para ser financiado por eles mesmos, pero supoño que a día de hoxe xa hai tecnoloxía "casera" ou "semicasera" suficiente como para sonar profesional sen ter que ir a uns grandes estudios.
No tocante á música, Teodasia fan unha especie de AOR sinfónico mezclado con Gothic Pop-Rock-Metal. É decir, coma se a Nightwish/Epica/Delain lles puxeran uns teclados máis típicos do AOR de vez en cando, e incluso os temas torceran por ese lado. Eu creo que é un álbum máis ou menos fresco para o mundillo gótico-sinfónico, ainda que realmente sone a antigo.
A banda parece contar con moito apoio por diversos foros italianos, e o mesmo Fabio Lione colabora -incluso o podedes ver no vídeo, sobreactuado coma sempre-, polo que pode ser interesante para os amantes do Symphonic Metal, ainda que a mín personalmente se me fixera un pouco meloso de máis. 6/10
Witchtrap -
Vengeance Is My Name (2012)
Thrash Metal
Oficial
Tema: Queen of Hell
Os colombianos Witchtrap levan xa nesto da música uns 20 anos, co que deben de ser seguramente uns clásicos en canto a Metal de dito país latinoamericano. Sen embargo, Vengeance Is My Name é o meu primeiro contacto con eles, e bueno, poido decir que en líneas xerales é un lanzamento de Thrash entretenido, con moita influencia do Thrash teutónico dos ochenta (a tríada de Sodom, Kreator e Destruction) e un certo toque a Venom que aportan algunhas partes máis a medio tempo. Sobra decir que non inventan nada novo e que a maioría dos thrashers xa oíron moitos grupos deste estilo, polo que se quedará nun lanzamento máis coma os centos deles que, sobre todo últimamente, están a salir.
A parte máis positiva é que os colombianos manteñen o interés e dinamismo nos temas e que ó final acabas de oír o CD con boa sensación. Non sobresale ningún tema por encima doutro; de feito os únicos que me chamaron a atención sobre o resto foron "Queen of Hell", por unha parte máis tranquila que me recordou a Pink Floyd! e "Put to Death" porque ten un riff plaxiado de "The Clerical Conspiracy" de Sabbat XD, pero non quita que éste sexa un disco que merezca a pena darlle unha oída. 7/10
Amberian Dawn -
Circus Black (2012)
Symphonic Power Metal
Oficial
Tema: Cold Kiss
Non fun moi amante da música destes finlandeses nos seus outros álbumes, pero este novo é ainda peor do que lles recordaba. É coma se todo o seu toque ampuloso e boombástico servise para camuflar a desgana de facer temas, e sobre todo, para camuflar a desgana da súa cantante, que dá a sensación de estar totalmente aburrida mentres canta. Todo o que fai Amberian Dawn en Circus Black está a día de hoxe máis ca sobado por todos os clones de Nightwish que saliron desde hai unha década. Eso sí, arreglos orquestales de primeira e sonido pro, como mandan os cánones do grupo medio finlandés, pero nin eso nin a axuda de membros de Stratovarius, coma Kotipelto ou Jens Johansson serven para cubrir a falta de creatividade.
Hai momentos que sí merecen a pena, sobre todo os non cantados, xa que a voz dela tórnase excesivamente cansina despois de oíla durante media hora, pero... o CD acábase hundindo por méritos propios 3/10
Tantara - Based On Evil (2012)
Thrash Metal
Oficial
Tema: The Debate
Based On Evil é o disco debut dos noruegos Tantara, unha banda cuios membros seguramente naceron despois de que se sacaran os discos nos que basan a música que fan. Ésta sen duda está inspirada en álbumes tan míticos coma os primeiros de Metallica, Overkill, Megadeth, Exodus, Nuclear Assault, Sodom ou Heathen, e non se pode decir que aporten nada novo exactamente, salvo uns cuantos bos momentos de "old school", e certas e contadas licencias que a veces tiran a un rollo máis Prog-Thrash, con máis tranquilidade e guitarras en limpio, pero o certo é que moitos deses grupos tamén o fixeron no seu día, tal vez sen profundizar demasiado, pero eran momentos no medio da caña de coller respiración que de vez en cando viñan ben.
Polo tanto máis Thrash old school, ben feito, de cancións que andan por unha media de 6-7 minutos, que teñen as súas partes que enganchan e outras que sonan a refrito feito hai 20 ou 30 anos. Gustará ós máis amantes do Thrash tradicional. 6/10
Ibridoma -
Night Club (2012)
Extreme Progressive Metal
Oficial
Tema: Scratch a Life Find a Thief
Ainda que The Levitation Hex é un proxecto bastante novo, e éste sexa o seu disco debut, a cabeza pensante detrás non tén nada de rookie. Nada menos que Adam Agius, o creador de Alchemist, a mítica banda de Prog Death australiana é quen formou esta banda coa axuda de xente de Alarum. Adam, cun longo bagaxe na escena Metal do seu país, -nada menos que 25 anos-, recolle moito do que deixou nos desaparecidos Alchemist, sendo The Levitation Hex case coma unha evolución avantgardista deles, na que introduce diversas influencias que parten da base do Death-Thrash progresivo para facer un disco diferente e máis ca interesante. Así temos elementos electrónicos que confluyen con Heavy Metal e atmósferas a veces case psicodélicas. O único que non me convence de todo é a voz de Adam, pero polo resto, disco con gran sonido e digno de disfrute. 7/10
Symphonic Metal
Oficial
Tema: Lost Words of Forgiveness
Upwards é o primeiro álbum dos italianos Teodasia, unha banda nacida hai 6 anos, pero que se estivo preparando concienzudamente para sacar o mellor de sí para a súa ópera prima, tanto compositivamente coma a nivel de sonido. Teño que añadir a esto último que Upwards sona moi ben para ser financiado por eles mesmos, pero supoño que a día de hoxe xa hai tecnoloxía "casera" ou "semicasera" suficiente como para sonar profesional sen ter que ir a uns grandes estudios.
No tocante á música, Teodasia fan unha especie de AOR sinfónico mezclado con Gothic Pop-Rock-Metal. É decir, coma se a Nightwish/Epica/Delain lles puxeran uns teclados máis típicos do AOR de vez en cando, e incluso os temas torceran por ese lado. Eu creo que é un álbum máis ou menos fresco para o mundillo gótico-sinfónico, ainda que realmente sone a antigo.
A banda parece contar con moito apoio por diversos foros italianos, e o mesmo Fabio Lione colabora -incluso o podedes ver no vídeo, sobreactuado coma sempre-, polo que pode ser interesante para os amantes do Symphonic Metal, ainda que a mín personalmente se me fixera un pouco meloso de máis. 6/10
Thrash Metal
Oficial
Tema: Queen of Hell
Os colombianos Witchtrap levan xa nesto da música uns 20 anos, co que deben de ser seguramente uns clásicos en canto a Metal de dito país latinoamericano. Sen embargo, Vengeance Is My Name é o meu primeiro contacto con eles, e bueno, poido decir que en líneas xerales é un lanzamento de Thrash entretenido, con moita influencia do Thrash teutónico dos ochenta (a tríada de Sodom, Kreator e Destruction) e un certo toque a Venom que aportan algunhas partes máis a medio tempo. Sobra decir que non inventan nada novo e que a maioría dos thrashers xa oíron moitos grupos deste estilo, polo que se quedará nun lanzamento máis coma os centos deles que, sobre todo últimamente, están a salir.
A parte máis positiva é que os colombianos manteñen o interés e dinamismo nos temas e que ó final acabas de oír o CD con boa sensación. Non sobresale ningún tema por encima doutro; de feito os únicos que me chamaron a atención sobre o resto foron "Queen of Hell", por unha parte máis tranquila que me recordou a Pink Floyd! e "Put to Death" porque ten un riff plaxiado de "The Clerical Conspiracy" de Sabbat XD, pero non quita que éste sexa un disco que merezca a pena darlle unha oída. 7/10
Symphonic Power Metal
Oficial
Tema: Cold Kiss
Non fun moi amante da música destes finlandeses nos seus outros álbumes, pero este novo é ainda peor do que lles recordaba. É coma se todo o seu toque ampuloso e boombástico servise para camuflar a desgana de facer temas, e sobre todo, para camuflar a desgana da súa cantante, que dá a sensación de estar totalmente aburrida mentres canta. Todo o que fai Amberian Dawn en Circus Black está a día de hoxe máis ca sobado por todos os clones de Nightwish que saliron desde hai unha década. Eso sí, arreglos orquestales de primeira e sonido pro, como mandan os cánones do grupo medio finlandés, pero nin eso nin a axuda de membros de Stratovarius, coma Kotipelto ou Jens Johansson serven para cubrir a falta de creatividade.
Hai momentos que sí merecen a pena, sobre todo os non cantados, xa que a voz dela tórnase excesivamente cansina despois de oíla durante media hora, pero... o CD acábase hundindo por méritos propios 3/10
Thrash Metal
Oficial
Tema: The Debate
Based On Evil é o disco debut dos noruegos Tantara, unha banda cuios membros seguramente naceron despois de que se sacaran os discos nos que basan a música que fan. Ésta sen duda está inspirada en álbumes tan míticos coma os primeiros de Metallica, Overkill, Megadeth, Exodus, Nuclear Assault, Sodom ou Heathen, e non se pode decir que aporten nada novo exactamente, salvo uns cuantos bos momentos de "old school", e certas e contadas licencias que a veces tiran a un rollo máis Prog-Thrash, con máis tranquilidade e guitarras en limpio, pero o certo é que moitos deses grupos tamén o fixeron no seu día, tal vez sen profundizar demasiado, pero eran momentos no medio da caña de coller respiración que de vez en cando viñan ben.
Polo tanto máis Thrash old school, ben feito, de cancións que andan por unha media de 6-7 minutos, que teñen as súas partes que enganchan e outras que sonan a refrito feito hai 20 ou 30 anos. Gustará ós máis amantes do Thrash tradicional. 6/10
Hard'n Heavy
Tema: Night Club
De procedencia italiana, os Ibridoma lanzan o seu segundo LP, Night Club, facendo unha mezcla de Hard Rock e Heavy Metal bastante clásica, pero bastante simplona tamén. As influencias están claras, Hard ochentero americano mezclado con Heavy tradicional na onda de Dio ou Judas Priest.
O certo é que Ibridoma en ningún momento me chegou a decir moito, pasando o CD dunha forma amena pero témome que bastante olvidadiza. Non hai tampouco cancións que chamen a atención por encima doutras, facendo de Night Club un disco para pasar o rato e pouco máis. Máis ben foi ó contrario, houbo temas que non me chamaron a atención, pero outros que tiven que pasar para adiante por puro aburrimiento. 3/10
Freedom Call -
Land of the Crimson Dawn (2012)
Power Metal
Oficial
Tema: Hero on Video
Sexamos claros, todo o mundo sabe o que se vai encontrar a estas alturas nun disco de Freedom Call: Ritmos alegres, estribillos hímnicos, tempos rápidos... en definitiva, Happy Metal herdado directamente dos cortes máis coñeros de Gamma Ray e Helloween. A cuestión é se estes alemanes acertan ou non á hora de compoñer, tema éste que tiñan medio esquecido nos últimos discos. E o resultado final é innegablemente favorable, ata o punto de que penso que éste Land of the Crimson Dawn se pode colocar perfectamente ó lado do seu mellor álbum ata a fecha para un servidor: o seu debut Stairway To Fairyland.
Freedom Call volven máis coñeros e pegadizos que nunca, collendo o mellor do seu pasado e desenvolvendo outras influencias que deixaban mostrar en pasados traballos, coma o Pop-Rock ochentero palpable en temas coma "Back into the Land of Light" ou "Hero on Video".
Hai que tomar a Land of the Crimson Dawn coma o que realmente é: pura diversión, sen ningunha pretensión de profundidade e con partes realmente horteras pero pegadizas, e desta vez Freedom Call deu no clavo. 7/10
Stonehaven -
Concerning Old-Strife And Man-Banes (2012)
De procedencia italiana, os Ibridoma lanzan o seu segundo LP, Night Club, facendo unha mezcla de Hard Rock e Heavy Metal bastante clásica, pero bastante simplona tamén. As influencias están claras, Hard ochentero americano mezclado con Heavy tradicional na onda de Dio ou Judas Priest.
O certo é que Ibridoma en ningún momento me chegou a decir moito, pasando o CD dunha forma amena pero témome que bastante olvidadiza. Non hai tampouco cancións que chamen a atención por encima doutras, facendo de Night Club un disco para pasar o rato e pouco máis. Máis ben foi ó contrario, houbo temas que non me chamaron a atención, pero outros que tiven que pasar para adiante por puro aburrimiento. 3/10
Power Metal
Oficial
Tema: Hero on Video
Sexamos claros, todo o mundo sabe o que se vai encontrar a estas alturas nun disco de Freedom Call: Ritmos alegres, estribillos hímnicos, tempos rápidos... en definitiva, Happy Metal herdado directamente dos cortes máis coñeros de Gamma Ray e Helloween. A cuestión é se estes alemanes acertan ou non á hora de compoñer, tema éste que tiñan medio esquecido nos últimos discos. E o resultado final é innegablemente favorable, ata o punto de que penso que éste Land of the Crimson Dawn se pode colocar perfectamente ó lado do seu mellor álbum ata a fecha para un servidor: o seu debut Stairway To Fairyland.
Freedom Call volven máis coñeros e pegadizos que nunca, collendo o mellor do seu pasado e desenvolvendo outras influencias que deixaban mostrar en pasados traballos, coma o Pop-Rock ochentero palpable en temas coma "Back into the Land of Light" ou "Hero on Video".
Hai que tomar a Land of the Crimson Dawn coma o que realmente é: pura diversión, sen ningunha pretensión de profundidade e con partes realmente horteras pero pegadizas, e desta vez Freedom Call deu no clavo. 7/10
Black-Pagan Metal
Oficial
Tema: Suffering The Swine Away
Pagan Metal desde Kansas? Había algo que non me cadraba neste disco de Stonehaven desde a primeira vez que o oín, e non tiña nin idea nin da procedencia do grupo, e nin sequera do que me esperaba tema tras tema. Agora que xa o "deglutín" unhas cuantas veces, poido decir que "teño un ollo" para os grupos made in USA. Non sei, pero hai algo neles, supoño que a súa forma de acoller influencias escandinavas dos inicios do Black Metal nos noventa, que non me convence, que xa os cato casi de primeiras.
É o que me sucede con Stonehaven, que practican un Black con tendencia pagana moi old school, inspirado nos primeiros álbumes de Enslaved, en Taake ou en Burzum. Pero todo feito como dunha forma menos atractiva. Oír Concerning Old-Strife And Man-Banes supón un rato de interés que se desvanece a medida que transcurre o CD, sen que por elo esteña excesivamente mal; simplemente non logra enganchar nin atraer a atención do oínte, neste caso, un servidor. Os temas ademáis fanse largos, con media de duración de entre 7 e 8 minutos, e o sonido das guitarras non me convence... 3/10
Oficial
Tema: Suffering The Swine Away
Pagan Metal desde Kansas? Había algo que non me cadraba neste disco de Stonehaven desde a primeira vez que o oín, e non tiña nin idea nin da procedencia do grupo, e nin sequera do que me esperaba tema tras tema. Agora que xa o "deglutín" unhas cuantas veces, poido decir que "teño un ollo" para os grupos made in USA. Non sei, pero hai algo neles, supoño que a súa forma de acoller influencias escandinavas dos inicios do Black Metal nos noventa, que non me convence, que xa os cato casi de primeiras.
É o que me sucede con Stonehaven, que practican un Black con tendencia pagana moi old school, inspirado nos primeiros álbumes de Enslaved, en Taake ou en Burzum. Pero todo feito como dunha forma menos atractiva. Oír Concerning Old-Strife And Man-Banes supón un rato de interés que se desvanece a medida que transcurre o CD, sen que por elo esteña excesivamente mal; simplemente non logra enganchar nin atraer a atención do oínte, neste caso, un servidor. Os temas ademáis fanse largos, con media de duración de entre 7 e 8 minutos, e o sonido das guitarras non me convence... 3/10
