sábado, julio 28, 2012

Críticas a críticos: Sonisphere 2012 por Miguel Rivera/Álex Cotarelo


Bien, facía tempo que non actualizaba algunha das seccións da parte dereita, así que me decidín por unha crítica a crítico algo diferente desta vez. Digo esto porque me vou centrar nunha crónica dun festival, cousa que nunca fixera ata o dagora, pero penso que merece a pena vendo o desastre que vos mostro a continuación.

Outra vez me centro en Rocktotal.com, este artículo está firmado por un tal Miguel Rivera, que desde que leo esta web, haberá case 10 anos, xa o tiña medio enfilado por ser o típico que pon que todos os discos son de notable para arriba e maravillosos, o cal denota un espíritu crítico bastante mediocre... Cando vín que escribía sobre o Sonisphere español, decidínme a darlle unha ollada, sobre todo para ver cómo se desenvolveron bandas coma Ghost, Within Temptation ou Children e cómo foi a resposta do público, pero atopeime con este "articulaso"...

Póñovos en situación:

SONISPHERE 2012

VIERNES, 25 DE MAYO

Escenario 1

17.20h-18-00h SIX HOUR SUNDOWN
18.15h-19:05h CORROSION OF CONFORMITY
19.20h-20:15h SONATA ARCTICA
20.45h-21:50h LIMP BIZKIT
22.20h-23:40h THE OFFSPRING
0.10h-1:30h SOUNDGARDEN
2.00h-3:00h MACHINE HEAD

Escenario 2

17.30h-18:15h RISE TO REMAIN
18.35h-19:20h SKINDRED
20.00h-20:45h KOBRA & THE LOTUS
21.35h-22:20h KYUSS LIVES!
23.10h-0:10h PARADISE LOST
1.35h-2:35h ORANGE GOBLIN

SÁBADO, 26 DE MAYO

Escenario 1

17.20h-18:05h SISTER
18.20h-19:10h MASTODON
19.35h-20:30h WITHIN TEMPTATION
20.50h-21:50h SLAYER
22.20h-0:20h METALLICA
0.50h-1:50h EVANESCENCE
2.10h-3:05h FEAR FACTORY

Escenario 2

17.35h-18:20h VITA IMANA
18.50h-19:35h CHILDREN OF BODOM
20.05h-20:50h GHOST
21.20h-22:15h ENTER SHIKARI
0.25h-1:20h GOJIRA
1.50h-2.50h CLUTCH

Imos aló coa "crónica":

(...)

En cuanto al cartel, sin duda Metallica vale por todo y es la excusa perfecta para al menos, comprar la entrada de un día, más si cabe el conocido como disco “negro” iba a ser tocado en su totalidad. Además de estos pesos pesados como Slayer, Machine Head o un estandarte del grunge de los 90 como Soundgarden servían como platos fuertes entre mucho rock gótico, Evanescence y Within Temptation.

Viernes 25 de mayo

El viernes comenzábamos andadura en un concierto algo descafeinado de Limp Bizkit. Sus mejores tiempos considero han pasado dejando a un lado esa rabia para ofrecer una pose rapera algo deslucida y chulesca que se salva gracias a temas como “Rollin” o “Take a Look Around” clave musical de Misión Imposible que sirvió para que muchos se acordaran de la grandeza de la banda perdida con los años.

Plato fuerte aunque unas cuantas veces visto ya era el de Offspring que o no vienen en años o tiran de repertorio en unos cuantos meses por partida doble. La juventud y la veteranía se daban cita conjunta para corear esos estribillos facilones que marcaron época en muchos estudiantes en los noventa. “Come out and Play”, “All i Want” o “Self Steem” serán siempre temazos a pesar de no escucharse con el volume que debiera la voz de su líder.

Paradise Lost tiraba de clase y oscuridad azul en el segundo escenario dejando una buena esencia, esa que en su reciente “Tragic Idol” han querido recuperar mirando al pasado. Así llegábamos al punto álgido ese que suponía tras 15 años la vuelta a los escenarios de Soundgarden, y quizás por la expectación suscitada la misma se convirtió en densidad y pesadez al ver algo diferente a lo esperado.

Chris Cornell no llegó a conectar con su público y las canciones, antaño geniales sonaron densas y con algún acople, a pesar de grandes hitos como “Black Hole Sun” que no pudieron salvar los platos de quien era el cabeza de cartel del primer día y que no supo dar la nota que se esperaba de ellos. Y es que en líneas generales resultaron tediosos haciendo que más de uno se dispusiera a charlar y beber más que escuchar su propuesta, antaño grandiosa.

Al fondo Machine Head comenzaba a sonar mientras nos alejábamos del recinto en busca de transporte particular dejado de la mano de Dios en los lejanos polígonos colindantes.

Ok. Vexamos: polo que parece, o "cronista" chega ó festival perdéndose ós tres primeiros grupos de cada escenario, estando entre eles ni más ni menos que Sonata Arctica ou Corrosion of Conformity. Prefire tragarse a Limp Bizkit antes que Kyuss Lives! (cousa para mín inentendible, pero alá cada un cos seus gustos), mira a catro grupos e decide irse nun dos platos fuertes do festival! Machine Head!

Pero tal vez eso non sexa o peor, o peor é que dos concertos non fala! Eu mesmo sen asistir podería ter escrita parte desta crónica, facendo cousas como dedicarlle a Paradise Lost unha única línea: Paradise Lost tiraba de clase y oscuridad azul en el segundo escenario dejando una buena esencia. Si esto é unha crónica, que baje dios y lo vea...

Sábado 26

A sabiendas de las grandes distancias y el cúmulo de gente que se esperaba el segundo día, hicimos acto de presencia en los alrededores del festival bien pronto para alimentarnos y refrescar el gaznate si bien el calor, las horas tempranas y demás parafernalia extra festivalera hicieron que entráramos tarde con Children of Bodom y Within Temptation habiendo repartido lo suyo en conciertos dispares en cuanto a sonido.

Metallica era la gran estrella y da igual si vienen cada dos años o pasan cinco el caso es que Hetfield y compañía son los grandes monstruos de siempre y el “Black álbum” merecía la atención de más de 50000 personas que aclamaron de principio a fin el estruendo musical impecable que reservaban.

Pantallas gigantes, fuegos y espectacularidad calculada consiguieron el desenfreno y los cuernos de todo el respetable, “Hit The Lights”, “Master of Puppets”, “The Shortest Straw”, “From Whom the Bells Toll” daban buena muestra de sus clásicos más conocidos,. “Enter Sandman”, su imperecedero “The Unforgiven”, “Nothing Else Matters” el orgasmo musical era tal que la locura invadía las primeras y últimas filas. Todo el mundo acudía a una “película” de oscar, manual metálico aplicado a la perfección que despertaba comentarios como “impresionantes”, “lo mejor que he visto nunca” o “la hostia puta” rugían en el aire con los cuernos en alto.

Impecables y realmente entregados en una actuación pocas veces vista por una banda que nunca defrauda te guste más o menos en ese directo. Así pocas bandas quieren salir después, de hecho Evanescence tuvieron que retrasar media hora su actuación algo que no pareció importar a los miles de fans que esperaron a ver a Amy Lee tras muchos años de ausencia. Piano y baladas se mezclaron con grandes canciones de una banda que si tuvo un cierto retroceso en su segundo disco parece haber recuperado aire con su nueva y homónima obra. Y cambiando de escena Fear Factory se vio obligado a cambiar de escenario mientras nos despedíamos de la nueva edición de Sonisphere.

(...)

Miguel Rivera / Álex Cotarelo

Segundo día, crónica: vimos a Metallica. Pouco máis se pode sacar destas líneas, porque como dice chegaron tarde a Children e a Within Temptation!... pero tranquilos, parece ser que algo sí que os viron; o suficiente como para decir de ambos "habiendo repartido lo suyo en conciertos dispares en cuanto a sonido."...
Logo, polo que vemos, pasan de largo a Ghost e Slayer!!! e vanse directos a ver a Metallica, único grupo xunto con Offspring, Limp Bizkit e Soundgarden do que se dignan a falar "algo" e que realmente demostran conocer e incluso nombrar cancións.

A crónica do concerto de Evanescence é outra que podería ter feito eu desde a miña casa: "tuvieron que retrasar media hora su actuación algo que no pareció importar a los miles de fans que esperaron a ver a Amy Lee tras muchos años de ausencia. Piano y baladas se mezclaron con grandes canciones de una banda que si tuvo un cierto retroceso en su segundo disco parece haber recuperado aire con su nueva y homónima obra.".

De Fear Factory, sabemos que estiveron no festival gracias a esta crónica pola súa única frase dedicada a eles: "Fear Factory se vio obligado a cambiar de escenario mientras nos despedíamos de la nueva edición de Sonisphere."

Parece que do escenario 2 pasaron completamente, é obvio que un non pode estar nos dous sitios ó mesmo tempo, pero... non sei, vendo que son 2 "cronistas" os que firman, eu intentaría darlle o máximo de información ós meus lectores e poñer a cada un nun sitio, polo menos nos grupos grandes, digo eu.
Pero se queredes poidovos facer a crónica ó seu estilo do que pasou nese escenario, vou probar: "Ghost dieron un concierto muy curioso, todos iban caracterizados con túnicas a modo de monjes excepto su cantante, una especie de sacerdote satánico con una presencia magistralmente elaborada. Los británicos Enter Shikari dieron un buen concierto con su mezcla de Post Hardcore con sintetizadores, y Gojira demostró sus tablas y su técnica. Finalmente la noche se cerró con Clutch."

Paréceme unha vergonza publicar esto, en serio. Pero paréceme máis vergonzoso que este tipo de cronistas reciban pases gratuítos por facer... nada? por ser "prensa"!? e que ainda encima se poñan chulos se hai alguén que se queixe do seu "traballo", coma este Motorjavi, que comentou:


Motorjavi

Hombre, yo creo que escribir una crónica donde se despacha la actuación de Machine Head en dos lineas (por cierto, horrible su sonido) y en una y media la de Fear Factory (que sí, empezó a las 4 de la mañana, pero con buen sonido en general), obviando además el pésimo sonido también de los Children Of Bodom y el espectacular y victorioso paseo de unos Gojira pletóricos……dibuja una crónica bastante floja y con escasa ambición profesional, no?
Que sí, que todos disfrutamos con Metallica, que, con esos medios, se presupone que siempre van a destacar, pero el metal y el rock actual son algo más que esta mítica banda de San Francisco, digo yo. No os lo toméis a mal, o,k? Es una opinión crítica con espíritu constructivo. A ver si el próximo año os lo curráis un poco más, igual que con las críticas de discos, que últimamente veo carente de bombazos que eludís y no sé porqué razón (ej: ¿qué pasa ya con la escena extrema del metal?).Un saludo!!!

  • Buenas caballero

    pues se hizo lo que se pudo. no entramos ni estuvimos en todo el festival por varios motivos, ni dan los pases que deberían para cubrirse de forma correcta y mejorable, por lo que nos limitamos a una mini crónica (no había ni pase de foto).

    En cuanto a los discos, llegan muchos que se dan prioridad a todo lo que se hace por internet, nos centramos más en lo físico y cosas que llegan que en downloads, sencillamente por agilidad y facilidad a la hora de trabajarlos. Y en cuanto al extremo, black y death puro descartamos hace ya tiempo ese tipo de género. Gracias. saludos


Aigh pobriños, que a culpa vai ser de que "non lles dán os suficientes pases para cubrir dunha forma correcta o festival" nin sequera pases de fotos... qué mal...
Neste momento teño a indignación aumentando, así que mellor me vou calar... pero se non vos dán os vosos puñeteros pases de "prensa" gratuítos, pois a pagar coma todo o mundo! Aproveitados! Que hai xente que fai crónicas nos seus blogs e foros pagándose coma todo dios o seu ticket e sabe qué grupos están vendo e se escriben unha crónica fana bastante mellor. Alomenos mostran ese interés do que por moitas webs coma Rocktotal parecen carecer...

APROVEITADOS!

Fuente