jueves, febrero 02, 2012

Críticas a críticos: Enid - Munsalvaesche por Tania Giménez

Había algo raro no portal de Queens of Steel... e non o digo pola colaboración de Sergio Fernández, que demostrou non ser un crítico demasiado profesional en reviews coma as de Metsatöll e Moonsorrow (ésta sobre todo é de pedir a cuenta...). Por certo, desde esa tiven varias visitas de xente da páxina desde Barcelona e Burgos, un saludo! ;D unha pena que non quixerades rebatir conmigo sobre as miñas "críticas a críticos", sería moi interesante falar de tú a tú o porqué de que "esto" está ben... ou mal... ou é sólo unha opinión... non temades, son ácido e directo, pero non son un maleducado e eu tamén acepto as críticas se están ben argumentadas.

Pero a raíz do meu último descubrimento, case me gustaría unha conversa sobre as críticas de tú a tú, sen axudas de internet nin wikipedias do Metal. Supoño que ahí é cando un demostra ser un auténtico fan, que oeu o disco/xénero/grupo en cuestión e pode rebatir as cousas sen necesidade de poñer nun buscador a ver qué opina outra xente sobre este grupo ou aqueloutro e logo formarse unha opinión. Supoño que se algún da páxina me está lendo (que seguro que se quedaron con este blog, porque non haberá moitos que teñan seccións tan... curiosas XD) saberá por onde vou... -conste que tamén me parecía un portal "raro" porque a cantidade de críticas por día é abismal.. (e logo eu pensaba que oía demasiado XD)... pero agora entendín mellor o porqué-.

Dito esto... vou decir que o outro día vín a miña lista de audibles por descargar do 2011 e atopeime con máis de 300 links ainda. Polo que a decisión foi rápida: zambullirme de cheo nos myspaces e youtubes e baixarme o disco se a canción ou o par delas que oín me pareceron interesantes. Ó final... case que fun baixando todo igualmente, ainda que fun borrando prácticamente o 99% a medida que baixaba. E é que hai moita morralla, sínto decilo.. pero canta máis música, máis do mesmo e máis clones.. con contadas excepcións, claro. A principal diferencia entre agora e hai uns anos é que case todos os grupos sonan ben ou moi ben, pero a mín ese é un tema que cada vez lle dou menos valor. Prefiro a calidade artística e compositiva e a creatividade, algo que non se pode comprar con diñeiro...
Para uns cuantos discos que tiña especial curiosidade, o que fixen foi antes lerme qué se decía deles por ahí, e así me pasou con Enid, grupo do que non sabía nada desde hai anos e que me deixara entusiasmado con Grandwanderer e Seelenspiegel. Foi toda unha sorpresa saber que volvían a facer música, ainda que sólo quedara o que parece fundador principal.

Creo que foi casualidade que mirara hai un tempo o portal de Queens of Steel e víralles a crítica, pero non lle fixen moito caso. Parecía estar ben escrita mirada por encima e pouco máis... qué se lle quere, non é que sexa un portal que me ofreza moita confianza XD
Ah pero foi hai un pouco que me atopei con Sea of Tranquillity e leveime unha pequena sorpresa... algo me dá que esto non é pouco habitual entre moitos portales "de fans" de Metal, pero tardábame encontrarme cun caso por mín mesmo. Intuístes ben: a semellanza entre unha e outra é palpable.... e por suposto a de Sea of Tranquillity está fechada meses antes que a de Queens of Steel...
Vexamos a fondo o caso (e por primeira vez, eu non vou comentar nada, senón que copiarei-pegarei dun lado e doutro e vós xulgaredes a similitude).
En verde, Queensofsteel, en azul claro, Seaoftranquillity:

Crítica Queensofsteel

Crítica Seaoftranquillity

Cada escena parece tener su propio sonido, ese es también el caso de Alemania con el Black Metal, donde la mayoría de bandas del género se suelen apropiar del término “War Metal”. Afortunadamente, no todo está todavía inventado y hay grupos que lo dejan bien claro. Ese es el caso de ENID puesto que la propuesta que nos ofrecen es bastante personal, o al menos para tratarse de la escena extrema germana. La formación vuelve a dejar claro cuál es su estilo con su nuevo “Munsalvaesche”, un álbum, como siempre, de Black Metal sinfónico con ciertos toques Viking y Folk.
De feito sólo comentarei aquí:
escena extrema alemana? Enid?
formación? Enid? se para este disco estaba sólo o jefe, Martin Wiese...

El Black Metal teutón se caracteriza por tener un ritmo veloz incesante, por tener unas guitarras afiladas que te perforan los tímpanos y por tener unas letras basadas en temas bélicos, pero los chicos de ENID no cumplen ninguno de esos requisitos, o quizás debería decir tópicos.
Although German black metal is often characterized by razor-thin guitar tones, war-themed lyrics, and an overall violent atmosphere, the music on Munsalvaesche is anything but that. Gentle symphonic passages, viking-styled clean vocals, and a strong traditional folk influence characterize Enid's sound on this album, and calling it "black metal" would be rather misleading to the unsuspecting listener.

Esta formación opta por hacer suyo un estilo ya muy usado, y lo logran con unas interesantes composiciones que se acercan mucho más al Folk que al Metal. Ante todo, es un disco variado, bien pensado, con las dosis justas de brutalidad para captar la atención del oyente, creando siempre unas atmósferas intrigantes. Temas como “Red Knight” son puramente orquestales, mientras que pistas más metaleros como podrían ser “Belrapeire” no dejan de lado los muchos elementos sinfónicos que tiene el combo, incluso juegan con unos sintetizadores que le dan un toque moderno y te hacen esperar escuchar un tema electrónico con aroma ochentero (pero, señores, las apariencias engañan). Esa última canción es una gran muestra de la diversidad del álbum y de que ENID no tienen fronteras, ya que llevan a su música influencias de muchos géneros distintos, algo que hace que cada corte tenga su propio sabor y su propia personalidad.
I've mentioned earlier that Munsalvaesche has a lot in common with classical and folk music, and that is especially apparent in the opening number "Red Knight" - a pure orchestral track that is epic beyond comparison. Most of the more metal oriented tracks also feature lots of symphonic and folky overtones, but there are also songs like "Belrapeire" that feature a much more modern and synth-driven approach. Munsalvaesche feels a tad inconsistent due to its excessive influences from different genres and styles, yet every individual song is enjoyable and well-composed. I guess slight inconsistency might be a drawback to making music as original as Enid have done here - make no mistake, Munsalvaesche is an incredibly unique and often enjoyable journey.

La variedad de este compacto hace ver esta obra como un viaje en el que cada parada está perfectamente estudiada para darte los respiros necesarios y también aportarte las emociones necesarias para que “Munsalvaesche” cree el efecto planeado en el oyente. Un sonido apacible, elaborado pero, sobretodo, bien compuesto y con mucho carácter propio.
The tranquility found in the gentle folk passages is stunning, and the metal sections come across as a bit generic by comparison. That's not to say that the heavy sections are bad, but more just to highlight how wonderful some of those symphonic passages are. I wouldn't call Munsalvaesche a flawless album, but it's a well-composed, original, and professional observation that fully deserves 3.5 stars.

Puntuación: 8,5/10