miércoles, mayo 11, 2011

Críticas a críticos: Dalriada - Igeret (2011) por Prince de Lu

Da web francesa VS Webzine, que sigo habitualmente desde hai bastantes anos, ainda que os meus coñecementos de francés se quedaron un pouco estancados en 2ºBUP, traigo esta review sobre o novo de Dalriada que me chamou a atención.
Si fai 6 ou 7 anos gardei a dirección de VS Webzine foi sen duda pola gran cantidade de noticias que trae, moitas delas de grupos franceses que por aquí non se extenden, e polas críticas de discos, as cales dependendo de quén as fixera tiñan os "suficientes huevos" para botar por terra un disco se facía falta, incluso non estando eu para nada de acordo, pero esta calidade crítica de decir públicamente nunha web con moitas visitas que algo non lle gustaba ó que escribía, fíxome gardala en "marcadores".

Sen embargo o outro día atopeime con ésta de Dalriada, na que tiven que usar o fulero Google Translator, porque había cousas coas que non me aclaraba (e non é que aclare moito máis, pero bueno, penso que se entenden as intencións do crítico):

La scène pagan est tellement saturée que les labels tentent de nous dénicher la perle rare au fin fond du trou du cul de la Hongrie, espérant sans doute un nouvel eldorado à la Pierre Woodman. Il est vrai que les groupes du cru n'inondent pas nos étals, entre les discrets Sear Bliss, Bornholm ou Forest Silence. D'autres sont plus productifs mais simplement inconnus, comme par exemple ces Dalriada qui signent ici leur sixième album (quatre sous ce nom et deux sous le nom Echo of Dalriada entre 2004 et 2006). Devant cette pléthore de sorties presque annuelles, on peut se demander pourquoi ils sont restés dans l'ombre si longtemps. Et puis on écoute l'album et tout s'éclaire.

Dalriada propose un album très correct, mais qui est exactement dans la veine des groupes teutons qui nous assènent des riffs identiques depuis six ans. Certes, le groupe a des qualités. Usant de sa voix claire puissante et de growls, la chanteuse Laura Binder n'est pas sans rappeler Masha d'Arkona en version vocale allégée. Sa voix claire un peu nasillarde est à rapprocher de la rouquine de Kalevala. Darialda ose aussi insérer des éléments plus originaux, comme un passage d'orgue hammond/harmonica sur "Hozd el, Isten", ou tenter des morceaux plus sucrés que la cavalcade standard ("Mennyei Harang"). Armé d'une production puissante et claire, le sextet a clairement des arguments... qui se résument un peu trop rapidement.

Le souci est que le fonds de commerce reste strictement identique à ce qui se pratique outre-Rhin. Malgré les variétés apportées, l'auditeur se retrouve confronté à un album de pagan à gros riffs. La filiation est assumée, avec l'intervention de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Ressort vraiment de l'album le premier vrai morceau "Hajdutane", le reste vaut moins que les peaux de lapin dont se couvrent les membres du groupe. Il est certain que vous trouverez des avis bien plus positif que le mien par ailleurs, les débonnaires du pagan metal ne manquant pas. Mais sincèrement, vous n'en avez pas marre de banquer pour des albums au contenu aussi léger?

Rédigé par : Prince de Lu | 10/20 |

Google traductor:
La escena pagana es tan saturada que las etiquetas que tratar de encontrar la perla rara en el fondo del culo Hungría, esperando sin duda, el nuevo Eldorado de Pierre Woodman. Es cierto que no grupos de n'inondent que nuestros puestos, entre los discretos Sear Bliss, Bornholm o Forest Silence. Otros son más productivos, sino simplemente desconocidos, como los que se inscriban aquí Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara.

Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años. Es cierto que el conjunto de cualidades. Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala. Darialda también se atreve a incluir más elementos originales, como un pasaje de órgano Hammond / armónica en "el Hozd, Isten", o tratar de música más dulce que el viaje estándar ("Mennyei Harang). Armado con una producción de gran alcance y claro, el sexteto tiene argumentos claros ... que resumen un poco demasiado rápido.

La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania. A pesar de las variedades de hecho, el oyente se enfrenta a un álbum de riffs pesados ​​a paganos. Paternidad se supone, con la intervención de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Primavera en realidad el álbum de la primera canción real "Hajdutane", el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?

Original para VS Webzine


Bien, por puntos:
"..Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara."
Con esta frase, o crítico deixa entrever que na súa vida oeu a Dalriada ou Echo of Dalriada e que colleu os datos dos discos no metal-archives ou na web oficial do grupo, eso deixoumo claro.
"Porqué se quedaron na sombra tanto tempo?"; penso que 5 anos (desde o cambio a Dalriada) non é realmente tanto tempo. O grupo labrouse -probablemente desde o máis baixo- a súa carreira e estiveron baixo un sello húngaro todo ese tempo, dicográfica que probablemente non dispoñen nin de medios nin de contactos para promoción fóra do país. A ascensión de Dalriada, e ainda que parezca mentira no mundo da música hoxe en día, veu propiciada por puro traballo -casi a album por ano!!- e calidade -xa intúo que Principe de Lu de Becquelar non está acostumbrado a eso, seguramente, xa que hoxe en día veñen a Century Media ou Roadrunner e xa che fichan a uns novos logo de sacar un disco e inflanos a promoción ata nos baños do Hellfest ejemgelus! Jesús!-.

"Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años." Aquí, non me queda claro de todo se se refiere a grupos idénticos ou discos idénticos.
Si é a grupos, este home non oeu demasiado Folk-Metal, porque penso que Dalriada son bastante inconfundibles, algo que se labraron eles soliños, e o de grupos teutones pffff jajaj
Se se refiere a discos de Dalriada -cousa que dudo porque na primeira frase deixa entrever que non os coñecía- hei de dicir que neste disco eu sí que oigo algo máis que o estilo propio do grupo, hai certas cousas que me deu a impresión de ter oído xa en anteriores álbumes do grupo, pero bueno...

"Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala.". Cooomo??? compara a cantante de Dalriada coa de Arkona, e coa de Kalevala, que naceron 3 ou 4 anos despois de Dalriada?? vamos bien.... aparte de que non lles vexo punto de comparación!

"La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania.". Aigh aigh Lu de Becquelar.... compararme a Dalriada e o folk húngaro co folk germano... -outra vez!- vamos aviados!!

"...el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?" Esta última frase non a pillei, pero algo máis se pode adiviñar deste extracto: tal e como fala dos "mansos de pagan metal" non creo que sexa un estilo nin que controle nin do que guste demasiado... tal vez debería de oír algo máis antes de comparar a Dalriada con Arkona, Kalevala e o folk metal alemán...
Unha crítica un pouco cutre...