Edito: Las actuaciones que METALLICA, SLAYER, MEGADETH y ANTHRAX ofrecerán el 22 de junio en el Sonisphere de Sofía, Bulgaria, se retransmitirán en directo vía satélite a partir de las 7 de la tarde y en alta definición en cines Yelmo de nuestro país.
Las cuatro bandas más relevantes del metal en los 80 se juntan por primera vez sobre un escenario, para rendir un tributo a la música heavy, antes sus seguidores más incondicionales. Yelmo Cines, pionero en contenido alternativo y retransmisiones vía satélite, en directo y alta definición, ofrecerá a todos los espectadores, en pantalla grande y sonido digital, una noche única e irrepetible en la que por primera vez compartirán escenario los integrantes de Metallica, Slayer, Anthrax y Megadeth.
Después de más de 25 años y carreras por separado, las cuatro bandas convergerán sobre el escenario del Festival Sonisphere en Sofía (Bulgaria) en un concierto, de más de tres horas y media de duración, retransmitido a través de las pantallas de Yelmo Cines en todo el territorio nacional.
A continuación tenéis la lista de las salas participantes en la retransmisión:
Yelmo Cines Islazul, Plenilunio, Ideal y Tres Aguas - MADRID Yelmo Cines Icaria y Sant Cugat - BARCELONA Yelmo Cines Imaginalia - ALBACETE Yelmo Cines Puerta Alicante - ALICANTE Yelmo Cines Espacio Coruña y Vigo - GALICIA Yelmo Cines Los Prados y Ocimax - ASTURIAS Yelmo Cines Megapark y Gorbeia - PAÍS VASCO Yelmo Cines Plaza Imperial - ZARAGOZA Yelmo Cines Berceo - LOGROÑO Yelmo Cines Plaza Mayor - MÁLAGA Yelmo Cines Gran Plaza-Roquetas - ALMERÍA Yelmo Cines Área Sur - JEREZ
Entradas ya a la venta en las taquillas de los cines o en el 902 22 09 22
Bueno, o prometido era deuda, así que aquí vos traio algunha cousa relativa á 1ª temporada de Mileth. Digo 1ª temporada porque o local da Uvigo pecha as súas portas ata o vindeiro ano académico, ou sexa, setembro ou outubro. Ata esa non sei moi bén cómo faremos. Eu de momento, necesito un par de semanas para as miñas cousas, así que non volverei a facer un novo Diario de vi-king de momento.
Ben, este último ensaio do viernes non resultou nada mal, unha pena porque íbamos polo bon camiño agora que hai que parar. Tal vez o punto negativo fose o meu, a miña guitarra tiña as 2 últimas cordas un chisco desafinadas e desluceu un pouco o bon traballo dos outros, eu creo. Ademáis como a miña guitarra se oía por encima de todo, todos e cada un dos fallos (que non son poucos a falta de máis práctica XD) se percibían o triple. ¡Para a próxima subídevos todos os vosos volúmenes!!
Ben, coma xa pasara da outra vez que puxemos unha cámara, o sonido dos teclados sona moi de fondo e a batería sona a cacharro (máis que alí no medio en vivo). Tal vez teríamos que ter posta a cámara noutro lado ou dirixir os bafles polos que salía o sonido do ordenador noutra dirección. Bueno, antes puxera Mourning Palace, así que agora poño outra diferente. Que ninguén se me queixe de que sonan máis unhas cousas ca outras porque xusto 4 pasos máis adiante sonaba diferente XD E sí... teño que comprar unha guitarra decente que non sone a raios XD
Aparte desta versión de Stormlord, tería que falar do realmente importante, que é a música propia. Como xa dixen antes, a cousa de vernos 2 veces por mes non axuda demasiado, e o de falar por internet tampouco, así que o traballo queda moitas veces para cando nos xuntamos en real. Ainda así tentamos que sone traballando cada un polo seu lado, así entre un e outro ímonos pasando archivos por internet, e modificando cousas e volvendo a pasar e volta a modificar e pasar. Traballo de chinos. Ó final damos feito para sacar versións máis ou menos audibles para guiarnos nosoutros mesmos. Desde logo non son versións definitivas porque non sonan ben e porque case que ainda estamos a modificalas cada pouco tempo (en pequenos detalles, o grueso xa está asentado). Entón, ata o de agora temos 2 propias, a primeira, que se chama Ith (6:05) con letra de Marcos, e a segunda, chamémoslle "dúas" (5:45 máis ou menos), ainda sen nome e sen letra. Vou deixar que as oiades un pouco, de dúas formas distintas. "Ith", versión demo, sen as voces, pequenos extractos desperdigados.
"Dúas", un pequeno extracto de 1:30 para saber cómo queda con guitarras, e a canción enteira tal e como a fun facendo eu na casa con batería-baixo-teclados.
Así polo menos si hai alguén que lle gustara quedarase co intríngulis de cómo sonaran enteiras e completas... no caso de que lle guste a alguén.. claro TT E ata aquí foi todo, o futuro dirá cándo, cómo e dónde nos volveremos xuntar agora que o local pecha, chega o vrao e los muchachos descansan y van de pendejos ás verbenas. Tempo de parada, pero sólo en principio, porque penso que entre Marcos e mais eu algo seguiremos facendo. Como despedida, un bonito retrato noso cunha fermosa panorámica da vida agreste que tanto nos justa.
Non puiden finalmente ir, pero houbera dado gusto ver ós soldados imperiales desfilar polas cochambrosas calles de Santiago. Digo cochambrosas porque non sei se sabedes que hai folga de empleados da limpieza e parece ser que o centro ule a gloria! De todos xeitos parece que a cousa foi un éxito, e xuntáronse máis de 10.000 personas para celebrar o trixésimo aniversario de "O imperio Contraataca". Habería uns tropecentos darth vaders, outros tantos jedis e Leias... pero bueno, supoño que eso tanto dá e a cousa era pasalo ben :D Ademáis, uns gaiteiros, non demasiados, a verdade, entonaron a marcha imperial ante os miles de flashes e cámaras grabando. Estaría moito mellor si foran máis, pero...
Aquí van algúns videos que foron subindo a Youtube. Óllo ó momento final deste, con Darth Vader intimando coa Princesa Leia XD
Mientras un grupo de gaiteros interpretaba la Marcha Imperial, Darth Vader pasó lista a las tropas y lanzó su mensaje, en la voz de Constantino Romero, doblador para España del personaje. "El Imperio sabrá recompensar vuestros esfuerzos", exhortó a los compostelanos.
... que obviamente non se move tanto por acó abaixo... Recén salidos, directo ó número 1 en Finlandia chega o novo album de Stam1na, grupo bastante popular por terras finesas, ainda que non tanto polo resto de Europa, supoño que cantar no seu idioma natal xogará na súa contra. Oíralles o disco do 2006 e gustárame bastante, tal vez non lle pillei o punto a "Raja", o seu do 2008, que durou pouco nos meus oídos. Agora estou a punto de coller con non demasiadas boas perspectivas o seu novo traballo logo de oír as cancións dos videos, inda así haberá que darlles unha oportunidade.
Por outra banda, os noruegos Keep of Kalessin chegan na súa primeira semana ó número 2 das listas do país! Dándolle cun canto nos dentes a todos os que vaticinaban que era un grupo que forxou o seu propio descenso ós infernos ó adentrarse na aventura eurovisiva... e ainda encima salirlles mal, supostamente "perdendo a proxección internacional que buscaban e perdendo ós fans que tiñan ó sacar unha canción que deslucía bastante o seu pasado musical". A mín, personalmente, "The dragontower" non me parecía tan mala canción, o que sí, tal vez non para un grupo coma Keep of Kalessin, pero parece que a experiencia non lles foi finalmente mal se conseguiron vender nos primeiros días ata chegar ó número 2! Teño que decir que "Reptilian" non está nada mal, moi progresivo e con cantidade de cambios e rexistros, pode que "The dragontower" sexa a canción que máis desentona con respecto ó resto.
Estes días verás 500 veces as imáxenes da celebración do Barcelona, outras tantas as dos ultras imbéciles destrozando cousas e collendoos para metelos na carcel (onde deberían permanecer unha temporadiña amén de pagar todos e cada un dos destrozos causados que finalmente pagará o erario público, ou sexa tí, que estás lendo esto, indirectamente estás pagando polo semáforo que aquel gilipollas que viche pola TV estaba pateando no suelo), tamén verás outras tantas veces o Zapatero intentando decir que "tiveron que decidir un recorte drástico", tamén oirás falar dos sindicatos que se van que non se ván á calle como bos insolidarios coa situación que temos, do torero "X" que é moi valiente a pesar de que lle deron unha cornada que casi o deixa frito, do desfile de moda talcual que lle dá por saco á maioría da población, pero como os gurús da moda que están detrás deso pagaron porque salira no "apartado cultural" das noticias, ahí temos todos os días a consecuente nova do "que se leva ou no", e por supuesto oiremos falar .. outra vez... nos 20 minutos que os telediarios otorgan ó fútbol (que non deporte) de que ó CR09 se lle caeu unha bota ou que lle deu un cariñito a Guti. Pero poido apostar, que ó igual que non se lle deu cobertura ningunha na TV á morte dun dos xenios artísticos do siglo XX como é Frank Frazetta, tampouco se lle dará a outro xenio doutra parcela artística como é a música: Ronnie James Dio. DEP Neon Knights (nun dos seus últimos concertos en vida)
O 20 de marzo de 1963, tres membros da Real Academia Galega presentaron nesta institución unha proposta histórica: Que se declarase o dia 17 de maio de cada ano "Dia das Letra Galegas" como data para "recolle-lo latexo material da actividade intelectual galega".
Manuel Gómez Román, Xesús Ferro Couselo e Francisco Fernández del Riego, expuñan que "con motivo de se celebrar aquel ano o centenario da publicación dos CANTARES GALLEGOS de Rosalia de Castro", a Academia deberia consagrar, con carácter de perdurabilidade, o simbolismo da data nunha celebración anual.
Estimaban que o libro rosaliano editado en 1863 "foi a primeira obra maestra coa que contou a literatura galega contemporánea" e que "a súa aparición veu a lle dar prestixio unviersal á nosa fala como instrumento de creación literaria", concluindo que representa "un fito decisivo na historia da renacencia cultural de Galicia".
Propuñase o dia 17 de maio, ó ignorarse a data da publicación do libro, por ser nese dia cando Rosalia de Castro llo adicou á tamén poeta Fernán Caballero.
Máis de 40 anos despois, celebrados días e dias das letras galegas, normalizada ou en camiño de normalizarse a situación cultural do noso Pais, é bo momento para facer un "suma e segue", un reconto dos persoeiros (dos "SEÑORES DA PALABRA") ós que ata agora se dedicou o Dia das Letras Galegas. Reconto breve de biografías e minimos anacos da obra, para deixar constancia da honra que merecen estes galegos sobranceiros.
Comezamos con palabras de Francisco Fernández del Riego (da Real Academia Galega), que lembra aquel momento histórico: "Fixen un escrito que asinaron comigo don Manuel Gómez Román e don Xesús Ferro Couselo, e sometémolo á aprobación da Real Academia Galega. A Academia aprobouno por unanimidade, e cursou a pretensión á autoridade competente.
E naquel momento foi instituida como festa anual do Día das Letra Galegas o 17 de maio. Escolleuse esta data porque CANTARES GALLEGOS foi o primero libro galego que tivo unha significación universal.
Xa este primeiro ano se editou un libro, unha edición critica de CANTARES GALLEGOS realizada por Bouza Brey. A festa tivo un alcance e unha significación extraordinaria, e foi moi ben acollida non só a nível literario senón nos ambentes populares.
Despois -a partir de entón- fóronse celebrando cada ano días da Letras Galegas adicados cada un deles a unha figura significativa das letras galegas, e hoxe está nun momento en que parece que responde xa ó que pretendiamos todos: Que a festa das Letras Galegas teña unha significación, un alcance e un eco non só nos ambentes minoritarios senón nos ambentes do pobo".
Texto do libro "Os Señores da Palabra". Editorial Ophiusa. Lugo. 1993
Penso que sería sobre o 2003 ou 2004 cando habería os primeiros amagos de xuntanzas entre Marcos, Simón e mais eu para facer algo. Non sabíamos moi ben o qué facer ou incluso qué cancións tocar, pero recordo que algún verán levábamos as guitarras e amplis e nos poñíamos no baixo de Simón a "improvisar". Non houbo moitos frutos, pero alomenos non o pasabamos mal. Un exemplo é o improvisado Ma Baker do video máis abaixo -bastante malo XD- pero bueno, era a primeira (e creo que última vez que o intentamos facer -exceptuando aquela vez do Ma Baker en versión funeral organ doom con Marcos ó piano "ultratumba-disco" XD-)
Mellor non saber o que salía dahí XD
Se non recordo mal, para as seguintes veces intentamos polo menos poñernos de acordo en qué cancións ensaiar, porque eso de xuntarse sin saber qué tocar é un pouco caótico. Así que creo que colleramos "Rebellion" de Grave Digger e a versión de Ensiferum sobre "Lady in Black" de Uriah Heep e ata non sei se nos atreveríamos con Metal Heart, xa non me lembro. Obviamente como o noso nivel na guitarra non era para tirar cohetes, non nos íbamos poñer con Dream Theater ou Opeth, así que pillamos 2 fáciles e ainda así non nos salían de todo ben. Pero bueno, hai que ter en conta que daquela nos xuntábamos como 4 veces ó ano, xusto cando eu volvía polo pueblo no vrao, e para a cuarta vez xa se notaba algo que tíñamos máis coordinación e as cousas salían mellor. Logo acababa o vrao e sempre repetíamos o mesmo "vaia oh! agora que xa empezaba a salir ben e compenetrarnos!...". Acórdome que daquela Marcos tamén empezaba a facer as súas propias cousas, pero dun ano pa outro era casi como aprender de cero para mín, e volvíamos ás mismas porque cando empezabamos a sacar algo decente, xa se había que ír.
A miña partida a Estonia enfrioume un pouco como "músico", tanto coa composición no ordenador coma coa guitarra. Janne, unha das recepcionistas que tiña no hostal deixábame de vez en cando a súa acústica e ainda lle iba dando algo, pero prácticamente nada. Un ano enteiro sen tocar nótase e moito, ainda que sólo fose un pouco cada semana polo menos vas mantendo o callo dos dedos pese a que perdas velocidade.. así que cando voltei e volvín a coller unha guitarra, sudei, porque se xa non tocaba moito allá antes, entón non daba pé con bola.
Simón "o cantante" ;D empezou a tar máis liado ca nunca e xa non se xuntou máis connosco, polo que á volta, as miñas xuntanzas foron únicamente con Marcos, pero intentamos que fosen algo máis habituales. Pouco a pouco volvín ó nivel anterior, que ainda que era malo, polo menos podía mover con algo máis de soltura as miñas entumecidas mans. Empezamos a cambiar un pouco o xeito tamén.
O que non cambiamos é a filosofía de que sempre hai que ser poser antes de tocar nada de Metaaaaaaaaal
Ir de viños á tarde en Lugo ist krieg (non ven a cuento pero falando de posers, esta foto mola XD)
Sería neste ano pasado do 2009 cando o programa de música me volve a funcionar, e collín na Universidade de Vigo un panfleto de publicidade que daba lugar de ensaio para grupos que teñan nas súas filas alguén que sexa alumno da UVigo. Aproveitando que aínda me quedan 5 asignaturas para acabar a licenciatura, pregunteille a Marcos e dixo que nos inscribiramos ipso-facto, que non lle importaba vir desde Santiago. O certo é que o lugar está perfecto para ensaiar, con batería simple, 2 amplificadores de guitarra e un de baixo, mesa, 3 micros... ademáis pregunteille ó tío que gardaba do sítio e confirmoume que se podería enchufar o ordenador para que sonase polos altavoces. Así empecei a traballar sobre bases de batería-baixo-teclados para tocar nolos dous por encima. Xa por fin non nos xuntábamos 3-4 veces no verán, senón que 1 vez cada 2 semanas (podía ser máis pero non estaba mal, e ainda encima gratis!). O feito de que se poidese "enchufar" o ordenador empuxounos definitivamente a "crear algo por nós mesmos", e penso que ambos sempre pensamos en facer algo mínimamente orixinal, que non fose o que fan a maioría de grupos -ehem sobre todo españoles-. Así que por suposto fuximos de todo o que sone a "rock-heavy-thrash" hispano e metalcore e demáis modas, e como a ambos nos gusta o folk, puxémonos un pouco no xeito de crear algo que fose forte, pero melódico, cunha guitarra base e outra facendo melodías a maior parte do tempo en vez de riffs. Ademáis a axuda dunha batería feita por ordenador coma se tiveramos a Mike Terrana ou o mismo Inferno de Behemoth sólo dependería dos límites que eu quixera poñer (ainda que sei que se algún día se fixese en real, habería que facela algo máis simple). E logo están os teclados e instrumentos de orquestación, que algúns sonarán peores ca outros, pero tampouco están mal de todo co programa que utilizo. Penso que a ningún dos 2 nos importa entrar nunha categoría estilística, o único que queremos é que resulte orixinal e que teña aire folkie, a ser posible con denominación. Penso que a pouco que faigamos eso é doado -salvo para a parte folkie con denominación- porque os dous temos unha bagaxe de escoitar cousas e un espectro de gustos suficientemente amplio. Tal vez o único que nos falla é o ensaiar e saber máis de música. Eu diría que o noso caso é xustamente o contrario que a maioría das bandas. Todos teñen uns coñecementos musicales e teóricos de sobra, todos os membros dos novos grupos teñen unhas guitarras de agarrate cuns amplificadores de 100 w pa riba, todos saben tocar os solos de Metallicas e demáis, pero á hora de facer algo novo eu non vexo demasiada orixinalidade que digamos. Todos son riffs refritos xa oídos mil veces e hoxe en día, sobre todo na escena española hai poucos grupos que teñan un sonido propio e cancións decentes. A mín realmente gustaríame aprender música, pero paréceme aburridísimo, e tamén me gustaría comprar unha guitarra que non se esteña caendo de vella (literalmente XD) coma a miña e ter un amplificador de máis de 20 w. pero.. supoño que teño outras cousas en qué jastar e outras cousas que estudiar que me sirvan máis no meu futuro en vez da música...
Volvendo ó tema, recordo que empezamos un día do inverno do 2009, os 2 solos e na outra dimensión chea de niebla que é o CUVI por esas datas. Falando con Tereza, unha amiga erasmus, díxome que tocaba un instrumento folk chamado bouzouki e propúxenlle ensaiar connosco, ó cal, sorprendentemente aceptou. Logo, un día de marcha, atopeime a un amigo, Levices, que xusto deixara a súa banda Vargtimmen e propuxémoslle vir ensaiar algún día, ó cal tamén sorpresivamente aceptou (nótese que daquela sólo facíamos versións, e non moito allá, que estabamos empezando a ensaiar). Tamén sorpresivamente, porque él xa estivera en bandas que deran concertos e tiña un nivel certamente alto co baixo, mentres nos... Así que chegamos a ser 4 durante un pequeno tempo, ainda que nunca ensaiamos todos á vez por unhas ou outras razóns. Pouco despois, tan só con 2 ensaios, Levices vaise a Francia, ainda que parecía que lle estaba a gustar o que facíamos. Ademáis a rapaza erasmus parou tamén porque se foi durante un tempo a Chequia. Volvería despois, pero creo que non era precisamente "o seu estilo" e íballe máis cousas tipo ambient e new age.
Éramos 2 outra vez ainda que por pouco tempo. A estudiante finlandesa da que son voluntario, Ida, gustoulle a idea de cantar e xuntouse con nosoutros, tamén sorpresivamente. E pouco despois outro día de marcha, atópome con Elías, vello amigo, tamén en varios proxectos, e ó comentarlle que estabamos a intentar algo, él dixo que estaba aprendendo a tocar a batería e que se unía sen problema. Eu sabía que tocaba a guitarra, pero pilloume de sorpresa eso da batería. Pero tal vez as baterías que eu faigo son complicadas, aparte de que usan doble-bombo e no kit do ensaio é unha batería bastante simple, así que, como dixo que tamén tocaba o baixo, pois collémolo como baixista, e parece que ata hoxe está contento coas versións escollidas e o material propio. E creo que na historia de Mileth, o nome que Marcos escolleu, estes 4 somos os que máis estamos durando :D Ida terase que ir no vrao, como estudiante erasmus que é, así que veremos cómo queda a cousa.
Desde un principio, personalmente preferín que fose Marcos quen se puxera coa labor compositiva. Creo que él ten moi boas ideas e que tal vez sexan de primeiras máis folkies que as que se me poidan ocorrer a mín. Polo que o que intentamos facer é que él me pase por mail o que fai, e logo eu aquí míroo e logo falamos para pulir, e vou metendo as baterías. Logo vólvollo pasar mezclado e decidimos outra vez si van ben ou non e volvoo a modificar e volvo pasar... Cando nos xuntamos no ensaio volvemos a comparar e vamos tirando. Ademáis é tamén él quen se encarga de facer letra e cantar, por suposto en galego e intentando que conte algo da nosa mitoloxía e lendas.
A mín gustaríame que nun futuro volvéramos a estar os 3 (máis outros, claro está).. quén sabe o que pasará e onde imos estar...
(unha foto moi artística XD)
Bueno, esta é por encima a historia das nosas arrexuntanzas, no próximo capítulo subirei algo do material propio, que non pasa das 2 cancións de momento (é o malo de verse 2 veces por mes). Debería ter feito estes posts moito antes, porque a miña idea era tamén subir as progresións que ibamos tendo, e agora dixéronnos que a próxima será a última vez que se abra o local neste ano académico... non sei qué faremos...
Como regalo de despedida, unha das 4 versións que facemos, con mal sonido, pero aló arriba óese moito máis a batería (tal vez non tanto os outros samples :/ que quedan solapados polas guitarras), pero espero que sexa reconocible :S
(fallos por doquier e desafines varios XD pero ó noso favor hei decir que arriba a batería e os nosos instrumentos oíanse bastante máis ca abaixo, de feito ó final xa me podedes ver facendo o vacío nos oídos pa desatascalos XD)
Nunha entrevista concedida a Rockpages.gr, unha webzine grega, o veterano cantante de Judas, Rob Halford non desbota que nun futuro faiga un mini-proxecto relacionado co Black Metal! Afirma que ama este estilo e que lle gustaría saber cómo podería salir!
Rockpages.gr : I was reading something you said last year, that you wanted to do a Black Metal album...
Rob Halford : Yeah!
Rockpages.gr : Still interested?
Rob Halford : I’m still interested... When I talk about these things... These are ambitions and dreams I’ve got. I love that kind of music, I think it’s brilliant! I just wanna see what I can do... I might do one song or two songs, I might do an EP of four songs... It might be absolute dog shit! (big laughs) You’ve got to dive in...
Pois á lista de preguntas sobre Halford, como que porqué se colorea a barbilla de negro ou tal vez lle sale dese color se sempre foi rubio ou cántos kilos pesará o traxe que leva en directo vou añadir unha máis: "fará finalmente un disco de Black Metal Rob Halford?"
Sempre recordo que cando o meu irmán traía polos vraos o ordenador eu metíame viciadas canto podía ó Warcraft I e II e ó Duke Nukem. Pero un día víno a él facendo algo que parecía música no ordenador. Pregunteille cómo iba e cando souben máis ou menos o básico, pasei de xogos e púxenme a fozar nel. Non tiña idea do que iba facer, sólo quería que sonase algo nese programa que se chamaba Impulse Tracker. Esto sería entre o 1996 e 1997. Así que a cousa de meterme a fuchicar algo coa composición veume máis ou menos cando máis música distinta empecei a oír. Aínda así, as cousas que facía ó principio de todo nin sequera as gardaba, sólo probaba e probaba. Había efectos e efectos e instrumentos (que sonaban a gameboy a maioría, pero o feito de poder mezclalos máis ou menos como un quería, parecíame un lujo). Recordo que incluso tiña unha libreta na que anotaba para qué servía cada un deses efectos e cómo sonaban e funcionaban (daquela o meu inglés non é que fora pa tirar cohetes e máis que entender na "Axuda", o que facía era probar e volver a probar). Supoño que a partir de agora tocará rirse un pouco, porque, e aquí ven un pouco a novedade deste post, vou sacar material obsoleto que facía cando era cativo. Non todo o que fixen cando tiña 15 ou 16 anos foi borrado, gardei unhas cuantas cousas na recámara a modo de "recuerdo". Incluído a primeira especie de canción, que gardei no mesmo día que souben dónde se lle daba para gardar cancións XD Recordo que tampouco controlaba moi ben o que eran os samples nin cómo se utilizaba moi ben todo esto, así que collín 2 instrumentos, unha batería basicota de bombo-caixa-platos e unha guitarra modo "punteo" que sonaba aínda peor cá da Game Boy, dinlle ó teclado dunha forma bastante aleatoria para "crear" algo e esto é o que saleu:
Grande, non? XD Pois ese é o meu primeiro contacto co Impulse Tracker. Logo estivera a facer máis cousas, pero todas eran dunha forma tan aleatoria coma ésta, e facíao sobre todo para practicar e aprender no programa, así que nin me molestaba en gardar nada.
Durante aquel tempo no principio de todo, intentaba meterlle o gusanillo ós amigos que me visitaban sobre facer música por ordenador e, ainda que pasei algunha tarde con Martín e Carlos, dame que non conseguín que lle dedicaran tempo... era complicado, eso enténdoo e igual non tiñan tantas ganas coma mín de aprender. Ainda así, nun daqueles anos fraguouse unha das cancións máis épicas da historia entre Carlos e mais eu, xurdida en escasos 15 minutos, con variedade, cambios de ritmo frenéticos, e momento épico central, a canción xurdeu dunha historia graciosa que tiñamos entre él e mais eu inspirada por un amigo e o daquela reciente disco de Judas Priest "Jugulator". A cousa é que nun complot de virtuosismo, cada un de nós collemos mitad do teclado, mitad dos instrumentos e mitad da pantalla ó mesmo tempo... qué pode salir de tan enrevesado movemento? "Aquí viene el Jugulector"
Épico.
Acórdome de que había infinidade de instrumentos, cada cal peor, pero que tiñan a súa gracia, e, intentando sacarlle partido, propuxérame facer cancións ou extractos sin moito criterio artístico de diferentes estilos. Un deles que sempre me deu especial rabia era o Techno-Dance, ó cal non lle collía o "arte" nin o mérito, e durante un tempo propuxérame facer algo do estilo para demostrar(me) que non podía ser tan complicado facer unha desas cancións... ou sexa.. sí, fixen os meus pinitos coma DJ experimental e gardeino (...como puiden borralo, pero deuse a casualidade de que o mantiven no ordenador). Sólo foron 2 cancións, pero oídas 13 anos despois (sí que vou vello carallo!) fanme a súa gracia:
Podería ser a banda sonora do Sonic ou do Starwing ou algo do estilo ou? XD Esa aínda era algo "alegrilla" pero creo que a vena "oscurilla" me empezaba a salir pouco a pouco...
Bueno, despois de a xente que esté lendo esto esteña a lanzarme pedras mentalmente (que as sinto...) vou seguir comentando e intentando conservar a dignidade. Penso que non foi moito despois destes "proyectos" de distintos estilos cando logo de saber o básico, intentei sacar algo máis serio, pese a que non eran intentos demasiado acertados como cancións en sí. Simplemente me poñía enfrente do ordenador e sin máis miraba o que me salía no momento, e nese tipo de días salíronme cousas coma "1.3 Oscuro". Nótese que como non tiña noción algunha temática ou artística de por onde iba ir, chamaba ó que iba gardando 1.2, 1.3, 1.4.... e como aclaración poñía unha característica da "canción", sexa "épico", "speed", "atmosférico", ou coma neste caso, "oscuro": "1.3 Oscuro"
Como se pode notar, tal como se fora un alumno en prácticas, había instrumentos que sonaban máis baixos, outros máis estridentes, a estructura era indefinida... (aínda que esto sempre me acompañou ó facer algo XD) "1.4 Dobles bombos" penso que está claro o que un se pode atopar ahí... sobre todo hacia o final XD Con razón un amigo que tocaba a batería me decía que facer en real o que facía eu co bombo era imposible..
"1.5 Epico" sempre foi unha canción que me gustou, pero como estaba probando diferentes guitarras, aquí metéralle un sample moi malo que en agudo (como debía estar probando daquela) quedaba bastante mal. Os "punteos" tampouco axudaban moito, pero si hai unha cousa que aprendín utilizando este programa e facendo música por ordenador foi a valorar a grupos que non teñen bon sonido pero que teñen boas cancións. Axudoume a disfrutar a música a outros niveles. Ainda que claro está, tamén escoito con gusto unha boa producción.
Algo que sempre me gustou tamén foron as versións doutros estilos en plan Metal. Había unhas cuantas feitas por outras personas e unha cousa boa deste programa é que te podías meter a modificar as cousas dos demáis. Así que un bon día recordo que collín a canción "Fading like a Flower" de Roxette que alguén fixera con instrumentos moi cutres, pero máis ou menos fiel á orixinal e metinlle unha batería e unha guitarra polo medio e saleu esto:
Ese sample de guitarra que sale nesta canción sería do que me apropiaría para todas as seguintes. É un sample dunha guitarra moi "Thrash Metal", e non me desfixen del ata hoxe.
Fai uns anos decidín coller algunhas das cancións pre-Albor Bizarro, e xuntalas para non perdelas no programa para sempre (este programa garda as cancións nun formato raro .IT que para ser lido no Guaynamp fai falta un plugin ou unha carallada desas). Ese CD con cancións novas que me quedaron no aire coma "Lúa de Decembro" ou "Progresión Hacia o Caos" e cancións antigas estou pendiente de "sacalo", pero teño moi pouco tempo últimamente e cada vez que me poño co programa agora é para outras cousas. Unha desas cancións antiguas que non me dán tanta vergoña é esta: "1.9 Hev-Prog" (teño que pensarlle un título algo mellor para cando a meta coas outras XD Canción que dudo que ninguén oíra ata agora:
Non é moito allá, pero polo menos os volúmenes están compensados e os cambios de ritmo máis ou menos dán o pego.
Pola época desta, foi cando empecei a coller a guitarra española olvidada na miña casa e empecei a practicar algo pola miña conta. Total autodidacta, mirando vídeos e algunha partitura de números empecei a darlle pola miña cuenta, e pouco despois empezaría a sacar algo para algunha cousa no Impulse Tracker.
Seguín posteriormente facendo cancións polos veráns e xa máis activamente cando nos trasladamos a Vigo e tiven ordenador na casa máis que 3 meses ó ano, cousa que me deu máis continuidade para "xogar" facendo música e crearme a mín mismo como compositor (ou algo parecido).
Así foi como no 2003 xunto suficientes cancións con xeito (ou o que eu cría xeito) para facer un "álbum-demo" que non salería prácticamente do meu pequeno círculo de lectores. Recordo que daquela estaba interesado na mitoloxía antigua, e lía bastante da babilónica-mesopotámica, así que cando lín o Enuma Elish, gustoume o concepto. O "Enuma Elish", o xénesis babilónico, o poema da creación, o escrito no que se basearon moitas relixións posteriores para escribir os seus propios xénesis, coma a cristiana ou o islam. O xénesis dos xénesis era un concepto que me gustou e que cadraba co que quería para o meu "one-man-project", posto que estivera un tempo barallando outros nombres que desbotei porque non quería unha palabra/s en ningún idioma. Quería un nome propio, que significase o mesmo en todos os idiomas. Daquela acórdome que había unha demo dun grupo israelí rulando por entre os Mp3 chamado Enuma Elish e pensei que se ese grupo se facía famoso, calquera que buscase por mín nun futuro podería confundirse, así que lle quitei o "h" final, que tamén é válido para a traducción ó español.
O disco autotitulado podédelo descargar da páxina de "EE Music" coma os outros. Nun principio non había ningún concepto detrás, simplemente tiña feitas cancións e títulos ó azar, e funos xuntando. No momento que o tiña listo dinme conta de que tanto no contido coma no títulos había algo moi oscuro e personal, e que realmente esa era a banda sonora dun momento non moi amable da miña vida, como era a soidade, unha misantropía crecente, e o noxo da xente ó meu redor. Todo o que estaba a facer no programa facíao sempre nun estado de ánimo non moi positivo debido ó meu forzoso traslado a Vigo e a novas compañías que non me animaban á confianza nin integración demasiado, polo tanto pasei unha larga tempada dentro da casa sen saír en absoluto nin de noite nin de día, únicamente ó instituto. O único que me supoñía unha liberación era volver ó pobo onde sí tiña ós meus de sempre. Así que casi sen querelo nin bebelo, "Enuma Elis" era o disco conceptual da liberación artística do lado escuro da mente.
Algo parecido sucedeu cando collín outras cancións pre-Enuma Elis disco, púxenlles nomes, e, sorpresa! poñéndoas no orden correcto formaban unha metáfora do ciclo da vida. Os nomes foron postos unha a unha e segundo o que sentía oíndoas, ou sexa que non foron a propósito. O único que foi deliverado foi o orden porque me dín conta de que o disco collía un sentido redondo. Ainda que fixen esa selección despois do do 2003, realmente ese era o primeiro disco como tal de Enuma Elis.
No fondo, sempre que estaba a facer algunha canción, sempre o tomaba coma un ensaio, coma un método de aprender mellor, tanto a compoñer, como a sacarlle o máximo partido ó programa. E tal vez Albor Bizarro sexa coma un precalentamiento. Hai cancións de todo tipo, desde black atmosférico, thrash, progresivo ata techno-metal. Tamén lle añadín a que considero a primeira canción que fixen como tal, "I". Ou sexa, un poupurrí de cousas. No do 2003 tal vez sexa un ensaio máis serio, e no do 2006, "Obscura Epica" pode que pensara máis en cómo deberían ser as cancións desde un principio. Pero ainda así sempre pensei que ningún deles eran o disco definitivo que eu sacaría, porque éste tería que tar pensado non de maneira individual, senón colectiva. O concepto tería que ser moito máis consistente, e añadiríalle letras ás cancións, non para ser cantadas senón para ser lidas mentres se oíse o disco. A cancións máis largas, historias máis largas... que a duración dunha influíse na outra e que houbese correlación entre o que se le (a unha velocidade normal) e o que se oe. Esta era a miña idea desde que empecei, pero é complicado e levaríame tempo. Ademáis de todos xeitos, necesitaba practicar en exprimir o programa e a única forma é facendo cancións e experimentando, pero vino así desde fai tempo.. cada demo-album era un paso máis. E penso que tamén se pode notar de disco a disco que hai melloría no sonido (dentro das posibilidades), nas estructuras e nas composicións.
Por ahí do 2006, logo de recompilar e traballar Obscura Epica, Impulse Tracker foise co vento... mellor dito foise co Windows XP, que non aceptaba MS-Dos. Menos mal que me deu tempo de acabar a miña última creación ata a fecha "Lúa de Decembro". Esta canción foi rematada en Septembro de 2006, a escasos días da miña andanza polos extranxeiros, e foi creada especialmente para os amigos que me despediron (non fora ser que fora para sempre, nunca se sabe qué lle pode pasar a un nun ano enteiro XD). O nome "Lúa de Decembro" alude únicamente á noite na que nacín xa fai boa. Como tiña amigos que difícilmente iban gustar dalgo "moi metal" ou moi "escuro", decidinme por unha rama un pouco máis suave e "mainstream" (qué vendido!) pero co meu sello e tamén moi progresiva (de feito non ten nada que ver o comezo co final). E ata ahí. Cando cheguei de volta, o Impulse Tracker xa non funcionaba e estiven 2 anos apartado da composición por ordenador, e pensaba que o estaría por sempre. Este ano pasado leveime unha alegría cando descubrín que había máis xente que botaba de menos a "simpleza" relativa do Impulse, e idearon un clon chamado Schism Tracker, que é co que traballo agora. Non é exactamente igual, pero vale de sobra.
Sempre tiven a idea de que non hai que mirar moito atrás, algunha vez me preguntaron (ou case afirmaron) se me gustaría levar esta música a terrenos reales, con xente real, e a verdade é que non estaría mal, pero nunca volvería sobre o mesmo. O feito, está feito, tería que ser algo fóra do normal para que considerase traspasalo a música en vivo. E, salvo a última canción, o resto non o considero para tanto, preferiría traballar en cousas novas si tivese esa oportunidade. Veuseme esto á cabeza porque houbo moitos riffs e ideas que se me quedaron perdidos polo camiño, pero que non sabía cómo continuar ou me daba vagancia poñerme con algo feito igual fai 3 anos e que se quedara nun punto morto. Ésta é outra cousa das que ninguén salvo eu mesmo oeu antes, ideas mortas no camiño... que igual hai algunha que está ben, pero que nunca recollín nin reciclei: 2.5 e 2.6, dúas cancións que tiñan toda a pinta de levar un estilo thrash-melodeath, gustábanme no seu tempo, pero non souben seguilas:
Ideas perdidas xa na época de Obscura Epica: 3.5 e 3.6 boas ideas pero había algo que me fixo parar, poida que fora empezar a concentrarme noutra canción
3.9 moi happy
Ideas post Obscura Epica (para o que sería novo album) 4.1
4.3
"Iron" é unha versión dun xogo de Game Boy (da antigua) que quedou a medias e sen pulir. Iba a formar parte da demo de cancións rescatadas que levo pensando facer desde facer uns anos. Ahora que poido tal vez a complete, ainda que como xa dixen, dame vagancia volver a ideas pasadas.
Por certo, no post de influencias faltoume añadir algo dos 2000 unha das maiores nos últimos anos, sobre todo no que se refire á batería: Behemoth: probablemente un dos mellores grupos de Death Metal da historia, e cuios Thelema.6 e Satánica pasaron polos meus oídos máis veces aínda que aqueles dous da cinta de Annihilator.
Falando de Behemoth veuseme á cabeza que cando alguén intenta clasificar a Enuma Elis suele ter problemas. O estilo de voz sempre axuda, pero en grupos instrumentales faise complicado. Non é o meu propósito facer algo diferente porque sí, simplemente me deixo levar por todo o que me gusta e o que faigo sale desa mezcla, pero en parte reconfórtame ver que a xente non lle sona a nada anterior nin o pode clasificar fácilmente. Acórdome que fai moitos anos alguén me dixo que algunhas cousas lle recordaban a Children Of Bodom.. agora fai pouco, unha páxina rusa que colgou o meu disco púxome "Progressive Gothic/Power Metal". Eu meteríame no saco indefinible de Dark Metal. Un pouco de todo.
Con moito escepticismo, enviei fai 1 ano e pico a canción "Lúa de Decembro" á web de metal Metalicia, resultando que entrou na selección dun segundo recopilatorio que estaba a facer sobre calquera tipo de metal feito en Galicia, con opinións moi dispares. Desde que considera "unha broma de mal gusto" incluír eso, ata sorprendentemente quen lle pareceu algo orixinal e audible. A destacar que entre as 28 do recopilatorio, escolleronme ésta como entrada a unha entrevista radiofónica do máster da web, ante o meu asombro, que sinceramente busquei si realmente a cadena de música estaba enchufada á radio ou ó winamp porque non me cría que a miña música estivera sonando pola radio. Máis que orgullo, sentín moita presión e casi prefería que a quitaran canto antes.
Posteriormente recibín algunha "oferta" para seguir con esto, un amigo que ten un programa radiofónico sobre videoxogos que quería unha cabeceira orixinal, ou uns amigos dun grupo de thrash death que querían que lle metese algún sample á súa música (cousa un pouco complicada).
Agora e gracias á unión con Marcos sácolle partido ó programa para facer teclados e bases de batería-baixo para creacións máis "reales". A ver qué se pode facer... o malo é que estamos demasiado pouco en contacto directo... e a partir de Xunio vai ser peor :(
Esta recopilación pretende ser un muestrario de bandas que, ainda que tiveron un bo traballo musical previo, parece que o deixaron por razóns descoñecidas, ou tal vez estiveron ou están a traballar nun disco eterno que nunca chegou. Supoño que moitas veces un escaso traballo ou interés de discográficas pouco activas probablemente axudaran a chegar a este extremo, pero que non quita que os seus discos debut ou os últimos que sacaron, agora xa lonxanos no tempo, sexan pezas que non habería que deixar escapar.
A primeira entrega será co grupo español Ouija. Un primeiro post que intentará gardar un sentido positivo sobre estas "bandas perdidas" a propósito de que xusto esta semana, Ouija confirmaron que volven a traballar nun novo disco logo de 13 anos.
Aparte dunha cultura musical pobre, España nunca se mostrou coma un país no que o Metal fose un movemento moi seguido e probablemente esta sexa unha das principales razóns polas cales nunca surxiron demasiadas boas bandas. E xa non digamos bandas con proxección internacional. Se nos metemos no mundo de subestilos máis underground dentro do Rock-Metal coma o Black Metal, é obvio que atoparemos aínda menos bandas, entre as cales rara vez se pode escoitar algo con certa calidade ou orixinalidade.
A mediados dos 90 o Black Metal estaba no seu esplendor, e aínda que parece que en España vivísemos nuns eternos 80 na maioría do Metal e as modas sempre tenderon a chegar 3 ou 4 anos tarde, podémonos encontrar cun dos mellores lanzamentos do Black Metal a nivel estatal de mans duns descoñecidos de Huesca chamados Ouija.
"Riding Into the Funeral Paths" foi editado por Repulse Records en 1997, sello previo a Xtreem Music que logo de oír unha demo decidíronse a sacar rápidamente un larga duración. A pesar de empezar a compoñer máis material, a banda disólvese pouco despois, parece que debido a desaveniencias entre os membros. O cantante Midgard máis tarde formaría outro grupo de Black Metal chamado Spellcraft, tamén de black metal. A finales do 2009, decídense a resucitar Ouija, que prácticamente neste tempo adquireu o estatus de "banda de culto" por sólo ter un disco editado con boas críticas dos medios e desaparecer en principio para sempre xamais.
Dentro de "Riding Into the Funeral Paths" podémonos encontrar un black metal con tintes suecos e melódicos, que tamén nos poden recordar por veces a uns primeiros Satyricon ou Cradle Of Filth. O sonido non é o mellor pero cumple, e as estructuras das cancións son variadas e manteñen unha boa cohesión e atmósfera durante todo o álbum. Pode que non sexa un disco que supoña un hito na historia do Black Metal, porque segue a ser Black Metal sen moita orixinalidade, tratando os temas típicos do xénero, pero son indudablemente xa parte da historia do Metal Underground español.
Como curiosidade, a xenial portada do disco está feita por Joe Petagno, autor tamén das famosas de Motörhead.
1. When the Sun Shall Die 05:33 2. Crossing the Seventh Gate 05:23 3. Unbriedled Transilvanian Passion 05:56 4. Hear the Call of Wolves (Fullmoonlight Lovers) 07:12 5. Before a Possible Relapse 05:10 6. In the Witching Midnight 06:30 7. Riding into the Funeral Paths 05:51 8. Holocaust in Heaven 01:34
Logo de 20 anos desde a súa última colaboración, Pedro Almodóvar e Antonio Banderas xuntaranse para facer unha peli. Ata ahí todo normal... ata que leo que é unha peli de terror!! E Almodóvar sabe facer eso??? jajaj Non me poido imaxinar moi ben o resultado... a cousa é que intúo que non será algo de terror propiamente dito coma os amantes do xénero o entendemos. Probablemente sexa igual que toda a broza de pelis insulsas e sofocantes de Almodóvar pero cun toque "thriller", porque me dá que o sobrevalorado director está demasiado encasillado no seu mundo de drama-comedieta-social-sexual de tonos rosas.
He aquí unha das últimas veces que o cine uneu a estes 2 artistas:
La ley del deseo (Almodóvar, 1987)
A peli chamaráse "La piel que habito" e será rodada no próximo vrao, e esto é o que dice Almodóvar sobre a súa "terrorífica" obra:
"Es difícil definirla", añade el cineasta sobre su nueva película, "y aunque sí, se acerca al género de terror -algo que me apetece mucho porque nunca lo he tocado-, no respetaré ninguna de sus reglas. En cualquier caso, es la película más dura que he escrito y el personaje de Banderas es brutal. Un hombre que encarna el abuso de poder más absoluto, sin ningún escrúpulo. Un ser terrible que se cruza con otro personaje con una capacidad indescriptible de supervivencia y al que somete a unas pruebas que yo no había pensado que podría escribir jamás".
Xa, terror sin reglas do terror... esto úleme a drama-thriller XD
"La historia narra la venganza de un cirujano plástico contra el hombre que ha violado a su hija."
... en Suecia! qué vos pensábades! A verdade é que cousas coma esta sólo pode ocorrer nos países do norte! Parece que os blackmetaleiros suecos puxeron o seu novo single "Reaping Death" á venta exclusivamente a través do Sweden Rock Magazine, e o pasado 21 de Abril a International Federation of the Phonographic Industry certificou a venta no país de máis de 10.000 unidades. O novo album, "Lawless Darknesss" sairá o 7 de Xunio.
Ah que lembranzas as daquela comunión... bueno a verdad é que non me acordo de nada XD pero qué bonitas as fotos!
Boh! vou pasar da 3ª persona que é un rollo falar así. Parece que teña falando do Quijote.
Tal vez nese comezo de década foi cando empecei a experimentar con músicas diferentes. Poida que farto de oír sempre as mesmas cintas de casette, dinme conta que había algunhas camufladas que por unha ou outra razón (por ser anteriormente consideradas ruído ou mal grabadas ou novas que aparecían sen máis) permanecían vírxenes ós meus oídos. Era o caso exacto de Reign In Blood. Unha portada horrible que parecía feita por un neno de 5 anos cun trauma psicolóxico e unha grabación que debía rozar o trasvase de 10-15 cintas anteriores debido a que o ruído ambiente casi superaba ó das guitarras, ademáis dunha velocidade inusual na forma de tocar facía que un se considerase seriamente gastar o seu tempo nesa "trapallada". O máis "fuerte e rápido" que oíra e me gustara ata daquela podía ser Kreator ou Testament, e cando lle "collín o gusto" a aquel de Slayer (tería un día moi moi aburrido) pode que fose un "brote verde" de vena osopandera. De feito, ó pouco tempo aparecería nas estanterías un dos maiores discos de Thrash da historia, imbatible por ningún americano nin alemán, "Dreamweaver", e xa quedaría para os anales a afiliación mental coa música de corte rápido con un servidor. Outras cintas/LPs tamén empezaron a aparecer pola casa á par que redescubría cintas e vinilos empolveados e o espectro de grupos molones empezouse a ampliar: King Diamond, Queensrÿche, Anacrusis, Blind Guardian, Iced Earth, Annihilator...
Falando de Annihilator, penso que coma todos, tamén tiven a miña época de "ese disco y sólo ese". Pois creo que nunca tanto oíra durante tanto tempo seguido a cinta de 90' que contiña "Alice In Hell" e "Never Neverland". Fora unha auténtica locura. Posteriormente pasaría con "Imperio de Paletos" de Ñu, "Kings of Metal" de Manowar -relativamente tardío descubrimiento-, "Black In Mind" de Rage, "Prince of the Poverty Line" de Skyclad, "Symbolic" de Death, "The Principle of Evil Made Flesh" de Cradle... pero igual non tanto coma con Annihilator.
Ese batería sí que ten pouca sangre, parece que teña medo de malghastar os platos XD
Ah... podedes pensar que coma pequeno metaleiro non compartía con demasiada xente o meu gusto polo extraño, pero aínda había algún contemporáneo que se deixaba inducir pola "música satánica" que desprendía miña casa. Un deles foi Carlos, que non sei se estará lendo esto, pero que se acordará dos vraos por Alfoz nos que cada vez que chegaba á casa, xa se predecía desde fóra do "cuarto de estudios" un ambiente que nin no Helvete con Euronymous. Non sei a razón nin o cando, pero a cousa é que Carlos empezou a mirar a música doutro xeito durante aqueles anos, sobre todo con King Diamond/Mercyful Fate e aqueles riffs bestiales de LaRocque (que aínda me enterei fai pouco que participou nun album con Death! Por certo, hai que ser Moi Metal para levar unha camiseta con gatos yeeeh!!)
Famosas eran aquelas tardes mirando as revistas Heavy Rock e Kerrang! antiguas cual peluqueras co Hola e ríndonos das fotos e poses dos "trvemetaleiros" (tal vez ahí radique a posterior afición dun servidor por parodiar e rirse do metal e das películas?). Outro compañeiro de batalla foi Kanero, ó que enviciei a oír heavy-hardrock no colexio e decíame que puxese cintas nas excursións de clase e de ajedrez (sí qué pacha! e a mucha honra, campeóns de lugo e 4ºs no campeonato gallego -ehem 4ºs de 4 provincias, pero cuartos ó fin e ó cabo! XD-). Por eras será recordado aquel momento no que o Kanero dí: "hey tío comprei o novo de Manowar! .. está regular.." e eu "o novo? sacaron un novo?" ensinamo e resulta que era o "Into Glory Ride" XD
Logo do Grunge chegara daquela o New Metal, con aquel outro estilo comercial de vestirse con gorras e pantalóns cortos que xerminaran grupos coma Sepultura, uns Anthrax moi vidos a menos e Pantera -grupo sobrevaloradísimo que sólo sacou un par de discos decentes. Estou seguro que a morte de Dimebag xogou a favor para facelos un grupo de culto (hala matádeme XD)-. Por esa época empezouse a mirar máis de outras fuentes que non fosen o "thrash-death-heavy-hardrock", así que por ahí de mediados dos 90 foi cando un servidor empezou a descubrir o black metal!! E tal vez os 2 discos que fixeron interesarme neste estilo (as cousas anteriores de Celtic Frost e Bathory non me resultaban moi rechamantes en xeral, a decir verdade) foron aquel primeiro de Cradle Of Filth e sobre todo o de Diabolos Rising, "666", un disco extrañísimo que mezclaba industrial, con black metal, con ambient e cantos tribales, e que tal vez se o volvera a oír enteiro non aguantaría XD ou igual sí, ahora de volta a oír "Gimme Blood or Gimme Dead" non está tan mal! Recordo especialmente oír asiduamente entre os poucos CDs que tiñamos ese de Diabolos Rising, o de Sabbat, o Black Vanity de Cemetary e o Wildhoney de Tiamat.
A mediados dos 90 é cando xa no instituto, véxome influenciado pola mente calenturienta dun rapaz do que nunca máis se volveu a saber: Xan. Baixo un corte de pelo de raia ó lado, gafas de chaponcete e risa de Beavis&Butthead ocultábase un personaje a leche de curioso. Foi él quen induceu á miña mente adolescente a escoitar máis detenidamente o "Battles in the North" de Immortal, Sinister, Cannibal Corpse e outras cousas das que xa oíra falar, pero que nunca me chamaran en exceso. A cousa é que ese homiño pedía cintas de casette a distribuidoras underunderground que deberían ser prohibidas por causar estragos neuronales ante a súa reproducción continua. Acordareime sempre do caso daquela cinta dun one-man-band polaco creo recordar de extremo black chamado Svarog cunha portada dun lobo bufff... vaia broza!! fijo que Xan foi un dos poucos en todo o mundo que lle comprou esa cinta XD Por certo, a súa nai, según afirmaba o propio Xan, re-compraba as cintas que él adquiría para tiralas e logo poñíalle un rosario na cabecera da cama... Tal e como o conocín, dunha maneira un pouco repentina cando me puxeron ó seu lado na clase... desapareceu sin decir máis... e nunca se volveu a ver. Martín era outro que se deixou influenciar polos poderes del metal e agora vaille moito mellor :D Metal is your friend. Eran grandes aqueles montaxes de audio/video na súa casa! qué lembranzas!
E posteriormente o metal uniunos tamén a Marcos Rock&Troll, Simón o Cantante e a mín compartindo posteriores juergas, discusiones metaleras y bailes varios. Como ben se pode observar, velaquí estamos rememorando un dos grandes artistas contemporáneos, Golimar!
Tal vez fora nesa época cando me empecei a abrir musicalmente a outras cousas novas e deixei bastante de lado todo o que era clásico, cousa que me quedou case que ata os días de hoxe. Ademáis, non é que foran os mellores anos do Heavy-HardRock. Difícilmente se pode sacar algún disco bon deses estilos entre o 91 e o 99 (en comparación coas décadas pasada e posterior). Ainda que teño que admitir que no seu tempo me gustara o denostado X-Factor de Maiden, o retorno silencioso de Helloween con Master of The Rings e logo The Time of the Oath ou cousas do que empezaba a ser o novo "Power Metal" coma Angra ou os 2 primeiros discos de Hammerfall. Pero como dixen, eses anos plagáronse de descubrimentos do tipo de Moonspell, Paradise Lost, Crematory, Novembre, Therion (Immemorial aquel teclado do Ho Drakon Ho Megas eh? Martín? :D), Dimmu Borgir, Satyricon, Dark Tranquillity, Dissection, Orphaned Land, In Flames, At The Gates, Carcass e aquela hornada de grupos tan novedosa...
e sobre todo Skycontact de Phlebotomized!!
e "La Masquerade Infernale" de Arcturus, un disco que cambiou por completo a miña anterior percepción da música.
Do mesmo ano ca este de Arcturus é o "Legendary Tales" de Rhapsody, outro máis que xunto a Bal Sagoth e Therion promoveron que me interesara moito máis por escoitar música de corte épico, e seguramente de ahí foi cando empecei tamén a oír bandas sonoras de pelis e algo máis de música clásica, que non é que me chamara moito a atención anteriormente. É probable me olvidara dalgún básicote que influeu na miña forma de ver e concebir a música, pero estes son os que recordo neste momento, e penso que influencia de toda esa hornada de gothic-doom e melodeath noventero (que para mín era sempre blackheavy XD) se pode ver algo na música que me saleu despois.
A web musicradar.com, en asociación con Metal Hammer, realizou unha encuesta na que participaron 6000 personas entre músicos e fans sobre os 10 mellores discos da Historia do Metal. Velaquí os resultados:
01. METALLICA - Master of Puppets (1986) 02. IRON MAIDEN - The Number of the Beast (1982) 03. GUNS N" ROSES - Appetite for Destruction (1987) 04. METALLICA - Ride the Lightning (1984) 05. SLAYER - Reign in Blood (1986) 06. MEGADETH - Rust in Peace (1990) 07. BLACK SABBATH – Paranoid (1970) 08. AC/DC - Back in Black (1980) 09. PANTERA - Vulgar Display of Power (1992) 10. IRON MAIDEN - Powerslave (1984)
Bueno, "os mellores" discos é algo tan subxectivo que mima... calquera dice un! Ainda poñendo por apartados de HardRock, Heavy, Thrash, Black, Death... sería un mundo! En xeral a mín non me parece unha lista mala, tal vez Pantera e Guns n' Roses sobretodo sobran. Pero non sei, a mín fáltame unha banda que axudou moito ó nacemento do heavy metal coma é Judas Priest, e logo tamén por suposto Death, Nightwish ou Therion. Ainda así non me parece unha lista tan mala... o peor posiblemente chegue cando vemos a selección enteira:
11. Metallica - ...And Justice For All (1988) 12. Lamb Of God - Ashes Of The Wake (2004) 13. Pantera - Cowboys From Hell (1990) 14. Opeth - Watershed (2008) 15. Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath (1973) 16. Black Sabbath - Master Of Reality (1971) 17. AC/DC - Highway To Hell (1979) 18. Judas Priest - British Steel (1980) 19. Ozzy Osbourne - Blizzard Of Ozz (1980) 20. Slayer - Seasons In The Abyss (1990) 21. Machine Head - The Blackening (2007) 22. Iron Maiden - Live After Death (1985) 23. Metallica - Kill 'Em All (1983) 24. Black Sabbath - Vol 4 (1972) 25. Slayer - South Of Heaven (1988) 26. Mastodon - Crack The Skye (2009) 27. Dio - Holy Diver (1983) 28. System Of A Down - Toxicity (2001) 29. Opeth - Blackwater Park (2001) 30. Metallica - Black Album (1991) 31. Slipknot - Slipknot (1999) 32. Iron Maiden - Piece Of Mind (1983) 33. Killswitch Engage - Alive Or Just Breathing (2002) 34. Rainbow - Live In Munich (1977) 35. Tool - Undertow (1993) 36. Iron Maiden - Iron Maiden (1980) 37. Black Sabbath - Black Sabbath (1970) 38. Celtic Frost - To Mega Therion (1985) 39. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992) 40. Skid Row - Skid Row (1989) 41. At The Gates - Slaughter Of The Soul (1995) 42. Megadeth - Peace Sells.. But Who's Buying? (1986) 43. Anthrax - Among The Living (1987) 44. Judas Priest - Painkiller (1990) 45. Soundgarden - Badmotorfinger (1991) 46. Death - Symbolic (1995) 47. Sepultura - Arise (1991) 48. Kyuss - Blues For The Red Sun (1992) 49. Aerosmith - Rocks (1976) 50. Deftones - Around the Fur (1997)
Pode que aquí a xente debería de diferenciar un pouco máis qué é Metal e qué non. Aparte de que ainda que como se podería intuír neste tipo de cousas, os nombres americanos abundan en exceso a pesar de que non teñen NADA que facer sobre todo nos últimos 20 anos con respecto ós europeos.
Así de primeiras... Lamb of God o 12º mellor disco de metal da historia! Por dios quénes votaron? rapaces de 16 anos?? Logo tamén habería que tomar con coidado os discos sacados recientemente. A xente non votaría por un disco salido fai entre os últimos 0-5 anos a menos que sexa algo fóra do común ou que houbera demasiados votantes adolescentes, pero "The blackening" de Machine Head e sobre todo o de Mastodon do ano pasado entre os mellores da historia!? jajaj ridículo! E bueno, logo están os que son para levarse as máns á cabeza: Tool! System of a Down! Rage Against the Machine! Soundgarden! Deftones! Killswitch Engage! Slipknot! Kyuss!!?!?!?!? É unha broma non?? Por estes motivos, supoño que a maioría dos votantes desta encuesta son de orixe americano, e cunha media de idade bastante pequena, non me cabe outra explicación.
A salientar que non hai ningún grupo finlandés, Opeth como único sueco con At the Gates (co "Watershed"!? vale que é un bon disco, pero o mellor deles? tal vez o "Blackwater Park" fose algo mellor, pero a mín gustárame máis o "Ghost Reveries" e o "Deliverance", os 4 primeiros teríalles que dar outra oída que fai anos que non os oigo)... non hai noruegos, non hai alemanes! (qué carallo? onde van Helloween, Blind Guardian, Gamma Ray, Kreator etc etc???), por non haber non hai prácticamente europeos -a excepción de Gran Bretaña, o irmán pequeno dos americanos...-, co cal xa esta lista carece de sentido común ningún.
A mín resultaríame moi difícil facer unha lista así, pero desde logo ésta non representa nada. Sólo me faltaría ver o Death Magnetic para completar pff
Pois sí, xa lle empezan a salir os enanos á saga de vampiros máis ñoña e tonta da historia. Neowolf estrenouse directamente en DVD o 20 de abril, ainda que vendo os medios da peli non creo que chegue máis alá de jovencitas en celo por pseudovampiros emos.
O caso de "El Crepúsculo de Summer" é un caso curioso, seica ésta é a trama: La adolescente Summer (Ashley Greene, Crepúsculo) está decidida a conocer a su padre. Su única pista es una carta procedente de un pequeño pueblo llamado Massey. Una vez allí tiene un altercado con la justicia del que la salva el encantador Tom Hoxey. Ambos huyen y se encaminan a la casa que Tom comparte con su madre Gaia… una mujer que resulta ser también su amante. Tras golpearla y dejarla inconsciente, la demencial pareja encadena a Summer y la enjaula. Rodeada de exuberante vegetación, luces constantes y una chica al borde de la muerte llamada Amber, Summer es la última flor del “Jardín Humano” de Tom... ... que non ten moito que ver con vampiros nin Twilight nin esa degradación vampírica, non? O caso dos que traducen os títulos das pelis neste país sempre me chamou a atención... porqué a veces poñen títulos que non teñen nada que ver co orixinal? eu imaxinome a dous ou tres tíos con gorra e cos pés encima da mesilla comendo pizza, cunhas birras, mirando a peli con subtítulos e dicindo... -e qué vos parece si a ésta lle poñemos "El terror de la casa del pantano"? -outro: "naaaah eso está moi visto... cómo lle chamaron en USA? "The burning terror"? hmm cómo se chamaba a prota? Ellen? qué tal algo así como "el terror de Ellen"? ou mellor "Ellen el demonio"? -no tío que si decimos que é un demonio podémoslle fastidiar a peli a alguien, non ves que non se sabe nada ata o final? -boh! pero si esto o van ver 3 pelagatos! ponlle eso que aquí ninguén se nos vai queixar!
Pos bueno, algo así debeu pasar con "El Crepúsculo de summer", xa que o título orixinal era "Summer's Blood" (La sangre de Summer ou algo asín), peeeeero dase a casualidad que a protagonista traballou no chisme este de quinceañeras emofílicas, así que, qué mellor que darlle "un empuxonciño" para que a peli se venda máis... poñendolle "algo" de "Crepúsculo"!! no título e colándolle ó poster orixinal unha luna resplandeciente e un bosque ó fondo?!?!?!? Ademáis como no orixinal non se vé unha rapaza moi "sobrehumana", añadámoslle uns toques azules como para dar sensación vampírica .. e voilà!!!
Vaia cara dura!
E por si fora pouco, Antena 3 tv comprou os dereitos dunha serie de "vampiros" á usanza de Crepúsculo que vendo as imáxenes que pasaron o outro día daba máis risa ca outra cousa.
El argumento de la TV movie "No soy como tú" es la historia del primer amor: un amor imposible. Es la lucha entre la luz y la oscuridad. Es un grito de quiero ser normal. Es la historia de un chico y una chica. Es la historia de una familia llena de entrega, sacrificio y esperanza. Es un primer amor lleno de pasión y de obstáculos casi insuperables.
Máis fotos aquí, como podedes ver, moita sangre e moitos colmillos ó igual que en Twilight polo que dicen (que eu non vin máis de 5 minutos XD e foron abondo) uuuuuuh
Unha dedicatoria para todos os amantes de crepúsdeculo:
