Os Grandes Grandes Grandes videos metaleros: Fortis Natura - Ethereal

Volvo a coller esta sección para falar neste caso dunha banda procedente de Chequia que pretende ser algo así coma Black Metal cantado con voz limpia, liderado por unha señorita que se encarga de todo: guitarra, voz, pose, márketing, portada, pechuga... e... todo o que se preste para a ocasión!

Cando vín por primeira vez a grabación, nun principio pensei que se trataba dalgo así coma unha parodia do Black Metal coma o fan os The Black Satans, pero a medida que transcurrían os segundos dinme de conta da seriedade do asunto... unha seriedade que me fixo recordar á dos mesmos Immortal cando grabaron aquel Call of the Wintermoon e pensaron "uf qué pedazo video malévolo nos quedou!" XD

Imos aló, non hai desperdicio. 

Nota: hei dar boa mostra do vocabulario culto e basto que a lengua española contén para describir con gallardía e finura unha das principales cousas que nos quere mostrar Fortis Natura: Tetas (ainda que a medias, igual hai por ahí un "uncensored")

O video empeza potente, coa líder absoluta de Fortis Natura dándose un baño en pelotas nun pantanal, pero eso sí, tendo ben conta das manolas, non se lle vaia ver un pezoncillo. Desde ese momento souben que este grupo iba valer a pena. Así temos o... 

Momento épico 1: modelismo no fangal

A cantante de Fortis Natura sabe que está buena, ainda que teña unhas ojeras que parece que, ou non durmira en 3 días ou que sexa unha pastillera. Para eso move o pelo coma se estivera posando para unha sesión fotográfica dun Playboy vido a menos, facendo guiños á camara, reviravoltas moi graciosas e quedándose estática en momentos clave (?). Eso sí, as domingas tenas a bon recaudo. 

En breves momentos conoceredes a voz da muller, toda unha soprano moderna que dá gala da súa garganta, acompañando perfectamente ó nivel do vídeo coa calidade da súa música. 
Seguro que cando ela dixo: "chicos, deixade o grupo nas miñas mans" ninguén se imaxinou esto... 

Momento épico 2: modelismo épico 

Pero facer todo o vídeo no pantano non é suficientemente grandioso, está claro, por eso os Fortis Natura decidiron que o photobook seguira noutros lugares e con outros aparellos que permitiran á jefa lucirse sen ter que estar sempre cubrindo as súas brevas. Para eso escollen unhas "ruinas" nas que aparece posando cunha espada e cun arco e flecha en posicións inverosímiles, facendo movimientos sesis e sin parar de mirar ó obxetivo:

Tamén sale nun bosque no que nos enseña de cerca a espada, que costou os seus cartos e de lonxe pode parecer de pega. Aparte ahí tamén nos deleita coa súa habilidade guitarrística, demostrada pola súa forma de posar e de tocar sen dificultade, apenas mirando a muñeca.

Óllo á seguinte imaxe, porque é un milisegundo, pero ahí alguén tirou unha pedra ó río!!

...a rapaza non canta moito allá, pero tampouco é para tanto..

Un ambiente lóbrego e blacker no que se vé a súa sombra, ainda que como non vale moi ben para o book, pois danlle pouco uso a esas tomas.

E un xardín no que posa a modo de "home, non vai ser todo black e garrulería, que temos o noso tono fantasioso e tal, salir en plan ninfa tamén mola". Entón ahí a rapaza anda revireteándose tirada polo chan con corona -ou máis ben pucho- de flores incluída.

Momento épico 3: o outro membro da banda existe. 

...ainda que con cara de circunstancias, probablemente pensando "vaia chafallada de video e de canción, menos mal que a jefa de vez en cando nos enseña algo de pechambre". 

Momento épico 4: Black Metal ist Krieg

Desde logo, ainda que ver á cantante-guitarra-showgirl-modelo de Fortis Natura nos mola a todo o sector masculino, o momento épico 4 foi o que máis me gustou, o máis auténtico. Un momento de escasos 3 segundos, pero que lle dá sentido a todo o video. Ese momento absolutamente "Black Metal Ist Krieeeg... aaaaaaaaarrrrgh" que me recordou a horrores a Immortal correndo hacia a cámara, pero neste caso é... UN CAN!!! ...por suposto negro e seguramente con moi moi malas pulgas... Epic Win.

E nada, ahí vos queda Fortis Natura, unha banda que sabe explotar as súas potencias, e qué potencias!
"Mucho busto, Fortis Natura" XD

Microreviews Septiembre'12 - III

 

Lyriel - Leverage (2012)

Symphonic Folk Power Metal

Oficial

A pesar do bo feeling que me transmiten Lyriel, sendo serios, son moi pouco condescendiente con bandas que plaxian o estilo de facer música doutras dunha forma descarada. E eso é o que ocorre con Leverage, un disco que probablemente nunca existiría se Nightwish non tomaran o rumbo que tomaron a partir de Dark Passion Play. Sí, oístes ben, os últimos Nightwish, non os primeiros, como solía ser habitual ata o dagora, o cal me deixou coma un pampo mentres oía a Lyriel pensando: "peroperopero... esto é unha cover de Nightwish con Anette??"

En canto á música, creo que pouca falta fai decir de qué van: Power Metal sinfónico, con moito aderezo folky-celta aportado por cello e violín, guitarras que sirven de únicamente de background pesado, e melodías vocales que moitas veces tenden ó folk de carácter poppy e alegre, tal e como Nightwish o enfoca en temas coma "I Want my Tears Back" ou "Last Ride of the Day". De feito, Leverage a canción por exemplo, ten un estribillo que me sona moitísimo a algunha dos últimos de Holopainen.

Pero por outra banda, non poido decir que o que fan o faigan mal, incluso teñen temas que non se parecen tanto a Nightwish e están relativamente ben... pero...

50%cara-50% espalda. 5/10

 

Amon - Liar In Wait (2012)

Death Metal

Oficial

Tema: Among Us

Inicialmente éste era o proxecto de Glen Benton co dúo de irmáns Hoffman que despois pasaría a ser chamado Deicide. Agora os Amon rexurden con eles dous á cabeza logo de que o señor Benton os botara do seu grupo. Os Hoffman así tomanse a súa particular revancha contra él, non solo recollendo o que fora un día o seu proxecto conxunto, senón que sacando un disco de puro Death Metal, con máis brutalidade, máis técnica e máis garra que os últimos de Deicide. Certo é que a estas alturas un disco de Death clásico con moito aire ós Deicide noventeros non resultará novedoso, pero os irmáns sacaron de sí mesmos toda a agresividade para decir "aqui estamos", pode que tanto a Glen coma á escena extrema, con temas ben feitos, riffs complicados e interpretacións sobresalientes nuns cortos pero suficientemente intensos 36 minutos. A a producción é bastante boa en canto a guitarras, pesadas e brutales, pero non tanto para un prácticamente inexistente baixo e unha batería que podería estar algo máis alta e definida. Penso que ahí se nota quénes son os jefes XD

É un disco que corta a respiración, tal e como o facían os primeiros de Deicide, pero que no lado negativo da balanza, hei de dicir que non aporta nada novo a día de hoxe.

Puñetazo na mesa de Benton. 7/10

 

Open Grave - Fear (2012)

Black Metal

Oficial

Tema: Mourn

Os que conocedes o meu gusto, probablemente saibades que non son un gran fan do Black que se xesta en terras estadounidenses. Igual é porque é un país moi grande e eso tamén implica editar gran cantidade de morralla, pero eu creo que vai máis aló deso; a súa forma de entender o Black Metal está como desvirtuada, non sei cómo explicalo, pero é algo así coma a súa forma de entender o Melodeath metalcorizado. É dicir, non me gusta en moitas ocasións a súa forma de facer as cousas e captar influencias para sí. Por eso cando vín que Open Grave era unha banda estadounidense de Black, oína coas miñas reservas, pero finalmente non me causou mala impresión. 

O Black Metal creado en Fear, a súa ópera prima, é suficientemente heteroxéneo, traballado, malvado, e incluso delicado como para darlle unha oportunidade. Albergando partes máis heavies, sinfónicas, ou incluso doomies, Fear está dividido en 10 temas de duración corta, xeralmente de Black Metal a medio/baixo tempo con xiros interesantes nos que se entremezclan elementos dos xéneros citados e breaks instrumentales de piano que me recordaron irremediablemente a aqueles de Dissection do tipo de "No Dreams Breed in Breathless Sleep". Ainda que o máis interesante é cando o piano se mezcla con esas atmósferas opresivas e os rasgados (para un servidor).  

Grupo a seguir. 7/10

Blodhemn - Holmengraa (2012)
Black Metal
Oficial
Tema: Thingvellir

O proxecto unipersonal provinte de Noruega chamado Blodhemn é desde logo unha das propostas máis interesantes que me atopei neste 2012 en canto a Black Metal. O estilo non é algo novo, e as influencias provintes da súa terra natal son claras, pero Invisus, que así se chama a mente detrás da banda, consegue facer un álbum dinámico, con mala leche e con suficientes bos riffs que tanto poden beber de correntes máis Rock/Punk Black do estilo de Darkthrone coma máis Black-Death sueco de Watain ou Dissection, sempre dentro do marco escandinavo cuios pais directos do sonido de Blodhemn son sen duda Gorgoroth, Taake e Immortal.

A cuestión é que o señor Invisus consigueu compoñer un álbum que realmente sona a dispares bandas, pero con riffs diferentes e diferenciables, sen propoñerse ser unha banda máis que simplemente modifica un riff e o une con aqueloutro que é dun grupo distinto.

O único punto negativo que lle poido atopar é a escasa duración de Holmengraa, xa que se lle quitamos a cover de Dissection de "Black Horizons", a cousa quédase en pouco máis de media hora.

Un dos descubrimentos de 2012, sendo ademáis disco debut. Menos mal, porque este ano estoume atopando con bastantes poucas cousas... 8/10

Primal Fear - Unbreakable (2012)

Heavy Metal

Oficial

Tema: Bad Guys Wear Black

Este foi un dos primeiros álbumes salidos en 2012, pero realmente non lle tiña moita gana e por eso pasei de poñermo ata fai pouco XD O único puntillo de curiosidade que me podería ter sería se os alemanes se inclinarían pola vía de discos coma Seven Seals e New Religion ou seguirían o camiño de Heavy tradicional sen concesión basado nos Judas de sempre. Que por certo, acábome de enterar que me perdín un no medio, xusto o predecesor deste, un tal 16.6 (Before The Devil Knows You Are Dead).

Bueno, o resultado é que hai algún xiro máis melódico e detalle rockero coma o daqueles 2 álbumes, pero Unbreakable segue sendo un disco clásico de Primal Fear, cheo de riffs potentes entre os que de vez en cando asoman partes máis calmadas e punteos que derivan en cambios de ritmo eficaces (ollo a "Where Angels Die"), e un sempre fenomenal Halfordcheepers que desborda nos épicos estribillos marca da casa. 

O malo é que hai temas que parecen repeticións de sí mesmos e por tanto predecibles (ou no caso de "Marching Again", repetición predecible de Gamma Ray!), pero supoño que neso se basa un pouco o mundo de Primal Fear coas salvedades dos últimos anos. De todos xeitos, os fans seguro han de estar contentos. 6/10

Microreviews Septembro'12 - II

Black Light Discipline - Against Each Other (2012)

Industrial Gothic Metal
Oficial

Curiosa a portada deste segundo álbum dos electrónicos finlandeses Black Light Discipline, na que aparecen uns cantos espermatozoides robóticos intentando fecundar un óvulo mecánico XD ademáis chamándose o disco "Uns contra outros"... 

Ben, no tocante á música, Black Light Discipline demostra unha vez máis o gusto que hai en Finlandia  polo Metal industrial con certo deje extremo. Así podemos unilos ó saco de Turmion Kätilöt, 2 Times Terror, Fear of Domination, Diablerie, Ruoska... e demáis grupos que parecen ter boa acollida polo país. As influencias son suficientemente heteroxéneas como para facer un álbum ameno de Industrial, indo desde o Gothic Metal, o Melodeath, o Suomi Metal e incluso o dance ochentero-noventero. Os que vivistes a época entenderedes porqué añado esas décadas á descripción obviando os últimos anos, e os que no, comparade esto co house, techno house, dance, minimal e demáis morralla actual; é unha obra de arte comparado coa música "bailable" que fai agora, xa non falemos de reggaeton XD Certo é que aqueles videos se vén hoxe ridículos, pero cómo pensades que se verán a maioría dos de hoxe en día dentro duns anos? (e non fai falta irse a anos futuros, que hoxe en día xa hai uns cuantos que producen vergüenza ajena).

Volvendo con Black Light Discipline, dependendo da canción atoparémonos con voces femeninas ou rasgados, predominando sempre a voz masculina en limpio, e ainda que non se parezca á de Kärsty, sí me veu moitas veces á cabeza os intentos máis electrónicos dos seus compatriotas Waltari (e tamén me viñeron To/Die/For). É decir, música electrónica sí, pero coidando os detalles dos temas e a parte guitarrística.

Ademáis hai versión escondida, "Self Control" de Laura Branigan, que nunca me dín conta do moito que se parece a "Maria Magdalena" de Sandra, as cales confundín ó oír este CD.

Pegadizo e ameno. 7/10

 

Maryann Cotton - Free Falling Angels (2012)
Rock / Hard Rock
Oficial
Tema: Die in Britain

Vaia sorpresa que me deu ó ver á plantilla de King Diamond case ó completo tendo un proxecto paralelo de Hard Rock! A curiosiade era demasiado grande e non deixei escapar a ocasión de oir a Andy LaRocque, Snowy Shaw, Pete Blakk e Hal Patino na súa vena rockera. Era algo case bizarro cando o pensei XD pero máis bizarro foi cando finalmente reproducín o disco: "qué é esto? Alice Cooper? Rock setentero?"

Tiven que buscar máis información do proxecto, porque non podía crer que esta xente estivera metida aquí -ainda que bueno, no seu día Snowy Shaw tamén creara unha superbanda delirante do estilo de Illwill-, e hei de dicir que todo tén a súa explicación: resulta que Hal Patino convenceu a todos os seus colegas para que tocaran no disco debut do seu vástago, Jack Patino.

O resultado é un tipo de música que difiere bastante do que un poida esperar da mente de Snowy Shaw e Andy LaRocque; é un Rock moi influenciado polos setenta e ochenta, pero sobre todo moi inspirado en Alice Cooper, do que Jack Patino parece ter unha fascinación fóra do normal, basta con ver as súas pintas e xestos no libreto e videoclip. Ata elixeu un seudónimo de muller para a súa banda, tal como Vincent Furnier fixera. En canto á música, penso que os fans de Alice Cooper descubrirán un valor seguro no rapaz, pero a mín non me acabou de convencer. Tal vez necesite algún disco máis e descubrir o seu propio camiño sen seguir o doutros. Eso sí, hai algúns temas decentes en Free Falling Angels, pero creo que en xeral será un disco que pasará desapercibido.  

Unha pena non saber aproveitar os valores que tén nas súas filas, seguro que lle podían aportar bastante para facer un tipo de Hard máis personal. 5/10

Dauden i Mørke - Nephilim (2012)

Black Metal

Facebook

Tema: Slaying Ravana

Sóname de ter revisionado o anterior disco -e debut- desta banda estadounidense de Black, e tamén me sona que non me deixara boa impresión, como suele ser habitual nos casos dese país. 

Nephilim é o segundo CD desta extraña formación de, ollo: únicamente 2 guitarristas e 2 vocalistas (e un dos guitarras parece que tamén fai voces, ou sexa, 3 cantantes?). Os rasgados (penso que hai unha voz de muller e outra de home) non son especialmente do meu agrado, pero as limpias teñen delito... Como sexa, o estilo de Dauden i Mørke é un Black Metal bastante mediocre con teclados presentes, normalmente de background, eso no referente á metade do álbum, xa que algúns temas parecen provir coma doutro grupo ou dunha dimensión paralela de Dauden: por exemplo "Spawn of Subversive Desires" deriva nalgo industrial e extraño, "Slaying Ravana" ou "Remnants of an Arcane War" teñen certo aire mesopotámico ó estilo de Melechesh ou Absu, "Nephilim" recorda ós grupos de Black-gótico vampirico dos 90...

Por se fora pouco os temas ademáis teñen distinto sonido entre sí, polo que nos poderemos atopar tanto uns que sonan a cú coma outros que manteñen máis ou menos o dunha producción decente para un grupo underground. Ambas cuestións, tanto a do sonido coma a da extrema heteroxeneidade que case fai que parezca que esteñas oíndo un Split de varias bandas, penso que claman ó ceo se pretenden sacar un disco "serio". 

Por favor, decídanse. 2/10

 

Blut Aus Nord - 777 Cosmosophy (2012)

Atmospheric Dark Metal

Facebook

Tema: Epitome XVII

Vín por ahí numerosas clasificacións para este extraño grupo de culto francés, tales coma Atmospheric Black Metal -supoño que máis na súa primeira etapa-, Industrial Ambient Black, Avantgarde Black... pero eu decidinme por "Dark Metal atmosférico" porque dentro da etiqueta "Dark" Metal se acolle un abanico máis amplio, que é o que nos poderemos encontrar en Cosmosophy, a terceira entrega da serie "777" de Blut Aus Nord. Eu xa non consideraría Black Metal ó que fan os franceses, que rara vez usan agora voces rasgadas en pos de cantos máis "rituales" e líricos. Como moito podería aceptar a acepción de Post-Black, xa que é coma un paso máis aló do estilo, do que ainda conservan certas características, sobre todo en sonido de guitarras e ambiente opresivo. 

En fin, é un lío decir qué é o que fan agora mesmo Blut Aus Nord, porque é bastante personal, cousa que é de agradecer nestes tempos. O malo é que ainda que os levo observando desde hai anos, a mín nunca chegaron a tocarme a fibra de todo. E o mesmo pasa con Cosmosophy, un álbum comtemplativamente escuro e esotérico, con elementos de diferentes estilos, no que sempre hai de fondo un aire industrial dado sobre todo polas baterías que empezaron a usar desde hai algúns discos atrás. Logo, temas largos, case hipnóticos, pesados e repetitivos ainda que non se fan cansinos, porque en cada esquina hai un detalle novo que supoño que ganará con sucesivas escoitas -ainda que a mín á terceira xa o deixei, segue sen convencerme en certos sentidos este grupo-. 

Cosmosophy é un traballo suxestivo e sustancioso, pero diría que para determinados momentos e para determinados gustos. 6/10

Xenocide - Galactic Oppresion (2012)

Technical Death Metal

Oficial

Tema: Space Rot

Xa case suele parecer habitual que os grupos de Death Técnico se tiren a falar do cosmos e filosofía universal. É curioso, ainda que a mín o tema letrístico me importa en xeral pouco. Máis ben me suelo fixar na música e logo, como si falan de Fu Manchú (qué grandes aquelas pelis de Christopher Lee XD). Neste caso, temos unha nova banda deste estilo (e xa van...), os canadienses Xenocide, que debutan con Galactic Oppresion, un disco que me pillou de sorpresa, porque polo nome pensaba que sería de Metal Progresivo, e que realmente me gustou a pesar das certas reservas que teño hacia o "Technical Death Metal"... ¿Que porqué as teño? Pois por unha razón similar a que tamén as teño co Brutal Death, co Power Metal e co Female Fronted SPM: que hai unha cantidade de clones inmensa que sonan case igual, tendo os mesmos clichés, as mesma forma de copiar a outros e se me apuras, incluso un sonido similar. 

Con Xenocide, a producción e certas características sí son comunes a moitas outras bandas que levo oído do estilo; gran capacidade técnica dos músicos, cambios de ritmo imprevisibles, shredding puntual, hipervelocidade de pedal, progresións complicadas e tempos imposibles, etc. pero teñen esa chispa que fai que cando poñas un álbum acabes dándolle á cabeza ainda que xa sepas de qué vai. Ó final todo se reduce á composición, supoño. Se a esto lle añadimos que non lles importa introducir algunha guitarra en limpio (que xa sei, tampouco é novo) e algún piano (esto igual sí que é máis, deberían de facelo máis, xa que en "Space Rot" queda bastante ben), Galactic Oppresion convírtese nun disco que merece a pena oír, tanto para amantes do estilo, coma para proggies abertos de mente en xeral. 

Interesante debut. 8/10

Interrogantes de Metal - O misterio de Children of Bodom

Ésta máis ben que unha pregunta é unha suposición/teoría que trata sobre un dos grupos que solía ser dos meus favoritos haberá como 10 anos: Children of Bodom. 

Penso que está bastante aceptado por todos aqueles que gustan/gustaron algún día da banda finlandesa, que o seu período de maior esplendor remóntase aos seus primeiros discos. Tanto Something Wild (1997), Hatebreeder (1999), Follow The Reaper (2000) e Hate Crew Deathroll (2003) son considerados por unha maioría de fans e aficionados ó Metal (así coma por mín) a súa etapa gloriosa, desde a que a rastras viñeron sobrevivindo ata os nosos días creando discos mediocres, que como moito tiñan algún momento interesante, que normalmente solía ser un guiño a algún riff ou punteo pasado e pouco máis.

Nunca o pensara ata que lín unha opinión nun foro... pero... ¿pasaría algo despois de Hate Crew Deathroll para que a banda de Laiho tivese unha caída tan abismal na mediocridade? Pois...

Resulta que o guitarrista que tiveron no período 1997-2003, Alexander Kuoppala se vai xusto despois de sacar HCD, e parece ser que, a pesar de que moita xente considera a Children coma "a banda de" Laiho e secundariamente Warman na que son os xefes e compositores, o señor Kuoppala era un activo creador naqueles discos. Así que a pregunta está clara:

¿Realmente o baixón compositivo de Children of Bodom está causado pola marcha do "tapado" Kuoppala?
e

¿Tal vez Alexi Laiho tomou excesivo protagonismo e todo o mundo deu por suposto que él é o xenio e responsable de todo o que chegou a ser Children?

A ónde marchou o home e porqué non seguiría na música? se foi capaz de co-escribir aqueles discazos, que obviamente a banda non soubo darlle unha continuación digna e ningún momento posterior en canto a calidade sen a súa axuda... é unha pena que non siga no mundillo.

Microreviews Setembro'12 - I

Desaster - The Arts of Destruction (2012)
Black Thrash Metal
Oficial

Desaster son unha banda xermana da que non tiña conocimiento ata este ano a pesar de que xa levan nesto da música uns 20 anos, sendo The Arts of Destruction o seu séptimo LP. 

O estilo destes alemanes é un Black Metal feito con maldade, cheo de típicos tremolos, ó que unen a enerxía propia do Thrash Metal, no que tema tras tema demostran o seu bo facer nunha mezcla cohesionada destes dous estilos. Desde logo a mín conseguíronme convencer e repetín en numerosas ocasións experiencia, a pesar de non ser algo realmente novedoso ou que as influencias de Sodom, Destruction, Slayer, Destroyer 666 e do Black-Death sueco noventero a veces sexan máis que palpables. Eso sí, están firmemente agarrados ó pao do Black thrashero satánico, pero de vez en cando teñen momentos máis pausados coma un dos temas que máis me gustou, o épico "Possessed And Defiled", de máis de 8 minutos e que transcurre por diversos niveles rifferos máis ca interesantes e que contén unha atmósfera oscura case vikinga que chega por aló do minuto 4 cun punteo difícil de sacar dos miolos. 

A producción é clara pero con ese toque sucio e blacker, ademáis cun sutil eco moi noventero, supoño que ese detalle lle dá un aire máis old school que mola.

O único punto malo que lle encontrei é un par de temas que non me dixeron moito, pero a maioría do disco ralla a un gran nivel.

Sen grandes pretensións pero con boas ideas. 8/10

PD: en "Beyond Your Grace" hai un certo aire a "Poseso" de Gigatrón, ou é cousa miña? XD

Valfreya - Path to Eternity (2012)
Symphonic Viking-Folk Metal
Oficial
Tema: Inferno

Valfreya é unha banda canadiense comandada pola súa cantante e principal compositora, unha tal Crook. Path to Eternity é o seu disco debut en canto a larga duración, logo de ter lanzado un EP no 2010 que me dá que pasou bastante desapercibido entre os fans do sinfónico...

Musicalmente, Valfreya é un grupo que se me antoxa moi pretencioso, intentando sonar ó mesmo tempo ampuloso, folky, blacker, power, a BSO... algo que en principio a mín non me sona mal, se non fose porque a composición é un desastre, ou alomenos a mín non me gustou nada. Se tivera que dicir algún grupo diría que pola mezcla entre Folk e Black Metal con elementos sinfónicos e cantante ambivalente entre voz limpia moi lírica e rasgada cercana a Dani Filth, podería pensar en Arkona, ainda que o folk que manexa Valfreya é máis "Viking" do estilo duns Turisas, Ensiferum ou os seus compatriotas Blackguard, cos que gardan bastantes similitudes.

Eso sí, xa digo que se eu leo esas influencias, probablemente sentiría curiosidade pola banda, -coma xa a sentín- pero non me esperaría un disco tan caóticamente construído, no que os teclados omnipresentes nas varias formas que manexan Valfreya acaban saturando, as estructuras xa non sei se son tan complicadas porque o queren así ou simplemente non saben cómo crear temas, e logo está a cousa de que te quedas con moi pouco dun disco que se fai largo e que das 4 veces que lle dín oportunidade, as 4 acabei coa cabeza noutro lado de cada poucos minutos.

Creo que hai potencial, pero non o saben aproveitar. 3/10 

Leukemia - Love (2012)
Progressive Death Metal
Myspace
Tema: Emotionally Dead

Cando empecei a oír este disco da ata o dagora descoñecida banda para mín Leukemia, tiven que volver a mirar ben para asegurarme que estaba oíndo un álbum feito no 2012. E era certo, non había dúbidas, era un disco deste ano. Foi cando me interesei un pouco máis pola historia desta banda, que sonaba a todas luces coma un disco con producción "tan coidadamente noventera", que esclarecín o misterio: resulta que Leukemia era un grupo nado a principios dos 90, que sacou un par de discos e deixou un terceiro en repouso que nunca máis se tocou ata o día de hoxe.

Sen duda, o compoñente máis coñecido de Leukemia é Lord K. Philipson, que fundou posteriormente The Project Hate MCMXCIX. Xunto co seu par de compañeiros dá unha boa mostra de cómo se facía Death Metal en suecia a mediados da década pasada:

"It's not anything we will make any cash on or anything, we just want it to be released some 13 years after it being recorded. This album is very, very special to Leukemia and having Dan Swanö master it and Vic release it feels really great. I have some fucken work to do now to listen thru it and write down all the damn lyrics. Hopefully Statik can find the time to throw together a very simple, but fitting, cover for it. We won't spend countless of man-hours on this package - the important thing is just to get it out to the guys who liked this unreleased piece back in the day. There are alot of things we could do better with it today as far as production goes, but we wanna leave it as it is."

Para os que non entendades moi ben inglés, o home dice que sacaron o disco agora un pouco porque lles veu en gana, mantendo o sonido antigo porque así é como creen que se debería escoitar e porque son uns vagos. Sonido do cal se encargou o mítico Dan Swanö, por certo.

E o certo é que coma xa dixen, este Love sona clavado a como sonan o Symphony Masses ou Leppaka Kliffoth de Therion ou o The Spectral Sorrows ou Purgatory Afterglow de Edge of Sanity. Grupo este último que se nota de especial referencia en canto á composición neste disco póstumo de Leukemia, xa que aqueles míticos arreglos progresivos son materia común, intentando expandir o que era o clásico Death Metal a terrenos máis melódicos, complicados e incluso a veces industriales.

Un álbum que sen duda gustará ós fans do Death sueco melódico antes de volverse un estilo tan masificado e que iba percorrendo o seu propio camiño de experimentación hai 20 anos. Ademáis co propio sonido añejo que penso que lle dá ese aire nostálxico que rememoro cando oigo aqueles de Therion, Edge of Sanity e demáis. ¿Ou é que alguén se pode resistir a decir que non pon os pelos coma escarpias ainda hoxe en día poñerse The Gallery, Clouds, Wolverine Blues, Abducted, Lunar Strain, Heartwork (ainda que Carcass sexan británicos -remendado RMS XD-)...?Cánto bon se fixo nese país na pasada década buf!
Pode ser que non brille ó nivel dos mencionados, pero Love é unha bocanada de tanto aire vello coma fresco XD 7/10

Before the Dawn - Rise of the Phoenix (2012)
Melodeath
Oficial
Tema: Phoenix Rising

Outra vez máis o imparable Tuomas Saukkonen saca novo disco, cando aínda fai poucos meses que oín o seu anterior en Before The Dawn -xa hai que especificar a banda con este home-. 

A cabeza non para, da outra vez que revisionara Deathstar Rising recordo que contara os discos nos que participara nos últimos anos e dábame coma dez, e ainda encima sendo él o compositor de moitos deles...

Con Rise of the Phoenix, Tuomas sacouse da manga en 1 ano 10 temas máis unha versión actualizada doutro, ós cales añadeu coma bonus unha versión demo de "Reflection", feito orixinalmente en 1999. E realmente, os cambios de sonido son máis ben insustanciales con respecto ós seus traballos pasados, polo que no que me centro é no aspecto compositivo e non tanto na orixinalidade. Eso sí, hai certas cousas que un non pode pasar por alto vendo a senda que estaban marcando os últimos traballos de Before The Dawn; unha é que Rise of the Phoenix se me antoxa coma un disco máis centrado no riff, e está enfocado coma aqueles primeiros álbumes, nos que, habendo espacio para guitarras acústicas e punteos melancólicos típicos do país, o primordial é o traballo nas guitarras, seguido de únicamente voces guturales. Así é, a outra é que non hai voces limpias nos estribillos desta vez, unha volta de tuerca para o enfoque que iba tendo co transcurrir dos anos esta banda, e tampouco hai prácticamente teclados, polo que o que nos entrega Saukkonen é un puro traballo de Death Melódico ó estilo finlandés. En canto ás cancións, hei de dicir que sen ser gran novidade, están bastante ben en xeral, coma a producción -todo no que está metido este tío é fiable de ter un gran sonido-, polo que, aprobado sen problema para o novo de Before The Dawn. 7/10

Sonata Arctica - Stones Grow Her Name (2012)

Melodic Power Metal

Oficial

Tema: I Have a Right

Vexo ben que un grupo teña que progresar na súa forma de entendera a música, e neso non lle hai nada que reprochar a Sonata Arctica, que disco a disco foron buscando o seu propio camiño. Pode que o aspecto máis recoñecible neste cambio é que a velocidade dos primeiros traballos foi deixando paso a temas con máis arreglos, máis progresivos, melódicos e incluso con ramalazos Hard e Heavy. A pena é que a mín Sonata deixoume de facer gracia logo de sacar Reckoning Night. Nin a Unia nin a The Days of Grays lles encontrei un revulsivo que me chamara. E non retomarei o interés na banda con Stones Grow Her Name, un disco que profundiza tal vez máis no lado Hard Rock/Prog Rock, e incluso Pop de guitarras eléctricas, cousa que tampouco me molesta per se, pero hai algo que non me cadra... O que me fai ter certa desafección con Sonata en especial neste disco é a pouca conexión co meu gusto na maioría de cortes, é decir, non me dicen moito, ademáis de parecerme bastante simplóns e que buscan o demasiado o estribillo en certas ocasións; basta con oír o  "Losing my Insanity", regulera, "Alone in Heaven", bastante mala, ou o horrible single "I Have a Right", onde hai un 80% de estribillo dentro da canción! esto xa casi parece Manowar XD Unhas das poucas cousas interesantes son a canción tonta e hillbilly "Cinderclox" e a ratos as partes II e III de Wildfire, un pouco máis proggies que o resto do disco, ainda que posúen ese aura "melodramática e arcoiriseña sonatarcticana" que case empecei a odiar desde hai uns anos XD

Sonata Arctica perderon a maxia do que foron un día e non dan atopado un camiño seguro para expresarse. 4/10
PD: ou eso, ou é que todo forma parte dun ciclo para volver ó sonido dos seus inicios Pop-Rock de Tricky Beans?

O gusano de King Diamond

... non, non lle estou chamando nada a King Diamond, senón que ésta é a nova bizarra de hoxe en canto a Metal. 

Parece ser que un científico sueco, Dr. Mats E. Eriksson -Associate Professor of Paleontology - Department of Geology at Lund University in Lund, toma ya!- descrubriu un gusano fosilizado de hai 420 millóns de anos en rocas suecas e estonias. Semella que son os restos dun gusano marino con mandíbulas, e decideu chamarlle Kingnites diamondi, en honor a King Diamond.

Parece que xa en 2006 o doctor metalero xa bautizara outro gusano fosilizado co nome de Lemmy Kilmister, ou o seu equivalente científico Kalloprion Kilmisteri.

Fuente

E eu digo, se o científico fora un jevispano, cómo chamaría ós seus descubrimentos? falaríamos do gusano Rosendo? ou tal vez do peixe Manzano? XD

Cosecha teutónica

E outro máis para a colección de todo amante vinícola metalero. Desta vez tócalle a Accept comerciar co seu nome:

Microreviews Agosto'12 - Os demáis

Naglfar - Teras (2012)
Black Metal
Oficial
Tema: Come, Perdition

Naglfar son uns míticos blackers suecos de escola noventera que debutaran por aló do 95 cun moi bo álbum chamado Vittra. Álbum que co transcurso de sucesivos traballos foi quedando coma "o álbum" de Naglfar para un servidor, xa que, a pesar de non ser tampouco malos en sí, nin Diabolical, Sheol, Pariah ou Harvest (que ainda contiña un par de temazos) resultaban discos dignos de mención. De feito todos se parecen bastante entre si, tanto en sonoridade coma na súa escasa permanencia máis aló da memoria a corto plazo. E algo así sucede con Teras, que segue os pasos dos seus predecesores e que mostra pouco novo dentro do universo de Naglfar.
O disco ábrese como lle recordo á banda nos últimos CDs; dunha forma potente e interesante, cunha intro e "Pale Horse" captando a atención do oínte, que se disipa irremediablemente co devenir de acontecementos: unha sucesión de temas cada cal máis estándar que fan que gradualmente perdas o feeling creado ó principio.
Que hacia o final Naglfar coloque dous dos mellores cortes do CD, "Come Perdition" e "InvocHate" non amaña nada, porque para esa o oínte probablemente xa ha de estar un tanto hastiado da media hora anterior.
En fin, outro disco máis de Naglfar que non dice moito e que pasará sen pena nin gloria. 5/10

Waning - The Human Condition (2012)
Black Metal
Facebook
Tema: Beneath a Septic Sun

Se poidera clasificar nalgún estilo o segundo álbum destes suecos, sin duda sería poñéndoos ó lado do primeiro de Ihsahn ou o último de Emperor. Esto é, Black Metal con doses de tranquilidade dadas por guitarras en limpio, baterías jazzies, e progresións complicadas que se unen á crudeza dun Black Metal interesante e ben feito. The Human Condition é unha mezcla de sentimentos extraña, que vai desde unha calma turbia ata a frialdade depresiva, na que os elementos de Post-Black Metal parecen aflorar sobre o tradicionalismo escandivano. Na voz parece que esteña unha mezcla entre Ihsahn e Abbath, e o sonido é realmente bo. Penso que se éste fora o novo de Ihsahn en lugar de Eremita, do que comento xusto abaixo, os fans estaríanse comendo a cabeza se cál é o mellor disco do Ex-Emperor: o The Adversary ou éste. Lamentablemente, hai algo que me dice que Waning seguiranse quedando moi por debaixo en popularidade ó lado do noruego despois deste par de discos sacados por cada un deles.
Life is life. 7/10

Ihsahn - Eremita (2012)
Extreme Progressive Metal
Oficial
Tema: Something out there

Despois de tres discos aclamados masivamente pola crítica coma The Adversary, Angl e After, Eremita é o cuarto álbum do noruego Ihsahn en solitario. Un traballo que profundiza máis aínda na experimentación e no lado progresivo do ex-Emperor, e no que conta con colaboracións estelares coma Devin Townsend, Mikael Akerfeldt, Jeff Loomis e o retorno do saxofonista Jorgen Munkeby, que participa en varios temas, materia ésta que non me fai especial gracia.
Ben, en principio todo esto sona atractivo (salvo polo do saxo), coma en anteriores ocasións, pero a mín finalmente o único traballo que me chamou algo a atención se o comparo cos outros de Ihsahn, foi The Adversary. Pode que tivera máis rollo escuro e sentimento blacker que estes últimos, que se me fan parecidamente pesados.
Sei que a maioría de fans de Ihsahn, que hai moitos, basta con ver as excelentes críticas que obtivo no Vagos 2011 cando a mín ese mesmo concerto me pareceu un señor tostón excepto cando tocou "Thus Spake the Nightspirit", se me botarán enriba e me argumentarán a técnica, a producción, a mezcla de estilos e a dedicación posta neste Eremita. Non o discuto, pero a mín a música de Ihsahn non me entra tan ben como me gustaría e como en principio pensaría que o faría vendo a heteroxeneidade da que fai gala. Supoño que é cuestión de gusto e pouco lle teño que facer, salvo apreciar a súa técnica e ganas de experimentar.
Nin me sorprende nin me atrapa para oílo repetidas veces. 5/10

Heaven Rain - Second Sun (2012)
Melodic Power Metal
Oficial
Tema: My Only One

Os bosnios Heaven Rain estrenan segundo disco e con él nova cantante. Ainda que conservan o mesmo xeito de compoñer que no disco debut, este cambio de vocalista masculino por feminino despistoume en primeira instancia, e realmente non sei se o grupo mellora co cambio. A nova cantante fai líneas moi parecidas ás do anterior, sensibles, melódicas e melancólicas, sen demasiada complicación nin forzamentos para alcanzar tonos altos. Tal e como é a música de Heaven Rain, un grupo que a primeira vista pode parecer un máis, pero que atesoura un lado emocional e de coidados arreglos, que é difícil de atopar na escena de Power Metal europea. Coma en Far and Forever, en Second Sun únense elementos de Hard'n Heavy, música clásica, New Age, Metal Progresivo e sinfónico ó inicial punto de partida de Power melódico. Unha forma de compoñer que me volve a ser interesante neste novo álbum, e que creo que fai de Heaven Rain unha banda mínimamente diferenciable. 7/10

Drudkh - Вічний Оберт Колеса (Eternal Turn of the Wheel) (2012)
Black Metal
Facebook
Tema: Nigth Woven of Snow, Winds and Grey-Haired Stars

Ainda que coñezo a Drudkh desde que un compañeiro de universidade me pasara algo deles xa hai bastantes anos, nunca lles pillei o punto. Pode que non estivera preparado daquela e hoxe os acollería algo mellor, xa que se labraron un nome ainda que sexa a nivel underground, e xa ten o seu mérito. Polo que desde ese punto, de terlles oído algo, pero sen que me chamara a atención hai moito tempo, me dispuxen a oír Eternal Turn of the Wheel, un disco que parece salir despois de que a banda dese un bandazo que os seus fans non perdonaron cun CD excesivamente Post-Black e recreativo coma era Handful of Stars (sería cousa da moda Post-Black shoegaze tan en boga últimamente?).
Con este último a banda retorna ó seu sonido habitual, un Black Metal máis clásico, con guitarras afiladas e no que comparten momentos máis doomies e depresivos con blastings e muros de guitarra acompañados por teclados atmosféricos en temas de duración larga, ainda que o álbum sexa excesivamente corto (36 minutos).
O caso é que a mín non me impresiona o máis mínimo. Pareceume un disco correcto, con sentimento frío e nihilista, pero nada especial que sobresalga entre outras moitas bandas. Tal vez me teña que poñer con algo anterior de novo? ainda que se sigue este patrón dudo que me entusiasme moito. 5/10

Accept - Stalingrad (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: Hung, Drawn And Quartered

Os alemanes voltan coa segunda entrega con Tornillo á voz, e fano dun xeito moi similar ó de Blood of the Nations; esto é, unha línea de gran Heavy Metal, con temas moi na línea clásica de Accept, á que hai varios guiños durante Stalingrad, pareceume ver. Por riffs viciantes coma a da inicial "Hung, Drawn And Quartered" ou "Hellfire" e estribillos e coros que pegan de primeiras coma o de "Flash To Bang Time", xa merece a pena darlle unha oída.
Hai altibaixos coma os había xa en Blood of the Nations, pero en xeral é un dos mellores discos de Heavy clásico que atoparemos neste 2012, cun Mark Tornillo que se está aclimatando perfectamente ó sonido tradicional con producción moderna de Accept.
Un dos grupos clásicos que mellor envellecen, sen duda. 7/10

Pandaemonium - The Last Prayer (2012)
Power Metal
Oficial
Tema: Two Spirits One Heart

Á banda italiana de Power Metal, Pandaemonium, chegueina a coñecer haberá máis de 10 anos co seu disco debut, And The Runes Begin To Pray, e recordo que non era nada doutro mundo, pero ainda se oía. Pode que o meu gusto daquela fora máis "caritativo" debido a que non había a mansalva de discos cos que me atopo hoxe gracias a internet. De feito, logo de poñer The Last Prayer, teño medo de decir que me gustou na súa época aquel disco debut XD A razón.. simple; The Last Prayer é un desa clase de discos que me oigo de vez en cando e que realmente me resultan difíciles de acabar. E tal vez non sexa porque as cancións sexan moi malas (que as hai, basta con oír un dos peores temas de Power que oín en tempo "Through the Winds"), senón porque o vocalista, sobre todo cando se vai ás notas agudas, sona exagerado a rabiar. Case a niveles gigatronescos. E o disco, digamos que non aporta demasiado á escena de Power-Speed Metal europeo; parece un daqueles moitos que salían a finales dos noventa de grupos españoles e italianos. Teclados de cabra, gritos moi moi moi épicos, riffs e melodías vocales moi trillados...
Un disco intemporalmente mediocre cun cantante difícil de soportar. 2/10

Pythia - The Serpent's Curse (2012)
Symphonic Power Metal
Oficial
Tema: Betray My Heart

Pythia é unha banda británica de Female Fronted Symphonic Power Metal (qué medo cada vez que escribo eso XD), que agora saca o seu segundo traballo logo de recoller estupendas críticas do primeiro, cuestión que se parece repetir con este The Serpent's Curse.
E bueno, como sempre me fío moito dos críticos... XD a verdade é que non me influíron para nada esas notas nin antes nin durante a audición deste CD para decir que non ten nada máis especial do que o teñen os franceses Whyzdom, os austríacos Edenbridge, Visions of Atlantis, Xandria ou os miles máis de clones que apareceron tralos primeiros traballos de Nightwish, After Forever e Within Temptation.
É o de sempre, con cousas boas por aquí, coma a máis frenética "Just a Lie", cousas reguleras por alí, coma que as líneas vocales parecen ir por unha dimensión paralela á música a veces, e maiormente mediocridade que se apoia nunha gran producción.
Polo demáis, típico e abusado Power con moita épica, arreglos orquestales neoclásicos e góticos e cantante femenina pseudosoprano que vale pa mirar. Este tipo de bandas non dán para moito máis. 5/10

Raubtier - Från Norrland Till Helvetets Port (2012)
Epic Industrial Metal
Oficial
Tema: Sverige Elit

A pesar de ter recibido malas críticas por unha parte da prensa musical, os suecos Raubtier chegaron ó puesto nº4 nas listas de ventas do seu país con este terceiro álbum. O carácter provocativo, nacional e guerrilleiro dos seus temas supoño que xogará ó seu favor.
En canto ó estilo, levan facendo o mesmo desde aquel Det Finns Bara Krig, que xa me parecera interesante cando saleu, a pesar de non ser algo tampouco moi creativo eso de tocar o estilo de Rammstein añadíndolle algúns teclados sinfónicos. Tal vez o malo que lles poido achacar sexa a linealidade entre os seus discos, pero bueno, mentres saquen temas tan pegadizos coma "Besten I Mig" ou épicos coma "Sverige Elit", pois cada disco destes suecos terá o seu par de gemas. Eso sí, o resto sona bastante parecido entre sí e entre outros temas antigos de Raubtier. Por eso supoño que me quedarei con aquel debut, porque no fondo os outros 2 discos deles son máis do mesmo. Esperemos que os futuros non o sexan (tanto). 5/10

Dezperadoz - Dead Man's Hand (2012)
Western Heavy-Rock / Southern Groove Metal
Myspace
Tema: Yippie Ya Yeah! (More Than One Good Reason)

O que fora proxecto de Tom Angelripper -o cal finalmente sólo participara no primeiro disco da banda- saca novo disco, o seu cuarto xa. E lastimosamente teño que decir que Dezperadoz é outro caso perdido a unir ó meu largo historial de bandas nas que perdín a fé. Xa o anterior non me gustara moito, e creo que este segue a mesma línea. O que empezara coma un novedosísimo Speed Metal inspirado nas películas do Oeste en The Dawn of Dying, e seguira coma Western Heavy Metal no grandioso The Legend and The Truth, convirteuse pouco a pouco nun Groove Metal con toques "grunge" e de Southern Rock (?) coa mesma temática de peli de vaqueros (que ó final é o máis interesante deste Dead Man's Hand).
A mín en certas partes recordoume a aquela tropa de bandas salidas a principios dos 90 que a MTV promocionou a dolor do tipo de Soundgarden, Alice in Chains e Pearl Jam (!). Ata poido escoitar a uns The Cult máis heavies... Tal vez un intento por acoller a novo público por parte de Dezperadoz... e non sei se será fructuoso, desde logo non en mín. Unha pena. 4/10

Cadaveria - Horror Metal (2012)
Melodic Black Doom Heavy Metal
Oficial
Tema: The Days of the After and Behind (Live)

Cando Cadaveria (cantante) saleu de Opera IX, decideu fragmentar o seu gusto en 2 bandas, unha que pretendía ser algo así coma a "comercial", facendo unha especie de Pop-Metal Industrial bastante lamentable -Dynabyte- e outra "metalera" na que xuntaría varios estilos que lle gustaban, aglutinando Doom, Gothic, Black, Heavy-Rock e Sinfónico... e que bautizaría co seu propio nome artístico.
Cando oíra The Shadows' Madame recordo pensar "o que moito abarca pouco apreta", porque toda esa conxunción estilística pinta moi ben sobre o papel, pero fai falta facer boas cancións! E eso pasa xustamente neste Horror Metal, un disco olvidable, no que non se salva nin a portada. Música insulsa, coma foi toda a historia de Cadaveria desde que deixou Opera IX. É duro decilo, pero... é o que hai. 3/10

Borknagar - Urd (2012)
Avantgarde Metal/Progressive Black
Oficial
Tema: The Earthling

O caso de Borknagar é moi particular baixo o meu punto de vista. Os noruegos practican un estilo tan identificable coma indefinible, tan difícil de asumir coma interesante. Na miña opinión son un grupo que teñen un estilo moi propio de facer as cousas, materia que valoro moi positivamente neste mundillo cheo de clones, pero que lamentablemente non me acaba de enganchar. Alomenos en ningún traballo desde Empiricism, probablemente a súa obra cumbre de 2001. Ó igual que nos anteriores a Urd: Epic, Origin e Universal, neste novo hai unha conxunción de diferentes estilos feito dunha forma vanguardista e mística, no que tanto te podes atopar con partes psicodélicas, coma con atmosféricas, épicas, máis duras, máis melódicas, con rasgados que acompañan á voz clara máis protagonista e que se desdobla entre Vintersorg e Vortex... Nos seus últimos discos parecen coma un paso máis aló na música Avantgarde Extrema do que foi Emperor a principios de década. Ademáis para Urd, como xa dixen, retoman a ICS Vortex nas voces e baixo, que estivera xa presente durante a época de máximo esplendor de Borknagar, entre o 97 e o 2003, todo un personaxe que podería aportar moito á banda logo das súas andanzas nos últimos dez anos. En principio e por todo esto, é a típica banda que me ten que gustar a narices. Pero esto non ocorre, os últimos discos fánseme pesados, e difícilmente poido sacar algo en claro cando os acabo de escoitar, e eso que disfruto certos temas por separado, pero en conxunto é outra leria. É unha banda que me gustaría que me gustara, pero que por algún motivo -sempre que digo esto supoño que falo de composición-, desde Empiricism non o fai. 5/10

Brendon Small - Brendon Small's Galaktikon (2012)
Groove / Alternative Heavy Metal
Oficial
Tema: On My Way

Primeiro álbum en solitario do creador de Dethklok, un álbum que parece conceptual e que tira dun sonido menos agresivo que a banda virtual. Empezando polas líneas vocales, nas que non hai rasgados, senón que Brendon canta con voz limpia dunha forma que ben podería ser á dunha banda de Rock Alternativo. De feito, nótase moita influencia do Rock Alternativo tamén na música, que se mezcla con elementos de Rock-Metal Progresivo e algún guiño máis duro que non sabería se definir coma Post-Heavy Metal ou Groove. Tal vez todo xunto. Así que, desta vez, Brendon Small quíxose desmarcar de Dethklok, ainda que eses punteos tan típicos ainda se poden oír de vez en cando en Galaktikon.
O malo é que Brendon Small non é Devin Townsend, personaxe que me ule lle pon bastante rucho, e o álbum adolece de interés e contundencia, parece coma un quero e non poido. Hacia a metade xa se empeza a facer largo, e cando acaba, a sensación é a de ter asistido a un CD moi mediocre. 3/10

Изморозь - Зигомёд (2012)
Folk Pagan Metal
Myspace
Tema: Упырь-град (Ghoul-town)

O novo álbum do proxecto paralelo dos míticos rusos Ashen Light, Izmoroz, é xa o sexto da banda, co cal penso que máis ca proxecto, ben podería ser chamado "grupo" con todas as súas implicacións.
O estilo de Izmoroz poderíao catalogar coma de "típico Pagan eslavo, levado dun xeito máis alocado". Aspecto éste último tremendamente positivo, porque hai tantos grupos facendo o clásico Pagan Metal eslavo, que ata lle estou collendo tirria XD Con esto de facelo dunha forma máis tola, quero decir que tanto te podes encontrar cun blasting, uns arreglos épicos, un coro frenético coma o que abre o disco, momentos máis relaxados... supoño que estes cambios tamén terán que ver coa temática humorística que lle imprimen vendo os títulos (eso é o que me dixo a miña amiga rusa Julia). É certo que segue sonando ó Pagan feito por esas terras, pero a mín consigue engancharme, e eso que este non é o seu mellor disco, aparte de que 35 minutos se me faigan cortos.
Para os non iniciados, recomendaríalles Избушка Бабушки Зомби do 2010.
Un dos mellores grupos actualmente desa saturada escena, de todos xeitos. 7/10

Gotthard - Firebirth (2012)
Hard Rock
Oficial
Tema: Starlight

A morte tras un accidente de tráfico do carismático cantante de Gotthard, Steve Lee, foi un duro pao para os suizos, pero repuxéronse coa incorporación de Nic Maeder para sacar este Firebirth. Realmente Nic non é un mal vocalista, pero tal vez carezca da personalidade de Steve, facendo de Gotthard un grupo máis de Hard Rock, que se acaba diferenciando con este Firebirth pouco de moitas outras bandas surxidas desde hai 20 anos, principalmente en USA, ata hoxe. A selección de temas tampouco axuda a salir do montón, con moito riff trillado e versos xa oídos. A mín realmente me pareceu aburrido, coma un establecimiento na comfortabilidade creativa sen complicarse moito a vida, e non sei qué pensarán os fans da banda, pero estou seguro que opinarán coma mín que este CD desde logo non é o mellor que sacaran. 5/10

Cosecha de sangre

É gracioso esto das bandas de Metal meténdose a outros mercados nos cales poñen o nome da súa banda a tenis, viños ou cervezas. O mundo do Merchandising é tan eterno coma os fans o deixen que sexa!
Neste caso, o viño de Slayer non podería chamarse doutra forma que "o reinado do vermello", "Reign in Red".
A cuestión é, para cándo Gaahl sacará o seu "...Satan Wine"? Xa tarda!