Microreviews Octubre'12 - I

 

Voices of Destiny - Power Dive (2012)

Symphonic Power Metal / Metalcore

Oficial

Parece mentira. Cando oín o disco debut de Voices of Destiny, From The Ashes, hai un par de anos, pensei que ese podía ser un principio interesante para estes germanos, pero cando me puxen o seu segundo deste ano, Power Dive, caéuseme un pouco a alma ós pés. O que eu lles recordo é que eran Power con voz feminina, pero con trazas de Melodeath e incluso algúns guturales polo medio. Agora esto tornouse nun tedioso aborto do que un día foi. Así de claro. Os guturales viráronse ó peor do Metalcore, non me gustaron un carallo, a voz da rapaza sona moi mal, a veces incluso fóra de tono? e o máis importante para un servidor, as composicións son penosamente aburridas. ¿¿Pero cómo poden empezar o disco cunha canción tan coñazo coma "Power Drive"?? Xa é toda unha declaración de intencións, eso sí, pero é que... vaia tema máis desganao e sin sangre!

O que temos máis adiante é un disco bastante pouco consistente, no que o batiburrillo de ideas en principio non sona mal no papel. Non, nin sequera a inclusión de elementos do Metalcore; se está ben feito e mezclado non tería por qué ser un elemento negativo per sé, pero á hora de montar todo, hai fallos en cada unha das influencias que queren introducir. Unha das decepcións deste 2012.

Non me gustou. Nada. 2/10

Dark Princess - The World I've Lost (2012)
Gothic Pop Rock Metal
Oficial
Tema: We can not Fly So High

The World I've Lost é o cuarto traballo desta banda rusa cuia portada me transmitía as miñas dudas sobre o que estaba a punto de oír...
Dark Princess fan unha especie de Pop-Rock pseudogótico con trazas de Metal. Porqué pseudogótico? pois porque a diferencia das moitas bandas que salen intentando ser os próximos grandes do saturado xénero que algún amigo meu clasificou coma "Chocho Metal" XD, estes rusos danlle pouco uso a arreglos escuros e sinfónicos, utilizando a modo de background a veces piano ou a veces teclados. Pero desde logo non os utilizan de forma protagonista, xa que este aspecto está absolutamente adquirido pola voz da cantante, que ten moi bo rexistro, todo sexa dito, e en determinados cortes comparte espacio cunha masculina bastante normaliña. Os temas están bastante ben arreglados, a pesar de ser totalmente pensados no modo Pop-Rock single. É dicir, estructuras simples, sin comederos de cabeza e directos ó estribillo. Ata hai punteos interesantes e algún riff chulo, ainda que quede un pouco testimonial en certas ocasións, xa que cando a rapaza empeza a cantar acapara bastante protagonismo. Non quero dicir que esto sexa malo, é un estilo de música respetable e Dark Princess non o fan mal. Tal vez a parte negativa na que podería ahondar é a simpleza, certas cancións un pouco vacías, e que en xeral, non aportan nada novo ó que outras bandas do estilo fixeron. 

Similitudes? o último de Delain, algo de Evanescence, algo de Lacuna Coil, algo de Him, algo de Rock alternativo americano, e algo dos seus compatriotas desaparecidos Forgive Me Not, cuios membros parece que compuxeron o primeiro álbum de Dark Princess... 

No seu estilo, audibles. 6/10

Azaghal - Nemesis (2012)
Black Metal
Facebook
Tema: Nemesis

Máis de 10 anos de traballo converteron a Azaghal en todo un referente do Black Metal satanista en Finlandia xunto con Impaled Nazarene, Satanic Warmaster, Beherit, Horna, Barathrum ou Sargeist. Seguro que me deixo algún outro famosillo no mundo underground, pero con nomes coma eses, e discos coma os que levan feito, xa basta para decir que o Black Metal finlandés dos 90 e 2000 deu moi bos traballos. 

Azaghal é un deses grupos que é un valor seguro para todo blacker ávido de Metal agresivo, con blasting, moito tremolo picking, e gran atmósfera e producción. Temas estes dous últimos ós cales Azaghal manexa á perfección e que lle dá a este álbum ese "algo" para ser superior ó resto de lanzamentos de Black que me vou encontrando. E é que realmente no que é orixinalidade e innovación, os finlandeses non se esforzan moito -ainda que algunha voz limpia meteron, xa non lembro se o facían nos anteriores, pero non me sona-, saben onde está o seu nicho de mercado e saben que o que lle mellor lles sale é algo blasfemo, rápido, escuro, e con certos toques melancólicos "made in Suomi". 

Hai uns cuantos cortes que sobresalen, sen querer decir que o resto sexan malos nin moito menos, tal vez sí un pouco máis estándares, diría eu. Eses cortes que me afilaron as uñas son sen duda o tema-título "Nemesis", cun riff Épico, "In Deathlike Silence", 120% Dissection (unha das miñas debilidades) e "The Pit of Shoggoths", un tema bastante bo e diferente dentro do disco.

Black Sólido e ben feito. 8/10

Aldaaron - Suprême Silence (2012)Black Metal
Facebook
Tema: Supreme Silence

Despois do seu fantástico debut Nous Reviendrons Immortels, os franceses volven á carga dous anos despois con Suprême Silence, un disco que segue a línea continuísta daquel primeiro, pero que por algunha razón non deixa o mesmo feeling de estar tan traballado. E eso que nel hai grandes riffs coma o que dá inicio a "Renegat" logo dunha intro de guitarra acústica un pouco estirada, ou coma os que compoñen ó longo tema-título. Pero é coma se puxeran toda a carne no asador no primeiro disco e este fora un pouco coma unha continuación feita con présa. 

Os patróns seguen a ser os mesmos, unindo moitísimo tremolo picking que desborda influencia escandinava en melodías frías e cortantes, con outras máis melancólicas, axudadas por algúns interludios acústicos. A batería está en case constante blastbeat, salvo nas ocasións nas que fai un medio tempo, pero cun doble pedal disparadísimo. O sonido está ben, creo que é parecido ó do anterior, polo que o que non me acaba de convencer é a composición; por veces os temas parecen estirados de máis, tanto tremolo fai que parezca que as cancións sexan demasiado parecidas, aparte de que en líneas xerais non me enganchou tanto coma o anterior. 

Veremos en qué dán, pero Suprême Silence non deixa de ser un disco máis de Black que non dí moito. 5/10

Vision Divine - Destination Set to Nowhere (2012)
Progressive Metal
Oficial
Tema: Mermaids From Their Moons

O proxecto de Olaf Thorsen e Fabio Lione parece que continuou vivo logo da miña última aproximación á banda con Vision Divine, do 99, e Send Me An Angel do 2002!! Así que desde hai 10 anos non sabía nada salvo que Lione se fora e que o volveran fichar, e con sorpresa me atopo que me perdín catro discos ata chegar a este Destination Set To Nowhere! Polo que este é o séptimo traballo desta banda que empezou coma un proxecto, pero que con todos estes lanzamentos xa alcanza un estatus superior e máis formal. 

A materia a tratar neste novo álbum dos italianos é futurista, algo así coma un viaxe cósmico para salvar á raza humana, polo que lín, o que me recorda ós proxectos de Arjen Lucassen Star One ou Ayreon, e tamén hai as súas similitudes no aspecto musical, ainda que non utilicen samples electrónicos coma o holandés e sexan bastante máis "clásicos" no sentido máis prog-power. É dicir, en lugar desa experimentación máis "tecnolóxica" -que igual lle queda mellor ó tópico a tratar-, Vision Divine usan teclados, pianos e efectos máis vistos no mundo do Progresivo. De feito, eu diría que todo neste novo álbum está bastante visto no mundo do Progresivo, cousa ésta que me fixo aburrirme en varios momentos e deixar de prestarlle atención para facer outras cousas cada vez que o puxen. Penso que o sonido está moi ben, as interpretacións tamén, e incluso algunha canción tamén, pero o tono xeral pareceume coma a media marcha exceptuando cortes coma "Mermaids From Their Moons" ou "The House Of The Angels", os auténticamente sobresalientes dentro do CD.  O resto... psé.

Un concepto de grandes proporcións que se queda en residual. 5/10

Bizarradas Musicales: Zaebisi

Ainda que é un estilo que non controlo demasiado, o Grindcore parece que esteña en continua expansión. Por ahí vexo etiquetas coma cybergrind, grindcore experimental, goregrind, stenchgrind, pornogrind,... pero o outro día atopeime con un grupo cuia descripción era "Dance-Grind / Alternative / Goregrind". Eso de Dance-Grind deixoume con bastante curiosidade e rebusquei por Youtube, onde atopei este video que deixo ó final, unha versión de LMFAO do tema "I`m sexy and I know it" que merece a pena ser oída... 

Logo de velo, dixenme: "digno do apartado de Bizarradas Musicales XD"

Zaebisi parecen ser un grupo de Moldavia, bastante novo, xa que sólo atopo que sacaran 2 EPs: Osenniy e Poebati no 2012. Cubren os seus rostros con pasamontañas e son 3 tipos. Non puiden encontrar moita máis información sobre esta curiosa banda XD pero penso que o mellor e deixar que oigades o que fan, creo que vades disfrutar coa bizarrada de hoxe...

Facebook

O caso de The Mirage

Voume facer eco por aquí do desafortunado caso ocurrido ó grupo galego The Mirage, que se veu envolto nun embrollo moi raro. Desde aquí o meu apoio a estes Hardrockeiros, unha gran xente e gran banda, entre os que atopo a un dos meus mellores amigos de tempo de instituto, Suso. Moita sorte e forza.

"En contrapartida al desafortunado artículo publicado en La Voz de Galicia del Viernes 24 de Agosto de este mismo año ( http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2012/08/24/despedido-cantante/0003_201208G24P8995.htm), de título sensacionalista “Despedido por cantante”, que hacía referencia a nuestra banda, The Mirage, y la baja laboral que nuestro vocalista padeció a partir del mes de Abril de 2011, previa al tour de presentación de nuestro último álbum publicado, nos sentimos en la necesidad de aclarar al desafortunado redactor, y al diario de tirada nacional que da voz a sus escritos, lo acaecido durante ese período de tiempo sobre el que osa escribir sin haber mostrado el más mínimo interés por contrastar la información existente sobre lo ocurrido. De entrada, esto resta gran parte de la credibilidad que podría tener el artículo para los lectores con más uso de razón, a nuestro modo de entender.
Además de haber propiciado con este artículo, una reacción en cadena que ha traspasado las puertas de una archiconocida emisora de Radio de ámbito nacional en uno de sus programas de máxima audiencia, en el que no han tenido ni la decencia de investigar si la banda The Mirage ha tenido uno ó más vocalistas en sus filas. Consideramos un craso error el presentar la noticia de la que tan poco saben, con palabras tan feas como “sexo, drogas, Rock & Roll, y mucha cara”, introduciéndola a su vez con una composición de la banda en la que todavía militaba su anterior vocalista ( que nada ha tenido que ver en esta historia). Les recordamos a todos ustedes, desde esta banda, que han de cuidar sus palabras en estos tiempos del “todo vale”, en favor de las personas a las que se le pueda causar perjuicio alguno con sus publicaciones. Nos gustaría destacar también esas palabras que la colaboradora, de dudosa profesión, dedica al mundo del Rock. Palabras , tan en desuso y a la vez tristemente tan presentes a día de hoy en muchas mentes obtusas, con un carácter despectivo hacia el mundo del Rock duro y el Heavy Metal. Palabras como “…si por un “simple” dolor cervical se pilla una baja…ya no aguantan nada estos Heavies”, cuando menos parecen una mofa a nuestra forma de vida, la que muchos amamos y a la que muchos nos dedicamos sin retribución alguna como recompensa. Les recomendamos también, desde esta banda una vez más, que de una vez por todas, y por lo menos en medios de comunicación que se dicen serios, dejen atrás de una santa vez los estereotipos sociales hacia aquello que desconocen.
Aunque no lo crean, esos tipos tan, tan duros, que son los aficionados al Rock, también trabajan, también son seres humanos con familia y amigos, también se cansan y se lesionan, y por supuesto, también tienen aficiones y pasiones que no tienen por qué ser las mismas que las suyas, lo que no les da derecho a burlarse de esa manera abiertamente, puesto que si lo piensan, debería causarle un inmenso pudor que alguno de sus oyentes aficionados a esta música hayan podido “disfrutar” de este lamentable comentario.
Aquí tenéis el enlace del susodicho programa y más abajo la dirección de correo electrónico por si os apetece expresarle lo que el Rock significa para muchos:

http://www.ivoox.com/informe-semanal-raquel-sastre-hoy-audios-mp3_rf_1392623_1.html (últimos 30 segundos aproximadamente)

E- Mail: hoyporhoy@cadenaser.com
Telf: 902 14 60 60



Pero vayamos de una vez a lo ocurrido desde la fecha en que se da el accidente en cuestión, que es la materia que nos ocupa y de la que no se habla en los medios que se han hecho eco de la noticia.
En primer lugar, el susodicho accidente ocurre en el mes Abril, como nos describen en dicha redacción, y consta de testigos y pruebas reales, en las que se ratifica, como se demostró en juicio, que el golpe propinado por una carretilla elevadora al trabajador no fue un pequeño golpe “a escasa velocidad”, sino un severo golpe propinado por una carretilla elevadora que circulaba en el sentido de la marcha y con la carga superando la altura de la vista de su conductor, es decir, sin tan siquiera tiempo para la frenada y disminución de la velocidad ( por todos los que en esta empresa desempeñan sus funciones, conocido es que las normas de seguridad y velocidades se respetan cada año Jacobeo, a causa de los excesos de producción exigidos). Este sólo es un buen ejemplo, de los muchos que se podrían tratar en el famoso artículo, acerca de la falta de delicadeza en materia de prevención de riesgos laborales por parte la empresa en cuestión.
Obviamente, tras este accidente, los dolores y las lesiones aparecen.
En segundo lugar, tampoco se cita, en dicho artículo, el que existan pruebas e informes médicos que diagnostican que hay varias lesiones, una de carácter cervical (el comúnmente llamado esguince cervical) y varias lesiones que se agravan tras el accidente, de carácter lumbar y dorsal.

Cabe destacar que la mutua aseguradora, que ofrece servicio a la empresa, fuerza en su momento al empleado para que este sea dado de alta en la totalidad de sus lesiones, previamente al comienzo de la gira. Esta alta es la misma que, días después de ser efectiva, es es anulada por inspección médica debido a los padecimientos dorsales agravados por cuenta del impacto sufrido. Con lo que pasa a encontrarse en estado de baja por lesiones de carácter dorsal, en los días previos al comienzo de las “vacaciones” pagadas de las que este redactor tan mal informado nos desinforma alegremente.

Pues bien, la gira de presentación de la banda está prevista para dar comienzo el día 6 de Mayo, fecha en la que la única de las lesiones que, por informe médico, se cataloga como no compatible con las tareas vocales, es decir, con la actividad que el accidentado realiza en The Mirage, ya había sido dada de alta a día (CONSULTAR CON EL ABOGADO, NO LA RECUERDOXXXX), persistiendo, por supuesto, el resto de dolencias que nuestro vocalista seguía padeciendo durante este periodo de tiempo, las cuales eran incompatibles con su puesto de trabajo, pero no con sus actividades de ocio, que resultaban inocuas, según se atestiguó en informe médico aportado al procedimiento.

Volvemos a hacer especial hincapié en que el tour de presentación llevaba programado desde Diciembre de 2010, y dada el alta recibida por el paciente en la dolencia incompatible con sus tareas de vocalista, la gira comienza igualmente, con suma atención y cuidado en materia de transporte durante los desplazamientos, y características de las actuaciones. Martín, por tanto, esperó al alta cervical para volver a cantar (es decir, le dolía la espalda pero se encontraba bien del cuello), y pidió permiso al fisioterapeuta de la Mutua.
Evidentemente en ningún momento realiza cargas de material que pongan en riesgo su dorso…, y si nos paramos a pensar un poco, teniendo en cuenta que sería una gira promocionada en prensa, radio, y en las redes sociales, etc… sería del “género bobo” que alguien cuya vida cuenta con bocas a las que llevar el pan de cada día, se jugase su puesto de trabajo de esa forma tan irresponsable como nos, y os han querido hacer ver estos medios de comunicación.

Llegamos pues al final de la gira, con sus éxitos y fracasos, el 11 de Junio habiendo transcurrido en fechas alternas que coinciden en su totalidad en cinco Viernes y cinco Sábados de los meses de Mayo y Junio de 2011, y es en este momento cuando comienzan los problemas con la susodicha empresa para la que él trabajaba.
Debemos recalcar de forma especial, una vez más, que el “A-52 Tour” de The Mirage había sido programado con anterioridad a la baja y atendiendo a las fechas más propicias para llevarlo a cabo, teniendo organizada, con antelación, la solicitud de permisos relacionados con días de asuntos propios que pertenecían al trabajador, compatibilización de turnos de trabajo con las fechas de salida y llegada a Vigo etc… Por lo cual, se deduce que esta programación se llevó a cabo durante períodos que corresponderían al tiempo libre y de ocio del afectado, y que por tanto, no hacían necesario ningún tipo de inventiva para tratar de alargar la baja y así poder realizar los conciertos.

Una vez terminada ésta, da comienzo el espectáculo dantesco y las presiones al empleado por parte de la empresa, que es despedido por carta aportando datos, no probados todavía a día de hoy, que tratan acerca de las aventuras y desventuras que el empleado se había pegado tan placenteramente “aprovechando” la baja laboral, como si de unas vacaciones en Torremolinos a cuerpo de rey se tratase, incluyendo kilometrajes de desplazamientos cuyas características no han sido probadas, horas de descanso y horas de viaje, sin conocer ni haber podido probar tampoco en cuantas jornadas se han realizado etc...

Pues no señores, el empleado se encontraba de alta en la lesión que supuestamente le impediría disfrutar de su tiempo de ocio y que ellos tan llanamente se atreven a vulnerar, y por lo tanto, nuestro vocalista, como está mandado, recurre a sus abogados para consultar y tomar cartas en el asunto.

El siguiente paso, a través del Smac ( Servicio de Mediación, Arbitraje y Conciliación. Paso previo a la via judicial), viene dado por la oferta, por parte de la empresa, de una cuantía económica irresistible para muchos, pero no para nuestro vocalista, que sólo busca la readmisión, justicia y que su honrada imagen quede intacta, como trabajador responsable que ha sido hasta la fecha ( y que sigue siendo actualmente en su nuevo puesto de trabajo).

En medio de este maremagnum se llevan a cabo las primeras demandas dirigidas a la empresa y con ellas el primer juicio en el Juzgado de lo social, momento en el que la empresa vuelve a intentar deshacerse del empleado en cuestión elevando la oferta económica anterior. La respuesta, por supuesto, es la misma que en un primer momento, y decide continuar con la lucha por su dignidad.
Es en este juicio en el que se prueba que el accidente fue accidente, en el que se presentan los informes que demuestran que el obrero no ha cometido fraude alguno, y pese a todo, le deniegan la razón fundamentándose en pruebas subjetivas que nada han podido demostrar salvo que el dinero no da la felicidad pero sí gana juicios bochornosos en los que el falto de medios tiene las de perder desde los anales de la historia. Las pruebas “más que fiables” de tales hechos, no han sido otras que vídeos, fotografías, y material gráfico relacionados (en todo caso) con fechas y actuaciones de la banda, anteriores a la baja laboral de 2011, anteriores a la gira, e incluso anteriores a que el nuevo miembro se hubiera unido a la banda definitivamente ( puesto que se encontraba cubriendo momentáneamente a nuestro anterior cantante durante las últimas fechas de la anterior gira, el “rEVOLUCIÓN Tour”).


Pero a todas luces, han topado con un hueso bien duro que no se da por vencido y vuelve a recurrir la sentencia en el Tribunal Superior de Xustiza, que finalmente le vuelve a quitar la razón.

El error en este caso, se da cuando el juez que se encarga del caso trata, sorprendentemente para todos, las lesiones, como un conjunto de una sola dolencia de carácter vertebral. Para situarnos, sucedería algo similar si uno se rompiese un brazo y una pierna, y en cuanto estuviese dado de alta de sus dolores en la pierna, estuviese supuestamente preparado para incorporarse a su puesto de trabajo sin más dilación, si el juez considera a estas dos dolencias como una misma cosa. Nos encontramos aquí en el momento en el que el afectado por el accidente se lleva la peor parte del pastel, puesto que, el juez no ha querido diferenciar, de manera incomprensible, un dolor dorsal de uno cervical ( el cual le impediría, incluso, cantar). Esto hace, definitivamente, que se sitúe en mala posición a nuestro querido vocalista.

Así que, queridos lectores, hemos llegado al punto de siempre, el tanto tienes tanto vales, y poco más podemos hacer. Es posible recurrir ante el Tribunal Constitucional, ya que vulneran el derecho a la libre disposición del tiempo libre y de ocio, y correr mejor suerte, pero todos sabemos lo que económicamente implicaría esto, ¿verdad?.

Pese a todo, queremos que sepan, el redactor intrépido, el locutor y su colaboradora “tan, tan Heavies” en sus comentarios, la empresa, y los implicados cercanos en esta implacable lucha por manchar el nombre de Martín Búa y su banda The Mirage, que este equipo va a utilizar todas sus armas mediáticas, para barrer la casa y dejarla tan limpia como se la habían encontrado los que la ensuciaron sin escrúpulos.

Si de algo es culpable Martín Búa en esta historia, es de tener sueños, sueños que compartimos con mucha gente, pese a que haya que compaginarlos con nuestros trabajos. Eso en realidad, es lo que más les duele a ellos puesto que nunca han soñado con otra cosa que no sea el dinero.
Gracias por hacernos diferentes, cada día nos sentimos mejor por ello.

Menuda "periodista" a Raquel Sastre esta...en fin, así estamos no referente ó Rock e Metal neste país.

Microreviews Octubre'12 - I

 

Unisonic - Unisonic (2012)

Hard Rock / Heavy Metal

Oficial

Había moita xente á espera do álbum que por fín uniría a Kai Hansen e Michael Kiske, e as expectativas eran variadas, pero penso que polo xeral había boas vibracións. Eu debo de ser un caso raro, pero xa ando moi escarmentado destas reunións e cuentos, e esperábame un álbum no estilo dos bodrios de Kiske, a verdade. 

Pois ben, con esta perspectiva me dispuxen a darlle unha oportunidade a Unisonic, logo de oír o seu single autotitulado, que me pareceu un tema bastante simplón que non decía moito de cómo iba ser o disco. 

Pouco a pouco vou desenmarañando o interior de Unisonic mentres lle dou as primeiras escoitas. Nesta ocasión Kiske xuntou a uns cuantos míticos do Rock, destacando a Mandy Meyer, militante en Krokus, Gotthard ou House of Lords, o baixista e líder de Pink Cream 69, Dennis Ward e ó propio Kai Hansen. Estes dous últimos encargándose de toda a composición do disco salvo un tema de Kiske. 

A idea primixenia era non facer unha nova versión de Helloween, e queda ben claro, posto que esto é un disco de Hard Rock a veces inclinado ó Heavy Melódico e a veces ó Pop Rock, no que hai guiños bestiales a Gamma Ray nas composicións de Hansen (de Ward non controlo tanto a súa composición nos grupos nos que estivo). Basta con oír a melodizada unión de "Heaven Can Wait" con "Time To Break Free" en "Never Too Late", quizáis a máis cantosa de todas.

Ainda así, eu creo que o disco non está de todo mal, pero ten un par de cousas que lle achaco que pesan demasiado na miña visión final de Unisonic: unha é que a metade de cancións son mediocres-relleno e non me dicen absolutamente nada. Oíde "Never Change Me" e decídeme que se a canta Avril Lavigne non pasaría como súa, ou escoitade a composición-baladorria insufrible de Kiske, "No One Ever Sees Me" e non me digades que non vos dá ganas de quitala antes de que acabe... Recórdame ós fallidos mil proxectos de Kiske, nos que había detalles que non estaban mal, pero zamparse un disco enteiro facíase aburrido. 

E outra materia achacable é a falta de alma. A Unisonic fáltalle ser un grupo con convicción propia, con sonido propio, e pasión. Xa sei que é algo un pouco intanxible e moi subxectivo, pero hai algo sempre que oín o disco que me foi dicindo "a esto fáltalle entusiasmo.. ou algo así...".

¿Será outro proxecto máis de Kiske que se desfai en sólo 1 ou 2 discos? 5/10

Witchsorrow - God Curse Us (2012)
Doom Metal
Facebook
Tema: Breaking The Lore

Desde o Reino Unido, fértil terra para bandas de Doom, os Witchsorrow lanzan o seu segundo LP chamado God Curse Us. Un disco de Doom clásico, denso, oprimente e que ten as súas raíces nos discos máis escuros de Black Sabbath, en Witchfinder General, e logo nos inicios de Cathedral e tamén en Candlemass. É dicir, Doom lóbrego, con certo aire setentero-stoner nunhas guitarras graves, voz limpia na onda de The Gates of Slumber, que de vez en cando fai algún rasgado como querendo imitar a Abbath, e unha gran atmósfera que seguro que conseguirá encandilar ós amantes do Doom.

O punto negativo que lle encontro é que hai moitas veces que sinto coma se os temas non deran máis de sí e os estiveran estirando e estirando ata alcanzar máis de 10 minutos. Igual é impresión miña, pero quédome por exemplo co tema "Breaking the Lore", o seu máis directo e rápido, e para mín o mellor composto. Penso que un maior equilibrio entre este tipo de temas e os de Doom pesado, os cales suelen andar sobre eses 10 minutos faría que God Curse Us fose un disco mellor... para o meu gusto, xa digo. 

Lovers gonna love. 6/10

Vengeance - Crystal Eye (2012)
Hard Rock
Oficial
Tema: Crystal Eye

Provintes de Holanda, Vengeance son uns "dinosaurios" do Metal, nados hai 3 décadas. Son populares por ter sido a banda que lle deu un certo nome a Arjen Lucassen, que compartiu con eles boa parte da súa carreira musical e 5 discos entre os 80 e 90. Posteriormente a banda sacaría un máis no 97 xa sen él, e quedaríase en hiatus ata que é revivida a mediados dos 2000.

Crystal Eye é o terceiro álbum desde o parón, pero o tempo non pasou para os holandeses, que seguen a compoñer Hard Rock basado nos 70 e 80 sen prácticamente ningunha concesión á modernidade dos últimos 20 anos. Leon Goewie, o cantante e único membro sobrevivinte desde os inicios da banda demostra unhas boas dotes vocales, con clichés Hard 80's ainda que predominando o feeling setentero. Nótase que ó home lle gustaban Robert Plant e Ian Gillan, ó igual que no referente as unhas composicións de Rock moi añejo, que sen estar realmente mal, adolecen de chispa suficiente como para sobresalir, dame que tanto se as metemos no 78, no 85 coma no 2012 (exceptuando o tema-título, no que Arjen Lucassen meteu man e que se diferencia dos outros nun maior gusto polo Metal-Rock Progresivo oscuro, e que ó final case que é a que máis me gustou). 

Tal vez os rockeros máis clásicos, os que se quedaron un pouco neso que xa lle oín alguén de: "o mellor rock estaba nos setenta e nunca se superou", o disfruten máis. A mín, exceptuando Crystal Eye, que tampouco é a panacea, paréceme un disco máis. 5/10

Tracedawn - Lizard Dusk (2012)

Melodeath Power Metal

Oficial

Tema: You Are Fired!

Recordo que hai un tempo tiña oído algo desta banda finlandesa e non me parecera en absoluto malo. Era algo así coma Death Melódico con moito teclado e dúo de voces bella-bestia, sólo que neste caso a bella era máis ben bello (pero podería haber algunhas dudas XD).

Agora Tracedawn chégannos con Lizard Dusk, terceiro álbum, para o cal adquiren a Niko Kalliojärvi, o cantante de Amoral desplazado por Ari Koivunen, coma voz gutural. E a verdade é que o tipo ten un bo rexistro, pero digamos que non pinta moito no aspecto xeral do disco. A mín Tracedawn recordoume ó caso de Sonata Arctica, xa que o deje Power Metal tamén se foi convertindo case que en Pop Metal. Ata incluso Pop Metalcore. A pesar de conter algún momento que non está nada mal, a tónica xeral de Lizard Dusk -que parece en moitos momentos un grupo de versións Pop con guitarras e algúns guturales coma o fixo no seu día Boney Nem-, é moi blandurria, con teclados omnipresentes dunha ou doutra maneira, estribillos a veces dignos duns Backstreet Boys feitos Metalcore Melódico, e unha voz limpia que me foi dando máis e máis noxo a medida que transcurría o disco. ¿Este era o mesmo grupo do que eu tiña aquela boa referencia?

Uníndose ó declive finlandés de Amoral, Norther e Sonata Arctica (e a ver si tamén Ensiferum...) Tracedawn están avocados ó fracaso con Lizard Dusk. 2/10

 

Carach Angren - Where the Corpses Sink Forever (2012)

Orchestral Black Metal

Oficial

Tema: The Funerary Dirge Of A Violinist

Terceiro disco da que está resultando ser unha das máis exitosas carreiras dentro do Black Metal europeo dos últimos anos. Os holandeses Carach Angren están recibindo enormes críticas sobre a mezcla de BSO de terror con Black Metal. Para os que non os coñecedes e estades pensando que tampouco é algo tan novo, poidovos decir que a súa mezcla está moi traballada, con arreglos orquestales, parece que metade reales, metade sintetizados pero que dán totalmente o pego, e que recolle a atmósfera sombría, fermosa e sobrecolledora das grandes bandas sonoras de terror, dando tregua ó Black Metal, que en moitas ocasións se queda nun segundo plano ou en acompañamento perfecto. Eso sí, tal vez o que menos me acaba de convencer é o sonido das guitarras, a veces moi opaco e coma faltas de forza.

Recordo que me sorprendera gratamente o seu primeiro CD, Lammendam, tal vez non tanto o segundo, ó cal non creo que lle dera máis de un par de oídas. E este terceiro quédaseme no medio entre os dous. Mellor có anterior polo que recordo, pero non tan bon coma o primeiro. 

Penso que a todos os amantes do Black sinfónico duns Anorexa Nervosa a menos revolucións ou os mesmos Cradle of Filth cando facían boa música lles poderá gustar. Xa que hoxe en día Anorexa non existe e Cradle están anclados no lodo da egolatría e no pozo da escasa creatividade, teremos que conformarnos cos seus alumnos máis aventaxados: Carach Angren. 7/10

Microreviews Septiembre'12 - Os demáis

 

Behexen - Nightside Emanations  (2012)

Black Metal 

Oficial

Tema: Circle Me

Desde Finlandia, os Behexen veñen de sacar hai escasos días o seu cuarto traballo en longa duración, toda unha oda ó Black Metal ortodoxo, misántropo e añejo. Con poucas concesións melódicas, o traballo de Behexen baséase nun Black a medio tempo, pero bastante pesado, que vai alternando con blastings e algún que outro momento "slow-tempo" que me foron recordando bastante a Marduk. Certos ecos da voz, que lle dá unha cobertura moi orgánica e que sonan moi ben, tamén acentúan esa parte máis old school, así coma o sonido da batería, tamén cos ecos de tom típicos noventeros. A producción é a que un se pode esperar nun grupo do estilo: profunda, con guitarras cavernosas e ambiente denso e frío. 

Non está nada mal o que fan estes finlandeses, ainda que resulte en certa maneira predecible nalgúns temas, e que non diga demasiado novo noutros. Ainda así, quen guste do Black Metal satánico ben feito, ten un valor seguro con Nightside Emanations. 6/10

 

Humiliation - From Strength To Strength (2012)

Death Metal

Oficial

Tema: Fastkill

From Strength To Strength é o terceiro álbum desta banda procedente de Malasia, que vai a bo ritmo de disco por ano co seu Death Metal old school. Moi groovie, áspero e con influencia palpable do Doom, os Humiliation beben directamente de Bolt Thrower e Asphix, as dúas principales bandas que a un se lle poden vir á cabeza cos asiáticos. 

Así pois, Death Metal guerrilleiro, pétreo, grueso, primitivo e sen demasiada concesión á técnica, no que é difícil destacar temas e que adolece de certa linealidade que por veces é case hipnótica, pero logo dun tempo faise monótona. Menos mal que Humiliation gardan para o final a súa munición máis selecta cos meus dous cortes preferidos: "Fastkill" e "Manifesto of Lie". O resto, pasa un pouco sen pena nin gloria. 6/10

 

Sacrario - Beyond the Violence (2012)

Thrash Metal

Myspace

Tema: Urban Assault

A cantidade de bandas procedentes de Brazil facendo Thrash é abrumadora. Supoño que ter un referente coma o de Sepultura e os irmáns Cavalera é unha gran influencia para tentar o que conseguiron eles a finales dos 80 e principios dos 90. O malo é que repetir unha e outra vez o esquema non quere dicir que o éxito tamén se repita. E eso era o que me estiven atopando nos últimos anos: unha inxente cantidade de bandas de Thrash old school que bebían primordialmente de Sepultura, Slayer e en xeral a Bay Area. 

Sacrario tamén practican ese Thrash da vella escola, pero aquí xa non me sona a Sepultura e todos os clones que saíron deles, ainda que garde certa similitude debido ó común corpo do que ambas bandas beben. A mín ó que me recorda é a un máis calmado Thrash germano que se inspira en bandas coma Kreator e Sodom, con pingas técnicas por aquí e por alí que poden rememorar ós Death de principios dos 90.

O CD é bastante corto, de menos de media hora de duración, ainda que a última pista está oculta detrás de quince minutos de silencio, e non me pareceu un mal álbum, tal vez non diga nada novo, pero ten destellos. 6/10

 

Irdorath - Dekonstrukteur des Fleisches (2012)

Black Metal

Facebook

Tema: Dekonstrukteur Des Fleisches

Parece que por algún motivo os grupos de Black alemanes en términos xerais nunca tiveron demasiada repercusión no mundo metalero, e non é por número, xa que a cada pouco atópome con algunha banda germánica blackera.

O caso de Irdorath penso que é extrapolable a un bo % desas bandas, que fan un Black bastante duro, con afinación  grave e influenciado polo Death Metal e Melodeath sueco. Hai algúns casos que sí creo que merecen ter certo recoñecemento, coma Ivenberg, Der Weg einer Freiheit ou Agrypnie, pero hai outros que se quedan en simplemente discos decentes, pero que non sobresalen nin creo que sobresalgan. Irdorath pertence a este último conxunto, e a pesar de facer unha música agresiva, con partes realmente ben feitas, con sonido decente e cantante cumplidor, fáltalles ese algo para chegar a ser populares. Tamén é digno de mención que se trata dun segundo disco e que teñen capacidades. Veremos de qué son capaces para o seguinte. 6/10

 

Wedding in Hades - Misbehaviour  (2012)

Gothic Doom Metal

Facebook

Tema: Regrets

Rozando estilos coma o Gothic Metal e o Funeral Doom con añadidos de música clásica que lle dá un aire sinfónico en certo sentido, os franceses Wedding in Hades sacan o seu segundo LP neste ano. Hai un bo traballo de guitarra e arreglos, intercalando partes máis contemplativas e melancólicas nas que elementos clásicos coma o cello, violín ou piano son protagonistas, co universo depresivo do Doom. O principal referente podería ser uns My Dying Bride sen o toque malvado e retorcido, senón que moito máis melódico, mezclado coas influencias noventeras de bandas coma Moonspell, Paradise Lost e Type O Negative. 

De feito a sensación que me deu é a de ser un lanzamento típico noventero, ainda que a banda en teoría esteña formada no 2006. E bueno, penso que o CD ten os seus puntos, pero non me chamou tanto a atención como para poñer a Wedding in Hades á altura dos mellores My Dying Bride ou Moonspell. 6/10

Liv Moon - Symphonic Moon (2012)

Symphonic Metal

Oficial

Tema: Amen

Ainda me poño a oír este disco sacado en Febreiro, e a banda nipona xa sacou outro máis! Desde logo a creatividade desbórdaos, con 4 discos propios máis un de versións en 4 anos!

Musicalmente, a cousa non cambia demasiado do que lles recordo ter oído, esto é; Power-Heavy Metal sinfónico de cantante pseudooperística, que leva a maior parte do peso dos temas. As influencias van desde o Japan-Rock, ata música clásica e ata bandas do estilo FFSPM europeo (Female Fronted Symphonic Power Metal) coma Nightwish, Edenbridge ou Visions of Atlantis. Pero a mín gústame máis que as dúas últimas citadas, tal vez ese toque medio gótico-medio japo lle dá un plus a esta banda, pero básicamente creo que as composicións en xeral están máis traballadas que as do clon medio de Nightwish. Non se pode pedir moito máis neste subestilo do Power. 7/10

 

Unleashed - Odalheim (2012)

Melodeath

Oficial 

Tema: Odalheim

Vaia! Tiña relativamente olvidados ós suecos Unleashed, que parecían acomodados nos últimos anos para simplemente deixar seguir o legado empezado hai dúas décadas e que con Odalheim chega xa ós once dicos... e atópome sen esperalo cun señor discazo. 

En realidade Odalheim non supón ningún cambio estilístico no Death Metal de lírica vikinga de Unleashed, pero sí que se pode decir que é o disco máis inspirado a nivel compositivo que eu lles oíra en moito tempo. Tal vez o mellor que sacaran nunca. Á maxia duns riffs enormes únese a convicción, a implicación, a experiencia e as ganas da banda, que se notan maiores ca nunca para sacar logo de tantos anos o mellor de sí mesmos. 

Non é nada novo, simplemente Death melódico sueco de toda a vida, eso sí, devastador e cheo de bon riffin e gusto. Tal vez Amon Amarth debería de aprender deles para non sacar o 3º disco consecutivo igual có anterior. 9/10

 

 

Rizon - Masquerade (2012)

Melodic Power Metal

Oficial

Tema: Rise On

Terceiro traballo destes suízos, que fan un Power/Heavy Metal melódico moi clásico e moi sobado, ó cal lle falta forza. Tal cual pasa co vídeo oficial, cuia canción e producción dicen bastante de cómo é a música de Masquerade. Parece coma se á banda lle faltase esa chispa, ese toque de gracia, que fai ás bandas sobresalir dalgunha maneira do montón. Se aínda por encima, se meten a compoñer un CD de máis de 70 minutos, os poucos momentos salvables, que algún hai, antóxanse demasiado escasos como para tragarse todo o álbum e repetir outro día. 

Non aportan musicalmente nada novo, e tampouco chegan a destacar entre o resto de Power melódico europeo, ademáis fanse largos, xa non no álbum en xeral, senón que incluso dentro dos temas, entre os que por certo, colan un en español, "el Dios". 2/10

Winterthrone - The Godslayer (2012)

Black Metal

Oficial

Tema: In The Silver Chamber

Tanto nome, coma portada, coma título de álbum anticipaban un disco de Black, e eso é o que nos encontraremos en The Godslayer. Seis temas de larga duración forman este CD de fiero e caótico Black Metal sinfónico que nada ten que ver cuns Dimmu ou Cradle, senón máis ben cuns Limbonic Art, Emperor ou Anorexia Nervosa con baixo nivel de producción. Bueno, non só baixo nivel de sonido, senón que tamén de entretenimiento, xa que Winterthrone nos bombardean con estructuras desordenadas que case parecen un puzzle feito a golpes. The Godslayer tamén desprende certa atmósfera industrial, quizá froito da sintetizada batería e certos teclados máis electrónicos que se unen a uns rasgados tamén pasados por filtros "industriales". É unha mezcla curiosa a de achegar desde arreglos sinfónicos a electrónicos no Black, pero Limbonic Art xa o fixeron hai moitos anos, e moito mellor. 3/10

Acid Death - Eidolon (2012)

Thrash Death

Oficial

Tema: Crossing The Line

Provintes de Grecia, Acid Death non son unha banda novel ainda que sólo teñan no seu haber 3 CDs con éste. Durante os 90 movéronse na escena underground do seu país, colaborando en Splits e autofinanciandose unhas cuantas demos. 

O caso é que non chegaron a dar o salto nestes últimos anos, e non sei se o conseguirán con Eidolon, un disco que bebe de varias influencias, tanto do Melodeath sueco coma do Death técnico noventero, facendo especial fincapé neste último. Houbo unhas cantas bandas que se me viñeron á cabeza ó oír a Acid Death, entre as que valoraría coma influencias directas a Death, os primeiros Cynic ou Arch Enemy. Non está nada mal que sexan estes grupos os que rememore, pero o problema é que os griegos están coma un escalón por debaixo á hora de facer cousas interesantes, ademáis de que non hai temas que sobresalgan nin que chamen a atención na súa totalidade... Veremos en qué dan nun futuro. 6/10

Six Magics - Falling Angels (2012)

Power Metal

Oficial

Tema: Another Name

Os chilenos Six Magics non son novos nesto do Power Metal; os seus máis de 15 anos de historia e 5 discos atestiguano. Pero o tempo tamén atestigua que a pesar de todo o traballo, a banda non chegou a ser foco de atención na escena powermetaleira en ningún momento da pasada década (falando a nivel mundial, non sei a nivel nacional). Desde logo o mal facer técnico non é a causa, os de Chile teñen experiencia en composición e detrás dos instrumentos, e hai momentos bos en Falling Angels que supoño que calquera fan do estilo saberá valorar, pero eu achácolles pouca diferenciación dentro de todas as bandas que surxiron nos últimos anos, especialmente cando houbera ese boom de Power de finales dos 90 e principios de 2000. Xa levo oído moitas bandas similares de Female Fronted Power Metal; desta tal vez a parte de "Symphonic" queda un pouco no segundo plano, deixándolle máis vía libre ó riff "heavy" con guiños progresivos, cousa de agradecer, e a cantante non é tampouco de tono pseudooperístico, pero ainda así o estilo de Six Magics está moi visto, sobre todo eu diría que en países latinos, e a mín non me resultou unha escoita desagradable, pero a verdade é que tampouco me dixo moito. 6/10

 

Tulus - Olm og Bitter  (2012)

Black Metal

Myspace

Tema: Fornemmelse

Tulus é o proxecto de membros de Khold, Sarke e Minas Tirith, previamente abandonado, pero que retomaron a actividade recientemente para sacar Olm Og Bitter, o seu 5º álbum e primeiro en 5 anos. 

O estilo destes noruegos é un Black Metal xa algo trillado, que bebe moito das influencias dos seus outros proxectos. Riffs bastante simples, batería que se move moi básicamente entre o blasting e medio tempo, e temas compostos dun xeito pouco imaxinativo e poderíame aventurar a decir que rápido, que rondan os 2 e 3 minutos. 

Pouco traballo vín neste último álbum, que se nota demasiado "acomodado" no estilo para ofrecer nada memorable.  4/10

Golden Dawn - Return to Provenance (2012)

Melodic Black Metal

Oficial

Tema: Nameless

Menuda decepción que me levei co retorno dos austríacos Golden Dawn. Foi tal o mal sabor de boca que me deixaron as primeiras audicións de Return To Provenance, que decidín "recollelo" un tempo para tomalo meses despois xa sabendo que non era o que me esperaba. E nin con eso logrei disfrutar dun disco tan mediocre coma éste. Desde logo,  non é o grupo que eu recordo en The Art of Dreaming e Masquerade.

O cambio radica básicamente en que Golden Dawn decidiron "non arriesgarse" coma o levaban feito nos seus bos tempos, traendo un disco que non poido decir que sexa malo, pero sí mediocre e aburrido de Black Melódico con influencias de Melodeath e atmosféricas, incluso a veces cercanas ó Pagan-Black. Quizáis outra persona que non coñeza e vivise o pasado de Golden Dawn o poida disfrutar máis ca mín, pero esperar 9 anos a me saquen esto tan trillado, é unha decepción. 3/10

Dreamscape - Everlight (2012)

Progressive Metal

Facebook

Tema: Restless

A pesar de levar xa case 20 anos e 6 álbumes con este Everlight, teño que dicir que Dreamscape non me sonaban de nada, polo que éste é o meu primeiro contacto coa banda germana.

O estilo está claro desde os primeiros acordes de "Restless"; Metal progresivo con 2 referencias claves e básicas: Dream Theater e Symphony X. Ademáis tamén puiden observar algún que outro deje Power da maneira de facer de Firewind e tamén roces co Progresivo máis escuro na onda de Beyond Twilight. Estes cambios son apoiados polas diferentes maneiras de cantar da case decena de vocalistas que participan no CD. Dito esto, está claro que Dreamscape non inventan nada novo, pero tampouco se manexan nada mal, tanto a nivel compositivo, no que se perciben arreglos moi pensados e cambios interesantes, coma a nivel técnico e sonoro. De feito gústame máis que os últimos de Dream Theater. 7/10

DreamScar - What Will Become of Us (2012)

Industrial Gothic Metalcore

Oficial

Tema: Zombie Whore

Ainda que na descripción que lín cando me baixei este disco poñía que era unha mezcla entre Melodeath moderno e Gothic Sinfónico (o cal sería en principio interesante para darlle unha oportunidade), realmente o que un se pode atopar en What Will Become of Us é un Metalcore industrializado con estribillos que poden rozar nalgún momento os dun Gothic Rock adulterado e tamén industrializado. É decir, coma se Marilyn Manson/Linkin Park se fixeran Metalcore e lle añadira algún teclado ambiental/sinfónico/electrónico.

E teño que decir que a mezcla a mín non me cunde nada e foi toda unha sorpresa negativa a moitos niveles. Empezando polas lamentables voces, tanto limpias coma rasgadas, seguindo por unha música saturadísima por partes nas que as guitarras son presenciales,  carecendo de forza algunha, e acabando pola sintetizadísima batería que sona sen alma. Do baixo non falo, porque non parece que haxa, e consecuentemente fai que as cancións sonen bastante vacías. Un despropósito que se finaliza cun vídeo promocional que dá vergüenza ajena (como podedes ver no enlace do "Tema") cun cantante que non sabe se rapear, facerse o Ville Valo ou imitar ó Manson ó mesmo tempo. 0/10

 

 Oakenshield - Legacy (2012)

Viking Folk Metal

Oficial

Tema: Wen Heath

Oakenshield é o proxecto unipersonal dun tal Ben Corkhill, home procedente do Reino Unido e que presenta Legacy, o seu segundo larga duración. A música desta one-man-band está baseada nun folk tradicional con moitas reminiscencias épicas mezclado con Viking Metal. Na parte folky sobresalen dependendo da canción, tanto a frauta/whistle coma o violín, que en moitas ocasións pillan totalmente as riendas da melodía predominante, e na parte máis épica/vikinga, hai teclados sinfónicos que acompañan á sección eléctrica. Se agora añado que os temas son tendentes a ser largos e o tempo a ser medio-lento, creo que a comparación con grupos do estilo de Falkenbach ou uns Moonsorrow menos densos e máis folkies é cercana a Oakenshield. Incluso un aire ós Bathory máis vikingos tamén se pode adiviñar.

Polo tanto, non hai nada que sexa exactamente novo en Legacy, salvo uns cuantos cortes ben feitos e con suficiente gusto polas melodías tradicionales. Un disco, en definitiva, apacible épico e bastante disfrutable. Por poñer un par de peros, algunha melodía fíxoseme bastante repetitiva, e a voz tampouco me gustou demasiado, a pesar de que os coros están bastante ben, moi "Ensiferum". 7/10

Anette marcha de Nightwish

Podíamo esperar, pero tan pronto?

E ollo que o seu reemplazo temporal é Floor Jansen!

Press statement

Another chapter of the Nightwish story has ended today. Nightwish and Anette Olzon have decided to part company, in mutual understanding, for the good of all parties involved.

In recent times it has become increasingly obvious that the direction and the needs of the band were in conflict, and this has led to a division from which we cannot recover.

Nightwish has no intention of

cancelling any upcoming shows, and as a result we have decided to bring in a substitute vocalist starting in Seattle 1.10.2012. Her name is Floor Jansen from The Netherlands (ex-After Forever, ReVamp), and she has graciously stepped in to help us complete the Imaginaerum world tour.

We are all strongly committed to this journey, this vehicle of spirit, and we are sure that this will lead to a brighter future for everyone.

We forever remain excited about the adventures to come, and we are extremely proud of the two beautiful albums and the wonderful shows we shared together.

- NIGHTWISH & Anette Olzon

Fuente

Os Grandes Grandes Grandes videos metaleros: Fortis Natura - Ethereal

Volvo a coller esta sección para falar neste caso dunha banda procedente de Chequia que pretende ser algo así coma Black Metal cantado con voz limpia, liderado por unha señorita que se encarga de todo: guitarra, voz, pose, márketing, portada, pechuga... e... todo o que se preste para a ocasión!

Cando vín por primeira vez a grabación, nun principio pensei que se trataba dalgo así coma unha parodia do Black Metal coma o fan os The Black Satans, pero a medida que transcurrían os segundos dinme de conta da seriedade do asunto... unha seriedade que me fixo recordar á dos mesmos Immortal cando grabaron aquel Call of the Wintermoon e pensaron "uf qué pedazo video malévolo nos quedou!" XD

Imos aló, non hai desperdicio. 

Nota: hei dar boa mostra do vocabulario culto e basto que a lengua española contén para describir con gallardía e finura unha das principales cousas que nos quere mostrar Fortis Natura: Tetas (ainda que a medias, igual hai por ahí un "uncensored")

O video empeza potente, coa líder absoluta de Fortis Natura dándose un baño en pelotas nun pantanal, pero eso sí, tendo ben conta das manolas, non se lle vaia ver un pezoncillo. Desde ese momento souben que este grupo iba valer a pena. Así temos o... 

Momento épico 1: modelismo no fangal

A cantante de Fortis Natura sabe que está buena, ainda que teña unhas ojeras que parece que, ou non durmira en 3 días ou que sexa unha pastillera. Para eso move o pelo coma se estivera posando para unha sesión fotográfica dun Playboy vido a menos, facendo guiños á camara, reviravoltas moi graciosas e quedándose estática en momentos clave (?). Eso sí, as domingas tenas a bon recaudo. 

En breves momentos conoceredes a voz da muller, toda unha soprano moderna que dá gala da súa garganta, acompañando perfectamente ó nivel do vídeo coa calidade da súa música. 
Seguro que cando ela dixo: "chicos, deixade o grupo nas miñas mans" ninguén se imaxinou esto... 

Momento épico 2: modelismo épico 

Pero facer todo o vídeo no pantano non é suficientemente grandioso, está claro, por eso os Fortis Natura decidiron que o photobook seguira noutros lugares e con outros aparellos que permitiran á jefa lucirse sen ter que estar sempre cubrindo as súas brevas. Para eso escollen unhas "ruinas" nas que aparece posando cunha espada e cun arco e flecha en posicións inverosímiles, facendo movimientos sesis e sin parar de mirar ó obxetivo:

Tamén sale nun bosque no que nos enseña de cerca a espada, que costou os seus cartos e de lonxe pode parecer de pega. Aparte ahí tamén nos deleita coa súa habilidade guitarrística, demostrada pola súa forma de posar e de tocar sen dificultade, apenas mirando a muñeca.

Óllo á seguinte imaxe, porque é un milisegundo, pero ahí alguén tirou unha pedra ó río!!

...a rapaza non canta moito allá, pero tampouco é para tanto..

Un ambiente lóbrego e blacker no que se vé a súa sombra, ainda que como non vale moi ben para o book, pois danlle pouco uso a esas tomas.

E un xardín no que posa a modo de "home, non vai ser todo black e garrulería, que temos o noso tono fantasioso e tal, salir en plan ninfa tamén mola". Entón ahí a rapaza anda revireteándose tirada polo chan con corona -ou máis ben pucho- de flores incluída.

Momento épico 3: o outro membro da banda existe. 

...ainda que con cara de circunstancias, probablemente pensando "vaia chafallada de video e de canción, menos mal que a jefa de vez en cando nos enseña algo de pechambre". 

Momento épico 4: Black Metal ist Krieg

Desde logo, ainda que ver á cantante-guitarra-showgirl-modelo de Fortis Natura nos mola a todo o sector masculino, o momento épico 4 foi o que máis me gustou, o máis auténtico. Un momento de escasos 3 segundos, pero que lle dá sentido a todo o video. Ese momento absolutamente "Black Metal Ist Krieeeg... aaaaaaaaarrrrgh" que me recordou a horrores a Immortal correndo hacia a cámara, pero neste caso é... UN CAN!!! ...por suposto negro e seguramente con moi moi malas pulgas... Epic Win.

E nada, ahí vos queda Fortis Natura, unha banda que sabe explotar as súas potencias, e qué potencias!
"Mucho busto, Fortis Natura" XD