lunes, enero 17, 2011
O cantante de Tankard, nunha telenovela alemana!
O vocalista de Tankard Andreas "Gerre" Geremia, participará como invitado na teleserie alemana "Sturm Der Liebe" ("Tormenta de Amor") que parece que se emite polas mañás por aquelas terras e ten unha audiencia de 3.000.000 de personas (polo que puiden entender na traducción gracias a Google). O cantante cervecero (que debe tar en sequía temporal, porque o que adelgazou nos últimos meses non é normal!) participará en 3 episodios. Anda que non estaría ben saber qué papel lle dan XD
Fuente
domingo, enero 16, 2011
MicroReviews Xaneiro'11 - 1ª quincena
Nota: As microreviews son 100% subxectivas pola miña parte.
Note: The microreviews are 100% subjective by my side.
0 - Non o quero nin regalado/ I dont want it, not even as a gift
1 - Algúns chámano música, non serei eu / Some people call this music, not me this time
2 - Un álbum malo, sen máis / A bad album, no more no less3- Gustaralle a algún, pero penso que hai mellores cousas para oír / Some people might like it, though I think there are better things to listen to
4 - Hai esforzo detrás, pero fáltalles saber facer mellores cancións / There is an effort, but they need to do better songs
5 - Hai boas ideas, pero non pasa de ser un álbum máis / They've got good ideas, but not enough good as to be memorable
6 - Ten gancho e paréceme un bon disco / It has a charm, it's a good album
7 - Un bon album que supera a media / A good album above the average
8 - Un gran album que tería que ser apreciado pola gran maioría dos amantes do xénero / A great album that the mayority of the genre fans should like.
9 - Intachable, un album que merece a pena comprar / Flawless, a worth buying album
10 Intemporal / Masterpiece
Helstar - Glory of Chaos (2010)
Power Thrash Metal
Non pasan os anos por esta veterana banda americana, que dalgunha forma sempre emparento con Heathen, debe de ser polo parecido dos nombres e dos estilos :D e cómo non, porque ambas están sacando uns discazos recientemente. Heathen con "The evolution of chaos" e Helstar con "The king of hell" de fai un par de anos e este novo ahora, que é todo un trallazo de cómo debe ser o thrash metal. Grandes riffs que che fan menear a cabeza durante todo o disco e unha gran voz, cun toque añejo aos discos de Power e Thrash Metal dos ochenta pero que hoxe en día siguen funcionando á perfección.
Caution: Hard Headbanging Danger. 8/10
Rotting Christ - Aealo (2010)
Dark Metal (nin idea de cómo chamarlles)
Rotting Christ parece que lle colleron o gancho ó estilo que practican nesta última década ainda que disco a disco deron pequenos pasos hacia meterse máis nese folk extraño e ritualista de toques orientales. Cando introducen os cánticos femeninos incluso me recordan a grupos de pagan-folk eslavos pero dándolle outro aire máis orixinal.
Se lle poño algunha pega a Aealo, sería que hai certas melodías que son demasiado parecidas con outras de álbumes pasados ou incluso dentro deste mesmo álbum (punteos de "Demonon Vrosis" e "...Pir Threontai"). Supoño que os máis fans dirán que ese é o sonido propio da banda, que por outro lado chegou a un punto de ser case inconfundible, e eso desde logo é algo moi valorable, pero bueno...
O que non ten discusión é que este álbum é certamente pegadizo e ameno de oír. 7/10
Painful Existence - Dead Lies (2011)
Melodic Death
Parece que levan 5 anos como banda pero este álbum sona totalmente primerizo. O background musical penso que sin duda se podería considerar como Melodeath con algún toque de Metalcore, e non é que aporte demasiado, pero non se vé que o faigan mal, ainda que para o meu gusto non está de todo ben mezclado. Logo hai que añadirlle unha voz masculina que canta en plan rasgado e é algo estridente, case cercana ó metalcore. E por último, unha voz femenina que intenta cantar en limpio coma o poidera facer a de Deadlock. Digo intenta porque a mín polo menos pareceume que lle queda por mellorar un pouco. Para escoitar PopMelodethcore mellor coller o Wolves de Deadlock, que debe ser do pouco salvable entre todos os que están salindo facendo algo similar. Olvidable. 3/10
Pagan Throne - The Way to the Northern Gates (2010)
Black Metal
Primeiro disco destes brasileños, os cales me deixaron contrariado, xa que me esperaba encontrar un álbum de Pagan Metal ou Viking Metal vendo o nome do grupo e a portada. Con respecto ó álbum, non é nada doutro mundo, escoitei o disco e non se me fixo largo, pero tampouco me dixo nada. É deses discos dos que non podes poñerlle moitas pegas, pero tampouco dicen demasiado a favor. Como detalle curioso, a última canción, na versión que conseguín, sona moitísimo mellor que o resto, non sei se esto influeu tamén en que fora a que máis me gustou. 5/10
Darkseed - Poison Awaits (2010)
Gothic-Heavy Metal
Os eternos segundóns de Paradise Lost, parece que sempre foran mirando a ver qué paso daban os británicos para empezar a facer eles. En "Poison Awaits" síguese vendo unha clara influencia de Paradise Lost ainda que intentan desligarse con algún que outro teclado e sample electrónico diferente que fai que por veces tamén recordemos aos seus compañeiros alemanes Crematory na súa última etapa, ainda que sen voz gutural, ou tal vez a algún grupo finés do tipo de Charon ou To/Die/For. A mín non me parece un gran disco, pero gustoume máis que o último de Paradise Lost, que me decepcionou bastante logo de sacar unha maravilla coma In Requiem. 5/10
Crashdiet - Generation Wild (2010)
Hard Rock
Xa puxera algo de Hardcore Superstar antes, e agora tocáballe ós seus compadres, tanto en país coma en sonido, Crashdiet, así que esto éche Hard Rock moi ochentero, na vena dos míticos do xénero. Sen embargo este album non me gustou tanto coma o dos HS, tal vez porque contén cancións con menos gancho e tamén que as súas influencias, en ocasións son demasiado palpables.. ou dito doutra maneira, hai riffs, coros, melodías... demasiado parecidas a cousas xa feitas. Por exemplo, agora que o estou escoitando mentres escribo, propúxenme decir o primeiro grupo que me vén á cabeza segundo pasan as cancións. Se oídes o disco, xa me diredes se tedes esa mesma sensación:
"Armageddon": Skid Row
"Generation Wild": Lordi
"Rebel": Motley Crue e un pouco de Billy Idol
"Down with the dust": ese principio é casi "Animal (Fuck like a Beast)" de WASP!
"Native Nature": outra vez Skid Row co principio de Monkey Business (que se vé que o oíron moito de pequenos)
"Save Her" tamén me sona moitísimo, pero non me da salido a qué.
...
Bueno, e logo claro está, montón de guiños ós innumerables grupos clónicos de Hard-Glam Rock dos 80.
Se vos gustan os citados, supoño que vos gustará Crashdiet. O álbum, está ben a secas. 6/10
Sodom - In War and Pieces (2010)
Thrash Metal
Un álbum moi heavy-thrash para a caña que temos asociado ó nombre de Sodom. E a verdade é que a mín me gusta máis que algúns dos anteriores que levan sacando duns anos para acó, aos cales lles dín escasa atención. Pero tampouco é que sexa un album que vaia marcar un antes e un despois na súa historia, para o meu gusto estivo ben, sen máis, pero sigo preferindo os clásicos da banda (que por certo fai boa que non lles dou unha oída!). 6/10
Korzus - Discipline of Hate (2010)
Thrash Metal
Moi influenciados por Slayer, estes brasileños que levan case 30 anos de historia, sacan este novo disco, que cumple, sen máis. Non creo que busquen orixinalidade senón máis ben facer riffs cañeros sen complexos, así que supoño que o que fan é xusto o que queren, e o que os seguidores do Thrash buscan. Ademáis ten unha boa producción, así que os thrashers de toda a vida seguro que o disfrutarán. Para o meu gusto, grupos coma Sepultura e sobre todo Slayer están demasiado presentes, na voz, nos riffs e solos, e eso réstalle. 6/10
Theatres des Vampires - Moonlight Waltz (2011)
Gothic Metal
Mira que levan anos estes italianos, primeiro facendo unha especie de cutre-copia de Cradle of Filth, e logo volvéndose máis "góticos" con algún toque de electrónica... e ainda non lles oín algo decente. Neste disco hai pouca electrónica, máis ben hai arreglos orquestales, pero que non sosteñen o conxunto porque as cancións son malas a secas. Unido a esto, a cantante máis que cantar parece que se queixe con tantos jadeos, ben pode estar boa porque doutra cousa parece que xa non son capaces de vivir os grupos de gothic metal de hoxe en día que teñen pouca maña para facer música. Un par de cousas curiosas: outra vez unha versión de "Hijo de la luna" de Mecano? qué lles deu ás bandas de metal últimamente con esa canción? ; e aparte, o disco está producido por Christian Ice! aquel que fixera a famosa versión en Death Metal de Shakira e que moita xente pensa que é de Ten Masked Men. 3/10
Visual Cliff - Collective Spirit (2010)
Progressive Rock-Metal
Grupo de temática cristiana que practica un heavyrock con toques progresivos. Non é un mal disco, nótase diferentes influencias estilísticas, pero tampouco sobresale pola súa brillantez. Ademáis, empeza moi ben, moi cañero, pero a medida que pasan as cancións vai perdendo fuelle en post de máis e máis baladas. Unha ou dúas está ben, pero 4 seguidas! Na última canción espertei un pouco, e sin ser unha boa canción, alomenos ahí sí se oían guitarras con distorsión... 5/10
Tristwood - Dystopia et Disturbia (2010)
Industrial Brutal Death Metal
Vaia caña! Despois de oír a primeira canción quedeime K.O., pero non no bon sentido. Non me esperaba algo tan basto e caótico desde logo, sobre todo cando souben que neste grupo había membros de Lost Dreams imaxinábame algo máis melódico.
Tristwood pecan de manter unha saturación sonora que toca ceo. Aparte de moi grave e enmarañado, -ainda que pode que quixeran sonar así adrede, quén sabe!-, cando hai blastbeats con doble pedal a todo trapo eso non hai por onde collelo. Non sei, non debo ser un amante "auténtico" do Brutal Death, pero a mín, "Dystopia et Disturbia" deixoume un pouco de dolor de cabeza. Acabeino a duras penas e eso que sólo dura 30 minutos. 1/10
Icethrone - Beggar's Song(2010)
Viking Melodic Death Metal
Crítica modo resumido: aaaaaaaaajajajajajajajajajajajaja... cero.
Critica modo explicativo: Creo que facía tempo... pode que desde outro grupo italiano, ou sexa, compatriotas de Icethrone, que non me ría escoitando un disco. Os outros chamábanse Organa se non recordo mal, e creo que gardara o álbum para escojonarme de vez en cando e tamén para cando estou falto de inspiración, ver que os hai facendo música moi cutreira por ahí adiante, e que sacan discos sin a máis mínima vergüenza. Icethrone, se tiveran un pouco deso, deixaban as súas desafinadas guitarras (argh eses solos jeeeevis me matan! XD) e a súa nula capacidade para crear música e poñíanse a outra cousa. Así que con doble gusto, porque os italianos caenme todos coma o cú -sí, e eu que son tan diplomático para case todo digoo con todo o convencimiento-, aquí vai o primeiro carolo coma un ovo das miñas microreviews. 0/10
Katahdin - Pamola (2010)
Black Metal
Primeiro disco desta banda norteamericana, e para esto, mellor que se tiveran quedado na casa. Pouco imaxinativo, con sonido malo, aporta escasas cousas que non se fixeran xa, e cansoume ó pouco tempo. Estiven esperando a ver si cambiaba un pouco a cousa hacia o final, pero acabeino quitando antes de oír enteiro e directo á papelera de reciclaxe. 2/10
Devilish Distance - Deathtruction (2010)
Death Metal
Se hai unha banda que me veu á mente oíndo a estes rusos, esa foi Vader. Death Metal ó estilo polaco é a oferta de Devilish Distance, e cumplen co propósito. Riffs collidos da escuela polaca, ainda que tamén se nota influencia de Slayer, voz moi ó estilo de Behemoth ou Vader, batería con pedal contundente (igual un pouco subido?) e bon sonido. Danlle caña e con xeito. 7/10
Berserkerfox - History Altar Ashes (2010)
Melodic Death Metal
Lanzamento correcto e que non dice moito que non se dixera xa no mundo do Thrash-Melodeath. Riffs usados mil veces e batería a medio tempo na maior parte. Non hai moito máis que decir, un disco que anda na media dos do estilo. 5/10
Archimage - In Majestic Silence (2010)
Black Metal
Primeiro traballo desta banda de Finlandia que intenta facer un black metal crudo e escaso de ideas. O sonido, supoño que feito tamén adrede, é sucio, ainda que eu diría que é malo a secas. As cancións son aburridas a máis non poder, o típico que te pós a escoitar e ós poucos minutos xa estás pensando noutra cousa, a pesar de que a priori a mezcla de black con algunha guitarra acústica no medio poida parecer interesante. Típica banda que non aporta nada. 2/10
Bloodshed Walhalla - The Legends of A Viking (2010) Demo
Viking Metal
Se algo oeu este italiano -único integrante de Bloodshed Walhalla-, na súa vida, eso desde logo foron os discos máis vikingos de Bathory e os primeiros de Manowar. Recolle o testigo fielmente da banda de Quorthon, dese tipo de viking metal máis ben épico e denso de melodías largas e cancións extensas. A verdade é que non o fai mal, o sonido é correcto e os riffs e coros en xeral están ben logrados. Ainda así, penso que se tería que desmarcar un pouco das dúas bandas que mencionei e crear algo máis propio.
De todos xeitos, ésta é unha demo, así que esperemos que algún día saque un disco con un toque máis personal. Pode resultar moi interesante. 6/10
Arafel - For Battles Once Fought (2011)
Melodic Black-Death con toques folk
Arafel era unha banda da que non vin que causase unha grata impresión anteriormente cos albumes previos en xeral entre o público, ou eso tiña entendido, entón collín este novo album bastante excéptico. A cousa é que non resultou tan mal como esperaba; os israelís, que contan con Helge Stang, anterior vocalista de Equilibrium, practican un blackdeath metal melódico ó que unen numerosas melodías folk que aporta unha violinista (que polas fotos está de moi bon ver :P XD) e que sona bastante ben e orixinal no resultado final. 7/10
Strings of Ares - Temple to Mars (2010)
Progressive Death Metal
Primeiro disco desta banda canadiense de death técnico. Cando oín a primeira canción pensei que se trataba dunha clonación en plan progdeath de Sepultura, Pantera ou Machine Head pola voz sobre todo, pero logo vemos máis variedade, tanto en voces como en composición. Tal e como suele pasar na maioría de grupos que practican este estilo, os músicos son de alto nivel e hai moitos cambios imprevisibles e estructuras complexas. Ademáis tratan nos seus temas algo pouco usual nestes grupos como son as culturas grega e romana antigas. Tal vez o que eu cambiaría sería o sonido da batería, polo demáis, un disco decente para ser o primeiro. 7/10
The Meads of Asphodel - The Murder of Jesus The Jew (2010)
Progressive Experimental Metal
WOW!! Sin palabras me deixou este disco dos británicos, que xa tiña catados por ser uns excéntricos musicales, pero que nunca me chamaran a atención (agora hei de volver a oír os anteriores sin falta). Este novo disco resulta ser unha amalgama de xéneros total co denominador común dun Metal Experimental no máis amplo sentido da palabra. Desde a apisonadora que empeza na canción que hai despois da intro, totalmente blackmetalera nos primeiros minutos, ata guiños ó punk, electrónica, ó psicodélico, ós musicales, ás bandas sonoras, a prog setentero, e pasando por prácticamente todos os subestilos do metal. E fano ben, é un disco completo, retorcido nalgunhas partes, vacilón noutras, e totalmente experimental na maioría. Coláronseme na cabeza moitos grupos de moi diferentes estilos a medida que os oía. Como detalle curioso, o nome da última canción podería facerlle competencia ós de Bal Sagoth:
A canticle for the lost amputees of Aelia Capitolina
who have been trampled under the iron shod hooves of salivating hell rams and
impaled on the shimmering tusks of salvation within the abandoned tabernacle of
a bronze age myth.
9/10
Thormesis - Vergangene Asche (2010)
Viking Melodeath
Outro lanzamento máis de un grupo vikingo-pagano alemán que non aporta demasiado á escena. Cánticos corales guerreiros de vez en cando, algunha que outra melodía pagana que está ben, unha moi boa producción,... pero que se quedará no baúl dos recordos a pesar dos seus pros. Fáltalle gancho. 6/10
Ghost Machinery - Out For Blood (2010)
Power Metal - Hard Rock
Parece ser que esta banda é o proxecto de membros de Burning Point, ainda que moito máis basada en sonidos 80's que a citada. Penso que Ghost Machinery fixeron un disco por encima da media de Power Metal destes últimos anos.
Pode que non sexan os máis orixinales, pero móvense ben polos terrenos que tocan. Se este disco tivese o nome de Avantasia, moitos se estarían subindo polas paredes "con tremendo discazo", porque desde logo ten mellores cancións que o último mediocre doble-intento de Tobías Hammet. 8/10
Artas - Riotology (2011)
Death Melódico - Metalcore
Dinlle un vistazo ó metal archives e sorpréndeme que clasifiquen a Artas coma Thrash-Death Metal, eu pouco lle vexo de Thrash, e de Death, o único Melodeath. Iso sí, melodeath de influencias varias, máis cercano moitas veces a correntes máis modernas e de metalcore, ainda que de vez en cando usen violín para algunha melodía e dispoñan de recursos variados. En teoría todo esto sona cando menos interesante, pero no resultado final a mín non me convence. Parece por veces coma se Linkin Park se volvera un grupo de Death Metal, e, a pesar de ter momentos interesantes, ó final non me quedou unha boa impresión. Como nota curiosa, cantan en varios idiomas, incluído español. 4/10
Note: The microreviews are 100% subjective by my side.
0 - Non o quero nin regalado/ I dont want it, not even as a gift
1 - Algúns chámano música, non serei eu / Some people call this music, not me this time
2 - Un álbum malo, sen máis / A bad album, no more no less3- Gustaralle a algún, pero penso que hai mellores cousas para oír / Some people might like it, though I think there are better things to listen to
4 - Hai esforzo detrás, pero fáltalles saber facer mellores cancións / There is an effort, but they need to do better songs
5 - Hai boas ideas, pero non pasa de ser un álbum máis / They've got good ideas, but not enough good as to be memorable
6 - Ten gancho e paréceme un bon disco / It has a charm, it's a good album
7 - Un bon album que supera a media / A good album above the average
8 - Un gran album que tería que ser apreciado pola gran maioría dos amantes do xénero / A great album that the mayority of the genre fans should like.
9 - Intachable, un album que merece a pena comprar / Flawless, a worth buying album
10 Intemporal / Masterpiece
Power Thrash Metal
Non pasan os anos por esta veterana banda americana, que dalgunha forma sempre emparento con Heathen, debe de ser polo parecido dos nombres e dos estilos :D e cómo non, porque ambas están sacando uns discazos recientemente. Heathen con "The evolution of chaos" e Helstar con "The king of hell" de fai un par de anos e este novo ahora, que é todo un trallazo de cómo debe ser o thrash metal. Grandes riffs que che fan menear a cabeza durante todo o disco e unha gran voz, cun toque añejo aos discos de Power e Thrash Metal dos ochenta pero que hoxe en día siguen funcionando á perfección.
Caution: Hard Headbanging Danger. 8/10
Dark Metal (nin idea de cómo chamarlles)
Rotting Christ parece que lle colleron o gancho ó estilo que practican nesta última década ainda que disco a disco deron pequenos pasos hacia meterse máis nese folk extraño e ritualista de toques orientales. Cando introducen os cánticos femeninos incluso me recordan a grupos de pagan-folk eslavos pero dándolle outro aire máis orixinal.
Se lle poño algunha pega a Aealo, sería que hai certas melodías que son demasiado parecidas con outras de álbumes pasados ou incluso dentro deste mesmo álbum (punteos de "Demonon Vrosis" e "...Pir Threontai"). Supoño que os máis fans dirán que ese é o sonido propio da banda, que por outro lado chegou a un punto de ser case inconfundible, e eso desde logo é algo moi valorable, pero bueno...
O que non ten discusión é que este álbum é certamente pegadizo e ameno de oír. 7/10
Melodic Death
Parece que levan 5 anos como banda pero este álbum sona totalmente primerizo. O background musical penso que sin duda se podería considerar como Melodeath con algún toque de Metalcore, e non é que aporte demasiado, pero non se vé que o faigan mal, ainda que para o meu gusto non está de todo ben mezclado. Logo hai que añadirlle unha voz masculina que canta en plan rasgado e é algo estridente, case cercana ó metalcore. E por último, unha voz femenina que intenta cantar en limpio coma o poidera facer a de Deadlock. Digo intenta porque a mín polo menos pareceume que lle queda por mellorar un pouco. Para escoitar PopMelodethcore mellor coller o Wolves de Deadlock, que debe ser do pouco salvable entre todos os que están salindo facendo algo similar. Olvidable. 3/10
Black Metal
Primeiro disco destes brasileños, os cales me deixaron contrariado, xa que me esperaba encontrar un álbum de Pagan Metal ou Viking Metal vendo o nome do grupo e a portada. Con respecto ó álbum, non é nada doutro mundo, escoitei o disco e non se me fixo largo, pero tampouco me dixo nada. É deses discos dos que non podes poñerlle moitas pegas, pero tampouco dicen demasiado a favor. Como detalle curioso, a última canción, na versión que conseguín, sona moitísimo mellor que o resto, non sei se esto influeu tamén en que fora a que máis me gustou. 5/10
Gothic-Heavy Metal
Os eternos segundóns de Paradise Lost, parece que sempre foran mirando a ver qué paso daban os británicos para empezar a facer eles. En "Poison Awaits" síguese vendo unha clara influencia de Paradise Lost ainda que intentan desligarse con algún que outro teclado e sample electrónico diferente que fai que por veces tamén recordemos aos seus compañeiros alemanes Crematory na súa última etapa, ainda que sen voz gutural, ou tal vez a algún grupo finés do tipo de Charon ou To/Die/For. A mín non me parece un gran disco, pero gustoume máis que o último de Paradise Lost, que me decepcionou bastante logo de sacar unha maravilla coma In Requiem. 5/10
Hard Rock
Xa puxera algo de Hardcore Superstar antes, e agora tocáballe ós seus compadres, tanto en país coma en sonido, Crashdiet, así que esto éche Hard Rock moi ochentero, na vena dos míticos do xénero. Sen embargo este album non me gustou tanto coma o dos HS, tal vez porque contén cancións con menos gancho e tamén que as súas influencias, en ocasións son demasiado palpables.. ou dito doutra maneira, hai riffs, coros, melodías... demasiado parecidas a cousas xa feitas. Por exemplo, agora que o estou escoitando mentres escribo, propúxenme decir o primeiro grupo que me vén á cabeza segundo pasan as cancións. Se oídes o disco, xa me diredes se tedes esa mesma sensación:
"Armageddon": Skid Row
"Generation Wild": Lordi
"Rebel": Motley Crue e un pouco de Billy Idol
"Down with the dust": ese principio é casi "Animal (Fuck like a Beast)" de WASP!
"Native Nature": outra vez Skid Row co principio de Monkey Business (que se vé que o oíron moito de pequenos)
"Save Her" tamén me sona moitísimo, pero non me da salido a qué.
...
Bueno, e logo claro está, montón de guiños ós innumerables grupos clónicos de Hard-Glam Rock dos 80.
Se vos gustan os citados, supoño que vos gustará Crashdiet. O álbum, está ben a secas. 6/10
Thrash Metal
Un álbum moi heavy-thrash para a caña que temos asociado ó nombre de Sodom. E a verdade é que a mín me gusta máis que algúns dos anteriores que levan sacando duns anos para acó, aos cales lles dín escasa atención. Pero tampouco é que sexa un album que vaia marcar un antes e un despois na súa historia, para o meu gusto estivo ben, sen máis, pero sigo preferindo os clásicos da banda (que por certo fai boa que non lles dou unha oída!). 6/10
Thrash Metal
Moi influenciados por Slayer, estes brasileños que levan case 30 anos de historia, sacan este novo disco, que cumple, sen máis. Non creo que busquen orixinalidade senón máis ben facer riffs cañeros sen complexos, así que supoño que o que fan é xusto o que queren, e o que os seguidores do Thrash buscan. Ademáis ten unha boa producción, así que os thrashers de toda a vida seguro que o disfrutarán. Para o meu gusto, grupos coma Sepultura e sobre todo Slayer están demasiado presentes, na voz, nos riffs e solos, e eso réstalle. 6/10
Gothic Metal
Mira que levan anos estes italianos, primeiro facendo unha especie de cutre-copia de Cradle of Filth, e logo volvéndose máis "góticos" con algún toque de electrónica... e ainda non lles oín algo decente. Neste disco hai pouca electrónica, máis ben hai arreglos orquestales, pero que non sosteñen o conxunto porque as cancións son malas a secas. Unido a esto, a cantante máis que cantar parece que se queixe con tantos jadeos, ben pode estar boa porque doutra cousa parece que xa non son capaces de vivir os grupos de gothic metal de hoxe en día que teñen pouca maña para facer música. Un par de cousas curiosas: outra vez unha versión de "Hijo de la luna" de Mecano? qué lles deu ás bandas de metal últimamente con esa canción? ; e aparte, o disco está producido por Christian Ice! aquel que fixera a famosa versión en Death Metal de Shakira e que moita xente pensa que é de Ten Masked Men. 3/10
Progressive Rock-Metal
Grupo de temática cristiana que practica un heavyrock con toques progresivos. Non é un mal disco, nótase diferentes influencias estilísticas, pero tampouco sobresale pola súa brillantez. Ademáis, empeza moi ben, moi cañero, pero a medida que pasan as cancións vai perdendo fuelle en post de máis e máis baladas. Unha ou dúas está ben, pero 4 seguidas! Na última canción espertei un pouco, e sin ser unha boa canción, alomenos ahí sí se oían guitarras con distorsión... 5/10
Industrial Brutal Death Metal
Vaia caña! Despois de oír a primeira canción quedeime K.O., pero non no bon sentido. Non me esperaba algo tan basto e caótico desde logo, sobre todo cando souben que neste grupo había membros de Lost Dreams imaxinábame algo máis melódico.
Tristwood pecan de manter unha saturación sonora que toca ceo. Aparte de moi grave e enmarañado, -ainda que pode que quixeran sonar así adrede, quén sabe!-, cando hai blastbeats con doble pedal a todo trapo eso non hai por onde collelo. Non sei, non debo ser un amante "auténtico" do Brutal Death, pero a mín, "Dystopia et Disturbia" deixoume un pouco de dolor de cabeza. Acabeino a duras penas e eso que sólo dura 30 minutos. 1/10
Viking Melodic Death Metal
Crítica modo resumido: aaaaaaaaajajajajajajajajajajajaja... cero.
Critica modo explicativo: Creo que facía tempo... pode que desde outro grupo italiano, ou sexa, compatriotas de Icethrone, que non me ría escoitando un disco. Os outros chamábanse Organa se non recordo mal, e creo que gardara o álbum para escojonarme de vez en cando e tamén para cando estou falto de inspiración, ver que os hai facendo música moi cutreira por ahí adiante, e que sacan discos sin a máis mínima vergüenza. Icethrone, se tiveran un pouco deso, deixaban as súas desafinadas guitarras (argh eses solos jeeeevis me matan! XD) e a súa nula capacidade para crear música e poñíanse a outra cousa. Así que con doble gusto, porque os italianos caenme todos coma o cú -sí, e eu que son tan diplomático para case todo digoo con todo o convencimiento-, aquí vai o primeiro carolo coma un ovo das miñas microreviews. 0/10
Eskilus - Manmade Perdition (2011)
Dark Metal - Melodic Death Metal
A camiño entre un Melodeath con tintes power que poden recordar a punteos de un Laiho máis sosegado e un Dark Metal con teclados escuros, todo maioritariamente a medio tempo, Eskilus caeume en gracia pese ó mal sonido en xeral deste album, e de batería sobre todo, que aposto programada. Acabo de mirar no seu myspace e confírmame que non hai moitas personas detrás deste proxecto, só 2, e fijo que ningún é batería.
Non é algo doutro mundo, pero penso que teñen boas ideas. 6/10
Dark Metal - Melodic Death Metal
A camiño entre un Melodeath con tintes power que poden recordar a punteos de un Laiho máis sosegado e un Dark Metal con teclados escuros, todo maioritariamente a medio tempo, Eskilus caeume en gracia pese ó mal sonido en xeral deste album, e de batería sobre todo, que aposto programada. Acabo de mirar no seu myspace e confírmame que non hai moitas personas detrás deste proxecto, só 2, e fijo que ningún é batería.
Non é algo doutro mundo, pero penso que teñen boas ideas. 6/10
Black Metal
Primeiro disco desta banda norteamericana, e para esto, mellor que se tiveran quedado na casa. Pouco imaxinativo, con sonido malo, aporta escasas cousas que non se fixeran xa, e cansoume ó pouco tempo. Estiven esperando a ver si cambiaba un pouco a cousa hacia o final, pero acabeino quitando antes de oír enteiro e directo á papelera de reciclaxe. 2/10
Clandestine Blaze - Falling Monuments (2010)
Black Metal
Black Metal
Sexto album desta one-man-band de Finlandia, que curiosamente é o cantante dos franceses Deathspell Omega. Este home ademáis non malgasta o tempo e participa en nonseicantas bandas, das cales unhas poucas son de rollos electrónicos e noise. En Clandestine Blaze o home dedícase a facer un black metal bastante crudo e frío, con algúns sonidos ambientales (supoño que será a súa influencia noise). Penso que se che gusta este tipo de black sucio con toques experimentales pode ser un disco a ter en conta. Nalgunha parte recordoume a algo de fai anos de Darkthrone, pero non sei, moitos que siguen o patrón deste tipo de black me recordan a algunha etapa de Darkthrone XD. Non é o meu estilo, prefiero cousas un pouco máis depuradas, pero creo que non é un mal disco. 6/10
Death Metal
Se hai unha banda que me veu á mente oíndo a estes rusos, esa foi Vader. Death Metal ó estilo polaco é a oferta de Devilish Distance, e cumplen co propósito. Riffs collidos da escuela polaca, ainda que tamén se nota influencia de Slayer, voz moi ó estilo de Behemoth ou Vader, batería con pedal contundente (igual un pouco subido?) e bon sonido. Danlle caña e con xeito. 7/10
Melodic Death Metal
Lanzamento correcto e que non dice moito que non se dixera xa no mundo do Thrash-Melodeath. Riffs usados mil veces e batería a medio tempo na maior parte. Non hai moito máis que decir, un disco que anda na media dos do estilo. 5/10
Black Metal
Primeiro traballo desta banda de Finlandia que intenta facer un black metal crudo e escaso de ideas. O sonido, supoño que feito tamén adrede, é sucio, ainda que eu diría que é malo a secas. As cancións son aburridas a máis non poder, o típico que te pós a escoitar e ós poucos minutos xa estás pensando noutra cousa, a pesar de que a priori a mezcla de black con algunha guitarra acústica no medio poida parecer interesante. Típica banda que non aporta nada. 2/10
Viking Metal
Se algo oeu este italiano -único integrante de Bloodshed Walhalla-, na súa vida, eso desde logo foron os discos máis vikingos de Bathory e os primeiros de Manowar. Recolle o testigo fielmente da banda de Quorthon, dese tipo de viking metal máis ben épico e denso de melodías largas e cancións extensas. A verdade é que non o fai mal, o sonido é correcto e os riffs e coros en xeral están ben logrados. Ainda así, penso que se tería que desmarcar un pouco das dúas bandas que mencionei e crear algo máis propio.
De todos xeitos, ésta é unha demo, así que esperemos que algún día saque un disco con un toque máis personal. Pode resultar moi interesante. 6/10
Melodic Black-Death con toques folk
Arafel era unha banda da que non vin que causase unha grata impresión anteriormente cos albumes previos en xeral entre o público, ou eso tiña entendido, entón collín este novo album bastante excéptico. A cousa é que non resultou tan mal como esperaba; os israelís, que contan con Helge Stang, anterior vocalista de Equilibrium, practican un blackdeath metal melódico ó que unen numerosas melodías folk que aporta unha violinista (que polas fotos está de moi bon ver :P XD) e que sona bastante ben e orixinal no resultado final. 7/10
Progressive Death Metal
Primeiro disco desta banda canadiense de death técnico. Cando oín a primeira canción pensei que se trataba dunha clonación en plan progdeath de Sepultura, Pantera ou Machine Head pola voz sobre todo, pero logo vemos máis variedade, tanto en voces como en composición. Tal e como suele pasar na maioría de grupos que practican este estilo, os músicos son de alto nivel e hai moitos cambios imprevisibles e estructuras complexas. Ademáis tratan nos seus temas algo pouco usual nestes grupos como son as culturas grega e romana antigas. Tal vez o que eu cambiaría sería o sonido da batería, polo demáis, un disco decente para ser o primeiro. 7/10
Progressive Experimental Metal
WOW!! Sin palabras me deixou este disco dos británicos, que xa tiña catados por ser uns excéntricos musicales, pero que nunca me chamaran a atención (agora hei de volver a oír os anteriores sin falta). Este novo disco resulta ser unha amalgama de xéneros total co denominador común dun Metal Experimental no máis amplo sentido da palabra. Desde a apisonadora que empeza na canción que hai despois da intro, totalmente blackmetalera nos primeiros minutos, ata guiños ó punk, electrónica, ó psicodélico, ós musicales, ás bandas sonoras, a prog setentero, e pasando por prácticamente todos os subestilos do metal. E fano ben, é un disco completo, retorcido nalgunhas partes, vacilón noutras, e totalmente experimental na maioría. Coláronseme na cabeza moitos grupos de moi diferentes estilos a medida que os oía. Como detalle curioso, o nome da última canción podería facerlle competencia ós de Bal Sagoth:
A canticle for the lost amputees of Aelia Capitolina
who have been trampled under the iron shod hooves of salivating hell rams and
impaled on the shimmering tusks of salvation within the abandoned tabernacle of
a bronze age myth.
9/10
Viking Melodeath
Outro lanzamento máis de un grupo vikingo-pagano alemán que non aporta demasiado á escena. Cánticos corales guerreiros de vez en cando, algunha que outra melodía pagana que está ben, unha moi boa producción,... pero que se quedará no baúl dos recordos a pesar dos seus pros. Fáltalle gancho. 6/10
Power Metal - Hard Rock
Parece ser que esta banda é o proxecto de membros de Burning Point, ainda que moito máis basada en sonidos 80's que a citada. Penso que Ghost Machinery fixeron un disco por encima da media de Power Metal destes últimos anos.
Pode que non sexan os máis orixinales, pero móvense ben polos terrenos que tocan. Se este disco tivese o nome de Avantasia, moitos se estarían subindo polas paredes "con tremendo discazo", porque desde logo ten mellores cancións que o último mediocre doble-intento de Tobías Hammet. 8/10
Death Melódico - Metalcore
Dinlle un vistazo ó metal archives e sorpréndeme que clasifiquen a Artas coma Thrash-Death Metal, eu pouco lle vexo de Thrash, e de Death, o único Melodeath. Iso sí, melodeath de influencias varias, máis cercano moitas veces a correntes máis modernas e de metalcore, ainda que de vez en cando usen violín para algunha melodía e dispoñan de recursos variados. En teoría todo esto sona cando menos interesante, pero no resultado final a mín non me convence. Parece por veces coma se Linkin Park se volvera un grupo de Death Metal, e, a pesar de ter momentos interesantes, ó final non me quedou unha boa impresión. Como nota curiosa, cantan en varios idiomas, incluído español. 4/10
miércoles, enero 12, 2011
Comentando Nocitias Yahoo - Crisis ata o 2013?
Fuente
España podría recuperarse de la crisis económica en dos años, pero necesita una urgente reforma laboral para combatir el desempleo, dijeron expertos reunidos en un foro en Miami.
Santiago Carbó Valverde, asesor del Banco de la Reserva Federal en Chicago, afirmó que el gobierno de España lleva a cabo los "saneamientos necesarios" para salir de la crisis económica.
"Creo que para el 2013 podremos superar la crisis y pienso que podremos llegar a tener un crecimiento por encima del 3 por ciento", pronosticó el economista que es también catedrático de la Universidad de Granada.
El académico participó en el foro "La reestructuración de la banca española y la reforma en el actual contexto europeo", organizado por la Asociación de Bancos Internacionales de Florida (FIBA, por su sigla en inglés) que se celebró en Miami.
Carbó Valverde, en una entrevista con Efe al finalizar el foro, dijo que España debe recuperar la confianza y la competitividad perdida por la caída de los salarios y absorber los efectos de la crisis inmobiliaria, motivos por los que el crédito aún no fluye con facilidad.
Consideró que la elevada tasa de desempleo es "el principal problema de la economía española" y advirtió de que aún cuando varios países europeos sufren la misma situación, el índice no es tan alto como en España.
El economista también aseguró que las reformas estructurales del gobierno permitirán un cambio en el mercado de trabajo para facilitar las contrataciones y disminuir la tasa de desocupados.
"Nuestro desempleo es el más alto del mundo occidental, por encima del 20 por ciento. Lo que necesitamos es tener un pronto crecimiento, pero que genere empleos y ayude a bajar ese número", dijo.
Afirmó que es necesario una reforma laboral "urgentemente" para tratar de disminuir el desempleo y que la clave es una negociación colectiva entre las partes que permita que los salarios se fijen a nivel empresarial y no a nivel nacional como se viene haciendo.
"Así las empresas podrán reducir los sueldos si hace falta o aumentar los salarios si lo consideran viable. Este tema ahora es un problema que no permite generar la confianza necesaria para crear más trabajos y para recuperar el poder crediticio. Son retos a corto plazo que se deben cumplir", enfatizó.
En cuanto al sector financiero, dijo que la generación de confianza del país "pasa en parte por la credibilidad en los bancos españoles dedicados al ahorro"'.
La cajas de ahorro comenzaron el 2011 con una importante reestructuración al fusionarse 28 entidades y pasar de 45 a 17 que operarán en propiedad a partir de este año, señaló Carbó Valverde.
"Ha sido una reestructuración muy intensa, que incluso creo no terminará allí", manifestó.
Como consecuencia de los cambios en el sector, la totalidad de los bancos españoles en Estados Unidos y especialmente en el sur de Florida también se vieron afectados, aseguró por su parte Darío Fuentes, presidente de FIBA.
"La totalidad se ha visto involucrada en estos procesos de fusión. Aquí en Florida tenemos nueve entidades: cinco cajas de ahorro y cuatro bancos comerciales", precisó el directivo.
Fuentes agregó que el crecimiento futuro de la banca española se sustentará con "la parte internacional".
FIBA organiza para mayo próximo una reunión en España con reguladores, banqueros, empresarios y asociaciones de ese país y de EEUU para tratar asuntos de interés común y conocer lo que sucede en el sector.
"Creo que las noticias no son tan negativas como se han mostrado y ésa es una de las tareas de FIBA, mostrar la realidad del sector y educar a la gente al respecto", agregó Fuentes.
Para un servidor sempre foi alarmante cando éste gobierno ó principio negaba a crisis (moi obvia xa daquela segundo recordo, no banco no que estaba traballando o ratio de morosidad aumentara ata o triple en cousa de meses) e máis aínda que cando xa se deu por feita, se culpara ós economistas de non prevela, aos mercados de mantela, ó goberno anterior da herdanza malísima que deixou, etc.
Parece que todo valera para continuar no poder, e facer a mínima autocrítica posible. No, tal vez o máis alarmante sexa que haxa un % moi amplio de poboación que se crea e incluso xustifique todo o que lle dice un PSOE coa cabeza nos aires que propón e despón e que saca leis sin recapacitalas seriamente. No, o máis alarmante é que a xente que se queixa que non se dea manifestado seriamente por todo o que nos están dando por detrás desde fai moito (está claro que si houbera un goberno de dereitas, estaríamos nunha situación de manifestacións e folgas ben diferente). Ou tal vez o máis alarmante sexa que os 2 partidos maioritarios non se dean posto de acordo para facer NADA. Neste país tan futbolero e de charanga, parece que ser do PSOE implica decir que no a todo o que ula a PP e viceversa, parece que sexa un derbi de Madridistas contra Barcelonistas, e mentres que pensemos así mal nos vai ir. Xa mal nos foi ata o de agora.
Dice neste artículo que o problema é o desempleo. Tal vez nos números, na perspectiva económica, o sexa. Pero penso que habería que focalizar máis profundamente, o problema non está nos números de parados, senón no que leva intrínsecamente, e mire por onde o mire, sempre acabo topando cun fondo: a formación, educación e investimento en I+D+i. Ata que non haxa acordos en subsanar a nosa mediocre educación, acordos reales e que polo menos non sexan perecederos a corto plazo, non saliremos correctamente da crisis. Porque cando salgamos, que vamos a salir, antes ou despois, eso está claro, non ha de ser gracias aos parches cortoplacistas de quen esteña no goberno, senón que ha de ser polo efecto de arrastre das economías en contacto coa nosa nun % grande. E é máis, poido apostar que cando salgamos dentro de 2, 3, 4 anos, sairemos con lama encima que nos ha permitir andar, pero que ha de pesar a cada paso e que se topamos con outro bache, probablemente caigamos outra vez.
Ata que non haxa consenso en temas clave e de cariz estructural, é decir pensando a medio-largo plazo, non hemos de salir de ningunha crise, alomenos dun xeito que supere o superficial.
Por certo, sempre convén botar a vista atrás para ver qué se fixo e cómo, hoxe atopeime cun blog que detalla o comportamento do goberno español durante os anos 2007 e 2008 con perspectiva de titulares de periódico. Interesante cando menos...
15 de enero de 2007
“Estamos seguros de que vamos a superar a Alemania y a Italia en renta per cápita de aquí a dos, tres años. Les vamos a coger.”
“Vamos a seguir creciendo en el sector de la construcción. El precio de la vivienda se está moderando, como dijimos que se iba a moderar.”
“El tiempo mayor que he dedicado a la acción de gobierno como presidente es a los aspectos económicos y sociales, porque es la parte más importante de nuestro programa de gobierno”.
El 3 de julio de 2007
“En la próxima legislatura se alcanzará el "pleno empleo", de forma "definitiva" y "no a cualquier precio" (debate sobre el estado de la Nación)
22 de agosto de 2007
Zapatero garantiza que España está a salvo de la crisis financiera (portada de El País)
1 de septiembre de 2007
"No hay ninguna repercusión directa en el mercado inmobiliario y en el sistema financiero español. Nuestro sistema financiero, nuestras instituciones colectivas de crédito son de las más solventes del mundo. El mensaje es de tranquilidad y de confianza. Mi opinión es que los tipos de interés y el Euribor deben haber tocado techo."
7 de septiembre de 2007
Zapatero aseguró (...) que la economía española "está muy preparada para hacer frente a una coyuntura como la que se ha vivido en las últimas semanas, con las turbulencias del sector financiero". Destacó que "al ser las entidades financieras españolas modelos internacionales de solvencia se encuentran mucho menos expuestas a riesgos como los afrontados por el mercado hipotecario de Estados Unidos". (con Emilio Botín)
El 11 de septiembre de 2007
“En esta Champions League de las economías mundiales, España es la que más partidos gana, la que más goles marca y la menos goleada.”
16 de octubre de 2007
“No hay atisbo de recesión económica. La economía española tiene muy buenos fundamentos”
“El mejor patriota es el que lo demuestra con su trabajo y su responsabilidad”.
9 de enero de 2008
"Crear alarmismo injustificado puede dañar las expectativas y es lo menos patriótico que conozco."
14 de enero de 2008
"Acaban de darse las cifras de renta per cápita de 2006 y ya estamos por encima de la media europea. Y superamos a Italia (...) y en el 2013 igual hemos superado en renta per cápita a Francia"
27 de febrero de 2008
"El Euribor lo fija el BCE."
29 de junio de 2008
Como todo, es opinable (la crisis), y depende de lo que entendamos por crisis. (...) Por un concepto como el de crisis habría que preguntar a los economistas, y seguramente no se pondrían de acuerdo. Más allá de baches como el de ahora, España tiene condiciones para ambicionar llegar a los niveles de empleo de la media europea y de pleno empleo técnico. Vamos a trabajar por ello. El Gobierno ha sido el que más ha acertado en sus previsiones.
4 de julio de 2008
"A trabajar... y también conviene que consumáis."
11 de julio de 2008
"España destinará una ayuda de 1.500 millones de dólares (cerca de 950 millones de euros) para la cooperación en África.
16 de julio de 2008
"Yo jamás me subiría a un barco cuyo capitán no tenga confianza en cómo van a salir las cosas. (...) La economía podrá ir peor o podrá ir mejor, pero el Gobierno no va a dar un paso atrás en derechos sociales, y vamos a demostrar que se puede hacer. Lo único que hace falta tener es voluntad política".
10 de septiembre de 2008
"No esperen nuevos anuncios de propuestas en el día de hoy, no tiene sentido improvisar y aprobar todos los días nuevas medidas."
24 de septiembre de 2008
"Hemos superado la media europea y a Italia, cosa que deprime mucho al primer ministro Berlusconi; pero nuestro objetivo es superar a Francia en tres o cuatro años, y esto no lo quiere ni oír nuestro amigo Sarkozy"
"Tenemos un sector inmobiliario fuerte que ha sufrido un frenazo, y, sin embargo, no tenemos hipotecas subprime."
"Tenemos los sindicatos más comprometidos con las reformas de todos los países europeos."
"Mi gobierno es uno de los pocos del mundo con más mujeres que hombres y les puedo asegurar que funciona mucho mejor."
9 de octubre de 2008
Zapatero mantiene en Moncloa en plena crisis a 644 asesores, con un coste de 28,3 millones
Fuente
martes, enero 11, 2011
Micro-Reviews Decembro'10
Outra sección nova sobre discos que vou oíndo e comento moi brevemente. Esta sección é parecida ó que levo facendo no "estoy escuchando" de Rowerto en Metalicia, ainda que máis completa e con máis grupos. Así desafogareime a gusto con algúns e por suposto con sinceridade brutal, que non recibo paquetes de ningunha discográfica para que comente os seus discos, nin teño medo de fans cabreados que me faiga puntuar todos os discos con 7/8/9 sobre 10, coma teño visto en máis de unha páxina web no seu apartado de "reseñas" XD Parto da base de que para poñer unha valoración un 5/10, 2'5/5, 0'5/1 ou suficiente/matricula se supón que o disco está rayando a mediocridade (e por suposto dando por feito que os que fixeron o album saben tocar os instrumentos e que non está grabado no garaxe e non se atina qué sona ou non). De outra maneira, ¿qué sentido ten facer unha crítica se todo é xenial? Pérdese a razón de ser e resulta unha inutilidade ler aquelas críticas que me refiero de todos 7/8/9 sobre 10.
Hai xente que non lle gusta valorar numéricamente, e é entendible, porque o que para un pode ser bon, para outro pode ser cansino, e o que para un pode ser orixinal pode que para outro sexa algo que xa se fixo en "tal" época, pero como este apartado vai ser bastante egocéntrico e resumido, penso que unha nota moi redondeada pode ser un indicador a simple vista de si algo o considero válido ou no (qué é eso de 7'6 ou 8'2??? de onde coño sacan os decimales os "críticos" para puntuar arte???)
Esta sección de comentarios tan breves, nace tamén do feito de que pasan moitos discos polos meus oídos e teño pouco tempo para facer críticas un chisco máis largas e elaboradas, ainda que tampouco creo que sexa necesario escribir 500 palabras para decir si un lanzamento merece a pena ou no e o porqué :)
Así que ó que lle apeteza ler sobre discos moi heteroxéneos en críticas sinceras, breves e directas; machacantes cos que creo que o merezan e por suposto ó contrario cos bos lanzamentos segundo o meu punto de vista totalmente subxectivo, aquí lle vai, o primeiro listado correspondente ó mes de Decembro:
Nota: As microreviews son 100% subxectivas pola miña parte.
Note: The microreviews are 100% subjective by my side.
0 - Non o quero nin regalado/ I dont want it, not even as a gift
1 - Algúns chámano música, non serei eu / Some people call this music, not me this time
2 - Un álbum malo, sen máis / A bad album, no more no less
3- Gustaralle a algún, pero penso que hai mellores cousas para oír / Some people might like it, though I think there are better things to listen to
4 - Hai esforzo detrás, pero fáltalles saber facer mellores cancións / There is an effort, but they need to do better songs
5 - Hai boas ideas, pero non pasa de ser un álbum máis / They've got good ideas, but not enough good as to be memorable
6 - Ten gancho e paréceme un bon disco / It has a charm, it's a good album
7 - Un bon album que supera a media / A good album above the average
8 - Un gran album que tería que ser apreciado pola gran maioría dos amantes do xénero / A great album that the mayority of the genre fans should like.
9 - Intachable, un album que merece a pena comprar / Flawless, a worth buying album
10 Intemporal / Masterpiece
Kiuas - Lustdriven (2010):
Power metal.
Outros finlandeses cun par de discos bastante decentes, pero neste parece que perderan o toque. A sensación de oír Lustdriven é de que non está mal mentres se vai reproducindo, pero cando acaba non te quedas con nada. Esa tal vez poida ser unha das peores cousas que poida pasar cun grupo, que non diga nada, a pesar de que sabes que tocan ben e incluso teñen un estilo propio. 2/10
Obús - Cállate (2010)
Heavy-Rock.
O mesmo de sempre que nos ofrece Obús. Tal vez para os seguidores máis fieles poida ser un bon álbum. Para o resto, é un álbum correcto, con algunha que outra canción que pode ser pegadiza, ainda que nos acabe recordando finalmente a outra xa feita pola banda. A destacar "último destino", a cal ten un parecido razonable evidente con "La isla bonita" de Madonna XD. 2/10
Haken - Aquarius (2010)
Progressive Metal.
Xa puxen un link por algunha entrada anterior en canto ás sorpresas do 2010. O certo é que non hai moito máis que decir, un dos discos do ano, e sen duda, o disco que Dream Theater lle gustaría facer e non son capaces. 9/10
Khors - Return to Abandoned (2010)
Melodic pagan-black.
Antes considerados como black metal, agora dudo que calquera que escoite "Return To Abandoned" o poida catalogar así. É básicamente un disco de pagan a medio tempo na maior parte con algún que outro teclado curioso e diferente. Estes ucranianos merecen definitivamente unha escoita, teñen partes nas que poidan recordar aos seus compatriotas Nokturnal Mortum menos folk, así que é un grupo recomendable. 7/10
Deathsaint - Шляхам Ваукалака (2010) (EP)
Death melódico.
Grupo raro de bielorrusia, teñen unha demo do 2001 e logo este EP de 2010. O EP empeza moi ben, a primeira canción paréceme orixinal e ben feita, pero logo o resto cáese por propio peso. Olvidable. 5/10
Ghost - Opus Eponymous(2010)
Heavy-Doom.
Un primeiro disco de sobresaliente o destes suecos que practican heavyrock con toques doom, stoner e psicodélicos, con moito regustillo a Mercyful Fate nos seus primeiros discos. Como nota curiosa, eles non deixan que se vexan os seus rostros nin nombres reales. 9/10
Diamond Eyed Princess - Korlguelaal (2010)
Folk-pagan black metal.
Disco moi bon, sen máis, aforro decir que provén de Francia facendo este estilo? XD 8/10
Oprich - North Volny (2010)
Folk-pagan metal.
Seguindo os cánones da escuela rusa ou incluso eslava para facer folk-pagano con guitarras eléctricas, Oprich lanzan o primeiro disco sen destacar demasiado sobre outros que faigan un estilo similar. Unha flauta case que continua e a veces cansina, ocasionales guturales e voz feminina e melodías tal vez un pouco mañidas xa. 4/10
Mitochondrion - Parasignosis (2011)
Black-Death.
Este é o tipo de publicacións que por máis que queira non dou entendido para saber valorala. Oscuro, decadente, case sen melodía.. caótico ó máximo. Difícil de tragar sin duda. E eu non o faigo, tal vez os que gusten do estilo o poidan disfrutar máis. Ata a terceira canción cheguei! 1/10
Demorian - Vikingpath (2010)
Black Metal.
...e logo dicen que o que faigo eu co programa sona mal... Estes, algunhas cancións sonan ben e outras parecen feitas co guitar pro; o que non lle quita a ningunha é a falta de inspiración ó crear música. 1/10
October Falls - A Collapse of Faith (2010)
Dark ambient-atmospheric black metal.
Puxen esto, pero dame que se podería catalogar de diferentes formas, xa que "a collapse of faith" é un elaborado traballo de black metal ambiental a medio tempo, con numerosas partes acusticas-folk moi calmadas e elegantes. Tan sólo ten 3 cancións das cales 2 case chegan ós 20 minutos, pero faise unha escoita agradable. 7/10
Ov Hell - The Underworld Regime (2010)
Black metal.
Proxecto conxunto de Shagrath (Dimmu Borgir) con King (Gorgoroth). Hai que olvidarse de arreglos orquestales e de estructuras moi complexas, esto é black metal a saco.. a saco pero sen o logro importante que sería salir con boa sensación ó acabar de oír o disco. Ó final quédase noutro lanzamento máis de black metal, non malo, pero fácilmente olvidable. 5/10
Stribog - U Okovima Vjecnosti (2010)
Pagan folk black metal.
Grupo croata de recente creación que usa do típico pagan metal eslavo. Hai moi poucas bandas hoxe en día que se desmarquen deste xénero que empeza a adolecer de certa saturación. Stribog consígueo. 7/10
Stryper - The Covering (2011)
Heavy Metal
Non hai nada máis aburrido que facer versións por facer.. bueno, sí, oílas. E máis ainda se son "covers" clavadas ás orixinales, sen ningún aliciente nin toque orixinal, e por riba das cancións máis míticas das bandas máis míticas que xa estamos saturados de escoitar. Cunha portada á altura da producción ademáis. 1/10
Allegaeon - Fragments of Form and Function (2010)
Death Metal con toques melódicos.
Con moitos destellos de calidade introducidos en cancións con riffs un chisco típicos, pero que están perfectamente executados, este disco de Allegaeon peca de facerse un pouco largo, a pesar de que a última canción de 8 minutos sexa realmente boa. Con algún toque de black metal, sobre todo na voz, algunha parte cercana ó metalcore-deathcore, e algo máis de melodeath ó estilo sueco, penso que agradará a amantes xenéricos do death metal. Grandes a primeira e a última canción! 7/10
Flammensturm - Die Feuer Sind Entfacht (2010)
Pagan/Black Metal
Primeiro disco destes austríacos que peca de ter pouca orixinalidade e nada que os diferencie de outros calquera que practiquen o estilo. Cando un acaba de oír o disco non se lle queda nada salvo un montón de melodías e riffs cliché do xénero. 3/10
Wolfmangler - They Call Us Naughty Wolves (2010)
Drone Doom Metal
Minimalista... oín decir por ahí... unha cagada pinchada nun pao! Música tediosa, con mal sonido, cunha voz do máis cansina.. incluso cando meten unha voz femenina parece que lle falten unhas cantas clases de canto por dar. O cello (que non para) ten algúnha melodía interesante, pero acaba saturando igual ca o resto. En fin.. o Drone Doom non é un estilo que sexa un dos meus preferidos, pero dudo que ós amantes del lles guste esto.
2/10
Manticora - Safe (2010)
Progressive Power Heavy Metal
Fai uns anos oíralles un par de discos que estaban por encima da media de grupos de power progresivo coma eran o Hyperion e 8 Deadly Signs, logo cun par de discos conceptuales sobre nonsei qué do circus baixaran o listón dunha forma alarmante. Este novo pode ser que supere en algo ós 2 previos, pero parece coma se fora un quero e non poido. "Safe" non é un mal disco, incluso ten momentos brillantes, pero quédanse no camiño de composicións que por veces non sabes a onde ván e que pecan dun uso excesivo dun palmmute moi grave (supoño que para acentuarlle a vena oscura), que aporta poucos riffs memorables. Manticora non son os Evergrey nin os Mercenary dos primeiros discos. 6/10
Uruk-Hai - Archi Catedra Nigra Diaboli (2010)
Raw Black Metal
Un novo traballo dos españoles Uruk-Hai, que levan máis de 10 anos facendo black metal bastante cañero, pero que peca do que pecan a maior parte dos que practican esta rama máis "trve": orixinalidade. Oír un par de cancións pode ser interesante, pero o malo é cando despois de 10 xa estamos saturados do mesmo sonido, os mesmos movementos de blastbeat a slowtempo-ambiental e guitarra rasgada que xa oímos suficientes veces os que levamos anos dándolle ó metal extremo. Como me pasou cando oín aos sobrevalorados Angelus Apatrida: "esto oíno antes e mellor". 4/10
Sabhankra - Our Kingdom Shall Rise [ep] (2009)
Power-thrash con toques folk-épicos
Tremenda sorpresa desde Turkía. Sabhankra fan unha mezcla difícil de clasificar, xa que por veces sonan aos Iced Earth máis añejos, outras a black-death melódico, outras pasan a ter toques de Gamma Ray ou incluso Manowar e todo pasado por un filtro de regustillo a thrash metal. Unha delicia para todos os que coñecen que o Power Metal non empezou co pomposo-meloso-pasteloso metal de dragóns de mediados-finales dos 90, senón con discos coma os de Iced Earth, Metal Church ou Pantera de finales dos 80-principios dos 90. Segundo dín no myspace buscan discográfica, se eu tivera unha, tíñaos fichados xa. 8/10
Hardcore Superstar - Split Your Lip (2010)
Hard Rock
Outros suecos máis facendo Hard Rock, pero que non son novos nesto. Case 15 anos levan xa e son probablemtente xunto con Crashdiet dous dos máis representativos do Hard Rock do país. "Split Your Lip" é un genial disco de Hard-Glam Rock pegadizo. Para amantes de grupos coma Girlschool, Motley Crue, Hanoi Rocks... 8/10
Hai xente que non lle gusta valorar numéricamente, e é entendible, porque o que para un pode ser bon, para outro pode ser cansino, e o que para un pode ser orixinal pode que para outro sexa algo que xa se fixo en "tal" época, pero como este apartado vai ser bastante egocéntrico e resumido, penso que unha nota moi redondeada pode ser un indicador a simple vista de si algo o considero válido ou no (qué é eso de 7'6 ou 8'2??? de onde coño sacan os decimales os "críticos" para puntuar arte???)
Esta sección de comentarios tan breves, nace tamén do feito de que pasan moitos discos polos meus oídos e teño pouco tempo para facer críticas un chisco máis largas e elaboradas, ainda que tampouco creo que sexa necesario escribir 500 palabras para decir si un lanzamento merece a pena ou no e o porqué :)
Así que ó que lle apeteza ler sobre discos moi heteroxéneos en críticas sinceras, breves e directas; machacantes cos que creo que o merezan e por suposto ó contrario cos bos lanzamentos segundo o meu punto de vista totalmente subxectivo, aquí lle vai, o primeiro listado correspondente ó mes de Decembro:
Nota: As microreviews son 100% subxectivas pola miña parte.
Note: The microreviews are 100% subjective by my side.
0 - Non o quero nin regalado/ I dont want it, not even as a gift
1 - Algúns chámano música, non serei eu / Some people call this music, not me this time
2 - Un álbum malo, sen máis / A bad album, no more no less
3- Gustaralle a algún, pero penso que hai mellores cousas para oír / Some people might like it, though I think there are better things to listen to
4 - Hai esforzo detrás, pero fáltalles saber facer mellores cancións / There is an effort, but they need to do better songs
5 - Hai boas ideas, pero non pasa de ser un álbum máis / They've got good ideas, but not enough good as to be memorable
6 - Ten gancho e paréceme un bon disco / It has a charm, it's a good album
7 - Un bon album que supera a media / A good album above the average
8 - Un gran album que tería que ser apreciado pola gran maioría dos amantes do xénero / A great album that the mayority of the genre fans should like.
9 - Intachable, un album que merece a pena comprar / Flawless, a worth buying album
10 Intemporal / Masterpiece
Kivimetsän Druidi - Betrayal, Justice, Revenge (2010)
Power-folk-sinfónico.
Un disco que pretende mezclar moitas cousas e das que poucas se quedan ó final na cabeza. A voz da tía faise cansina en moitos momentos e parece que o feito de que a teñan que poñer por que sí resíntese no resultado xeneral. Algunhas cancións dán a impresión de estar mal estructuradas, e moitas veces pérdense boas ideas no medio delas. En resumen, mellora o seu debut, cousa que non era difícil, pero é un disco olvidable. 3/10Power-folk-sinfónico.
Power metal.
Outros finlandeses cun par de discos bastante decentes, pero neste parece que perderan o toque. A sensación de oír Lustdriven é de que non está mal mentres se vai reproducindo, pero cando acaba non te quedas con nada. Esa tal vez poida ser unha das peores cousas que poida pasar cun grupo, que non diga nada, a pesar de que sabes que tocan ben e incluso teñen un estilo propio. 2/10
Heavy-Rock.
O mesmo de sempre que nos ofrece Obús. Tal vez para os seguidores máis fieles poida ser un bon álbum. Para o resto, é un álbum correcto, con algunha que outra canción que pode ser pegadiza, ainda que nos acabe recordando finalmente a outra xa feita pola banda. A destacar "último destino", a cal ten un parecido razonable evidente con "La isla bonita" de Madonna XD. 2/10
Progressive Metal.
Xa puxen un link por algunha entrada anterior en canto ás sorpresas do 2010. O certo é que non hai moito máis que decir, un dos discos do ano, e sen duda, o disco que Dream Theater lle gustaría facer e non son capaces. 9/10
Melodic pagan-black.
Antes considerados como black metal, agora dudo que calquera que escoite "Return To Abandoned" o poida catalogar así. É básicamente un disco de pagan a medio tempo na maior parte con algún que outro teclado curioso e diferente. Estes ucranianos merecen definitivamente unha escoita, teñen partes nas que poidan recordar aos seus compatriotas Nokturnal Mortum menos folk, así que é un grupo recomendable. 7/10
Death melódico.
Grupo raro de bielorrusia, teñen unha demo do 2001 e logo este EP de 2010. O EP empeza moi ben, a primeira canción paréceme orixinal e ben feita, pero logo o resto cáese por propio peso. Olvidable. 5/10
Heavy-Doom.
Un primeiro disco de sobresaliente o destes suecos que practican heavyrock con toques doom, stoner e psicodélicos, con moito regustillo a Mercyful Fate nos seus primeiros discos. Como nota curiosa, eles non deixan que se vexan os seus rostros nin nombres reales. 9/10
Folk-pagan black metal.
Disco moi bon, sen máis, aforro decir que provén de Francia facendo este estilo? XD 8/10
Folk-pagan metal.
Seguindo os cánones da escuela rusa ou incluso eslava para facer folk-pagano con guitarras eléctricas, Oprich lanzan o primeiro disco sen destacar demasiado sobre outros que faigan un estilo similar. Unha flauta case que continua e a veces cansina, ocasionales guturales e voz feminina e melodías tal vez un pouco mañidas xa. 4/10
Black-Death.
Este é o tipo de publicacións que por máis que queira non dou entendido para saber valorala. Oscuro, decadente, case sen melodía.. caótico ó máximo. Difícil de tragar sin duda. E eu non o faigo, tal vez os que gusten do estilo o poidan disfrutar máis. Ata a terceira canción cheguei! 1/10
Black Metal.
...e logo dicen que o que faigo eu co programa sona mal... Estes, algunhas cancións sonan ben e outras parecen feitas co guitar pro; o que non lle quita a ningunha é a falta de inspiración ó crear música. 1/10
Dark ambient-atmospheric black metal.
Puxen esto, pero dame que se podería catalogar de diferentes formas, xa que "a collapse of faith" é un elaborado traballo de black metal ambiental a medio tempo, con numerosas partes acusticas-folk moi calmadas e elegantes. Tan sólo ten 3 cancións das cales 2 case chegan ós 20 minutos, pero faise unha escoita agradable. 7/10
Black metal.
Proxecto conxunto de Shagrath (Dimmu Borgir) con King (Gorgoroth). Hai que olvidarse de arreglos orquestales e de estructuras moi complexas, esto é black metal a saco.. a saco pero sen o logro importante que sería salir con boa sensación ó acabar de oír o disco. Ó final quédase noutro lanzamento máis de black metal, non malo, pero fácilmente olvidable. 5/10
Pagan folk black metal.
Grupo croata de recente creación que usa do típico pagan metal eslavo. Hai moi poucas bandas hoxe en día que se desmarquen deste xénero que empeza a adolecer de certa saturación. Stribog consígueo. 7/10
Heavy Metal
Non hai nada máis aburrido que facer versións por facer.. bueno, sí, oílas. E máis ainda se son "covers" clavadas ás orixinales, sen ningún aliciente nin toque orixinal, e por riba das cancións máis míticas das bandas máis míticas que xa estamos saturados de escoitar. Cunha portada á altura da producción ademáis. 1/10
Death Metal con toques melódicos.
Con moitos destellos de calidade introducidos en cancións con riffs un chisco típicos, pero que están perfectamente executados, este disco de Allegaeon peca de facerse un pouco largo, a pesar de que a última canción de 8 minutos sexa realmente boa. Con algún toque de black metal, sobre todo na voz, algunha parte cercana ó metalcore-deathcore, e algo máis de melodeath ó estilo sueco, penso que agradará a amantes xenéricos do death metal. Grandes a primeira e a última canción! 7/10
Pagan/Black Metal
Primeiro disco destes austríacos que peca de ter pouca orixinalidade e nada que os diferencie de outros calquera que practiquen o estilo. Cando un acaba de oír o disco non se lle queda nada salvo un montón de melodías e riffs cliché do xénero. 3/10
Drone Doom Metal
Minimalista... oín decir por ahí... unha cagada pinchada nun pao! Música tediosa, con mal sonido, cunha voz do máis cansina.. incluso cando meten unha voz femenina parece que lle falten unhas cantas clases de canto por dar. O cello (que non para) ten algúnha melodía interesante, pero acaba saturando igual ca o resto. En fin.. o Drone Doom non é un estilo que sexa un dos meus preferidos, pero dudo que ós amantes del lles guste esto.
2/10
Progressive Power Heavy Metal
Fai uns anos oíralles un par de discos que estaban por encima da media de grupos de power progresivo coma eran o Hyperion e 8 Deadly Signs, logo cun par de discos conceptuales sobre nonsei qué do circus baixaran o listón dunha forma alarmante. Este novo pode ser que supere en algo ós 2 previos, pero parece coma se fora un quero e non poido. "Safe" non é un mal disco, incluso ten momentos brillantes, pero quédanse no camiño de composicións que por veces non sabes a onde ván e que pecan dun uso excesivo dun palmmute moi grave (supoño que para acentuarlle a vena oscura), que aporta poucos riffs memorables. Manticora non son os Evergrey nin os Mercenary dos primeiros discos. 6/10
Raw Black Metal
Un novo traballo dos españoles Uruk-Hai, que levan máis de 10 anos facendo black metal bastante cañero, pero que peca do que pecan a maior parte dos que practican esta rama máis "trve": orixinalidade. Oír un par de cancións pode ser interesante, pero o malo é cando despois de 10 xa estamos saturados do mesmo sonido, os mesmos movementos de blastbeat a slowtempo-ambiental e guitarra rasgada que xa oímos suficientes veces os que levamos anos dándolle ó metal extremo. Como me pasou cando oín aos sobrevalorados Angelus Apatrida: "esto oíno antes e mellor". 4/10
Power-thrash con toques folk-épicos
Tremenda sorpresa desde Turkía. Sabhankra fan unha mezcla difícil de clasificar, xa que por veces sonan aos Iced Earth máis añejos, outras a black-death melódico, outras pasan a ter toques de Gamma Ray ou incluso Manowar e todo pasado por un filtro de regustillo a thrash metal. Unha delicia para todos os que coñecen que o Power Metal non empezou co pomposo-meloso-pasteloso metal de dragóns de mediados-finales dos 90, senón con discos coma os de Iced Earth, Metal Church ou Pantera de finales dos 80-principios dos 90. Segundo dín no myspace buscan discográfica, se eu tivera unha, tíñaos fichados xa. 8/10
Hard Rock
Outros suecos máis facendo Hard Rock, pero que non son novos nesto. Case 15 anos levan xa e son probablemtente xunto con Crashdiet dous dos máis representativos do Hard Rock do país. "Split Your Lip" é un genial disco de Hard-Glam Rock pegadizo. Para amantes de grupos coma Girlschool, Motley Crue, Hanoi Rocks... 8/10
jueves, diciembre 30, 2010
Cover Song 23: Daddy Cool
After many months without uploading anything to this part of the blog, I will refresh it with a new perspective. As I see there is no point anymore to share some funny video, cause social webs and forums are the main road they travel, I will erase this and I will just comment about cover songs.
Source
So the post of today will be fully dedicated to Boney M:
Daddy Cool is a song recorded by disco band Boney M. and included on their debut album Take The Heat Off Me. It was a 1976 hit and a staple in disco music and Boney M.'s first UK hit. It reached #6 in the UK charts and #65 in the United States Billboard Hot 100. The single also topped the German charts.
It was the second Boney M. single, released in May 1976 without making any major impact at first. It wasn't until a spectacular performance on the Musikladen TV show in September that the single became a hit, topping most European charts, reaching #6 in the UK and even charting in the US. It proved to be the major European breakthrough of the band.
A curiosity about the song is that the intro was made by producer Frank Farian doing rhythmic 'tic-tic-tic's and playing on his teeth with a pencil.
"Daddy cool" by Boney M. (1976)
Here is the mythical performance in the German TV that pushed the song to be famous:
Daddy cool was covered by many artists, and many should remain in the obscurity, as the cover Placebo or the popband Peaches did and others are quite surprising or even bizarre but way more interesting. Here we have some cases:
Cover by QRN (1999) doing an industrial-rock cover!
Cover by Melo-M (2007), a cello-band in the vein of Apocalyptica, helped by one of the original singers of Boney M, Maizie Williams.
Cover by Boney Nem (1997), one of my favourite metal-cover bands, though they are not doing that so often anymore.
Today, there was a sad new, Bobby Farrell, singer of the 70's disco band Boney M. was found dead in a hotel in S. Petersburg (Russia). There was no sign of violence and the cause of death was not determined yet.
2010 will be reminded by the deaths in music of many good artists such as "Boney M." or Pete Steele.
2010 will be reminded by the deaths in music of many good artists such as "Boney M." or Pete Steele.
Source
So the post of today will be fully dedicated to Boney M:
Daddy Cool is a song recorded by disco band Boney M. and included on their debut album Take The Heat Off Me. It was a 1976 hit and a staple in disco music and Boney M.'s first UK hit. It reached #6 in the UK charts and #65 in the United States Billboard Hot 100. The single also topped the German charts.
It was the second Boney M. single, released in May 1976 without making any major impact at first. It wasn't until a spectacular performance on the Musikladen TV show in September that the single became a hit, topping most European charts, reaching #6 in the UK and even charting in the US. It proved to be the major European breakthrough of the band.
A curiosity about the song is that the intro was made by producer Frank Farian doing rhythmic 'tic-tic-tic's and playing on his teeth with a pencil.
"Daddy cool" by Boney M. (1976)
Here is the mythical performance in the German TV that pushed the song to be famous:
Daddy cool was covered by many artists, and many should remain in the obscurity, as the cover Placebo or the popband Peaches did and others are quite surprising or even bizarre but way more interesting. Here we have some cases:
Cover by QRN (1999) doing an industrial-rock cover!
Cover by Melo-M (2007), a cello-band in the vein of Apocalyptica, helped by one of the original singers of Boney M, Maizie Williams.
Cover by Boney Nem (1997), one of my favourite metal-cover bands, though they are not doing that so often anymore.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)