Black/Death Metal
Oficial
Facía tempo que non me animaba cunha das miñas particulares reviews, e o certo é que, ainda que oín outra vez uns cantos centos de álbumes en 2013, non me animei a comentar nada por aquí nese tempo, supoño que tampouco foi un ano demasiado bo para o Metal en xeral.
Retomo esta parte do blog para expoñer a miña opinión sobre un dos meus grupos preferidos dos últimos 15 anos no terreo do Death Metal: Behemoth. Recordo que comentara a algunha xente que dous dos meus álbumes preferidos da década pasada foran Satanica e Thelema.6 (xa, algún dirá que Satanica é do 99, pero eu descubrín os 2 álbumes ó mesmo tempo (2001?) xa que pola súa curta duración, estaban nun mesmo CD de 80min. que xa debe estar rallado de tanto poñelo).
Co paso do tempo, a banda continuou a sacar magníficos discos coma Zos Kia Cultus, Demigod ou The Apostasy, que ainda que recurrían ó mesmo, tiñan grandes temas e eran moi entretidos. Sen embargo, con Evangelion, Behemoth déronse un batacazo para o meu gusto. Creo que o oín sólamente unha vez, e a sensación que me deu foi a dunha visible falta de ideas, cunha tendencia hacia o Brutal Death, que arruinaba en moitas ocasións o resultado, todo esto axudado por unha pésima estructuración interna das cancións, según recordo, añadido o feito de ser un grupo liderado por un ególatra con visos de RockStar (e de feito, Nergal é todo un Rock Star no seu país, estando de xurado do American Idol local, facendo pinitos de actor e enrollándose con cantantes de Dance Pop... pero bueno, que cada un viva a súa vida con respecto á súa moral e lóxica... ahí non me meto, ainda que me chama a atención).
Chegamos a 2014, e logo da enfermidade de Nergal, por primeira vez en tempo, sentín curiosidade por Behemoth, por saber se un infortunio deste grado na vida particular dun artista pode ter algún cambio drástico na súa forma de facer música... e....
...o que me encontrei en The Satanist en términos xerais foi un álbum que peca de pretencioso, de aspirar a moito tendo moi pouco dentro de sí mesmo. E bueno, hei decir que na parte máis superficial logra esta pretensión, xa que creo que en toda a historia de Behemoth, nunca vira que a banda tivera tantos seguidores e fanáticos -algo que sí, tamén se dá no Metal, por moito que lle pese aos metaleiros máis antigos: "el Metal es moda, joda a quien joda"-.
Con respecto ao disco, o álbum empeza con "Blow Your Trumpets Gabriel", o primeiro tema de adelanto que empezaron a tocar nos concertos. Recordo a miña cara de pasmo cando vira un video do "gran novo tema de Behemoth tocado en directo", e non me podía crer que fixeran algo tan rematadamente malo, no que o primeiro riff sexa repetido ata a saciedade nos 2 primeiros minutos e medio! e no que para agochar a incrible mediocricade dos 2 seguintes, metan coros, teclados orquestales, trompetas e espíritos infernales que deriva nun caos sónico e trapalleiro.
A cousa mellora un pouco no seguinte, "Furor Divinus", pero todo é un espellismo. O tema dilúese nunha mala versión da súa época gloriosa de principios dos 2000, e no que, coma o 80% das bandas que escoito últimamente de Thrash e Death, esconden a súa inoperancia para crear riffs memorables, nunha producción impecable. Este espellismo repítese ao largo de The Satanist, un álbum que só pode gustar a quenes non disfrutaron de Behemoth ao largo dos anos e/ou que son fácilmente sorprendibles por unha boa conxunción de imaxinería sonora e visual. Porque é algo innegable, que cos anos, a banda de Nergal foi cedendo musicalmente para centrarse máis na imaxe e merchandising que outra cousa. En definitiva, é o que algúns chaman por ahí comercializarse, cousa que non vexo mal, sempre e cando non se sacrifique o arte que en teoría estás vendendo.
O resto de album ten altibaixos, o riff principal de "Ora Pro Nobis Lucifer" é un calco doutro xa feito anteriormente por eles mesmos (aquí ven o de "se un se copia a sí mesmo, é plaxio ou non?" habería que preguntarlle a Kai Hansen, ou no, que tamén calca o seu de Maiden e Judas XD).
"Amen" tira tamén do material antigo, sona coma un remake feito de forma máis moderna dun tema desbotado de principios de 2000, e non me acaba de disgustar, a pesar que recae máis na atmósfera malévola que no "bo riff", coma todo o álbum.
Pode que sexa o tema-título a canción que máis pode sorprender, xa que non sigue os patróns da maioría do CD de refacer cousas antigas dunha maneira desordenada. De forma asombrosa, a banda fai un medio tempo que bordea cun Rock alternativo-Grunge (Behemoth xa demostraran no pasado o seu gusto por bandas coma Turbonegro ou Nine Inch Nails), ata que de ningún sitio sale un blastbeat que me deixou coa confirmación de que este disco peca de ser absolutamente desestructurado. Esta sensación é constante co traballo de Inferno, que mete blastings cando realmente non o pide e cambios de tempo que quedan mal para o gusto dun servidor e dán a impresión de estar pensados de forma apresurada (e conste que Inferno pareceume sempre un dos mellores baterías do Black/Death).
Pero non todo vai ser negativo, se hai algo que me gustou sobre The Satanist é a atmósfera malévola que contén o album, e a volta ó Death máis blacker de Satanica/Thelema.6/Zos Kia Cultus en lugar de continuar pola brutalidade deathmetalera. En términos xerais, gústoume máis que o previo, deso non hai dúbida, pero non estarei tan atento ó próximo de Behemoth coma o estaba hai tempo. Eso sí, oireino para comprobar se continúan por esta senda e se animan a sacar algo que non sexa tan mediocre ou se polo contrario van seguir exprimindo riffs feitos no pasado e continuar vivindo de materia extramusical, aproveitándose da base de fans crecente.
Seica van sacar máis videos con efectos especiais e escupir máis sangue nos concertos, haberá que comprarlles todo o merchandising. 3/10
