Interrogantes de Metal - O pescozo do Metal

Desta vez traigo unha pregunta da que xa se obtivo unha resposta (atrevido aquel entrevistador...)

¿Porqué o cantante de Cannibal Corpse ten un pescozo tan sumamente grande?

Resposta por George "Corpsegrinder" Fisher:

"Bueno, se basa en el headbanging y en levantar pesas cuando era más joven", dijo. "Mi padre tenía un negocio en el que se pintaba techos y todo eso, así que me gustaba trabajar con él todo el día. Después de eso, íbamos a los lugares de pesca para atrapar y comer todos estos peces. Luego yo iba a la casa de mi amigo, que vivía a una milla de distancia, y nos volvíamos para levantar pesas. Si se me compara con viejas fotos de cuando estaba en VILE hasta ahora, ha crecido y, obviamente, la única cosa que realmente he hecho desde aquello es headbanging, que debe ser bastante similar al levantamiento de pesas. "

Microreviews Novembro'12 - V

Mägo de Oz - Hechizos, Pócimas y Brujería (2012)
Folk Heavy Metal / Hard Rock
Oficial

Hoxe voume arriesgar cun disco de Rock español, sei que non é habitual, de feito creo que o único hispano que revisionei por aquí neste 2012 foi o de Last Prophecy, pero témome que co meu método hipersubxectivo, espontáneo e de honestidad brutal facendo reviews ganaríame máis de un enemigo por estas terras XD Sen embargo, o outro día vín o novo de Mägo de Oz co novo cantante, e decidín darlle unha oportunidade, tanto oíndoo coma escribindo unha crítica. E o certo é que resulta moi fácil facer unha crítica destructiva dun dos grupos máis odiados do panorama Metal patrio, xa sabendo case o que me vou encontrar, pero a riesgo de que veña un DieHard-Fan que me poña a parir con insultos mexicanos -sobre todo XD-, vou comentar as miñas impresións sobre este Hechizos, Pócimas y Brujería.

Ben, o primeiro que teño que decir é que o novo cantante, Zeta suple á perfección a Jose, eu diría que incluso me gusta máis, ainda que non haxa prácticamente diferencias no rexistro. Supoño que o feito de que as líneas vocales non cambien en exceso dos anteriores traballos tamén axuda. O segundo é que este traballo intenta ser variado, e paréceme ben, aglutinando as diferentes etapas polas que Mägo de Oz foron pasando na súa historia, a pesar de que nolo queren vender coma unha volta ós inicios de La Bruja e Jesús de Chamberí. O terceiro... é que me acordei de porqué me pareceron tan empalagosos e infumables todos os discos sacados na última década pola banda...

Indo por partes, o disco empeza cunha canción curiosa, moi Helloween diría eu, nada novo salvo ese extracto final duns poucos segundos máis folkies. Pero dios... foi empezar a segunda, "H2Oz", e tiven un resoplido coma un mundo. O tema trata sobre a historia da banda e a súa volta -chámanlle rata a Jose? XD por favor... ¿qué temos, 15 anos?-... pero é o típico de melodías infantiles e alegrillas que se poden oír nos seus últimos traballos... A sensación de grima sigue co seu single "Xanandra", de letras quinceañeras e de aire Pop-Rock simple e comercial, ainda que non é o peor momento do álbum, eso chegará tal vez coa balada "Quiero Morirme En Tí", a cal adquire un nivel de empalagosidad que está cerca dun tema cantado por Carlos Baute disfrazado de merengue. Pero non é a única "sorpresa" negativa: os de Txus decidíron facer unha homenaxe á nosa terra, Galicia, compoñendo un tema breve de gaitas, "A Marcha Das Meigas", unha composición á altura de Cristina Pato. 

Seguimos... "Satanael" tén probablemente o mellor riff do disco... se non fose pola súa razonable similitude co de "Better Unborn" de Amorphis. Se ata os temas empezan parecido con partes acústicas...

"Brujas" tamén chama a atención, xa que quen colle as riendas vocales é Patricia Tapia, que non o fai mal, pero o tema, supoño que polas súas burdas, adolescentes e ñoñas letras, emulando ó resto do disco, acaboume parecendo infantil. De feito, veume á cabeza "La bola de Cristal"...

Pero bueno, non todo é malo, a mín non me disgustaron os toques máis "Hard Rock" clásico de "No Pares (De Oir Rock and Roll)" -único momento no que sí que recordei a primeira época de Mägo, cun estribillo moi.. Obús?-, "Sigue La Luz", ou "Sácale Brillo A Una Pena", tema que preferiría que fose cantado nun idioma no que non entendera a letra. E desde logo a canción que máis me gustou foi a canción menos "Mägo de Oz", "Celtia", un tema de Folk-Rock máis cercano a  Folkstone ou Gaelic Storm (que a estas alturas xa non me extrañaría que fora medio plaxiado deles). 

O último tema, o máis extenso tampouco está mal, non é o típico que parece que non ten fin e que medio se perden dentro del dos Gaias. 

En resumen, Hechizos...é un disco ñoño, porque Mägo de Oz é un grupo bastante empalagoso de por sí, cousa que foron ganando cos anos e que lles deu mellor cabida entre o público xeral, a costa de perder a base de fans metalera que tiñan a finales dos 90, e seguirán sen ganala con discos así. 3/10

PD: ollo ó "temazo" que se gardaron nas bonus tracks "Piratas" XDDD

 

 

Huntress - Spell Eater (2012)
Heavy / Thrash Metal
Oficial
Tema: Eight of Swords

Non moitas bandas poden decir que para o seu primeiro disco son fichados por unha multinacional coma Napalm Records. Non moitas bandas poden decir que despois de lanzar o primeiro disco se van de teloneras de Dragonforce nunha xira mundial dunhas 40 fechas e posteriormente de teloneras de 3 Inches of Blood; de ter participado na edición norteamericana do Paganfest xunto con Alestorm, Turisas e Arkona sen ter absolutamente nada de Pagan/Folk Metal na súa música. Non moitas bandas poden presumir de ter aberto na xira europea conxunta de Megadeth e Kreator. E non moitas bandas poden decir que contan co patrocinio desa bebida que extrañamente se volveu tan popular chamada Jagermeister.

Ademáis cando un oe a música de Huntress, tampouco é que sexa unha maravilla, polo que sólo nos queda un motivo vital para que se deran a conocer tanto en tan pouco tempo... bueno, dous:

- O primeiro, un mánager da leche que invirta cartos a mansalva no grupo. Prácticamente a única maneira hoxe en día de que unha banda novel se faiga famosa da noite á mañá.

- O segundo, esto.

Pero bueno, a mín dame un pouco igual que teñan unha cantante que fora ou no playboy -como parece que é o caso-, mentres que a música esteña ben. E esto último parece que renquea. De primeiras, eu pensaba que me iba gustar moito máis do que finalmente sucedeu, xa que o estilo de Huntress é un Heavy Metal moi clásico, con toques de Speed/Thrash Metal ala 3 Inches of Blood e un ambiente místico dado pola cantante que pode facer recordar a uns Mercyful Fate ou Portrait. Pero xa digo que sucedeu en primeira instancia, xa que Huntress carecen de riffs memorables, de bos solos, de temas dinámicos e a cantante por veces pretende irse a pseudorasgados -tal vez chamando á porta de Gossow para irse na próxima xira con Arch Enemy?- que chegar a molestar, aparte de que parezca que estea berrando máis que cantar a maioría do tempo. 

En resumidas contas, é o que uns alumnos sen talento de King Diamond e LaRoque sacarían. Seguramente desde Napalm os obliguen a sacar outro disco en pouco tempo, veremos si lles vai ben na xira... e se melloran ou no no próximo disco...

As frontwoman de bon ver venden, pero espero que o fan medio metalero esixa algo máis ca eso. 2/10

Wolfsbane - Wolfsbane Save The World (2012)
Hard Rock / Heavy Metal
Oficial
Tema: Smoke and Red Light

No anterior post falei sobre dous proxectos de xente de Maiden, e desta vez sigo dalgunha forma no mesmo tópico, coa banda reformada Wolfsbane, aquela na que cantaba Blaze Bayley antes de entrar no X Factor. Con aquela incorporación de Blaze nas filas de Iron Maiden, Wolfsbane parou a actividade, e non sería ata hai poucos anos que se unen os membros orixinales para empezar a compoñer un novo CD.

Hai moitos anos que non escoitaba a este grupo, sabía que non era o mesmo pao que Maiden, pero a miña memoria non acertaba co estilo exacto. Por eso cando puxen este Wolfsbane Save The World quedeime un pouco pensativo: "era esto o que tocaban antes?...". 

Tanto dá; o que os británicos fan é un Hard Rock bastante fresco e incluso festeiro nalgúns temas. As influencias de Rock clásico e da vella escola de bandas coma Van Halen ou AC/DC é palpable en temas coma "Teacher" -cuio comezo me recordou dalgunha forma a un dos meus temas preferidos de Firewind, "Brother's Keeper"-, tamén en "Buy My Pain", na festiva e con certo aire de Punk-Rock británico "Smoke And Red Light", ó igual que en "Everybody's Looking For Something" e tamén en "Live Before I Die", cun riff moi Led Zeppelin que acaba derivando nun break de Ska-Reggae máis ca interesante (!) 

Logo temos temas máis épicos e calmados coma "Child of the Sun", "Starlight" -unha das peores do CD-, e a Meatloafiana "Illusion of Love".

Penso que Wolfsbane se curraron un álbum moi variado e tamén cun espírito de rebeldía, juventud e festa que combinan con experiencia adquirida logo de tantos anos nesto da música.  

Desde logo, mellor que os proxectos en solitario de Blaze, Smith e Harris. 7/10

Black September - Into the Darkness into the Void (2012)
Black/Death Metal
Oficial
Tema: Cursed

A banda procedente de Chicago, Black September é un curioso grupo de Black-Death -ou Blackened Death- con cantante feminina, que se ninguén cho dice nunca o saberías, que conta cunha forte influencia da escola sueca. Neste segundo LP, pódense adiviñar esa forma de facer riffs máis propia de Watain, ou uns oldschoolizados Amon Amarth e Dissection, máis crudos e gruesos. En consonancia con esta característica, a producción é tamén máis sucia e densa, moi ó estilo do Death old school, cun gran fallo que é o de que a voz queda totalmente soterrada dentro da música. Tampouco é que a vocalista sexa un portento -a mín non me gusta nada-, pero con este sonido ainda queda en peor lugar baixo o meu punto de vista. 

Polo resto, é un álbum pouco orixinal, pero que ten os seus momentos en temas coma "Cursed" ou "Defiance", pero que nun cómputo global acaba sonando algo lineal, tal vez debido á monotonía vocal ou a certos temas que comparten seccións moi parecidas. Pode que ambas cousas.  

Desde logo non é o disco do ano en canto a Death Metal. 5/10

Banshee - Mindslave (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: Taming The Beast

Banshee son unha banda americana de Heavy Metal, de influencias variadas que van desde o Rock melódico ata o Power e o Hard Rock. Foi unha das típicas bandas que naceron nos 80 e que a chegada dos 90 lles pasou factura ata o punto de disolverse. Pasados uns anos, deciden reunirse outra vez e volver a probar fortuna cun novo disco; Mindslave.

O que máis me sorprendeu foi ver a diversidade dentro deste CD, xa que tanto te podes encontrar cun inicio de disco -"Taming the Beast"- no que parece que vaia empezar "Needle 24/7" de Children of Bodom para acabar sendo un tema que o Dio máis clásico podería ter firmado, tanto cun aire moi Stoner e setentero no corte que dá título ó álbum e en "Unearthed", uns toques moi Firewind nas cancións máis calmadas do tipo de "King of Nothing" ou "Hangman Lies" ou certo aire NWOBHM con punteos doblados ala Maiden en "Full Circle".

Penso que é un bon álbum, suficientemente variado para quen lle guste o estilo, e ainda que a mín houbo temas que me pareceron algo frouxos con respecto a outros, vexo a volta de Banshee coma bastante digna. 7/10

Black Metal Lineage

by xenocBlood

Os grandes grandes grandes videos metaleros: Chris Holmes (CHP) - They All Lie And Cheat

Parece que hai vida despois de W.A.S.P. para o seu mítico guitarra Chris Holmes. O último que tiña entendido era que unira forzas con Randy Piper para sacar esa segunda versión do disco do 2006 de Randy Piper's Animal baixo o nome de Where Angels Suffer (WAS?), pero parece que o home decideu montarse tamén o seu propio proxecto personal CHP (Chris Holmes Project?), do cal poderedes ver o seu debut disco-videográfico neste post (case primicia, xa que non hai nada que saleu). A música... o video... ah! qué gran combinación, cando o vín non o pensei máis e collino para esta sección, por méritos propios, eso sí. 

Parece que a canción trata sobre as mentiras dos políticos e certa denuncia social, pero eso non é o máis interesante deste proxecto... incluso a melodiosa voz do ex-WASP se queda en pouco cando un vé o seguinte video promocional:

Momento épico 1: O escenario e os efectos Windows Movie Maker

Eu teño unha teoría sobre este video: Chris tén un familiar, poñamoslle sobriño, estudiando un ciclo de Imagen e Sonido, e díxolle ó rapaz que lle prestara as chaves dun cuarto de proxección cando non houbera ninguén para grabarse o seu videoclip. Sólo así se explica que haxa unha pantalla verde detrás que ninguén usa, e que a sala esteña completamente vacía, pero con todo o material por ahí, como se pode ver nunha toma de random zoom de 1 segundo que hai... 

Na súa casa editou todo cun par de efectos Windows Movie Maker en un cuarto de hora e fuera!

Momento épico 2: as 3 tomas do videoclip
Primeiro plano fijo da cara, onde podemos observar que CH fai o playback peor que Juan Pardo:

Plano estático de CH coa guitarra acústica:

Primeiro plano da guitarra eléctrica mentres fai solos:

  

Logo hai zooms sin moito sentido, ¿para darlle certa dinámica ó video? XD De todos xeitos o cambio de dinámica e de planos chega co 3º momento épico:

Momento épico 3: A muller 

Se ó principio do video xa nos preguntamos qué fai unha pantalla verde e unha batería electrónica sen usar detrás de Holmes, cando aparece "a muller" xa roza o surrealismo, que con esas frases sen sentido no medio da canción (temazo, por certo) móstrase coma secundaria de lujo. Ademáis témola en dúas modalidades: modo rosmón sentada ó lado da batería e tamén en plan bullero con Chris Holmes (?)

"Pero qué che fixen oh!!!"

 

"I win"

E agora a pregunta que máis de un nos facemos: ¿estaba realmente borracho Chris cando rodou o videoclip???
Nah, os clásicos sempre o recordaremos por cómo era nos 80

Microreviews Novembro'12 - IV

Steve Harris - British Lion (2012)
Hard Rock
Oficial

Tema: This is My God

Hoxe toca "proxectos de membros de Maiden", e empezo con éste de Steve Harris, que tén unha historia curiosa, xa que British Lion era unha banda que por aló do 92 lle pedira a Harris que formara parte das súas filas. Anos despois parece que o propio Steve xunto con outros membros decidiron reformar a idea, desta vez co nome do baixista coma nome do grupo (desde logo, seguro que vende máis).

A música deste British Lion ten pouco que ver coa de Iron Maiden, xa que se vai por uns derroteiros máis Hard Rock setenteros que mezclan con gotas de Heavy melódico, de Rock progresivo e Rock alternativo. E ben, o primeiro que poido decir é que a mezcla non me gusta, sona flácida, sen forza ningunha, ó que añadido a unhas composicións sen gancho e un cantante sen garra que non pega demasiado fan un CD que resulta un pouco fulero. De feito a primeira vez que o puxen case me quedo durmido, e a segunda costoume chegar ata o final. Pode ser polos motivos que dixen, e pode ser pola cadencia xeral do disco, que se vai hacia un medio tempo meloso e parsimonioso en moitas partes que se torna en case somnífero.

Sen pena nin gloria. 2/10

Primal Rock Rebellion - Awoken Broken (2012)
Alternative Heavy Metal
Oficial
Tema: No Place Like Home

Éste é o novo proxecto do mítico guitarra de Iron Maiden, Adrian Smith e o cantante de Sikth, Mikee Goodman. Descoñezo a labor deste último nesa banda, pero a Smith coñézoo case desde que nacín, e a verdade é que non me esperaba para nada este movemento do británico. 

Este novo grupo para nada sona a Iron Maiden (nin falta que fai), senón que aglutina diferentes tendencias rockeras que conflúen nunha especie de Metal escuro e moderno, no que moi de fondo podemos ver unha base de Heavy clásico que é envolta por ritmos a veces máis cerca do que foi o Groove/Nu Metal americano dos noventa e 2000. Así, penso que non me equivoco (non fun moi seguidor dese estilo) se digo que éste é un producto destinado a un público que guste de bandas do estilo de God Forbid, Disturbed, Five Finger Death Punch, Korn... ainda que Adrian Smith se preocupa de que haxa algúns bos riffs e variedade suficiente como para que dependendo da canción haxa influencias clásicas, de grunge, ou incluso de Prog Rock ("Search For Bliss" pasaría por un tema de Queensrÿche de mediados dos 90!)

En canto ó cantante, Mikee móstrase moi versátil, tentando varios paos e salindo victorioso de cada un deles. O malo é que a mín me resultou unha escoita, ou mellor dito, escoitas, que non me transmitiron moito. Pode que o estilo tampouco axude no meu xuicio, pero exceptuando algunhas partes, é un disco que me pasa bastante desapercibido hoxe en día. 5/10

Eternal (of Sweden) - Chapter 1 (2012)
Power Metal 
Oficial
Tema: You Can't Break Us

Ainda que me siga parecendo que no, que cada vez hai máis e máis grupos -e polo tanto máis e máis mediocridade-, tódolos anos me sigo atopando con xoias en prácticamente calquera estilo metaleiro. Tamén é certo que indago de máis... mentres que haxa tempo... Este ano, a xoia do Power Metal vén duns descoñecidos Eternal (of Sweden) -extraño nome-, que sacan o seu primeiro traballo Chapter 1.

O estilo destes suecos, a verdade é que é moi sueco XD Mezclando elementos de diversos xéneros, entre os que poderemos encontrar unha base de Power típicamente europeo, con adicións de Prog-Power e Hard Rock. Temas moi ben traballados e cohesionados, nos que ningún elemento destaca por encima dos outros, cun perfecto balance entre teclados e guitarras ó que se lle unen unha estupenda voz e líneas vocales, facendo un disco do máis completo Power Metal que oíra desde hai tempo. Eternal recordan ó mellor de Yngwie Malmsteen pero sen o peor de Yngwie Malmsteen: Yngwie Malmsteen. Tamén se me viñeron á cabeza máis dunha vez, Masterplan, Axel Rudi Pell, Nocturnal Rites, Pretty Maids e Thunderstone, polo que os amantes destas bandas seguro que disfrutarán con temazos coma a inicial "You Can't Break Us", "The Thing", "Heroes", "Virus", "Human"... o certo é que Chapter 1 ten moi boas e moi adictivas cancións..

Inicialmente íballe poñer un 8, pero o feito de que se trate dun debut faime decidirme por un 9/10

Lonewolf - Army of the Damned (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: Cold

Eu teño unha pequena disyuntiva con todas estas bandas que salen copiando o estilo doutras máis famosas. Por un lado, se as bandas "origen" están desfeitas e non volven sacar máis discos pois non vexo tan mal que aparezca outra cun estilo similar de compoñer, caso de Thulcandra e Dissection. Pero si a banda "origen" ainda segue a sacar discos, que aparezca outra que copie o seu facer... xa non o vexo tan ben. En ambos casos, hei de dicir que a explotación do que fixeron outros tamén ten uns límites para mín. É dicir, ok que copien estilo, pero que non faigan os mesmos riffs! e ok que faigan un primeiro disco parecido, pero que logo se vaian creando a sí mesmos posteriormente!

No caso dos franceses Lonewolf, parece que levan 20 anos sacando discos, ainda que eu nunca escoitara falar deles antes, e a súa banda fetiche desde logo é Running Wild ainda que tamén é palpable a influencia do Heavy Metal xermano encarnado por Grave Digger, Accept ou Paragon. Pero sólo con influencias e sonoridade parecida non se fabrica un bo álbum. Army of the Damned faime entender o porqué de que Lonewolf pasase tan inadvertido durante estas décadas no panorama metálico, xa que é un disco bastante mediocre, que ata os máis fuleros de Rolf Kasparek lle fan sombra. 3/10

Aerosmith - Music From Another Dimension (2012)
Rock / Hard Rock
Oficial
Tema: Luv XX

Facía moito tempo que non oía un disco enteiro de Aerosmith. E cando digo moito, é moito... pode que tirando hacia os 20 anos! (sí que vou vello XD).

Recordo que hai uns meses o nome da banda volvía a estar nas novas dos webzines por motivos pseudopolémicos, e recordo pensar: "márketing! eso é que teñen pensado sacar un álbum novo e saben que están en horas baixas". Bingo! Durante un tempo olvideime do grupo, pero hai un mes ou así, estaba na sección de novedades das webs este Music From Another Dimension, disco número 15 da súa carreira!

O primeiro que poido decir del é que non cambiaron demasiado o sonido que os fixo famosos, é máis, hai cousas que parezcan refritos doutros temas propios.

O segundo é que é absurdamente largo, con temas absurdamente largos. 70 minutos de Aerosmith máis 3 bonus tracks que fan que o disco sobrepase os 80 paréceme demasiado, sobre todo cando vemos que hai temas coma "Out Go The Lights" ou "Street Jesus" nos que se pasan de repeticións para alcanzar uns case 7 minutos cada un, dos cales lles sobran 3'5 (esto recórdame ó último de Manowar XD).

O terceiro, sorprende ver a Perry cantando nun par de temas (esto fixérao antes? sinto non ser tan fan de Aerosmith XD)

Logo temos unhas cuantas cancións de Rock típico rodeadas das tamén típicas baladas rockeras que os fixeron famosos, nunha proporción de 50-50%. O que pasa é que nin os momentos máis rockeros nin as baladas están á altura das súas mellores composicións. Se a esta conclusión se añade o feito de que a duración é esaxerada, eu diría que é un disco que difícilmente gustará a quenes non sexan auténticos fans dos de Tyler e Perry, e incluso aposto a que os fans o terán que empuxar cun pouco de pan. 2/10

PD: o mellor, ver que Joey Perry por fín mostrou ó mundo a súa fascinación por Cantinflas!

Skating con Hetfield

Tanto James Hetfield coma Robert Trujillo parece que son xogadores cos que un poderá xogar no videoxogo Tony Hawk's Pro Skater HD, que se puxo á venta este pasado Xulio.
Agora Hetfield sí é "the Table"!!

Fuente

Hai algo máis Metal ca esto???
Bueno... vestir de Armani tamén é bastante Metaaaaal!!!

Microreviews Novembro'12 - III

The Murder of My Sweet - Bye Bye Lullaby  (2012)
Gothic Metal
Oficial

Ainda que The Murder of My Sweet é o típico nome dun grupo de Metalcore, desta vez atopámonos cunha banda de Pop Metal gótico e sinfónico bastante clásica dentro do mundillo. Con esto de clásica, refiérome, como non, a que está liderada por unha tipa de bastante bo ver, case que o único atractivo que suelen, xa non explotar en videoclips, senón tamén en portadas; cunha selección de temas que bordean o Gothic Metal accesible e noño-pseudobaladero, carencia absoluta de riffs, e intentos de recrear temas pegadizos que se quedan na cuneta da intrascendencia... Por se esto fora pouco, este castigo dura a friolera de 1 hora, tempo que poderemos utilizar para facer outras cousas ou descansar en caso de insomnio.

En canto a referencias, a mín recordoume especialmente a esa banda que formou o ex-Vader Mauser coa súa moza, Unsun, que comparte non sólo a sonoridade deste symphonic Gothic Pop de guitarras eléctricas, senón tamén a voz somnífera dunha cantante cachonda. Incluso creo que Unsun está mellor que The Murder of My Sweet, e con esto xa o digo todo.

Chocho Metal en esencia pura. 2/10

Silent Descent - Mind Games (2012)
Modern Melodeath/Metalcore
Oficial
Tema: Psychotic Euphoric

Temíame que baixo a etiqueta de "Trance Metal" se escondería un bluff, pero ainda así animeime a investigar cómo sonaría o xénero co que os propios británicos Silent Descent se autodefinen.

Cando vín a portada, medo me deu. É a típica que trata de chamar a atención desesperadamente sobre o incauto potencial oínte, que probablemente pensará logo de ver á esa muller en semicoiros, que sólo un grupo de puberadolescentes, os máis duros, pseudoemo-góticos e con máis ansias de ser rockstars da súa clase, poderían ser autores desta cousa.

A música que nos atoparemos aquí é básicamente Metal moderno e industrial, con sintetizadores levando o peso dos temas dunha forma a veces incluso molesta (ollo, que o grupo conta con teclista e DJ! ainda que o máis normal é que un pense que sólo hai un controlando a electrónica, é dicir, non entendo o labor destas 2 personas neste grupo), con riffs que tiran máis hacia o Metalcore con toques Melodeath, moi ó estilo americano. Hai dúo de voces growl-emolimpia, coma en moitas destas novas bandas que tiran máis hacia o Metalcore melódico e teenager, apostaría as miñas tachas de Metal que ámbalas dúas retocadas en estudío  XD Baixo e batería cumplen, pero é que tampouco hai de onde sacar, xa que Mind Games é un álbum que non aporta demasiadas cousas, salvo uns momentos curiosos de Dubstep na intro e nun tema polo medio. Sí, o Dubstep chamoume máis a atención que o Metal neste caso... XD

O mellor: a tía da portada. 2/10

Wintersun - Time I (2012)
Symphonic Power/Melodeath
Oficial
Tema: Time

Cuestión difícil a de falar sobre o novo CD de Wintersun. 

Comezarei decindo que me extraña que a día de hoxe haxa esta exacerbada fascinación con este grupo. Tanto co seu primeiro disco autotitulado, o cal oín cando saleu e simplemente me parecera que "estaba ben" sin moito máis, e sobre todo coa volta logo de 8 anos, presentando Time I, obra que a máis de un se lle enche a boca por foros decindo cousas coma o "Da Vinci do Metal" referíndose a Jari Mäenpää (será o propio Jari baixo outros seudónimos? XD algo me dá que está un pouquiño subidito logo de lanzar este álbum XD). 

A cuestión primeira que poido decir sobre a música que nutre a Time I, é que é moi ampulosa e boombástica, con moitas cousas solapándose a veces, cousa que me noquea. Non se pode meter ó mesmo tempo unha línea vocal melódica cun punteo, cun riff e cunha orquesta que parece que vai á súa bola composta á súa vez por diferentes seccións. Bueno, poder pódese, pero logo quedarse co que oes xa é outra cousa.

O segundo e máis importante é que oito anos para sacar 5 temas, dos cales sólo hai 3 "reales", por moi complexos e progresivos que sexan, sona a pouco. De feito, ó que sona é a estratexia de márketing (mira, ésto sóname a unha asignatura que dín XD). Parece coma se a principios de ano, Jari dixera: teño 50 minutos de música... ¿qué tal si lle añado unhas intros e outros cun aire un pouco de BSO asiática, e alargo un pouco máis eses 50 minutos repetindo riffs e estribillos? Así podería sacar dúas partes do mesmo disco, con diferentes formatos, edicións especiales con DVDs, making ofs e demáis pijadas. Vendo que teño tantos fanboys, fijo que me sale rentable. 

Inciso aclaratorio sobre Time I:

• Limited Mediabook (hard cover, wide format) CD+DVD
  
• Limited Mediabook (hard cover, wide format) CD+DVD + Instrumental CD of Time I, Certificate (limited to 500 copies, exclusively available at Nuclear Blast)
  
• Limited Mediabook (hard cover, wide format) CD+DVD + Signed photo card Jari Mäenpää (limited to 1000 copies, exclusively available at Amazon.de)
  
• Limited Mediabook (hard cover, wide format) CD+DVD + Wintersun logo shirt gray/black (exclusively available at Levykauppa Äx)
  
• Limited Mediabook (hard cover, wide format) CD+DVD + Shirt (black) (EMP exclusive)
  
• CD Jewel Case + Shirt (Nuclear Blast USA exclusive)
  
• CD Jewel Case
  
• Blue vinyl (180g vinyl in gatefold including poster)
  
• White vinyl (180g vinyl in gatefold including poster. Strictly limited to 200 hand-numbered copies) (exclusive at Nuclear Blast mailorder)
  
• Digital download
  
• iTunes digital download with Time I booklet

Por favor, pero qué tomadura de pelo é esto? 

Ben, vou volver co que presuntamente é o máis importante, a música. Realmente temos 3 temas aquí:  "Sons Of Winter And Stars", "Land Of Snow And Sorrow" e "Time". As tres xuntas fan uns 33 minutos, complexos no sentido de que dá a sensación de estar oíndo moito ó mesmo tempo, a veces causando sensación de saturación, con dominio na mezcla dos elementos orquestales sobre a base rítmica. As voces e coros en limpio fóronlle ganando terreno ós guturales con respecto ó CD do 2004, así como o medio tempo melancólico ó rápido, ainda que de vez en cando Wintersun anímase con algún blasting. Hai realmente partes interesantes e riffs traballados no medio deses tres temas, unha gran dedicación no referente á orquestación e a voz de Jari en limpio é bastante boa, por veces recórdame a Devin Townsend! Pero a sensación ó acabar é a de ter un cúmulo de cousas das que sólo podes sacar en limpio que os temas están como alargados e sobreexplotados nunha masa de boas ideas por un lado, e nunha extensión excesiva de poucas cancións que se presentan coma un desafío por momentos para o aguante e dedicación do oínte. 

8 anos non tan productivos que hai que amortizar. 5/10

Astral Sleep - Visions (2012)
Doom/Funeral Doom
Oficial
Tema: Channel Sleep

Procedentes de Tampere, Finlandia, Astral Sleep son unha banda que cabalga entre o Doom Metal e o Funeral Doom, con 8 anos de antigüedade e 2 LP no seu haber. Non oín o anterior Unawakening de 2008 nin o EP Angel en 2010, pero vendo cómo se desenvolven con Visions, terei que darlles un vistazo. E xa comento de antemán que non son un gran fan do Doom lento, sobre todo en CD, tal vez sí en directo?, xa que hai uns meses sorprendinme a mín mesmo disfrutando enormemente duns compatriotas seus coma Skepticism en Portugal. 

A música de Astral Sleep pode que non sexa tan densa coma a maioría de bandas de Funeral Doom, xa que imprimen diferentes atmósferas e cambios dentro dos catro temas que compoñen Visions. Éstos por suposto teñen esa ambientación lóbrega e lenta do Doom, pero a alternancia de rexistros tanto en voz, que vai desde o growl á limpia -e ó alarido incluso-, coma en riffs, combinando distintas velocidades con solos e punteos, e tamén partes acústicas interesantes, fan que este disco de Astral Sleep sexa eclécticamente entretenido e emocionalmente convincente. Vamos, a mín encantoume.

O mellor disco de Doom no que vai de ano. 8/10

Mono Inc. - After The War (2012)
Gothic Rock/Metal
Oficial
Tema: Arabia

Quedárame co nome desta banda logo de que sacara un disco para o meu gusto moi bo de Gothic Rock coma era Viva Hades haberá coma un par de anos, así que, logo de oír algún sample de After The War, esperábame unha digna continuación daquel. E o resultado é un CD moi similar a Viva Hades composto por temas moi similares en canto a estilo, no que o simplismo e os ritmos pegadizos, normalmente de teclado, unidos a uns estribillos que tamén se quedan na cabeza é o que manda.

Non hai excesiva complexidade na música de Mono Inc., como tampouco a hai no rango vocal do seu cantante Martin Engler, pero o estilo tampouco o require se vemos ás súas influencias: Sisters of Mercy, The Cure, Paradise Lost post-One Second ou os Depeche Mode máis oscuros e rockeros daquel Violator. Onde sí que hai talento vocal é na súa batería, que ainda que parezca raro tamén asume a labor de corista, acertadísimamente ademáis, xa que lle otorga á banda unha personalidade única cunha preciosa voz.

After The War é un álbum que se oe moi ben se eres amante do Gothic Metal máis melódico e melancólico, ainda que para o meu gusto, exceptuando algunhas cousas, ten demasiado parecido con Viva Hades, o que tampouco é algo excesivamente malo, xa que aquel era un bo disco e éste simplemente perpetúa a línea personal de Mono Inc.

Qué gran tema Arabia! 7/10

Os Grandes Grandes Grandes nomes do core IV

Bud Spencer

Sorprendinme ó saber que había como mínimo 3 grupos chamados Bud Spencer en diferentes estilos, neste caso éste é un de Stoner-Sludge-Hardcore. 

It's a Bird It's a Plane (É un paxaro é un avión)
Desde logo, este nome sólo podía ser dun grupo de Metalcore...

Hands Like Houses (Mans como casas)
Ou... a banda dos bigotitos XD

Iwrestledabearonce (Euloiteicunosounhavez)

Desde logo este nome merece estar no podio dos cores, por surrealista, infantil e bobalicón. O que xa me parece de risa é que éste grupo con esta música esteña no catálogo de Century Media! Seica perderon os oídos co tempo... se éste é o metal do novo milenio, prefiro quedarme no pasado...

This Is Sparta! (Esto é Esparta!)

O típico nome duns Metalcores que parece que esteña escollido polo irmán preescolar dalgún dos membros.

Agora ben, parece que foi dios, con todos estes estúpidos nomes poderíamos incluso contar unha historia, así de absurdos poden chegar a ser estes grupos XD Imos aló:

Who's that? It's a bird, it's a plane? No! It's Bud Spencer, Hands Like Houses, you know! Holy Shit! This Is Sparta!

Yeh Iwrestledabearonce...
Esto casi parece unha desas pelis de 5 segundos tan divertidas XD

Eu tamén poido chegar a ser tan absurdo coma un destes cores, qué vos pensábades!?

Microreviews Novembro'12 - II

Terrorizer - Hordes of Zombies (2012)
Death Metal
Oficial

Hei de ser sincero e decir que nunca oíra nada (ou alomenos non conscientemente) desta mítica banda formada nos 80, que sería unha das primeiras en acuñar a definición de Death Metal e que influiría posteriormente en moitas outras.

Parece que despois de lanzar o seu primeiro larga duración World Downfall, Terrorizer se desfixera, reuníndose despois, no 2005 os dous que lle deran vida, nada menos que Jesse Pintado, de Napalm Death e Pete Sandoval, de Morbid Angel para lanzar Darker Days Ahead. Un ano despois Jesse Pintado era víctima da diabetes, e Terrorizer desfanse para reunirse outra vez no 2009 e preparar este Hordes of Zombies, desta volta con outro Morbid Angel coma David Vincent encargándose do baixo.

E ben, o certo é que non é que o Death Metal bastante clásico e obviamente cun toque moi Morbid destes novos Terrorizer me emocionase. Os temas son xeralmente moi cortos, rondando sempre os 2 e 3 minutos, e pecan de ser cortados moi polo mesmo patrón, con moito tremolo picking, unha voz que non se move do rexistro, e estructuras simples, o que fai que Hordes of Zombies resulte bastante lineal e non provoque ningunha sorpresa no oínte, sobre todo nestas alturas do cotarro. Pete Sandoval pode ser o que máis destaque, pero non impide que Hordes of Zombies sexan 38 minutos repetitivos.

Mediocre. 4/10

Herman Frank - Right in the Guts (2012)
Heavy Metal
Oficial
Tema: Right in Your Guts

Despois dun sólido comezo con Loyal to None en 2007, o guitarrista de Accept e Victory, Herman Frank saca baixo unha formación sensiblemente diferente o seu segundo CD, Right in the Guts. O cambio que primeiro vén á cabeza cando un oe este novo álbum é a inclusión de Rick Altzi (Thunderstone, At Vance) sustituíndo a Jioti Parcharidis como cantante. Penso que Herman quería un álbum diferente, máis inspirado no Hard'n Heavy americano ochentero, e colleu un vocalista que compaxinase ese acercamento, cousa na que acertou completamente.

Así, Right in the Guts combina á perfección a contundencia do sonido "Metal alemán" co feeling americano de décadas atrás. Máis dunha vez nos virá á cabeza Primal Fear, Sinner, primeiros Human Fortress, Helloween con Andi Deris, Firewind, Axel Rudi Pell ou os mesmos Victory nos temas máis cañeros, pero, sorpresa, tamén nos encontraremos elementos moi Hard Rock, que se vén impulsados pola interpretación de Altzi en temas coma Raise Your Hand ou Falling To Pieces, ésta última cun aire máis ca sospechoso a Whitesnake!

En definitiva, non me acordo de si Loyal To None tiña estes dejes tan de Hard americano, eu teño a impresión que era máis Heavy alemán clásico, e se os tiña, pode que co cantante actual de Herman Frank fose máis notorio, coma o é neste Right in the Guts.

Outro acertado lanzamento. 7/10

PD: eu teño a teoría de que "Waiting" me sona a Blind Guardian antigos, pero meu irmán dice que é Axel Rudi Pell... algunha opinión máis?

Lita Ford - Living Like a Runaway (2012)
Hard Rock
Oficial
Tema: Mother

Hei de ser sincero e decir que desde que levo oíndo a Lita Ford, e eso foi desde moi pequeno con aqueles videos VHS de varias ochenteradas, nunca me chamou a atención. Non creo nin sequera que teña cancións memorables na súa carreira, e que se aproveitou un pouco do que era a explosión Hard do momento e da súa imaxe para darse a conocer (coma tantos outros que o tempo foi enterrando). Hoxe en día, Lita Ford segue viva e facendo música, a pesar de sacar bazofias coma aquel Wicked Wonderland hai un par de anos. Creo que fora un dos primeiros álbumes que puntuei cun cero por estas microreviews, e o meu primeiro contacto coa estadounidense nunha década mínimo.

Para este novo disco, Lita decideuse por eliminar toda a electrónica do anterior álbum (salvo no último tema), probablemente debido ás malas críticas, e propúxose sacar un álbum máis directo de guitarra-baixo-batería-voz, que tivese moito máis feeling ochentero e que, poida que rememorase un pouco o seu período de guitarra en The Runaways. Así teremos un álbum que ben podería estar sacado a finales dos 80, pero cunha coidada producción actual. Eu creo que é un paso acertado, xa que o ambiente Marilynmansiano non lle pegaba en nada á rockera de 53 anos. O malo é que hai moi pouco salvable salvo un par de power ballads (e eso que en xeral non me tiran moito) e algún tema que a estas alturas xa olvidei. É dicir, o máis salvable que me atopei foron cousas que me parecen mediocres cando menos, porque xa as teño oídas mil veces noutros grupos e porque realmente non creo que se "peguen" como debería no estilo que pretende facer Lita Ford.

Supoño que os fans estarán contentos, en cambio o mundo do Rock seguirá igual con ou sen este disco. 3/10

Panopticon - Kentucky (2012)
Pagan Metal
Oficial
Tema: Bodies Under The Falls

É realmente difícil clasificar esta one-man-band provinte de Estados Unidos. Recórdame a cando fixera aquel post de "estilos de Metal por inventar", xa que Austin Lunn, a mente detrás deste singular proxecto se decideu por implementar estilos tan dispares coma o Blugrass e o Country co Pagan/Black Metal. O resultado é desconcertante en principio, a veces realmente non creo que peguen moito, pero en xeral é máis ca interesante. Non oíra os anteriores álbumes da banda, e esta mezcolanza pilloume de sorpresa, pero tal vez eu tentaría misturar estes ingredientes dunha forma máis cohesionada, xa que cando hai Country, hai Country, e cando hai Pagan Metal, hai Pagan Metal, facendo que haxa temas destes diferentes estilos, en lugar de diferentes estilos unidos dentro dos propios temas.

Curiosamente, as partes que máis me gustaron foron as que tiran ó folk estadounidense (tal vez me teña que oír máis "Hillbilly Boogies"?? XD). Extraña versión de "Which Side Are You On", por certo.

As máis propiamente Metal son composicións en xeral largas e suficientemente variadas, que contan tanto con blastings coma con apacibles remansos máis ambient e incluso Post-Rock. O peor que lles encontrei é o uso dunha frauta de vez en cando que me sona moi desafinada e a utilización excesiva de fragmentos falados de mítines políticos (ou eso parecen).

De todos xeitos, resulta un disco refrescante e diferente, que se escoita bastante ben dun tirón, que parte dunha idea que eu alomenos nunca vira: Country Pagan Metal! 7/10

Thormesis - Von Leere und Tod (2012)
Viking Metal
Oficial
Tema: Sterbend Herz

Terceiro álbum destes alemanes ata hoxe descoñecidos para un servidor, que fan un Viking Metal moi alemán e bastante decente, parecido ó de bandas coma Varg, Fimbulthier ou uns Suidakra máis arcaicos, e índose un pouco ó norte, tamén collendo inspiración en Thyrfing ou Manegarm. Dentro de Von Leere und Tod temos 7 cortes máis intro, de duración extensa, tal vez a miña única pega a Thormesis, xa que polo resto, as cancións son pegadizas e ben executadas, pero a veces pensei eso de "ahí xa debería de rematar". Ainda así, amáñanse para non sonar repetitivos, facendo riffs largos, pero non por elo atmosféricos. Dentro do Pagan/Viking Metal que fan, a influencia do Black é palpable tanto en composición coma nun sonido crudo pero suficientemente limpio, con moito tremolo picking e voz rasgada dominante, ainda que o combinan con certos momentos que parecen máis propios do Punk-Rock germano, e que non lle vai nada mal ó ambiente do disco, recreando estribillos "vikingos" coreados en semilimpio nalgúns temas que realmente se che quedan na cabeza, coma os de "Des Wolfes letzter Gang" ou a inicial "Sterbend Herz".

En definitiva, Viking/Pagan/Black ben traballado e moi disfrutable a pesar da excesiva duración dun par de temas. 8/10

Interrogantes de Metal - As portadas do Thrash

Esta foi unha pregunta que sempre me fixen, e que ainda hoxe non lle atopei resposta. E vai relacionada cun movemento que actualmente está a ter un novo rexurdir, coma é o Thrash Metal.
A cuestión é: ¿Porqué as portadas de discos de Thrash Metal son todas -ou o 99%- debuxadas e incluso moi coloridas?

Imos aló con exemplos, se é que fose necesario dos 80, 90 e 2000 (é imposible manexar o editor de imáxenes co novo blogger pf así que ahí van extraviadas XD)

Microreviews Novembro'12 - I

Picture - Warhorse (2012)
Heavy Metal
Oficial

Picture é unha desas bandas que tiveron certa repercusión nos 80, pero que a década dos 90 e o declive do Heavy Metal e Rock clásico lles pasou unha factura que supuxo a disolución temporal da banda. Coma moitas outras, nos 2000 estes holandeses deciden reunificarse para volver a tentar o mercado agora que o Heavy Metal goza de mellor popularidade. Así, sacan Old Dogs New Tricks en 2009, que pasaría bastante desapercibido, e neste 2012, Warhorse.

Hei de dicir que non oía nada deles desde case que era neno, tendo como único referente cercano a versión de Hammerfall do seu tema mítico "Eternal Dark", pero deso xa hai case que 15 anos!

Non tiña nin idea de que volveran, por eso me supuxo unha sorpresa encontrarme cun disco deles a estas alturas. E teño que dicir que non empeza nada mal, "Battle Plan" e, ainda que un escalón por debaixo "Shadows of the Damned" son uns bos cortes de Heavy tradicional, nótase unha producción máis "groovie" e moderna que non desencaixa co sonido tan clásico que conservan os holandeses. Pero a partir de ahí o disco vai sufrindo de temas bastante do montón, que me fixo recordar o porqué de que esta banda nunca terminara de sobresalir no panorama Hard'n Heavy ochentero. Ó final de Warhorse temos uns poucos temas que están bastante ben: ós dous primeiros añadiría "Killer in my Sights" e "War Horse", e logo uns cantos mediocres. En términos xerales, quédase como un disco máis e quizáis un tanto lineal.

Se hai algún fanático de Saxon, Dio ou Judas dos 80,  poderá gustarlle Warhorse, pero non creo que sexa o mellor que Picture fixeran. 5/10

Pandemonium - Misanthropy (2012)
Post Black/Death
Oficial
Tema: Stones Are Eternal

Cando oín o primeiro tema de Misanthropy, realmente pensaba que os polacos Pandemonium non me iban gustar en absoluto, pero foi co tempo e escoitas que lles fun pillando o gusto ata o punto de ser un dos discos que máis me gustaron do que vai de ano. Certo é que a parte vocal sigue sin convencerme, xa que parece que o cantante estea pasando por unha mala dixestión e se fose a vomitar a algún recuncho do estudio ou que tente ensinarnos cómo era a lingua do home das cavernas, pero por algún motivo ata finalmente me acostumbrei a tan estrambótica voz e véxoa cohesionada co ambiente entre malévolo e psicodélico que tan ben recrean Pandemonium. Certos dejes a Satyricon, arpeggios disonantes e o Black a medio tempo recordáronme ós seus compatriotas Morowe, unha das mellores bandas surxidas no mundo do Black nos últimos anos, e inxustamente olvidada. Se lle añadimos ingredientes étnicos e voz feminina facendo certos coros moi acertados, esto faime pensar en Pandemonium coma unha firme promesa do Black contemporáneo e misántropo.
Black Metal opresivo no que a atmósfera o xoga todo, e que por extraños motivos resulta altamente adictivo. Daría unha boa banda sonora para o Exorcista. 8/10

Knock Out Kaine - House Of Sins (2012) 
Hard Rock 
Oficial
Tema: Time

Ganando o premio da Kerrang UK do mellor directo en 2008, os británicos Knock Out Kaine (cocaine?) déronse a conocer para o mundo do Hard Rock. Sen embargo non sería ata despois de telonear a bandas como Adler's Appetite ou os Where Angels Suffer, de Chris Holmes cando se decidiron a grabar nun estudio o seu primeiro LP, este House of Sins.

A verdade é que vendo as pintas dos rapaces, un case pode adivinar cál é o estilo de Knock Out Kaine sen nin sequera poñerse co CD. House of Sins destila Hard ochentero americano, personificado nos miles de grupos que tiñan por bandas fetiche as mesmas e que rara vez sobrepasaban a raia do que elas facían, nin creativa, nin compositivamente. Parecían ser clones perfectos en busca dun tema que os lanzase ó estrellato aupándoas ó mercado daquela pletórico do Rock.. Talkdirtytomehem...

Hoxe en día o Hard Rock non move tantas masas con grupos pequenos, ainda que sí que o sigue a facer con grandes vidos a menos do estilo de Guns'n Roses ou Aerosmith e apostaría a que ata un grupo tan mediocre coma Poison o conseguiría.
Knock Out Kaine apostan por repetir esquemas, os mesmos que centos de bandas repetiron hai 30 anos, e dentro do que cabe non o fan mal, é dicir, pasarían por un clon audible dos daquela. Creo que a todo seguidor do Hard-sleaze ochentero do tipo dos grupos mencionados xunto con Cinderella, Whitesnake, Warrant, Extreme e demáis lles poderá gustar. A un servidor, este estilo, ó que os británicos non varían un ápice -salvo algún matiz máis noventero- nin otorgan ningún toque propio, parécelle demasiado machacado a estas alturas. 5/10

Geoff Tate - Kings & Thieves (2012)

Alternative Prog-Rock

Oficial

Tema: She Slipped Away

Ainda que Geoff Tate tiña sacado un disco anterior que data do 2002, non teño consciencia de telo oído, pero xa me intuía cómo sería vendo a dirección de Queensrÿche desde o Empire.

Logo do gran lío que se montou este verán coa salida de Geoff da súa banda de sempre, este Kings & Thieves parecía coma unha vía de escape para o cantante, que estivo loitando polos dereitos do nome Queensrÿche ata o final, e menos mal que non a levou consigo, porque o que queda claro é que o estilo da banda iba tirando hacia o que él quería, que era xustamente Kings & Thieves. E penso que a maioría de fans pensaba que Queensrÿche estaba cavándose unha tumba ainda máis profunda logo de que nos 90 xa empezara a hundirse, con lanzamentos tan rematadamente malos coma Dedicated To Chaos ou American Soldier.

Kings & Thieves é o irmán menos progresivo de Dedicated To Chaos, é decir; é unha especie de Rock alternativo-Hard Rock a medio tempo -case sempre o mesmo medio tempo-, bastante aburrido e con pouco que ofrecer. De vez en cando arreglos electrónicos "amenizan" o pasar dos temas, e a pesar de que a voz de Geoff me gustou moito no seu día, agora nótase en horas baixas, con rexistros máis graves, aportando unha línea máis Pop-Rock, esforzándose por recrear pasaxes que non chegan ó oínte, en temas que tampouco chegan. 
Resultoume soporífero. 2/10

Obscurcis Romancia - Theatre of Deception (2012)

Extreme Gothic Metal

Oficial

Tema: Awakening In Spiritual Madness

Ainda que éste é o debut desta banda canadiense, os Obscurcis Romancia naceron hai máis dunha década na cidade de Québec. Ignoro de qué trataban aquelas primeiras demos, pero desde logo este Theatre of Deception é todo un homenaxe ós primeiros Cradle of Filth, pero engandindo moitos arreglos de música clásica, entre o que destaca o piano, prácticamente omnipresente. A pesar de que a carga de melodía a leva él, os de Canadá non se deixaron levar pola comodidade de sacar líneas clásicas para ser acompañadas dunha forma simple polas guitarras, senón que cada un dos temas está cargado de riffs, cambios de tempo e certo aire avant-garde/progresivo na sección rítmica que me fixo recordar a outros compatriotas seus: Unexpected. 

Agora ben, o malo é que todos os temas están sobrecargados, e ademáis son largos, case todos rondando os 8-10 minutos, polo que a veces quedarse con algo resulta unha ardua tarea. É unha pena, porque a música de Obscurcis Romancia nótase moi traballada, e oíndo tema a tema case que é seguro que te podes encontrar con algunha parte que sona moi ben (se eres amante do estilo), pero é un disco ó que habería que darlle moitísimas escoitas para sacarlle todo o jugo, tal e como me ocorre con Unexpected, e esto non o vexo como algo positivo. Un grupo ten que saber tamén cándo parar un pouco coa excesiva experimentación, cambios ou metraxe, e a hora e pico de Theatre of Deception é excesiva, vendo que xa dentro dos temas a complicación e densidade é considerable. Ó final un quédase cun amasijo de cousas, que sonan ben, pero que é un amasijo, e é unha pena.

Hai traballo e de calidade, lástima que non se souberan medir, senón sería un dos discos de Metal sinfónico do ano. 6/10

Microreviews Octubre'12 - Os demáis

Black Shadow - …Сквозь Чёрное Пламя Молоха… (2012)

Black Metal

Oficial

Tema: Люцифуг Рофокаэль

 Desde Rusia, o dúo Black Shadow practican un Black Metal ortodoxo e á vella usanza, moi influenciado pola escola escandinava de mediados dos 90. Influencias claras son Satanic Warmaster, Dark Funeral, Urgehal, Azaghal, ou Gorgoroth. E penso que con esto está todo prácticamente dito: Black moi rápido, con poucas concesións á melodía, que sona típicamente noventero e que ten unha producción bastante aceptable. Riffs malvados e clásicos se xuntan cunha batería sampleada, que se non che dicen que a é non te dás de conta, unha boa voz e suficiente variación entre temas fan que este octavo disco de Black Shadow non destaque excesivamente pero sí cumpla co seu cometido, aportando mala leche, satanismo e agresividade dunha forma amena. 7/10

Embassy of Silence - Antler Velvet (2012)
Gothic Heavy Metal
Oficial
Tema: Unconverted
Pareceume oportuno añadirlle un "Heavy" á descripción da música que fan estes finlandeses, xa que, a pesar de contar con líneas vocales bastante típicas do Gothic Metal de cantante feminina, teñen una base rítmica potente e interesante. Ademáis hai algún arreglo que tira máis do Progresivo, cousa que valoro positivamente xa que unha batería variada, un cambio de tempo inesperado ou un punteo de guitarras dobladas con gusto a veces pode salvar unha canción.
Este Antler Velvet recordoume ó último disco de Within Temptation, pero máis heavy e menos rock-pop mezclado cos últimos Sentenced. É decir, aquí hai riffs -esto vai polos Temptation-, algún solo e capacidade suficiente para facer temas redondos. Tamén hai influencias dos últimos Sirenia e Tristania, pero bueno, ó final é o de sempre; a pesar do bo facer da banda a nivel técnico e de producción, o malo é que tampouco é que aporten demasiada novidade. Eso sí, diría que estan por encima da media.
PD: moloume o extracto do coche fantástico que colaron na metade de "Unconverted" XD  6/10

Israthoum - Black Poison and Shared Wounds  (2012)

Black Metal

Facebook

Tema: Necromancer's Fugue

Black Metal bastante ortodoxo e misántropo é o que nos ofrece esta banda nada en Portugal pero emigrada a Holanda. Con moita influencia noventera do que se argallaba en escandinavia, Israthoum poñen a disposición do espectador un álbum bastante do montón de Black; temos o habitual tremolo, muros de guitarras, e blastings, sendo tal vez o punto máis chamativo o uso de voces que varian entre o "David Vidal  desesperado" e o rasgado "crudo". Realmente esto está xa moi oído, e a pesar de ser pouco máis de media hora, Black Poison and Shared Wounds cansoume o suficiente como para ser unha banda que probablemente olvide que escribín dela dentro de 1 mes. Diría que únicamente para os moi fans do Black noruego. 3/10

The Levitation Hex - The Levitation Hex (2012)
Extreme Progressive Metal
Oficial
Tema: Scratch a Life Find a Thief
Ainda que The Levitation Hex é un proxecto bastante novo, e éste sexa o seu disco debut, a cabeza pensante detrás non tén nada de rookie. Nada menos que Adam Agius, o creador de Alchemist, a mítica banda de Prog Death australiana é quen formou esta banda coa axuda de xente de Alarum. Adam, cun longo bagaxe na escena Metal do seu país, -nada menos que 25 anos-, recolle moito do que deixou nos desaparecidos Alchemist, sendo The Levitation Hex case coma unha evolución avantgardista deles, na que introduce diversas influencias que parten da base do Death-Thrash progresivo para facer un disco diferente e máis ca interesante. Así temos elementos electrónicos que confluyen con Heavy Metal e atmósferas a veces case psicodélicas. O único que non me convence de todo é a voz de Adam, pero polo resto, disco con gran sonido e digno de disfrute. 7/10

Teodasia - Upwards (2012)
Symphonic Metal
Oficial
Tema: Lost Words of Forgiveness
Upwards é o primeiro álbum dos italianos Teodasia, unha banda nacida hai 6 anos, pero que se estivo preparando concienzudamente para sacar o mellor de sí para a súa ópera prima, tanto compositivamente coma a nivel de sonido. Teño que añadir a esto último que Upwards sona moi ben para ser financiado por eles mesmos, pero supoño que a día de hoxe xa hai tecnoloxía "casera" ou "semicasera" suficiente como para sonar profesional sen ter que ir a uns grandes estudios.
No tocante á música, Teodasia fan unha especie de AOR sinfónico mezclado con Gothic Pop-Rock-Metal. É decir, coma se a Nightwish/Epica/Delain lles puxeran uns teclados máis típicos do AOR de vez en cando, e incluso os temas torceran por ese lado. Eu creo que é un álbum máis ou menos fresco para o mundillo gótico-sinfónico, ainda que realmente sone a antigo.
A banda parece contar con moito apoio por diversos foros italianos, e o mesmo Fabio Lione colabora -incluso o podedes ver no vídeo, sobreactuado coma sempre-, polo que pode ser interesante para os amantes do Symphonic Metal, ainda que a mín personalmente se me fixera un pouco meloso de máis. 6/10

Witchtrap - Vengeance Is My Name (2012)
Thrash Metal
Oficial
Tema: Queen of Hell
Os colombianos Witchtrap levan xa nesto da música uns 20 anos, co que deben de ser seguramente uns clásicos en canto a Metal de dito país latinoamericano. Sen embargo, Vengeance Is My Name é o meu primeiro contacto con eles, e bueno, poido decir que en líneas xerales é un lanzamento de Thrash entretenido, con moita influencia do Thrash teutónico dos ochenta (a tríada de Sodom, Kreator e Destruction) e un certo toque a Venom que aportan algunhas partes máis a medio tempo. Sobra decir que non inventan nada novo e que a maioría dos thrashers xa oíron moitos grupos deste estilo, polo que se quedará nun lanzamento máis coma os centos deles que, sobre todo últimamente, están a salir.
A parte máis positiva é que os colombianos manteñen o interés e dinamismo nos temas e que ó final acabas de oír o CD con boa sensación. Non sobresale ningún tema por encima doutro; de feito os únicos que me chamaron a atención sobre o resto foron "Queen of Hell", por unha parte máis tranquila que me recordou a Pink Floyd! e "Put to Death" porque ten un riff plaxiado de "The Clerical Conspiracy" de Sabbat XD, pero non quita que éste sexa un disco que merezca a pena darlle unha oída. 7/10

Amberian Dawn - Circus Black (2012)
Symphonic Power Metal
Oficial
Tema: Cold Kiss
Non fun moi amante da música destes finlandeses nos seus outros álbumes, pero este novo é ainda peor do que lles recordaba. É coma se todo o seu toque ampuloso e boombástico servise para camuflar a desgana de facer temas, e sobre todo, para camuflar a desgana da súa cantante, que dá a sensación de estar totalmente aburrida mentres canta. Todo o que fai Amberian Dawn en Circus Black está a día de hoxe máis ca sobado por todos os clones de Nightwish que saliron desde hai unha década. Eso sí, arreglos orquestales de primeira e sonido pro, como mandan os cánones do grupo medio finlandés, pero nin eso nin a axuda de membros de Stratovarius, coma Kotipelto ou Jens Johansson serven para cubrir a falta de creatividade.
Hai momentos que sí merecen a pena, sobre todo os non cantados, xa que a voz dela tórnase excesivamente cansina despois de oíla durante media hora, pero... o CD acábase hundindo por méritos propios 3/10

Tantara - Based On Evil (2012)
Thrash Metal
Oficial
Tema: The Debate
Based On Evil é o disco debut dos noruegos Tantara, unha banda cuios membros seguramente naceron despois de que se sacaran os discos nos que basan a música que fan. Ésta sen duda está inspirada en álbumes tan míticos coma os primeiros de Metallica, Overkill, Megadeth, Exodus, Nuclear Assault, Sodom ou Heathen, e non se pode decir que aporten nada novo exactamente, salvo uns cuantos bos momentos de "old school", e certas e contadas licencias que a veces tiran a un rollo máis Prog-Thrash, con máis tranquilidade e guitarras en limpio, pero o certo é que moitos deses grupos tamén o fixeron no seu día, tal vez sen profundizar demasiado, pero eran momentos no medio da caña de coller respiración que de vez en cando viñan ben.
Polo tanto máis Thrash old school, ben feito, de cancións que andan por unha media de 6-7 minutos, que teñen as súas partes que enganchan e outras que sonan a refrito feito hai 20 ou 30 anos. Gustará ós máis amantes do Thrash tradicional. 6/10

Ibridoma - Night Club (2012)

Hard'n Heavy

Oficial

Tema: Night Club
De procedencia italiana, os Ibridoma lanzan o seu segundo LP, Night Club, facendo unha mezcla de Hard Rock e Heavy Metal bastante clásica, pero bastante simplona tamén. As influencias están claras, Hard ochentero americano mezclado con Heavy tradicional na onda de Dio ou Judas Priest.
O certo é que Ibridoma en ningún momento me chegou a decir moito, pasando o CD dunha forma amena pero témome que bastante olvidadiza. Non hai tampouco cancións que chamen a atención por encima doutras, facendo de Night Club un disco para pasar o rato e pouco máis. Máis ben foi ó contrario, houbo temas que non me chamaron a atención, pero outros que tiven que pasar para adiante por puro aburrimiento. 3/10

Freedom Call - Land of the Crimson Dawn (2012)
Power Metal
Oficial
Tema: Hero on Video
Sexamos claros, todo o mundo sabe o que se vai encontrar a estas alturas nun disco de Freedom Call: Ritmos alegres, estribillos hímnicos, tempos rápidos... en definitiva, Happy Metal herdado directamente dos cortes máis coñeros de Gamma Ray e Helloween. A cuestión é se estes alemanes acertan ou non á hora de compoñer, tema éste que tiñan medio esquecido nos últimos discos. E o resultado final é innegablemente favorable, ata o punto de que penso que éste Land of the Crimson Dawn se pode colocar perfectamente ó lado do seu mellor álbum ata a fecha para un servidor: o seu debut Stairway To Fairyland.
Freedom Call volven máis coñeros e pegadizos que nunca, collendo o mellor do seu pasado e desenvolvendo outras influencias que deixaban mostrar en pasados traballos, coma o Pop-Rock ochentero palpable en temas coma "Back into the Land of Light" ou "Hero on Video".
Hai que tomar a Land of the Crimson Dawn coma o que realmente é: pura diversión, sen ningunha pretensión de profundidade e con partes realmente horteras pero pegadizas, e desta vez Freedom Call deu no clavo. 7/10

Stonehaven - Concerning Old-Strife And Man-Banes (2012)

Black-Pagan Metal
Oficial
Tema: Suffering The Swine Away
Pagan Metal desde Kansas? Había algo que non me cadraba neste disco de Stonehaven desde a primeira vez que o oín, e non tiña nin idea nin da procedencia do grupo, e nin sequera do que me esperaba tema tras tema. Agora que xa o "deglutín" unhas cuantas veces, poido decir que "teño un ollo" para os grupos made in USA. Non sei, pero hai algo neles, supoño que a súa forma de acoller influencias escandinavas dos inicios do Black Metal nos noventa, que non me convence, que xa os cato casi de primeiras.
É o que me sucede con Stonehaven, que practican un Black con tendencia pagana moi old school, inspirado nos primeiros álbumes de Enslaved, en Taake ou en Burzum. Pero todo feito como dunha forma menos atractiva. Oír Concerning Old-Strife And Man-Banes supón un rato de interés que se desvanece a medida que transcurre o CD, sen que por elo esteña excesivamente mal; simplemente non logra enganchar nin atraer a atención do oínte, neste caso, un servidor. Os temas ademáis fanse largos, con media de duración de entre 7 e 8 minutos, e o sonido das guitarras non me convence... 3/10