martes, mayo 31, 2011

Contabilidade de Costes na Universidade de Vigo. Indignación.

Este ano que vén supostamente acábase o período lectivo das clases para as asignaturas de 3º de carreira de LADE co cambio de Bolonia. Esto implica que non se darán máis clases para o plan que será antigo (no que estou eu). Realmente... esto non é para nada algo tráxico para todos os que temos os "huesos" de 3º do tipo de Contabilidade de Costes, a que me queda a mín, non temo por 4º e 5º porque eses cursos xa os teño acabados.
E non temo porque as clases de Costes son do máis inútil que vín en toda a facultade xunto coas de Contabilidade de Sociedades.
Recordo que cando empeza o curso, normalmente éramos coma 150 personas dentro da clase, había veces que atopar sitio para sentarse era un imposible. Pero a medida que un vé a forma de dar a materia, a présa en querer avanzar, a falta de explicación e dedicación, non queda outra que irse e, coma o 99% da xente que coñecín, e atoparse unha academia decente que polo menos che expliquen cun pouco de detenimiento o que se dá nesa asignatura.
Eu estiven indo a clases na universidade 2 anos para Costes, as 2 veces parei no mesmo sitio: cando un día non puiden ir, e á seguinte clase me atopei que en lugar dos 50 (xa non 150), había 15 personas, que a profesora sentaba nas 2 primeiras filas intentando encher todos os ocos. Alí iba preguntando un por un dunha forma que non me gustaba nadiña, as cousas que "en teoría" teríamos que saber de cursos pasados, e as cousas que explicou nos 3 meses anteriores (que non era moco de pavo, xa dixen que a velocidade e cantidade de cousas era pouco menos que esaxerada). Un, síntese incómodo, sobre todo cando che preguntan e respondes cun simple "pois non sei" ou "non me acordo", e un profesor te mira con desdén e como pensando "qué fas aquí logo?". Entón ahí sí que che queda claro que haxa 15 personas na clase, que intenten ir ó día e que se aforren os 85 € ó mes que che costa unha academia (que se forran de tantos alumnos que teñen de asignaturas do tipo de Costes ou Dirección Financiera).

Para suplir este descenso de asistencia (supoño), fai un par de anos probaron a facer unha evaluación continua (cousa que está bastante ben, claro, se está ben feita, esto é; aprendendo pouco a pouco e librándote de estudiar grandes cantidades de información para un só exame). Pero coma sempre, esto da evaluación continua é algo do que non teñen puñetera idea certos profesores, e non sei, pero deberíanse de dar de conta se, facendo esa técnica, consiguen que haxa incluso menos alumnos nas súas clases e menos aprobados ó final do ano... ¿Por qué?;
Coa evaluación continua, o equipo de profesores maravilloso desta asignatura, concordaron facer 4 exames ó largo do ano, bastante complicados polo que vín, nos que se se saca menos dun 3 xa non serán tidos en cuenta, e dos que incluso sacando unha media decente, un non se libra dun exame final no que entra TODO. En cada un deses exames entra tanta materia coma nunha asignatura na media da carreira, e para ir a eles, tes que soportar as infumables clases nas que enterarse de algo é todo un mérito e logo traballar na casa desde o primeiro día. Realmente non me extraña que a xente decida xogarse todo ó exame final indo a academias. Alomenos entéraste de qué vai e prepárante para o exame (cousa que nin en ésta nin en moitas outras asignaturas o fan; sí, cando te metes nun exame dalgunha vés cousas que non viches nunca en clase, pero que en academias sí que saben, non é a primeira vez que me pasou, heitá por exemplo a outra chamada Contabilidade de Sociedades, cun profesor que inspira ós alumnos coma ningún...).

Pero non sólo está eso, ata un día me chegou un mail dunha das profesoras que imparten Costes e poñía algo así como: "os que non sepades de qué vai esta asignatura e non miredes algo na casa, non é necesario que veñades, xa que entorpecedes a aprendizaxe dos outros". E eu digo.. dos outros? se hai 300 ou 400 matriculados e hai 15 atendendo á clase!!! Vergonza ajena me dá, de verdade. Non entendo como non hai algo máis de control sobre estes profesores, e por suposto non entendo cómo profesores os cales non teñen motivación algunha por enseñar, e que non teñen nin idea de transmitir coñecementos (que ninguén duda que os teñan), nin idea de cómo evaluar ou interese en que os alumnos aprendan, poden estar onde están. Tería que haber un control anual no que os alumnos expuxesen as súas queixas ou alabanzas sobre o ben impartida que estan as clases, o que aprenderon nelas, e o útil dos coñecementos... e non me digades sobre esa merda de test que facían todos os anos, porque son inservibles. Sempre me dixeron que sí que sirven porque lles dán un pequeno % de sueldo máis ós profesores que enseñan mellor e blabla... ahí estamos... recompensar ós que o fan ben, e ós que o fan mal -porque hai profesores que levaban medias de 0-1 sobre 5 durante anos e anos- non lles pasa nada. Pois moi mal, ahí deberían de meterse os que levan a Universidade, non sei se o equipo directivo, rector ou quén, e xuntarse para decir: "aquí pasa algo, nesta asignatura desta facultade, este profesor está suspendendo anualmente a un 90% de alumnos por convocatoria e nos test de resultados os alumnos creen que non ensina ben.. -ou directamente, só hai 15 test feitos, o mellor indicador que esa clase non funciona, xa que o resto de alumnos abstéñense de asistir a clase e prefire estudiar noutro lado para facer o exame con él-. Pero non, esta clase de individuos perpetúanse no seu cargo e non vexas a chulería e superioridade coa que che falan... moitos deles teñen o título de catedrático, e saben de sobra que con él son algo así coma "intocables", "non despedibles"... algo que nunca debería ser. DEMOCRACIA REAL YA!!!

O que ten gracia é que no caso da profesora que dá Costes, incluso che pode botar unha bronca e quedarte tú cunha "x" si te vé con apuntes de academia nas mans... pero qué carallo se cré? que estudiamos nunha academia gastando cartos por gusto? que non nos gustaría moito máis atender á clase e aprender alí? nós xa lle pagamos por que dé as clases e inda encima non ten demasiado traballo, porque xa se ocupa de "botarnos" ela sóa... qué máis quere? 300-400 alumnos páganlle o seu puto sueldo e sólo atende a un 5-10%... tería case que estar coma un pepe... e non que se indigne porque nós gastemos os cartos noutro lugar para entender o que non entendemos con ela. Indignados deberíamos estar NÓS. E estámolo... pero somos uns cordeiros. Xa se veu con cousas coma o da LOU, ahí demostramos que os universitarios somos uns inútiles ignorantes nas mans dos profesores, os cales eran os auténticos perxudicados por esa lei. Pero claro, nas clases decíannos "vanvos recortar dereeeitos... vanvooos subir as taxas... ide á folgaaa... mañá non hai clase que eu non a vou daaaar" e todos "siiiii guay!! vamos á huelga!! porqué? dá igual!! algo de pagar máis...". Mentiras! instigadas por ese grupo de privilixiados docentes da universidade. Eles saben que os alumnos son gilipollas e mandan neles. E os alumnos non se rebotarán... qué máis facilidades para o profesor universitario..? e se ademáis lle veñen menos á clase, menos traballo, que cobramos igual.... podricallos...

Sí, estou moi indignado, xa non desde aquela ficticia carta ó rector, senón desde moito antes....
Esta semana saíron as notas de Contabilidade de Costes, eu tiven que saír porque non me encontraba en condicións aquel día -estaba enfermo e doíame bastante a cabeza-, así que non fixen o exame, pero velaquí están as notas... contando contando... 32 personas aprobadas... duns 150 que foron ó exame (duns 300-400 matriculados como dixen), dos cales estarán os 15 que aprobaron coa evaluación continua (obviamente se sacan máis dun 3 nos 4 exames, é que son xente desa que saca varias Matrículas ó cabo do ano, caso que non é o meu, e evidentemente non é o da gran maioría da xente na universidade). De feito, pódese ver que hai varias matrículas e sobresalientes:

Contabilidad de Costes 3º de LADE
Grupos A y B
Relación de alumnos que han superado la asignatura en la convocatoria de mayo de 2011:
DNI Calificación DNI Calificación
34... Sob-MH 53... Notable
35... Sob-MH 53... Notable
36... Aprobado 53... Aprobado
36... Aprobado 53... Sob-MH
36... Sobresaliente 53... Aprobado
36... Notable 53... Sob-MH
36... Aprobado 53... Notable
36... Aprobado 76... Notable
36... Notable 76... Notable
36... Notable 77... Aprobado
39... Notable 77... Sobresaliente
39... Sob-MH 77... Aprobado
39... Aprobado 77... Notable
39... Aprobado 77... Notable
44... Notable 77... Notable
53... Aprobado 77...Notable

Revisión de exámenes: día 7 de junio, a las 9:00 h., en la sala 201.
Departamento de Economía
Financiera y Contabilidad

A mín paréceme bochornoso. Tanto, que se non aprobo en Xulio esta asignatura, pode que a vaia facer a outro lado porque estou ata arriba de determinados profesores. Sempre pensei que deberíamos protestar masivamente contra estas inxustizas, pero vendo que ninguén protestara o máis mínimo por aquel examen que o señor Ricardo fixera en Sociedades no que puxera un examen que non se ceñía nin remotamente ó que dera nas clases ou nas academias e de 280 personas non aprobara ningún, NINGÚN, CERO, non teño ningunha esperanza de que cambie.

Na universidade en España, por casos tan degradantes coma éste vamos á cola. Acabamos anos máis tarde que no resto de Europa e sabendo menos. Ingresamos no mercado de traballo tardísimo, cando nos outros países os que foron universitarios xa levan anos de experiencia laboral, e así non podemos competir. E desto teñen parte de culpa os políticos, sí, pero tamén o nivel de profesorado tan paupérrimo que fai que cada ano haxa asignaturas que aproben a porcentaxe mínima e necesaria para que non haxa ningunha alarma na facultade (20% dos alumnos matriculados). Vós, incompetentes profesores, tedes parte da culpa da infortunada educación universitaria española comparada ó resto de países europeos (e díceo alguén que estudiou e veu cómo era fóra).

Hale, polo menos quedei desafogado.

domingo, mayo 29, 2011

Microreviews Maio'11 - V


The Poodles - Performocracy (2011)
Hard Rock
Myspace
En Suecia hai un gran movemento de Hard Rock nos últimos anos, e entre un dos moitos grupos que practican ese estilo basado no Hard-Glam ochentero, están The Poodles, un grupo que se nacera nos 80 nadaría entre a excesiva abundancia dese xénero sen chamar a atención demasiado, ó igual que non a chamarán na segunda década do 2000 cun disco que pasa tan desapercibido coma Performocracy. Un álbum irregular con temas que sonan a cousas xa feitas e coas mesmas influencias de sempre (Guns'n Roses, Skid Row, Motley Crue...) , das que non se pode decir moito en contra, pero tampouco a favor. Xénero moi mañido xa, hai poucas bandas que hoxe en día me chamen a atención facendo o que fan The Poodles.
PS: Por dios, qué canción máis mala a de "Action!" bufff 3/10


Mercenary - Metamorphosis (2011)
Melodeath-Modern Metal
Myspace
Despois da desbandada que houbo en Mercenary e do pequeno fiasco que foi para mín o anterior "Architect of Lies", tiña curiosidade por onde iban ir os tiros co novo álbum deste grupo. Tívenlle que dar varias oportunidades porque non souben moi ben cómo encaixalo.
Atendendo ó aspecto técnico, seguen igual de bestiales ca sempre, tamén pensaba que a marcha do cantante iba ser un pao, porque era unha das señas de identidade da banda, pero sorprendentemente o baixista, que tamén fai os rasgados, dalle moi ben. Hai momentos intrumentales épicos, coma o que hai na metade de "In a River of Madness" ou hacia o minuto 4 en "Memoria"....
...pero o escarceo que se mangaron nalgún tema, rozando a grupos de screamo-emocore de mierdas tipo Abandon All Ships, Escape The Fate ou Dead By April... a mín deume un pouco de noxo -senón oír "Memoria", "Velvet Lies" ou a mediocrísima "Shares of Gray"-. Nótase que a banda quixo ter un acercamento co mundo metalcore americano coma no seu día o fixo Soilwork, e hai certas partes de "Metamorphosis" que me resultaron un bluf total.
Irregular é a palabra para este traballo. Espero que para o próximo álbum non estén facendo flexións de rodillas escachados de pernas en lugar de facer headbanging. 4/10


Brymir - Breathe Fire to the Sun (2011)
Viking Metal
Myspace
Ensiferum é toda unha referencia tanto no seu país coma fóra del para as bandas que empezan querendo facer viking metal. Mostra delo é a gran cantidade delas que cando un as oe, dí: esto xa sale naquel disco dos Ensiferum, esta progresión é igual, eses coros son tal cual aquela canción... e eso é o que me pasou co primeiro disco sacado a través da Spinefarm dos finlandeses Brymir. Non se pode decir que os rapaces o faigan mal, pero cada canción deste disco segue os mesmos patróns que a música dos seus compatriotas. Non creo que faga falta decir moito máis para que vos faigades unha idea do que é Brymir: viking-melodeath épico con arreglos orquestales (entre o último de Ensiferum e os de Turisas), voz rasgada, coros, algún extracto máis ca interesante... outros xa oídos, e todo cunha producción boa, inda que non do nivel das grandes bandas finlandesas, pero que cumple. Para ser un primeiro disco está ben, pero se eu fora eles intentaría buscar algo máis personal. 6/10


Amorphis - The Beginning of Times (2011)
Suomi Rock-Metal
Myspace
Non pode ser que se volvan a meter nos camiños perdidos do Am Universum, Far from the Sun e Tuonela... pensaba que eses eran tempos pasados, malos tempos pasados que non volverían logo dun rexurdimento épico coma foi o Eclipse, pero logo de ver Skyforger, a senda era obvia: a senda do rock finés accesible.
Obviamente, este The Beginning of Times segue estando moi por arriba daqueles 3 discos tan mediocres, pero a mín causoume desidia oílo enteiro. O sonido típico de Amorphis con esas melodías melancólicas, con ese aire folky e pegadizas de piano segue estando ahí. O Tomi Joutsen é un gran vocalista, tanto en voz clara coma en gutural, e o disco ten unha calidade compositiva aceptable para calquera grupo, pero para Amorphis a mín quedouseme en pouco. A rabia de pasados traballos foi desaparecendo gradualmente, e ainda que Tomi segue facendo guturales de vez en cando -a veces sen vir a cuento, ou esa é a sensación que me deu-, xa non é o mesmo, non pode salvar cancións tan ñoñas coma "On A Stranded Shore" ou "Reformation". Tal vez sexa esa a palabra, "ñoño" (que non con "c" XD) para moitas das melodías e líneas vocales que aparecen en The Beginning of Times.
Un disco máis comercial e con calidade innegable, pero soso se o comparamos con anteriores traballos. Esperemos que non repitan erros do pasado, porque é un grupo que con cada disco a partir do Eclipse estame deixando máis e máis frío. 5/10


Lefthander - Knock out dose (2011)
Melodeath /Alternative Metal
Myspace
Segundo álbum destes rusos cuio estilo deambula entre o Death Melódico e o Rock-Metal alternativo e moderno. Unha cousa rara que, en principio podería ser moi interesante pero que se vé mermada por unha carencia compositiva coma un mundo. Podemos atopar incluso trazas de Doom e Metalcore aparte de algún teclado interesante e diferente. As guitarras sonan potentes, moi ben, se non fora porque... hai cancións nas que sonan como se estiveran desafinadas, pero moito! Pode que fora o que eles quixeran, pero a mín sonoume cacofónico, e se lle xuntamos que oír este álbum foi bastante intrascendente... 2/10


N.K.V.D. - Vlast (2011)
Black Metal
Myspace
Lín por ahí algo así coma "os Laibach do Black Metal" e a verdade, non lle vai para nada mal esta definición a N.K.V.D., os cales comparten nome con outra banda da súa nacionalidade (coma se non houbera nomes para elexir...) Estes franceses, -ou mellor dito francés- practican un black metal que se podería definir coma industrial, onde o que prima é a atmósfera tan opresiva que se crea ante as melodías. Baterías programadas con mal sonido e uns dobles bombos que parecen zumbidos de abella do rápido que van nalgúns momentos, moito teclado denso e escuro, voces pasadas por filtros cavernosos e repetición de esquemas métennos de cheo nun caos bélico e mórbido. O típico disco que uns odiarán e outros amarán. Eu aínda non me decidín... supoño que será aceptable para determinados momentos mentales XD ?/10


Deicide - To Hell with God (2011)
Death Metal
Myspace
To Hell With God é o décimo álbum de Deicide, grupo que descubrín longo tempo atrás cun álbum bastante bruto (para o que eu estaba acostumbrado daquela) como era o Once Upon The Cross, que recordo que viña cunha portada censurada dunha silueta de Cristo cunha sábana encima (polo tanto non se vía nada) ensangrentada. O que estaba ben era que cando abrías o libreto encontrábaste coa versión sin censura, ou sexa, sin a sábana \m/ XD O caso é que daquela non me chamara a atención a música, pero no seguinte, Serpents of the Light xa me parara a oílo mellor porque recordo que tiña riffs bastante memorables. Logo, olvideime do grupo e de Benton, que defraudou á parroquia cando nos 90 anunciaba a bombo e platillo que se iba suicidar ós 33 e cando chegou o día pensouno mellor XD Foi unha boa publicidade para a banda naqueles primeiros discos, eso sí (...).
Despois do Serpents perdinlles moito a pista, e penso que lles oín algún álbum sen que me emocionara, prácticamente a mesma sensación ca éste; Death Metal ben executado, pero moi sobado. Tal vez se poida destacar o corte inicial que dá título ó disco e pouco máis, o resto pasoume bastante desapercibido, sen dañarme os oídos, pero sen levantar a cabeza como dicindo "para ahí! repite eso!". 6/10


Svikt - I Elendighetens Selskap (2011)
Black Metal
Myspace
Black Metal underground típico noruego é o primeiro traballo dos Svikt, un disco que segue as pautas frías e crudas da escena escandinava. Producción clara e co nivel de "barullo" xusto que transmite esa sensación de aspereza sin que te perdas ningún instrumento no intento. Un disco moi digno para ser un primeiro, que non dice nada novo, pero que resulta moi competente comparado con outros moitos que aspiran a recrear ese ambiente. Non chega a ser "Dark Medieval Times" ou "The Shadowthrone", pero se vos gustan eses, dádelle unha escoita. 6/10


Suidakra - Book of Dowth (2011)
Folk-Melodeath
MyspaceLinkDécimo traballo (xa!) dos alemanes, que seguen fieles ó seu estilo mezclando melodías celtas con Death Melódico. Sin parecerme un mal disco, penso que é un pequeno baixón con respecto ós seus 2 anteriores discos. Primeiro, 40 minutos ós que lles quitas un par da "intro" e outro par da "outro", cun par de baladas no medio -que colocan unha seguida da outra!-... non me deu tempo de saborea-lo disco como quixera, aparte de que eu ordenaría as cancións doutra maneira.
E logo o que sí, que o resto son cancións ó máis puro estilo Suidakra, pero salvo un par de cousas, non creo que sexan as mellores que sacaran. Esperábame algo máis. 6/10


Dezember - Spiritual Leader (2011)
Progressive Thrash Metal
Myspace
"Mimá que idioma máis raro falan estes" pensei ó poñerme co disco de Dezember... logo, cando vín que eran de Bangkok, xa mo expliquei algo mellor XD A música que fan é unha especie de Thrash-Death moi influenciado polos que exploraron estes terrenos nos 90. A mín recordáronme a grupos coma Xentrix, Death ou Anacrusis, as cales son unhas máis que remarcables referencias, ainda que por suposto, non chegan ata un nivel tan alto (bueno, Xentrix tampouco é que tiveran un nivel tan alto XD). Non o fan mal, ainda que me temo que vai ser un disco que se me vai quedar no baúl dos recordos. 6/10

lunes, mayo 23, 2011

sábado, mayo 21, 2011

Microreviews Maio'11 - IV


Blodsband - Det Eviga och den Döde (2011)
Black Metal
Myspace
Éste é o terceiro disco destes suecos que practican un black metal denso e repetitivo. Moito blastbeat, moi pouca melodía, moita repetición e teclados omnipresentes durante a maior parte do disco fai que sexa unha escoita difícil, sobre todo ó ver que a media de duración dos temas sobrepasa os 9 minutos. Sonido pouco pulido, en especial nas voces, que sona coma unha radio mal sintonizada, e ambiente épico que causa desidia e cansancio para oír todo dunha tacada. Un disco que non dice moito. 1/10


Obscura - Omnivium (2011)
Technical Prog-Death
Myspace
Cun inesperado comenzo con guitarras acústicas, o novo disco de Obscura prometía grandes cousas, pero non me esperaba que se superaran tanto a sí mesmos. Se co Cosmogenesis déronse a conocer máis ampliamente hai 2 anos, éste Omnivium debe poñelos definitivamente no tope do Death Técnico mundial.
Obscura
labráronse un disco sen desperdicio ningún onde riff tras riff, os alemanes demostran que non sólo saben tocar moi ben, senón que tamén son capaces de crear grandes cancións. Partituras imposibles, un baixo cunha línea que ten pinta de algo fóra do normal pero que empasta perfectamente na música, variacións e virtuosismo na batería, cambios vocales que van desde o rasgado ó gutural e ó limpio (sí, hai algunha parte en limpio, cousa que me recordou algo ó que fai Ihsahn)... Conseguírono, e van a máis; a ver qué nos depara no futuro esta banda, porque oír Omnivium dá moi bos augurios. Un discazo de Metal Progresivo extremo. 9/10


Volturyon - Coordinated Mutilation (2011)
Death Metal
Myspace
Volturyon é un grupo sueco que toca un Death bastante cañero e técnico, con cancións que non chegan ós 4 minutos (salvo a última) sen que por elo esteñan repletas de cambios, riffs complicados e detalles técnicos (algo así coma uns Necrophagist, ainda que a mín recordoume máis ós últimos de Cannibal Corpse). A sensación que me transmiteu foi de pouca orixinalidade ainda que o que fan, fano bastante ben, tanto en destreza coma en radiar mala leche e brutalidade. Bon, pero pouco novedoso Death. 5/10


Aaskereia - Dort, wo das alte Böse ruht (2011)
Black Metal
Myspace
Aaskereia son un grupo alemán que practica un Black Metal interesante a partir de riffs fríos e ambientales que se entremezclan con guitarras acústicas que -para a miña satisfacción- non deixan de oírse incluso cando a banda demostra todo o seu potencial sonoro entre blastings e tremolo-picking míticos do Black. Esta utilización de partes acústicas dalle certo feeling folky-pagano, ainda que non diría que se trata dun grupo de Pagan Black exactamente (tal vez en Die Waldteufel e Der boshafte Geist sí, pero polo resto eu máis ben diría que tira máis a Black). A voz dalle un aire certamente depresivo en certas partes, xa que varía desde os míticos rasgados a auténticos alaridos que parece que o estén matando XD ata a voz limpia.
A mín recórdame moito a esta ornada de Black que provén de Francia, e tamén un pouco a Shining; pareceume un álbum moi entretenido e variado. 8/10


Arch Enemy - Khaos Legions (2011)
Melodeath
Myspace
Os irmáns Amott volven á carga cun disco que me fixo recordar bastante á sensación de cando oín o anterior "Rise of the Tyrant"; de decir, está ben pero nada espectacular. De feito nótase que o grupo se quedou enganchado á fórmula, e a verdade é que prácticamente non houbo evolución ningunha desde hai 3 ou 4 discos. O sonido é, como era previsible, devastadoramente genial XD todo sona cunha forza tremenda, difícilmente se pode encontrar algo por ahí con mellor producción hoxe en día. Angela sona coma sempre brutal ainda que un pouco plana, e o que máis me importa a mín, a música en sí, pois está ben, ainda que empece a ulir a repetición de sí mesmos e os temas non enganchan tanto coma outros seus no pasado. A parte boa desto tamén é que Arch Enemy conseguiron cos anos un estilo moi propio dentro do saturado mundo do melodeath, cousa difícil.
Por certo, aqueles que tamén vos guste Mercenary, oíde "No Gods, no Masters" -unha das que ten máis tirón para ser single no disco- a ver si tamén vos recorda ós daneses XD. 6/10


Heavenwood - Abyss Masterpiece (2011)
Gothic-Doom Metal
Myspace
Vexo algo arriesgado eso de chamarlle a un disco algo de "obra maestra", ainda que realmente esteña relacionado co concepto do traballo..., e sobre todo porque si che sale un bluff a xente meteráse moito máis contigo XD Heavenwood evolucionaron bastante desde o que eu recordo en "Diva", agora volvéronse un grupo máis accesible, pero sen perder a calidade. Eso era o que ofrecían no anterior "Redemption", un bon álbum sen duda, e eso é máis ou menos o que ofrecen neste novo. Vense influencias de Paradise Lost (cánto influíron os cambios deste grupo! sempre iban un paso por diante do resto -para ben e/ou para mal XD-) pero tamén do Metal sinfónico-orquestal, ainda que sen saturar, cousa que se agradece.
Sen parecerme un mal disco, recordo que me enganchara máis o anterior de todos xeitos. 6/10


Heathendom - The Symbolist (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Heathemdom era un grupo italiano que conocín case ó mesmo tempo que a Thunderstorm, e tal vez debido á proximidade dos nomes, nacionalidade e música case que os confundía. Sí, Heathendom debutaron facendo Heavy-Doom coma os Thunderstorm, cun álbum genial coma era "Nescience", pero digo que "era" porque neste segundo disco a cousa cambiou bastante, xa que deixaron un pouco de lado a parte máis doom e imprimíronlle velocidade tanto á caixa coma ós riffs, facendo deste "The Symbolist" un disco que estaría moi cercano ó Power-Thrash dos Iced Earth máis escuros noventeros. Non é que a parte doomy a deixasen completamente de lado, pódese ver claramente en cortes coma "Sanctified" no seu comezo, ou nesa melodía de violín da decandente "Die Insane".
Un cambio que non me esperaba, e non se amañan mal con este novo estilo, pero eu... preferir, prefería o Nescience. 7/10


Norther - Circle Regenerated (2011)
Melodeath/Power Metal
Myspace
¿Contrataron a un coro de quinceañeros para os estribillos ou qué? Porque non parecen mulleres e non parecen tíos, (bueno, únicamente si colleron a imitadores de NSync ou Backstreet Boys XD). Non sólo hai problema nos coros, senón tamén nos rasgados do novo cantante, o que parece que esteña soltando trozos das súas cordas vocales mentres canta cun aire certamente máis modernillo-core que os seus predecesores. Horrible.
Atendendo á música, non hai queixa do sonido, estamos falando duns finlandeses con historia, así que non hai nada que obxectar. Pero no que sí que obxectaría sería no apartado creativo: todo sona sen gancho, sen forza e as cancións rematan por ser totalmente olvidables.
Nunca me gustaron moito Norther, sempre me pareceu un grupo pouco orixinal e con pouca "chicha". Recordo ter oído o primeiro e segundo disco no seu tempo e decir: vaia copia máis descarada de Children (que fixeran xa os 3 primeiros e case únicos bos da súa carreira). Co terceiro desmarcáranse un pouco pero curiosamente a cada un que sacaron despois dos 2 primeiros a mín fóronme parecendo peores e peores. Éste lévase a palma. 2/10


Turmion Kätilöt - Perstechnique (2011)
Techno Metal/Industrial Black
Myspace
Non fai moito falei sobre o disco que un dos Turmion Kätilöt sacaba en solitario coa súa moza, proxecto chamado 2 Times Terror, que facía algo moi parecido -por non decir igual- ó que fan os Turmion. De feito tanto aquel disco coma éste poderíamos intuír que son da mesma banda. Se nos pechan os ollos e nos poñen unha canción dun disco e outra doutro sen oílos previamente non notaríamos diferencia, posto que aquí tamén temos un álbum moi heteroxéneo de Metal Industrial con voz blackeira, e influencias que van desde o Dance-Techno, ó Drum&Bass, a música electrónia, electrogótica, EBM,.. xuntándoo co metal industrial. A mín tampouco é que me horrorizara, porque eu son un vendido do metal, pero sí que empecei a notar certas repeticións entre cousas deste disco e dos anteriores de Turmion (Hellbound Earth por exemplo sóname a un tema do seu anterior CD) e incluso do disco de 2 Times Terror. O sonido e producción son tamén idénticos! e os temas parece que perderan gancho neste novo traballo...
...e para os que non lles guste o Metal, Turmion tamén os obsequian cun corte que podería ser firmado por Chimo Bayo! 4/10


Epheles - Je Suis Autrefois (2011)
Black Metal
Myspace
Epheles é un grupo francés con 15 anos de historia e 3 álbumes con éste á súa espalda. Practican un black atmosférico pero sen deixar de ser furioso, con moito blastbeat e cancións largas que por veces resultan case hipnóticas. Axuda a elo unhas guitarras con eco e moito trémolo-picking (lo pillé y no lo suelto), muros sónicos na sección rítmica e teclados sinfónico-ambientales, así como os típicos momentos acústicos e de melodías repetitivas e envolventes. A mín resultoume un disco bastante decente dos que por ahí chaman heredeiros de Burzum (non será para tanto). 7/10

miércoles, mayo 18, 2011

Críticas a críticos: Agonica - Portraits of Suffering por Hágase el Rock!

Non me puiden resistir, así de simple XD
Desde fai un tempo desistín de cheo de facer críticas a grupos gallegos, gústenme ou no (e incluso moitos españoles) porque ainda que se faiga unha crítica constructiva, sempre han de ver o lado negativo de todo e estarás crucificado (e pode que a cousa desemboque en ataque personal, moita xente con vendas nos ollos e mentes cerradillas tenden a atacar ó que opine algo distinto, incluso nalgo tan banal coma é a música -ó lado doutras cuestións vitales máis importantes-).

Teño unha anécdota que creo que non contei por aquí, pero que me animou definitivamente a deixar de lado todo tipo de comentarios sobre a "escena galega".. precisamente a raíz dun escrito nun post meu dun concerto deste grupo do que vou falar. Pero bueno, penso que foi un malentendido (estaba en inglés) e non pasou a máis, pero aquela noite que me encontrei cunha fan de Agónica á que non conocía de nada e que dixo prácticamente que non debería de escribir nada negativo de ningún grupo porque pouco máis que estou tirando polo chan a unha banda moi boa e debería de gardarme os posts e palabras polo ben da escena gallega, quedouseme unha cara de bastante incredulidad e non souben qué dicir.
O gracioso é que eso foi o que ela entendeu porque eu escribira que era un grupo que estaba ben pero que necesitaban buscar máis personalidade porque me sonaban moito a outros grupos que xa oíra e dos que salen en abundancia nos últimos anos. Qué rajada brutal! queimádeme! XD Home eu espero que o lese outra vez e que entendese o meu inglés, que tampouco é perfecto, pero non había nada destructivo segundo o meu punto de vista. Peor sería a indiferencia total e non dixera nada de Agónica, que iban de teloneros de nonseiquén -xa fai deso-. Non creo que fora nada dañino e é máis, é a miña opinión e non ma teño por qué calar, non? (esto falando un día cun de Agónica deume toda a razón; é normal que non lle poidas gustar a toda a xente -que repito non é o meu caso-, e esa xente ten todo o dereito do mundo a escribir nun foro, nun blog ou nunha páxina: "non me gustou, e qué?")
O que sí, de todos xeitos, o que consigueu esta circunstancia foi alonxarme de falar de grupos da nosa terra. Imaxinade por un momento que entrades nun lugar e vos vén unha rapaza que non conocedes de nada decindo a outro: "es este el del blog en inglés que os criticó tanto?" "oye tú dedícate a otras cosas en lugar de hablar mal de los grupos de aquí, estás echando por tierra el trabajo de buena gente" (non me acordo das palabras exactas, pero foron prácticamente esas). Sen duda quedeime con tal cara de pampo de que xente que non vira na miña vida me recoñeza e increpe, que decidín falar doutros asuntos a partir desa.

O caso que traigo hoxe é o do novo EP de Agónica, o grupo de Redondela sobre o que, coma nos casos de Dalriada e Moonsorrow, non vou facer xuicios críticos sobre o disco/EP senón sobre a crítica en sí mesma do crítico (pa que quede claro -outra vez-) que creo que non ten desperdicio.

Ahí vai o orixinal

Caña de la buena!

Tras un tiempo sin pasar por este blog tan eléctrico, hemos vuelto! De momento podeis deleitaros con la entrevista que hicimos a Oscar de "Lujuria" en nuestro programa, y en breve aparecerá el programa en el que estuvimos charlando con "La Bruja Roja". Pero así, de pronto, os regalamos una crítica del disco "Portraits of Suffering" de los gallegos Agonica. Enjoy It!!!

Ahora mismo está sonando el primer pepino del nuevo CD que he adquirido. Se trata del “Portraits of Suffering” de Agonica. Se trata de uno de los grupos revelación de nuestro país, y aunque no se les ha dado la misma importancia que a otros grupos de carácter nacional que también han sacado disco este año, estoy descubriendo que son de lo mejor que nos podemos encontrar dentro del mundillo del metal de España.

El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo. Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz.

Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene, aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth. Creedme cuando os digo que he tenido que parar, porque me han entrado unas ganas acojonantes de hacer headbanging, y no he podido evitarlo. Me he tenido que apartar del teclado, pero he vuelto al ver que no me era posible aguantar el resto de la canción haciendo girar mi cuello, porque la cosa no para, y es que las guitarras se lucen con cada detalle, haciendo que esto sea algo más que simple Death Metal.

My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino). Este ya entra más al estilo escandinavo, desde arriba y haciendo pupita, pero de nuevo entran las guitarras a darnos candela y lo primero que pienso es ¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica. La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego). Y es que ni siendo tan jodidamente personal deja de notarse la influencia tanto de grupos como The Haunted, Behemoth, Sepultura, y muchos otros maestro de lo extremo. Y ahora tengo que destacar nuevamente las voces. Si en el tema anterior los guturales más graves bailan a lo que les dice los agudos, aquí es al revés. Lo oscuro es mucho más marcado y lleva la batuta, golpeando con fuerza y determinación.

Y justo cuando notas que entras en éxtasis, llega el tercer tema, también con una fuerza y una furia impresionantes. Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría. Pero tengo que insistir una vez más en lo de las influencias. ¡Joder! ¡Podría decir sin miedo a equivocarme, que este disco es una fusión de lo clásico y lo progresivo en cuanto a metal extremo se refiere! Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción. Estos chicos han hecho un trabajo increíble.

Y de pronto, el final, el tema que le da nombre al disco, Portraits of Suffering. Podría caer en la monotonía, volverme repetitivo, cargante, pesado y demás calificativos similares que no han venido a cuento, pero realmente me quedo con un detallito que me ha hecho gritar un sonoro improperio algo subido de tono (seguro que los vecinos me han oído, y están un poco hasta el gorro de mí y de este pedazo de disco, pero no le puedo hacer nada); el detalle de rematar el trabajito pegando bajón con una guitarra que me ha recordado enseguida a la que abre el disco, es algo que a mí, personalmente, me encanta. Enseguida me ha venido a la cabeza el Seventh Son of a Seventh Son de los británicos Iron Maiden. Sé que uno es de la NWOBHM y que el otro es Death Metal Progresivo (¿por qué no?), pero el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo. Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.

Y no, no me he olvidado de las letras. Pero es que me han sorprendido de tal manera, sobre todo la de My Obsession, que es necesario que las leáis vosotros mismos mientras escucháis el disco, que es realmente de lo mejor que puedes encontrar ahora mismo en el panorama más extremo. Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Así que lo dicho, a rascarse el bolsillo, que hay que apoyar a lo que tenemos en España, si algún día queremos poder tener un hueco en los grandes festivales Europeos. Y si esta gente se lo sigue currando, pueden estar tranquilos que su sitio en juergas como el Hellfest, el Grasspop Metal Meeting, el Metalcamp, o incluso el Wacken Open Air, lo tienen más que asegurado.

[Por cierto! Estad atentos, porque en el próximo programa tendremos a Agonica en un programa especial sobre el Metal Extremo! Esperamos que os guste!]



Imos aló:
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo.
Esta frase chamoume moitísimo a atención. De verdade cando a xente oe falar de Death Metal espera que a canción empece cunha intro de guitarra cutre (?) jajaj "o incluso" (?) que o tema empece desde arriba... non sei realmente qué tipo de Death Metal escoita este home.

"Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz."
Bueno, a Sepultura.. non lle vexo por ningún lado o parecido á primeira, a mín recórdame tal vez a Kreator mezclado cun dos moitos grupos que hai por ahí de Death-Thrash. Arf prometinme non facer xuicios pero éme superior a mín XD

Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene.
Impaled Nazarene!!!?? o.O Dónde??? XDLink
aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth.
Behemoth!!!!??? o.O Dónde???

My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino).
??? CD (wikipedia): "A pesar de que puede haber variaciones en la composición de los materiales empleados en la fabricación de los discos, todos siguen un mismo patrón: los discos compactos se hacen de un disco grueso, de 1,2 mm, de policarbonato de plástico, al que se le añade una capa reflectante de aluminio". A veces a explicación máis sencilla é a que se acerca máis a ser correcta XD
¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica.
Ahora entendo o que decía antes do Death Metal (bueno, no, sigo sin entendelo XD), si dice que Children of Bodom son Death (para mín son máis ben Power Metal con voz rasgada, penso que calquera amante do Death pode afirmar eso). Aparte, desde cando o Death se basa en melodías de música clásica ??? Children como grupo bueno, pero o Death Metal...

La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego)
Debo de estar moi desactualizado, pero... desde cando hai toques característicos no Power Vasco ou o Death Gallego propios da zona??? Primeiras noticias que teño (do metalcore non falo que non sei deso).

Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría.
Esta frase tamén hei de dicir que me fixo certa gracia XD Realmente viveuno.
Qué gran novedad eso de experimentar con voz rasgada-core e gutural, e batería máis ou menos rápida!

Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción.
E dice que experimentou bastante co Death? eing??? Eu poidolle poñer uns cuantos exemplos sólo deste ano de do pasado que si lle gusta ese estilo vai poder oír de principio a fin... creo que non sólo eu, senón calquera ó que lle guste a música extrema, non?
"el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo."
Esta frase matoume XD pero ésta siguiente xa....
Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Está claro, ou Disney ou nos quedaríamos en Nana Mouskouri (???)

Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Por algún motivo intuín que quen escribeu esto é da "vella escuela" jevirockera española, pero aquí as sospechan cérranseme bastante, xa que é posible que nos 80 e 90 sí que houbese certa cerrazón hacia o metal extremo, en parte normal, xa que era un estilo novedoso e moito máis "intenso" e levado ó limite que o que se escoitaba "normalmente". Pero decir eso na segunda década do 2000 ten delito.

Eu non sei qué pensar do que escribeu esto XD

En canto ó EP, voume mollar un pouco (é que é intrínseco a mín, nolopuedoevitar XD), e decir que se curraron 4 boas cancións, para mín vai de regulero a mellor, sendo a última a que máis me gustou, sendo un temazo, creo eu. Sígolle encontrando o "fallo" dun cantante excesivamente "core" para o meu gusto nos rasgados, pero non é unha mala carta de presentación. O sonido tamén é bastante profesional ainda que penso que se lle dá excesiva importancia nestes últimos anos, eu o primeiro no que me fixo son as composicións e para mín aproban sobradamente (hala, a rapaza esa xa pode ir contenta, e en galleguiño que seguro que o entende mellor que o inglés ;D).

martes, mayo 17, 2011

Os Grandes Grandes Grandes videos metaleiros: Exoristoi - Tomb of Doom

Exoristoi é un grupo griego con xa certa traxectoria, de feito polo que teño entendido é un mítico do heavy heleno, ainda que non é que sexa moi coñecido fóra das fronteiras. Supoño que será algo así coma uns Leize, Banzai ou Rosendo, que serán populares en España e pouco máis.
Haberá coma 3 anos, descubrinos de milagro nun destes DVDs de vídeos recopilatorios propios que facía meu irmán, supoño que nestes últimos anos xa o deixaría, porque a avalancha de grupos e videos é tal que non se dá feito para comprar DVDs ou discos duros...
Ó que iba, pois logo de ver este vídeo ainda me quedou o recordo da banda polo.. gracioso do asunto XD nada, que son un grupo de auténtico metal, eu máis ben diría: pólvora y metal, xa veredes o porqué XD

Bien, o primeiro que nos atopamos no vídeo desta "gran" canción chamada Tomb of Doom é que nos títulos ó principio pon claramente copyright 2006! Algo que nunca me esperaría, tanto pola música, como polo sonido, como polas pintas, como polo vídeo en sí!

... e non me digades que non é un comezo apoteósico esa toma das pernas de 2 andando mentres a canción empeza a machete XD
Logo vemos ó cantante facendo air guitar no medio do monte, o guitarra nun curuto tocando o instrumento él solo y flipándoselo e logo... hai imaxenes que non necesitan ser comentadas:
Momento épico 1: o orgullo de ser cazador disco-70 a pecho descubierto.

Se o cantante estaba no medio da fraga ou subido nunha casa de pedra e o disco-gigoló ó lado dunha estatua no monte (???), o teclista tamén ten o seu propio espacio e movimientos: entre 4 árboles está completamente extasiado pola música de Exoristoi! Tanto que aporrea aleatoriamente o teclado movendo a cabeza dun lado para outro como dicindo "ésto é a ostia meu" XD incluso cando na música non se oe ningún teclado!
Eu teño serias dudas de que sepa tocar, xa me diredes cando o vexades.
Momento épico 2: o teclista flipao

Por certo, nesta altura do vídeo tamén podemos ver a peculiar voz do cantante, que me recordou a algún daqueles grupos españoles dos 80 XD

Sin duda, en casi todos os videos destas bandas, un pode intuír quén é o jefe do grupo, e en Exoristoi, aposto a que o guitarra, con ese corte de pelo e eses gestos de chulería tocándoa e dándolle igual o playback, é a alma do grupo.

Péinateeee!! mira pó cantante cómo se ghusta a sí mismo XD

Agharrate ó cable da lus! non vaias caer rapás!!


Pero se desde logo hai algo que comentar deste vídeo, eso son os paseos polo monte con espadas, rifles e gafas de sol (e camisa aberta si fai falta), facendo poses diante da cámara...
Pero... a ver oh... ¿non son esta xentiña algo maior para estar con estas cousas? A mín recordábame a cando de pequeno xogábamos con varas ou pólas a que fosen espadas e poñíamos poses de Son Goku. Ollo a ese momento andando hacia a cámara coas espadas e as armas XD
Momento épico 3: xogando a forajidos e piratas no monte


lunes, mayo 16, 2011

Microreviews Maio'11 - III

Link
Iskald - The Sun I Carried Alone (2011)
Black Metal
Myspace
Desde noruega chega o novo disco do dúo que compón Iskald. "The sun I carried Alone" é un disco de black metal frío e crudo, cunhas guitarras distorsionadas como manda a tradición noruega e un sonido bastante decente no que se distingue bastante ben todo (un xa non sabe qué pensar cando vén un destes grupos, si son "auténticos de la muerte" igual pensan que o de grabar no garaxe en cinta de cassette é o máis puro... "satan loves magnetism"/"chrome ist krieg" e resulta unha escoita bastante cansina).
Este disco pode pasar coma un disco aceptable de black metal, ten o seu blasting, o seu medio tempo, rasgados que se alternan con algún coro limpio puntual, algún pasaxe máis calmado e outros moitos co mítico tremolo-picking (por fín souben a ciencia certa como era o nombre XD o outro día encontreino, e non iba lonxe do que eu pensei toda a vida, así que por máis que vos veña un sobrao coma o que me veu a mín, por máis que estivera tocando desde hai 10 anos en grupos e o sepa "todo", e por máis que vos mire con cara de "jah principiantes", non tomedes moi en serio o que vos diga... ainda que bueno, xa me advertiran que dese non me fiara moito XD).
Pasable, pero non fará moita historia. 6/10


Anomalous - Ohmnivalent (2011)
Brutal Technical Death Metal
Myspace
Eu suelo ter un problema con este tipo de bandas que fan música extremadamente técnica, con poliritmos, cambios de tempo imposibles, escalas arriba e abaixo, etc. e é que non lles encontro sustancia. Non encontro cancións propiamente ditas, é coma unha sucesión de riffs e escalas escupidas porque sí, sen alma e sen, en principio moita estructura. Hai poucos grupos deste estilo que me chamen a atención, entre eles os Origin ou Obscura, que aparte de virtuosismos, demostran saber compoñer cousas, que con máis ou menos tempo de escoita, podes seguir ainda que sexan complexas.
A maior parte deste disco de Anomalous é coma asistir a unha clase de virtuosismo, pero sen moito sentido. Sí son geniales músicos, fan de todo cos instrumentos, e terán miles de horas de ensaio detrás, pero na maior parte do álbum quedeime moi frío; menos mal que houbo momentos que sí que merecen a pena, coma a máis ambiental Mitosis ou a canción que dá título ó album. Hei de añadir que a voz non me convenceu en absoluto.... ainda que tal vez non son o mellor para valorar esta música, como dixen hai poucos deste estilo que me transmitan algo. 5/10


Bullet - Highway Pirates (2011)
Hard Rock/Heavy Metal
Myspace
Outro grupo máis desde suecia facendo Heavy-Rock con marcado acento ochentero. Neste caso, se hai unha banda da que Bullet son fans, sen duda esa é AC/DC. As cancións, sen estar realmente mal, poderían estar en calquera álbum da etapa máis "heavy" dos australianos (comparemos por exemplo City Lights con You Shook Me All Night Long...), cun cantante que o borda na súa imitación de Bon Scott-Brian Johnnson-Udo-ou o dos 3 Inches of Blood. Nada do outro mundo en canto a orixinalidade, penso que sólo os máis fans de AC/DC poderán encontrar algo para pasar o rato. 4/10


Hell - Human Remains (2011)
Heavy Metal
Myspace
Logo de case 30 anos, o grupo de culto da NWOBHM, Hell, saca o seu primeiro esperado álbum. Por se non sabedes da historia da banda, dita así rápido: a principios dos 80 foi unha das promesas do Heavy británico, pero uns anos despois de sacar as primeiras demos o cantante Dave Halliday suicídase e Hell quédase conxelado (nótese a fina ironía XD). Hai un par de anos os componentes de Hell deciden reunirse e fichan a Andy Sneap, ex-Sabbat e reputado productor (Arch Enemy, Accept, Kreator, Cradle of Filth, Nevermore, Machine Head, Exodus... ), que os consideraba coma unha gran influencia para o que fixo con Sabbat. Así mesmo Martin Walkyier tamén se une pero lárgase ó pouco (ese tipo debe ser raro de caray), e fichan ó irmán do guitarrista coma cantante, que ó parecer era actor de series británicas!! (e non se conoce unha traxectoria previa como vocalista!!) E vaia!! ninguén o diría, porque ten unha voz curiosa e "teatral", con personalidade propia.
Indo co disco, a música de Hell é puro e elaborado Heavy Metal con un rollo moi escuro e ocultista, a mín recordoume moito ó traballo de Mercyful Fate-King Diamond; con multitude de riffs e cancións moi traballadas. Hai certo aire tamén a uns Sabbat máis relaxados en certas partes, nótase que por ahí anda o Sneap, e, a pesar de durar máis de unha hora e con temas que sobrepasan os 8 minutos (ata hai un de 10) o disco non se fai para nada largo, partes máis calmadas a modo de "introducción para cancións" e os teclados axudan.
Moita variedade, moito traballo, e grandísimos riffs neste Human Remains. Un dos mellores discos de Heavy Metal dos últimos anos. 9/10


Xerath - II (2011)
Orchestral/Progressive/Groove Metal
Myspace
Nunca oíra falar destes Xerath, pero a mezcla proposta era cautivadora :P : Arreglos orquestales e Metal Progresivo Extremo con toques groovies... bien bien. Empeza a primeira canción e as expectativas vense crecidas, coma se dunha banda sonora dunha peli de misterio paranormal sona Unite to Defy, que rompe cunhas guitarras gruesas e unha sección rítmica interesante... non se desarrolla mal, recórdame a Devin Townsend, vai ben... non vai mal... vaia, Dimmu Borgir cando Shagrath pon a voz esa "radiofónica"... Meshuggah, outra vez Townsend... empezoume a saturar un pouco... bueno, empeza a seguinte, interesante... outra vez os berridos agudos e largos de Devin, arreglos por aquí e por alá, riffs Meshuggah, máis riffs do mesmo estilo... bah... terceira, algo máis de caña, ah empeza outra vez co berro agudo e largo de Devin... bueeeeno... os palmmutes e ritmos cortantes empezáronme a saturar coma me satura todo o que fan Meshuggah... e inda quedan 7 cancións... a ver si cambian algo máis...
...
...
...
Hola, son outra vez eu logo de oírme por segunda vez o disco... Segunda!!! Vaia con dios y con los otros santos...
3/10


Devin Townsend Project - Deconstruction (2011)
Progressive Metal
Myspace
... porque Xerath non poden nin achegarse ó que fai o genio de Devin Townsend, que cada cousa que saca está a un nivel superior, e ademáis é que a cabeza non lle para! ¿Cánta música fixo desde que empezou con Strapping Young Lad o que fora cantante de Steve Vai??
A cuestión é que en "Deconstruction" segue facendo un metal progresivo e experimental onde aúna diferentes influencias e estilos sen o máis mínimo medo e sen complexos. Desde Pop, música electrónica, sinfónica, Heavy, partes máis thrasheras, medios tempos, blastbeats, momentos épicos, outros máis calmados, outros humorísticos... e todo coa seña de identidad propia e única que posúe, algo complicado de encontrar hoxe en día, pero a pesar dos múltiples cambios e rexistros, é que basta con oír 10 segundos de calquera parte de "Deconstruction" para decir: Townsend. Acábome de entera
r que sacou outro disco este ano... o que digo, a cabeza non lle para... e bendita cabeza! 9/10


Appearance of Nothing - All Gods Are Gone (2011)
Progressive Metal
Myspace
AoN son unha banda suíza que lanza o seu segundo disco neste ano facendo un metal progresivo con diferentes matices de outros xéneros. Parece que últimamente está en boga que o cantante -ou outro da banda- intente facer guturales ou rasgados nos grupos de power ou progresivo e ésta banda non é menos. Non é que o faigan a menudo, pero máis ou menos na metade das cancións meten algún (cortesía de Devon Graves (Psychotic Waltz) e Dan Swäno (Edge of Sanity/ Nightingale). Unha pena que non exploten máis a vena oscura do death metal acompañando á voz, porque o resultado queda un pouco deslucido cando meten growling e seguen con metal melódico. En canto a ésto último o grupo desenvolvese bastante ben, as cancións teñen complexidade e cambios de rexistro interesantes, un disco decente de progresivo. 7/10


Falkenbach - Tiurida (2011)
Pagan Metal
Myspace
Markus Tümmers xa tardaba en obsequiarnos con outra entrega de Falkenbach, 6 anos xa desde o grandísimo Heralding -The Fireblade! -ainda que fora un disco de autoversións sonaba de vicio-. E a cousa non varía en demasía do ofrecido anteriormente, melodías folkies que se repiten unha e outra vez con pequenos cambios, moito medio tempo, melodías vocales que sonan moi parecidas a anteriores entregas, e en xeral unha atmósfera épica pero melancólica que te envolve e Falkenbach sábeo facer moi ben. Peeero, sendo un bon disco a mín deixoume un pouco asín asín. Non é que espere unha gran evolución do estilo tan propio da banda, pero simplemente me pareceu que baixaba o nivel un pouco comparado cós anteriores (ou eso ou é que conservo demasiada boa impresión labrada cos anos, porque salvo Heralding, os outros debe facer 6 ou 7 anos que non os escoito XD). Está ben, pero non foi un "shock". 7/10


Silent Stream of Godless Elegy - Návaz (2011)
Doom-Gothic-Folk Metal
Myspace
Facía moitísimo que non oía nada novo sobre esta gran banda checa, e polo que se pode ver, o sonido permanece máis ou menos intacto do que eu recordo daqueles grandes discos coma "Themes" e "Behind the Shadows". O violín e a voz de Hanka lideran o sonido de Silent Stream of Godless Elegy proporcionando melodías melancólicas e folkies ó background doom e pesado da banda. As aportacións do cantante masculino, tanto en guturales coma en voz normal pasan desapercibidas nun principio, pero danlle moita profundidade e forza a certas partes nas que canta con ela.
Realmente é un álbum que podería estar feito a finales dos noventa, non pasaron os anos nin as modas por estes checos e agradécese. 7/10


Ani Lozanova Projekt - Miracle (2011)
Symphonic ProgRock-Metal
Myspace
E esto?? de onde saleu?? e non o digo de forma sarcástica, porque mirando a horrenda portada un podería pensar perfectamente que está ante un bodrio powermetalero dos que abundan por ahí... Pero non, estiven investigando a ver quén era esta Ani Lozanova e parece que foi unha concursante de Eurovisión no 2009 por parte de Bulgaria. Agora, polo menos neste disco, fai algo bastante diferente do Techno pop ese, e deixoume cos ollos abertos, porque é un gran disco de Rock-Metal con toques progresivos e algo de Pop, algo de sinfónico, algo de Power Metal e ata incluso un pouquiño de "rapeo" e estribillo "dance" hai na canción Cry Over, moi pegadiza por outro lado. Hai cousas que me recordaron a Dream Theater, cousas que me fixeron pensar en Angra, outras en Nightwish e cousas que sorprenden e que poden ir desde algo de Rock ou Pop ata algo electrónico. Claro está, todo esto é moi bonito, pero hai que saber facer cancións, melodías, riffs e estribillos que se queden na cabeza, e penso que este proyecto de Ana Nova Louza consígueo sen entrar en complicacións excesivas, de feito é un disco que se oe moi fácilmente.
Añadir unha gran producción por parte nin máis nin menos que Ian Parry e gran versión tamén de Give in to Me, de Michael Jackson. O único, faltaríanme 1 ou 2 cancións máis en lugar da autoversión final. 7/10

sábado, mayo 14, 2011

Máis Time para Time

Hoxe lín unha nova sobre o disco máis retrasado (en canto a tempo, gañanes XD) da historia do Metal: o Time de Wintersun, que levan preparando desde hai xa 7 anos e a cada pouco dicen que hai un novo problema coa masterización, cun dedo roto, con blabla.. e hai que pospoñer a salida do disco durante "x" meses máis....

A nota que deixou Teemu, o guitarra de Wintersun, fala sobre os planes de futuro da banda é un pouco irrisorea, aparte dos próximos concertos, que xa se aventura (igual con certa sorna) a decir que non se cancelarán, o home fala dos sucesivos aplazamentos de Time: dice que Jari se puxo a mezclalo en Febreiro e que agora mesmo está en congelación porque "o equipo non pode soportar o proyecto masivo"???? XDDDDD
Dice que Jari está cambiando pouco a pouco o seu Mac e o Cubase pero que como de momento lle faltan plugins e que non pode utilizar máis de 4Gb de RAM (??????) Pero qué moto nos están vendendo??? jajaj Vai ser que o señor Jari vai ter que alquilar o ordenador da NASA para acabar a súa obra maestra... ou eso ou haberá que facer unha colecta para comprarlle as pezas informáticas para que acabe o dichoso álbum...
e digo eu... e logo non lle poden pedir prestado un ordenador a alguén ou algo así? jajaj aihaih

Por outro lado, Teemu dice que esteñamos atentos, que na súa xira tocarán uns apoteósicos 10 minutos!!! do novo material... 10!!! enteiros!! (...) qué detalle..

Éste é o comunicado:

Teemu Mäntysaari, guitarist of Finnish extreme power metal outfit Wintersun, has issued the following update on the band's official website:


Wintersun will finally get back on stages in 2011 as we're playing the following summer festivals:

27.05.2011 Metalfest, Switzerland www.ch.metalfest.eu
28.05.2011 Metalfest, Germany www.de.metalfest.eu
29.05.2011 Metalfest, Austria www.at.metalfest.eu
03.06.2011 Metalfest, Hungary www.hu.metalfest.eu
13.07.2011 Metalcamp, Slovenia www.metalcamp.com
23.07.2011 Tuska, Finland www.tuska-festival.fi
13.08.2011 Bloodstock, UK www.bloodstock.uk.com

Besides that, we'll be joining Finntroll, Turisas, Alestorm etc. on their Heidenfest tour ( www.heidenfest.eu ) as a Special Guest on the following dates:

30.09.2011 DE - Geiselwind, Music Hall
01.10.2011 DE - Gießen, Hessenhalle
02.10.2011 DE - Berlin, Postbahnhof
07.10.2011 DE - Stuttgart, LKA Longhorn
08.10.2011 DE - Oberhausen, Turbinenhalle
09.10.2011 NL - Tilburg, 013


The work on the album has been progressing but is on hold at the moment.

Jari started mixing Time in the beginning of February but had to put it on hold for now, because his equipment still can't quite handle the massive project.

Jari's been upgrading his home studio equipment bit by bit and has now the latest Mac Pro and Cubase 6 but most of the plugins he'd need for mixing don't exist in 64-bit format yet, so he still can't use more than 4GB of RAM.

With hundreds of tracks in each song project, the 4GB RAM limit is making his system unstable and basically impossible to work with.

Some of these 64-bit plugin updates were supposed to be released already in the beginning of 2011, but we're still waiting. Once the plugins are out and Jari gets his whole system finally working at 64-bit format and without RAM limit, the mixing will continue - hopefully much smoother and faster than before.

Meanwhile we've been preparing for the upcoming live shows by redesigning our whole live equipment setup: wireless systems, in-ear monitoring, backing tracks, pedalboards, rack cases etc.

Jari and I have been practising together for a while now, and Jukka (who injured his finger a while ago, but is already better now) will be joining us next week and Kai in a couple of weeks.

It'll be really cool getting to play live together again, especially since the band has been "inactive" for so long now. This time there won't be any cancellations, and besides the old songs we will be playing over 10 minutes of new material...

Hope to see you at the shows!

-Teemu

Fuente