Microreviews Decembro'11 - I

Souldrainer - Heaven's Gate (2011)
Death Metal/Melodeath
Myspace
Máis swedish Death, neste caso pasable sen máis, de mans de Souldrainer, un trío que lanzou hai poucas semanas o seu segundo CD, Heaven's Gate.
Souldrainer fan un Death Metal melódico que me recordou moito ó dos seus compatriotas Hypocrisy, sonando contundentes, case sempre a medio tempo, con teclados que lle dán un aire sinfónico e melancólico e cunha voz entre a de Tom Angelripper e Peter Tägtgren. En canto á composición, recordoume en exceso ós álbumes de finales do século pasado de Hypocrisy, coma o The Final Chapter e o autotitulado, onde o teclado xa formaba parte da maioría das cancións e os estribillos empezaban a ser bastante melódicos, con semirasgados que se diferenciaban da forma de cantar do resto do álbum, moito máis cruda. Ainda que a verdade é que recollen un pouco de todas as épocas do grupo. Dependendo do tema, atoparémonos desde o máis sinfónico e épico, ó cañero e ata o seus experimentos máis modernetes.
Realmente todo o álbum ten unha tendencia bastante lineal, que recorda en exceso ó traballo de Tägtgren, e no que difícilmente se pode escoller unha canción. Pero tampouco poido decir que esteña mal... o que pasa é que Hypocrisy ainda existen... e fano mellor... polo que sentíndoo moito, penso que Souldrainer pasarán desapercibidos polo mundillo do Metal se non poñen un toque máis personal para o próximo disco.
Desde fans de Hypocrisy para fans de Hypocrisy. 5/10
Se ata o video se parece ó de Roswell 47! XD

Solar Fragment - In Our Hands (2011)
Heavy Power Metal
Myspace
Durante as primeiras cancións do disco In Our Hands, dos germanos Solar Fragment, houbo coma 2 ou 3 bandas que me pulularon pola cabeza coma influencias directas: Iron Saviour, Persuader, Savage Circus e por suposto Blind Guardian. Pero non os últimos Blind Guardian, senón os máis clásicos e noventeros, os que perfectamente podían meter temas cañeros de 4 minutos nun CD (momento puya). Os que máis me gustaban, a decir verdade...
Pero foi a partir da terceira canción, tamén cun título moi dos de Hansi coma "Inside The Circle" cando xa non me puiden quitar a Blind Guardian da cabeza (máis tarde entereime que o propio Kürsch fai coros ahí!), e eso que instrumentísticamente vese o gusto polos bardos, pero tampouco tanto... penso que o principal que fai que Solar Fragment pasen por ser unha nova versión daqueles, coma o foron Persuader e Savage Circus, sexa o cantante, os coros e o tratamento vocal.
Pode que a Solar Fragment lles falte realmente a chispa compositiva dos primeiros Blind, pero logo de oír o disco moitas veces, poido decir que non está nada mal, e que o prefiro incluso á maioría do que fixo Piet Sielck en Iron Saviour e Savage Circus. In Our Hands é un decente disco de Power-Speed Metal para amantes da parte máis épica e "germana" do asunto.
Xa que Blind Guardian non fan temas coma hai 15 anos... teremos que conformarnos con outros coma Solar Fragment. 7/10

StoneLake - Marching on Timeless Tales (2011)
Heavy Power Metal
Myspace
StoneLake son unha banda sueca que sobrepasa a década de existencia e cun quinto álbum coma Marching on Timeless Tales seguirá resultando desconocida fóra das súas fronteiras, porque a súa proposta de Power a medio tempo está vista de máis. StoneLake arrímanse ó Power noventero de ascendencia alemana, así podemos percibir a influencia de grupos coma Helloween ou Primal Fear, ainda que a mín o grupo que máis me veu á cabeza, tal vez polo estilo do cantante e certas cancións, sexan os infravalorados daneses Fate, cos que StoneLake tamén comparte un lado máis Hardrockeiro que rememora a Pretty Maids ou Thunder. Penso que con esta avalancha de nomes, un xa se pode facer unha idea bastante aproximada do que tocan estes suecos, pero o punto malo é que a maioría de cancións deste CD non se chegan a pegar de todo... ok, "Red Canyon" e "Lay Down The War" pasan, pero é coma se lles faltara ese puntillo para conseguir dar no clavo no resto do disco...
O que por suposto tampouco quere decir que o faigan mal... pero...
Marching on unimpressive tales. 6/10

Last Battle - War (2011)
Symphonic Black Metal
Myspace
Parece mentira que cun nome tan batallesco e cun título tan guerrillero, os Last Battle resulten ser un grupo de temática cristiana. Eu pensaba que as guerras e as armas as cargaba o diaño, pero en fin... XD
Non sei se a música de Last Battle a cargou deus ou o demo, pero sei que calquera que o fixera, non lles deu demasiadas habilidades para facer Black Metal. Bueno, si ésto é Black Metal, porque é un amasijo tal de cousas, que te podes encontrar desde un ritmo folk feito cun piano que antes daba notas máis "góticas", a tremolo-picking rodeado de teclados cutreiros épicos, a solos jevimetaleros, a... bueno... o que máis chama a atención: un intento de growling bastante fulero. Penso realmente que éstes ucranianos teñen ideas, pero habería que organizalas un pouco, porque senón sale algo coma War, un disco que non se sabe moi bén de qué vai, con cortes que rozan o surrealista, pero non por avanguardistas, senón porque nin empastan as cousas nin teñen precisamente unha calidade sonora e compositiva baixo o meu gusto.
"Unblack", "unplug". 1/10

Sacred Dawn - A Madness Within (2011)
Progressive Power/Heavy Metal
Myspace
Terceiro disco desta banda chegada desde Chicago, que xoga a crear un híbrido entre o Heavy Melódico clásico con teclados, tendo como referencia a Rainbow ou Magnum, e o Prog-Power na onda de Fates Warning e Queensryche. O certo é que a mezcla podería ser explosiva, e sabendo aunar os ingredientes cun mínimo de gusto e orixinalidade, e A Madness Within podería ter sido un gran álbum... Sí, podería ter sido, porque non o é. E eso que os americanos se esforzan, xa que proban a infundirlle un toque de mala leche a través dalgún semirasgado. algunha atmósfera interesante,... pero é que a música resulta demasiado parada, coma se nunca dese arrancado, cando hai marchas de sobra para usar. Ademáis moitas veces pasoume que me recordou a algo xa feito; por exemplo, "Demonlover" tíñame un aire moi Conception, grupo do que se ven tamén bastante fans... "A Madness Within" recorda a uns Stratovarius/Yngwie do máis sosos... "Delirium" pode que a uns Symphony X... pero non vos guiedes polas comparacións, porque todas elas non chegan nunca a alcanzar ós orixinales.
Existen os malos discos de Progresivo, e están aquí. 2/10

Torchbearer - Death Meditations (2011)
Melodeath
Myspace
Terceiro disco desta banda sueca que practica un Death Melódico variado, no que se entremezcla riffs e voces máis propias do Black Metal con solos moi prog-virtuoso, teclados e algunha cousa que podería estar máis cercana ó Thrash. É moito abarcar, desde blasting a Death Técnico, con momentos sinfónicos, pasando por violento Black... e a xogada non lles sale nada mal. De feito é un dos traballos máis creativos que me atopei desde hai tempo dentro do Melodeath/Death técnico. Death Meditations desborda caña e rapidez, que se vé reflexada en dúas bombas coma as que dan comezo ó disco (quitando a intro), "Severings", "Penumbra" ou "Death Meditations", cun doble bombo e uns blastbeats que parecen unha batidora en high-speed.
Curiosamente, a mín a que máis me molou foi a instrumental final, un broche perfecto para un disco moi traballado, cun sonido á altura dos grandes escandinavos, e o punto de orixinalidade dentro do estilo que o fai un disco a ter en conta.
Melodeath orixinal? Pois haino! 8/10

Midnattsol - The Metamorphosis Melody (2011)
Symphonic Gothic-Folk Metal
Myspace
Éste xa é o terceiro traballo do grupo da irmá de Liv Kristine, Midnattsol, banda que sempre considerei coma bastante mediocre, dito sexa. Así que con estas vistas me dirixín a oír The Metamorphosis Melody, que estivo acollendo bastante boas críticas polas webs que frecuento. O certo é que me deu bastante igual XD porque tamén ós outros discos deles llas daban e parecéronme do máis sosos.
Pois ben, penso que Midnattsol, coma en anteriores entregas, teñen boas ideas, pero que non as saben culminar. E o principal pero que lle poño á súa música é precisamente a voz e lína vocal de Carmen Elise Espenæs, que fai especialmente soporífera a escoita de calquera disco de Midnattsol. O seu tono de voz, certamente moi do estilo de Liv Kristine, as voces dobladas son moi do estilo de Liv Kristine, e incluso as melodías son moi do estilo de Liv Kristine... pero en aburrido. Esforceime en evitar a voz de Carmen, e durante o tempo no que o conseguín, pareceume un álbum moi rico en melodías e que incluso son bastante pegadizas, con esa mezcla de Gothic sinfónico, Folk e Power Metal que a mín non me produce ascos tal e como está feita en The Metamorphosis Melody.
O disco comeza dunha maneira inmellorable coa pegadiza "The Metamorphosis Melody" e "Spellbound", e logo hai altibaixos que podería pasar por "altos" se non fose pola onírica e somnolienta Carmen.
Por certo, moi boa bonus track, para mín a mellor do disco, ainda que teña unha semellanza na melodía que fai a guitarra con "A Poets' Prayer", a mín espertoume do letargo que me produxeron as últimas 2 ou 3 cancións. Sería polos guturales que aporta o guitarrista e que Carmen descansara un cacho?
Cambiade de cantante, por favor, polo demáis está mellor que os 2 anteriores. 6/10

Sacred Ally - Reality Hammer (2011)
Progressive Thrash/Heavy Metal
Oficial
Buff esa portada non me auguraba nada bon, pero finalmente, o disco debut dos canadienses Sacred Ally resultou ser unha grata sorpresa dentro do Metal este ano. Por certo, non sei qué lles dán en Canada, pero ainda salen bastantes bos grupos, como en Bélxica, dúas escenas que tiñan os seus grupos míticos, pero das que non se sabía moito máis doutros proxectos nacionales.
Neste caso, Reality Hammer é un álbum moi elaborado de Speed Heavy-Thrash Metal, onde Sacred Ally nos inundan canción tras canción de multitude de riffs moi da vella escola, entre o Thrash melódico e o Heavy clásico, e moi efectivos. As sete cancións do CD teñen unha duración media que sobrepasa os 7 minutos, cousa que lles dá técnicamente un acercamento ó xénero progresivo, ainda que na súa maioría, a música de Sacred Ally está lonxe de ser intrincada, máis ben todo o contrario, é bastante directa e amena. Toda unha sorpresa desde o outro lado do Atlántico.
Un disco-debut máis para a saca. 7/10

Scorned Deity - The Monarchy Memoirs (2011)
Melodeath
Myspace
De calquera outro lado me imaxinaba este grupo excepto de USA. De feito tiveronme enganado durante un tempo entre Finlandia e Alemania, non sei por qué, supoño que por certa "escola" sónica que se crea en determinados lugares.
Pois éste é o disco debut destes americanos, que xuntan o saber facer do melodeath finlandés con certo deje "core" e con teclados que aportan un aire sinfónico-moderno, ainda que a súa utilización non sempre me convenceu. A veces parecen cortados bruscamente, pero hai extractos nos que realmente ensalzan a música de Scorned Deity. As habilidades dos guitarristas están máis que probadas, ainda que non se salgan da línea tipicoide do Melodeath, o cal pode saturar a oídos entrenados por momentos.
O certo é que é un intento, non extremadamente atrevido, pero un intento de levar ó Melodeath escandinavo e sinfónico de grupos coma Kalmah, últimos Children ou Nightrage ó terreno americano dos Trivium menos popeiros. Algo é algo, e, considerando que ésta é unha banda primeiriza, estará ben ver cómo evolucionan en próximos álbumes.
The Melodeath Memoirs. 6/10

Thurisaz - The Cimmerian Years (2011)
Atmospheric Black/Doom-Death
Myspace
Thurisaz de Alemania, Thurisaz de Polonia, Thurisaz de Bélgica... disco de Obscurity, case disco de Menhir (Thuringia)... vaia lío cos nomes estes, logo está Turisas e Tunrida e seguro que haberá máis... en fin, xa sei qué nome non escoller se un día faigo un grupo XD
Pois non é que me chamara moito a atención este disco de nome de peli de Conan, pero xa facía moito que lle dera unha escoita, e hai uns días púxenme con él a fondo...
Impresionante. Cambiei de parecer radicalmente.
Thurisaz fan unha mezcla en principio extraña entre Black, Doom e Death, moi melódico, melancólico, ambiental... pero con forza. As cancións de The Cimmerian Years son fácilmente diferenciables entre sí, pero seguindo un hilo común, cousa que especialmente valoro. Por exemplo, "My Precious Unknown" é un temazo de Black atmosférico ó igual que o que lle segue "Second Mirror", que se eleva entre un aire gótico e épico cunha intensidade fóra do común. As tres voces, -growling, rasgado e clara- proporciónalles unha pizca de Borknagar moi interesante, sobre todo en "Unhealed". E na última e máis calmada "A Glance of Misperception" o Doom que viña asexando por todo o disco faise completamente palpable, recordando ó traballo de Katatonia, November's Doom ou Agalloch.
Sen embargo, o mellor do álbum encóntrase para un servidor na parte intermedia do disco, con dous temazos que van unidos coma "Fare Thee Well", con guitarras sombrías, crudas e doomies, e "The Carnival of Miscreation", soberbio tema de Doom-Death sinfónico.
Do mellor Doom-Death do 2011. 9/10

Críticas a críticos: Ozzy Osbourne - Scream/Black Rain por Sergi Ramos

Ah! que sorpresa máis agradable me atopei no portal The Metal Circus, outro máis dos innumerables nacionales que adornan a súa web con miles de banners de acceso e logo ó redor da información. Ademáis tamén cumplindo a regla de "todos os discos son maravillosos" e con puntuación a partir de 7'5 sobre 10....
...todos?
Non! hai casos raros coma os que nos atopamos hoxe, ese tipo de casos entre o 0'5% dos discos nos que hai unha "nota negativa" de "aprobado raspado" (coa implicada incoherencia implícita -toma ya dominio del lenguaje!-). O señor Sergi Ramos, que non é o lumbreras do madrís, obsequianos cunha doble crítica para a historia, sobre os últimos 2 discos de Ozzy Osbourne -que, pola súa dudosa calidade non me vou volver a oír para este post, obviamente XD-.

OZZY OSBOURNE: Black Rain { Sony BMG}
Puntuación: [ 9/10]
Puntuación de los lectores: [ 5.6 /10]

Hay cosas que, sencillamente, no tienen explicación. Hace poco más de tres años y medio, Ozzy Osbourne estaba en un estado casi vegetativo, lleno de tido tipo de metales que le ayudaban a seguir en pie y con una esposa que se encontraba abocada al abismo del cancer. Había pasado de conseguir uno de sus mayores triunfos (la serie de la MTV “The Osbournes”, que le catapultó como uno de los entertainers más famosos del principio de actual milenio) a caer en un pozo lleno de mugre del que no sería fácil salir. Pero no era la primera ocasión en la que Ozzy se veía en una situación,por así decirlo, complicada. En 1989 se encontraba destinado a pasar una buena temporada en la carcel tras intentar matar a su esposa tras una discusión doméstica alimentada por el alcohol, como siempre solía pasar con el madman. Salió de ello y pasó a hacer uno de sus discos más exitosos, “No More Tears”. Y de manera similar, más de tres lustros después, Ozzy vuelve a salir del agujero negro al que se ha visto abocado en distintos momentos de su vida. Y con un disco fantástico bajo el brazo, como mandan los cánones.

“Black Rain” es, por lo pronto, el primer disco de estudo de Ozzy desde el año 2001. Por entonces se editaba “Down To Earth”, un disco que no terminó de convencer a los seguidores habituales del artista y que pecó de demasiado moderno para algunas sectores más dados al revival continuo. Canciones como “Junkie” o el melódico single “Gets Me Through” se salvaron de la quema, pero fueron olvidadas rápidamente. Ozzy necesitaba un disco mucho más cercano a su sonido clásico, al de discos como “ The Ultimate Sin”, “No Rest For The Wicked” e incluso “Bark At The Moon”, aunque evidentemente sin ese componente tan ochentero que termina por hacer sonar cáduco a cualquier disco.

“Black Rain” es un disco producido por Kevin Churko, un tipo que tan pronto produce un disco de Melissa Auf Der Maur como que trabaja para Shania Twain o Britney Spears. Ya trabajó con Ozzy en la caja “Prince Of Darkness” editada hace un par de años y parece ser que el vocalista quedó lo suficientemente contento como para volver a utilizar sus servicios. Y es que, sinceramente, el trabajo realizado es excepcionalmente bueno. Probablemente, desde “Ozzmosis” (e incluso desde “No More Tears”) un disco de Ozzy no sonaba tan duro y pesado como este. El tratamiento que Churko ha dado a las baterías y las guitarras es suficiente como para lanzar abajo las paredes de tu casa con el volumen a medio gas. Si en “Down to Earth” faltaba ese “uummphhh” característico de cualquier disco de Ozzy, en “Black Rain” se ha conseguido sobradamente.

Es típico y comprensible que la escucha de un disco motive múltiples comparaciones con trabajos pasados del mismo artista. En éste caso, Ozzy tiene a su favor que pocas de las canciones aparecidas en el disco son reminiscentes de composiciones pasadas. Si que hay momentos como el single “I Don’t Wanna Stop” que recuerdan a sus mejores himnos de los ’80, o baladas como “Here For You”, que recuerda a clásicos como “Mama I’m Coming Home” o “Goodbye To Romance”, pero por lo general, “Civilize The Universe”, “The Almighty Dollar” o “Not Going Away” tienen más de BLACK LABEL SOCIETY que de cualquier disco pasado de Ozzy.

En otro orden de cosas, cabe remarcar que las letras de Ozzy (o de Churko, que ha compuesto junto con Osbourne la mayoría de canciones) se han vuelto mucho más autobiográficas si cabe, aunque en algunos momentos Osbourne se excede con las odas a su esposa y manager. Es lógico que el artista de salida a sus inquietudes en las letras, pero quizá Osbourne está siendo demasiado romantico para lo que la gente espera de él.

La mejor manera de resumir éste nuevo disco de Ozzy Osbourne es decir que no es un disco-excusa, el típico que se hace para renovar interés, subir caché y girar de nuevo. A día de hoy, Ozzy no necesita nuevas canciones para llenar recintos en todo el mundo. Asi que, sinceramente, “Black Rain” es una propina de uno de los artistas más grandes del rock. No debe nada a sus fans, pero aun sigue dandoles lo que quieren.

Por cierto, si “Countdown’s Begun” no es el mejor tema que ha editado Ozzy en los últimos diez años ¿qué demonios es?

Sergi Ramos

Fuente Ozzy Osbourne: Black Rain, de The Metal Circus

Ben, logo de expoñer a crítica coa súa fuente, diredes.. ¿cómo que hai unha nota negativa? ... esperade jóvenes padawans... todo a su tiempo.

O primeiro... decir que é unha absoluta exageración puntuar a este -recordo- mediocrísimo álbum de Ozzy case coma un dos mellores discos da pasada década. Coma sempre digo: se ésto é un 9/10, con cánto puntuamos "Diary of a Madman", "No Rest For The Wicked", "Bark At The Moon", "The Ultimate Sin"... ?

Segundo, algo típico nestas "críticas" de webs grandes. Impórtame un pimiento a historia da banda, e penso que á maioría da xente que lee a crítica dun disco, tamén. Con esto non quero decir que esteña mal poñer en antecedentes ó personal, pero... de verdade hai que alongalo durante 2 párrafos de máis de 10 líneas cada un? Vamos!!
Sin embargo gustaríame resaltar unha frase do 2º párrafo:
"Ozzy necesitaba un disco mucho más cercano a su sonido clásico, al de discos como “ The Ultimate Sin”, “No Rest For The Wicked” e incluso “Bark At The Moon”, aunque evidentemente sin ese componente tan ochentero que termina por hacer sonar cáduco a cualquier disco."
E quereranos metela con que "Black Rain", con "temazos-MTV" coma "I Don't Wanna Stop", é unha volta ó sonido clásico... espera que me ría un pouco XDDD
E eso de "componente ochentero que termina por hacer sonar "cáduco" a cualquier disco"??? eing?? pero sonar en qué sentido...? esto tería que explicalo un pouco mellor, posto que os grandes do Heavy Metal de hoxe en día, salvo contados casos, son os que sacaron o mellor material nos 80, e que difícilmente se veu superado por ningunha producción nin noventera nin deste milenio (Maiden, King Diamond, Metallica, Anthrax, Slayer, Helloween -se contamos os Keepers tamén nos 80-principios 90-...). Por suposto, o meu punto de vista.
Non creo que os álbumes ochenteros deles sonen caducos. Acaso o sonan os setenteros ou sesenteros tamén?

Por último, en canto ó resto da reseña, directamente paso de comentar máis, porque realmente toda en sí mesma é unha tontería. Se ata se atreve a comparar "I Dont Wanna Stop" cos seus himnos ochenteros... en fin... e moito blablabla autocomplaciente sin aportar demasiada información.
Bonito.
Típico.

E agora vén o turno de Scream, unha crítica tamén de Sergi Ramos, ainda máis larga si cabe que a déste "Black Rain" da que rescatarei un par de cousas, xa que se nón ocuparíame todo o espacio do blog XD

Fuente Ozzy Osbourne - Scream, de The Metal Circus

Todo está no primeiro párrafo, demoledor á par que hilarante XDDD Acomodádevos para rirvos un cacho:

OZZY OSBOURNE: Scream { Sony Music}
Puntuación: [ 5/10]
Puntuación de los lectores: [ 7.1 /10]
"¿Saben ustedes cuantas veces ha escuchado un servidor el penúltimo disco de estudio de OZZY OSBOURNE, aquel ya lejano “Black Rain” de 2007, desde que acabó la crítica del mismo? Cero. Ninguna. Ni una sola. Incluso los cuatro minutos que dedicó a tocar ese bodrio de single llamado “I Don’t Wanna Stop” en directo en la gira de aquel año me parecieron demasiados. Seamos sinceros: desde “Ozzmosis” y, agarrandolo con pinzas, “Down To Earth”, Ozzy Osbourne no ha hecho nada a nivel discográfico que merezca gastarse el dinero. Entre los jodidos pinch harmonics de Zakk Wylde repetidos hasta la saciedad y el rollo de la dualidad entre la música de BLACK LABEL SOCIETY y el Ozzman, no había nada realmente excitante en un nuevo trabajo del ya sexagenario y legendario vocalista. OZZY OSBOURNE se ganó el respeto del público en base a un estilo musical que bebía de los años 70 y que fue modernizado para adaptarse a los 80 y la generación de los guitarristas sobrenaturales, como Randy Rhoads, Jake E. Lee o en su día, el propio Zakk Wylde. Pero un buen día alguien le dijo a Ozzy que había que volverse actual y hacer música para la chavalería y así le ha ido con sus últimas entregas discográficas. Ozzy Osbourne es famoso por “Crazy Train”, “Bark At The Moon”, “Mr. Crowley”. Obviamente, ya han pasado treinta años desde que aquellos discos se grabaron, el panorama musical ha dado muchas vueltas y el propio Ozzy ha dado incluso más. Pero lo que es innegable es que cualquier banda clásica que trata de actualizar su sonido está condenada al fracaso discográfico. El nuevo disco de Osbourne ya ha debutado en Estados Unidos vendiendo la mitad de lo que vendió “Black Rain”, una muestra más que clara de la desaprobación del personal por el rumbo que ha tomado Osbourne desde el maldito día en que el productor Kevin Churko se cruzó en su vida."

Do resto da crítica paso, mireina por encima, e supoño que estou de acordo, ainda que eso non é o interesante como podedes comprobar nesta comparación patrocinada por "Enuma Elis contra el mundo, dpto. de investigación" XD
Penso que non hai moito máis que decir salvo que... qué grandes son os críticos destas webs populares!

E este era o video de Aronofsky para Loutallica?

Realmente non podería facer outro calquera un video igual ou mellor? Para mín que o Aronofsky xa non lle puxo moito interés desde o principio vendo a bazofia de canción que iba dirixir XD
O mellor, Lou ó final decindo: "bravo, encore, brilliant" aimamaíña como vai o mundo...

Microreviews Novembro'11 - VI

Steel Panther - Balls Out (2011)
Hard Rock / Glam Metal
Official
Volven os Gigatróns norteamericanos de Steel Panther, cun álbum de temática similar á do seu anterior "Feel The Steel" e que os relanzou comercialmente a nivel global a pesar de intentos que quedaron no olvido baixo o nome de Metal Shop/Metal Skool.
A fórmula segue sendo a mesma: Hard Rock ochentoso e americanoide, de gancho fácil e temática paródica sobre o mundo do Rock'n Roll, as groupies, sexo, drogas... Unha volta ós 80 con toda a súa implicación e con moito humor no que, como Gigatrón, persegue a sátira, sarcasmo e a desmitificación dun xénero esaxeradamente explotado e que rozaba xa o ridículo a finales dos 80.
Recordo que Gigatrón tivera moitas críticas en España, tal vez o noso conservadurismo e elitismo en canto a Rock non aceptara de bon grado que houbera un grupo que ridiculizara as conductas do "Rock Star" e do "Jevi hispano", pero parece que Steel Panther encaixaron moi ben tanto co anterior coma con éste novo incluso dentro deste país. Cousas que nunca se entenderán... bueno, algúns temos unhas lixeiras ideas de porqué pasa esto, de feito penso que está moi relacionado con que neste país a maioría das bandas que salgan sexan rip-offs de outras ochenteras ou as "modas" coma o Metalcore ou o Death Melódico empecen como 7 ou 8 anos máis tarde que no resto de Europa...
Volvendo con Steel Panther, o certo é que se un non se fixa nas letras, a súa música pasaría totalmente desapercibida entre os milleiros do Glam Rock de hai dúas décadas. Bon Jovi, Warrant, Mötley Crüe, Van Halen, Poison, Aerosmith, ... o certo é que houbo, e ainda hai con éste certo revival ochentero nestes anos recentes moitas bandas sonando parecido a Steel Panther, pero non moitas coas que te poidas pasar un bo rato oíndo as burradas que dicen.
Musicalmente, non me dixo moito, pero ainda mo pasei ben con eles, que supoño que será o seu obxectivo principal.
O revival de Spinal Tap. 6/10
Veña, un pouco de karaoke XD

If you really really really really love me
Then you really really really gotta show me
Don't whine when I put it in your booty
Or if I'm up all night playing Call of Duty
Never hassle me because I'm unemployed
If I sleep all day don't get annoyed
Then I'll know that you really really really really really really really love me
If you really really love me

If you really truly want to make me feel nice
Make it so I don't ever have to ask twice
Let me have the keys to your Mercedes
Don't get mad when I bring home some ladies
If I get fat and look like an egg
Lie to me, tell me I'm in great shape
Then I'll know that you really really really
Really really really love me

If you wonder what I did with the rent
Just consider it money well spent
I bought trunks and a new surfboard
So just go tell your dumb landlord
That you love me
You really really love me

If I have sex with your friend Melanie
Don't act like it's some kind of felony
It's not uncommon for this kind of infidelity
It happens to a lot of guys like Tiger Woods and me
Just be happy that I'm hung like a horse
And you get to ride the pony of course
'Cause I'm really really really really really really
Really really fond of you too

When you think it's really suckie girl
All your friends will say 'you lucky girl'
You got a man who's hot you say
All the girls wanna be with me
'Cause they love me
They really really love me
Yes they do

If you really really really really love me
You'd never make me hang out with your family
Your mum sucks and your dad really hates me
When I try to borrow money he berates me
So Molly thinks that I'm too old for you
'Cause you're 19 and I'm 52
He can't see that you really really really really really really love me
You really really really really really really really really love me
If you really really love me

Anvil - Juggernaut of Justice (2011)
Heavy-Speed Metal
Myspace
Ah Anvil! Non fai moito que vín o documental sobre eles (que por certo, que a cousa tiña a súa manipulación para causar máis emotividade, non creades todo o que vexades XD), algo hilarante e bochornoso que te introducía na historia da banda canadiense. O certo é que desde pequeno o nome sempre me resultou familiar, pero non son consciente de ter oído nada deles... quizáis un vídeo do seu tema máis famoso, "Metal on Metal", pero nada máis ata fai relativamente pouco.
Sobre Juggernaut of Justice, a verdade é que, a pesar da pena que me deron na película, foi un disco que non me fixo excesiva gracia. Anvil, que non se moven ante modas nin tempos, seguen anclados no Heavy Tradicional ochentero, con partes máis "Speed" e certa influencia Motorheadesca. A pesar da diferente e delirante "Swing Thing", toda unha sorpresa positiva ó final do álbum, Juggernaut of Justice quédase nun mediocre intento de Heavy Metal no que non te quedas con prácticamente nada. Tal vez o tema-título, "When Hell Breaks Loose" e "Swing Thing" poderían sobresalir sobre o resto, pero non salvan a linealidade xeral.
The -same- story of Anvil. 5/10

Krisiun - The Great Execution (2011)
Death Metal
Myspace
Octavo disco da banda brasileira comandada polos irmáns Kolesne, grupo que logo de 20 anos de historia e numerosas xiras ó redor do mundo, se consolidou en primeira liña no competitivo e saturado mundo do Death Metal.
The Great Execution é un traballado álbum de Death da vella escola, con riffs machacantes e contundentes, fillos directos do que un día foron os inicios do Thrash e Death, con Slayer, Morbid Angel e os seus compatriotas Sepultura como referentes; de feito Krisiun podería ser perfectamente unha versión Death Metal deles. E tal vez ese sexa precisamente o punto fraco que sempre lle atopei a Krisiun. Fáltalles innovación, e, a pesar de facer un álbum relativamente variado, introducindo incluso algunha guitarra acústica ou facendo un par de cortes que chegan ós 8 minutos -probablemente os mellores do álbum-, a mín quedouseme a sensación de predicibilidade, e as 3 veces que o reproducín, tiven o mesmo feeling de desinterés pola metade. Non é a primeira vez que me pasa esto con Krisiun, polo que non me queda outra que admitir que é unha banda que non me cae en gracia a pesar de ser palpable a súa experiencia e profesionalidade.
Nada do outro mundo. 6/10

Christian Epidemic - Pusztítástan / Primordial Soul (2011)
Symphonic Black-Death Metal
Myspace
Cuarto disco desta banda húngara e primeiro do que teño constancia de escoitar. Parece ser que nos seus primeiros discos practicaban un estilo máis cercano ó Death Metal, ainda que co paso do tempo foron cambiando a algo máis propiamente Black. Podería decir que moitas partes deste Primordial Soul sí que teñen un aire Death old school, e quizáis ata Thrash, pero non atoparemos guturales nin un sonido propiamente Death. O medio tempo imperante en moitos dos temas sí que pode acentuar ese puntillo Groovie Death, e os teclados que se presentan nalgúns temas, o tremolo-picking e os rasgados e temática lírica inciden máis ben no Black Metal, polo que o conxunto resulta interesante a primeira vista. O malo é que o traballo creativo non é demasiado orixinal, e por temas resulta ata cansino. O sonido cumple e pouco máis, hai como certa sensación de que todo podería dar máis de sí, que podería ter sido moito máis brutal en xeral, porque tanto o estilo e certa épica riffera o pedía. Unha pena habendo un punto de partida interesante e boa materia prima, pero non pasará de ser outro grupo máis de Black-Death dos moitos que hai.
Primordialmente, pouco interesante. 5/10

Thromdarr - Electric Hellfire (2011)
Black-Death Metal
Myspace
Thromdarr é o proxecto paralelo dos membros do grupo de funeral doom finlandés Skepticism. Curioso que todos esteñan involucrados en Thromdarr, pero penso que tal vez lles tería sido mellor centrarse en Skepticism, que estivo a gañar certa fama underground dentro do Doom finlandés primeiro, cerca doutros grandes coma Spiritus Mortis ou Reverend Bizarre, e logo incluso do Doom europeo, xa que se embarcaron en xiras polo continente adiante e incluso Rusia.
E digo que lles sería mellor, porque dudo que con Thromdarr cheguen a alcanzar algunha repercusión internacional, xa que o seu Melodic Black-Death con toques Heavies e sinfónico, sona ben na teoría, pero na realidade faise algo monótono, e esencialmente é pouco creativo. A banda intenta salirse un pouco dos cánones do Black melódico, pero non chegan a sobresalir da mediocridade, básicamente porque os riffs e punteos non son do máis inspirados que eu oíra. Tal vez en algún momento o escarceo doomy dalgún tema me chamara a atención, pero sólo foron falsas alarmas.
Nin sequera en canto a sonido aprobaría a Thromdarr, cuias guitarras sonan por enriba -e non especialmente ben- da voz -que tampouco é para tirar cohetes-, e dos teclados, que poida que se deixaran premeditadamente nun plano secundario... pero...
O nome do disco prometía máis movemento... 3/10

The Konsortium - The Konsortium (2011)
Avantgarde Black Metal
Myspace
Un disco curioso o que se sacou da manga Teloch, máis conocido por participar como guitarra en directos de Satyricon, Gorgoroth ou 1349. O feeling que desprende poderíase definir coma misantrópico e ocultista, cun sonido moi Black, pero con coros limpios e intrincados riffs que dan unha sensación bastante apocalíptica. Se a eso lle sumamos un certo matiz de Black'n Roll, aquí temos un álbum debut máis ca interesante para todos os seguidores do Metal Extremo que gusten da frialdade e caos do Black noruego añadíndolle unha sensación de loucura nihilista.
El apocalipsis va a llegar... 7/10

The Project Hate MCMXCIX - Bleeding the New Apocalypse (Cum Victriciis In Manibus Armis) (2011)
Modern Progressive Melodeath
Myspace
The Project Hate MCMXCIX consígueno outra vez, incluso sendo o octavo álbum da banda en trece anos, os suecos comandados por Lord K. Philipson e baixo o estudio do experimentado Swanö logran compoñer un épico álbum á altura da súa carreira. A fórmula é a que estamos acostumbrados: largas cancións de Death Metal/Melodeath con ocasionales teclados "modernos" que acompañan máis que protagonizan, e interludios electrónicos/drum'n bass/ambient que lle aportan ó sonido da banda un toque personal e orixinal sen que quede nin forzado nin coma islas abandonadas. Neste novo disco contan coa axuda da cantante portuguesa Rubi Roque, añadindo un aire máis ca interesante e recordándome moito ó traballo de Agnete con Madder Mortem.
Hai pouco máis que decir, gran traballo instrumentístico, que é progresivo na súa xusta medida ainda que as cancións sexan dunha duración media de 10 minutos, pero que está tan ben composto e enlazado que fai que os temas se nos pasen volando e ó mesmo tempo se poidan disfrutar durante escoitas e escoitas sen cansancio.
Na línea da banda, pero a mín gustoume máis que o anterior. 8/10

The Wolves of Avalon - Carrion Crows Over Camlan (2011)
Pagan Metal
Myspace
Éste é o primeiro disco de The Wolves of Avalon, pero nin moito menos o primeiro dos fundadores, xa que non son outros que Metatron e Allan Davey de The Meads of Asphodel recuperando o sonido primixenio da banda de culto británica.
Así, The Wolves of Avalon intentan recrear unha atmósfera ocultista e medieval a través de composicións de apacible Black Metal con numerosa instrumentación folk, coma guitarras acústicas, teclados atmosféricos, un majo violín que consegue realmente transmitir cando aparece, e algunha flauta e gaita. As voces son básicamente os semi-rasgados de Metatron, ainda que de vez en cando introducen coros e ata unha voz feminina.
O sonido da guitarra non me acaba de convencer, pero penso que o principal fallo é que o que fan as guitarras en sí é o que menos me convence. Carrion Crows Over Camlan pareceume un álbum irregular, no que The Wolves of Avalon tanto te poden sorprender cunha xenial melodía folky de violín coma aburrirte con repetición de riffs mediocres. Non estará entre os meus favoritos deste ano...
Gorrión Crows Over Camlan. 6/10

Nightwish - Imaginaerum (2011)
Orchestral Power Metal
Myspace
O que sucedeu con Nightwish na última década foi algo harto extraño. Desde os últimos anos de Tarja no grupo, empezou a haber un fanatismo esaxerado, que posteriormente se divideu entre detractores-Nightwish/fans-Tarja e detractores-Tarja/fans-Nightwish; algo curioso para os que empezamos a seguir a banda desde os comezos e nos mantemos ó marxe de todo este circo...
...e coma en tódolos fenómenos "fan", hai moita cabeza atrofiada que deglutirían calquera merda que lles chegase dos seus ídolos. Sí, odio os fenómenos fan, e penso que gracias a eles, neste caso, pode que me volvera extremadamente crítico tanto con Tarja coma con Nightwish por separado, sendo un amante dos seus primeiros CDs xuntos... ou pode que no, porque que non me gustaran nada os discos de Tarja en solitario e me gustara na xusta medida o Dark Passion Play, véxoo normal dentro dos meus estándares, pero claro, o tolo non sabe que está tolo XD
Imaginaerum é o segundo disco con Anette á voz, e parece que sacarán unha peli ou algo así sobre él (ehem igual se lle está subindo o rol peliculero ó Tuomas un pouco, ou?). Para comezar, poido decir que poida que se trate do álbum máis arriscado dos finlandeses, posto que acolle máis experimentación entre estilos diferentes ó do power-sinfónico e boombástico típico de Nightwish. De feito podemos ver unha vertente folk-irlandesa da que xa se notaba o seu gusto anteriormente, en cancións coma "Last Ride of the Day", "I Want My Tears Back" (cunha gaita facendo a melodía principal que me recorda a algo xa feito no folk celta e cun estribillo que ten un deje a Over The Hills and Far Away mezclado con algún intento de Pop-Folk de Carlos Núñez), ambas cancións moi "single", ou a que rememora absolutamente a Blackmore's Night; "Turn Loose The Mermaids" (e que ten unha parte que me recorda a aquela "canción do oeste" no último de Ensiferum).
Logo temos os típicos momentos "boombásticos" made in Nighwish, que alcanzan un grado totalmente épico na última "Song of Myself" de máis de 13 minutos, ainda que para un servidor sexa un total corte de rollo que teña 7 minutos de personal falando sobre mileniarismo. Bueno, un corte de rollo e un final anticipado de disco, porque pasa unha vez e nunca máis, xa que a última que dá título ó álbum é un recopilatorio orquestal de todas as cancións a modo de "títulos de crédito". Bonito... para oír unha vez e basta.
Despois temos un par de instrumentales-orquestales, a "intro" e "arabesque", que dicen bastante pouco, un par de baladas: "The Crow, The Owl And The Dove", bastante inaguantable, e "Slow, Love, Slow", un tema experimental que parece tal cual unha canción dun pub dos 50 ou 60 con Anette subida encima dun piano e cantando sobre o sexy que é (...). É unha canción curiosa, definitivamente Nighwish quixeron introducir moitos elementos diferentes, e un nunca se esperaría atopar algo así nun álbum deles hai 10 anos. Unha lástima, porque queda absolutamente coma un pegote e é unha desas firmes candidatas para manter o dedo sobre o botón de "seguinte" para próximas escoitas.
Resumindo, non tiña postas moitas esperanzas en Nightwish desde hai tempo, e este álbum confírmanme que cada vez son un grupo que menos ten que ver cos meus gustos. Intentaron facer un collage de xéneros que non lles quedou demasiado ben. Pretenderon agradar ós seguidores do Pop-Metal, cos de Folk celta, cos de Danny Elfman/Hans Zimmer introducindo elementos doutros estilos, algo interesante en principio, e por veces dán no clavo, pero outras no. O traballo guitarrístico é prácticamente presencial, aportando pouquísimos riffs e máis ben acompañando a orquestacións e melodías vocales que por veces se pasan da raia do "easy-listening". Por non facer, Emppu non fai nin casi solos.
Por suposto no lado positivo, temos uns arreglos orquestales totalmente profesionales e peliculeros, unha Anette que empasta mellor que en DPP e unhas poucas cancións que sonan moi ben, pero a mín fíxoseme largo. De Hietala non fai falta decir que sempre está á altura, ainda que sexa nun disco mediocre (basta con oír un ó azar de Tarot sen contar co Suffer Our Pleasures XD). Polo resto, é un disco que promete moito, pero que se queda no camiño.
Haters gonna hate, fans gonna have fun. 5/10

To Cast a Shadow - In Memory Of (2011)
Gothic Doom Metal
Myspace
É impresionante o dalgúns grupos, os noruegos To Cast A Shadow, por exemplo, comezaron, segundo a Metallum, no ano 90 pero non sería ata o 2005 que lanzaron a primeira Demo! Estará mal?? Moi raro me parece a mín, porque mirando a foto, moi vellos non parecen...
En fin, In Memory Of é o segundo CD oficial da banda, que trata de facer un Gothic Doom de voz feminina que se alterna con algún growl e que, despois de escoitar a decenas de bandas seguidoras da moda de Female Fronted Power Metal ou "Chocho Metal", como lle chama un amigo, sorprende de oír nun grupo de "recente creación" -vamos, que non me creo que se montaran a banda hai 20 anos XD ten que ser unha errata-. E non é que a fórmula sexa novedosa precisamente, senón que máis ben é un subestilo que foi quedando en desuso coa aparición de clones dos últimos traballos de Epica, Nightwish, Evanescence e Within Temptation.
A cantante que leva prácticamente todo o peso lírico (e gracias, porque os poucos growls masculinos que hai son de risa) de To Cast A Shadow ten un aire moi parecido a Lisa Johansson (Ex-Draconian) e incluso o grupo tamén tende a ese Gothic Doom pesado e groovy, con moita melancolía e romanticismo dos suecos. Entre as influencias, penso que hai un claro gusto polo rollo gótico e doom noventero de bandas coma The Gathering, Paradise Lost, My Dying Bride, Theatre of Tragedy, os primeiros Within Temptation ou Dismal Euphony, grupo que de vez en cando me viña á mente ainda que foran máis "Blackers" e To Cast A Shadow sexa máis "Death".
A mín non me disgustou oír algo que me sonaba a "añejo" pero ó mesmo tempo actual e con cancións medianamente boas.
Gothic Metal sen pasteleos. 7/10

Posado de Hetfield e Mustaine

...e parece que ó final se volveron amigos coma quen tivo un cabreo duns anos (quen dice anos dice décadas), e James e Dave fixeron as paces (porqué será que nestes casos sempre me ule a dólares americanos?). E qué mellor xeito de facerllo ver ós fans que posar xuntos para levar a facebook unhas cuantas fotos nas que parece que reviviran en canto a amistad e en canto a edad (polas poses de "uuuuuuh jeviiii cuernossss/somos guays" XDD) e así demostrarlle ós fans que hai futuro despois de Lulú e máis drojas.

Que é o seguinte? anunciar un álbum de Megatallica con Dave/Ellefson/James/Ulrich? Eso uliría a moitos moitos $$$... seguro que xa hai alguén pensando nelo XD

As traduccións da gallega non che son coma peneirar, meu VII

Os demáis volumenes

Ratas á carreira
- "Contra! vaia morrada!"
- "...é coma un can da pradería" (un perrito de la pradera? XD)
- "Axustador" (=sujetador?)
- "cagoental!"

Shrek 1
- "E agora ven cando saídes daquí cagando mistos!"
- "...qué maneira de darlle seo ás canelas"
- "Non me gustan os follados"  (referíndose ós milhojas, que tamén chaman milfollas)
- "Cheira a xofre" (azufre, supoño?)
- "Arredemo qué rallante!"
- "Manda truco!" (unha mítica das traduccións da TVG)
- "Non, vai á merda, xa o dixo?" (non me esperaba oír merda nunha peli para todos os públicos, pero eso sí, díxoo ben rapidiño pa que non se notara XD)

As crónicas de Sarah Connor
- "Son unha candorca con pitos!" (para decir que o embarazo a facía gorda)
- "Sempre és tan toxo?"
- (Personaxe abre a neveira e está vacía) "Coiro! non deixaron nin cogombros!"

Superman II
- (Superman a uns transeúntes) "Vos qué mirades? Papóns!"

O bo, o feo e o malo
- "Mala chispa te coma!"
- "Merdán!"
- "Cala, galiña choca"
...

...e algo de Pulp Fiction de regalo :D

Microreviews Novembro'11 - V

Dekadent - Venera Trial & Tribulation (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
Outra das sorpresas do ano para mín vén desde Eslovenia da mán de Dekadent. A pesar de ter editados un par de discos (que pronto buscarei para ver si o deste Venera Trial xa vén de antes), non tiña idea da súa existencia, así que por favor, grandes compañías de Metal europeas, botádeme un ollo a éstes e dádelles promoción porque aquí hai chicha!
Con Venera Trial & Tribulation pasoume algo que rara vez ocorre: é un deses álbumes que desde que empeza a sonar incluso a intro, paras todo o que estás facendo e pós todos os sentidos nas orellas. E a medida que entra o brillante, incrible punteo de Thralldom Decree, empezas a sentir que esto é algo grande e que este grupo non é igual que os 3 ou 4 que sonaron antes (sí, últimamente paso máis tempo na casa e engullo música coma un becerro, como podedes ver polo ritmo de microreviews), nin sequera é igual que os 5 de ontes nin os 50 deste mes...
Indo co tema musical: Dekadent fan Black Metal... sí... e no... o xénero de Dekadent está máis aló das etiquetas. Poido comenzar decindo que a música é eminentemente emocional e intensa, con moita melodía sobre todo guiada polos punteos de guitarra. Estas melodías son principalmente melancólicas, ainda que moitas veces sálense desa línea para ofrecer diferentes sensacións, por veces máis Post-Rock, por veces máis épicas, por veces máis "bonitas", por veces máis "depressive", por veces máis... Pop? (ata hai unha que me sonou a un videoxogo de Game Boy!). O mellor é oílas por un mesmo, o que está claro é que son orixinales, e nunca oín melodías coma as que hai en Thralldom Decree ou Sunday's Lament nun grupo de Black... nin parecidas!
Polo demáis, temos un gran acompañamento de Black sinfónico sen ser Black sinfónico exactamente, ó menos como en principio pensaríamos; olvidádevos de Cradle of Filths, Dimmus, ou Limbonic Arts, é sinfonía decadente, romántica e melancólica, cunha gran atmósfera, feita con sensibilidade e caña a partes iguales.
...inesperado e orixinal Black melódico, alguén dá máis? 9/10

Dementia - Beyond The Pale (2011)
Progressive Melodeath
Myspace
Non se lles pode negar a perseverancia a este grupo alemán de máis de vinte anos de historia, e que fallidamente intentaron facerse un oco entre a movida progresiva extrema europea. Este é o seu cuarto álbum, e o estilo, en principio é un apetecible Death melódico non demasiado cañero, de cancións extensas que se moven en diferentes direccións, podendo tocar un riff escola de Schuldiner, algo de Heavy Metal Progresivo, ou extractos acústicos; un baixo xoguetón cando quere; algún teclado -incluso partes de Hammond!- interesante; unha voz que máis ou menos cumple cos growls e se anima en contadas ocasións con partes limpias (para nada protagonistas na onda dos Melodeathcore máis modernos)... en principio éste álbum de Dementia teno todo para ser un gran disco, tamén bos músicos, ainda que a día de hoxe o contrario sería a novidade, boas e amplias miras, bon sonido...
... pero... hai un gran pero... que é que os riffs, e os duradeiros temas non acaban de resultar interesantes. Hai cousas por aquí e por aló que están ben, pero que no cómputo global non acaban de empastar nin tampouco sonan excesivamente orixinales, facendo que cando acabemos Beyond The Pale nos sintamos un tanto contrariados.
Ahí entendín porqué logo de tanto tempo este grupo non chegou a ser nin mínimamente coñecido a nivel europeo, fáltalles brillo na creación para o meu gusto.
Todo ben, pero... 3/10

Vanir - Særimners Kød (2011)
Folk-Viking Metal
Myspace
Desde Dinamarca, Særimners Kød é disco debut de Vanir, grupo de Folk Metal de temática vikinga-cervecera. Non é difícil ver que Vanir colle básicamente de Finntroll, Korpiklaani e Alestorm, ainda que un peldaño por debaixo deles. Digo ésto xa non sólo pola producción, senón polas cancións, algunhas mellores e outras peores, pero que non dicen demasiado novo en canto ó Folk Metal salido nos últimos anos. As melodías folk, que lideran a música ante unha base presencial de baixo-batería-guitarra, nin sequera se notan excesivamente arregladas (tal vez para dar unha sensación máis "festiva"? non sei, pero pareceume un pouco chapucero todo). Como decía, as melodías de intrumentos folk (gaitas, flautas e teclados a modo de acordeón básicamente) son o fío a seguir indiscutible de todos os temas, cousa que pode cansar por saturación.
Sólo dúas cousas máis:
1. "Suttungs Mjod" ten unha melodía plaxiada a Saurom Lamderth.
2. Sei que a maior parte do disco trata sobre festa vikinga e bebercio, pero realmente era necesario tajar ó gaiteiro en "Niddings Dom"???
Loilolololoooololo hei! heihei! Subproducto a evitar da moda de grupos folk-viking. 2/10

Ivory Tower - IV (2011)
Prog-Power Metal
Myspace
Facía moito que non oía desta banda germana, de feito, pensaba que xa estarían desfeitos logo da moda pasaxeira de Power europeo de finales dos 90. Sen embargo, hoxe atopeime con este IV, que parece ser que é o quinto disco da banda (?) ou eso pon na Metallum, e o reencontro non puido ser peor. Bueno, xa non sei se a relación era boa antes, porque vagamente me acordo do nome e de pouco máis XD
Neste novo traballo, notase un intento de facer Heavy-Power dunha maneira seria e "moderna", pero que falla estrepitosamente en composición e gancho. Ivory Tower conxuntan medios tempos que non transmiten nada ainda que se propoñan facer algo "emotivo" coma en "Loss", con cancións que non se sabe bén a onde tiran, se a Metal Alternativo, coma a pésima "What if", a Metal Moderno con moito palmmuting, coma a sorprendente e Fearfactoriana "Expelled from Heaven", ou a Prog-Power nunha onda dos últimos Helloween. Dá igual, manexaron tan rematadamente mal e con tan pouca imaxinación todos os paos que conseguiron un dos peores discos de Metal que levo oído este ano. Se a eso sumamos un sonido totalmente irregular... buff...
Qué pretendían facer??? O que queiran que sexa... é unha cagada. 1/10

Dammerung - Dark Poetry (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Estes ucranianos escapan ó que moitas veces os fans do Black Metal asociamos a países eslavos en canto a éste xénero: o NSBM. Dammerung fan un Black Melódico de boa factura e fácil asimilación (desde logo, despois de oír a Unexpect, este disco pasoume livianamente, cunha facilidade pasmosa). A atmósfera creada polos teclados danlle a Dark Poetry un aire sinfónico e melancólico, ainda que esteñan nun plano totalmente secundario, e os emotivos riffs e acordes, moi nun estilo que a mín particularmente me gusta, fixo que éste álbum se me fixera incluso corto (e non o é, supera os 45 min.).
Pode que na parte menos boa, eu diría que se lle podería sacar un pouco máis de jugo á producción, e que hai momentos nos que os temas están bordando a brillantez, pero que nunca chegan a dar ese golpe. Ainda así, é un bon álbum para amantes do Black romanticón, melódico e pegadizo.
Bon Black desde Ukrania. 8/10

Folge Dem Wind - Inhale The Sacred Poison (2011)
Atmospheric/Prog Black Metal
Myspace
A través da italiana Code666 Records, especializada en grupos de Black Metal e Metal extremo experimental, os franceses Folge Dem Wind sacan o seu segundo LP, un disco que encaixa bastante ben na especialidade de Code666, xa que practican un Black de tintes ocultistas e progresivos, no que prima unha atmósfera insana e intranquila. Folge Dem Wind experimentan sen tapuxos, incorporando elementos de música ambiental-jazzy e rock psicodélico cun aire perturbador moi efectivo, xogando con melodías pouco convencionales, e movéndose principalmente en medios tempos, con rasgados que por veces se converten en alaridos, e con ecléctico gusto (ollo a ese final de saxo "Behind the Grey Veil") á hora de compoñer. En canto a sonido considero que está convenientemente traballado para o seu estilo, mezclando crudeza con refinamento segundo o momento o precise.
Para amantes do Black Metal experimental, éste pode ser un álbum a ter en conta.
Inhale the insane. 7/10

Valknacht - Chants de Guerre (2011)
Pagan Black Metal
Myspace
Segundo álbum dos canadienses Valknacht, que neste segundo LP intentan achegarse aos grandes europeos do Pagan-Black na onda de Windir, Falkenbach ou, sobre todo baixo o meu punto de vista, Moonsorrow. En Chants de Guerre Valknacht aúnan unha parte sinfónica-folk de teclados-coros e flauta maioritariamente, cunha base de Black Metal na que as guitarras-baixo teñen un protagonismo secundario, e a batería cumple ainda que sin arriscar coma o podería facer o de Moonsorrow, deixándose levar con medios tempos e doble pedal na maioría do tempo.
Moita atmósfera épica, growls-rasgados típicos que algunha vez se acompañan de berridos vikingos, e cancións largas dunha media superior ós 7 minutos.
Quizáis a parte negativa sexa que todo está feito dunha maneira un pouco lineal, na que os canadienses se limitaron a seguir a fórmula Pagan-Black sen arriscar e facendo que sexa difícil elexir unha ou outra canción, sólo extractos. De todos xeitos a mín non me disgustou, esperemos que para o seguinte experimenten un pouco máis.
Epic Pagan desde Canadá. 6/10

Eufobia - Cup of Mud (2011)
Death Metal
Myspace
Segundo álbum destes desconocidos búlgaros, que en media hora intentan demostrar que saben facer Death Metal, pero que se quedan no camiño. Logo dunha intro do máis aburridiña e que non daba pistas para saber qué pao iban tocar, Eufobia saltan cunha especie de Death con algún toque progresivo, cons growls bastante frouxos, e cunha mezcla na que o bombo e o baixo están un pelín esaxerados en canto a volumen. As cancións vanse sucedendo sen pena nin gloria, sen chamar a atención en ningún momento ata que pasa a media hora de duración de Cup of Mud e chegamos á "outro", outra canción coma a intro, moi calmada e chea de guitarras acústicas, que realmente non está nada mal, pero que non pinta nada no conxunto, e que parece posta xunto coa primeira co propósito de rellenar tempo (sen esas dúas cancións, Cup of Mud non pasa moito máis dos 25 minutos).
Polo demáis, Death do montón que non sorprenderá a ninguén a día de hoxe.
Oídos e olvidados. 3/10

Unexpect - Fables of the Sleepless Empire (2011)
Avantgarde Progressive Metal
Myspace
Ultra-recargado. Eso é o primeiro que pensei ó poñer a primeira canción deste novo disco dos progresivos canadienses, e eso foi o último que pensei ó acabar o álbum. Por 4 ou 5 veces xa.
Así que sí, todo segue na mesma onda do anterior In A Flesh Aquarium que lles consigueu certa fama no mundillo metálico máis avanguardista. Cancións imprevisibles de estructuras multibizarras, cheas de mil cambios de ritmo que nunca sabes por onde salirán, con moitos instrumentos ó mesmo tempo facendo tamén mil cousas ó mesmo tempo, con diferentes influencias que van desde o Prog-Metal, ó Gótico, a clásico, a algo de Metal Extremo, jazz, psicodelia, e centos de cousas máis que, como me pasou no anterior, fun incapaz de dixerir. De verdade me sentín coma un pobriño desghrasiao por non saber entender a música de Unexpect, xa que ésta é obvio que rebosa riqueza musical feita por músicos de conservatorio.
Pero non a pillo, é un caos que sólo eles entenden.
E gustaríame decir o contrario, porque suelo gustar de grupos progresivos, avangardistas, e en xeral que digan algo novo, cousa que presinto pasa con Unexpect. Pero cansoume tanto estar 1 hora de non saber por onde me iban chover.. xa digo que 4 ou 5 veces en diferentes días -hainos que un está máis espeso do normal por algunha razón-, que acabei por pensar que non é música para mín, ou que no seu defecto -e por defenderme en algún sentido-, Unexpect non saben facer cancións. Xa sabemos que non serán temas para todos os públicos facendo esta mezcla tan brutal, pero sólo cun pouco máis de orden, sólo un pouco máis, Fables of the Sleepless Empire poderíame resultar audible.
Quédome co EP cos que os descubrín, We Invaders, de todo o que sacaron, pero logo de dous discos despois del, empezo a pensar que me gustou porque 26 minutos eran máis asimilables.
Puzle multidimensional. O carallo. 3/10

Brainstorm - On the Spur of the Moment (2011)
Heavy Metal
Myspace
Qué vos pasou, Brainstorm? antes érades guays... e desde o Liquid Monster -que considero último disco decente da banda- non facedes máis que sacar CDs mediocrísimos coma Downburst ou Memorial Roots... e agora ésto... non sei, pero supoño que 3 discos nesta línea son suficientes como para considerarvos coma "grupo abandonado á súa sorte".
On The Spur of the Moment é xa o noveno álbum desta banda que pouco a pouco iba facéndose un oco no panorama de Power Metal europeo pero que nos últimos 5 anos experimentou unha baixada moi considerable na calidade dos seus traballos. Dáme moita pena, porque considerábaos sempre coma unha banda interesante, con creatividade á hora de facer riffs e estribillos, e cunha gran voz, pero neste último intento dos germanos sólo me poido quedar con eso último. E xa case nin eso, porque os dez temas de On the Spur of the Moment son como unha versión mala dos propios Brainstorm, cun traballo instrumentístico demasiado parecido a anteriores traballos pero sen ningún tipo de chispa, como pasaba nos 2 anteriores, idem para as melodías vocales, que aportan uns dos estribillos máis grises da historia da banda -véxase Dark Life, Temple of Stone, Where Your Actions Lead You To Live-. O único salvable é a producción, pero eu non son dos que consumen música polo ben que sona e polo lugar onde está grabado (xa vín a máis de un nesta rexión para o cal o sonido e as pelas invertidas nel era algo esencial...).
Plano, sin emotividade. No umbral da morte compositiva. 2/10