Se alguén sabe algo máis.... porqueeeeee???
http://www.alternavigo.com/
domingo, abril 11, 2010
lunes, abril 05, 2010
Surprises 2009: The Few Against Many - Sot
Band: The Few Against Many
Album: Sot (first album)
Genre: Death Metal / Melodic Death Metal
Country: Sweden
"Sot" was recorded in the mighty Panic-Room studios, together with production-oracle Tomas "Plec" Johansson and features lyrical contribution from Mikael Stanne (Dark Tranquility) and Jonas Renkse (Katatonia, Bloodbath). Cover artwork was done by no other than acclaimed artist Dan Seagrave (Morbid Angel, Entombed, Dismember, Suffocation, etc)l!
The Few Against Many is the strange name of the "gothenburg-stars band" formed by Christian Älvestam (ex-Scar Symmetry among others) as vocals and rythm guitar, Patrik Gardberg (from the extinguished Divinefire) as lead guitar, Anders Edlund (from Angel Blake) as bassplayer, Pär Johansson (from the extinguished The Duskfall) as backing vocals and drummer Jani Stefanovic (Am I Blood, Divinefire, Miseration among others). Their music could be a mix between all the previous bands of the members, but with an even better result than most of their releases. The first time I played the cd I thought it would be another metalcore band for some reason (maybe that strange name?) but the blastbeat in the beginning of the album and those choirs and orchestral stuff that showed just for 2 seconds made me to think about a kind of progressive melodeath or something like that.
So yes, many songs have an orchestral touch, but it is very few and just serves to stand out in some concrete parts the riffs, as the ocasional and short boombastic choirs.
Alvestam is doing a great vocal job, and surprisingly he is not singing with clean voice in any moment.
Riffs and songs are catchy, with brutal moments and melodic as well. Keyboards are used ocasionally and production is great. A great pleasure for all the progressive melodeath fans.
The Few Against Many is the strange name of the "gothenburg-stars band" formed by Christian Älvestam (ex-Scar Symmetry among others) as vocals and rythm guitar, Patrik Gardberg (from the extinguished Divinefire) as lead guitar, Anders Edlund (from Angel Blake) as bassplayer, Pär Johansson (from the extinguished The Duskfall) as backing vocals and drummer Jani Stefanovic (Am I Blood, Divinefire, Miseration among others). Their music could be a mix between all the previous bands of the members, but with an even better result than most of their releases. The first time I played the cd I thought it would be another metalcore band for some reason (maybe that strange name?) but the blastbeat in the beginning of the album and those choirs and orchestral stuff that showed just for 2 seconds made me to think about a kind of progressive melodeath or something like that.
So yes, many songs have an orchestral touch, but it is very few and just serves to stand out in some concrete parts the riffs, as the ocasional and short boombastic choirs.
Alvestam is doing a great vocal job, and surprisingly he is not singing with clean voice in any moment.
Riffs and songs are catchy, with brutal moments and melodic as well. Keyboards are used ocasionally and production is great. A great pleasure for all the progressive melodeath fans.
http://www.myspace.com/thefewagainstmany
1. Hädanfärd / 02:30
2. Bränd Mark / 05:38
3. Blod / 04:02
4. Skapelsens Sorti / 03:00
5. Sot / 06:41
6. Abider / 03:22
7. Heresi / 04:35
8. One with the Shadow / 06:13
Total playing time 36:01
Here
The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!
miércoles, marzo 24, 2010
Diario dun vi-king I - Os comenzos, Pt. 1:Os 80
Sempre pensei que o xusto é empezar por un principio, redundando na redundancia, así que aquí vai un pequeno resumen da historia musical-vital de Enlil aka Enuma Elis aka enumaelis aka Diego para os que trebellaron conmigo desde outros medios non interneteriles, antes de empezar co caderno de bitácora actual (en 3ª persona é máis molón, así que non me digades nada sobre elo eh? XD)
1-Os nomes usados poden ser reales ou realistas ou todo o contrario.
2-Todo parecido coa realidade pode ser outra cousa.
Nun frío inverno de fai xa anos, creo que máis dos que parecen polo que dí algunha xente, Enlil nace, e nace xa fastidiando, arruinándolle o fin de ano á familia, como debe ser. Nunha infancia feliz, o pequeno cativo crece, gracias ó primoxénito, con moreas de cintas TDK e Sony que se enchían e re-enchían a base de cancións en programas de radio e a amigos que de vez en cando se pasaban e traían as súas propias TDKs co celo superposto. Ainda así, que non se escandalice o Mamoncín, que de vez en cando, entre os caixós das nosas mesillas se escondían orixinales, entre os primeiros, recordo especialmente un casette de La Orquesta Mondragón, outro chamado "Hero Hero" de Judas Priest, algunha da SuperPop cos maiores éxitos do ano ochentaepico entre os que figuraban estrellas coma Frankie Goes To Hollywood, Roxette, Pet Shop Boys ou Samantha Fox, algo de Stryper e unha de Iván, gran estrella ochentera ó nivel do que pode ser hoxe en día Bustoamante, David de Manía ou Bebe (...que Bebe). Xa daquela o destino iba forxando a mistura de estilos no subconsciente do cativo Enlil.
Ah qué tempos...
... pero progresivamente, o caixón da mesilla foise enchendo con máis e máis pirateo casettero dos clásicos Maiden, Accept, Mötley Crue, Europe, Metallicas e demáis, así o pequeno rapás foise forxando coma un joven padawan del metaleo en toda regla; deixándose unha crin decente cando a mamá o deixaba ou se olvidaba de levalo á peluquera... e escribindo a lápiz e con letras de espadas y metal nos pupitres de 2º de EGB "Heavy Metal".
Ah, pero non toda a infancia foi alegría na vida do padawan metalero, sempre houbo momentos malos, coma aquela vez...
...bueno, aquela vez !Zas! en toda la boca! tamén foi un momento malo, pero refírome a algo máis espiritualtaltal....
...un bon día e gracias ó diseño nunha libreta de bolsillo cuadriculada, o primoxénito da familia debuxou dúas carátulas infernales e inmortales da historia guitarrera: "Piece of Mind" e "The Number of the Beast", para que a nai os fora buscar nunha das súas ocasionales visitas á cidade da Coruña. Gracias ós logrados diseños, o dependiente da tienda de roupa e accesorios rockeros adivinou correctamente as camisetas... pero non tanto as tallas...
O pequeno metaleiro xa estaba fachendeando na escuela ante os seus amigos da gran sudadera del metaaaaaaal que iba traer ó seguinte día, cando... non era que fose grande o envoltorio, senón que era posible que con él posto se parecese máis ó cavernicola de Pier Nodoyuna con J'Hayber que outra cousa.
Triste e vilipendiado, o pequeno padawan non puido vestir aquela "Piece Of Metalmind" e sufreu con lágrimas de acero tal avatar do destino mentres oía "Here comes the Tears" de Judas Priest (posiblemente a peor canción da súa historia, non me extraña que lle chamaran así).
Unha vez que o estirón chegou, xa non se puido facer nada, a camiseta xa fora usada e usada unha e outra vez pola outra alma del metal da casa, que supoño que non se puido resistir a levar tal obra de arte que ninguén usaba.
Ah!.. os camiños do metal...
O fluír do rock pesado xa era un feito na súa vida, e mentres os seus conxéneres empezaban a descubrir o mundo da música gracias a outros grandes papanatas como Chimo Papayo, Mecagono.. e as corrientes dun tal Bacallau empezaban a aflorar ante as hombreras, Enlil dedicábase a silbar "They Want War", "Looks That Kill" e "Invaders" (por decir unha calquera de IM) mentres andaba polo patio do colexio.
Ainda son frescas as lembranzas daqueles primeiros anos sentado na parte de atrás no autobús "cos maiores e malutos", observando cómo se disputaban coas rapazas qué cinta de casette se debía de poñer no autobús: se Ozzy ou Mecagono, se Megadeth ou Mecagono, se Bon Jovi ou Mecagono... mecagonomecano!!
Esas batallas cambiaron drásticamente co tempo cando, ó igual que o heavy metal baixouse do triunfo dos 80 para deixar paso a uns anos escuros, os "malutos e maiores" foron deixando o colexio e por tanto o autobús (a vida ten unhas ironías do carallo). Os anos escuros proseguiron equivalentemente no día a día da poboación transportada ó colexio, que medraron ante a infumabilidade de Antonio Floresssh JOhBK e Camella, unha das grandes lacras da historia musical española que se introduciu nas mentes dos que posteriormente, e xa no siglo XXI, se deron a coñecer coma os futuribles... Nininis (nin estudian, nin traballan, nin oíron música heterogénea na súa vida, sólo o que lles metían polos ollos, e que crían e cren que polo feito de oír U2, Bisbal e Dance o fin de semana, teñen un amplio espectro de gustos). Non vou ser eu! ... quen diga que houbera relación entre os anos escuros dos principios dos 90 e a posterior debacle cultural musical de próximas xeneracións en España ... soamente o deixarei caer...
...un exemplo do que este pequeno ser con sangre alta en ferro tivo que soportar durante un par de horas de bus por día (a reseñar a monotemática do 90% das cancións, nas cales nas letras, que chegou un momento que se quedaban grabadas a fuego de tanta repetición, se reiteraban unha e outra vez as ideas "sufrir", "te arrepentirás", "te veo pasar", "él no te quiere"... aderezado con eses horribles teclados de cabra, ese aire a Azucar Moreno... e aquelas voces que por veces instaban a meter a cabeza debaixo do asiento):
Enlil mesmo tivo momentos de oscurantismo; o principio dos 90 non auguraron nada bon. Os grupos de speed metal alemán e da NWOBHM empezaron a desaparecer das revistas, Rockopop, Plastic e Clip Clap Video convertíronse en historia, Bruce Dickinson deixaba Maiden, Judas Priest quedouse na estacada, Kiske renegaba do metaaaaal e Hansen íbase de Helloween,...
Un novo estilo vendido pola mass-media norteamericana empezou a convencer ós novos: o Rock non é só diversión, nenas e pasalo ben... ahora os novos rockeros teñen conflictos personales, fan música máis insulsa e "escura" e non hai lugar a tanta distorsión, virtuosismos, nin pataditas ó aire... adiós ós cardaos, mallas e tachas y cuero, e bienvenidos ás camisas de leñador, aspecto descuidado, caras tristeiras, pesimismo existencial e primeiras marcas comercializando o "agrungeamento" de América, cousa que non pasara anteriormente co rock nin o metal.
O grunge... uns emos primigenios? tal vez... eu máis ben diría "unha etapa de moda da que habería que pasar páxina rápidamente"
Ajeno a todo esta moda, Enlil continuaba a oír os clásicos ochenteros, xa que non se podía con ningunha outra cousa nese comenzo de década.
Supostamente, estas son as 10 mellores bandas de grunge según os fans, posiblemente coas súas mellores cancións tamén (...) e pensar que a maioría dos metaleiros da época pasaron a oír esto...
Pasemos tema...
Tal vez o primeiro signo de paganismo na vida do futuro tunante chegou cando, ó contrario que a maioría de pijolas dos seus conocidos que facían a comunión vestidos de marineritos por seus pais (cousa que nunca entenderei, porqué mariñeiro e non bombeiro ou guardia civil?), Enlil, ainda que non por decisión propia, pero debidamente acertada, vestiuse co traxe rexional galaico. Magna honra posterior, sen dúbida.
Algo se empezaba a cocer xa...
1-Os nomes usados poden ser reales ou realistas ou todo o contrario.
2-Todo parecido coa realidade pode ser outra cousa.
Nun frío inverno de fai xa anos, creo que máis dos que parecen polo que dí algunha xente, Enlil nace, e nace xa fastidiando, arruinándolle o fin de ano á familia, como debe ser. Nunha infancia feliz, o pequeno cativo crece, gracias ó primoxénito, con moreas de cintas TDK e Sony que se enchían e re-enchían a base de cancións en programas de radio e a amigos que de vez en cando se pasaban e traían as súas propias TDKs co celo superposto. Ainda así, que non se escandalice o Mamoncín, que de vez en cando, entre os caixós das nosas mesillas se escondían orixinales, entre os primeiros, recordo especialmente un casette de La Orquesta Mondragón, outro chamado "Hero Hero" de Judas Priest, algunha da SuperPop cos maiores éxitos do ano ochentaepico entre os que figuraban estrellas coma Frankie Goes To Hollywood, Roxette, Pet Shop Boys ou Samantha Fox, algo de Stryper e unha de Iván, gran estrella ochentera ó nivel do que pode ser hoxe en día Bustoamante, David de Manía ou Bebe (...que Bebe). Xa daquela o destino iba forxando a mistura de estilos no subconsciente do cativo Enlil.
Ah qué tempos...
... pero progresivamente, o caixón da mesilla foise enchendo con máis e máis pirateo casettero dos clásicos Maiden, Accept, Mötley Crue, Europe, Metallicas e demáis, así o pequeno rapás foise forxando coma un joven padawan del metaleo en toda regla; deixándose unha crin decente cando a mamá o deixaba ou se olvidaba de levalo á peluquera... e escribindo a lápiz e con letras de espadas y metal nos pupitres de 2º de EGB "Heavy Metal".
Ah, pero non toda a infancia foi alegría na vida do padawan metalero, sempre houbo momentos malos, coma aquela vez...
...un bon día e gracias ó diseño nunha libreta de bolsillo cuadriculada, o primoxénito da familia debuxou dúas carátulas infernales e inmortales da historia guitarrera: "Piece of Mind" e "The Number of the Beast", para que a nai os fora buscar nunha das súas ocasionales visitas á cidade da Coruña. Gracias ós logrados diseños, o dependiente da tienda de roupa e accesorios rockeros adivinou correctamente as camisetas... pero non tanto as tallas...
O pequeno metaleiro xa estaba fachendeando na escuela ante os seus amigos da gran sudadera del metaaaaaaal que iba traer ó seguinte día, cando... non era que fose grande o envoltorio, senón que era posible que con él posto se parecese máis ó cavernicola de Pier Nodoyuna con J'Hayber que outra cousa.
Unha vez que o estirón chegou, xa non se puido facer nada, a camiseta xa fora usada e usada unha e outra vez pola outra alma del metal da casa, que supoño que non se puido resistir a levar tal obra de arte que ninguén usaba.
Ah!.. os camiños do metal...
O fluír do rock pesado xa era un feito na súa vida, e mentres os seus conxéneres empezaban a descubrir o mundo da música gracias a outros grandes papanatas como Chimo Papayo, Mecagono.. e as corrientes dun tal Bacallau empezaban a aflorar ante as hombreras, Enlil dedicábase a silbar "They Want War", "Looks That Kill" e "Invaders" (por decir unha calquera de IM) mentres andaba polo patio do colexio.
Ainda son frescas as lembranzas daqueles primeiros anos sentado na parte de atrás no autobús "cos maiores e malutos", observando cómo se disputaban coas rapazas qué cinta de casette se debía de poñer no autobús: se Ozzy ou Mecagono, se Megadeth ou Mecagono, se Bon Jovi ou Mecagono... mecagonomecano!!
Esas batallas cambiaron drásticamente co tempo cando, ó igual que o heavy metal baixouse do triunfo dos 80 para deixar paso a uns anos escuros, os "malutos e maiores" foron deixando o colexio e por tanto o autobús (a vida ten unhas ironías do carallo). Os anos escuros proseguiron equivalentemente no día a día da poboación transportada ó colexio, que medraron ante a infumabilidade de Antonio Floresssh JOhBK e Camella, unha das grandes lacras da historia musical española que se introduciu nas mentes dos que posteriormente, e xa no siglo XXI, se deron a coñecer coma os futuribles... Nininis (nin estudian, nin traballan, nin oíron música heterogénea na súa vida, sólo o que lles metían polos ollos, e que crían e cren que polo feito de oír U2, Bisbal e Dance o fin de semana, teñen un amplio espectro de gustos). Non vou ser eu! ... quen diga que houbera relación entre os anos escuros dos principios dos 90 e a posterior debacle cultural musical de próximas xeneracións en España ... soamente o deixarei caer...
...un exemplo do que este pequeno ser con sangre alta en ferro tivo que soportar durante un par de horas de bus por día (a reseñar a monotemática do 90% das cancións, nas cales nas letras, que chegou un momento que se quedaban grabadas a fuego de tanta repetición, se reiteraban unha e outra vez as ideas "sufrir", "te arrepentirás", "te veo pasar", "él no te quiere"... aderezado con eses horribles teclados de cabra, ese aire a Azucar Moreno... e aquelas voces que por veces instaban a meter a cabeza debaixo do asiento):
Enlil mesmo tivo momentos de oscurantismo; o principio dos 90 non auguraron nada bon. Os grupos de speed metal alemán e da NWOBHM empezaron a desaparecer das revistas, Rockopop, Plastic e Clip Clap Video convertíronse en historia, Bruce Dickinson deixaba Maiden, Judas Priest quedouse na estacada, Kiske renegaba do metaaaaal e Hansen íbase de Helloween,...
Un novo estilo vendido pola mass-media norteamericana empezou a convencer ós novos: o Rock non é só diversión, nenas e pasalo ben... ahora os novos rockeros teñen conflictos personales, fan música máis insulsa e "escura" e non hai lugar a tanta distorsión, virtuosismos, nin pataditas ó aire... adiós ós cardaos, mallas e tachas y cuero, e bienvenidos ás camisas de leñador, aspecto descuidado, caras tristeiras, pesimismo existencial e primeiras marcas comercializando o "agrungeamento" de América, cousa que non pasara anteriormente co rock nin o metal.
Supostamente, estas son as 10 mellores bandas de grunge según os fans, posiblemente coas súas mellores cancións tamén (...) e pensar que a maioría dos metaleiros da época pasaron a oír esto...
Pasemos tema...
Tal vez o primeiro signo de paganismo na vida do futuro tunante chegou cando, ó contrario que a maioría de pijolas dos seus conocidos que facían a comunión vestidos de marineritos por seus pais (cousa que nunca entenderei, porqué mariñeiro e non bombeiro ou guardia civil?), Enlil, ainda que non por decisión propia, pero debidamente acertada, vestiuse co traxe rexional galaico. Magna honra posterior, sen dúbida.
Algo se empezaba a cocer xa...
Pt. 2 próximamente...
lunes, marzo 22, 2010
Diario dun vi-king 0
Teño montonazo de ideas na cabeza para escribir, incluso deixei algunha abandonada polo camiño que sempre penso en retomar pero que non me dou posto. Unha delas era esta, de tomar os meus proxectos musicales e facer con eles unha especie de "diario" sobre as progresións que vou facendo. Por outro lado, como vistes a maioría, deixei un pouco de lado o msn e agora estou deixando de lado bastante o facebook con respecto ós inicios. Sigo tendo algunha especie de fobia a estas cousas de que moita xente veña tipo cotilla a ver qué faigo ou no XD Así que o que sempre quixen foi volcarme masivamente neste blog e depositar nel un pouco de todo, o que faigo ou non e as miñas chorradas, pero sempre baixo o meu control. Co do meu control refírome a cousas coma o de etiquetar fotos ou que alguén me escriba no "muro" cousas que a outros nin lles vén nin lles vai. Sei incluso de algún amigo que, pensando que no facebook estaba "seguro" de miradas aviesas e tiña a súa pequena parcela de privacidade, chegoulle unha petición da súa moza que se rexistrou co único motivo de ver qué fai e con quén é amigo etc.
Teño que admitir que incluso durante un tempo estiven pensando si borrarme do chisme ese chamado facebook, pero bueno, entendo que é a única forma que teño para ter un contacto rápido, ainda que sexa mínimo con xente que de outra forma non sabería dela, nin eles de mín.
O do messenger é un tanto diferente, digamos que tiven unha época que cada vez que o acendía eran 10 ventanas de súbito e todos a preguntarme cousas. O peor é que ainda encima era normalmente de xente coa que non teño excesivo trato... e agobioume moito. Estiven moito tempo sen acendelo, e finalmente acabei descubrindo a opción "bloquear", coa que estiven tranquilo por un tempo cando quería falar pausadamente sólo con unha ou dúas personas, cousa que non puiden facer por meses. Ainda así, o do msn creoume un trauma e pasei de acendelo máis, sólo para urxencias ou momentos esporádicos. Sintoo pola xente que algunha vez esperou ou espera que poida falar conmigo ahí. Prefiro que me enviedes un mail, sinceramente, ou un mail dicindome que necesita falar conmigo por ahí, ou senón outra opción é a de deixarme algún comentario por aquí, cousa que xa poucos fan XD
En fin, todo esto viña.. ah si! a partir de agora vou empezar a publicar as novas dos proyectos musicales neste apartado do blog. Próximos apartados virán próximamente tamén, espero. Estiven dudando entre o inglish e o gallego, pero creo que vou incidir neste último para esta sección, ó igual que a maioría das cousas de temática "personal".
Próximamente a primeira entrega :)
Teño que admitir que incluso durante un tempo estiven pensando si borrarme do chisme ese chamado facebook, pero bueno, entendo que é a única forma que teño para ter un contacto rápido, ainda que sexa mínimo con xente que de outra forma non sabería dela, nin eles de mín.
O do messenger é un tanto diferente, digamos que tiven unha época que cada vez que o acendía eran 10 ventanas de súbito e todos a preguntarme cousas. O peor é que ainda encima era normalmente de xente coa que non teño excesivo trato... e agobioume moito. Estiven moito tempo sen acendelo, e finalmente acabei descubrindo a opción "bloquear", coa que estiven tranquilo por un tempo cando quería falar pausadamente sólo con unha ou dúas personas, cousa que non puiden facer por meses. Ainda así, o do msn creoume un trauma e pasei de acendelo máis, sólo para urxencias ou momentos esporádicos. Sintoo pola xente que algunha vez esperou ou espera que poida falar conmigo ahí. Prefiro que me enviedes un mail, sinceramente, ou un mail dicindome que necesita falar conmigo por ahí, ou senón outra opción é a de deixarme algún comentario por aquí, cousa que xa poucos fan XD
En fin, todo esto viña.. ah si! a partir de agora vou empezar a publicar as novas dos proyectos musicales neste apartado do blog. Próximos apartados virán próximamente tamén, espero. Estiven dudando entre o inglish e o gallego, pero creo que vou incidir neste último para esta sección, ó igual que a maioría das cousas de temática "personal".
Próximamente a primeira entrega :)
sábado, marzo 20, 2010
Tim Burton compra os dereitos da novela "Abraham Lincoln: Vampire Hunter"
... e logo a xente rise de que haxa unha peli que se chame "Jesucristo Cazavampiros"...
Pois sí, "Abraham Lincoln: Vampire Hunter" foi inventado fai non moito polo escritor Seth Grahame-Smith, autor tamén da novela "Orgullo, Prejuicio y Zombies" (Pride and prejudice and zombies), versión en clave zombie, terror e humor negro da romántica "Orgullo y prejuicio". Dita obra foi tomada por Natalie Portman, que protagonizará e producirá a súa versión cinematográfica próximamente.
Pois ben, o escritor en cuestión puxo á venta fará como 2 semanas a súa última novela sobre un Abraham Lincoln, que aparte de liderar a guerra de Secesión americana, dedícase a matar vampiros.
Todo ocorre por vinganza, cando de novo, un ente das sombras de colmillos afilados mata á súa nai. O joven Lincoln iniciará unha vida de vinganza sobre os vampiros que sorpresivamente o levará á Casa Blanca.
Desquiciado e delirante, non?
Pois a idea foi collida esta vez por Tim Burton, que se aliará por segunda vez logo de "9" con Timur Bekmambetov e levarán ó cine a versión da bizarra novela.
Dícese que un dos factores que atraeu o interés para levar á gran pantalla a novela foi este trailer do libro (últimamente xa se fan trailers pa todo...)
E agora dígome eu.. e qué será o próximo?
Napoleón contra los aliens?
El Diario Zombie de Anna Frank?
Bush el Cimmeriano?
Julio César Vs El Ejército de los Orcos?
Mellor aínda sería si os directores españoles tiveran estas ideas con figuras patrias históricas...
¿cómo sería si Médem dirixira por exemplo Daredevil de Tormes?
¿ou Trueba Juan Carlos I, rey de los Hunos?
¿ou Almodóvar Drácula Vs El Conde Duque de Olivares?
¿e Juan Diego Botto facendo de Dante con dirección de Fernando de León? Por dios eso sí que sería ciencia ficción e non o do doutor Who (falo de ver ó Botto actuando e ó de León facendo algo que non sexa un drama social soporífero tamén XD)
¿e Chiquito facendo de vampiro? Aih no que esto xa se fixo...
En fin... chegamos a un punto que...
Pois sí, "Abraham Lincoln: Vampire Hunter" foi inventado fai non moito polo escritor Seth Grahame-Smith, autor tamén da novela "Orgullo, Prejuicio y Zombies" (Pride and prejudice and zombies), versión en clave zombie, terror e humor negro da romántica "Orgullo y prejuicio". Dita obra foi tomada por Natalie Portman, que protagonizará e producirá a súa versión cinematográfica próximamente.
Todo ocorre por vinganza, cando de novo, un ente das sombras de colmillos afilados mata á súa nai. O joven Lincoln iniciará unha vida de vinganza sobre os vampiros que sorpresivamente o levará á Casa Blanca.
Pois a idea foi collida esta vez por Tim Burton, que se aliará por segunda vez logo de "9" con Timur Bekmambetov e levarán ó cine a versión da bizarra novela.
Dícese que un dos factores que atraeu o interés para levar á gran pantalla a novela foi este trailer do libro (últimamente xa se fan trailers pa todo...)
E agora dígome eu.. e qué será o próximo?
Napoleón contra los aliens?
El Diario Zombie de Anna Frank?
Bush el Cimmeriano?
Julio César Vs El Ejército de los Orcos?
Mellor aínda sería si os directores españoles tiveran estas ideas con figuras patrias históricas...
¿cómo sería si Médem dirixira por exemplo Daredevil de Tormes?
¿ou Trueba Juan Carlos I, rey de los Hunos?
¿ou Almodóvar Drácula Vs El Conde Duque de Olivares?
¿e Juan Diego Botto facendo de Dante con dirección de Fernando de León? Por dios eso sí que sería ciencia ficción e non o do doutor Who (falo de ver ó Botto actuando e ó de León facendo algo que non sexa un drama social soporífero tamén XD)
¿e Chiquito facendo de vampiro? Aih no que esto xa se fixo...
En fin... chegamos a un punto que...
martes, marzo 16, 2010
Surprises 2009: Strandhogg - Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis)
Band: Strandhogg
Album: Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis) (first album)
Genre: Black Metal
Country: Poland
Debut full-length album from the most relentless black metal band to emerge lately from depths of Poland’s underground – STRANDHOGG. Grim, hypnotic, cavernous and extremely violent in execution, “Ritualistic Plague (Evangelical Death Apotheosis” consists of eight death worshipping hymns of fear, death, suffering, pain and impenetrable black... Black Metal. Unrelenting violence, hatred, and contempt for the living world. The idea of STRANDHOGG is reality without hope, where all living beings co-exist with the Dead. The only strength and law is Death. Only Death Is Real! Through the theory of phantom's curse and mutilation mind fanaticism STRANDHOGG is neither religious nor political band. STRANDHOGG is pure orthodox Death worshipping cadaveric congregation.
You can feel an evil aura while you are listening to "Ritualistic Plague", that evil aura that should be present in any proper black metal release. Strandhogg riffs are cold, dark, raw, enfolding, with great blastbeats that could recall to the best times of Marduk, 1349 or Gorgoroth.
A release that every black metal fan should check, and a band to keep on following.
You can feel an evil aura while you are listening to "Ritualistic Plague", that evil aura that should be present in any proper black metal release. Strandhogg riffs are cold, dark, raw, enfolding, with great blastbeats that could recall to the best times of Marduk, 1349 or Gorgoroth.
A release that every black metal fan should check, and a band to keep on following.
http://myspace.com/strandhoggofficial
1. Prophecy of World Funeral / 03:19
2. Strandhogg (Canonized Contempt) / 03:32
3. Deathworshippers (Ritualistic Plague) / 04:18
4. Devotion to Blood and Lust / 05:09
5. Coronation of the New God / 06:11
6. Pure Annihilation / 01:33
7. Profanated Blasphemy / 03:50
8. Mortuus Evangelium / 09:36
Total playing time 37:28
Here
1. Prophecy of World Funeral / 03:19
2. Strandhogg (Canonized Contempt) / 03:32
3. Deathworshippers (Ritualistic Plague) / 04:18
4. Devotion to Blood and Lust / 05:09
5. Coronation of the New God / 06:11
6. Pure Annihilation / 01:33
7. Profanated Blasphemy / 03:50
8. Mortuus Evangelium / 09:36
Total playing time 37:28
Here
The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!
lunes, marzo 15, 2010
Surprises 2009: Debbie Ray - Artificial Misery
Album: Artificial Misery (first album)
Genre: Hard Rock
Country: Sweden
DEBBIE RAY is a hard rock machine which developed after 2 band's break up's. DEBBIE RAY formed in Herrljunga, near Gothenburg, Sweden in 2005. All though DEBBIE RAY is a pretty new face on the swedish rock-scene the boys have delivered rock and roll music in various constillations for over 10 years.
The band members are all born and raised in the hard rock era from late 80's and early 90's which has truly influed the band to take this sort of music to a new level in the new decade of decadence. Even though the boys like to call it rock n roll, their music could best be described as heavy sleaze rock.
DEBBIE RAY is only in it for the show! The energy of a stage show is what the boys in the band live for. ADRENALINE-PUMPIN-ENERGY-ROCK which we guess even your mom would find amusing! DEBBIE RAY play for the headbangers in front of stage, the Motörhead fan who doesn't seem to give a damn in the bar and the girls at the dance floor dressed up for their big night.
Now they're back, more jammed than ever to down that deal and play shows for you again. The original and still excisting line-up consists of REINE (vocs, git), ANDY (git), MANX (bass) and H-CAN (drums). "ARTIFICIAL MISERY" is the first studio album from this band and will hit the stores in the US by the end of October. (you can get the cd from this site).
The story behind Artificial Misery you can read in the lyrics. It's a true story about the modern western society. Right now DEBBIE RAY is booking shows and writing songs for their second studio album.
The band members are all born and raised in the hard rock era from late 80's and early 90's which has truly influed the band to take this sort of music to a new level in the new decade of decadence. Even though the boys like to call it rock n roll, their music could best be described as heavy sleaze rock.
DEBBIE RAY is only in it for the show! The energy of a stage show is what the boys in the band live for. ADRENALINE-PUMPIN-ENERGY-ROCK which we guess even your mom would find amusing! DEBBIE RAY play for the headbangers in front of stage, the Motörhead fan who doesn't seem to give a damn in the bar and the girls at the dance floor dressed up for their big night.
Now they're back, more jammed than ever to down that deal and play shows for you again. The original and still excisting line-up consists of REINE (vocs, git), ANDY (git), MANX (bass) and H-CAN (drums). "ARTIFICIAL MISERY" is the first studio album from this band and will hit the stores in the US by the end of October. (you can get the cd from this site).
The story behind Artificial Misery you can read in the lyrics. It's a true story about the modern western society. Right now DEBBIE RAY is booking shows and writing songs for their second studio album.
Swedish rock was always well-known and they have had great bands and lastly seems to be very popular in the scandinavian country. Seems it is not unusual that swedish people have good music culture and rock culture in special. This is something quite difficult to see in latin countries like mine.
Debbie Ray is a young band that comes from the split of 2 others and they play a quite decent rock-hard rock with lots of 80's hard rock and hair metal influences. Maybe the first band that came to my mind was Motley Crue, Warrior Soul or the first Skid Row. Their songs are catchy, easy-listening, and the album starts with three shots that bang your brain with great refrains.
A must listen if you like 80's Hard Rock.
Debbie Ray is a young band that comes from the split of 2 others and they play a quite decent rock-hard rock with lots of 80's hard rock and hair metal influences. Maybe the first band that came to my mind was Motley Crue, Warrior Soul or the first Skid Row. Their songs are catchy, easy-listening, and the album starts with three shots that bang your brain with great refrains.
A must listen if you like 80's Hard Rock.
http://www.myspace.com/debbieray1
01. Laddicted / 2:52
02. Dirty Darling / 3:42
03. Nightmare In The Makin' / 4:00
04. Artificial Misery / 3:00
05. Primetime Primadonna / 3:26
06. Stars Ain't Much Of A Light / 3:44
07. Someone To Blame / 3:54
08. Down With The Flow / 4:12
09. Bullshit Firezone / 3:03
10. Kill Your Darlings / 3:30
11. Stand N Fight / 3:07
12. Road Dog Souls / 4:11
Total playing time: 42:41
Here
The link provided serves just as promotional source. The aim is letting know rookie, new or unknown bands with few resources that try to expand their music. Buy the originals if you like them! Help good bands to grow!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)