Política + Death Metal

Se me preguntan onde podería pasar esto de xuntar política con metal extremo, seguramente diría Noruega ou algún país escandinavo, e ainda así nunca adivinaría que estaría feito desta maneira.
Polonia... salvo a superestrella do Rock na que se converteu Nergal, non me tiña tanta pinta de estar tan influenciada polo Metal... pero xa vemos que ata na política hai quen pensou en meter uns bos riffs e dobles bombos XD

Pois a noticia é que o candidato dun partido polaco, decideu expandir a súa mensaxe coa seguinte guisa:

Hai quen dí por ahí que ten máis potencial que o último de Morbid Angel... non serei eu quen diga que no XD
Quén nos dera ós españoles ter a Rajoy ou Rubalcaba mandando uns bos guturales coas súas políticas e eslogans... entón sí que habería chicha na campaña electoral!

Jedrzej Wijas, a candidate for parliament in Poland who is with the Democratic Left Alliance (SLD), has recorded a video ad with several local death metal musicians (including members of MORTAL GOD), "starring" as the group's lead vocalist. The clip, which was made available via Wijas' official Facebook profile, is a 46-second take on his views on secularity of the state and freedom of beliefs.

The lyrics are as follows:

"End of the useless talking,
Enough of the stupid wars,
Secular government,
Dignified life,
Freedom,
Is my goal,
Vote wisely"

"During the election campaign, there are always spots being released where politicians are trying to show that politics is a fun, enjoyable process that is set to the political rhythm of disco music. In my spot I'm talking about serious issues that are important to me and do not sing that SLD is the best," he explained in an interview with TVN24.pl. He added, "I am trying to wake people up with this intense message."

According to Wijas, he decided to make this type of commercial because he enjoys listening to heavy metal. "I love this kind of music, I'm a fan," he said.

Fuente

Microreviews Septembro'11 - IV

Chthonic - 高砂軍 / Takasago Army (2011)
Epic Melodic Black Metal
Myspace
É realmente raro que un grupo taiwanés fora fichado por unha compañía europea coma é a finesa Spinefarm, pero éstes viron o potencial dos traballos pasados dos asiáticos e foron correndo para adoptalos en Mirror of Retribution, un discazo onde Chthonic deixaba claro o seu bon facer no que algún que outro empezou a definir (bastante erróneamente) coma os "Cradle of Filth chinos". Tal vez a única similitude sexa a voz, pero polo resto, temos un Black-Death Metal moi melódico, de temática folklórica nacional, e onde hai pasaxes totalmente épicos e case que ambientales que acompañan uns riffs de Black-Melodeath de corte europeo que non son algo precisamente impresionante, pero que os transforman nalgo totalmente novo. Chthonic danlle unha volta de tuerca ó que conocemos normalmente coma Metal Extremo ó introducir melodías folk autóctonas feitas por instrumentos folk autóctonos e atmósferas bastante épicas sen sonar exactamente a BSO. Unha aposta orixinal e que calquera que guste do Black extremo creativo e con melodía debería de escoitar.
¿É mellor que Mirror of Retribution? Buff cuestión complicada, ambos son grandes discos, pero se vos gustou ese, en teoría disfrutaredes con éste.
Onde as etiquetas empezan a sobrar... 9/10

Khaos Aeon - Exitus (2011)
Black Metal
Myspace
Exitus é o primeiro álbum do dúo germano Khaos Aeon logo de 5 anos de existencia. O que plasman Khaos Aeon é desde logo un gusto evidente polo Black-Death nórdico de mediados dos 90, especialmente por uns xenios coma Dissection, ainda que Khaos Aeon leva ese estilo por uns derroteiros moito máis crudos e menos melódicos, o cal se agradece, porque cuns Thulcandra chegan. Ademáis de Dissection, penso que na súa xuventude, o dúo debeu de oír tamén bastante dos primeiros Hypocrisy, e, ainda que a súa música tampouco chega a ser tan épica coma ningún dos dous grupos, o disco que se curraron está ben e ten os seus momentos. Tal vez o único achacable sexa certa linealidade e que non haxa cancións coas que un rememore ó grupo posteriormente; máis ben o que se recorda é que aquela parte se parecía máis ou menos a ese ou aqueloutro.
Está ben mentres está sonando, logo, quédase un pouco no olvido, ainda así, haberá que seguirlles a pista por se desarrollan un sonido máis propio.
PS: A cover de Frozen demostra que realmente lles gusta o grupo de Nödtveidt XD
Tributo ó Black-Death sueco de entre o 92 e o 95. 6/10

Infinight - Like Puppets (2011)
Power Metal
Myspace

Outro grupo alemán, desta vez facendo Power Metal no estilo de Iced Earth ou Symphorce, e sobre todo, outro dos grupos que tamén hai tempo que viveu o seu momento glorioso coma é Brainstorm. Prácticamente todo me sonou ós seus compatriotas, desde a voz ata a forma de estructurar e compoñer, e o certo é que pode que Like Puppets esteña mellor que Memorial Roots e Downburst, ainda que non é cuestión difícil.
Cancións dunha media superior ós 6 minutos, bon sonido, bon cantante, e, en xeneral decente álbum de Heavy-Power que adolece duns excesivos 71 minutos ós que se lles debe quitar o xa clásico silencio de 8 minutos do último tema de 18 antes dalgo máis de música (neste caso totalmente innecesaria). Hai certa monotonía entre cancións, cousa que tamén deberon copiar de Symphorce ou Brainstorm, e sen estar mal, na miña segunda audición, prodúxome certo cansancio que fixo que non me dera ganas de poñelo outra vez.
Coma outro álbum de Brainstorm. 4/10

Somnolent - Renaissance Unrevealing (2011)
Progressive Doom-Ambient
Myspace
Pareceume moi raro cando fun a Metal-Archives a buscar a portada do álbum, que houbese tanta unanimidade con respecto ó primeiro disco de Somnolent. Todo o mundo os pon a parir, así que supoño que onde o río sona... de todos xeitos, eu fun buscar a portada deste segundo álbum para comentar as miñas vanales impresións sobre él, non o primeiro; álbum que en principio é diferente daquel debut no que parecía que os ucranianos facían Funeral Doom, xa que agora a cousa derivou nun Doom-Sludge con bastantes cambios, sobre todo na parte rítmica, e cuns riffs por veces atmosféricos e por outras bastante intrincados e caóticos. Éstes de vez en cando consiguen chamarte a atención, pero fano dunha maneira moi irregular, na que parece que as cancións non leven a ningún lado e na que este matiz provoca unha falta de interés gradual.
Hai momentos en Renaissance Unrevealing, pero non me atrevería a decir que éstes faigan que merezca a pena todo o álbum.
Cando as ideas están desenfocadas... 3/10

Pÿlon - Armoury Of God (2011)
Doom Metal
Myspace
Pÿlon é unha banda suiza de Doom cristiano con voz limpia da que nunca oíra falar, a pesar de que éste é o seu cuarto álbum e terceiro dunha triloxía que empezaron hai uns anos.
A música componse de riffs tortuosos, densos e lentos, cunha voz clara que recorda ós clásicos do Doom, empezando por Black Sabbath e acabando por Candlemass ou Lake of Tears (In From The Funeral Fields parece sacado do A Crimson Cosmos), pero se unha banda vén definitivamente á mente, eu diría que se trata de Count Raven, en calquera dos apartados musicales de Pÿlon. Pero, sempre mantendo unha distancia con estes refutados nomes, xa que Pÿlon fanse aburridos por ratos, e sobre todo faise un álbum larguísimo, o que deriva en máis aburrimento si cabe. O sonido non é o mellor tampouco, pero non o considero primordial... a hora e pico que dura faise realmente longa, e non é porque a mín me resulten pesados os grupos doom de melodías largas e decadentes. Tal vez tería sido un bon EP se escolleran as mellores cancións.
Aburre a Cristo. 2/10

Absu - Abzu (2011)
Occult Black Metal
Myspace
É extraño que logo dun album autotitulado en 2009, agora os míticos Absu nos veñan cun que se chama case igual ca eles XD pero bueno, cousas de ser oculista, perdón, ocultista.
Cando me puxen co novo dos xenios texanos, foi flipar e menearme na silla co primeiro temazo de Abzu, Earth Ripper; unha bomba sónica, e realmente algo difícil de superar para abrir un disco. Técnica, caña e uns peabzu rifacos impresionantes. Listón que se mantén cunha segunda na que o Black Metal con tintes speed heavy-thrash de Absu se entremezcla con partes de guitarra acústica moi efectivas. Todo apuntaba a que este era o disco do ano, a emoción era máxima, as campanas mesopotámicas, sumerias e cimerias resonaban con furia... pero cara o medio o ardor vaise disipando... Non é que esteña mal, Absu seguen sendo Absu, e a día de hoxe son das mellores e máis orixinales bandas americanas de Metal extremo que hai, e incluso se hai algún momento de flaqueza nun disco deles, probablemente sexa superior ó de moitas outras.
Ainda que Skrying in the Spirit Vision e Ontologically, It Became Time & Space, non son tan boas coma as 2 e incluso 3 primeiras (¿o listón desas será tan alto que me faiga pensar que son cancións que "non están mal"?), a atención tivena posta en qué será esa cousa de case 15 minutos que cerra o disco. E bueno, non estivo mal tampouco, é unha canción intensa e rápida, con numerosos cambios e cunha parte final de 4 minutos de guitarras acústicas que desembocan nun blastbeat bastante caótico.
Sólo 36 minutos con esa "outro" de 4 antoxouseme coma un cerre antes de tempo. Pero de todos xeitos, aquí hai calidade, e sólo por ese principio, que poucos grupos saben facer, mereceu a pena.
Ainda que sexa corto, é Absurdo non gustar de Absu. 8/10

Anthrax - Worship Music (2011)
Groove-Heavy-Thrash Metal
Myspace
Moito se falou da volta de Belladonna en detrimento dun Bush que deu a sensación de ser un pouco ninguneado nos últimos anos. E moito se falou deste disco que en teoría volvería a poñer a Anthrax nos pilares do Thrash Metal mundial, tal vez esa xira cos Big 4 influeu en que Scott Ian quixera meter algo máis do estilo de Anthrax cando Belladonna estaba na banda. Pero aqueles que pensaron que con Belladonna, Anthrax volverían sacar un Spreading The Disease ou Persistence of Time (último disco decente para mín deles) están un pouco equivocados. Anthrax, coa decadencia do Thrash durante os 90 e co empuxe das novas tendencias do Rock coma o Grunge e o Nu-Metal, levaban cunha pájara da que difícilmente saldrían, navegando por terras un pouco raras, pero eso non era cousa do cantante, senón da composición, coma neste Worship Music, no que alternan momentos puramente Thrashers con outros que os acercan máis ó Rock Moderno; e salvo algúns cortes, o disco pasa un pouco sen pena nin gloria, sobre todo na metade e final. A mín recordoume un pouco á historia de Annihilator, que tamén tivo unha pájara similar, facendo cancións irregulares nas que tanto te podías encontrar un riff tremendo (aih Jeff Waters, Jeff Waters) coma un estribillo de banda de Rock USA para quinceañeros.
En resumen, ten un moi bon comenzo, pero a cousa vaise diluíndo co transcurso do disco.
Irregular, pero superior ós últimos, para un bon disco de Thrash recente, mellor oír Ironbound. 6/10

Sarke - Oldarhian (2010)
Black'n Roll
Myspace
Sarke parece ser unha superbanda noruega liderada por Sarke, batería de diversas bandas do underground nórdico coma Khold, Tulus ou Old Man's Child, na que participa xente da talla de Nocturno Culto, Asgeir Mickelson, Cyrus ou Steinar Gundersen, todos eles coñecidos por ser ou teren sido membros de bandas tan refutadas coma Darkthrone, Borknagar, Susperia, Satyricon, ICS Vortex, Dimmu Borgir, Enslavement of Beauty, Vintersorg, etc.
Este tipo de supergrupos rara vez sacan material orixinal e rara vez funcionan ben, pero en Sarke apostaron por sacar algo "diferente", ainda que a fusión entre o Black Metal e o Rock-Punk está sendo moi utilizado por moitas bandas escandinavas. Neste caso, Sarke parece coma un paso máis aló, no que a música contén o sentimento frío do Black Metal pero acercando outro tipo de influencias, facendo variacións de tempo, desde momentos moi lentos ata outros máis cercanos ó Heavy-Punky de Motorhead, e incluíndo ocasionales teclados retro'70s ou incluso piano nunha canción.
Resultoume difícil de encasillar esta música, pero poderíamola emparentar cos últimos traballos de Lake of Tears, en especial o último, máis directo e rockero. A voz de Nocturno Culto tamén é cercana á de Lake of Tears aquí, podendo recordar a un antigo Johan Edlund a ratos.
Véxolle potencial, pero o certo é que non me acabou de enganchar, prefiro o Illwill; ademáis a linealidade vocal de Nocturno Culto ralla un pouco, a veces é coma un Lou Reed con carraspera XD
Rock-Black-Fussion? 5/10

Dream Theater - A Dramatic Turn of Events (2011)
Progressive Metal
Myspace
Antes de poñerme co novo de Dream Theater, heime de mostrar antes coma fan deles de dous discos básicamente coma foron o Images & Words e o Metropolis Part II, así coma dunha maneira máis difusa do resto de discos ata o 2000 e dunha maneira bastante anecdótica durante toda a carreira dos estadounidenses durante o novo milenio. Non sei qué me pasou con esta banda, pero a partir do Metropolis II, as súas composicións como que deixaron de terme gracia, parecéronme máis do mesmo pero peor. Salvando certas cousas, coma un par de cancións do Systematic Chaos e algo do Train of Thought, o resto pasoume moi inadvertido, a verdade.
Recordo tamén o día que os vín en Oporto con Opeth, e despois de ver o peñazo tras peñazo que estaban tocando, rematando a faena cunha canción interminable sobre as torres gemelas, díxenme que nunca máis vería a ese grupo (e non tocaron ni una do I&W! sacrilexio total!! ).
Así que con estas vistas me dispuxen a escoitar o novo, logo de oír algún adianto por ahí que nin me acordo de qué canción era. Pode que fose a primeira "On the Backs of Angels" de feito, que oíndo o resto do disco resulta ser do máis potable que lles oín en anos finalmente, mantendo un espíritu moi na onda dos meus 2 favoritos, e gardando o nivel con "Build Me Up, Break Me Down". ¿Pode que fora o primeiro disco dos post-90 que me gustara de DT?
O camiño continúa cun pequeno baixón, no que xa empezamos co case autoplaxio e, como dín os americanos (e que me fixo moita gracia), empezamos coa "instrumental wankery", onde os teclados de Jordan Ruddess aparecen cada pouco aportando nada, hai cambios que non levan a ningures, e un James Labrie que se fai por veces extra-pasteloso (unido a líneas vocales máis ben sosas). O malo é que esta tendencia dura todo o resto dos temas ata o Breaking All Illussions, case ó final. Pero para chegar a él temos que aguantar máis de 40 minutos de tedio musical. Eso sí, moi ben tocado... quén duda a estas alturas das capacidades deles? Pero tocar moi ben non significa compoñer moi ben, e o disco resulta moi cansino nun, digamos 40% do tempo. Non creo que volva a oílo despois destas 4 sesións que lle dediquei para escribir esta tontería de review XD pero bueno, gustoume polo menos plasmar a miña opinión.
Os fans de DT estarán máis ilusionados ca min. 6/10

Arckanum - Helvítismyrkr (2011)
Black Metal
Myspace
A mítica one-man band procedente de Suecia e liderada por Shamaatae lanza o seu séptimo álbum desde que empezara por aló de principios dos 90.
Nunca fun un gran seguidor do que esta banda fixo a través dos anos, sólo recordo que había un vídeo oficial bastante ridículo por ahí circulando á altura dun de Trollech ou Immortal XD
O único, recordo ter oído o seu anterior álbum, que tiña un nome rarísimo e que non me parecera que estivera mal.
Neste Helvítismyrkr, Arckanum practica un Black Metal con dosis de melodía que por veces parece acercarse a un grupo típico de Black-Death sueco ou incluso Melodeath noventero (ese riff da primeira Helvitt recordoume un chisco a uns Amon Amarth pasados polo filtro Black sucio). E non é a única referencia ó largo do disco, Nifldreki podería ser unha canción dos AA nos seus comezos, co mesmo tipo de guitarras e melodías largas. Esperábame algo máis crudo e menos melódico, máis trve onda Darkthrone, pero a mín váleme o cambio, e, sen ser unha obra de arte, Helvítismyrkr óese bastante ben dun tirón. Posúe unha atmósfera constante pero ben lograda ó largo do CD, no que é difícil escoller unha canción, e a producción mantense nun balance curioso entre áspera e fría, pero melódica.
Entre Darkthrone e Amon Amarth antigos? 7/10

A incompetencia inusitada dos medios de comunicación

Hai pouco vín en todos os telediarios esto:

Sempre desconfiei da labor dos periodistas, suelen ser unhas personas que acaban a carreira e como cando empezan a traballar tocan un pouco de todos os temas importantes, acaban pensando que saben sobre política, economía, son críticos culturales, etc. cando o certo é que saben un pouco de todo pero tan mínimamente que moitas veces quedan en evidencia cando se profundiza. Bueno, unha vez dito esto, e por suposto, supoño que non todos serán así, quero comentar casos coma éste, do "especulador sincero", que se colou na BBC, e a partir dahí, en todas as televisións nacionales, e supoño que doutros países, se teñen profesionales tan cualificados coma os nosos... porque dícese por ahí que é un tongo, e bastoume con 5 minutos de internet para buscar quén era e qué pretendía este grupo que xa enganara á BBC tempo atrás segundo parece. Rápido se deixa (non solo sería eu, senón calquera de vós que estades acostumbrados a andar por internet e ler comentarios de xente para posteriormente refutalos) por terra o traballo dos "profesionales" que cada día nos traen a información (eso recórdame a cando Antena 3 puxera nas noticias un video que resultaba estar sacado de Youtube hai 1 ou 2 anos e anunciárao coma "novedad").

Para fiarnos do que nos contan....
"Andy Bichlbaum y Mike Bonanno son los Yes Men, un dúo de activistas que practican lo que ellos llaman 'corrección de identidad'. Haciéndose pasar por portavoces de importantes empresas, dando conferencias y apareciendo en los medios con declaraciones explosivas, ponen en evidencia a las grandes corporaciones. Su misión, alarmar sobre el peligro que supone que las grandes corporaciones dirijan el mundo; sus armas, inteligencia, ingenio, idealismo y, sobre todo, un gran sentido del humor; su objetivo, crear un sistema mejor que el que nos ha tocado vivir."

Lou Reed & Metallica

...

Crystalic sepáranse

Logo de máis de 10 anos de actividade, e cun tremendo último álbum no 2010 chamado Persistence, os finlandeses Crystalic acaban deixándoo. Unha pena, e unha máis desas bandas que non consigueu despegar a pesar da súa crecente calidade, a expensas doutras que parece que hoxe en día sólo teñen o nome e a súa música pasada para sobrevivir facendo discos moito máis mediocres có destes. Non fai falta dar nomes, pero como eu son así, e esto é unha publicación independiente á par que ferinte, vounos dar: Children of Bodom, Norther, Kalmah, Sonata Arctica, Kataklysm, Amorphis, Deadlock, The Haunted.... o último de Crystalic davos mil voltas a todos os vosos últimos xuntos! O que fostes... e o que sodes... XD
Hail Crystalic!!

In my opinion last year with Crystalic has been a struggle. Having lack of rehearsing and no interest to get Crystalic move on, we started to have conflicts composing our new songs and in the studio. We all know already how the music business is, but when the band action starts to get like this, you can´t get much out from it but eats away you little by little. 1998-2011 is a damn long time, and I feel now it´s time to move on and try something else, not quitting composing music! Every one of us is still making music with their own bands and we feel this is the best decision for Crystalic now.
BIG THANK to all the fans who kept this alive for this long time!! I want to thank all the band members over time and wishing you good luck with music and life! ...still, never know if Crystalic will breath again one day, but now it´s time to let it rest
Regards Toni Weidlich (nee Tieaho)/ Crystalic

Fuente

... e qué foi do exorcismo de Necrobutcher???

Ésta foi unha entrada que me atopei a principios de Agosto en varias webs; Jørn Stubberud aka Necrobutcher, o baixista de Mayhem que estaba pimplao perdido naquel documental (dios, ese eructo cheiroume aquí XD), sería víctima dun exorcismo practicado por un sacerdote evanxelista destes mediáticos que teñen en USA chamado Bob Larson.

Fuente 1
Fuente 2
Fuente 3

Segundo o propio Necrobutcher: “NRK is sending me over to Phoenix, Arizona next week. There’s this famous preacher. I’m not a believer, so I think he’s a quack. A very religious guy. He’s an exorcist; that’s what he does. I’m just there for the fun of it. He’s gonna perform an exorcism on me on national TV. So it’s gonna be wild as fuck and, of course, I don’t expect to suddenly be free from some demons or whatever. I’m just there for the fun of it and for the hell of it.”

A cuestión é que non hai videos nin máis novas sobre esta curiosa noticia que supostamente tería que ter pasado sobre o 15 de agosto...

Para mín que o Necrobutcher ainda seguía coa moña cuns colegas e decideu facer esta broma, porque non me cabe outra. E por outro lado, cómo é que ningún deses medios non investigaron/desmentiron esto nunca máis?? ...a de bolas que nos meterán e nós sen enterarnos...

Microreviews Septiembre'11 - III

Opeth - Heritage (2011)
Prog-Rock
Myspace
Åkerfeldt says: "We don't care about the opinions of others, if the DM fans cannot handle this, that is their problem". Also, he became tired of extreme metal already in the 90s and says that he has wanted to make this kind of record ever since he was around 20 years old.

O novo disco de Opeth prometía ser diferente do que levaban feito, e de feito foi así. Ós que seguimos a Opeth desde hai anos, sen duda Heritage traeranos á mente aquel disco experimental e acústico chamado Damnation. Unha rareza para o que levaban facendo Opeth a principios do 2000 que non estaba exenta de calidade e emotividade. Neste novo a parte metálica e, xunto con ela, os growls, están totalmente fóra. Hai algunha que outra guitarra eléctrica, eso sí, pero para nada facendo riffs Death, senón que está máis cerca do Rock Progresivo e Jazz-Rock que outra cousa, é decir, é coma se fixeran un álbum no que afondaran nos extractos máis calmados e as partes máis Jazzies, funkies e progresivas de Watershed e Ghost Reveries. Adeus a calquera atisbo de agresividade, gutural e o Metal progresivo está case que contado. Para mín sen duda eso é malo, moi malo, porque Opeth perden a mezcla tan interesante entre sonoridade extrema e a melancólica atmosférica setentera, para dedicarse completamente a adentrarse no mundo Prog-Rock no que Pink Floyd, King Crimson, Yes, Cream, Jethro Tull ou incluso Beatles poden virse á mente.
Pero o realmente malo de Heritage non é que sexa excesivamente suave, Damnation érao, o malo de verdade é que por primeira vez en moito tempo Opeth non me dicen nada personalmente. O disco faise largo e, por suposto Mikael e a tropa tocan ben, pero a mín non me chegaron en absoluto as súas composicións aquí.
Mención aparte para unha das portadas máis ridículas do ano.
O peor disco de Opeth que saleu? Para mín sen duda, poido aceptar que esteña ben tocado e que incluso a alguén lle parezca un álbum decente -e non moito máis- de prog-rock ambiental, pero a mín non me gustou e supoño que se siguen este camiño direi adeus ó grupo poñendo o Ghost Reveries, Deliverance ou Still Life no reproductor, e contareilles coma último concerto o de Vagos deste 2011 (gran concerto, por certo, pero non quero ver outros Anathema a próxima vez). Así que, sen asustarme polos fans incondicionales dos suecos, e sendo coherente co meu pensamento sobre esta banda e este disco, non teño medo de botar por terra un dos -hoxe xa extintos- "pesos pesados" do Metal dos últimos 20 anos. Dedicado ó señor Åkerfeldt -que sempre lle gustou rirse moito dos demáis- e a tódolos fanáticos de Opeth que se están poñendo o álbum 10 veces seguidas por día ata que lles acabe gustando porque a cuberta leva o nome Opeth.
3/10
Seica hai xente que se enfadou e todo co álbum éste XD

Dust And Bones - Rock And Roll Show (2011)
Hard Rock
Myspace
Outros adoradores máis do Hard-Party Rock ochentero, que conseguen exactamente a mesma sonoridade, coa mesma forma de compoñer, mesmos clichès, mesmos estribillos e mesmas letras que todos aqueles que saliran en masa ata colapsar o mercado do Hard Rock americano. Ofrecen o que prometen desde a primeira canción e non decepcionan. Aqueles que lles guste o Hard Rock do tipo de Aerosmith, Tesla, Danger Danger, Motley Crue, primeiros Bon Jovi, etc igual encontra algo que lle interese. Para o meu gusto, hai centos, miles,... houboos e haberáos, que toquen este mesmo álbum con pequenos matices diferenciales. Polo resto, non poido decir que esteña mal, pero a mín aburríronme moito. 2/10

Einherjer - Norrøn (2011)
Viking Metal
Myspace
No no no no no! qué está pasando que últimamente non escoito un disco decente? Pero bueno, o máis importante... a qué están xogando Einherjer? porque para sacar "esto" ben podían deixar a cousa como estaba. Xa cando uns amigos os viron este verán no Summer Breeze e parece ser que fixeran un concierto estático e aburrido, segundo eles, que quedaron bastante decepcionados, algo ulía mal coa volta dos noruegos que o deixaran por aló de 2003 cun discazo coma Blot. Despois de oír Norrøn, confírmanme a mín mesmo que na volta dos Einherjer hai algo que non funciona. Se en directo parece que esteñan desexando acabar desde que empezan e logo sacan unha colección de cancións que pouca honra lle fai ó nome do grupo, quédame claro que ahí houbo intereses non artísticos para que Einherjer retomaran o camiño 8 anos despois. Tal vez se leven uns diñeiros bonitos coas confirmacións en festivales e quixeran facer un novo tour para recaudar máis? Tal vez os proxectos que empezaran quedáranse en borrajas? Pode que ambas cousas...
Bueno, falando un pouco do disco, poido falar sen duda dun dos albumes menos inspirado dos noruegos. Algo obligado é darlle un vistazo a traballos anteriores, e ainda que todos son diferentes entre sí, mellores ou peores, tiñan un algo que os facía especiales e moi orixinales. Este novo tamén é diferente ós previos, pero nunha onda moito máis mediocre, que calquera grupo medio que fixera Viking Metal nas alturas do 2011 podería facer. As melodías, os riffs.. ah aqueles riffs viciantes do Blot... desapareceron completamente. O que nos encontramos agora é moito máis medio tempo lento, que nos pode recordar a uns Bathory ou Moonsorrow por cachos; hai certas melodías que logo das 3 ou 4 veces que oín o disco, pois non están mal, pero resultan do menos atrevido que fixeron e case que calquera que leve un tempo oíndo Pagan-Viking Metal podería emparentar con algo. Os solos parecen estar feitos nunha mañá de resaca, moitos riffs son unha versión mala do seu estilo, pero polo menos poderemos contentarnos con algún marca da casa que deixa un bon sabor de boca momentáneo, as estructuras non sorprenden coma o fixeron case que en cada un dos seus traballos pasados... ademáis para empezar encontrámonos unha canción de 12 minutos que é do máis vacía e insulsa, que fai temer polo resto.... realmente mal comezo. Einherjer convertéronse nun grupo de segunda división, e eso vindo duns tipos que fixeron álbumes épicos e orixinales é un baixón total. Tiñan razón, e dalgunha forma sabíano, cando pararon porque dixeran que non poderían mellorar o que fixeron en "Blot". Obxectivamente... cóstame poñerme nesa situación con Einherjer, pero obxectivamente, o álbum non é horrible, pero esperábame moito máis. 4/10

Mike Tramp - Stand Your Ground (2011)
Hard Rock
Myspace
Levo un bon rato pensando antes de empezar a escribir esta microreview, oíndo por segunda vez o disco do ex-cantante de White Lion:
-"Mike Tramp... ¿a qué coñe se me parece este estilo con esta voz que xa oíra antes?... Def Leppard... sí tal vez un pouco, pero no... obviamente tamén un pouco de White Lion, xa que foi o cantante deles... podería ser algo de Hard Rock ochentero... pois sí, ten ese aire, pero este disco ten un punto moi, como dicen por ahí "radio-friendly", non hai case solos de guitarra antes da parte final e os riffs son bastante básicos... Bon Jovi ou Aerosmith? penso que me estou acercando.... tal vez un pouco máis comercialillo, si... e eso que con Aerosmith case dou no clavo... pero ehmm xa o teño! Summer of 69!! Brian Adams con pelo longo e con guitarras distorsionadas que se distinguían.. ah! cómo perdeu cos anos e tanta baladurria...
... que me perdo! Pois eso, este álbum de Mike Tramp é a combinación entre os anos rockeros de Brian Adams cun toque Hard'80s e un outro a The Chramberries, a mellor definición que se me ocorre, e non está nada mal.. Rock 'n Roll radiable e disfrutable, do que xa non se fai en anos e do que nin incluso as radios apostan por él xa."- 6/10

Dibbukim - Az A Foygl Un A Goylem Tantsn (2011)
Yiddish Folk Metal
Myspace
Sei que vos estades a preguntar o mesmo que me preguntei eu no seu momento: "qué coñe é Yiddish Folk Metal?" Ben, neste enlace tedes o que é o Yidis ou Yiddish, eu tamén o aprendín agora mesmo XD xa que non me sonaba de nada!
Indo coa música, o que nos ofrecen os suecos Dibbukim é un folk metal bastante extraño e inclasificable. No proxecto están dous membros de Yggdrasil e mezclan ese folk con metal ó estilo de moitos novos grupos que se atreven a fusionar ritmos étnicos ou do folklore popular con guitarras eléctricas. Aquí sempre me suelo preguntar, cómo é que o único grupo cercano ó metal que o fusionara con gaitas e folk galego foi Astarot?... a Mallory deixémolo coma o que se definían, "gaita'n roll"... Pero Astarot eran Hard Rock... e ainda así moita xente ríase deles... en fin... penso que ainda hai algo por facer co folk galego que ninguén fixo, o malo é que me temo que a audiencia local proferiría carcajadas e menosprecios... onde esteña un grupo de "Thrash" que se quite o resto XD
Pois eso, que me vou polas ramas, o resultado de Dibbukim é un folk que ten un aire ó dos grupos de folk metal ruso, pero non exactamente, por veces sona máis a unha polka-metal extraña. No apartado vocal hai dueto, tanto ela coma el cantando en voz clara. E a verdade é que é digno de escoitar. A mín deixoume contrariado, xa que dependendo da canción e do momento chegoume a gustar bastante... ou todo o contrario -hai certos desafines por parte da rapaza que... ou eso mo parece a mín, claro, non coñezo se as melodías vocales Yiddish se crearon desa maneira-.
Logo, hai covers de cancións tradicionales Yiddish mezcladas con orixinales deles, que obviamente calquera de nós non diferenciará XD unha rareza digna de darlle un vistazo e que acabei pensando que tiña potencial para ter sido algo moito mellor... haberá que esperar ó seguinte disco. 6/10

Black Tide - Post Mortem (2011)
Pop-Metalcore
Myspace
Oín decir que os membros de Black Tide, os xovenes membros desta banda estadounidense, tiñan como influencias principales a Iron Maiden, Megadeth e Pantera, e de feito, ainda que mezclaban moitas cousas no seu primeiro disco, Light From Above, sí que se vía certa influencia, e realmente era un album bastante decente e decía boas cousas cara ó futuro desta nova banda. Cando me puxen a oír Post Mortem, realmente quixen quitar o álbum logo da segunda canción, porque o cambio a venderse completamente ó mercado quinceañero de Pop-Rock-Metalcore é brutal. É realmente unha bazofia de disco coma unha catedral, peor aínda que o de Morbid Angel. Non hai por onde coller este Pussy-Core para fans de Crepúsculo, tantos queixidos e "uuuuuuuhneeeuuunaaaa" queimáronme, tal vez teña esta tan mala sensación porque crín no seu día que este grupo tiña potencial para ser un bon grupo de Heavy-Thrash...
Post Mortem é o enterro prematuro para esta banda, a pesar de que haxa un bo traballo instrumental e de producción, pero sinceramente, esto é unha vendida e un dos peores discos do ano, tal vez as únicas que non opinen o mesmo sexan as fans de Bullet For My Valentine, Avenged Sevenfold ou Funeral For A Friend, que encontrarán nos novos Black Tide outra nova banda que adorar. Para o resto, a evitar a toda costa. 0/10

Edguy - Age Of The Joker (2011)
Hard Rock/Power Metal
Myspace
He aquí un grupo sobrevalorado cun frontman sobrevalorado. Oín decir de todo sobre Tobias Sammet, un xenio, unha mente maravillosa, un creador sen límites, un dos que fixo renacer o Power Metal en Europa con calidade fóra do normal...
xa... e qué máis?
Non vou decir que todo o que fixo Edguy e Avantasia sexa cutreiro, cada unha destas bandas ten as súas cancións concretas que non están mal, pero dahí a considerar ambas bandas coma algo fóra do normal... un bon exemplo é este novo álbum, á altura de todo o último que lle oín ás bandas de Tobias nos últimos anos.
Logo de oír a mediocre canción Robin Hood, fíxen un xogo parecido a aquel de "sigue la canción", pero dun xeito moito máis divertido, que sería seguir, sobre todo os estribillos, logo das primeiras notas, pero sin ter oído previamente o álbum. E bueno, penso que calquera que seguise o Hard&Heavy ochentero e o Power noventero poderíase sacar un bon montón de puntos, porque, e ahí tá o quiz da cuestión, Sammet é simplemente un recopilador de riffs, melodías e estribillos Pop-Rock-Hard&Heavy-Power de entre o 1980 e o 1995 ós que varía a veces con mellor gusto, a veces con peor, e a veces máis descaradamente e a veces menos. ¿Eso é ser un xenio? Por favor...
...o que non quita que para os que viviron menos toda esa movida, Edguy resulte un grupo atractivo e cun punto de personalidade (XDDD). Xenios foron outros, que a partir dunhas influencias sacaron no seu día algo totalmente diferente e que non sonaba exactamente a nada feito anteriormente. Edguy sona a outros e por encima tamén a repetición de sí mesmos en moitas partes de Age of the Joker. O colmo.
Sempre crín que arredor deste tipo houbo un gran despliegue de márketing porque non pode ser doutra forma que hoxe en día sexa tan popular. 3/10

Nocturnal Fear - Excessive Cruelty (2011)
Thrash-Death Metal
Myspace
Ainda que o álbum destes thrashers americanos empeza cun riff made in Slayer, o que nos atoparemos é unha mezcla curiosa entre voz máis ben blacker con riffs e sección ritmica que cabalga entre o Thrash old school e o Death Técnico. Así, por momentos pódenos vir á cabeza uns Witchery, Destruction, Overkill os mesmos Slayer ou incluso algún riff parecido a algo de Sabbat vín nalgunha canción. Excessive Cruelty é un album totalmente headbanger e sen tregua, con moi bos momentos e temas. No punto malo encontrámonos cunha falta de orixinalidade que a suplen con riffs en xeral moi agresivos e molones -ainda que máis dunha vez nos poidan recordar a outra cousa-, e algún que outro solo de guitarra que non me convenceu nadiña (uff Human Shield...). De todos xeitos, sen ser un hito na historia do Thrash, os Nocturnal Fear marcáronse un bon disco. 6/10

Dream Master - Spread Your Wings (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Dream Master son un grupo argentino nado no 2001 que alterna entre o Power europeo-americano e o Heavy clásico. Un referente fiel para atinar por onde andan os tiros con esta banda pode ser o traballo de Tobias Sammet no último de Avantasia, ou os Edguy menos hardrockeiros, que á súa vez, como dixen antes pillan bastante influencia dos clásicos dos xéneros mencionados. Tamén podemos adiviñar influencia duns Stratovarius sen teclados e menos neoclásicos ou Iron Maiden (co que o cantante mantén un certo aire).
Realmente, non creo que este álbum esteña mal, hai, eso sí, altibaixos e cancións bastante decentes mezcladas con outras mediocres. Tampouco se lle pode achacar nada ó aspecto técnico nin sonido, polo que volverei con ese "algo" intanxible que fai que un disco non che acabe de entrar por algunha razón e que se condene ó olvido en cuestión de horas logo das primeiras escoitas. Tal vez a falta de gancho de moitas cancións e a de orixinalidade (e é que hai moitas bandas facendo case o mesmo) xoguen en contra de Dream Master. 3/10

Serenity - Death & Legacy (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Acordábame destes austríacos polo anterior disco, que era un máis de Power europeo con moito teclado, pero non moito máis. Cando puxen este novo Death & Legacy hei de confesar que foi dar as notas da primeira canción logo da intro, e xa me estaba frotando as mans para matinar epítetos contra Serenity. Sobre todo cando hai o parón guitarrero e entra a voz co baixo e batería. Buf a miña mente rebosaba daño. Pero foi poñerme con todo o álbum, e, a pesar de que me costou oílo de primeiras enteiro.... bueno... e de segundas e incluso terceiras, hei de admitir que a cousa mellorou considerablemente e con elo a miña opinión.
O estilo non é nada novo, Power sinfónico cunha influencia máis que notable, sobre todo na voz, de Sonata Arctica. Tal vez ese sexa un dos puntos polos que me costou pillalo e ainda hoxe Serenity non me acaba de gustar de todo. O vocalista rállame a unha altura inimaxinable; é coma o Tony Kakko pero máis pasteloso. De feito sempre que canta, imaxinome a un tio con ollos pechados cara ó ceo e movendo as máns dun lado para outro con moito dramatismo, extendéndoas, agarrándose o peito, os xenitales, cerrando puños... ehm espero que non faiga esas dúas cousas ó mesmo tempo XD
A cuestión é que Serenity móvese bastante ben polos terrenos musicales que persigue, con boa composición, que non peca de excesivo pasteleo, e dando o que promete. Piano, arreglos orquestrales e moita épica están de trasfondo e proporcionan certa variación ó traballo, que, por outro lado e como segundo punto negativo adolece dunha duración demasiado extensa (1:07:13). Penso que se prescindiran de un par de temas, o conxunto gañaría, pero... eles decidiron que non... Polo resto é un bon álbum para os amantes do Power Metal orquestal con tintes progresivos. 7/10

Enuma Elis - Sons & Demos (2011)

Unha pequena ficha técnica, que sempre me molou facer estas cousas :D

Banda: Enuma Elis
Álbum: Sons & Demos
Lanzamento: Setembro 2011
Discográfica: No
Componentes: Enlil (todo o que sona e o que non sona tamén coa axuda do Schism Tracker)
Estilo: Instrumental Tracker Dark Metal
Influencias: Symphonic Metal, Black Metal, Gothic Metal, Epic Soundtracks, Progressive Metal, Doom Metal, New Age,..

2012 Version:
1. Ah! Tristes Aqueles Soños (5:42)
2. Visións - O Espello Deformador (6:11)
3. A Palabra, A Agonía (1:11)
4. Subconsciente Rebelion (9:55)
5. Eterna Perdición (4:21)
6. Capita Mortua (4:06)
7. Demo (0:52)
8. Inferno Prós Innombrables (3:44)
9. A Extinción Do Tempo (1:07)
10. Son (8:10)
11. Entrada Ó Vortex (2:12)

Download via Mediafire

Microreviews Septiembre'11 - II

Demonical - Death Infernal (2011)
Death Metal
Myspace
Normalmente empezo a oír un disco sen ter nin idea do que vai salir, collendo case que ó azar do disco duro para ver qué sorpresa me depara o día. Algo así faigo cando coloco algo de música no MP3, é o mellor para formarse unha opinión obxectiva e non contaminada por ninguén de primeiras. Así foi como puxen a Demonical e cos primeiros acordes de "The Arrival of Armaggedon" dixen: "tan sueco coma as tías das pelis de Paco Martinez Soria, sin duda". A verdade é que é palpable a influencia tanto de Hypocrisy, coma de Edge of Sanity, Dismember, Grave, Emtombed e incluso coma de Amon Amarth. E o certo é que se vos gustan eses grupos vexo difícil que non vos pegue a gana de mover a perna poñendo Demonical, que xoga co mid-up tempo na maior parte do álbum, guitarras profundas e "rasposas", típica voz gutural que cumple, e riffin' agresivo e directo, por veces máis cercano ó death old school e por veces máis cercano ó melodeath e incluso con certo toque épico coma en "March of Victory". Todo moi cohesionado e compacto, Death do bon. 8/10

Sideburn - Jail (2011)
Hard Rock
Myspace
Qué sería de Am I Blood se non existiran Metallica, de Tierra Santa se non existiran os Maiden, de David deMaría se non existise Alejandro Sanz ou de Lady Gaga se non existira Madonna?... e é que hai grupos que coma lle pasa a Sideburn, probablemente estarían facendo algo moi diferente da súa vida se non existira o seu grupo fetiche, neste caso ,AC/DC. Desta forma, Sideburn convirtense nunha especie de Airborne suízos que utilizan o mesmo sistema de facer Rock que eles, cantan sobre as mesmas temáticas e incluso cun rexistro sonoro similar, que sería AC/DC xuntado coa época Killing Machine-British Steel de Judas Priest (o cantante ten máis que un aire a Halford, claro está, salvando as distancias) e cun toque bluesy-southern Rock.
Polo que, os que non soportades os grupos-tributo pouco orixinales abstédevos, en cambio os que non vos importe demasiado, aquí teredes unhas cuantas cancións de xenuíno Rock, que non están peor que calquera cousa que fixera AC/DC nos últimos 15 anos -ainda que esto non é para nada complicado-, e que penso que cadra xenial como música de fondo mentres bebes unha birra dun local de moteros.
Por dios, "Shout It, Shout It Forever"!!! é "Hell Bent, Hell Bent For Leather" ripeado vilmente!! XDD. Un punto menos do que pensaba poñer por ese plaxio XD 4/10

Skuldom - Kill This Fucking World (2011)
Black Metal
Official
Sempre pensei que un grupo de Metal Extremo podería funcionar perfectamente sen baixo pero con guitarras, o que nunca pensei que algunha cabeza tola argallaría, sería xuntar un baixo, batería e voz e poñerse a facer Black Metal. Eso é o que os neozelandeses Skuldom fan, e cun resultado do máis inesperado e crudo. Descubríraos fai un tempo co video totalmente insano de Orgiastic Blasphemy, e é realmente chocante ver a un grupo de Black no que non hai guitarras e liderado pola voz dunha rapaza, bueno, esto último cada vez é menos chocante :D O baixo está distorsionado ata o extremo para dar a sensación de guitarra extraña, e fai que o sonido deste "Kill This Fucking World" sexa sucio, extremo e moi "crust" no que se refire ó único instrumento de corda. En canto ós temas, encontramonos cun Black Metal moi "old school" e con moi pouca melodía (obviamente), no que o grupo se centra en transmitir unha sensación de caos totalmente opresiva. Penso que ós amantes do Black extremo, cunha batería que varía o necesario para non causar monotonía sónica excesiva, poderían disfrutar a Skuldom. Eu no. 3/10

Trivium - In Waves (2011)
Thrash - Metalcore
Myspace
Ah! Trivium... grupo con tantos fans coma detractores... e do que me é difícil poñerme nunha situación concreta. Non é que me flipen os seus anteriores discos precisamente, pero dentro do que cabe puiden gustar dalgún riff ou canción concreta, incluso nos seus momentos máis "core", porque se os tíos están inspirados poden compoñer moi ben. O que sí me pasou con todos os seus discos, desde os máis Metalcore ós máis Thrash é que oídos enteiros resultanme cansinos, e eso é o que se me repite en "In Waves"; a pesar de encontrarme con cancións bastante traballadas e dignas dun bon headbanging, hai momentos de flaqueza nos que o corpo me pide cambiar o chip a outra cousa. Non sei se se debe á voz rasgada-core ou ó rexistro limpio que por veces parece producirme un escalofrío de grupillo MTV punk-rock, e eso que Trivium parece que tentaron correxir un pouco eso e darlle un toque Hetfield-Flynn xa desde "The Crusade", pero non me convence e témome que non o fará nun futuro. É unha pena que a parte vocal me tire tanto para atrás a un grupo, pero non o poido remediar con Trivium, e unido a eses momentos nos que parecen ter un cartel decindo "MTV teens available to play at your show", fai que outra vez o considere un álbum inconsistente. Unha pena, porque hai partes musicales que volven a ser moi boas. 4/10

Dotma - Sleep Paralyses (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Brr outro grupo novo de "female fronted symphonic operatic power metal" XD... e eu que pensaba que esta moda estaba empezando a remitir... Neste caso trátase dunha banda finlandesa que non aporta excesiva orixinalidade ó saturado xénero, pero que alomenos non trata de copiar descaradamente os primeiros traballos de Nightwish. Esta variante do Power á que lle añadimos un toque de gótico fácilmente nos pode traer á cabeza a grupos do tipo de Delain, Visions of Atlantis, últimos Epica... cos que Dotma comparte ese gusto por intentar facer melodías elegantes a través de unha línea suave e accesible, sen chegar a ser un intento popeiro coma últimamente Sirenia e Tristania. O tenor que de vez en cando acompaña á rapaza dalle un toque máis solemne, facendo recordar en algunha parte a uns Therion sen demasiada inspiración nin ganas de experimentar, pero que ainda así reconforta.
Tal vez o punto máis negativo veña de parte da cantante femenina, que non se esforza o máis mínimo por escapar dos clichès típicos do xénero e limítase a reproducir a mesma voz que moitas outras e que irremisiblemente nos leva a pensar en Simone Simons ou Floor Jansen.
Disco do montón, hoxe en día esíxolle máis a este tipo de grupos dos cales en cada país hai un cento. 5/10

Electric Earth - Touching The Void (2011)
Alternative Hard Rock
Myspace
Outros suecos facendo Hard Rock, ainda que as influencias destes non son tan ochenteras e/ou glammers como viña sendo habitual nos meus descubrimentos deste carácter. Máis ben poden estar influenciados por grupos máis noventeros e modernos, coma poden ser os Foo Fighters, Soundgarden, Stone Temple Pilots, Seether e similares, ainda que de vez en cando metan uns toques de Hard añejo que poderíamos emparentar directamente con Led Zeppelin. Incluso tamén algo máis propio do Stoner Metal, que colle, penso que á súa vez, bastante desa escola de Rock setentera coma os citados ou Black Sabbath. Non son unhas influencias que personalmente me cautiven, coma tampouco me cautiva este álbum, a pesar de que poido oír sen problema algúnhas cousas das bandas citadas, e que dentro do que cabe, Electric Earth non o faigan mal nese intento de facerse "banda MTV-Rock"... pero a mín non me gustaron. 3/10

Abigail - The Lord of Satan (2011)
Black-Speed Heavy Metal
Myspace
Éste "The Lord of Satan é unha recopilación dos.. mellores? -cómo serán o resto..- temas da banda xaponesa de 20 anos de antigüedade Abigail. O grupo en cuestión parece ser que estivo certamente activo nestes 20 anos e sacaron numeroso material en forma de Splits, EPs e algún album enteiro, De feito este é o seu cuarto recopilatorio na súa historia, case coma Iron Maiden e a súa máquina de exprimirlle os cartos ós fans XD Non sei se éstes fan eso de sacar recopilatorios coas mesmas cancións unha e outra vez, ou directos case iguales pero grabados en distintos lados, pero tampouco é que me quedara moita gana de sabelo, xa que a música de Abigail non me atraeu demasiado. O que fan é un Heavy-Punk fusionado con Thrash e Black, con voz rasgada e cun sonido sucio a máis non poder. As cancións do recopilatorio teñen toda a pinta de ser grabadas a machete, igual nunha toma e todos xuntos á vez, tipo concerto na sala de estar (¿qué é eso de medios modernos e pistas de ordenador? hai que ser trves de verdad e poñer o radiocasette a grabar! Chrome Ist Krieg!!). Eso sí, hacia o final a cousa mellora un pouco e deberon tomarse algo máis de tempo para grabar -o que me fai pensar que tal vez deixaron as súas grabacións do 94 tal cual?-. Como sexa, a labor compositiva non a teñen moi acentuada logo de tantos anos e tampouco a labor técnica (algún solo parece improvisado no momento!) e ten un espíritu moi punk-black de los bosques que non me mola nada. O único digno de comentar e me sorprendeu:
- O par de cancións nas cales o único intrumento que sona é un teclado, e ademáis póñenas seguidas na mitad do disco.. qué tíos! XD logo hai outra hacia o final que tampouco pinta moito.
- Primeira vez que vexo na miña vida unha canción repe nun recopilatorio XD, "Mephistopheles", a primeira toma con sonido cutre e a segunda algo mellor XD 1/10
PD: empezaron xirando con Sigh!

Turisas - Stand Up And Fight (2011)

Symphonic Metal
Myspace
Desde un principio me chamou a atención a portada que sacaran para este novo disco de Turisas, parece algo así coma a cover dun cómic de vikingos ou dunha peli dos anos 50-60 sobre batallas de bárbaros escandinavos. E penso que realmente eso é o que quixeron facer, porque a influencia folk-vikinga que tiñan anteriores traballos quedou intercambiada por moitísimos arreglos orquestales máis propios de banda sonora. Unha pena que se quedara en banda sonora de barbarianmovie serie B... porque realmente non hai pezas que me acaben de gustar, e xa van unhas cantas escoitas... A composición paréceme un pouco inconclusa e irregular, supoño que quixeron coller esa forma de "BSO", pero baixo a miña percepción non souberon cómo plasmala ben. Tal vez a palabra coa que eu definiría este álbum é "ambicioso" ou "pretencioso", porque pretende chegar a cotas moi altas e quédase en música de exploitation con altibaixos.
A orquestación colleu tanto peso ou máis que o lado metálico en Turisas, pero a pesar de ter moito detalle, quédase nalgo frío e con bastante pouca emotividade, facendo que a maior parte das cancións de "Stand Up And Fight" acaben por decir nada ou pouco, incluso logo de varias escoitas.
As voces son máis limpias que nunca, penso que os amagos de rasgados son contados en todo o álbum, e os riffs e punteos prácticamente desapareceron en pos de maior sentimento épico nos teclados-orquestacións.
Un disco nunha dirección que podería ser interesante, pero que Turisas non souberon sacar proveito, hai unha bonita cuberta, pero sen forza no fondo. 3/10

Deviant Syndrome - Inflicted Deviations (2011)
Melodeath
Official
O disco debut destes rusos non é que sexa excesivamente orixinal, pero alomenos conseguiron compoñer un puñado de cancións que poderíamos considerar coma Power-Melodeath, bastante melódico e con teclados ocasionales, que supera a media do que levo oíndo nos últimos anos. Desde logo, se un grupo vén á mente en primeira instancia, ese sería os Children of Bodom dos primeiros discos, ainda que Deviant Syndrome aposta máis polo melodeath europeo que polo metal neoclásico. Sería algo así coma se a éstes, coma Kalmah, Ensiferum (os menos viking), primeiros Norther,... lle añadiramos un chisco de Death-Thrash; de feito na canción "A Day to Fall", unha das máis cañeiras do álbum, hai un riff "made in Death (banda)".
A pesar da sobresaturación deste estilo, ainda me gustan certas cousas cando se notan que están ben feitas, e éste é un deses discos, sen ser algo brillante, óese dun tirón bastante ben. 6/10

Black 'n Blue - Hell Yeah (2011)

Hard Rock
Myspace
Black'n Blue é unha desas bandas que quedou desterrada logo do Ragnarok do Hair Metal ochentero. Reconozco que a mín non me sonaban de nada ata hai uns 10 anos, nos que oín un par dos 4 traballos que sacaran a mediados dos 80 sin que me chamaran moito a atención.
Algo así pasa con este traballo que os devolve á actualidade e no que estiveron traballando ni más ni menos que 8 anos. O estilo podedes intuílo, Hard Rock basado naquela movida americana da que proveñen, un pouco duro para ser considerado Sleazy ou Glam, e un pouco melódico demáis para ser considerado Heavy Metal. Hell Yeah! componse de 15 cancións nas que se comparte espíritu festeiro con temas máis directos. Non me parece un mal disco de Hard, a verdade, e aqueles que disfruten de Warrant, Kiss, Quireboys, Ratt, White Lion... deberían darlle unha (segunda) oportunidade de xuntarse con algunha groupie a estes "jarrokers".
Outro bon disco para amenizar unha noite nun bar de moteros. 6/10

Microreviews Septiembre'11 - I

Ava Inferi - Onyx (2011)
Doom Gothic Metal
Myspace
Carallo, en Portugal hai cada grupo... que dá gusto oír. En materia de Doom/Gothic lévannos unha boa distancia ós españoles, supoño que ter ó mellor grupo de Doom-Gothic da península e tal vez do mundo, debeu influir o seu na audiencia metalera durante toda a época dos 90 e 2000.
E logo, nós, en España temos ó Sonisphere e cousas do estilo con Maiden, Metallica, Twister Sister e demáis e eles teñen o Vagos, Barroselas, Ilha do Ermal, etc... supoño que sabedes por onde vou, e que vexo bastante influínte para que os do país veciño teñan unha cultura metálica máis amplia e ampliada na sociedade. Eso calquera o vé nas salas e no público de calquera concerto portugués.
Ben, indo con Ava Inferi, recordo que lles oíra algo hai tempo, pero desde logo non foi da calidade de Onyx, senón teríame lembrado mellor. Porque Onyx é un xenial viaxe onírico e místico guiado pola emotiva cantante Carmen Susana Simões e sembrado por Rune Eriksen, un dos guitarras que tivo Mayhem e que actualmente reside en Portugal. A aura absolutamente envolvente que desprende Onyx colle influencias do que foi o Doom-Gothic noventero de bandas coma Theatre Of Tragedy, The Gathering, The Third & The Mortal e incluso algo de Type o Negative pódese intuír na xenial "The Heathen Island". Outras influencias que verán como máis próximas as novas xeracións poderían ser Draconian ou Madder Mortem, ainda que creo que é unha relación máis vaga. A mín encantoume sen ser nada exactamente novo, é coma unha volta ás raíces do Doom con voz femenina. 8/10

One Without - Sweet Relief (2011)
Pop Melodeath-Metalcore
Myspace
...por se este ano non tiveramos suficiente coas tremendas deposiciones que a nova masa fan-metálica quinceañera parece estar consumindo do tipo de Amaranthe ou Deadlock , ou o ano pasado System Divide-esperemos que esto sexa unha moda pasaxeira-, bandas de todas as partes do mundo están salindo, copiando esta desafortunada mezcla de Pop cantado por rapaza, probablemente moi fea, con Metalcore americano con tintes de Melodeath sueco (outra mezcla xa de por sí pouco afortunada)...
Pois... penso que está todo dito xa sobre esta banda, pero bueno, poido añadir que que a música de One Without carece de personalidade, é vacía, e de estribillos -porque de riffs non distinguiremos un ó final do disco- vai excesivamente na onda de Deadlock, que xa nos martirizou na súa última bazofia con mil estribillos clónicos... así que... máis clonación AINDA... e por decir algo bon, ten un sonido e producción bastante profesional, pero a estas alturas.. a alguén lle importa?
Entroume urticaria antes de chegar ó final das 17 cancións (1:04:33)!!!!, e tíveno que deixar na 10 ou 11, síntoo. 0/10

Doga - Hod' Si To (2011)
Heavy Metal
Official
É curioso, a pesar de levar case 20 anos de historia e 8 discos, non me sonaban de nada os checos Doga, pero máis curioso é que me recorden a horrores a toda a movida jevimetaleira española ochentera-noventera (que nos casos que sobreviviron tamén foi dousmileña XD). Supoño que cada país terá os seus Barricada, Barón Rojo, Obús, etc. que permaneceron máis ou menos fieles ó que foi o seu estilo desde os comezos. Éstes Doga teñen ese deje que fai que me acordara de todos estes grupos máis algún surxido un pouco máis tarde coma Lujuria -primeiros traballos-, banda coa que Doga comparte un rexistro idéntico vocal. Este Óscar ha ter un irmán por aquelas terras? A mín sorprendeume encontrar un grupo co típico sonido "metalhispano", que claro está, foi collido anteriormente das escolas americana e británica, pero bueno, os que conozcades o término "metalpaco"-que nunca me gustou, prefiero o término "jevi"-, saberedes a qué me refiero. Musicalmente non ten moito destacable, a mín deume a sensación de telo oído xa noutros grupos de pequeno polo tremendamente clasicote que é, pero tampouco é que me parecera malo. 5/10

Assaulter - Boundless! (2011)
Blackened Thrash Metal
Myspace
A pesar de que o álbum destes australianos empeza cun riff case plaxiado a Iron Maiden, no resto encontrámonos a primeira vista cun Thrash de vella escola máis cerca duns Sodom, Destruction e Kreator hai uns anos e con numerosos cambios de tempo. A voz blackeira dálle un aire a Assaulter ós seus compatriotas de Destroyer 666, Razor of Occam e incluso a algunhas cousas de Absu ou Melechesh!. A pesar de que me gustaron máis unhas cancións que outras, o disco óese bastante ben e ten os seus momentos viciantes. A producción ten o seu punto de suciedade que lle otorga un aire old school chulo e a mezcla entre rasgados, riffs Thrash con punteos heavies, e base con sonido UndergroundMetal-80's cumple bastante ben. 7/10

Dynazty - Knock You Down (2011)
Hard Rock
Myspace
Outros suecos máis facendo Hard Rock con moita influencia ochentera. A mín recordáronme a moitas cousas que hoxe en día xa teño desterradas e prácticamente olvidadas, a centos daqueles grupos que pretendían seguir a estela dos grandes e chegar a ser "estrellas del Rock" rodeados de groupies e lujo. Lamentablemente o seu intento quédase nun grupo máis do montón dos que siguen as andaduras de hai 20 anos de Skid Row -o cantante ten máis que un aire a Sebastian Bach-, Steelheart, Cinderella, Winger... non sei, ocúrrenseme moitos e ó mesmo tempo ningún en especial, é o que ten facer o que outros fixeron durante anos e que acabaron por saturar a escena Rock, sen ningún matiz de orixinalidade, e con cancións que non están mal, pero que non chegan a ser recordables.
Un álbum máis de Sleazy-Hard Rock. 5/10

Babyjane - Are You Listening? (2011)
Hard Rock
Myspace
Outros suecos australianos máis facendo Hard Rock con moita influencia ochentera. A mín recordáronme a moitas cousas que hoxe en día xa teño desterradas e prácticamente olvidadas, a centos daqueles grupos que pretendían seguir a estela dos grandes e chegar a ser "estrellas del Rock" rodeados de groupies e lujo. Lamentablemente o seu intento quédase nun grupo máis do montón dos que siguen as andaduras de hai 20 anos de Skid Row, Steelheart, Cinderella, Winger... AC/DC... non sei, ocúrrenseme moitos e ó mesmo tempo ningún en especial, é o que ten facer o que outros fixeron durante anos e saturaron a escena Rock, sen ningún matiz de orixinalidade, e con cancións que non están mal, pero que non chegan a ser recordables.
Un álbum máis de Sleazy-Hard Rock.
Éstes están un pouco peor. 3/10

Guardians of Time - A Beautiful Atrocity (2011)
Power Metal
Myspace
Non hai moito estiven escoitando no coche a cinta (sí ainda hai quenes temos un coche con cintas XD) de In Flames, "The Jester Race"... ainda que Guardians of Time son un grupo que calquera definiría coma Power Metal eu atopeilles moitas similitudes no apartado musical con ese disco e con eses daquela época de In Flames. O único que cambia é que non hai momentos case de tremolo-picking nin blastbeats, pero no resto vexo máis que un parecido. A voz do cantante, típica do Heavy-Power, desde logo fai alonxar nun principio ese parentesco cos suecos, pero imaxinando que todo o álbum estivera cantado con guturales... Por certo, coma en moitos grupos de Power últimamente, tamén se atreven a meter algún que outro growl puntual. Non me pareceu que estivera mal, a verdade, calquera que lle guste o melodeath e o power americano debería darlle unha oída -sería unha boa continuación para o que resultou gran fiasco, o último de Human Fortress-. 7/10

Talanas - The Waspkeeper (2011)
Progressive Death Metal
Myspace
Éste é un dos estilos ós que me refería hai tempo dos que non encontrarás unha crítica negativa por parte de ninguén. Parece que o Metal Progresivo está a veces tan ben considerado que aqueles ós que non lles guste un disco dese xénero non o dirán, e aqueles que non o consideren unha gran cousa, pois afondarán nas habilidades técnicas e na complexa estructura de temas e composición variada para, finalmente acabar poñendo bastante máis arriba do que parece a certos álbumes. Se esto pasa co Progresivo habitual, no mundo do Progresivo Extremo, esta condescendencia é maior se cabe. Ata o punto de que creo que nunca vín a ninguén decir malas cousas sobre grupos de Progressive Death Metal!
Talanas son un grupo que está a recoller un bo número de excelentes críticas, e baixo a miña preconcepción, a pesar de que hai moitas cousas dese estilo que me gustan, dispúxenme a oílos. O primeiro que un pode observar é a saturación da grabación, non sei se é cousa do ripeo que oín, pero o baixo e guitarras están como grabados tan altos que parezca que leven ruído incorporado (tal vez sexa algo que o grupo quixera? extráñame). As cancións camiñan entre varios estilos, sendo unha constante o Death Metal a medio tempo, pero podemos oír cousas máis "heavies", "thrashers", "doomies", "blackers" ou "post-". As cancións son complexas e dentro delas hai moitos cambios de rexistro, tanto musicales como en feeling' e vocales, que van desde o growl ó rasgado á voz clara máis propia de grupos de "post-rock/post-metal". A mín recordáronme un chisco a uns Opeth ó que lles cambias o toque de prog-70's polo do Post-Metal... tamén a Ihsahn ou os tardíos Emperor, e non me pareceron tanta maravilla coma os poñen por ahí, sona irregular, inconsistente, e acábaste quedando con poucas cousas salvo a boa labor técnica e algún extracto. 5/10

FireWölfe - FireWölfe (2011)
Heavy Metal
Official
Ainda que éste é o primeiro disco desta banda norteamericana, os compoñentes non son nin moito menos uns rookies. Liderados na voz está David Fefolt, que cantou en grupos coma Angels of Babylon, Fifth Angel, Forgotten Realm ou o do guitarrista italiano Alex Masi. Pode que eses proxectos non chegaran a ser nunca moi populares, coma tampouco creo que o chegue a ser FireWölfe, que practica un Heavy-Power americano bastante mallado a estas alturas. Hai poucas cousas destacables neste primeiro autotitulado, tal vez o mellor sexa a performance de Fefolt. En canto ó musical, houbo varios grupos que me viñeron á cabeza coma Savatage, Black Sabbath e algún máis destes de power americano, pero penso que deben de ser grandes fans de Saxon. Un disco que pasa desapercibido e que se fai un pouco ñoño por momentos. 5/10

Wolfchant - Call of the Black Winds (2011)
Symphonic Viking Metal
Myspace
Wolfchant é un grupo que conocín no seu ano cun álbum máis ca decente coma era "A Pagan Storm". Logo desa tivo un baixón compositivo en "Determined Damnation", que se non recordo mal foi coma un fallido intento de acoller un novo público máis próximo ao Viking-Melodeath tipo Ensiferum, e desta volta, os alemanes intentan facer o mesmo pero con Turisas, adoptando tanto unha "orquestación" similar coma un tono lírico vocal parecido que toma incluso máis protagonismo que a voz rasgada en algúns temas. Teño a seria impresión de que Wolfchant non teñen nin idea do que queren musicalmente, sólamente coller o que eles creen que pode gustar porque está tendo máis público e listo, a meter cousas parecidas. En realidade "Call of the Black Winds" non resulta un mal álbum, ten as súas partes boas e cañeras e algún estribillo que engancha, pero tamén ten cancións fuleras, ou cancións que son moi irregulares, que unen momentos bos con seguidamente momentos tediosos (proba delo The Last Farewell, con estribillo pegadizo -ainda que moi Turisas-,pero rodeado por un resto de canción do máis mediocre). A producción é de primeira, pero non sei eu cómo lles irá con este intento de Turisizar a banda. 5/10