Vivir en Estonia: The Night of Ancient Lights

A noite das luces ancestrales, podería ser un bo nome para un tema de Mileth, pero non, ésta é a noite do 30 de Agosto, é decir hoxe. Nesta noite, estarase permitido encender fogueiras ó largo de toda a costa báltica.

Esta celebración ten como fondo recordar que o mar é de todos, e convén coidalo. De feito, o mar Báltico non é o mellor exemplo de mar limpo, tal vez por iso os estonios non teñen unha variedade demasiado grande de peixe (parece que ser un mar relativamente "novo" tamén axuda), cousa que me chamara moito a atención cando cheguei aquí, xa que é un país con bastante costa, e supoñía que por conseguinte, con cultura mariñeira. Estar prácticamente rodeado de terra, tamén o fai máis vulnerable para manter calquer tipo de contaminación durante un tempo máis prolongado...

http://www.muinastuled.ee/

Vivir en Estonia: 25 anos do "Baltic Way"

Hai poucos días, o 20 de Agosto, foi un dos poucos, pouquísimos días festivos que temos en Estonia; este foi o Día da Restauración da Independencia, desde 1991. 

Hoxe, 24 de Agosto, non é festivo, pero os locales teñen algo que celebrar. Hai 25 anos, en 1989, estonios, letóns e lituanos uníronse nunha das maiores cadeas humanas nunca feitas para protestar contra a ocupación ilegal da Unión Soviética desde 1940, a "cadea báltica". A cadea humana, constituída por 2 millóns de habitantes dos 3 países bálticos, atravesou Tallinn, Riga e Vilnius, logrando un total de 600 km de percorrido. 

Esta ansia de volver a ser países independentes da URSS ocasionou unha resposta dura do xigante, que afirmou ser un serio desafío para o destino das xentes dos países bálticos, guiadas polos intereses dos seus líderes nacionalistas. A Unión Soviética incluso amenazou ós 3 países, indicándolles que en caso de lograr os seus obxetivos de independencia, o resultado podería ser catastrófico para eles. Debido á presión internacional e das Nacións Unidas, finalmente o asunto non pasou dahí e Rusia calmou o seu discurso, que seguía (e sigue) mantendo que non se tratou de ningunha ocupación, senón que foi un acordo bilateral cos líderes de Estonia na metade do século pasado. Ten certa gracia, xa que a URSS introduceu a miles e miles de rusos nos 3 países para traballar e vivir (conquistar), e ó mesmo tempo desterrou por exemplo en Estonia a outros tantos miles cara a terras siberianas para ser escravos. Moitos estonios teñen avós e bisavós desaparecidos durante eses escuros anos en terras rusas. O resto malviviron durante a ocupación da URSS dentro do seu propio país neses anos de comunismo extremo.

Este movemento tamén se chamou "Singing Revolution", ou Revolución Cantada, facendo alusión á protesta non violenta, e tendo como máximo exponente o Festival da Canción -ou Laulupidu-, que se celebra cada 5 anos en Lauluväljak (este ano foi un deles) e que conta con un coro dunhas 30.000 personas. Eu particularmente estiven hai uns anos neste evento, e a imaxen que tiven foi abrumadora durante os primeiros 15 minutos. Despois todo se volve un pouco máis do mesmo e acabeime aburrindo, ainda que o público (uns 80.000) escoita bastante emocionado, e incluso algúns deles tamén cantan eses temas sobre a independencia, liberdade e historias similares con lágrimas nos ollos. Supoño que é algo máis interesante para os locales que para o resto.

PD: Por certo, estiven ocupado últimamente e non andiven no blog nada, pero a partir de agora intentarei postear unha vez por semana, nos sábados ou domingos.

Cosecha estona

"A música é un negocio", eso é o que me dixo a moza de Markus, o cantante-guitarra de Metsatöll, cando coincidín con ela, e estivemos festexando e falando a ritmo de música extrema no "Black Magik Estonia" ata altas horas da madrugada. Díxome que o líder da banda pensa en Metsatöll tamén como a súa compañía e en sacarlle o máximo rendimiento. Neso encontrome que 2-3 semanas despois, nos supermercados aparece a Metsatöllu (a birra propia da banda) mais tamén pan negro patrocinado polo grupo (nada máis tradicional para un grupo de Estonia). En fin, parece que a moda non para de crecer, e quén sabe se nun futuro haberá tendas especializada dedicadas á comida e á bebida "Do Metal"...  e que incluso vendan máis que as propias tendas de discos...

 

Por certo, como ocorre coa maioría dos productos que levan o nome de bandas... a cerveza non é nada especial.

Vivir en Estonia: Söögiplats

Os locales estonios, amigos da juerga e da comida basura a altas horas da madrugada acaban de sufrir un duro revés: Söögiplats, o típico puesto de hamburguesas do centro de Tallinn sen hora de peche e que servía comida rápida a famentos transeúntes polo día e a ebrios partykings pola noite, cerrará nas próximas semanas.

Non hai quen non coñeza Söögiplats en Tallinn. Xusto ó lado da plaza de Vabaduse Väljak, é un punto céntrico polo que moita xente pasa. Pouco importa a terrible mala educación e desgana das súas asistentes, o puesto de comida rápida ten xente ás 4 da tarde e ás 2 da madrugada... e ás 6-7 da mañá ten incluso cola se é fin de semana. Recordo ben que para matar o tempo mentres que esperábamos o primeiro trolley de volta ó hostal, era obligada unha hamburguesa atiborrada de diferentes salsas para enmascarar a desaborida carne e complementos. Todo por non pagarlle ós impresentables "taksos". 3 euros van mellor empleados no bandullo que nos petos de ladróns sobre rodas. Un día falarei sobre esta calaña local, que nin merecen ser chamados "profesión".

Pois xa non sei cómo sobreviviran aqueles taciturnos que saciaban a fame antes de ir para cama os domingos a primeira hora, tampouco as gaviotas e palomas que sobrevolaban o puesto durante todo o verán e incluso se aproveitaban de descoidados ou de borrachos que olvidaban onde poñían as súas "maxiburguers" e friikartulid (patacas fritas). Todo un icono que desaparecerá en breves para poñer no seu lugar un edificio relacionado con temas burocráticos...

Cada vez que llo comentaba a algún local, a súa cara de asombro e incredulidade non tiña precio: 

-"Sabías que van quitar o Söögiplats?"

-"Qué dices home! Imposible! Se o jefe dese negocio debía de facer máis cartos que un ministro!", "e agora, onde vai ir a xente comer cando volve de salir na cidade?"

Fai tempo que non me paso por ese lugar, pero creo que antes de que cerre, lle vai caer unha Maxiburguer con doble de burguer, doble de queixo e doble de salsa (o que en España consideraríamos como 10 veces máis do normal) -este consello é real-, para ter un recordo como é debido do sitio... (esperemos que o recordo non sexa no baño ó día seguinte...).

Imaxe real dunha Maxiburger

Vivir en Estonia: Vastlapäev

É curioso que en Estonia, como en moitos outros países non-latinos, teñen a festividade do Carnaval, pero nun rollo totalmente diferente. Aquí o de disfrazarse non existe, nin sequera é festivo (os estonios teñen bastantes poucos días libres, a verdade). O que fán neste Martes "de carnaval" ou tamén chamado "Vastlapäev" é básicamente unha celebración en familia con comida casera.

Hai 3 cousas que non poden faltar no Vastlapäev:

 1. Vastlakukkel: é unha especie de bollo con crema (non é exactamente nata, pero é parecido). Ten un típico "sombreiro" feito coa parte darriba do pan sobre o que esparcen un pouco de azucar en polvo. Polo visto é tan habitual, que ata no traballo suele pasar que che traen a proba (alomenos polo que oín non fun o único ó que llo deron no medio do día).

2. Sopa de guisantes con carne: este plato tamén é tipico dos países escandinavos. A primeira pinta non é moi boa, pero non está mal. Eso sí, é un chisco pesado. 

3. Ir cos nenos a levalos en trineo. A veces un vé ós sufridos pais tirando dos pícaros polas rúas adiante e ata case dan pena, tirando deles coma ganado arando na horta. Ignoro cánto tempo é o normal de tirar dos nenos no trineo, pero pola cara de sufrimiento dalgún supoño que non lle foi pouco trayecto :D Eso sí, por aquí dícese que os levan sempre "encantados", xa que é unha tradición centenaria...

Tamén se suele ir a calquera pequeno montículo de neve que haxa para que os nenos suban e baixen deslizandose pola neve (cuestión máis cómoda para os pais :D). Este ano foi algo un pouco raro, xa que a estas alturas non hai neve! O normal sería que estiveramos entre -5 e -15º, pero levan 3 semanas entre -2 e +2º!

Interrogantes do Metal - O pelaso de Kai

Interrogante IX: Qué pasou na cabeza de Kai Hansen no 2013-2014? -en sentido literal-

Gamma Ray prepar... espera espera... comorl?

Se alguén se pensaba que iba a falar doutro disco coñazo e autorepetido de Gamma Ray vai bon... o motivo polo que me parei a ler a noticia sobre un novo álbum do noutrora imaxinativo Kai Hansen foi a incrible foto que acompañaba á nova...

Mamaíña ahí pasou algo, xa non que onde había ceo agora hai nubes, senón que as nubes forman unha borrasca rara de carallo...

 Ai cómo se poñen algúns cos anos...

Cosecha bárbara

Desta vez toca o turno ó mediocre grupo sueco de féminas, que lanzan a súa propia salsa picante "Into The Fire". Ignoro se é o título dunha canción delas, non me extrañaría, pero tampouco me pica a curiosidade. Xa me chegou con oír unha vez o "In Distortion We Trust" e un par de cancións o do 2012.

Este é o típico grupo que vende pola imaxe máis que pola música, pero parece que a partir de agora tamén queren vender por outra faceta máis totalmente axena: o mundo das salsas barbacoa... interesantísimo.

"Our intention is not to serve you the world's hottest sauce, to make people cry of pain in stupid chili-eating competitions." 

"We don't want this to be just a souvenir to put on the shelf, we want to make something useful with a great taste that people can actually enjoy. The pain and pleasure you get from the heat and taste of chili in food and drinks is something we want to spread, and this is the perfect hot product for this."

"Into The Fire habanero sauce contains habanero that is cultivated at the farm and then prepared as hot sauce, without any additives. It's a small-scale production and Habanero-Man is taking care of everything from growing the plants to the finished product by himself. "The collaboration with Habanero-Man in Japan was initiated when [CRUCIFIED BARBARA frontwoman] Mia Coldheart, chili pepper enthusiast, tried to make her own habanero sauce at home and put the result on Instagram, marked with #habanero. This picture caught Habanero-Man's interest on the other side of the earth and they started a friendship based on habanero and music."

"CRUCIFIED BARBARA was impressed by the genuine and natural way of Habanero-Man's production and lifestyle on the country side in Japan, and we really love his handmade, natural habanero products made on his farm. This spicy story is the reason behind our new release; Into The Fire habanero sauce!" 

Case mellor que probar a salsa e oír a súa música, dediquémonos a miralas (e xa sei, sona machista mazo, pero desde logo que a música non é o seu, e se fora un grupo de tíos non habería quen lles fixera caso... merecidamente... ou non?).

Fuente