lunes, mayo 23, 2011
sábado, mayo 21, 2011
Microreviews Maio'11 - IV
Blodsband - Det Eviga och den Döde (2011)
Black Metal
Myspace
Éste é o terceiro disco destes suecos que practican un black metal denso e repetitivo. Moito blastbeat, moi pouca melodía, moita repetición e teclados omnipresentes durante a maior parte do disco fai que sexa unha escoita difícil, sobre todo ó ver que a media de duración dos temas sobrepasa os 9 minutos. Sonido pouco pulido, en especial nas voces, que sona coma unha radio mal sintonizada, e ambiente épico que causa desidia e cansancio para oír todo dunha tacada. Un disco que non dice moito. 1/10
Obscura - Omnivium (2011)
Technical Prog-Death
Myspace
Cun inesperado comenzo con guitarras acústicas, o novo disco de Obscura prometía grandes cousas, pero non me esperaba que se superaran tanto a sí mesmos. Se co Cosmogenesis déronse a conocer máis ampliamente hai 2 anos, éste Omnivium debe poñelos definitivamente no tope do Death Técnico mundial.
Obscura labráronse un disco sen desperdicio ningún onde riff tras riff, os alemanes demostran que non sólo saben tocar moi ben, senón que tamén son capaces de crear grandes cancións. Partituras imposibles, un baixo cunha línea que ten pinta de algo fóra do normal pero que empasta perfectamente na música, variacións e virtuosismo na batería, cambios vocales que van desde o rasgado ó gutural e ó limpio (sí, hai algunha parte en limpio, cousa que me recordou algo ó que fai Ihsahn)... Conseguírono, e van a máis; a ver qué nos depara no futuro esta banda, porque oír Omnivium dá moi bos augurios. Un discazo de Metal Progresivo extremo. 9/10
Volturyon - Coordinated Mutilation (2011)
Death Metal
Myspace
Volturyon é un grupo sueco que toca un Death bastante cañero e técnico, con cancións que non chegan ós 4 minutos (salvo a última) sen que por elo esteñan repletas de cambios, riffs complicados e detalles técnicos (algo así coma uns Necrophagist, ainda que a mín recordoume máis ós últimos de Cannibal Corpse). A sensación que me transmiteu foi de pouca orixinalidade ainda que o que fan, fano bastante ben, tanto en destreza coma en radiar mala leche e brutalidade. Bon, pero pouco novedoso Death. 5/10
Aaskereia - Dort, wo das alte Böse ruht (2011)
Black Metal
Myspace
Aaskereia son un grupo alemán que practica un Black Metal interesante a partir de riffs fríos e ambientales que se entremezclan con guitarras acústicas que -para a miña satisfacción- non deixan de oírse incluso cando a banda demostra todo o seu potencial sonoro entre blastings e tremolo-picking míticos do Black. Esta utilización de partes acústicas dalle certo feeling folky-pagano, ainda que non diría que se trata dun grupo de Pagan Black exactamente (tal vez en Die Waldteufel e Der boshafte Geist sí, pero polo resto eu máis ben diría que tira máis a Black). A voz dalle un aire certamente depresivo en certas partes, xa que varía desde os míticos rasgados a auténticos alaridos que parece que o estén matando XD ata a voz limpia.
A mín recórdame moito a esta ornada de Black que provén de Francia, e tamén un pouco a Shining; pareceume un álbum moi entretenido e variado. 8/10
Arch Enemy - Khaos Legions (2011)
Melodeath
Myspace
Os irmáns Amott volven á carga cun disco que me fixo recordar bastante á sensación de cando oín o anterior "Rise of the Tyrant"; de decir, está ben pero nada espectacular. De feito nótase que o grupo se quedou enganchado á fórmula, e a verdade é que prácticamente non houbo evolución ningunha desde hai 3 ou 4 discos. O sonido é, como era previsible, devastadoramente genial XD todo sona cunha forza tremenda, difícilmente se pode encontrar algo por ahí con mellor producción hoxe en día. Angela sona coma sempre brutal ainda que un pouco plana, e o que máis me importa a mín, a música en sí, pois está ben, ainda que empece a ulir a repetición de sí mesmos e os temas non enganchan tanto coma outros seus no pasado. A parte boa desto tamén é que Arch Enemy conseguiron cos anos un estilo moi propio dentro do saturado mundo do melodeath, cousa difícil.
Por certo, aqueles que tamén vos guste Mercenary, oíde "No Gods, no Masters" -unha das que ten máis tirón para ser single no disco- a ver si tamén vos recorda ós daneses XD. 6/10
Heavenwood - Abyss Masterpiece (2011)
Gothic-Doom Metal
Myspace
Vexo algo arriesgado eso de chamarlle a un disco algo de "obra maestra", ainda que realmente esteña relacionado co concepto do traballo..., e sobre todo porque si che sale un bluff a xente meteráse moito máis contigo XD Heavenwood evolucionaron bastante desde o que eu recordo en "Diva", agora volvéronse un grupo máis accesible, pero sen perder a calidade. Eso era o que ofrecían no anterior "Redemption", un bon álbum sen duda, e eso é máis ou menos o que ofrecen neste novo. Vense influencias de Paradise Lost (cánto influíron os cambios deste grupo! sempre iban un paso por diante do resto -para ben e/ou para mal XD-) pero tamén do Metal sinfónico-orquestal, ainda que sen saturar, cousa que se agradece.
Sen parecerme un mal disco, recordo que me enganchara máis o anterior de todos xeitos. 6/10
Heathendom - The Symbolist (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Heathemdom era un grupo italiano que conocín case ó mesmo tempo que a Thunderstorm, e tal vez debido á proximidade dos nomes, nacionalidade e música case que os confundía. Sí, Heathendom debutaron facendo Heavy-Doom coma os Thunderstorm, cun álbum genial coma era "Nescience", pero digo que "era" porque neste segundo disco a cousa cambiou bastante, xa que deixaron un pouco de lado a parte máis doom e imprimíronlle velocidade tanto á caixa coma ós riffs, facendo deste "The Symbolist" un disco que estaría moi cercano ó Power-Thrash dos Iced Earth máis escuros noventeros. Non é que a parte doomy a deixasen completamente de lado, pódese ver claramente en cortes coma "Sanctified" no seu comezo, ou nesa melodía de violín da decandente "Die Insane".
Un cambio que non me esperaba, e non se amañan mal con este novo estilo, pero eu... preferir, prefería o Nescience. 7/10
Norther - Circle Regenerated (2011)
Melodeath/Power Metal
Myspace
¿Contrataron a un coro de quinceañeros para os estribillos ou qué? Porque non parecen mulleres e non parecen tíos, (bueno, únicamente si colleron a imitadores de NSync ou Backstreet Boys XD). Non sólo hai problema nos coros, senón tamén nos rasgados do novo cantante, o que parece que esteña soltando trozos das súas cordas vocales mentres canta cun aire certamente máis modernillo-core que os seus predecesores. Horrible.
Atendendo á música, non hai queixa do sonido, estamos falando duns finlandeses con historia, así que non hai nada que obxectar. Pero no que sí que obxectaría sería no apartado creativo: todo sona sen gancho, sen forza e as cancións rematan por ser totalmente olvidables.
Nunca me gustaron moito Norther, sempre me pareceu un grupo pouco orixinal e con pouca "chicha". Recordo ter oído o primeiro e segundo disco no seu tempo e decir: vaia copia máis descarada de Children (que fixeran xa os 3 primeiros e case únicos bos da súa carreira). Co terceiro desmarcáranse un pouco pero curiosamente a cada un que sacaron despois dos 2 primeiros a mín fóronme parecendo peores e peores. Éste lévase a palma. 2/10
Turmion Kätilöt - Perstechnique (2011)
Techno Metal/Industrial Black
Myspace
Non fai moito falei sobre o disco que un dos Turmion Kätilöt sacaba en solitario coa súa moza, proxecto chamado 2 Times Terror, que facía algo moi parecido -por non decir igual- ó que fan os Turmion. De feito tanto aquel disco coma éste poderíamos intuír que son da mesma banda. Se nos pechan os ollos e nos poñen unha canción dun disco e outra doutro sen oílos previamente non notaríamos diferencia, posto que aquí tamén temos un álbum moi heteroxéneo de Metal Industrial con voz blackeira, e influencias que van desde o Dance-Techno, ó Drum&Bass, a música electrónia, electrogótica, EBM,.. xuntándoo co metal industrial. A mín tampouco é que me horrorizara, porque eu son un vendido do metal, pero sí que empecei a notar certas repeticións entre cousas deste disco e dos anteriores de Turmion (Hellbound Earth por exemplo sóname a un tema do seu anterior CD) e incluso do disco de 2 Times Terror. O sonido e producción son tamén idénticos! e os temas parece que perderan gancho neste novo traballo...
...e para os que non lles guste o Metal, Turmion tamén os obsequian cun corte que podería ser firmado por Chimo Bayo! 4/10
Epheles - Je Suis Autrefois (2011)
Black Metal
Myspace
Epheles é un grupo francés con 15 anos de historia e 3 álbumes con éste á súa espalda. Practican un black atmosférico pero sen deixar de ser furioso, con moito blastbeat e cancións largas que por veces resultan case hipnóticas. Axuda a elo unhas guitarras con eco e moito trémolo-picking (lo pillé y no lo suelto), muros sónicos na sección rítmica e teclados sinfónico-ambientales, así como os típicos momentos acústicos e de melodías repetitivas e envolventes. A mín resultoume un disco bastante decente dos que por ahí chaman heredeiros de Burzum (non será para tanto). 7/10
Black Metal
Myspace
Éste é o terceiro disco destes suecos que practican un black metal denso e repetitivo. Moito blastbeat, moi pouca melodía, moita repetición e teclados omnipresentes durante a maior parte do disco fai que sexa unha escoita difícil, sobre todo ó ver que a media de duración dos temas sobrepasa os 9 minutos. Sonido pouco pulido, en especial nas voces, que sona coma unha radio mal sintonizada, e ambiente épico que causa desidia e cansancio para oír todo dunha tacada. Un disco que non dice moito. 1/10
Obscura - Omnivium (2011)
Technical Prog-Death
Myspace
Cun inesperado comenzo con guitarras acústicas, o novo disco de Obscura prometía grandes cousas, pero non me esperaba que se superaran tanto a sí mesmos. Se co Cosmogenesis déronse a conocer máis ampliamente hai 2 anos, éste Omnivium debe poñelos definitivamente no tope do Death Técnico mundial.
Obscura labráronse un disco sen desperdicio ningún onde riff tras riff, os alemanes demostran que non sólo saben tocar moi ben, senón que tamén son capaces de crear grandes cancións. Partituras imposibles, un baixo cunha línea que ten pinta de algo fóra do normal pero que empasta perfectamente na música, variacións e virtuosismo na batería, cambios vocales que van desde o rasgado ó gutural e ó limpio (sí, hai algunha parte en limpio, cousa que me recordou algo ó que fai Ihsahn)... Conseguírono, e van a máis; a ver qué nos depara no futuro esta banda, porque oír Omnivium dá moi bos augurios. Un discazo de Metal Progresivo extremo. 9/10
Volturyon - Coordinated Mutilation (2011)
Death Metal
Myspace
Volturyon é un grupo sueco que toca un Death bastante cañero e técnico, con cancións que non chegan ós 4 minutos (salvo a última) sen que por elo esteñan repletas de cambios, riffs complicados e detalles técnicos (algo así coma uns Necrophagist, ainda que a mín recordoume máis ós últimos de Cannibal Corpse). A sensación que me transmiteu foi de pouca orixinalidade ainda que o que fan, fano bastante ben, tanto en destreza coma en radiar mala leche e brutalidade. Bon, pero pouco novedoso Death. 5/10
Aaskereia - Dort, wo das alte Böse ruht (2011)
Black Metal
Myspace
Aaskereia son un grupo alemán que practica un Black Metal interesante a partir de riffs fríos e ambientales que se entremezclan con guitarras acústicas que -para a miña satisfacción- non deixan de oírse incluso cando a banda demostra todo o seu potencial sonoro entre blastings e tremolo-picking míticos do Black. Esta utilización de partes acústicas dalle certo feeling folky-pagano, ainda que non diría que se trata dun grupo de Pagan Black exactamente (tal vez en Die Waldteufel e Der boshafte Geist sí, pero polo resto eu máis ben diría que tira máis a Black). A voz dalle un aire certamente depresivo en certas partes, xa que varía desde os míticos rasgados a auténticos alaridos que parece que o estén matando XD ata a voz limpia.
A mín recórdame moito a esta ornada de Black que provén de Francia, e tamén un pouco a Shining; pareceume un álbum moi entretenido e variado. 8/10
Arch Enemy - Khaos Legions (2011)
Melodeath
Myspace
Os irmáns Amott volven á carga cun disco que me fixo recordar bastante á sensación de cando oín o anterior "Rise of the Tyrant"; de decir, está ben pero nada espectacular. De feito nótase que o grupo se quedou enganchado á fórmula, e a verdade é que prácticamente non houbo evolución ningunha desde hai 3 ou 4 discos. O sonido é, como era previsible, devastadoramente genial XD todo sona cunha forza tremenda, difícilmente se pode encontrar algo por ahí con mellor producción hoxe en día. Angela sona coma sempre brutal ainda que un pouco plana, e o que máis me importa a mín, a música en sí, pois está ben, ainda que empece a ulir a repetición de sí mesmos e os temas non enganchan tanto coma outros seus no pasado. A parte boa desto tamén é que Arch Enemy conseguiron cos anos un estilo moi propio dentro do saturado mundo do melodeath, cousa difícil.
Por certo, aqueles que tamén vos guste Mercenary, oíde "No Gods, no Masters" -unha das que ten máis tirón para ser single no disco- a ver si tamén vos recorda ós daneses XD. 6/10
Heavenwood - Abyss Masterpiece (2011)
Gothic-Doom Metal
Myspace
Vexo algo arriesgado eso de chamarlle a un disco algo de "obra maestra", ainda que realmente esteña relacionado co concepto do traballo..., e sobre todo porque si che sale un bluff a xente meteráse moito máis contigo XD Heavenwood evolucionaron bastante desde o que eu recordo en "Diva", agora volvéronse un grupo máis accesible, pero sen perder a calidade. Eso era o que ofrecían no anterior "Redemption", un bon álbum sen duda, e eso é máis ou menos o que ofrecen neste novo. Vense influencias de Paradise Lost (cánto influíron os cambios deste grupo! sempre iban un paso por diante do resto -para ben e/ou para mal XD-) pero tamén do Metal sinfónico-orquestal, ainda que sen saturar, cousa que se agradece.
Sen parecerme un mal disco, recordo que me enganchara máis o anterior de todos xeitos. 6/10
Heathendom - The Symbolist (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Heathemdom era un grupo italiano que conocín case ó mesmo tempo que a Thunderstorm, e tal vez debido á proximidade dos nomes, nacionalidade e música case que os confundía. Sí, Heathendom debutaron facendo Heavy-Doom coma os Thunderstorm, cun álbum genial coma era "Nescience", pero digo que "era" porque neste segundo disco a cousa cambiou bastante, xa que deixaron un pouco de lado a parte máis doom e imprimíronlle velocidade tanto á caixa coma ós riffs, facendo deste "The Symbolist" un disco que estaría moi cercano ó Power-Thrash dos Iced Earth máis escuros noventeros. Non é que a parte doomy a deixasen completamente de lado, pódese ver claramente en cortes coma "Sanctified" no seu comezo, ou nesa melodía de violín da decandente "Die Insane".
Un cambio que non me esperaba, e non se amañan mal con este novo estilo, pero eu... preferir, prefería o Nescience. 7/10
Norther - Circle Regenerated (2011)
Melodeath/Power Metal
Myspace
¿Contrataron a un coro de quinceañeros para os estribillos ou qué? Porque non parecen mulleres e non parecen tíos, (bueno, únicamente si colleron a imitadores de NSync ou Backstreet Boys XD). Non sólo hai problema nos coros, senón tamén nos rasgados do novo cantante, o que parece que esteña soltando trozos das súas cordas vocales mentres canta cun aire certamente máis modernillo-core que os seus predecesores. Horrible.
Atendendo á música, non hai queixa do sonido, estamos falando duns finlandeses con historia, así que non hai nada que obxectar. Pero no que sí que obxectaría sería no apartado creativo: todo sona sen gancho, sen forza e as cancións rematan por ser totalmente olvidables.
Nunca me gustaron moito Norther, sempre me pareceu un grupo pouco orixinal e con pouca "chicha". Recordo ter oído o primeiro e segundo disco no seu tempo e decir: vaia copia máis descarada de Children (que fixeran xa os 3 primeiros e case únicos bos da súa carreira). Co terceiro desmarcáranse un pouco pero curiosamente a cada un que sacaron despois dos 2 primeiros a mín fóronme parecendo peores e peores. Éste lévase a palma. 2/10
Turmion Kätilöt - Perstechnique (2011)
Techno Metal/Industrial Black
Myspace
Non fai moito falei sobre o disco que un dos Turmion Kätilöt sacaba en solitario coa súa moza, proxecto chamado 2 Times Terror, que facía algo moi parecido -por non decir igual- ó que fan os Turmion. De feito tanto aquel disco coma éste poderíamos intuír que son da mesma banda. Se nos pechan os ollos e nos poñen unha canción dun disco e outra doutro sen oílos previamente non notaríamos diferencia, posto que aquí tamén temos un álbum moi heteroxéneo de Metal Industrial con voz blackeira, e influencias que van desde o Dance-Techno, ó Drum&Bass, a música electrónia, electrogótica, EBM,.. xuntándoo co metal industrial. A mín tampouco é que me horrorizara, porque eu son un vendido do metal, pero sí que empecei a notar certas repeticións entre cousas deste disco e dos anteriores de Turmion (Hellbound Earth por exemplo sóname a un tema do seu anterior CD) e incluso do disco de 2 Times Terror. O sonido e producción son tamén idénticos! e os temas parece que perderan gancho neste novo traballo...
...e para os que non lles guste o Metal, Turmion tamén os obsequian cun corte que podería ser firmado por Chimo Bayo! 4/10
Epheles - Je Suis Autrefois (2011)
Black Metal
Myspace
Epheles é un grupo francés con 15 anos de historia e 3 álbumes con éste á súa espalda. Practican un black atmosférico pero sen deixar de ser furioso, con moito blastbeat e cancións largas que por veces resultan case hipnóticas. Axuda a elo unhas guitarras con eco e moito trémolo-picking (lo pillé y no lo suelto), muros sónicos na sección rítmica e teclados sinfónico-ambientales, así como os típicos momentos acústicos e de melodías repetitivas e envolventes. A mín resultoume un disco bastante decente dos que por ahí chaman heredeiros de Burzum (non será para tanto). 7/10
miércoles, mayo 18, 2011
Críticas a críticos: Agonica - Portraits of Suffering por Hágase el Rock!
Non me puiden resistir, así de simple XD
Desde fai un tempo desistín de cheo de facer críticas a grupos gallegos, gústenme ou no (e incluso moitos españoles) porque ainda que se faiga unha crítica constructiva, sempre han de ver o lado negativo de todo e estarás crucificado (e pode que a cousa desemboque en ataque personal, moita xente con vendas nos ollos e mentes cerradillas tenden a atacar ó que opine algo distinto, incluso nalgo tan banal coma é a música -ó lado doutras cuestións vitales máis importantes-).
Teño unha anécdota que creo que non contei por aquí, pero que me animou definitivamente a deixar de lado todo tipo de comentarios sobre a "escena galega".. precisamente a raíz dun escrito nun post meu dun concerto deste grupo do que vou falar. Pero bueno, penso que foi un malentendido (estaba en inglés) e non pasou a máis, pero aquela noite que me encontrei cunha fan de Agónica á que non conocía de nada e que dixo prácticamente que non debería de escribir nada negativo de ningún grupo porque pouco máis que estou tirando polo chan a unha banda moi boa e debería de gardarme os posts e palabras polo ben da escena gallega, quedouseme unha cara de bastante incredulidad e non souben qué dicir.
O gracioso é que eso foi o que ela entendeu porque eu escribira que era un grupo que estaba ben pero que necesitaban buscar máis personalidade porque me sonaban moito a outros grupos que xa oíra e dos que salen en abundancia nos últimos anos. Qué rajada brutal! queimádeme! XD Home eu espero que o lese outra vez e que entendese o meu inglés, que tampouco é perfecto, pero non había nada destructivo segundo o meu punto de vista. Peor sería a indiferencia total e non dixera nada de Agónica, que iban de teloneros de nonseiquén -xa fai deso-. Non creo que fora nada dañino e é máis, é a miña opinión e non ma teño por qué calar, non? (esto falando un día cun de Agónica deume toda a razón; é normal que non lle poidas gustar a toda a xente -que repito non é o meu caso-, e esa xente ten todo o dereito do mundo a escribir nun foro, nun blog ou nunha páxina: "non me gustou, e qué?")
O que sí, de todos xeitos, o que consigueu esta circunstancia foi alonxarme de falar de grupos da nosa terra. Imaxinade por un momento que entrades nun lugar e vos vén unha rapaza que non conocedes de nada decindo a outro: "es este el del blog en inglés que os criticó tanto?" "oye tú dedícate a otras cosas en lugar de hablar mal de los grupos de aquí, estás echando por tierra el trabajo de buena gente" (non me acordo das palabras exactas, pero foron prácticamente esas). Sen duda quedeime con tal cara de pampo de que xente que non vira na miña vida me recoñeza e increpe, que decidín falar doutros asuntos a partir desa.
O caso que traigo hoxe é o do novo EP de Agónica, o grupo de Redondela sobre o que, coma nos casos de Dalriada e Moonsorrow, non vou facer xuicios críticos sobre o disco/EP senón sobre a crítica en sí mesma do crítico (pa que quede claro -outra vez-) que creo que non ten desperdicio.
Ahí vai o orixinal
Tras un tiempo sin pasar por este blog tan eléctrico, hemos vuelto! De momento podeis deleitaros con la entrevista que hicimos a Oscar de "Lujuria" en nuestro programa, y en breve aparecerá el programa en el que estuvimos charlando con "La Bruja Roja". Pero así, de pronto, os regalamos una crítica del disco "Portraits of Suffering" de los gallegos Agonica. Enjoy It!!!
Ahora mismo está sonando el primer pepino del nuevo CD que he adquirido. Se trata del “Portraits of Suffering” de Agonica. Se trata de uno de los grupos revelación de nuestro país, y aunque no se les ha dado la misma importancia que a otros grupos de carácter nacional que también han sacado disco este año, estoy descubriendo que son de lo mejor que nos podemos encontrar dentro del mundillo del metal de España.
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo. Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz.
Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene, aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth. Creedme cuando os digo que he tenido que parar, porque me han entrado unas ganas acojonantes de hacer headbanging, y no he podido evitarlo. Me he tenido que apartar del teclado, pero he vuelto al ver que no me era posible aguantar el resto de la canción haciendo girar mi cuello, porque la cosa no para, y es que las guitarras se lucen con cada detalle, haciendo que esto sea algo más que simple Death Metal.
My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino). Este ya entra más al estilo escandinavo, desde arriba y haciendo pupita, pero de nuevo entran las guitarras a darnos candela y lo primero que pienso es ¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica. La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego). Y es que ni siendo tan jodidamente personal deja de notarse la influencia tanto de grupos como The Haunted, Behemoth, Sepultura, y muchos otros maestro de lo extremo. Y ahora tengo que destacar nuevamente las voces. Si en el tema anterior los guturales más graves bailan a lo que les dice los agudos, aquí es al revés. Lo oscuro es mucho más marcado y lleva la batuta, golpeando con fuerza y determinación.
Y justo cuando notas que entras en éxtasis, llega el tercer tema, también con una fuerza y una furia impresionantes. Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría. Pero tengo que insistir una vez más en lo de las influencias. ¡Joder! ¡Podría decir sin miedo a equivocarme, que este disco es una fusión de lo clásico y lo progresivo en cuanto a metal extremo se refiere! Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción. Estos chicos han hecho un trabajo increíble.
Y de pronto, el final, el tema que le da nombre al disco, Portraits of Suffering. Podría caer en la monotonía, volverme repetitivo, cargante, pesado y demás calificativos similares que no han venido a cuento, pero realmente me quedo con un detallito que me ha hecho gritar un sonoro improperio algo subido de tono (seguro que los vecinos me han oído, y están un poco hasta el gorro de mí y de este pedazo de disco, pero no le puedo hacer nada); el detalle de rematar el trabajito pegando bajón con una guitarra que me ha recordado enseguida a la que abre el disco, es algo que a mí, personalmente, me encanta. Enseguida me ha venido a la cabeza el Seventh Son of a Seventh Son de los británicos Iron Maiden. Sé que uno es de la NWOBHM y que el otro es Death Metal Progresivo (¿por qué no?), pero el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo. Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Y no, no me he olvidado de las letras. Pero es que me han sorprendido de tal manera, sobre todo la de My Obsession, que es necesario que las leáis vosotros mismos mientras escucháis el disco, que es realmente de lo mejor que puedes encontrar ahora mismo en el panorama más extremo. Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Así que lo dicho, a rascarse el bolsillo, que hay que apoyar a lo que tenemos en España, si algún día queremos poder tener un hueco en los grandes festivales Europeos. Y si esta gente se lo sigue currando, pueden estar tranquilos que su sitio en juergas como el Hellfest, el Grasspop Metal Meeting, el Metalcamp, o incluso el Wacken Open Air, lo tienen más que asegurado.
[Por cierto! Estad atentos, porque en el próximo programa tendremos a Agonica en un programa especial sobre el Metal Extremo! Esperamos que os guste!]
Publicado por Hágase el Rock!
Imos aló:
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo.
Esta frase chamoume moitísimo a atención. De verdade cando a xente oe falar de Death Metal espera que a canción empece cunha intro de guitarra cutre (?) jajaj "o incluso" (?) que o tema empece desde arriba... non sei realmente qué tipo de Death Metal escoita este home.
"Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz."
Bueno, a Sepultura.. non lle vexo por ningún lado o parecido á primeira, a mín recórdame tal vez a Kreator mezclado cun dos moitos grupos que hai por ahí de Death-Thrash. Arf prometinme non facer xuicios pero éme superior a mín XD
Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene.
Impaled Nazarene!!!?? o.O Dónde??? XD
aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth.
Behemoth!!!!??? o.O Dónde???
My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino).
??? CD (wikipedia): "A pesar de que puede haber variaciones en la composición de los materiales empleados en la fabricación de los discos, todos siguen un mismo patrón: los discos compactos se hacen de un disco grueso, de 1,2 mm, de policarbonato de plástico, al que se le añade una capa reflectante de aluminio". A veces a explicación máis sencilla é a que se acerca máis a ser correcta XD
¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica.
Ahora entendo o que decía antes do Death Metal (bueno, no, sigo sin entendelo XD), si dice que Children of Bodom son Death (para mín son máis ben Power Metal con voz rasgada, penso que calquera amante do Death pode afirmar eso). Aparte, desde cando o Death se basa en melodías de música clásica ??? Children como grupo bueno, pero o Death Metal...
La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego)
Debo de estar moi desactualizado, pero... desde cando hai toques característicos no Power Vasco ou o Death Gallego propios da zona??? Primeiras noticias que teño (do metalcore non falo que non sei deso).
Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría.
Esta frase tamén hei de dicir que me fixo certa gracia XD Realmente viveuno.
Qué gran novedad eso de experimentar con voz rasgada-core e gutural, e batería máis ou menos rápida!
Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción.
E dice que experimentou bastante co Death? eing??? Eu poidolle poñer uns cuantos exemplos sólo deste ano de do pasado que si lle gusta ese estilo vai poder oír de principio a fin... creo que non sólo eu, senón calquera ó que lle guste a música extrema, non?
"el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo."
Esta frase matoume XD pero ésta siguiente xa....
Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Está claro, ou Disney ou nos quedaríamos en Nana Mouskouri (???)
Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Por algún motivo intuín que quen escribeu esto é da "vella escuela" jevirockera española, pero aquí as sospechan cérranseme bastante, xa que é posible que nos 80 e 90 sí que houbese certa cerrazón hacia o metal extremo, en parte normal, xa que era un estilo novedoso e moito máis "intenso" e levado ó limite que o que se escoitaba "normalmente". Pero decir eso na segunda década do 2000 ten delito.
Eu non sei qué pensar do que escribeu esto XD
En canto ó EP, voume mollar un pouco (é que é intrínseco a mín, nolopuedoevitar XD), e decir que se curraron 4 boas cancións, para mín vai de regulero a mellor, sendo a última a que máis me gustou, sendo un temazo, creo eu. Sígolle encontrando o "fallo" dun cantante excesivamente "core" para o meu gusto nos rasgados, pero non é unha mala carta de presentación. O sonido tamén é bastante profesional ainda que penso que se lle dá excesiva importancia nestes últimos anos, eu o primeiro no que me fixo son as composicións e para mín aproban sobradamente (hala, a rapaza esa xa pode ir contenta, e en galleguiño que seguro que o entende mellor que o inglés ;D).
Desde fai un tempo desistín de cheo de facer críticas a grupos gallegos, gústenme ou no (e incluso moitos españoles) porque ainda que se faiga unha crítica constructiva, sempre han de ver o lado negativo de todo e estarás crucificado (e pode que a cousa desemboque en ataque personal, moita xente con vendas nos ollos e mentes cerradillas tenden a atacar ó que opine algo distinto, incluso nalgo tan banal coma é a música -ó lado doutras cuestións vitales máis importantes-).
Teño unha anécdota que creo que non contei por aquí, pero que me animou definitivamente a deixar de lado todo tipo de comentarios sobre a "escena galega".. precisamente a raíz dun escrito nun post meu dun concerto deste grupo do que vou falar. Pero bueno, penso que foi un malentendido (estaba en inglés) e non pasou a máis, pero aquela noite que me encontrei cunha fan de Agónica á que non conocía de nada e que dixo prácticamente que non debería de escribir nada negativo de ningún grupo porque pouco máis que estou tirando polo chan a unha banda moi boa e debería de gardarme os posts e palabras polo ben da escena gallega, quedouseme unha cara de bastante incredulidad e non souben qué dicir.
O gracioso é que eso foi o que ela entendeu porque eu escribira que era un grupo que estaba ben pero que necesitaban buscar máis personalidade porque me sonaban moito a outros grupos que xa oíra e dos que salen en abundancia nos últimos anos. Qué rajada brutal! queimádeme! XD Home eu espero que o lese outra vez e que entendese o meu inglés, que tampouco é perfecto, pero non había nada destructivo segundo o meu punto de vista. Peor sería a indiferencia total e non dixera nada de Agónica, que iban de teloneros de nonseiquén -xa fai deso-. Non creo que fora nada dañino e é máis, é a miña opinión e non ma teño por qué calar, non? (esto falando un día cun de Agónica deume toda a razón; é normal que non lle poidas gustar a toda a xente -que repito non é o meu caso-, e esa xente ten todo o dereito do mundo a escribir nun foro, nun blog ou nunha páxina: "non me gustou, e qué?")
O que sí, de todos xeitos, o que consigueu esta circunstancia foi alonxarme de falar de grupos da nosa terra. Imaxinade por un momento que entrades nun lugar e vos vén unha rapaza que non conocedes de nada decindo a outro: "es este el del blog en inglés que os criticó tanto?" "oye tú dedícate a otras cosas en lugar de hablar mal de los grupos de aquí, estás echando por tierra el trabajo de buena gente" (non me acordo das palabras exactas, pero foron prácticamente esas). Sen duda quedeime con tal cara de pampo de que xente que non vira na miña vida me recoñeza e increpe, que decidín falar doutros asuntos a partir desa.
O caso que traigo hoxe é o do novo EP de Agónica, o grupo de Redondela sobre o que, coma nos casos de Dalriada e Moonsorrow, non vou facer xuicios críticos sobre o disco/EP senón sobre a crítica en sí mesma do crítico (pa que quede claro -outra vez-) que creo que non ten desperdicio.
Ahí vai o orixinal
Caña de la buena!
Ahora mismo está sonando el primer pepino del nuevo CD que he adquirido. Se trata del “Portraits of Suffering” de Agonica. Se trata de uno de los grupos revelación de nuestro país, y aunque no se les ha dado la misma importancia que a otros grupos de carácter nacional que también han sacado disco este año, estoy descubriendo que son de lo mejor que nos podemos encontrar dentro del mundillo del metal de España.
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo. Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz.
Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene, aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth. Creedme cuando os digo que he tenido que parar, porque me han entrado unas ganas acojonantes de hacer headbanging, y no he podido evitarlo. Me he tenido que apartar del teclado, pero he vuelto al ver que no me era posible aguantar el resto de la canción haciendo girar mi cuello, porque la cosa no para, y es que las guitarras se lucen con cada detalle, haciendo que esto sea algo más que simple Death Metal.
My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino). Este ya entra más al estilo escandinavo, desde arriba y haciendo pupita, pero de nuevo entran las guitarras a darnos candela y lo primero que pienso es ¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica. La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego). Y es que ni siendo tan jodidamente personal deja de notarse la influencia tanto de grupos como The Haunted, Behemoth, Sepultura, y muchos otros maestro de lo extremo. Y ahora tengo que destacar nuevamente las voces. Si en el tema anterior los guturales más graves bailan a lo que les dice los agudos, aquí es al revés. Lo oscuro es mucho más marcado y lleva la batuta, golpeando con fuerza y determinación.
Y justo cuando notas que entras en éxtasis, llega el tercer tema, también con una fuerza y una furia impresionantes. Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría. Pero tengo que insistir una vez más en lo de las influencias. ¡Joder! ¡Podría decir sin miedo a equivocarme, que este disco es una fusión de lo clásico y lo progresivo en cuanto a metal extremo se refiere! Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción. Estos chicos han hecho un trabajo increíble.
Y de pronto, el final, el tema que le da nombre al disco, Portraits of Suffering. Podría caer en la monotonía, volverme repetitivo, cargante, pesado y demás calificativos similares que no han venido a cuento, pero realmente me quedo con un detallito que me ha hecho gritar un sonoro improperio algo subido de tono (seguro que los vecinos me han oído, y están un poco hasta el gorro de mí y de este pedazo de disco, pero no le puedo hacer nada); el detalle de rematar el trabajito pegando bajón con una guitarra que me ha recordado enseguida a la que abre el disco, es algo que a mí, personalmente, me encanta. Enseguida me ha venido a la cabeza el Seventh Son of a Seventh Son de los británicos Iron Maiden. Sé que uno es de la NWOBHM y que el otro es Death Metal Progresivo (¿por qué no?), pero el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo. Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Y no, no me he olvidado de las letras. Pero es que me han sorprendido de tal manera, sobre todo la de My Obsession, que es necesario que las leáis vosotros mismos mientras escucháis el disco, que es realmente de lo mejor que puedes encontrar ahora mismo en el panorama más extremo. Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Así que lo dicho, a rascarse el bolsillo, que hay que apoyar a lo que tenemos en España, si algún día queremos poder tener un hueco en los grandes festivales Europeos. Y si esta gente se lo sigue currando, pueden estar tranquilos que su sitio en juergas como el Hellfest, el Grasspop Metal Meeting, el Metalcamp, o incluso el Wacken Open Air, lo tienen más que asegurado.
[Por cierto! Estad atentos, porque en el próximo programa tendremos a Agonica en un programa especial sobre el Metal Extremo! Esperamos que os guste!]
Publicado por Hágase el Rock!
Imos aló:
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo.
Esta frase chamoume moitísimo a atención. De verdade cando a xente oe falar de Death Metal espera que a canción empece cunha intro de guitarra cutre (?) jajaj "o incluso" (?) que o tema empece desde arriba... non sei realmente qué tipo de Death Metal escoita este home.
"Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz."
Bueno, a Sepultura.. non lle vexo por ningún lado o parecido á primeira, a mín recórdame tal vez a Kreator mezclado cun dos moitos grupos que hai por ahí de Death-Thrash. Arf prometinme non facer xuicios pero éme superior a mín XD
Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene.
Impaled Nazarene!!!?? o.O Dónde??? XD

aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth.
Behemoth!!!!??? o.O Dónde???
My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino).
??? CD (wikipedia): "A pesar de que puede haber variaciones en la composición de los materiales empleados en la fabricación de los discos, todos siguen un mismo patrón: los discos compactos se hacen de un disco grueso, de 1,2 mm, de policarbonato de plástico, al que se le añade una capa reflectante de aluminio". A veces a explicación máis sencilla é a que se acerca máis a ser correcta XD
¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica.
Ahora entendo o que decía antes do Death Metal (bueno, no, sigo sin entendelo XD), si dice que Children of Bodom son Death (para mín son máis ben Power Metal con voz rasgada, penso que calquera amante do Death pode afirmar eso). Aparte, desde cando o Death se basa en melodías de música clásica ??? Children como grupo bueno, pero o Death Metal...
La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego)
Debo de estar moi desactualizado, pero... desde cando hai toques característicos no Power Vasco ou o Death Gallego propios da zona??? Primeiras noticias que teño (do metalcore non falo que non sei deso).
Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría.
Esta frase tamén hei de dicir que me fixo certa gracia XD Realmente viveuno.
Qué gran novedad eso de experimentar con voz rasgada-core e gutural, e batería máis ou menos rápida!
Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción.
E dice que experimentou bastante co Death? eing??? Eu poidolle poñer uns cuantos exemplos sólo deste ano de do pasado que si lle gusta ese estilo vai poder oír de principio a fin... creo que non sólo eu, senón calquera ó que lle guste a música extrema, non?
"el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo."
Esta frase matoume XD pero ésta siguiente xa....
Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Está claro, ou Disney ou nos quedaríamos en Nana Mouskouri (???)
Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Por algún motivo intuín que quen escribeu esto é da "vella escuela" jevirockera española, pero aquí as sospechan cérranseme bastante, xa que é posible que nos 80 e 90 sí que houbese certa cerrazón hacia o metal extremo, en parte normal, xa que era un estilo novedoso e moito máis "intenso" e levado ó limite que o que se escoitaba "normalmente". Pero decir eso na segunda década do 2000 ten delito.
Eu non sei qué pensar do que escribeu esto XD
En canto ó EP, voume mollar un pouco (é que é intrínseco a mín, nolopuedoevitar XD), e decir que se curraron 4 boas cancións, para mín vai de regulero a mellor, sendo a última a que máis me gustou, sendo un temazo, creo eu. Sígolle encontrando o "fallo" dun cantante excesivamente "core" para o meu gusto nos rasgados, pero non é unha mala carta de presentación. O sonido tamén é bastante profesional ainda que penso que se lle dá excesiva importancia nestes últimos anos, eu o primeiro no que me fixo son as composicións e para mín aproban sobradamente (hala, a rapaza esa xa pode ir contenta, e en galleguiño que seguro que o entende mellor que o inglés ;D).
martes, mayo 17, 2011
Os Grandes Grandes Grandes videos metaleiros: Exoristoi - Tomb of Doom
Exoristoi é un grupo griego con xa certa traxectoria, de feito polo que teño entendido é un mítico do heavy heleno, ainda que non é que sexa moi coñecido fóra das fronteiras. Supoño que será algo así coma uns Leize, Banzai ou Rosendo, que serán populares en España e pouco máis.
Haberá coma 3 anos, descubrinos de milagro nun destes DVDs de vídeos recopilatorios propios que facía meu irmán, supoño que nestes últimos anos xa o deixaría, porque a avalancha de grupos e videos é tal que non se dá feito para comprar DVDs ou discos duros...Ó que iba, pois logo de ver este vídeo ainda me quedou o recordo da banda polo.. gracioso do asunto XD nada, que son un grupo de auténtico metal, eu máis ben diría: pólvora y metal, xa veredes o porqué XD
... e non me digades que non é un comezo apoteósico esa toma das pernas de 2 andando mentres a canción empeza a machete XD
Logo vemos ó cantante facendo air guitar no medio do monte, o guitarra nun curuto tocando o instrumento él solo y flipándoselo e logo... hai imaxenes que non necesitan ser comentadas:
Momento épico 1: o orgullo de ser cazador disco-70 a pecho descubierto.
Se o cantante estaba no medio da fraga ou subido nunha casa de pedra e o disco-gigoló ó lado dunha estatua no monte (???), o teclista tamén ten o seu propio espacio e movimientos: entre 4 árboles está completamente extasiado pola música de Exoristoi! Tanto que aporrea aleatoriamente o teclado movendo a cabeza dun lado para outro como dicindo "ésto é a ostia meu" XD incluso cando na música non se oe ningún teclado!
Eu teño serias dudas de que sepa tocar, xa me diredes cando o vexades.
Momento épico 2: o teclista flipao
Por certo, nesta altura do vídeo tamén podemos ver a peculiar voz do cantante, que me recordou a algún daqueles grupos españoles dos 80 XD
Sin duda, en casi todos os videos destas bandas, un pode intuír quén é o jefe do grupo, e en Exoristoi, aposto a que o guitarra, con ese corte de pelo e eses gestos de chulería tocándoa e dándolle igual o playback, é a alma do grupo.
Péinateeee!! mira pó cantante cómo se ghusta a sí mismo XD
Agharrate ó cable da lus! non vaias caer rapás!!
Pero se desde logo hai algo que comentar deste vídeo, eso son os paseos polo monte con espadas, rifles e gafas de sol (e camisa aberta si fai falta), facendo poses diante da cámara...
Pero... a ver oh... ¿non son esta xentiña algo maior para estar con estas cousas? A mín recordábame a cando de pequeno xogábamos con varas ou pólas a que fosen espadas e poñíamos poses de Son Goku. Ollo a ese momento andando hacia a cámara coas espadas e as armas XD
Momento épico 3: xogando a forajidos e piratas no monte
lunes, mayo 16, 2011
Microreviews Maio'11 - III
Iskald - The Sun I Carried Alone (2011)
Black Metal
Myspace
Desde noruega chega o novo disco do dúo que compón Iskald. "The sun I carried Alone" é un disco de black metal frío e crudo, cunhas guitarras distorsionadas como manda a tradición noruega e un sonido bastante decente no que se distingue bastante ben todo (un xa non sabe qué pensar cando vén un destes grupos, si son "auténticos de la muerte" igual pensan que o de grabar no garaxe en cinta de cassette é o máis puro... "satan loves magnetism"/"chrome ist krieg" e resulta unha escoita bastante cansina).
Este disco pode pasar coma un disco aceptable de black metal, ten o seu blasting, o seu medio tempo, rasgados que se alternan con algún coro limpio puntual, algún pasaxe máis calmado e outros moitos co mítico tremolo-picking (por fín souben a ciencia certa como era o nombre XD o outro día encontreino, e non iba lonxe do que eu pensei toda a vida, así que por máis que vos veña un sobrao coma o que me veu a mín, por máis que estivera tocando desde hai 10 anos en grupos e o sepa "todo", e por máis que vos mire con cara de "jah principiantes", non tomedes moi en serio o que vos diga... ainda que bueno, xa me advertiran que dese non me fiara moito XD).
Pasable, pero non fará moita historia. 6/10
Anomalous - Ohmnivalent (2011)
Brutal Technical Death Metal
Myspace
Eu suelo ter un problema con este tipo de bandas que fan música extremadamente técnica, con poliritmos, cambios de tempo imposibles, escalas arriba e abaixo, etc. e é que non lles encontro sustancia. Non encontro cancións propiamente ditas, é coma unha sucesión de riffs e escalas escupidas porque sí, sen alma e sen, en principio moita estructura. Hai poucos grupos deste estilo que me chamen a atención, entre eles os Origin ou Obscura, que aparte de virtuosismos, demostran saber compoñer cousas, que con máis ou menos tempo de escoita, podes seguir ainda que sexan complexas.
A maior parte deste disco de Anomalous é coma asistir a unha clase de virtuosismo, pero sen moito sentido. Sí son geniales músicos, fan de todo cos instrumentos, e terán miles de horas de ensaio detrás, pero na maior parte do álbum quedeime moi frío; menos mal que houbo momentos que sí que merecen a pena, coma a máis ambiental Mitosis ou a canción que dá título ó album. Hei de añadir que a voz non me convenceu en absoluto.... ainda que tal vez non son o mellor para valorar esta música, como dixen hai poucos deste estilo que me transmitan algo. 5/10
Bullet - Highway Pirates (2011)
Hard Rock/Heavy Metal
Myspace
Outro grupo máis desde suecia facendo Heavy-Rock con marcado acento ochentero. Neste caso, se hai unha banda da que Bullet son fans, sen duda esa é AC/DC. As cancións, sen estar realmente mal, poderían estar en calquera álbum da etapa máis "heavy" dos australianos (comparemos por exemplo City Lights con You Shook Me All Night Long...), cun cantante que o borda na súa imitación de Bon Scott-Brian Johnnson-Udo-ou o dos 3 Inches of Blood. Nada do outro mundo en canto a orixinalidade, penso que sólo os máis fans de AC/DC poderán encontrar algo para pasar o rato. 4/10
Hell - Human Remains (2011)
Heavy Metal
Myspace
Logo de case 30 anos, o grupo de culto da NWOBHM, Hell, saca o seu primeiro esperado álbum. Por se non sabedes da historia da banda, dita así rápido: a principios dos 80 foi unha das promesas do Heavy británico, pero uns anos despois de sacar as primeiras demos o cantante Dave Halliday suicídase e Hell quédase conxelado (nótese a fina ironía XD). Hai un par de anos os componentes de Hell deciden reunirse e fichan a Andy Sneap, ex-Sabbat e reputado productor (Arch Enemy, Accept, Kreator, Cradle of Filth, Nevermore, Machine Head, Exodus... ), que os consideraba coma unha gran influencia para o que fixo con Sabbat. Así mesmo Martin Walkyier tamén se une pero lárgase ó pouco (ese tipo debe ser raro de caray), e fichan ó irmán do guitarrista coma cantante, que ó parecer era actor de series británicas!! (e non se conoce unha traxectoria previa como vocalista!!) E vaia!! ninguén o diría, porque ten unha voz curiosa e "teatral", con personalidade propia.
Indo co disco, a música de Hell é puro e elaborado Heavy Metal con un rollo moi escuro e ocultista, a mín recordoume moito ó traballo de Mercyful Fate-King Diamond; con multitude de riffs e cancións moi traballadas. Hai certo aire tamén a uns Sabbat máis relaxados en certas partes, nótase que por ahí anda o Sneap, e, a pesar de durar máis de unha hora e con temas que sobrepasan os 8 minutos (ata hai un de 10) o disco non se fai para nada largo, partes máis calmadas a modo de "introducción para cancións" e os teclados axudan.
Moita variedade, moito traballo, e grandísimos riffs neste Human Remains. Un dos mellores discos de Heavy Metal dos últimos anos. 9/10
Xerath - II (2011)
Orchestral/Progressive/Groove Metal
Myspace
Nunca oíra falar destes Xerath, pero a mezcla proposta era cautivadora :P : Arreglos orquestales e Metal Progresivo Extremo con toques groovies... bien bien. Empeza a primeira canción e as expectativas vense crecidas, coma se dunha banda sonora dunha peli de misterio paranormal sona Unite to Defy, que rompe cunhas guitarras gruesas e unha sección rítmica interesante... non se desarrolla mal, recórdame a Devin Townsend, vai ben... non vai mal... vaia, Dimmu Borgir cando Shagrath pon a voz esa "radiofónica"... Meshuggah, outra vez Townsend... empezoume a saturar un pouco... bueno, empeza a seguinte, interesante... outra vez os berridos agudos e largos de Devin, arreglos por aquí e por alá, riffs Meshuggah, máis riffs do mesmo estilo... bah... terceira, algo máis de caña, ah empeza outra vez co berro agudo e largo de Devin... bueeeeno... os palmmutes e ritmos cortantes empezáronme a saturar coma me satura todo o que fan Meshuggah... e inda quedan 7 cancións... a ver si cambian algo máis...
...
...
...
Hola, son outra vez eu logo de oírme por segunda vez o disco... Segunda!!! Vaia con dios y con los otros santos... 3/10
Devin Townsend Project - Deconstruction (2011)
Progressive Metal
Myspace
... porque Xerath non poden nin achegarse ó que fai o genio de Devin Townsend, que cada cousa que saca está a un nivel superior, e ademáis é que a cabeza non lle para! ¿Cánta música fixo desde que empezou con Strapping Young Lad o que fora cantante de Steve Vai??
A cuestión é que en "Deconstruction" segue facendo un metal progresivo e experimental onde aúna diferentes influencias e estilos sen o máis mínimo medo e sen complexos. Desde Pop, música electrónica, sinfónica, Heavy, partes máis thrasheras, medios tempos, blastbeats, momentos épicos, outros máis calmados, outros humorísticos... e todo coa seña de identidad propia e única que posúe, algo complicado de encontrar hoxe en día, pero a pesar dos múltiples cambios e rexistros, é que basta con oír 10 segundos de calquera parte de "Deconstruction" para decir: Townsend. Acábome de enterar que sacou outro disco este ano... o que digo, a cabeza non lle para... e bendita cabeza! 9/10
Appearance of Nothing - All Gods Are Gone (2011)
Progressive Metal
Myspace
AoN son unha banda suíza que lanza o seu segundo disco neste ano facendo un metal progresivo con diferentes matices de outros xéneros. Parece que últimamente está en boga que o cantante -ou outro da banda- intente facer guturales ou rasgados nos grupos de power ou progresivo e ésta banda non é menos. Non é que o faigan a menudo, pero máis ou menos na metade das cancións meten algún (cortesía de Devon Graves (Psychotic Waltz) e Dan Swäno (Edge of Sanity/ Nightingale). Unha pena que non exploten máis a vena oscura do death metal acompañando á voz, porque o resultado queda un pouco deslucido cando meten growling e seguen con metal melódico. En canto a ésto último o grupo desenvolvese bastante ben, as cancións teñen complexidade e cambios de rexistro interesantes, un disco decente de progresivo. 7/10
Falkenbach - Tiurida (2011)
Pagan Metal
Myspace
Markus Tümmers xa tardaba en obsequiarnos con outra entrega de Falkenbach, 6 anos xa desde o grandísimo Heralding -The Fireblade! -ainda que fora un disco de autoversións sonaba de vicio-. E a cousa non varía en demasía do ofrecido anteriormente, melodías folkies que se repiten unha e outra vez con pequenos cambios, moito medio tempo, melodías vocales que sonan moi parecidas a anteriores entregas, e en xeral unha atmósfera épica pero melancólica que te envolve e Falkenbach sábeo facer moi ben. Peeero, sendo un bon disco a mín deixoume un pouco asín asín. Non é que espere unha gran evolución do estilo tan propio da banda, pero simplemente me pareceu que baixaba o nivel un pouco comparado cós anteriores (ou eso ou é que conservo demasiada boa impresión labrada cos anos, porque salvo Heralding, os outros debe facer 6 ou 7 anos que non os escoito XD). Está ben, pero non foi un "shock". 7/10
Silent Stream of Godless Elegy - Návaz (2011)
Doom-Gothic-Folk Metal
Myspace
Facía moitísimo que non oía nada novo sobre esta gran banda checa, e polo que se pode ver, o sonido permanece máis ou menos intacto do que eu recordo daqueles grandes discos coma "Themes" e "Behind the Shadows". O violín e a voz de Hanka lideran o sonido de Silent Stream of Godless Elegy proporcionando melodías melancólicas e folkies ó background doom e pesado da banda. As aportacións do cantante masculino, tanto en guturales coma en voz normal pasan desapercibidas nun principio, pero danlle moita profundidade e forza a certas partes nas que canta con ela.
Realmente é un álbum que podería estar feito a finales dos noventa, non pasaron os anos nin as modas por estes checos e agradécese. 7/10
Ani Lozanova Projekt - Miracle (2011)
Symphonic ProgRock-Metal
Myspace
E esto?? de onde saleu?? e non o digo de forma sarcástica, porque mirando a horrenda portada un podería pensar perfectamente que está ante un bodrio powermetalero dos que abundan por ahí... Pero non, estiven investigando a ver quén era esta Ani Lozanova e parece que foi unha concursante de Eurovisión no 2009 por parte de Bulgaria. Agora, polo menos neste disco, fai algo bastante diferente do Techno pop ese, e deixoume cos ollos abertos, porque é un gran disco de Rock-Metal con toques progresivos e algo de Pop, algo de sinfónico, algo de Power Metal e ata incluso un pouquiño de "rapeo" e estribillo "dance" hai na canción Cry Over, moi pegadiza por outro lado. Hai cousas que me recordaron a Dream Theater, cousas que me fixeron pensar en Angra, outras en Nightwish e cousas que sorprenden e que poden ir desde algo de Rock ou Pop ata algo electrónico. Claro está, todo esto é moi bonito, pero hai que saber facer cancións, melodías, riffs e estribillos que se queden na cabeza, e penso que este proyecto de Ana Nova Louza consígueo sen entrar en complicacións excesivas, de feito é un disco que se oe moi fácilmente.
Añadir unha gran producción por parte nin máis nin menos que Ian Parry e gran versión tamén de Give in to Me, de Michael Jackson. O único, faltaríanme 1 ou 2 cancións máis en lugar da autoversión final. 7/10
Black Metal
Myspace
Desde noruega chega o novo disco do dúo que compón Iskald. "The sun I carried Alone" é un disco de black metal frío e crudo, cunhas guitarras distorsionadas como manda a tradición noruega e un sonido bastante decente no que se distingue bastante ben todo (un xa non sabe qué pensar cando vén un destes grupos, si son "auténticos de la muerte" igual pensan que o de grabar no garaxe en cinta de cassette é o máis puro... "satan loves magnetism"/"chrome ist krieg" e resulta unha escoita bastante cansina).
Este disco pode pasar coma un disco aceptable de black metal, ten o seu blasting, o seu medio tempo, rasgados que se alternan con algún coro limpio puntual, algún pasaxe máis calmado e outros moitos co mítico tremolo-picking (por fín souben a ciencia certa como era o nombre XD o outro día encontreino, e non iba lonxe do que eu pensei toda a vida, así que por máis que vos veña un sobrao coma o que me veu a mín, por máis que estivera tocando desde hai 10 anos en grupos e o sepa "todo", e por máis que vos mire con cara de "jah principiantes", non tomedes moi en serio o que vos diga... ainda que bueno, xa me advertiran que dese non me fiara moito XD).
Pasable, pero non fará moita historia. 6/10
Anomalous - Ohmnivalent (2011)
Brutal Technical Death Metal
Myspace
Eu suelo ter un problema con este tipo de bandas que fan música extremadamente técnica, con poliritmos, cambios de tempo imposibles, escalas arriba e abaixo, etc. e é que non lles encontro sustancia. Non encontro cancións propiamente ditas, é coma unha sucesión de riffs e escalas escupidas porque sí, sen alma e sen, en principio moita estructura. Hai poucos grupos deste estilo que me chamen a atención, entre eles os Origin ou Obscura, que aparte de virtuosismos, demostran saber compoñer cousas, que con máis ou menos tempo de escoita, podes seguir ainda que sexan complexas.
A maior parte deste disco de Anomalous é coma asistir a unha clase de virtuosismo, pero sen moito sentido. Sí son geniales músicos, fan de todo cos instrumentos, e terán miles de horas de ensaio detrás, pero na maior parte do álbum quedeime moi frío; menos mal que houbo momentos que sí que merecen a pena, coma a máis ambiental Mitosis ou a canción que dá título ó album. Hei de añadir que a voz non me convenceu en absoluto.... ainda que tal vez non son o mellor para valorar esta música, como dixen hai poucos deste estilo que me transmitan algo. 5/10
Bullet - Highway Pirates (2011)
Hard Rock/Heavy Metal
Myspace
Outro grupo máis desde suecia facendo Heavy-Rock con marcado acento ochentero. Neste caso, se hai unha banda da que Bullet son fans, sen duda esa é AC/DC. As cancións, sen estar realmente mal, poderían estar en calquera álbum da etapa máis "heavy" dos australianos (comparemos por exemplo City Lights con You Shook Me All Night Long...), cun cantante que o borda na súa imitación de Bon Scott-Brian Johnnson-Udo-ou o dos 3 Inches of Blood. Nada do outro mundo en canto a orixinalidade, penso que sólo os máis fans de AC/DC poderán encontrar algo para pasar o rato. 4/10
Hell - Human Remains (2011)
Heavy Metal
Myspace
Logo de case 30 anos, o grupo de culto da NWOBHM, Hell, saca o seu primeiro esperado álbum. Por se non sabedes da historia da banda, dita así rápido: a principios dos 80 foi unha das promesas do Heavy británico, pero uns anos despois de sacar as primeiras demos o cantante Dave Halliday suicídase e Hell quédase conxelado (nótese a fina ironía XD). Hai un par de anos os componentes de Hell deciden reunirse e fichan a Andy Sneap, ex-Sabbat e reputado productor (Arch Enemy, Accept, Kreator, Cradle of Filth, Nevermore, Machine Head, Exodus... ), que os consideraba coma unha gran influencia para o que fixo con Sabbat. Así mesmo Martin Walkyier tamén se une pero lárgase ó pouco (ese tipo debe ser raro de caray), e fichan ó irmán do guitarrista coma cantante, que ó parecer era actor de series británicas!! (e non se conoce unha traxectoria previa como vocalista!!) E vaia!! ninguén o diría, porque ten unha voz curiosa e "teatral", con personalidade propia.
Indo co disco, a música de Hell é puro e elaborado Heavy Metal con un rollo moi escuro e ocultista, a mín recordoume moito ó traballo de Mercyful Fate-King Diamond; con multitude de riffs e cancións moi traballadas. Hai certo aire tamén a uns Sabbat máis relaxados en certas partes, nótase que por ahí anda o Sneap, e, a pesar de durar máis de unha hora e con temas que sobrepasan os 8 minutos (ata hai un de 10) o disco non se fai para nada largo, partes máis calmadas a modo de "introducción para cancións" e os teclados axudan.
Moita variedade, moito traballo, e grandísimos riffs neste Human Remains. Un dos mellores discos de Heavy Metal dos últimos anos. 9/10
Xerath - II (2011)
Orchestral/Progressive/Groove Metal
Myspace
Nunca oíra falar destes Xerath, pero a mezcla proposta era cautivadora :P : Arreglos orquestales e Metal Progresivo Extremo con toques groovies... bien bien. Empeza a primeira canción e as expectativas vense crecidas, coma se dunha banda sonora dunha peli de misterio paranormal sona Unite to Defy, que rompe cunhas guitarras gruesas e unha sección rítmica interesante... non se desarrolla mal, recórdame a Devin Townsend, vai ben... non vai mal... vaia, Dimmu Borgir cando Shagrath pon a voz esa "radiofónica"... Meshuggah, outra vez Townsend... empezoume a saturar un pouco... bueno, empeza a seguinte, interesante... outra vez os berridos agudos e largos de Devin, arreglos por aquí e por alá, riffs Meshuggah, máis riffs do mesmo estilo... bah... terceira, algo máis de caña, ah empeza outra vez co berro agudo e largo de Devin... bueeeeno... os palmmutes e ritmos cortantes empezáronme a saturar coma me satura todo o que fan Meshuggah... e inda quedan 7 cancións... a ver si cambian algo máis...
...
...
...
Hola, son outra vez eu logo de oírme por segunda vez o disco... Segunda!!! Vaia con dios y con los otros santos... 3/10
Devin Townsend Project - Deconstruction (2011)
Progressive Metal
Myspace
... porque Xerath non poden nin achegarse ó que fai o genio de Devin Townsend, que cada cousa que saca está a un nivel superior, e ademáis é que a cabeza non lle para! ¿Cánta música fixo desde que empezou con Strapping Young Lad o que fora cantante de Steve Vai??
A cuestión é que en "Deconstruction" segue facendo un metal progresivo e experimental onde aúna diferentes influencias e estilos sen o máis mínimo medo e sen complexos. Desde Pop, música electrónica, sinfónica, Heavy, partes máis thrasheras, medios tempos, blastbeats, momentos épicos, outros máis calmados, outros humorísticos... e todo coa seña de identidad propia e única que posúe, algo complicado de encontrar hoxe en día, pero a pesar dos múltiples cambios e rexistros, é que basta con oír 10 segundos de calquera parte de "Deconstruction" para decir: Townsend. Acábome de enterar que sacou outro disco este ano... o que digo, a cabeza non lle para... e bendita cabeza! 9/10
Appearance of Nothing - All Gods Are Gone (2011)
Progressive Metal
Myspace
AoN son unha banda suíza que lanza o seu segundo disco neste ano facendo un metal progresivo con diferentes matices de outros xéneros. Parece que últimamente está en boga que o cantante -ou outro da banda- intente facer guturales ou rasgados nos grupos de power ou progresivo e ésta banda non é menos. Non é que o faigan a menudo, pero máis ou menos na metade das cancións meten algún (cortesía de Devon Graves (Psychotic Waltz) e Dan Swäno (Edge of Sanity/ Nightingale). Unha pena que non exploten máis a vena oscura do death metal acompañando á voz, porque o resultado queda un pouco deslucido cando meten growling e seguen con metal melódico. En canto a ésto último o grupo desenvolvese bastante ben, as cancións teñen complexidade e cambios de rexistro interesantes, un disco decente de progresivo. 7/10
Falkenbach - Tiurida (2011)
Pagan Metal
Myspace
Markus Tümmers xa tardaba en obsequiarnos con outra entrega de Falkenbach, 6 anos xa desde o grandísimo Heralding -The Fireblade! -ainda que fora un disco de autoversións sonaba de vicio-. E a cousa non varía en demasía do ofrecido anteriormente, melodías folkies que se repiten unha e outra vez con pequenos cambios, moito medio tempo, melodías vocales que sonan moi parecidas a anteriores entregas, e en xeral unha atmósfera épica pero melancólica que te envolve e Falkenbach sábeo facer moi ben. Peeero, sendo un bon disco a mín deixoume un pouco asín asín. Non é que espere unha gran evolución do estilo tan propio da banda, pero simplemente me pareceu que baixaba o nivel un pouco comparado cós anteriores (ou eso ou é que conservo demasiada boa impresión labrada cos anos, porque salvo Heralding, os outros debe facer 6 ou 7 anos que non os escoito XD). Está ben, pero non foi un "shock". 7/10
Silent Stream of Godless Elegy - Návaz (2011)
Doom-Gothic-Folk Metal
Myspace
Facía moitísimo que non oía nada novo sobre esta gran banda checa, e polo que se pode ver, o sonido permanece máis ou menos intacto do que eu recordo daqueles grandes discos coma "Themes" e "Behind the Shadows". O violín e a voz de Hanka lideran o sonido de Silent Stream of Godless Elegy proporcionando melodías melancólicas e folkies ó background doom e pesado da banda. As aportacións do cantante masculino, tanto en guturales coma en voz normal pasan desapercibidas nun principio, pero danlle moita profundidade e forza a certas partes nas que canta con ela.
Realmente é un álbum que podería estar feito a finales dos noventa, non pasaron os anos nin as modas por estes checos e agradécese. 7/10
Ani Lozanova Projekt - Miracle (2011)
Symphonic ProgRock-Metal
Myspace
E esto?? de onde saleu?? e non o digo de forma sarcástica, porque mirando a horrenda portada un podería pensar perfectamente que está ante un bodrio powermetalero dos que abundan por ahí... Pero non, estiven investigando a ver quén era esta Ani Lozanova e parece que foi unha concursante de Eurovisión no 2009 por parte de Bulgaria. Agora, polo menos neste disco, fai algo bastante diferente do Techno pop ese, e deixoume cos ollos abertos, porque é un gran disco de Rock-Metal con toques progresivos e algo de Pop, algo de sinfónico, algo de Power Metal e ata incluso un pouquiño de "rapeo" e estribillo "dance" hai na canción Cry Over, moi pegadiza por outro lado. Hai cousas que me recordaron a Dream Theater, cousas que me fixeron pensar en Angra, outras en Nightwish e cousas que sorprenden e que poden ir desde algo de Rock ou Pop ata algo electrónico. Claro está, todo esto é moi bonito, pero hai que saber facer cancións, melodías, riffs e estribillos que se queden na cabeza, e penso que este proyecto de Ana Nova Louza consígueo sen entrar en complicacións excesivas, de feito é un disco que se oe moi fácilmente.
Añadir unha gran producción por parte nin máis nin menos que Ian Parry e gran versión tamén de Give in to Me, de Michael Jackson. O único, faltaríanme 1 ou 2 cancións máis en lugar da autoversión final. 7/10
sábado, mayo 14, 2011
Máis Time para Time
Hoxe lín unha nova sobre o disco máis retrasado (en canto a tempo, gañanes XD) da historia do Metal: o Time de Wintersun, que levan preparando desde hai xa 7 anos e a cada pouco dicen que hai un novo problema coa masterización, cun dedo roto, con blabla.. e hai que pospoñer a salida do disco durante "x" meses máis....
A nota que deixou Teemu, o guitarra de Wintersun, fala sobre os planes de futuro da banda é un pouco irrisorea, aparte dos próximos concertos, que xa se aventura (igual con certa sorna) a decir que non se cancelarán, o home fala dos sucesivos aplazamentos de Time: dice que Jari se puxo a mezclalo en Febreiro e que agora mesmo está en congelación porque "o equipo non pode soportar o proyecto masivo"???? XDDDDD
Dice que Jari está cambiando pouco a pouco o seu Mac e o Cubase pero que como de momento lle faltan plugins e que non pode utilizar máis de 4Gb de RAM (??????) Pero qué moto nos están vendendo??? jajaj Vai ser que o señor Jari vai ter que alquilar o ordenador da NASA para acabar a súa obra maestra... ou eso ou haberá que facer unha colecta para comprarlle as pezas informáticas para que acabe o dichoso álbum...
e digo eu... e logo non lle poden pedir prestado un ordenador a alguén ou algo así? jajaj aihaih
Por outro lado, Teemu dice que esteñamos atentos, que na súa xira tocarán uns apoteósicos 10 minutos!!! do novo material... 10!!! enteiros!! (...) qué detalle..
Éste é o comunicado:
Teemu Mäntysaari, guitarist of Finnish extreme power metal outfit Wintersun, has issued the following update on the band's official website:
Wintersun will finally get back on stages in 2011 as we're playing the following summer festivals:
27.05.2011 Metalfest, Switzerland www.ch.metalfest.eu
28.05.2011 Metalfest, Germany www.de.metalfest.eu
29.05.2011 Metalfest, Austria www.at.metalfest.eu
03.06.2011 Metalfest, Hungary www.hu.metalfest.eu
13.07.2011 Metalcamp, Slovenia www.metalcamp.com
23.07.2011 Tuska, Finland www.tuska-festival.fi
13.08.2011 Bloodstock, UK www.bloodstock.uk.com
Besides that, we'll be joining Finntroll, Turisas, Alestorm etc. on their Heidenfest tour ( www.heidenfest.eu ) as a Special Guest on the following dates:
30.09.2011 DE - Geiselwind, Music Hall
01.10.2011 DE - Gießen, Hessenhalle
02.10.2011 DE - Berlin, Postbahnhof
07.10.2011 DE - Stuttgart, LKA Longhorn
08.10.2011 DE - Oberhausen, Turbinenhalle
09.10.2011 NL - Tilburg, 013
The work on the album has been progressing but is on hold at the moment.
Jari started mixing Time in the beginning of February but had to put it on hold for now, because his equipment still can't quite handle the massive project.
Jari's been upgrading his home studio equipment bit by bit and has now the latest Mac Pro and Cubase 6 but most of the plugins he'd need for mixing don't exist in 64-bit format yet, so he still can't use more than 4GB of RAM.
With hundreds of tracks in each song project, the 4GB RAM limit is making his system unstable and basically impossible to work with.
Some of these 64-bit plugin updates were supposed to be released already in the beginning of 2011, but we're still waiting. Once the plugins are out and Jari gets his whole system finally working at 64-bit format and without RAM limit, the mixing will continue - hopefully much smoother and faster than before.
Meanwhile we've been preparing for the upcoming live shows by redesigning our whole live equipment setup: wireless systems, in-ear monitoring, backing tracks, pedalboards, rack cases etc.
Jari and I have been practising together for a while now, and Jukka (who injured his finger a while ago, but is already better now) will be joining us next week and Kai in a couple of weeks.
It'll be really cool getting to play live together again, especially since the band has been "inactive" for so long now. This time there won't be any cancellations, and besides the old songs we will be playing over 10 minutes of new material...
Hope to see you at the shows!
-Teemu
Fuente
miércoles, mayo 11, 2011
Críticas a críticos: Dalriada - Igeret (2011) por Prince de Lu
Da web francesa VS Webzine, que sigo habitualmente desde hai bastantes anos, ainda que os meus coñecementos de francés se quedaron un pouco estancados en 2ºBUP, traigo esta review sobre o novo de Dalriada que me chamou a atención.
Si fai 6 ou 7 anos gardei a dirección de VS Webzine foi sen duda pola gran cantidade de noticias que trae, moitas delas de grupos franceses que por aquí non se extenden, e polas críticas de discos, as cales dependendo de quén as fixera tiñan os "suficientes huevos" para botar por terra un disco se facía falta, incluso non estando eu para nada de acordo, pero esta calidade crítica de decir públicamente nunha web con moitas visitas que algo non lle gustaba ó que escribía, fíxome gardala en "marcadores".
Sen embargo o outro día atopeime con ésta de Dalriada, na que tiven que usar o fulero Google Translator, porque había cousas coas que non me aclaraba (e non é que aclare moito máis, pero bueno, penso que se entenden as intencións do crítico):
La scène pagan est tellement saturée que les labels tentent de nous dénicher la perle rare au fin fond du trou du cul de la Hongrie, espérant sans doute un nouvel eldorado à la Pierre Woodman. Il est vrai que les groupes du cru n'inondent pas nos étals, entre les discrets Sear Bliss, Bornholm ou Forest Silence. D'autres sont plus productifs mais simplement inconnus, comme par exemple ces Dalriada qui signent ici leur sixième album (quatre sous ce nom et deux sous le nom Echo of Dalriada entre 2004 et 2006). Devant cette pléthore de sorties presque annuelles, on peut se demander pourquoi ils sont restés dans l'ombre si longtemps. Et puis on écoute l'album et tout s'éclaire.
Dalriada propose un album très correct, mais qui est exactement dans la veine des groupes teutons qui nous assènent des riffs identiques depuis six ans. Certes, le groupe a des qualités. Usant de sa voix claire puissante et de growls, la chanteuse Laura Binder n'est pas sans rappeler Masha d'Arkona en version vocale allégée. Sa voix claire un peu nasillarde est à rapprocher de la rouquine de Kalevala. Darialda ose aussi insérer des éléments plus originaux, comme un passage d'orgue hammond/harmonica sur "Hozd el, Isten", ou tenter des morceaux plus sucrés que la cavalcade standard ("Mennyei Harang"). Armé d'une production puissante et claire, le sextet a clairement des arguments... qui se résument un peu trop rapidement.
Le souci est que le fonds de commerce reste strictement identique à ce qui se pratique outre-Rhin. Malgré les variétés apportées, l'auditeur se retrouve confronté à un album de pagan à gros riffs. La filiation est assumée, avec l'intervention de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Ressort vraiment de l'album le premier vrai morceau "Hajdutane", le reste vaut moins que les peaux de lapin dont se couvrent les membres du groupe. Il est certain que vous trouverez des avis bien plus positif que le mien par ailleurs, les débonnaires du pagan metal ne manquant pas. Mais sincèrement, vous n'en avez pas marre de banquer pour des albums au contenu aussi léger?
Rédigé par : Prince de Lu | 10/20 |
Google traductor:
La escena pagana es tan saturada que las etiquetas que tratar de encontrar la perla rara en el fondo del culo Hungría, esperando sin duda, el nuevo Eldorado de Pierre Woodman. Es cierto que no grupos de n'inondent que nuestros puestos, entre los discretos Sear Bliss, Bornholm o Forest Silence. Otros son más productivos, sino simplemente desconocidos, como los que se inscriban aquí Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara.
Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años. Es cierto que el conjunto de cualidades. Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala. Darialda también se atreve a incluir más elementos originales, como un pasaje de órgano Hammond / armónica en "el Hozd, Isten", o tratar de música más dulce que el viaje estándar ("Mennyei Harang). Armado con una producción de gran alcance y claro, el sexteto tiene argumentos claros ... que resumen un poco demasiado rápido.
La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania. A pesar de las variedades de hecho, el oyente se enfrenta a un álbum de riffs pesados a paganos. Paternidad se supone, con la intervención de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Primavera en realidad el álbum de la primera canción real "Hajdutane", el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?
Original para VS Webzine
Bien, por puntos:
"..Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara."
Con esta frase, o crítico deixa entrever que na súa vida oeu a Dalriada ou Echo of Dalriada e que colleu os datos dos discos no metal-archives ou na web oficial do grupo, eso deixoumo claro.
"Porqué se quedaron na sombra tanto tempo?"; penso que 5 anos (desde o cambio a Dalriada) non é realmente tanto tempo. O grupo labrouse -probablemente desde o máis baixo- a súa carreira e estiveron baixo un sello húngaro todo ese tempo, dicográfica que probablemente non dispoñen nin de medios nin de contactos para promoción fóra do país. A ascensión de Dalriada, e ainda que parezca mentira no mundo da música hoxe en día, veu propiciada por puro traballo -casi a album por ano!!- e calidade -xa intúo que Principe de Lu de Becquelar non está acostumbrado a eso, seguramente, xa que hoxe en día veñen a Century Media ou Roadrunner e xa che fichan a uns novos logo de sacar un disco e inflanos a promoción ata nos baños do Hellfest ejemgelus! Jesús!-.
"Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años." Aquí, non me queda claro de todo se se refiere a grupos idénticos ou discos idénticos.
Si é a grupos, este home non oeu demasiado Folk-Metal, porque penso que Dalriada son bastante inconfundibles, algo que se labraron eles soliños, e o de grupos teutones pffff jajaj
Se se refiere a discos de Dalriada -cousa que dudo porque na primeira frase deixa entrever que non os coñecía- hei de dicir que neste disco eu sí que oigo algo máis que o estilo propio do grupo, hai certas cousas que me deu a impresión de ter oído xa en anteriores álbumes do grupo, pero bueno...
"Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala.". Cooomo??? compara a cantante de Dalriada coa de Arkona, e coa de Kalevala, que naceron 3 ou 4 anos despois de Dalriada?? vamos bien.... aparte de que non lles vexo punto de comparación!
"La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania.". Aigh aigh Lu de Becquelar.... compararme a Dalriada e o folk húngaro co folk germano... -outra vez!- vamos aviados!!
"...el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?" Esta última frase non a pillei, pero algo máis se pode adiviñar deste extracto: tal e como fala dos "mansos de pagan metal" non creo que sexa un estilo nin que controle nin do que guste demasiado... tal vez debería de oír algo máis antes de comparar a Dalriada con Arkona, Kalevala e o folk metal alemán...
Unha crítica un pouco cutre...
Si fai 6 ou 7 anos gardei a dirección de VS Webzine foi sen duda pola gran cantidade de noticias que trae, moitas delas de grupos franceses que por aquí non se extenden, e polas críticas de discos, as cales dependendo de quén as fixera tiñan os "suficientes huevos" para botar por terra un disco se facía falta, incluso non estando eu para nada de acordo, pero esta calidade crítica de decir públicamente nunha web con moitas visitas que algo non lle gustaba ó que escribía, fíxome gardala en "marcadores".
Sen embargo o outro día atopeime con ésta de Dalriada, na que tiven que usar o fulero Google Translator, porque había cousas coas que non me aclaraba (e non é que aclare moito máis, pero bueno, penso que se entenden as intencións do crítico):
La scène pagan est tellement saturée que les labels tentent de nous dénicher la perle rare au fin fond du trou du cul de la Hongrie, espérant sans doute un nouvel eldorado à la Pierre Woodman. Il est vrai que les groupes du cru n'inondent pas nos étals, entre les discrets Sear Bliss, Bornholm ou Forest Silence. D'autres sont plus productifs mais simplement inconnus, comme par exemple ces Dalriada qui signent ici leur sixième album (quatre sous ce nom et deux sous le nom Echo of Dalriada entre 2004 et 2006). Devant cette pléthore de sorties presque annuelles, on peut se demander pourquoi ils sont restés dans l'ombre si longtemps. Et puis on écoute l'album et tout s'éclaire.
Dalriada propose un album très correct, mais qui est exactement dans la veine des groupes teutons qui nous assènent des riffs identiques depuis six ans. Certes, le groupe a des qualités. Usant de sa voix claire puissante et de growls, la chanteuse Laura Binder n'est pas sans rappeler Masha d'Arkona en version vocale allégée. Sa voix claire un peu nasillarde est à rapprocher de la rouquine de Kalevala. Darialda ose aussi insérer des éléments plus originaux, comme un passage d'orgue hammond/harmonica sur "Hozd el, Isten", ou tenter des morceaux plus sucrés que la cavalcade standard ("Mennyei Harang"). Armé d'une production puissante et claire, le sextet a clairement des arguments... qui se résument un peu trop rapidement.
Le souci est que le fonds de commerce reste strictement identique à ce qui se pratique outre-Rhin. Malgré les variétés apportées, l'auditeur se retrouve confronté à un album de pagan à gros riffs. La filiation est assumée, avec l'intervention de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Ressort vraiment de l'album le premier vrai morceau "Hajdutane", le reste vaut moins que les peaux de lapin dont se couvrent les membres du groupe. Il est certain que vous trouverez des avis bien plus positif que le mien par ailleurs, les débonnaires du pagan metal ne manquant pas. Mais sincèrement, vous n'en avez pas marre de banquer pour des albums au contenu aussi léger?
Rédigé par : Prince de Lu | 10/20 |
Google traductor:
La escena pagana es tan saturada que las etiquetas que tratar de encontrar la perla rara en el fondo del culo Hungría, esperando sin duda, el nuevo Eldorado de Pierre Woodman. Es cierto que no grupos de n'inondent que nuestros puestos, entre los discretos Sear Bliss, Bornholm o Forest Silence. Otros son más productivos, sino simplemente desconocidos, como los que se inscriban aquí Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara.
Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años. Es cierto que el conjunto de cualidades. Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala. Darialda también se atreve a incluir más elementos originales, como un pasaje de órgano Hammond / armónica en "el Hozd, Isten", o tratar de música más dulce que el viaje estándar ("Mennyei Harang). Armado con una producción de gran alcance y claro, el sexteto tiene argumentos claros ... que resumen un poco demasiado rápido.
La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania. A pesar de las variedades de hecho, el oyente se enfrenta a un álbum de riffs pesados a paganos. Paternidad se supone, con la intervención de Jonne Järvelä de Korpiklampin. Primavera en realidad el álbum de la primera canción real "Hajdutane", el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?
Original para VS Webzine
Bien, por puntos:
"..Dalriada su sexto álbum (cuatro bajo el nombre y dos con el nombre de Eco de Dalriada entre 2004 y 2006). Dada esta gran cantidad de salidas casi todos los años, uno se pregunta por qué se quedaron en la sombra durante tanto tiempo. Y luego escuchamos el disco y todo se aclara."
Con esta frase, o crítico deixa entrever que na súa vida oeu a Dalriada ou Echo of Dalriada e que colleu os datos dos discos no metal-archives ou na web oficial do grupo, eso deixoumo claro.
"Porqué se quedaron na sombra tanto tempo?"; penso que 5 anos (desde o cambio a Dalriada) non é realmente tanto tempo. O grupo labrouse -probablemente desde o máis baixo- a súa carreira e estiveron baixo un sello húngaro todo ese tempo, dicográfica que probablemente non dispoñen nin de medios nin de contactos para promoción fóra do país. A ascensión de Dalriada, e ainda que parezca mentira no mundo da música hoxe en día, veu propiciada por puro traballo -casi a album por ano!!- e calidade -xa intúo que Principe de Lu de Becquelar non está acostumbrado a eso, seguramente, xa que hoxe en día veñen a Century Media ou Roadrunner e xa che fichan a uns novos logo de sacar un disco e inflanos a promoción ata nos baños do Hellfest ejemgelus! Jesús!-.
"Dalriada tiene un disco muy decente, pero eso es exactamente en la línea de los grupos teutones que nos bombardean riffs idénticos durante seis años." Aquí, non me queda claro de todo se se refiere a grupos idénticos ou discos idénticos.
Si é a grupos, este home non oeu demasiado Folk-Metal, porque penso que Dalriada son bastante inconfundibles, algo que se labraron eles soliños, e o de grupos teutones pffff jajaj
Se se refiere a discos de Dalriada -cousa que dudo porque na primeira frase deixa entrever que non os coñecía- hei de dicir que neste disco eu sí que oigo algo máis que o estilo propio do grupo, hai certas cousas que me deu a impresión de ter oído xa en anteriores álbumes do grupo, pero bueno...
"Usando su voz clara y fuerte y gruñe, la cantante Laura Binder es una reminiscencia de Arkona voz Masha versión aligerada. Su voz clara y es un poco de hojalata para que la pelirroja de Kalevala.". Cooomo??? compara a cantante de Dalriada coa de Arkona, e coa de Kalevala, que naceron 3 ou 4 anos despois de Dalriada?? vamos bien.... aparte de que non lles vexo punto de comparación!
"La preocupación es que el negocio sigue siendo estrictamente idéntica a la que se practica en Alemania.". Aigh aigh Lu de Becquelar.... compararme a Dalriada e o folk húngaro co folk germano... -outra vez!- vamos aviados!!
"...el resto vale menos que las pieles de conejo que cubren sus miembros. Es cierto que se encuentra mucho más visión más positiva que la mía también los mansos de pagan metal, no faltan. Pero honestamente, no es tenedor lo suficiente del contenido de los álbumes como la luz?" Esta última frase non a pillei, pero algo máis se pode adiviñar deste extracto: tal e como fala dos "mansos de pagan metal" non creo que sexa un estilo nin que controle nin do que guste demasiado... tal vez debería de oír algo máis antes de comparar a Dalriada con Arkona, Kalevala e o folk metal alemán...
Unha crítica un pouco cutre...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)