Microreviews Novembro'11 - VI

Steel Panther - Balls Out (2011)
Hard Rock / Glam Metal
Official
Volven os Gigatróns norteamericanos de Steel Panther, cun álbum de temática similar á do seu anterior "Feel The Steel" e que os relanzou comercialmente a nivel global a pesar de intentos que quedaron no olvido baixo o nome de Metal Shop/Metal Skool.
A fórmula segue sendo a mesma: Hard Rock ochentoso e americanoide, de gancho fácil e temática paródica sobre o mundo do Rock'n Roll, as groupies, sexo, drogas... Unha volta ós 80 con toda a súa implicación e con moito humor no que, como Gigatrón, persegue a sátira, sarcasmo e a desmitificación dun xénero esaxeradamente explotado e que rozaba xa o ridículo a finales dos 80.
Recordo que Gigatrón tivera moitas críticas en España, tal vez o noso conservadurismo e elitismo en canto a Rock non aceptara de bon grado que houbera un grupo que ridiculizara as conductas do "Rock Star" e do "Jevi hispano", pero parece que Steel Panther encaixaron moi ben tanto co anterior coma con éste novo incluso dentro deste país. Cousas que nunca se entenderán... bueno, algúns temos unhas lixeiras ideas de porqué pasa esto, de feito penso que está moi relacionado con que neste país a maioría das bandas que salgan sexan rip-offs de outras ochenteras ou as "modas" coma o Metalcore ou o Death Melódico empecen como 7 ou 8 anos máis tarde que no resto de Europa...
Volvendo con Steel Panther, o certo é que se un non se fixa nas letras, a súa música pasaría totalmente desapercibida entre os milleiros do Glam Rock de hai dúas décadas. Bon Jovi, Warrant, Mötley Crüe, Van Halen, Poison, Aerosmith, ... o certo é que houbo, e ainda hai con éste certo revival ochentero nestes anos recentes moitas bandas sonando parecido a Steel Panther, pero non moitas coas que te poidas pasar un bo rato oíndo as burradas que dicen.
Musicalmente, non me dixo moito, pero ainda mo pasei ben con eles, que supoño que será o seu obxectivo principal.
O revival de Spinal Tap. 6/10
Veña, un pouco de karaoke XD

If you really really really really love me
Then you really really really gotta show me
Don't whine when I put it in your booty
Or if I'm up all night playing Call of Duty
Never hassle me because I'm unemployed
If I sleep all day don't get annoyed
Then I'll know that you really really really really really really really love me
If you really really love me

If you really truly want to make me feel nice
Make it so I don't ever have to ask twice
Let me have the keys to your Mercedes
Don't get mad when I bring home some ladies
If I get fat and look like an egg
Lie to me, tell me I'm in great shape
Then I'll know that you really really really
Really really really love me

If you wonder what I did with the rent
Just consider it money well spent
I bought trunks and a new surfboard
So just go tell your dumb landlord
That you love me
You really really love me

If I have sex with your friend Melanie
Don't act like it's some kind of felony
It's not uncommon for this kind of infidelity
It happens to a lot of guys like Tiger Woods and me
Just be happy that I'm hung like a horse
And you get to ride the pony of course
'Cause I'm really really really really really really
Really really fond of you too

When you think it's really suckie girl
All your friends will say 'you lucky girl'
You got a man who's hot you say
All the girls wanna be with me
'Cause they love me
They really really love me
Yes they do

If you really really really really love me
You'd never make me hang out with your family
Your mum sucks and your dad really hates me
When I try to borrow money he berates me
So Molly thinks that I'm too old for you
'Cause you're 19 and I'm 52
He can't see that you really really really really really really love me
You really really really really really really really really love me
If you really really love me

Anvil - Juggernaut of Justice (2011)
Heavy-Speed Metal
Myspace
Ah Anvil! Non fai moito que vín o documental sobre eles (que por certo, que a cousa tiña a súa manipulación para causar máis emotividade, non creades todo o que vexades XD), algo hilarante e bochornoso que te introducía na historia da banda canadiense. O certo é que desde pequeno o nome sempre me resultou familiar, pero non son consciente de ter oído nada deles... quizáis un vídeo do seu tema máis famoso, "Metal on Metal", pero nada máis ata fai relativamente pouco.
Sobre Juggernaut of Justice, a verdade é que, a pesar da pena que me deron na película, foi un disco que non me fixo excesiva gracia. Anvil, que non se moven ante modas nin tempos, seguen anclados no Heavy Tradicional ochentero, con partes máis "Speed" e certa influencia Motorheadesca. A pesar da diferente e delirante "Swing Thing", toda unha sorpresa positiva ó final do álbum, Juggernaut of Justice quédase nun mediocre intento de Heavy Metal no que non te quedas con prácticamente nada. Tal vez o tema-título, "When Hell Breaks Loose" e "Swing Thing" poderían sobresalir sobre o resto, pero non salvan a linealidade xeral.
The -same- story of Anvil. 5/10

Krisiun - The Great Execution (2011)
Death Metal
Myspace
Octavo disco da banda brasileira comandada polos irmáns Kolesne, grupo que logo de 20 anos de historia e numerosas xiras ó redor do mundo, se consolidou en primeira liña no competitivo e saturado mundo do Death Metal.
The Great Execution é un traballado álbum de Death da vella escola, con riffs machacantes e contundentes, fillos directos do que un día foron os inicios do Thrash e Death, con Slayer, Morbid Angel e os seus compatriotas Sepultura como referentes; de feito Krisiun podería ser perfectamente unha versión Death Metal deles. E tal vez ese sexa precisamente o punto fraco que sempre lle atopei a Krisiun. Fáltalles innovación, e, a pesar de facer un álbum relativamente variado, introducindo incluso algunha guitarra acústica ou facendo un par de cortes que chegan ós 8 minutos -probablemente os mellores do álbum-, a mín quedouseme a sensación de predicibilidade, e as 3 veces que o reproducín, tiven o mesmo feeling de desinterés pola metade. Non é a primeira vez que me pasa esto con Krisiun, polo que non me queda outra que admitir que é unha banda que non me cae en gracia a pesar de ser palpable a súa experiencia e profesionalidade.
Nada do outro mundo. 6/10

Christian Epidemic - Pusztítástan / Primordial Soul (2011)
Symphonic Black-Death Metal
Myspace
Cuarto disco desta banda húngara e primeiro do que teño constancia de escoitar. Parece ser que nos seus primeiros discos practicaban un estilo máis cercano ó Death Metal, ainda que co paso do tempo foron cambiando a algo máis propiamente Black. Podería decir que moitas partes deste Primordial Soul sí que teñen un aire Death old school, e quizáis ata Thrash, pero non atoparemos guturales nin un sonido propiamente Death. O medio tempo imperante en moitos dos temas sí que pode acentuar ese puntillo Groovie Death, e os teclados que se presentan nalgúns temas, o tremolo-picking e os rasgados e temática lírica inciden máis ben no Black Metal, polo que o conxunto resulta interesante a primeira vista. O malo é que o traballo creativo non é demasiado orixinal, e por temas resulta ata cansino. O sonido cumple e pouco máis, hai como certa sensación de que todo podería dar máis de sí, que podería ter sido moito máis brutal en xeral, porque tanto o estilo e certa épica riffera o pedía. Unha pena habendo un punto de partida interesante e boa materia prima, pero non pasará de ser outro grupo máis de Black-Death dos moitos que hai.
Primordialmente, pouco interesante. 5/10

Thromdarr - Electric Hellfire (2011)
Black-Death Metal
Myspace
Thromdarr é o proxecto paralelo dos membros do grupo de funeral doom finlandés Skepticism. Curioso que todos esteñan involucrados en Thromdarr, pero penso que tal vez lles tería sido mellor centrarse en Skepticism, que estivo a gañar certa fama underground dentro do Doom finlandés primeiro, cerca doutros grandes coma Spiritus Mortis ou Reverend Bizarre, e logo incluso do Doom europeo, xa que se embarcaron en xiras polo continente adiante e incluso Rusia.
E digo que lles sería mellor, porque dudo que con Thromdarr cheguen a alcanzar algunha repercusión internacional, xa que o seu Melodic Black-Death con toques Heavies e sinfónico, sona ben na teoría, pero na realidade faise algo monótono, e esencialmente é pouco creativo. A banda intenta salirse un pouco dos cánones do Black melódico, pero non chegan a sobresalir da mediocridade, básicamente porque os riffs e punteos non son do máis inspirados que eu oíra. Tal vez en algún momento o escarceo doomy dalgún tema me chamara a atención, pero sólo foron falsas alarmas.
Nin sequera en canto a sonido aprobaría a Thromdarr, cuias guitarras sonan por enriba -e non especialmente ben- da voz -que tampouco é para tirar cohetes-, e dos teclados, que poida que se deixaran premeditadamente nun plano secundario... pero...
O nome do disco prometía máis movemento... 3/10

The Konsortium - The Konsortium (2011)
Avantgarde Black Metal
Myspace
Un disco curioso o que se sacou da manga Teloch, máis conocido por participar como guitarra en directos de Satyricon, Gorgoroth ou 1349. O feeling que desprende poderíase definir coma misantrópico e ocultista, cun sonido moi Black, pero con coros limpios e intrincados riffs que dan unha sensación bastante apocalíptica. Se a eso lle sumamos un certo matiz de Black'n Roll, aquí temos un álbum debut máis ca interesante para todos os seguidores do Metal Extremo que gusten da frialdade e caos do Black noruego añadíndolle unha sensación de loucura nihilista.
El apocalipsis va a llegar... 7/10

The Project Hate MCMXCIX - Bleeding the New Apocalypse (Cum Victriciis In Manibus Armis) (2011)
Modern Progressive Melodeath
Myspace
The Project Hate MCMXCIX consígueno outra vez, incluso sendo o octavo álbum da banda en trece anos, os suecos comandados por Lord K. Philipson e baixo o estudio do experimentado Swanö logran compoñer un épico álbum á altura da súa carreira. A fórmula é a que estamos acostumbrados: largas cancións de Death Metal/Melodeath con ocasionales teclados "modernos" que acompañan máis que protagonizan, e interludios electrónicos/drum'n bass/ambient que lle aportan ó sonido da banda un toque personal e orixinal sen que quede nin forzado nin coma islas abandonadas. Neste novo disco contan coa axuda da cantante portuguesa Rubi Roque, añadindo un aire máis ca interesante e recordándome moito ó traballo de Agnete con Madder Mortem.
Hai pouco máis que decir, gran traballo instrumentístico, que é progresivo na súa xusta medida ainda que as cancións sexan dunha duración media de 10 minutos, pero que está tan ben composto e enlazado que fai que os temas se nos pasen volando e ó mesmo tempo se poidan disfrutar durante escoitas e escoitas sen cansancio.
Na línea da banda, pero a mín gustoume máis que o anterior. 8/10

The Wolves of Avalon - Carrion Crows Over Camlan (2011)
Pagan Metal
Myspace
Éste é o primeiro disco de The Wolves of Avalon, pero nin moito menos o primeiro dos fundadores, xa que non son outros que Metatron e Allan Davey de The Meads of Asphodel recuperando o sonido primixenio da banda de culto británica.
Así, The Wolves of Avalon intentan recrear unha atmósfera ocultista e medieval a través de composicións de apacible Black Metal con numerosa instrumentación folk, coma guitarras acústicas, teclados atmosféricos, un majo violín que consegue realmente transmitir cando aparece, e algunha flauta e gaita. As voces son básicamente os semi-rasgados de Metatron, ainda que de vez en cando introducen coros e ata unha voz feminina.
O sonido da guitarra non me acaba de convencer, pero penso que o principal fallo é que o que fan as guitarras en sí é o que menos me convence. Carrion Crows Over Camlan pareceume un álbum irregular, no que The Wolves of Avalon tanto te poden sorprender cunha xenial melodía folky de violín coma aburrirte con repetición de riffs mediocres. Non estará entre os meus favoritos deste ano...
Gorrión Crows Over Camlan. 6/10

Nightwish - Imaginaerum (2011)
Orchestral Power Metal
Myspace
O que sucedeu con Nightwish na última década foi algo harto extraño. Desde os últimos anos de Tarja no grupo, empezou a haber un fanatismo esaxerado, que posteriormente se divideu entre detractores-Nightwish/fans-Tarja e detractores-Tarja/fans-Nightwish; algo curioso para os que empezamos a seguir a banda desde os comezos e nos mantemos ó marxe de todo este circo...
...e coma en tódolos fenómenos "fan", hai moita cabeza atrofiada que deglutirían calquera merda que lles chegase dos seus ídolos. Sí, odio os fenómenos fan, e penso que gracias a eles, neste caso, pode que me volvera extremadamente crítico tanto con Tarja coma con Nightwish por separado, sendo un amante dos seus primeiros CDs xuntos... ou pode que no, porque que non me gustaran nada os discos de Tarja en solitario e me gustara na xusta medida o Dark Passion Play, véxoo normal dentro dos meus estándares, pero claro, o tolo non sabe que está tolo XD
Imaginaerum é o segundo disco con Anette á voz, e parece que sacarán unha peli ou algo así sobre él (ehem igual se lle está subindo o rol peliculero ó Tuomas un pouco, ou?). Para comezar, poido decir que poida que se trate do álbum máis arriscado dos finlandeses, posto que acolle máis experimentación entre estilos diferentes ó do power-sinfónico e boombástico típico de Nightwish. De feito podemos ver unha vertente folk-irlandesa da que xa se notaba o seu gusto anteriormente, en cancións coma "Last Ride of the Day", "I Want My Tears Back" (cunha gaita facendo a melodía principal que me recorda a algo xa feito no folk celta e cun estribillo que ten un deje a Over The Hills and Far Away mezclado con algún intento de Pop-Folk de Carlos Núñez), ambas cancións moi "single", ou a que rememora absolutamente a Blackmore's Night; "Turn Loose The Mermaids" (e que ten unha parte que me recorda a aquela "canción do oeste" no último de Ensiferum).
Logo temos os típicos momentos "boombásticos" made in Nighwish, que alcanzan un grado totalmente épico na última "Song of Myself" de máis de 13 minutos, ainda que para un servidor sexa un total corte de rollo que teña 7 minutos de personal falando sobre mileniarismo. Bueno, un corte de rollo e un final anticipado de disco, porque pasa unha vez e nunca máis, xa que a última que dá título ó álbum é un recopilatorio orquestal de todas as cancións a modo de "títulos de crédito". Bonito... para oír unha vez e basta.
Despois temos un par de instrumentales-orquestales, a "intro" e "arabesque", que dicen bastante pouco, un par de baladas: "The Crow, The Owl And The Dove", bastante inaguantable, e "Slow, Love, Slow", un tema experimental que parece tal cual unha canción dun pub dos 50 ou 60 con Anette subida encima dun piano e cantando sobre o sexy que é (...). É unha canción curiosa, definitivamente Nighwish quixeron introducir moitos elementos diferentes, e un nunca se esperaría atopar algo así nun álbum deles hai 10 anos. Unha lástima, porque queda absolutamente coma un pegote e é unha desas firmes candidatas para manter o dedo sobre o botón de "seguinte" para próximas escoitas.
Resumindo, non tiña postas moitas esperanzas en Nightwish desde hai tempo, e este álbum confírmanme que cada vez son un grupo que menos ten que ver cos meus gustos. Intentaron facer un collage de xéneros que non lles quedou demasiado ben. Pretenderon agradar ós seguidores do Pop-Metal, cos de Folk celta, cos de Danny Elfman/Hans Zimmer introducindo elementos doutros estilos, algo interesante en principio, e por veces dán no clavo, pero outras no. O traballo guitarrístico é prácticamente presencial, aportando pouquísimos riffs e máis ben acompañando a orquestacións e melodías vocales que por veces se pasan da raia do "easy-listening". Por non facer, Emppu non fai nin casi solos.
Por suposto no lado positivo, temos uns arreglos orquestales totalmente profesionales e peliculeros, unha Anette que empasta mellor que en DPP e unhas poucas cancións que sonan moi ben, pero a mín fíxoseme largo. De Hietala non fai falta decir que sempre está á altura, ainda que sexa nun disco mediocre (basta con oír un ó azar de Tarot sen contar co Suffer Our Pleasures XD). Polo resto, é un disco que promete moito, pero que se queda no camiño.
Haters gonna hate, fans gonna have fun. 5/10

To Cast a Shadow - In Memory Of (2011)
Gothic Doom Metal
Myspace
É impresionante o dalgúns grupos, os noruegos To Cast A Shadow, por exemplo, comezaron, segundo a Metallum, no ano 90 pero non sería ata o 2005 que lanzaron a primeira Demo! Estará mal?? Moi raro me parece a mín, porque mirando a foto, moi vellos non parecen...
En fin, In Memory Of é o segundo CD oficial da banda, que trata de facer un Gothic Doom de voz feminina que se alterna con algún growl e que, despois de escoitar a decenas de bandas seguidoras da moda de Female Fronted Power Metal ou "Chocho Metal", como lle chama un amigo, sorprende de oír nun grupo de "recente creación" -vamos, que non me creo que se montaran a banda hai 20 anos XD ten que ser unha errata-. E non é que a fórmula sexa novedosa precisamente, senón que máis ben é un subestilo que foi quedando en desuso coa aparición de clones dos últimos traballos de Epica, Nightwish, Evanescence e Within Temptation.
A cantante que leva prácticamente todo o peso lírico (e gracias, porque os poucos growls masculinos que hai son de risa) de To Cast A Shadow ten un aire moi parecido a Lisa Johansson (Ex-Draconian) e incluso o grupo tamén tende a ese Gothic Doom pesado e groovy, con moita melancolía e romanticismo dos suecos. Entre as influencias, penso que hai un claro gusto polo rollo gótico e doom noventero de bandas coma The Gathering, Paradise Lost, My Dying Bride, Theatre of Tragedy, os primeiros Within Temptation ou Dismal Euphony, grupo que de vez en cando me viña á mente ainda que foran máis "Blackers" e To Cast A Shadow sexa máis "Death".
A mín non me disgustou oír algo que me sonaba a "añejo" pero ó mesmo tempo actual e con cancións medianamente boas.
Gothic Metal sen pasteleos. 7/10

Posado de Hetfield e Mustaine

...e parece que ó final se volveron amigos coma quen tivo un cabreo duns anos (quen dice anos dice décadas), e James e Dave fixeron as paces (porqué será que nestes casos sempre me ule a dólares americanos?). E qué mellor xeito de facerllo ver ós fans que posar xuntos para levar a facebook unhas cuantas fotos nas que parece que reviviran en canto a amistad e en canto a edad (polas poses de "uuuuuuh jeviiii cuernossss/somos guays" XDD) e así demostrarlle ós fans que hai futuro despois de Lulú e máis drojas.

Que é o seguinte? anunciar un álbum de Megatallica con Dave/Ellefson/James/Ulrich? Eso uliría a moitos moitos $$$... seguro que xa hai alguén pensando nelo XD

As traduccións da gallega non che son coma peneirar, meu VII

Os demáis volumenes

Ratas á carreira
- "Contra! vaia morrada!"
- "...é coma un can da pradería" (un perrito de la pradera? XD)
- "Axustador" (=sujetador?)
- "cagoental!"

Shrek 1
- "E agora ven cando saídes daquí cagando mistos!"
- "...qué maneira de darlle seo ás canelas"
- "Non me gustan os follados"  (referíndose ós milhojas, que tamén chaman milfollas)
- "Cheira a xofre" (azufre, supoño?)
- "Arredemo qué rallante!"
- "Manda truco!" (unha mítica das traduccións da TVG)
- "Non, vai á merda, xa o dixo?" (non me esperaba oír merda nunha peli para todos os públicos, pero eso sí, díxoo ben rapidiño pa que non se notara XD)

As crónicas de Sarah Connor
- "Son unha candorca con pitos!" (para decir que o embarazo a facía gorda)
- "Sempre és tan toxo?"
- (Personaxe abre a neveira e está vacía) "Coiro! non deixaron nin cogombros!"

Superman II
- (Superman a uns transeúntes) "Vos qué mirades? Papóns!"

O bo, o feo e o malo
- "Mala chispa te coma!"
- "Merdán!"
- "Cala, galiña choca"
...

...e algo de Pulp Fiction de regalo :D

Microreviews Novembro'11 - V

Dekadent - Venera Trial & Tribulation (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
Outra das sorpresas do ano para mín vén desde Eslovenia da mán de Dekadent. A pesar de ter editados un par de discos (que pronto buscarei para ver si o deste Venera Trial xa vén de antes), non tiña idea da súa existencia, así que por favor, grandes compañías de Metal europeas, botádeme un ollo a éstes e dádelles promoción porque aquí hai chicha!
Con Venera Trial & Tribulation pasoume algo que rara vez ocorre: é un deses álbumes que desde que empeza a sonar incluso a intro, paras todo o que estás facendo e pós todos os sentidos nas orellas. E a medida que entra o brillante, incrible punteo de Thralldom Decree, empezas a sentir que esto é algo grande e que este grupo non é igual que os 3 ou 4 que sonaron antes (sí, últimamente paso máis tempo na casa e engullo música coma un becerro, como podedes ver polo ritmo de microreviews), nin sequera é igual que os 5 de ontes nin os 50 deste mes...
Indo co tema musical: Dekadent fan Black Metal... sí... e no... o xénero de Dekadent está máis aló das etiquetas. Poido comenzar decindo que a música é eminentemente emocional e intensa, con moita melodía sobre todo guiada polos punteos de guitarra. Estas melodías son principalmente melancólicas, ainda que moitas veces sálense desa línea para ofrecer diferentes sensacións, por veces máis Post-Rock, por veces máis épicas, por veces máis "bonitas", por veces máis "depressive", por veces máis... Pop? (ata hai unha que me sonou a un videoxogo de Game Boy!). O mellor é oílas por un mesmo, o que está claro é que son orixinales, e nunca oín melodías coma as que hai en Thralldom Decree ou Sunday's Lament nun grupo de Black... nin parecidas!
Polo demáis, temos un gran acompañamento de Black sinfónico sen ser Black sinfónico exactamente, ó menos como en principio pensaríamos; olvidádevos de Cradle of Filths, Dimmus, ou Limbonic Arts, é sinfonía decadente, romántica e melancólica, cunha gran atmósfera, feita con sensibilidade e caña a partes iguales.
...inesperado e orixinal Black melódico, alguén dá máis? 9/10

Dementia - Beyond The Pale (2011)
Progressive Melodeath
Myspace
Non se lles pode negar a perseverancia a este grupo alemán de máis de vinte anos de historia, e que fallidamente intentaron facerse un oco entre a movida progresiva extrema europea. Este é o seu cuarto álbum, e o estilo, en principio é un apetecible Death melódico non demasiado cañero, de cancións extensas que se moven en diferentes direccións, podendo tocar un riff escola de Schuldiner, algo de Heavy Metal Progresivo, ou extractos acústicos; un baixo xoguetón cando quere; algún teclado -incluso partes de Hammond!- interesante; unha voz que máis ou menos cumple cos growls e se anima en contadas ocasións con partes limpias (para nada protagonistas na onda dos Melodeathcore máis modernos)... en principio éste álbum de Dementia teno todo para ser un gran disco, tamén bos músicos, ainda que a día de hoxe o contrario sería a novidade, boas e amplias miras, bon sonido...
... pero... hai un gran pero... que é que os riffs, e os duradeiros temas non acaban de resultar interesantes. Hai cousas por aquí e por aló que están ben, pero que no cómputo global non acaban de empastar nin tampouco sonan excesivamente orixinales, facendo que cando acabemos Beyond The Pale nos sintamos un tanto contrariados.
Ahí entendín porqué logo de tanto tempo este grupo non chegou a ser nin mínimamente coñecido a nivel europeo, fáltalles brillo na creación para o meu gusto.
Todo ben, pero... 3/10

Vanir - Særimners Kød (2011)
Folk-Viking Metal
Myspace
Desde Dinamarca, Særimners Kød é disco debut de Vanir, grupo de Folk Metal de temática vikinga-cervecera. Non é difícil ver que Vanir colle básicamente de Finntroll, Korpiklaani e Alestorm, ainda que un peldaño por debaixo deles. Digo ésto xa non sólo pola producción, senón polas cancións, algunhas mellores e outras peores, pero que non dicen demasiado novo en canto ó Folk Metal salido nos últimos anos. As melodías folk, que lideran a música ante unha base presencial de baixo-batería-guitarra, nin sequera se notan excesivamente arregladas (tal vez para dar unha sensación máis "festiva"? non sei, pero pareceume un pouco chapucero todo). Como decía, as melodías de intrumentos folk (gaitas, flautas e teclados a modo de acordeón básicamente) son o fío a seguir indiscutible de todos os temas, cousa que pode cansar por saturación.
Sólo dúas cousas máis:
1. "Suttungs Mjod" ten unha melodía plaxiada a Saurom Lamderth.
2. Sei que a maior parte do disco trata sobre festa vikinga e bebercio, pero realmente era necesario tajar ó gaiteiro en "Niddings Dom"???
Loilolololoooololo hei! heihei! Subproducto a evitar da moda de grupos folk-viking. 2/10

Ivory Tower - IV (2011)
Prog-Power Metal
Myspace
Facía moito que non oía desta banda germana, de feito, pensaba que xa estarían desfeitos logo da moda pasaxeira de Power europeo de finales dos 90. Sen embargo, hoxe atopeime con este IV, que parece ser que é o quinto disco da banda (?) ou eso pon na Metallum, e o reencontro non puido ser peor. Bueno, xa non sei se a relación era boa antes, porque vagamente me acordo do nome e de pouco máis XD
Neste novo traballo, notase un intento de facer Heavy-Power dunha maneira seria e "moderna", pero que falla estrepitosamente en composición e gancho. Ivory Tower conxuntan medios tempos que non transmiten nada ainda que se propoñan facer algo "emotivo" coma en "Loss", con cancións que non se sabe bén a onde tiran, se a Metal Alternativo, coma a pésima "What if", a Metal Moderno con moito palmmuting, coma a sorprendente e Fearfactoriana "Expelled from Heaven", ou a Prog-Power nunha onda dos últimos Helloween. Dá igual, manexaron tan rematadamente mal e con tan pouca imaxinación todos os paos que conseguiron un dos peores discos de Metal que levo oído este ano. Se a eso sumamos un sonido totalmente irregular... buff...
Qué pretendían facer??? O que queiran que sexa... é unha cagada. 1/10

Dammerung - Dark Poetry (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Estes ucranianos escapan ó que moitas veces os fans do Black Metal asociamos a países eslavos en canto a éste xénero: o NSBM. Dammerung fan un Black Melódico de boa factura e fácil asimilación (desde logo, despois de oír a Unexpect, este disco pasoume livianamente, cunha facilidade pasmosa). A atmósfera creada polos teclados danlle a Dark Poetry un aire sinfónico e melancólico, ainda que esteñan nun plano totalmente secundario, e os emotivos riffs e acordes, moi nun estilo que a mín particularmente me gusta, fixo que éste álbum se me fixera incluso corto (e non o é, supera os 45 min.).
Pode que na parte menos boa, eu diría que se lle podería sacar un pouco máis de jugo á producción, e que hai momentos nos que os temas están bordando a brillantez, pero que nunca chegan a dar ese golpe. Ainda así, é un bon álbum para amantes do Black romanticón, melódico e pegadizo.
Bon Black desde Ukrania. 8/10

Folge Dem Wind - Inhale The Sacred Poison (2011)
Atmospheric/Prog Black Metal
Myspace
A través da italiana Code666 Records, especializada en grupos de Black Metal e Metal extremo experimental, os franceses Folge Dem Wind sacan o seu segundo LP, un disco que encaixa bastante ben na especialidade de Code666, xa que practican un Black de tintes ocultistas e progresivos, no que prima unha atmósfera insana e intranquila. Folge Dem Wind experimentan sen tapuxos, incorporando elementos de música ambiental-jazzy e rock psicodélico cun aire perturbador moi efectivo, xogando con melodías pouco convencionales, e movéndose principalmente en medios tempos, con rasgados que por veces se converten en alaridos, e con ecléctico gusto (ollo a ese final de saxo "Behind the Grey Veil") á hora de compoñer. En canto a sonido considero que está convenientemente traballado para o seu estilo, mezclando crudeza con refinamento segundo o momento o precise.
Para amantes do Black Metal experimental, éste pode ser un álbum a ter en conta.
Inhale the insane. 7/10

Valknacht - Chants de Guerre (2011)
Pagan Black Metal
Myspace
Segundo álbum dos canadienses Valknacht, que neste segundo LP intentan achegarse aos grandes europeos do Pagan-Black na onda de Windir, Falkenbach ou, sobre todo baixo o meu punto de vista, Moonsorrow. En Chants de Guerre Valknacht aúnan unha parte sinfónica-folk de teclados-coros e flauta maioritariamente, cunha base de Black Metal na que as guitarras-baixo teñen un protagonismo secundario, e a batería cumple ainda que sin arriscar coma o podería facer o de Moonsorrow, deixándose levar con medios tempos e doble pedal na maioría do tempo.
Moita atmósfera épica, growls-rasgados típicos que algunha vez se acompañan de berridos vikingos, e cancións largas dunha media superior ós 7 minutos.
Quizáis a parte negativa sexa que todo está feito dunha maneira un pouco lineal, na que os canadienses se limitaron a seguir a fórmula Pagan-Black sen arriscar e facendo que sexa difícil elexir unha ou outra canción, sólo extractos. De todos xeitos a mín non me disgustou, esperemos que para o seguinte experimenten un pouco máis.
Epic Pagan desde Canadá. 6/10

Eufobia - Cup of Mud (2011)
Death Metal
Myspace
Segundo álbum destes desconocidos búlgaros, que en media hora intentan demostrar que saben facer Death Metal, pero que se quedan no camiño. Logo dunha intro do máis aburridiña e que non daba pistas para saber qué pao iban tocar, Eufobia saltan cunha especie de Death con algún toque progresivo, cons growls bastante frouxos, e cunha mezcla na que o bombo e o baixo están un pelín esaxerados en canto a volumen. As cancións vanse sucedendo sen pena nin gloria, sen chamar a atención en ningún momento ata que pasa a media hora de duración de Cup of Mud e chegamos á "outro", outra canción coma a intro, moi calmada e chea de guitarras acústicas, que realmente non está nada mal, pero que non pinta nada no conxunto, e que parece posta xunto coa primeira co propósito de rellenar tempo (sen esas dúas cancións, Cup of Mud non pasa moito máis dos 25 minutos).
Polo demáis, Death do montón que non sorprenderá a ninguén a día de hoxe.
Oídos e olvidados. 3/10

Unexpect - Fables of the Sleepless Empire (2011)
Avantgarde Progressive Metal
Myspace
Ultra-recargado. Eso é o primeiro que pensei ó poñer a primeira canción deste novo disco dos progresivos canadienses, e eso foi o último que pensei ó acabar o álbum. Por 4 ou 5 veces xa.
Así que sí, todo segue na mesma onda do anterior In A Flesh Aquarium que lles consigueu certa fama no mundillo metálico máis avanguardista. Cancións imprevisibles de estructuras multibizarras, cheas de mil cambios de ritmo que nunca sabes por onde salirán, con moitos instrumentos ó mesmo tempo facendo tamén mil cousas ó mesmo tempo, con diferentes influencias que van desde o Prog-Metal, ó Gótico, a clásico, a algo de Metal Extremo, jazz, psicodelia, e centos de cousas máis que, como me pasou no anterior, fun incapaz de dixerir. De verdade me sentín coma un pobriño desghrasiao por non saber entender a música de Unexpect, xa que ésta é obvio que rebosa riqueza musical feita por músicos de conservatorio.
Pero non a pillo, é un caos que sólo eles entenden.
E gustaríame decir o contrario, porque suelo gustar de grupos progresivos, avangardistas, e en xeral que digan algo novo, cousa que presinto pasa con Unexpect. Pero cansoume tanto estar 1 hora de non saber por onde me iban chover.. xa digo que 4 ou 5 veces en diferentes días -hainos que un está máis espeso do normal por algunha razón-, que acabei por pensar que non é música para mín, ou que no seu defecto -e por defenderme en algún sentido-, Unexpect non saben facer cancións. Xa sabemos que non serán temas para todos os públicos facendo esta mezcla tan brutal, pero sólo cun pouco máis de orden, sólo un pouco máis, Fables of the Sleepless Empire poderíame resultar audible.
Quédome co EP cos que os descubrín, We Invaders, de todo o que sacaron, pero logo de dous discos despois del, empezo a pensar que me gustou porque 26 minutos eran máis asimilables.
Puzle multidimensional. O carallo. 3/10

Brainstorm - On the Spur of the Moment (2011)
Heavy Metal
Myspace
Qué vos pasou, Brainstorm? antes érades guays... e desde o Liquid Monster -que considero último disco decente da banda- non facedes máis que sacar CDs mediocrísimos coma Downburst ou Memorial Roots... e agora ésto... non sei, pero supoño que 3 discos nesta línea son suficientes como para considerarvos coma "grupo abandonado á súa sorte".
On The Spur of the Moment é xa o noveno álbum desta banda que pouco a pouco iba facéndose un oco no panorama de Power Metal europeo pero que nos últimos 5 anos experimentou unha baixada moi considerable na calidade dos seus traballos. Dáme moita pena, porque considerábaos sempre coma unha banda interesante, con creatividade á hora de facer riffs e estribillos, e cunha gran voz, pero neste último intento dos germanos sólo me poido quedar con eso último. E xa case nin eso, porque os dez temas de On the Spur of the Moment son como unha versión mala dos propios Brainstorm, cun traballo instrumentístico demasiado parecido a anteriores traballos pero sen ningún tipo de chispa, como pasaba nos 2 anteriores, idem para as melodías vocales, que aportan uns dos estribillos máis grises da historia da banda -véxase Dark Life, Temple of Stone, Where Your Actions Lead You To Live-. O único salvable é a producción, pero eu non son dos que consumen música polo ben que sona e polo lugar onde está grabado (xa vín a máis de un nesta rexión para o cal o sonido e as pelas invertidas nel era algo esencial...).
Plano, sin emotividade. No umbral da morte compositiva. 2/10

Novo álbum de Enuma Elish

O 30 de Novembro

;D

A punto de chegar o que todo metalero agardaba: Os Remixes de Morbid Angel

Sí, os americanos sabían o revuelo que montaron co seu último Illud Divinum Insanus e decidiron lanzar algo que todos os fans do álbum reclamaban a berros: unha edición chea de Evil-Techno Remixes!!
O caos "Dance" desataráse o 12 de Febreiro a través de Season of Mist e o traballo estará composto por 2 CDs e unha descarga dixital de remixes do último de Morbid Angel a cargo de populares grupos de Industrial/Techno. Preparáte para mover la cadera!!
O listado de temas será:

CD 1:

* LAIBACH - "I Am Morbid" (Wall Of Morbid Mix)
* CEVIN KEY/HIWATT MARSHALL - "Omnidead"
* BRAIN LEISURE - "Too Extreme" (Black Symphony Edition)
* THE TOXIC AVENGER - "10 More Dead"
* MALAKWA - "I Am Morbid"
* SYNAPSCAPE - "Too Extreme"
* PUNISH YOURSELF VS. SONIC AREA - "Destructos Vs The Earth" (Doomsdaymarchmix)
* HIV+ - "Too Extreme"
* MICROPOINT - "I Am Morbid"
* JOHN LORD FONDA - "Too Extreme" (Metallizer Remix)
* EVIL ACTIVITIES - "Radikult"
* MIXHELL - "Too Extreme"
* BLACK LUNG - "I Am Morbid"
* MONDKOPF - "Radikult"
* XYTRAS - "Existo Vulgoré"
* TOXIC ENGINE - "I Am Morbid"

CD 2:

* AHNST ANDERS - "I Am Morbid"
* NACHTMAHR - "Destructos Vs. The Earth"
* TIM SKOLD - "Profundis / Mea Culpa"
* BLACK STROBE - "10 More Dead"
* CHRIS POHL - "Too Extreme"
* PROJECT PITCHFORK - "Destructos Vs. The Earth"
* TREPONEM PAL - "10 More Dead"
* SCOTT BROWN - "I Am Morbid"
* FIXHEAD - "Radikult"
* DJ RUFFNECK - "I Am Morbid"
* IGORRR - "Remixou Morbidou"
* TAMTRUM - "I Am Morbid"
* TEK-ONE - "10 More Dead"
* ADRIAN - "I Am Morbid"
* THE HORRORIST - "Existo Vulgoré"

Digital Download Card:

* COMBICHRIST - "Destructos Vs. The Earth"
* CHRYSALIDE - "Nevermore"
* ASCHE - "Destructos Vs. The Earth"
* SYLVGHEIST MAELSTROM - "10 More Dead " (Deconstructed)
* DEAD SEXY INC. - "I Am Morbid"
* ROGER ROTOR - "Radikult"
* THE PROCESSUS - "I Am Morbid"
* MULK - "Existo Vulgoré"

Quén se pode resistir a coller esta recopilación e oír unha e outra vez "I Am Morbid", "Too Extreme", "Radikult" e "Destructos Vs. The Earth" (xa o 80% dos CDs) pero ainda máis maquineros???
Un clásico antes de ser lanzado!!!

Fuente

Microreviews Novembro'11 - IV

Astral Doors - Jerusalem (2011)
Heavy Metal
Myspace
Os eternos adoradores de Dio están de volta, e sen moitas novidades, a decir verdade. Logo dun álbum tan mediocre coma o seu anterior Requiem of Time, os suecos lanzaron un "best of", e non poido decir que me esperara moito deste novo, dedicado parece que a cruzadas e batallas entre moros e cristianos, ainda que polo medio metan un tema que se chame "Child of Rock'n Roll" (cousa que me fixo a súa gracia, é coma se fás un disco conceptual sobre o Valhalla e polo medio metes unha canción que se chama "Pure Fucking Black Metal" XD).
Musicalmente non dice nada que non dixera xa o desaparecido Dio, Ozzy Osbourne ou Saxon nos 80, por decir 3, ainda que a voz de Nils Johansson é tal calcada á do fallecido Ronnie que durante todo o álbum é difícil pensar noutra banda. Ademáis, pode que o máis importante é que por moito que se inspiren nesas bandas ochenteras contando coa producción do século XXI, hai algo que lle falla a Astral Doors. Fáltalles alma e dar no punto para que os temas enganchen, e tanto Requiem of Time coma Jerusalem carecen delo, por moi ben que sone e moi bos músicos que sexan. A mín non me dixo nada.
Diors, Astral Diors. 3/10

O mellor do disco, o video, que podería estar no meu apartado de grandes perfectamente XD e que ten moito que ver con batallas de cruzados e tal XD

RoutaSielu - Pimeys (2011)
Melodic Death/Suomi Metal
Official
A verdade é que é difícil sonar máis Suomi que do que o fan estes rapaces de Lahti, en Finlandia, comandados polo imparable Tuomas Saukkonen, mente de Before the Dawn, Black Sun Aeon, Dawn of Solace, e agora tamén RoutaSielu, cantando e tocando os baixos.
Neste disco debut os fineses aglutinan todo o sentimento do Metal propio da nación, empezando polos medios tempos de guitarras potentes, pero con melodía e tirando a melancólicos, de grupos coma o de Timo Rautiainen ou Kotitellosuus, utilizando riffs máis thrashers-death coma os de Stamina ou Mokoma, un aire místico en certas cancións que pode recordar a Ajattara ou Amorphis, e cómo non, reminiscencias á parte menos Doom e máis directa das bandas de Saukkonen.
Por suposto, o sonido é moi bon, coma todo o que trata este home, e, en xeral, non está mal, ainda que penso que tendo tantos proxectos, podería diferencialos algo máis entre sí.
A cabeza non para. 7/10

Satyros - Riven (2011)
Melodic Black Metal - Progressive Death
Myspace
Satyros é unha banda alemana que saca este ano o seu segundo LP, facendo un Black Metal para nada ó uso, xa que incorpora elementos progresivos procedentes do Death/Melodeath e Thrash. Desde logo non me esperaba algo así cando lín a etiqueta de "Melodic Black Metal" baixo o seu nome e o corpse paint nos membros; esperábame algo do estilo de Old Mans' Child ou incluso algo de Pagan-Black, pero nada máis lonxe. Por eso tamén lle añadín á descripción a etiqueta de Prog-Death, penso que neste Riven. A influencia de bandas coma Edge of Sanity ou os Death de Chuck Schuldiner é palpable.
Esta mezcla extraña deses clásicos co Black Metal melódico e noventero de bandas coma Rotting Christ e con algo de Melodeath melancólico finés... pois non teño consciencia agora mesmo de tela oído antes, ainda que os grupos son de sobra coñecidos e imitados.
Polo resto, temos estructuras máis complexas do normal nos grupos Black, batería que tende por momentos ó Progresivo, algúns teclados sinfónicos e moito lead guitar. Para un servidor, o álbum gana enteiros a medida que transcurre, tendo como punto álxido o final, con 2 grandes temas coma "Lost In Grey" e "Moments of Mine". Tal vez o talón de Aquiles desta obra sexa a calidade do sonido, xa que a mín recordoume a algo de Thrash/Death progresivo de principios dos 90. Sona como falto de forza, cunha mezcla mediocre, e é unha pena, porque o potencial está latente.
Se un día os colle Swäno, líase! 7/10

Subliritum - A Touch of Death (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Coma se dun irmán xemelgo de Keep of Kalessin se tratase, os noruegos Subliritum lanzan o seu segundo disco no que prácticamente calcan o estilo da banda. Non en vano entre os seus fundadores contaban co cantante -agora xa fóra da banda- e o batería de KoK, pero, aparte deso, tanto o sonido coma os propios riffs, a cabalo entre o Black, o Thrash e o Death técnico poderían estar perfectamente compostos para a banda citada. De feito, desde os primeiros acordes de "No Tomorrow" tiven que mirar un par de veces o reproductor para asegurarme de que non estaba poñendo o Reptilian.
Pode que Subliritum intentaran diferenciarse un pouco dos seus compatriotas metendo algunha voz clara e contados teclados, pero acaba sendo algo mínimo no cómputo global. Diría que se vos gustan Keep of Kalessin, lle dérades unha escoita, os tíos non se desenvolven mal no que fan... se non, pasade olímpicamente.
Para mín xa existe un grupo que fai exactamente o mesmo e faino mellor.
Attack of the KoKlones. 4/10

Titans Eve - The Divine Equal (2011)
Thrash Metal
Myspace
Ainda que encontrei no Metal Archives que ésta banda canadiense lanzou The Divine Equal no 2010, éste álbum estaba na miña lista do 2011. De feito hai outras páxinas que afirman que a fecha de lanzamento é o 1 de Febreiro do 2011... Como sexa, éste é o debut destes rapaces, que se atreven cun Thrash-Heavy de boa factura, cun bo sonido e boas performances, ainda que lles falta un chisco para acabar de explotar.
De paso que estaba mirando a páxina da Metallum de Titans Eve, dinlle unha ollada á critica que hai colgada e estou en bastante desacordo co escrito ahí. O que a firma, afirma (avalga a rebundancia XD) que as principales influencias que atopa son as de Sepultura ou Slayer e incluso un rastro de Hardcore (?). Éste tamén me valía para unha "crítica a críticos" XD... porque eu non emparento demasiado eses nomes con Titans Eve, que me parecen moitísimo máis cercanos a Susperia, incluída a forma de cantar do vocalista, con esa voz clara pero co toque "sucio" de Athera. Pode que tamén collan cousas de Megadeth e algo do Power Metal americano, pero están lonxe das influencias descritas polo señor que escribeu na Metallum...
Non é un mal debut. 6/10

Martyr - Circle of 8 (2011)
Thrash-Power Metal
Myspace
Os para mín descoñecidos ata hoxe Martyr son outro dos grupos que viven unha segunda xuventude logo de 20 anos no ostracismo. E non se pode decir que o tempo ou as modas pasaran por eles, porque o sonido deste novo Circle of 8 segue a estela ochentera do Power Metal americano de onde bandas coma Metal Church, Vicious Rumors ou os recentemente comentados Tokyo Blade deixaran o listón alto. Incluso o sonido peca de ochenterismo, cunha mezcla que podería ter sido mellor, penso eu.
As cancións manteñen un listón sen moitos altibaixos, con riffs decentes que andan entre o Thrash ochentero e o Groove noventero, pero que adolecen de chispa suficiente como para que se queden na mente logo dunhas escoitas. Tal vez os fans das bandas mencionadas e o Power americano o acepten de mellor grado do que eu o acollín.
Sensación parecida á do retorno de Tokyo Blade. 5/10

Sorrowfield - Heritage of Fire (2011)
Heavy-Rock/Gothic Metal
Myspace
Non coñecía a estes alemanes, que sacan xa o seu terceiro disco no que podemos observar unha máis que clara influencia de Poisonblack (ou a parte máis rockeira de Sentenced), sobre todo polas melodías melancólicas e as líneas vocales. Neste apartado, o cantante pareceume unha curiosa mezcla entre o tono de Ville Laihiala e a teatralidade de Bunburi.
Musicalmente, Sorrowfield son máis heteroxéneos que Poisonblack, introducindo elementos de diferentes estilos ainda que mantendo unha línea moi rockeira de "obxetivo estribillo" coma o facían Sentenced, Entwine ou os traballos de principios do 2000 de Paradise Lost.
Foi un disco que pillei de primeiras bastante mal, tal vez porque me recordou moito a Poisonblack e ese grupo paréceme bastante malo, pero a medida que o fun oíndo, foi crecendo en mín, e de feito levo varias escoitas e vai a mellor.
Para amantes do Metal Melancólico finés. 7/10

Enthring - The Grim Tales of the Elder (2011)
Symphonic Melodeath/Prog-Power
Myspace
O disco debut destes finlandeses empeza coma un ciclón en "I, the Exiled" facendo unha mezcla curiosa que me levou o seu tempo de asimilar para poñer unha descripción. No Metal Archives está escrito "Symphonic Death/Viking Metal", pero penso que pode levar a engaños. Voume argumentar:
Symphonic Death: sí, definitivamente hai teclados a modo de arreglos sinfónicos, pero están moito máis nunha onda de Symphonic Power Metal, penso eu. Se deixamos a parte musical sóla sen a voz, o que teríamos é unha especie de Symphony X, Pyramaze ou Beyond Twilight, cuns riffs de Prog-Power máis que de Death. Comparade Enthring con Septic Flesh e veredes que eso de "Death" non ten xeito.
Viking Metal: aquí supoño que quenes escribiron eso, se basarían nunha máis que palpable influencia dos últimos Ensiferum en Enthring, pero non vexo a parte folk ou "vikinga" na música. Igual tal melodía podeeería ser un chisco folk e aquela outra tamén... pero desde logo creo que un grupo de "viking metal" é outra cousa. O que non quita, como dixen que Enthring se noten coma fans de Ensiferum, especialmente pola voz e por certas partes rápidas, pero tamén diría que teñen o seu toque de xente coma Eternal Tears of Sorrow, Kalmah, Norther ou incluso Nightwish me veu á mente en "Rend Me Asunder".
Eso sí, acepto que a última instrumental "The Grim Tales of the Elder" tira moito ós Ensiferum máis dramáticos XD
Un bon debut unha vez máis desde Finlandia que se une ó de Brymir este ano. 7/10

Night in Gales - Five Scars (2011)

Melodeath
Myspace
Xa os tiña case olvidados a estes germanos que debutaran por aló do 97 cun bon disco coma era Towards The Twilight, ou alomenos téñolle bon recordo, porque debe haber máis de 10 anos que non o oio. E digo que os tiña case olvidados porque éste é o regreso deles logo dunha década de silencio, cun par de discos a principios dos 2000 nos que parece ser que experimentaron fallidamente con outro tipo de sonidos.
Hei de admitir que non oín nin Nailwork nin Necrodynamic, pero tampouco creo que tiveran unha difusión excesiva, pode que debido a malas críticas, ou excesiva ida de olla que non pegaba co Melodeath sueco dos primeiros traballos e que os fans rexeitaron, cuestión que non me extraña, porque ese final dos 90 e principio dos 2000 foron uns anos nos que moitas bandas tentaron sacar cousas diferentes, moitas veces mal acollidas. A maior parte daquelas bandas volveron co tempo ás raíces, ou algo próximo a elas, como poden ser os casos de Moonspell, Paradise Lost, My Dying Bride... -o certo é que foi no mundillo do Doom-Gothic onde máis se deu que eu pense agora... igual Satyricon tamén con aquel Rebel Extravaganzza e Megiddo... Amorphis facendo os mediocres Tuonela, Am Universum e Far From The Sun... Septic Flesh co sorprendente daquela Revolution DNA (experimento exitoso para mín)... os comezos electrónicos de Samael...-.
Pero estoume indo moito de madre XD... a ver, ó que iba, Night In Gales volveron á época do que eu lles recordaba: Melodeath con partes moi heavies, moi influenciados pola escola sueca, con moito lead e melodías dobladas xunto cunha parte vocal desgarrada no estilo de At The Gates. Producción perfecta a cargo de Dan Swano e temas bastante decentes nos que destacaría o que dá título ó CD, a rápida "Endtrip" e ese final cunha canción lixeiramente diferente do resto coma a "emotiva" "Blackmouth Blues" (qué lle vou facer, si xa a que máis me gustaba do Thunderbeast era a versión acústica de "From Ebony Skies" XD, estes tíos terían que profundizar neso, que creo que se lles dá ben e o Melodeath tradicional xa está moi sobado).
Para fans de At The Gates e os In Flames noventeros. 7/10

Lance King - A Moment in Chiros (2011)
Melodic Heavy/Prog-Power Metal
Myspace
Lance King é o dueño de Nightmare Records, compañía discográfica americana especializada en grupos de Progresivo e Power. Con 20 anos de historia, lanzou discos de bandas coma Prototype, Halcyon Way, Anubis Gate, Katagory V, Pyramaze...
En numerosos discos apadriñados por Nightmare Records, Lance King formou parte da sección vocal, coma en Pyramaze, Shining Star ou Balance of Power. Dito esto, un non se pode esperar outra cousa que Power Progresivo no debut en solitario do vocalista. Pero é obvio que éste non é un debut calquera, pois a experiencia de Lance é vasta, non sólo detrás do micro, senón tamén en labores de producción, composición, masterización e ata no apartado de diseño artístico. Entón, A Moment in Chiros é calquera cousa menos un debut dun grupo rookie; posúe boa creación musical, un gran sonido e boa execución. De feito a primeira metade de álbum é do mellor que levo oído en canto a Power Metal este ano, con temas para nada pastelosos, con gancho, caña e boas líneas vocales. Pode que a partir da metade a euforia se poida diluír, porque a power ballad "Kibou" é un somnifero eficaz, que remonta o voo con dous temas medianos coma "Infinity Divine" e "Joy Everlasting" para acabar cunha sensación de que o disco fixo unha curva cóncava (sempre me liei coas curvas convexas e cóncavas XD) con "Sacred Systems" (vamos, que tirou pa baixo).
Penso que Lance foi consciente desto e deixou un gran tema para acabar o LP, "Transformation", e tamén penso que sería un disco mellor se se quitaran un par de cancións.
O que empeza ben mal acaba, pero a parte boa era o suficientemente boa. 6/10