Disolución de Jag Panzer

Unha auténtica pena, agora que estaba lendo as novas metaleras sorprendeume este anuncio. Parece que os americanos deciden parar un mes despois de que o guitarrista Christian Lasegue decidira facer un stop para seguir cos estudios universitarios :/
Pero bueno, alomenos este ano deixaron unha boa proba do que son capaces de facer en "The Scourge of the Light", máis ca digno disco póstumo.

Fuente

De vacas

...desde fai uns días, así que non postearei moito nin terei internet moi habitualmente :/ pero bueno, de vez en cando algo mirarei :D

Microreviews Xulio'11 - IV

Folkvang - Six Stories Without Keys (2011)
Black Metal
Myspace
Máis belgas, neste caso, un dúo, son os que participan en Folkvang, un proxecto de Black no que se entrelazan melodías largas con blastbeats e momentos calmados no estilo de October Falls. Por veces hai algunha guitarra acústica que asoma, dándolle un aire de black atmosférico a certas partes que non está mal... a parte mala de "Seis historias sin chaves" (qué nome máis raro! parece un panfleto do PP de Andalucía XD), é que a maioría de punteos guitarreros tendentes á melancolía, que dominan na maior parte das cancións, parecéronme bastante pouco inspirados. Bueno, e logo está que non é que conseguiran o mellor dos sonidos, ainda que esto non é algo esencial se as cancións foran boas. Hai grupos por ahí que fan este estilo mellor. 3/10

Kara Lin - Aura (2011)
Industrial Gothic Metal
Iba fino cando me dispoñía oír o gothic metal que eu me esperaba nun principio con Kara Lin, porque o que me encontrei foi un disco de Metal Industrial lentorro e aburrido, no que os últimos Lacuna Coil son fácilmente revocables (e incluso mellores... incluso!!). O caso é que os rusos Kara Lin -nome da cantante, que creo que é a rapaza que aparece na portada-, introdúcenlle certos elementos máis intimistas e místicos, incluso étnicos, que fai que por momentos un levante a vista para decir: "bueeno tampouco está tan mal". Pero polo demáis, musicalmente, Aura é un álbum que dice bastante pouco, cun montón de riffs cortados máis propios do Nu-Metal, desarrollados á metade de velocidade do que habitualmente se fai nese estilo, con sampleado vario de fondo e moi pouca chicha, ainda que a rapaza cante ben (vamos se ainda encima canta mal, quíto todo á segunda canción, xa oín por decencia os 14! temas do disco e chegoume XD). 2/10
PD: como non encontrei nin Myspace nin nada, adxunto un vídeo do que é un concerto deles con música do CD. Pois a pesar de non gustarme nada a música, polo show que fan, sí que iría a velos; tanta jamona nun escenario bailando así sería interesante XD :P

Ivenberg - Wunden (2011)
Melodic Black-Death
Myspace
Ivenberg é un grupo alemán que conocín fai un tempo cun gran disco como era Leben heisst Sterben (2008), e o certo é que me chamaran a atención coa súa mezcla de black-death con tintes vikingos. Este ano volven á carga cun disco cheo de bos momentos, no que perfectamente en cada canción que pode rondar uns 4-5 minutos nos encontramos con infinidade de riffs e detalles técnicos, que van desde o blasting a momentos máis thrashers e melódicos dentro sempre da súa brutalidade. Para nada lles teñen que envexar ós grupos suecos de Black-Melodeath.
Gran producción e unha pena que realmente non acaben de explotar para ser máis coñecidos. En Alemania os grupos de Black e Death abundan, pero por algunha razón non acaba de dar o salto ningún, esperemos que Ivenberg consigan darse a conocer con Wunden, porque calidade téñena. 8/10
PD: E se vos gusta éste, non dudedes en darlle un vistazo ó do 2008, para mín incluso mellor.

4th Dimension - The White Path to Rebirth (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Power - Metal -Italia: desde fai un tempo estas tres palabras xuntas empezáronme a dar urticaria, e é que os elementos de todas as bandas que xuntan eses términos, son prácticamente idénticos; con 4th dimension volvémonos a encontrar o típico grupo con influencias de Angra, Rhapsody, Helloween e Freedom Call -grupo ó que me recordaron especialmente- que fan o mesmiño que todos: melodías alegrillas ou épicas, dobles bombos, neoclasicismo tanto nos teclados coma nos solos, vocalista con calzoncillos apretaos que intenta imitar a Matos/Kiske, temática épica-fantástica e cancións ñoñas, que non dicen nada novo, e que probablemente se queden entre o montón de "residuales" dos nosos recordos (alomenos dos meus). Non hai moito máis que comentar, a verdade. 4/10

DoomSword - The Eternal Battle (2011)
Heavy-Doom
Myspace
Nunca me imaxinei ata fai poucos anos que Italia resultase unha boa cuna de grupos Heavy-Doom aparte dos symphonic powers, pero ahí están grupos coma Thunderstorm, Heathendom ou Black Oath dándolo todo. A éstes uno agora os veteranos ainda que desconocidos para mín DoomSword, os cales levan 5 discos con éste no seu haber desde o 97 que empezaron.
Así que o que nos ofrecen é un bon álbum de Epic Doom con voz limpia, algo parecido ós Argus que comentei na anterior tanda de Microreviews, pero cun sentido máis batallesco e épico, por veces incluso me veu á mente uns Manowar, Manilla Road ou Virgin Steele nunha onda Doom. Unha boa colección de cancións que tal vez poderían ter tido un mellor sonido, moito máis profundo e contundente, creo eu, pero bueno, non está nada mal. 6/10

Vicious Rumors - Razorback Killers (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Décimo álbum dos Vicious Rumors, e continuación do que é a linea seguida desde sempre nos da Bay Area. É decir; riffs old school, algúns máis groove e algúns máis thrashers e sección vocal con moita forza, que por veces apórtalle o toque moderno á banda por parte do novo vocalista Brian Allen. Un novo entre veteranos con boas maneiras e cuios rexistros varían entre agudos/rasgados, limpia e rollo rasgado-modernete; vamos, que o tío dalle ben. A mín recordoume por veces a Mark Osegueda e outras a Halford ou Ripper Owens (por certo, hai cancións coma a que abre o disco, "Murderball", que poderían estar perfectamente nun da época noventera de Judas Priest).
Con elementos clásicos e modernos, Razorback Killers é un album cañero de Heavy do bon, no que se lle puxera algún "pero", ese sería que hai algunhas cancións que se me fixeron un pouco largas, tal vez pola inclusión de varios solos, cousa que non me tira moito cando ocupan unha duración excesiva. 7/10

Kissing the Mirror -Locus of the Eastern Dream.EX (2011)
Melodeath
Myspace
Estes xaponeses están jamaos. De casualidade me encontrei co, atención, noveno disco desde o 2008 de Kissing the Mirror! Un disco que bebe polos catro costados Children of Bodom no que os "chan chan"-orquestación-teclado típicos da primeira época dos finlandeses, as melodías de piano e solos neoclásicos salen a cada dous por tres. Por supuesto hai imitador de Laiho, ainda que se tomou un par de carajillos antes de grabar, porque lle sale unha voz máis metalcore do habitual.
Entón, prácticamente xa está todo dito, a única cuestión sería ¿fan mellores cancións que Children? Pois se nos referimos ós últimos discos dos de Alexi e Warman, realmente non vexo unha gran distancia. Tal vez Kissing the Shadows copien máis os primeiros discos, nos que había un airillo menos Thrashy e máis clásico, pero é que non sei, se Children fora un grupo desaparecido, e houbera alguén que lles quixera facer unha homenaxe, ainda bueno, pero estando en activo, estes xaponeses como que sobran. Xa hai uns Children para ben ou para mal, e ésta é unha vil copia que nin aporta nin renova, simplemente copia e fai mezcladillo (e explota, porque 9 discos en 3 anos...) dalgo xa feito.
Xa me sonaba a mín antes de oír nada o de Kissing the Mirror a CoB, pola canción Kissing the Shadows, pero cando oín o disco... sospechas confirmadas. 2/10

Descendant - Pass The Ammunition (2011)
Hard Rock/Heavy Metal
Myspace
Descendant os canadienses (non os thrashers americanos) sacan un segundo disco que por algunha razón quédanse sen forza ningunha no resultado final. Non sei se será polo vocalista ou polo sonido, ou ambalas dúas cousas, pero oír Pass The Ammunition resulta unha experiencia bastante anodina e intrascendente. As cancións maioritariamente mediocres tampouco axudan. En canto á parte musical, Descendant teñen coma influencia o Hard'n Heavy ochentero, ainda que penso que o intentaron pasar á época dos 2000, coma o fixeran no primeiro disco os -agora vendidos- Black Tide. Realmente non teño moito máis que decir, salvo que probablemente non volva a oílos ata que saquen algo novo. Plano. 2/10

Hibria - Blind Ride (2011)
Heavy Metal
Myspace
Terceiro disco destes brasileiros que practican un Heavy Metal con influencias máis Thrash-Power bastante compacto e ben feito. O primeiro que nos choca é a voz do cantante que parece que por veces esteña imitando a Dave Mustaine e outras a un Dio un pouco agudo. Curioso. Musicalmente, a cousa xa non ten tanto que ver con Megadeth ou calquera dos discos nos que participou Dio; é curioso porque me sonou a varias cousas, pero non podería decir unha banda concreta, o cal, eu personalmente o tomo positivamente. Blind Ride está composto por 11 temas + intro que posúen bos riffs de guitarra, moitos con certa complicación, normalmente executados un pouco "speedicamente", tal vez dahí que eu o relacionara máis con algo cercano ó "Thrash Melódico" ainda que polo que vín por ahí, a xente catalógaos coma Power...
Polo demáis, boa voz, estribillos con forza, e unha boa producción. Grupo a ter en conta. 7/10

ID:Vision - Destination Cybermind (2011)
Industrial Black-Death
Myspace
Pois sí que debe de haber unha escena emerxente en Bélxica, porque últimamente non faigo máis que descubrir novos grupos do país, na maior parte dos casos, con bastante calidade e sonido moi profesional, como é o caso destes ID:Vision. A banda explora o lado máis escuro e apocalíptico do Cyber Metal, con temas moi cañeros, apoiados por unha base rítmica programada (hai dobles bombos que parecen unha batidora no high-fu**ing-speed XD), uns riffs moi deathmetaleros que poden recordar a Strapping Young Lad, Morbid Angel, Deicide ou Fear Factory, voces variantes entre o growl/rasgado e a clara para certas partes, e cómo non, teclados electrónicos, samples e rollete techno según sexa a canción. Personalmente atópome con serias dificultades ante estilos coma éste -vamos que non me van moito- pero non poido negar que ID:Vision tén a súa calidade e maneiras. 6/10

Microreviews Xulio'11- III

Violentor - Violentor (2011)

Thrash Metal
Myspace
Desde Italia, este albúm homónimo de Violentor é o debut destes thrashers que resultan algo así coma unha mezcla entre Motorhead e Venom. Tanto a producción coma o estilo está sacado daqueles primeiros anos do Heavy-Punk e o Speed Metal, cun sonido sucio e con moitas ganas de dar caña. A mín, sinceramente non me fixo moita gracia, pero máis que nada porque nin o thrash-punk nin Motorhead nunca ma fixeron. A voz sona lineal, as cancións prácticamente non teñen detalles técnicos, cunha batería pumpapumpan continua e unhas guitarras basiquiñas. Non é o estilo de música que eu compraría precisamente. 3/10

Argus - Boldly Stride the Doomed (2011)
Heavy-Doom
Myspace
Oír o disco de Argus recordoume a oír un disco de The Lord Weird Slough Feg, non sólo polo parecido estilístico, senón tamén pola sensación de que hai moito máis que o que se intúe nunha primeira oída. Hai estructuras complexas e curiosas regadas por riffs blacksabbathianos unhas veces, maidenescos outras e manillaroadianas outras -á súa vez coa súa dosis de complexidade tamén-. Todas influencias moi clásicas que parece que esteñan a xurdir desde hai uns anos entre as novas bandas, esto quererá decir que tal vez en 5 anos esteñamos falando dun movemento de moda? (alomenos en Europa, todos sabemos que en España estas cousas chegan cando a novedad xa pasou hai tempo XD).
A mín gustoume, é un disco que se nota traballado, cunha voz mellor que a de Sloug Feg -para min-, e con bon gusto á hora de facer elaboradas composicións "retros". 7/10

Reece-Kronlund - Solid (2011)
AOR/Hard Rock
Official Reece
O vocalista de Bangalore Choir e ex-Accept, David Reece e o guitarrista Martin Kronlund (Gypsy Rose, Dogface) aúnan forzas para crear este proxecto de Hard-AOR que nada entre a abundancia de grupos do estilo. Solid ten os seus cortes pseudopegadizos, as power ballads típicas do AOR, e algún momento máis guitarreiro; todo feito dunha forma moi mítica e pouco diferenciable de outros moitos grupos. Reece, que fora cantante de Accept en Eat the Heat faino bastante ben, de feito penso que nalgunha canción incluso a axuda a parecer mellor do que é XD
Como apunte, prefiero non saber de qué van as letras deste disco, porque con títulos coma "Animals and Cannibals", "Samurai", "Magic Pudding", "My Angel Wears White" ou "The Dead Shall Walk the Earth"... miedo me daría a escojonarme se este disco fose cantado en castejano.
Un disco que está ben, na media.... supoño que para os máis fans de Whitesnake (cos que gardan un parecido palpable), Cinderella, Winger, Dokken... éste será un disco interesante a chequear. 5/10

Dornenreich - Flammentriebe (2011)
Black-Folk
Myspace
Os sempre interesantes Dornenreich xusto sacaron hai nada novo disco, co que por certo desfrutei do lindo. O gustillo das melodías folky melancólicas do violín mezclanse á perfección co Black Metal que practica o resto da banda, creando atmósferas bellas e cautivadoras que contrastan cos blastbeats, tremolo-picking e rasgados pero que se cohesionan dunha forma natural. Facía tempo que non oía nada sobre esta banda austríaca nacida nos 90 e a impresión non pode ser mellor para o seu séptimo disco. Brutalidade, melancolía, atmósfera onírica, estructuras curiosas, melodías adictivas,... un disco a disfrutar para os amantes do Pagan e o Black Folk.
Para mostra, un botón: "Tief Im Land"!!! 8/10

Stratovarius - Elysium (2011)
Power Metal
Myspace
Facía tempo que tiña "tirao" este álbum polo disco duro, e o certo é que non tiña gana ningunha de poñerme a oílo. Eu son dos que se quedou en Stratovarius polo 96, e que todo o seguinte me aburreu máis ca soberanamente. Penso que en especial, a decadencia da banda tanto en ideas coma en frescura plasmouse nos Elements; un par de discos infumables ós que seguiron un extraño autotitulado álbum que pretendía darlle un fallido aire novo ó grupo, e que se cobrou como víctima a Tolkki.
A pesar de que Tolkki era a alma de Stratovarius, os outros seguiron con Polaris e agora éste, discos ambos que melloran o feito anteriormente, con algunha que outra novedade ainda que non se aparta da línea "Stratovarius" creada ó largo do tempo. É decir; básicamente continuaron coas ideas de Tolkki, pero añadindo outras novas que tampouco é que sexan a panacea da orixinalidade. Dentro de Elysium seguimos tendo cortes coma os que estamos acostumbrados a oír en Stratovarius nos últimos anos, é decir, semi-autoplaxios que nos recordarán a outras cancións (por favor, ¿cántas cancións de Stratovarius xa feitas hai metidas dentro de "Infernal Maze" ou "Event Horizon"?), e logo hai cortes que sonan limitadamente novedosos... vamos, o xusto para que os stratofans non se escandalicen coma en "Stratovarius" -o disco-, e acaben por comprar o CD.
Pola miña parte, pareceume que xa oín boa parte do álbum antes, pero non me pareceu tan malo coma os dos 2000. O único, a canción que dá título ó album, "Elysium" é extremadísimamente larga, e fíxoseme soporífera, ¿onde van con eses 18 minutos? Cos 10 primeiros chegaban de sobra... 5/10

Lake of Blood - As Time and Tide Erodes Stone (2011)
Black Metal
Myspace
Hai algo que non funciona en Estados Unidos con respecto ó Black Metal. Cada grupo que pillo desa nacionalidad ten algún problema en canto ó que facer música extrema se refiere. A medida que fun oíndo o primeiro disco de Lake Of Blood funo collendo mellor, pero o partir dunha escoita preliminar na que pensei "vaia grupo máis malo" non me augurou nada bon. Logo, sabendo o que había, intentei escoitalo con máis atención, e a cousa mellorou moderadamente.
Cando empecei a escribir esta opinión, funme ó metal archives e descubrín que eran californianos, e bueno, ahí empecei a emparentar con todos os discos de black que oín provintes do outro lado do océano, a cada cal peor. Éste, realmente ten as súas partes decentes, non poido decir que sexa un disco malo, tal vez mediocre, e eso que os rapaces o curraron facendo 2 cancións duns 15 e 17 minutos con multitude de cambios de ritmo e tempo, indo de blastings ata momentos máis doomies. Pero por algunha razón non se quedan na cabeza, ni uno. Nin sequera me chamaron a atención nos momentos nos que mezclan guitarras acústicas de fondo con eléctricas (cousa que normalmente me suele gustar). Supoño que aquí o que falla é a composición e as ideas.
Hai grupos que fan mellor este estilo, e éstes supoño que se quedarán no olvido. 3/10

Blut aus Nord - 777 - Sect(s) (2011)
Black Metal
Myspace
Album extraño da extraña banda de culto francesa. Todo un mix de feelings, eu diría, porque cada canción é un mundo diferente que vai desde o black metal experimental e por veces industrial e caótico ata o ambient; desde pura furia blackmetalera a misteriosos momentos calmados e a extragantes experimentacións que rallan a disonancia harmónica e o caos; cousa que me recordou ós seus compatriotas Deathspell Omega, pero nunha onda máis "black".
Tratar de describir a música que Blut Aus Nord plasmaron en 777 - Sect(s) é algo complicado, porque máis ben é un álbum no que máis que riffs e estructuras, hai atmósferas e feeling. Todo cun aura de misticismo, nihilismo e caos difícil de aguantar para os que non esteñan acostumbrados. A mín, personalmente cóstame centrarme neste tipo de discos (Deathspell Omega, por moito que sexan alabados pola crítica internacional, non me entran nin á de dez), pero neste caso, unha vez que o shock dunha música diferente e rara pasa, pódese disfrutar cual banda sonora de destrucción e anarquía se tratara XD
Un disco para determinados momentos. 6/10

Vomitory - Opus Mortis VIII (2011)
Death Metal
Myspace
Os míticos suecos seguen a disco a case cada par de anos, e a un nivel bastante decente para o que é a media de grupos de Death Metal que alomenos eu escoito. O estilo prácticamente non cambia de anteriores traballos, nos que se aúna un chisco de Grind, un toque Heavy, e moito "Swedish Death". Un disco bastante groovy, sen que por elo perda a súa dosis de tralla e de old school, que ademáis tamén contén bos riffs que me fixeron recordar porqué o último de Deicide non dá a talla -pareceme a mín que a Benton se lle foi a inspiración fai tempo-. Éste de Vomitory, sen ser unha revolución musical nin ofrecer nada exactamente novo, pode chegar a enganchar sen renunciar á brutalidade. 7/10

Samael - Lux Mundi (2011)
Industrial Dark Metal
Myspace
Cando lín por ahí que este era o mellor disco de Samael desde o Passage, collino con interés, ainda que é obvio que fans e discográficas suelen ser bastante positivos sobre un novo lanzamento dun grupo mítico que sacou os seus mellores traballos hai tempo atrás. A mín, personalmente do que lles oín, o Passage sí que é o que máis me gusta, ainda que tampouco lle faigo ascos a Solar Soul. O anterior a éste, Above, non me chistou moito, e temíame que este tampouco ata que lín por ahí eso do "seu mellor en anos". E ben, o meu veredicto é que... son Samael, o camiño do Metal industrial tan personal e diferenciable que teñen segue ahí, aspecto que é digno de alabar. Non me sona excesivamente diferente ó que fixeron desde que deixaron o Black clásico de lado, tal vez poida ser que para éste estiveran máis inspirados á hora de crear e compoñer, pero polo resto seguimos con temas que varían desde o lado máis épico (tremenda "Of War") ó electrónico e "ritual" ("Pagan Trance") e ó Industrial ("Soul Invictus").
A mín gustoume máis có anterior, e si é o mellor desde Passage, deixareino para vós, pero desde logo é certo que é dos que máis me gustou de todos os que sacaron desde aquel. 8/10

Cult of Erinyes - A Place to Call My Unknown (2011)
Black Metal
Myspace
Máis belgas, logo da coincidencia de 3 ou 4 na anterior tanda XD sacando traballos, e, este primeiro de Cult of Erinyes (previamente Psalm) resultoume especialmente complicado de pillar. Para nada é un disco dixerible de primeiras, xa que o que fan é un Black Metal "ocultista" e místico, dunha crudeza palpable e de densidade obscura. Os pilares nos que se basan Cult of Erinyes son os do old Black Metal escandinavo -ainda que tamén hai reminiscencias de Celtic Frost- onde se xuntan momentos máis Post-Black e máis intimistas ou cercanos ó Black-Doom, con pequenos interludios ambient e cos míticos blastings, que dominan na maior parte do disco. Esta variedade nos tempos fai que a intensidade sonora latente en A Place to Call My Unknown se digiera mellor, ó igual que os cambios vocales que combinan os rasgados coa voz limpia, na que me recordou un pouco a Borknagar.
Un álbum que ten un aura enfermiza que hai que oír con detenimiento. A mín non me gustou de primeiras, pero por algunha razón o levo poñendo e re-poñendo desde hai uns días. 7/10

Microreviews Xulio'11 - II

Skanners - Factory of Steel (2011)
Heavy Metal
Myspace
A verdade é que non me sonaba de nada este grupo, a pesar de ser dos jevis clasicotes clasicotes... nada menos que no 82 se crearon e sobreviviron prácticamente a par de discos por década, ata este 2011 no que lanzan un novo traballo. O que non é nada novo é a música que fan, totalmente inspirada no movemento jevimetaleiro da época que naceron e supoño que mirando atentamente desde Italia a todo o que se xestaba na NWOBHM e o Speed alemán.
De primeiras, o grupo que me veu á cabeza foi Judas Priest na canción que abre o disco "Never Give Up". Un bo comenzo a ritmo de Speed-Heavy que rememora os bos tempos do xénero. Máis tarde hai cousas que recordan a WASP, Accept, Primal Fear e a algún máis. Realmente non o vexo coma un mal álbum, tal vez un pouco lineal e pode que tanto oír "Steel", "Fight", "Thunder" e "Metal" axudara a que me cansara un pouco (as letras deben de ser unha obra de arte XD ainda que case prefiero non saber sobre qué falan moitos outros XD). Alomenos neste caso ó vocalista non se lle nota o acentazo de moitos grupos latinos ó cantar inglés.
Os máis clásicos pódenlle botar un ollo, que malos non son. 6/10

Silva Nigra - The New Age For The New God (2011)
Black Metal
Myspace
Desde a República Checa, éste é o quinto disco dunha formación da que non tiña constancia. O estilo de Silva Nigra tende ó black metal de influencia noruega e sueca de hai uns anos, no que non se cortan en meter moi ocasionales teclados que te poden pillar de sorpresa, xa que o estilo é bastante directo, ou influencias guitarreras máis propias do Thrash e o Black-Rock. O sonido non está mal ainda que non é cousa doutro mundo, e as cancións, maiormente a medio tempo, andan entre os 6-7 minutos de media e acaban resultando bastante intrascendentes, ainda que tampouco me aventuro a decir que son do peor. Simplemente un grupo máis de Black con influencias noventeras de Darkthrone, Satyricon e aquela tropa, que pasará inadvertido como o pasou nos últimos 10 anos. 5/10

Down & Dirty – Taste Of Rock & Roll (2011)
Hard Rock
Myspace
Tiven serias dudas durante boa parte do CD sobre si o que cantaba era un tío ou unha tía, pero cando as letras se empezan a dedicar "ás nenitas", supuxen que sería outro máis coma todos aqueles que cantaban Hard-Glam Rock tipo Poison, Ratt, Motley Crue..., con calzoncillos un chisco apretaos. E, realmente esta banda parece sacada do ano 86, cun sonido acorde á época, un vocalista do estilo daqueles que a cada pouco solta un "yeh! hu-hah! baby baby baby", uns coristas calcaos ós de Poison (de feito, penso que é a principal influencia de Down & Dirty, e con eso xa o digo todo sobre a música que fan), uns riffs tamén trasladados no tempo, e unhas letras sobre "pasalo guay", "party", "baby", "I know you love me", e demáis ñoñerías que hoxe en día, se non as dice Gigatrón ou Steel Panther, quédanse en desfasadísimas e horteras. Agora mesmo estabame acordando que nunha destas cadenas locales estaban repoñendo unha teleserie española de hmm finales dos 80 debía ser (ou sexa, debeu salir na TVE1, pero non por moito tempo porque era mala a rabiar XD), na que había un vecindario, e unha "muchacha moderna" que falaba dun modo algo así: "hey tío no seas carroza, que no me molan esas movidas, me lo paso dabuti con mi peñita y paso de malos rollos..." con acento chuuulapo XD (esto recórdame á sección de Misivas da Heavy Rock XD). Pois ben, foi unha sensación parecida á que tiven oíndo o disco de Down & Dirty: música carroza tronco, no me hace. 2/10

Avatar - Millennia (2011)
Gothic-Black Metal
Bandcamp
Parece que os belgas Avatar (uns Avatar máis dos centos que hai) tiveron bastantes problemas coa casa discográfica para sacar este álbum. De feito parece que o sacaron xa disoltos ou unha historia así.
A pesar de estar formados no 92, a banda sólo sacou 2 discos, un no 96, e este novo, que realmente, parece que estivera feito para ser sacado a mediados dos 90, porque recordoume moitísimo a aquelas bandas que mezclaban gothic metal oscurete e vampírico con voz black e ocasionales lailolailolas de rapaza encuerada e encorsetada. Polo que vín, non tratan o tema dos colmillos, pero sonan bastante coma unha versión ablandada de Cradle of Filth. Hai momentos interesantes en Millennia, pero a mín fíxoseme un pouco pesado e demasiado edulcorado por certos teclados que no século XXI foron maiormente sustituídos por arreglos orquestales nas bandas que poderían ser o símil hoxe en día das nacidas nos 90, non sólo neste estilo, senón que tamén no Power Metal e algún outro epicureano. Como as modas son cíclicas e hoxe en día "mola" meter rollo setentero e Hammond, tal vez no 2020 volvan á moda eses sonidos? XD
Pois non sólo me falla tanto pasteleo, senón que a voz da tía tampouco me convence, por veces parece que ralle no desafine, e hai algún solo de guitarra que non lle anda moito máis lonxe. Producción casera, pero casera dos 90, e certos brillos sobre todo en momentos de guitarras dobladas tipo "Maiden" e algunha guitarra acústica. Tal vez cun mellor sonido tamén ganaría máis, pero en xeral a mín... non me convenceu. 4/10
PD: a canción techno'80s do final, non me acordaba... buf qué mala. Cambio de última hora: 3/10

Saille - Irreversible Decay (2011)
Symphonic Black Metal
Myspace
Outros desde Bélxica son os Saille, que debutan co álbum Irreversible Decay, e vaia debut!! Sonido profesional 100% e riffs antolóxicos e brutales de Black Metal con algún teclado-orquestación que para nada se queda no primeiro plano como pasa nos traballos da última década de Dimmu Borgir, banda a cal moitos poderían emparentar con Saille, pero que non ten tanto que ver coma un en principio pensaría ó ver a definición "Black sinfónico". De feito, a parte de "sinfónico" por veces poderíase perfectamente omitir. Para empezar, os teclados, como dixen quedan apartados do liderazgo sonoro; as composicións centranse en riffs de guitarra que recordan ó mellor black-death, a veces melódico a veces cañero salido de terras escandinavas (Emperor, Keep of Kalessin, o máis blackero propiamente dito de Dimmu, Dissection...); as cancións están ben compostas e de estructura variada, pero fácil de seguir...
De vez en cando aparecen da nada certos grupos que superan ampliamente ós máis recoñecidos do xénero que tocan, ainda que moitas veces se quedan no ostracismo e a xente continúa a seguir os que teñan "un nombre", ainda que non faigan nada decente desde hai anos (e logo hai xente que dice que o metal está fóra dese tipo de cousas... jah! senón porqué grupos coma Manowar, Maiden, Metallica, Mayhem, In Flames, Queensryche, Kataklysm, etc seguen a ter audiencia fiel que lles compra todo se non fixeron un disco decente en 10, 20,... anos?).
O ano pasado, no campo do black leveime a sorpresa de Bane e The Eternal Suffering con dous señores discazos, este ano, Saille "sailleuse". 10/10
PD: tíñalles posto un 9/10, pero o feito de que se trate dun debut faime apoialos cun 10, o primeiro 10 do 2011 :D

Amigos do black melódico, oíde o riff de Revelations e logo decídesme se vos puxo ruchos ou no XD

Новая Модель - Киллер(2011)
Melodic Rock-Metal
Last FM
Definidos na páxina na que o encontrei coma "Apocalyptic Post Love Metal", sentín a suficiente curiosidade como para saber qué carallo era eso. Supoño que o do Love Metal será polo rollo chungo do tipo de HIM, ainda que sen teclados, pero o de Apocalyptic e Post... en fin, sona máis a vender pola etiqueta (e en parte funcionou, porque eu mireime de qué iba) que outra cousa. Killer (traducción ó ingles do título) fórmano uns excesivísimos 15 temas de 4 minutos de media que me costou o seu de acabar, pero nunca se sabe qué se pode encontrar un ó final, igual hai unha remezcla coma a de Avatar para rematarnos... XD Non todo o album de Новая Модель segue nunha onda HIM, de feito non diría que se parecen exactamente a HIM, senón máis ben a uns Sentenced-Forgive Me Not por veces un pouco máis rockeros e directos pero desde logo sen as melodías tan inspiradas da última etapa de Sentenced (sí, a mín gustábanme, tanto o antigo coma o máis reciente XD). As cancións de Killer eu diría que son máis ben Pop-Rock con guitarras eléctricas pesadas (e non sempre), que buscan o estribillo, e que poucas veces dan co punto para que se queden, supoño que o idioma ruso (que a mín personalmente me parece tan malsonante coma o alemán -ou máis-) non me axudou a dixerilo, pero bueno, o finlandés tampouco me gusta e Timo Rautiainen ou Indica teñen estribillos que se pegan ainda que logo esteñas cantando cos cascos: "taaaahmahmturitainen paukasihmgneee inda nauseeeipsatuuu..." XD 2/10

Am I Blood - Existence Of Trauma (2011)
Modern Heavy Metal
Myspace
Acórdome cando soubera por primeira vez de Am I Blood. Era a época do Load e Reload de Metallica, e moitos decían que Am I Blood reflexaba o que debera ser a correcta evolución de Metallica en lugar deses dous máis que cuestionables albums. E a verdade é que cousas coma "Gone With You" están por encima de calquera canción que fixeran os americanos desde hai 20 anos.
Indo con Existence Of Trauma, decir que o primeiro que me sorprendeu foi que Am I Blood seguiran existindo! Non tiña noticias deles (e de feito non sacaron nada) desde hai 10 anos, así que pillei con ganas este novo.
A primeira canción abre moi ben o disco, con ese aire na voz entre Hetfield e Nick Holmes (que á súa vez desde o Draconian Times, parécese a Hetfield o seu XD), un riff moi Thrasheiro e unha sección de corda-teclado que lle dá un aire diferente ó que tiña a predisposición de oír. Na segunda vemos que o grupo empeza a tender un pouco a terrenos fanganosos donde se entremezcla o Rock-Metal modernillo, a veces incluso un pouco Nu-metalero, cun estribillo certamente comercial... a cousa empeza a floxear... No resto do disco este tipo de momentos aparecen por veces, a mín recordoume moito ás partes de voz clara de Dark Age, con teclados de vez en cando, e tal vez riffs máis Heavy-Thrash que os melodeath dos germanos. De todos xeitos, a pesar de altibaixos e de non estar á altura do que fixeron antes, pareceume un máis ca digno álbum de Metal clásico con influencias modernas. 7/10

Jag Panzer - The Scourge of the Light (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Os veteranísimos Jag Panzer seguen a sacar álbumes nunha boa línea do que foi o que orixinalmente se denominou coma Power Metal -americano- a finales'80 ; ese xénero a medio camiño entre o Heavy e o Thrash, que collía a parte máis técnica e a medio tempo dunha coa furia e riffs potentes da outra. De feito polo que teño entendido, Jag Panzer foron uns dos pais deste estilo que despois derivou en cousas un pouco diferentes xunto con Metal Church, Iced Earth, Fates Warning... ata incluso recordo que Pantera se lles chamaba Power Metal, máis ben supoño que sería pola indefinición do seu estilo (logo da época glam) que non entraba en ningunha marca.
Neste novo álbum, Jag Panzer non varían demasiado do que levan facendo desde hai tempo, con boa composición, boa execución e sonido, cancións diferenciables... un álbum, en definitiva bastante sólido por sí mesmo dentro da súa carreira, non o mellor (por sempre The Fourth Judgement!\m/), pero bastante bon. Para a xente máis nova e descoñecedora desta banda que sempre estivo nun inmerecido segundo plano, decir que andan entre Brainstorm, Iced Earth, Angel Dust... incluso en "Bringing The End" se me deron un aire a Conception! 7/10

Zero Gravity - Misplaced Moments (2011)
Progressive Metal
Myspace
Outra vez máis belgas -prometo que foi coincidencia-, neste caso facendo un Metal Progresivo que pinta bastante profesional para ser un disco debut. Logo, cando un vé o ano de creación do grupo, xa se pode explicar esta alta calidade en canto a sonido e detalle na grabación, xa que é moi probable que desde o 2001, fecha na que naceu este proxecto, ata hoxe, os de Bélxica estiveran traballando para sacar o mellor deles coa mellor producción posible. E conségueno desde logo. Misplaced Moments é un álbum de Metal Progresivo bastante típico, na onda de Dream Theater, ainda que non tan técnicamente "sobraos", eu diría que o que busca Zero Gravity está máis cercano ó Progresivo de Shadow Gallery, tendendo non tanto hacia ó virtuosismo, senón a cautivar ó oínte con boas e emotivas pezas complexas que van desde momentos moi calmados e espirituales ata outros máis cercanos ó Heavy-Power/Rock sinfónico con pianos e teclados. Un álbum moi traballado, para amantes do Prog Melódico. 7/10

Symbolic - Scarvest (2011)
Melodeath
Myspace
Outros Symbolic máis e van... porque non, non son os mesmos que oín o ano pasado que facían Thrash-Death creo recordar. Éstes son uns alemanes que sacan o segundo disco en 5 anos e vanse por derroteros máis típicos do Melodeath. Bo sonido, boas voces que van de rexistros máis agudos a growls míticos que me recordaron a Metalocalypse -e quizáis tamén nalgún riff, Symbolic teñan un aire-, e en xeral bos riffs e traballo compositivo, que recorda por veces a Death (grupo), outras a Arch Enemy, e moitas outras a calquera grupo medio de Melodic Death surxido nos últimos 15 anos en Suecia ou Alemania. Terra por certo, na que abundan estes grupos, pero na que poucos salen a flote, supoño que polo mesmo motivo polo que Symbolic non salirán (acabarán sendo "outro grupo máis que non o fai mal").
En Scarvest, os germanos defenden ben o seu terreno, e a pesar de non aportar nada propiamente novo, penso de todos xeitos que andan por encima da media. 6/10
PD: Menos mal que a canción medio techno como coña final non dura máis ca uns segundos, non coma os Avatar XD

Primeiras detencións na SGAE encabezadas por Teddy "mafias" Bautista

El presidente del Consejo de Dirección de la Sociedad General de Autores y Editores, Eduardo Teddy Bautista, es uno de los nueve detenidos en la operación policial que ha llevado hoy a la Guardia Civil a registrar desde las 11 de la mañana la sede de la entidad en Madrid. A Bautista se le acusa de un presunto delito de apropiación indebida en relación con una causa que investigan la Fiscalía Anticorrupción y la Audiencia Nacional, confirmaron altos cargos del Ministerio del Interior. Entre los imputados está también José Luis Rodríguez Neri, un exalto directivo de la SGAE que presuntamente desvió decenas de miles de euros a empresas de su propiedad; el director financiero de la entidad, Ricardo Azcoaga, y el director general, Enrique Loras. Los detenidos prestarán declaración en las próximas horas. Seis de los detenidos han sido trasladados a la comandancia de Tres Cantos (Madrid) y a un cuartel de Las Rozas (Madrid) donde previsiblemente van a pasar la noche, según ha informado la policía a la agencia Efe. Bautista y otros dos directivos permanecen en la SGAE a la espera de lo que se decida sobre ellos.

La denominada Operación Saga, una investigación que dirige el juez Pablo Ruz, titular del Juzgado Central de Instrucción número 5 de la Audiencia Nacional, y en la que participan más de 50 agentes, incluye siete órdenes de registro en domicilios particulares de los imputados y en algunas de las empresas de la Sociedad Digital de Autores (SDAE), perteneciente a la SGAE y de la que Rodríguez Neri es su director general. Las fuentes de la investigación consultadas afirman que además del principal implicado, Rodríguez Neri, lo están también varias personas de su entorno familiar. El vicepresidente y ministro del Interior, Alfredo Pérez Rubalcaba, tras el Consejo de Ministros, solo dijo, cuando fue preguntado por este asunto, que "es un procedimiento judicial y hay que esperar a que acabe", por lo que "acata y respeta" lo que diga el juez. Pasadas las doce de la noche, y tras más de 13 horas de registro, continuaban los registros de los agentes en la sede de la SGAE.

La ministra de Cultura, Ángeles González-Sinde, ha asegurado que la premisa del ministerio es el de colaborar "con todo aquello que nos pueda pedir la Fiscalía Anticorrupción", tal y como ha manifestado durante su visita al Festival de Teatro Clásico de Almagro (Ciudad Real), donde ha pedido también prudencia con el fin de respetar el principio de presunción de inocencia de las personas que han sido arrestadas.

Este caso comienza con una denuncia de la Fiscalía Anticorrupción, en marzo de 2010, ante el Juzgado Central de Instrucción número 5 de la Audiencia Nacional, cuyo titular era entonces Baltasar Garzón. Este abrió diligencias previas y la Unidad Central de Operaciones (UCO) de la Guardia Civil y Anticorrupción comenzaron a investigar las cuentas de la SGAE. Ayer jueves, 30 de junio, la Guardia Civil envió un oficio al juez Ruz para que autorizase las entradas y registros de la sede de la entidad y de domicilios particulares. El instituto armado también comunicaba la posibilidad de detenciones y solicitaba, como después autorizó el juez, el embargo y bloqueo de cuentas.

El centro de esta investigación son las personas que crearon sociedades en las que valiéndose de su condición de directivos de la SGAE pudieron desviar fondos en perjuicio de la entidad y de sus socios. Por lo tanto, no se investiga un delito fiscal, sino societario y contra el patrimonio, informa José Yoldi.

Beneficios a los directivos

Según fuentes de la investigación, era la SDAE la que firmaba los contratos con esas empresas para supuestamente beneficiar a los directivos de la SGAE y a sus familiares. Por lo tanto, las indagaciones de la Fiscalía Anticorrupción concluyen que el propio Bautista tenía que consentir o conocer las contrataciones. No obstante, según las mismas fuentes, el objetivo de la investigación es salvaguardar los intereses de los socios y de la institución y no está en cuestión el sistema de canon de la entidad, informa Manuel Altozano.

Fuentes de la Guardia Civil no descartan que se produzcan registros en sedes de otras provincias, ha informado Francisco J. Barroso, aunque en este organismo en Barcelona informaron de que trabajaban "con tranquilidad". Durante el registro en Madrid, los agentes del instituto armado prohibieron a los empleados usar el móvil, aunque finalmente les permitieron hacer una llamada. Cuando entraron los guardias les decían que dejasen el DNI y saliesen al patio del edificio.

El ambiente frente al palacio de Longoria, el bello edificio modernista de la SGAE en Madrid, mostraba por la mañana a los agentes de la Guardia Civil, que no dejaban entrar ni salir a nadie, incluidos los trabajadores, y los dos accesos cerrados. Con el palacio desalojado, los empleados de la SGAE permanecieron en el patio interior, mientras unos alumnos del máster de Gestión cultural sí pudieron salir. Uno de ellos contó que estaban en mitad de una presentación cuando la Guardia Civil irrumpió en la sala. Les han permitido irse porque "no tenían nada que ver con la investigación". La calle no fue cortada aunque había tres coches de la Guardia Civil, muchos medios de comunicación y curiosos que se acercaban a ver qué sucedía.

Fuente

Eu flipei cando oín que todo esto veu dunha denuncia posta por varias sociedades no 2007!!! 4 anos tarda a xusticia neste país... qué bonito.

E de todos xeitos, polo que se estudia a $GA€ é pola malversación de fondos, non polas prácticas abusivas e ilegales (recordemos que o cánon da SGAE está suscrito coma ilegal pola Unión Europea).

Qué hai que facer neste país logo para que a Xusticia actúe e non o faiga anos tarde?

Microreviews Xulio'11 - I

Sect - Doomsday (2011)
Black Metal
Link
Segundo álbum desta desconocida e misteriosa banda rusa de Black. Digo misteriosa porque polo que vín, pouca información hai deles polos mundos interneteriles.
O estilo de Sect poderíase definir coma "old" Black Metal no que a banda se explaia con composicións atmosféricas que rondan os 8-10 minutos, maiormente a medio tempo. Doomsday caracterízase pola densidade e oscuridade de melodías largas, con moito muro de guitarra, moito tremolo-picking a media velocidade e un baixo máis ca omnipresente. De feito penso que está a un volumen un pouco alto e a voz a un pouco baixo, pero bueno, co que un se debe quedar sen duda é o sentimento totalmente blackeiro que os rusos lle imprimen, con crudeza, algunha que outra repetición que se lles vai de máis, pero aguantable, e experimentación curiosa coma a da rapaza que aparece sorprendentemente cantando uns extractos nun par de cancións. 7/10

Decrepitaph - Profane Doctrines Unburied (2011)
Death Metal
Myspace
Cun sonido realmente sucio, grueso e "crusty", o dúo americano Decrepitaph, lanza o seu terceiro larga duración que está a recibir multitude de boas críticas. O seu estilo anda entre o Death áspero e old school e o Doom, recordando á escena sueca de Dismember e Emtombed nos 90 e tal vez tamén un pouco a grupos do estilo de Incantation, Demigod, Asphyx...
Para o meu gusto todo sona un pouco saturante, ainda que entendo que o estilo de old Death-Doom o chame, e os temas a decir verdade fóronme pasando sen pena nin gloria, polo que o álbum estivo máis ou menos ben como música de fondo con certos brillos e punteos -que sonaban noventerísimos con eses ecos XD- que me despertaban, pero en xeral non me dixo moito. Eso sí, a quen lle guste o old school e os grupos citados, penso que podería ser de interés darlle unha escoita a Profane Doctrines Unburied. Xa digo que para mín, psé. 5/10

Hammerfall - Infected (2011)
Heavy Metal
Myspace
Hammerfall creo que foi a primeira banda de Heavy Metal nacida na década dos 90 que me gustou. Recordo que daquela había unha sequía importante en canto a novos grupos que fixeran este estilo, que quedara un pouco denostado logo dos 80 en pos de Marilyn Mansos, Naininaino Nails, Kornos, Limbikis, e outra broza grunge que empezaron a encher todos os magazines e MTV. Como sexa, o meu recordo de Glory To The Brave, e sobre todo, Legacy of Kings é inmellorable, algo así como "o jevi volve!!" e foi unha pena que cos seguintes discos o nivel fora baixando a base de mediocridade ou de plaxiarse a sí mesmos... de feito penso que se oín enteiro un dos seus últimos 2 ou 3 discos sería por casualidade.
Con este novo, parece que Hammerfall quere darlle unha vuelta de tuerca en principio ó concepto, facendo que a súa "mascota" desaparezca da portada, e cambiando a temática de batallas e acero por... zombies?? verían demasiado "Walking Dead" últimamente? O que non parece que cambiara moito é o estilo musical, que segue a ser ese heavy metal, que sen estar realmente mal, non deixa de ser un refrito de riffs de todos os seus discos. Se ata a balada se parece a unha mezcla entre "Glory to the Brave" e "Forever" de Stratovarius.... en fin... máis do mesmo que contentará ós seus fans máis acérrimos, e que ó resto nos abrirá a boca. 5/10

Axenstar - Aftermath (2011)
Power Metal
Myspace
Axenstar é o típico grupo que se estás metido no mundillo do Power Metal che sona pero non acaba de despuntar para estar na primeira división e ser máis coñecido. E a verdade é que vendo o que ofrecen en discos coma este Aftermath, é algo pouco explicable que Hammerfall siga a ter tantos fans e sen embargo os seus compatriotas esteñan no ostracismo logo de 5 CDs.
O estilo de Axenstar é un Power tranquiliño basado nas melodías vocales de Magnus Winterwild, cunha voz que dentro do que cabe dá certa personalidade a Axenstar e que os fan mínimamente diferenciables entre a maraña de Powers. Os teclados non levan a batuta absoluta da instrumentación, senón que se quedan máis ben como atmosféricos e algunhas poucas veces acompañan ás guitarras, pero nun segundo plano. Falando das guitarras, non son nada doutro mundo, os riffs son simples e sirven básicamente de acompañamento para o lucimento vocal de Winterwild, pero penso que sen estar recargados son perfectamente efectivos no estilo dos suecos.
Realmente non é ningunha proposta nova, pero o que fan, fano ben, e teñen temas moi pegadizos, ainda que eso xa era marca da casa en anteriores LPs. The Dead Kingdom é mostra delo. 8/10

Wolverine - Communication Lost (2011)
Melodic Metal
Official
Facía tempo que non oía falar destes suecos, creo que o último que lles oíra era un disco do 2003, ainda que sacaron outro no medio polo que vexo. A sensación que me quedara deles fora máis ou menos a mesma que con este Communication Lost: hai boas ideas e boa execución, pero fánseme demasiado pausados e baladeros. Prácticamente todo o álbum transcurre sen guitarras eléctricas (ou eso mo parece a mín XD), e flúe dunha maneira moi atmosférica, entre teclados, pianos, guitarras acústicas, batería e baixo. Gústame a voz e coros, ainda que non o suficiente como para poñerme este disco unha e outra vez.
O estilo de Wolverine é cando menos interesante, xa que xogan co ProgRock moderno con trazas de Pop, Gótico e guitarras pesadas de vez en cando. Realmente creo que teñen calidade, pero non é un grupo que me decida a escoitar por mín mesmo. O que non quita que se vos gusta o Rock melódico con trazas experimentales lle deades un ollo, desde logo. 6/10

Conspiracy - Hope Over Board (2011)
Thrash Metal
Link
Ata máis de 10 bandas existen/existiron que se chamaran Conspiracy e fixeran Thrash segundo o Metal Archives! Ante tal panorama, para buscar a portada, sólo me quedou buscala polo título do disco XD na encyclopedia metallum.
Neste caso temos o debut en longa duración dunha banda grega que sona polos catro costados ó Thrash máis clásico, con toques máis Speed-Heavy Metal e eses míticos coros que case a día de hoxe poderíamos chamar "retro" en canto a este estilo. A mín veume á mente case automáticamente Tankard, ainda que parece que éstes gregos tratan temas algo máis serios que o bebercio XD
Hope Over Board resulta un álbum rápido e que se pasa nun santiamén; compacto e cun sonido añejo pero máis ca decente para un primeiro disco. O malo é o de sempre; acaba sendo algo que xa todos oímos repetidas veces. 6/10
PD: á pregunta que sempre me fixen de porqué todos os grupos de Thrash cantan sobre residuos tóxicos, guerras nucleares e política, e desde o éxito de Pantera e Sepultura, o 80% levan pantalóns pirata con motivos militares, añado outra ó ver a portada de Conspiracy: porqué ós grupos de Thrash lles gustan tanto as portadas de debuxos feitos a mán e con moito colorido???

Archspire - All Shall Align (2011)
Technical Death
Myspace
Archspire é un dos numerosos exemplos de banda que empeza nos últimos anos facendo un estilo para o que se precisa dunha gran técnica e habilidade en cada un dos instrumentos coma é o Death Metal técnico-Deathcore. Aquí temos todo o típico que atopamos na maior parte das bandas que se dedican a elo hoxe en día; partes complexas e progresivas, riffs cortantes, groovies, frenéticos e moita "masturbación de mástil" -como lle chama un amigo meu XD-... tan perfectamente executado coma carente de alma.
Témome realmente, unha saturación en pouco tempo -se non empezou xa- deste tipo de bandas que afloran por calquera rincón dos conservatorios e que se xuntan á cada vez máis inxente cantidade de Deathcore e Metalcore progresivo. Menos mal que de vez en cando salen cousas coma Obscura. Doulle algún punto porque os tíos realmente tocan ben e saben o que fan... pero é un álbum dos que o corpo me pide quitar canto antes porque non me dicen absolutamente nada. 3/10

Ordog - Remorse (2011)
Doom
Myspace
Ordog é unha banda finlandesa de Doom que leva 6 anos e saca o seu terceiro album. É a primeira vez que oio falar desta banda, e a impresión en xeral foi de bastante olvidable. É un caso curioso, por certo, que coma no Metal Progresivo, no Doom é raro ver unha crítica negativa sobre un álbum, ahora que o penso. Non sei as razóns, pero para mín non hai dúbida de que tanto en ProgMetal coma en Doom hai discos mediocres a esgalla, e penso que non son o único que o pensa, pero pode ser que a xente en xeral teña medo a meter a pata falando mal dun disco que simplemente non lles gustou. Bueno, eu non poido decir que me parecera horrendo este de Ordog, pero poido confirmar que non é do mellor Doom que oíra. Os tempos das poucas cancións de Remorse son bastante lentos e por consiguiente as cancións son largas tirando hacia os 10 minutos de media. A base de moitas consiste na repetición, que por veces está ben, cando enganchan certos momentos; pero que outras veces se fan un pouco rallantes e acabas por evadirte do álbum. Hai tamén momentos de piano bastante minimalista pero efectivo, que acentúa un sentimento bastante melancólico e atmosférico, para proba, o de "Betrayer", ainda que repiten a melodía ata o infinito.
En canto a sonido, desde logo podería ser mellor, non me acaban de gustar esas guitarras ásperas e con lixeiro sonido "crust".
Se sodes moi seguidores de bandas coma Dolorian, Esoteric, Mournful Congretation ou Mourning Beloveth, podédeslles botar un ollo, pero penso que todos éstes están un escalón por encima de Ordog. 6/10

Heavenfall - 7 sins (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Buff outro novo grupo máis facendo power sinfónico... neste caso non hai vocalista femenina e operística, xa me empezaba a acostumbrar a que todos os discos deste estilo estiveran compostos polos mesmos elementos XD
Falando da música de Heavenfall, o disco comeza logo da típica intro de 1 minuto co tema que dá título ó disco, moi inspirado en Nightwish con eses coros-teclados chan-chan!. Desde logo a influencia instrumentalmente de Nightwish é clara, ainda que tamén se nota do Metal Progresivo, especialmente de Dream Theater, diría eu. En xeneral é un álbum ó que lle falta carácter e peca un pouco de blandiño, pero mantendoo de fondo non se oe mal. Digo mantendoo de fondo, porque chega un punto no que parece inevitable que a mente se vaia a outras labores... e sí, sona ben, coma moitos máis hoxe en día, pero é un disco que non chama a atención -coma moitos máis hoxe en día-. 4/10

Diamond Lane - World Without Heroes (2011)
Hard Rock
Myspace
Hard-Glam Rock, Hair Metal, Sleaze Rock... creo que son máis ou menos o mesmo, non? tal vez o término "sleaze" sexa algo que conleva un toque americano... non sei, pero bueno, estes Diamond Lane practican un "sleaze rock" -logo-, que pilla moito do que foi a escena americana dos ochenta capitaneada por Motley Crue, Poison, Quiet Riot,... pero que á súa vez ten un toque modernete tamén bastante propio do mesmo país.
Eu diría que en World Without Heroes (curioso nombre, un tributo a Kiss?) hai cancións que sonan polos catro costados a Motley Crue sobre todo; Time Bomb ten un riff e unha forma de comenzar que case podería ser un plaxio de Too Young To Fall in Love! (e mira que esa canción xa é diferenciable de por sí, poderían pillar outra calquera XD). Como sexa, hai cancións que son puro plax.. son puro homenaxe ó Glam Rock ochentero, pero tamén as hai que son máis carne de cañón para MTV, con marcado tono adolescente, coma City of Sin. Sempre que penso neste tipo de bandas venme á cabeza un videoclip de quinceañeros tirándose nunha piscina ó lado dunha mansión XD
A mín pasoume bastante bastante desapercibido. 2/10

A Guardia Civil rexistra a SGAE

La Guardia Civil está procediendo al registro de la Sociedad General de Autores y Editores (SGAE) y "por el momento" no ha habido detenciones, aunque no se descartan, según informaron a Europa Press fuentes de la investigación.

Las mismas fuentes explicaron que la operación está promovida por la Fiscalía Anticorrupción, que lleva dos años investigando presuntos delitos de desviación de fondos y apropiación indebida

Fuente

A pesar de que o 15M con tantas cousas que reclaman, non lle fixeron nin caso á sociedade mafiosa número 1 en España, parece que alguén por fín empeza a meter as narices nese estercolero recaudador. Se ata se sospecha que parte dos seus cartos os teñen en Suiza! Menuda panda...

Os restos humanos de Mayhem

Según publica la revista Terrorizer, la banda de black metal noruega MAYHEM ha desvelado que usaron restos humanos reales de contrabando como parte de la decoración del escenario durante su show en la pasada edición del Hellfest de Clisson, Francia.

"Estaban todos los restos humanos — calaveras y huesos — en la interpretación de "Liberation By Evil" de MAYHEM en el Hellfest," relata su frontman Attila Csihar. "Fue por razones espirituales, no por sensación. Estar de pie y cantar "Altar Of Death" delante de 8.000 personas en el Hellfest fue extremo y era importante tanto la parte artística como la personal. Es una sensación indescrptible”.

Añade que “"No estoy seguro si es la mejor idea decir oficialmente que hemos utilizado huesos humanos reales en nuestro show. Sin embargo, es la pura verdad. Somos MAYHEM y soy Attila, siempre digo la verdad, nada más y nada menos”.

Fuente

Díceo Attila e punto.