Descanso

Despídome durante uns 10 días do blog.
Ghaal tamén vos desexa unha feliz entrada de ano (esto non pode sonar peor...)

.. Satan!

Microreviews Decembro'11 - IV

Vangough - Kingdom of Ruin (2011)
Progressive Metal
Myspace
Extraño concepto o que manexaron estes norteamericanos para o seu terceiro disco, un traballo conceptual que aborda os conflictos dun home atrapado entre o mundo real e un mundo de.. conexos (espera que igual me veñen os da academia), digooo coellos. Estará emparentado co conto de Alicia?... é posible xa que a penúltima canción leva por título xustamente "Alice".
Para levar a cabo tan singular empresa, Vangough toca un Metal Progresivo que emparenta perfectamente co lado máis emotivo de Dream Theater, e sobre todo Pain of Salvation. Ainda que as dúas influencias son palpables en todo o disco, coma moitos outros dentro dese estilo, hei de dicir que por levar a Vangough a unha segunda definición, podería catalogalos coma unha mistura entre uns Leprous, Conception e Avalanch que lles deu por oír a King Crimson unha tempada (por certo vaia morralla que está sacando Avalanch nos últimos anos, incluído o último e decepcionante -porque lle oíra o tema-título e estaba ben-, Malefic Time Apocalypse) .
Realmente me levou tempo adentrarme en Kingdom of Ruin, máis de 6 escoitas, ainda que non vos preocupedes, non son masoca XD A cuestión é que cada vez que o oía víalle cousas boas, moita riqueza instrumental, melódica e gusto musical amplio, pero tal vez a súa extremada duración era a causante de que me provocara cansancio auditivo cara ó final tódalas veces que o reproducía.
Por mín, quitaríalle un par de temas, pero supoño que Vangough quixeron manter o hilo conceptual ata as súas últimas consecuencias, alongándoo o necesario. Polo resto é un álbum bastante ben composto, que estou seguro que gustará ós fans das bandas mencionadas e do Metal melódico en xeral.
Alicia e o seu conexoello tócanse en Progresivo. 7/10

Jungle Rot - Kill on Command (2011)
Death Metal
Myspace
Penso que a estes americanos os oíra fai tempo, pero debéronme causar unha sensación parecida á que tiven despois de oír Kill on Command, xa que éste me pareceu un disco do máis xenérico e mediocre. Dentro da música de Jungle Rot, son claras as influencias do Old School, e incluso algo de Crossover-Thrash, pero sobre todo encontrámonos cun Groove-Death con moito medio tempo, algún que outro breakdown, e aposta por unha línea da que difícilmente se desmarcan. Esto probablemente fora a principal causa de que me deixara certo cansancio logo de cada escoita, posto que todo o disco segue un patrón moi fixo, no que difícilmente se poderán escoller temas mellores ca outros, porque eses riffs gruesos e graves, apoiados por un baixo potente, acaban sonando prácticamente idénticos de canción a canción.
Lín unha crítica por ahí que os comparaban con Bolt Thrower, e sí, polo que recordo (fai décadas que non oigo a Bolt Thrower XD) o estilo é parecido, pero no apartado compositivo queda un treito me parece a mín.
Dull on Command. 3/10

Mythological Cold Towers - Immemorial (2011)
Doom Metal
Myspace
Cando me encontrei con éste álbum, viña precedido de numerosas críticas positivas nas que algunha o poñía incluso coma o mellor álbum de Doom do 2011. Ben, primeiramente vamos a desentrañar qué tipo de Doom fan estes brasileiros; Mythological Cold Towers, grupo do que sólo me sonaba o nome, practica agora (parece que tiveron varios cambios estilísticos) un Doom pesado, con ambientación tenebrosa e lúgubre que é levada sobre todo polos afligidos e lentos punteos de guitarras profundas e os guturales de Samej. De fondo hai teclados continuos pero que pasan desapercibidos, xa que a única función que teñen é a de dar ambientación. No tocante á composición, nótase un gusto polo Doom dos noventa, Doom denso e apesadumbrado con influencia do Doom-épico e o Death coma o fixeron no seu tempo os britanicos My Dying Bride, Paradise Lost ou Anathema.
Ata ahí todo ben, o caso é que quen queira comparar Mythological Cold Towers con esa tríada debería de medirse un pouco, xa que as influencias están claras, pero compositivamente, encontrámonos cun álbum tan lineal coma o pode ser o de Jungle Rot. A maioría dos temas corren a un tempo similar, a voz é lúgubre, pero monótona, e, salvo algunha cousa perdida, Immemorial converteuse en música ambiental desde a segunda canción, na que a atención se me dirixiu paseniñamente hacia outras cousas. De vez en cando prestáballe atención, e decíame: "hey esta parte está ben", pero volvía a abstraerme ó pouco tempo.
Polo que, non creo que sexa un mal álbum, de feito foi crecendo en mín a medida que lle dín escoitas, pero penso que os hai -e sobre todo houbo- mellores.
Para os que lles guste o Doom denso, funeral e atmosférico. Pode que eu non sexa o maior fan dese xénero, así que os que o sexan, non vos fiedes da miña nota. 5/10

Sinner - One Bullet Left (2011)
Hard'n Heavy
Myspace
Novo disco de Sinner, e van... pff moitos, pero eso sí, parece seguir coa mesma costumbre de facer Heavy tradicional con moita adición de Hard Rock. Sendo sincero, non me acordo da última vez que oíra algo deste home en solitario, incluso pode que fora fai pouco, pero no recordo desde logo non me quedou.
Neste novo pode que Sinner se planteara "un cambio", porque un servidor se pensaba que se trataría dun disco moito máis "pesado" e "rápido", e resultou que neste caso Sinner tirou cara atrás dos 80 para rememorar a un mítico coma Thin Lizzy. É un xiro inesperado, pero a cuestión é que case con cada tema deste One Bullet Left o recordo de Phil Lynott vaise acrecentando, ata o punto de que se nos olvidamos de que estamos oíndo ó de Primal Fear, pensaremos que alguén rescatou temas inéditos de Lynott, xa que hai máis que un deje en temas coma "Back on Trail", "Mend to be Broken", "Atomic Playboys" (que é coma se fixeran unha doble versión partindo da de Steve Stevens e añadíndolle algo de Cold Sweat XD... ou realmente Atomic Playboys tamén bebía tanto de Thin Lizzy? XD)...
Con esto non quero decir que sexa un álbum malo, One Bullet Left é un disco decente, ainda que esteña tan influenciado polo fallecido e que nas súa "re-versión" dese clásico do Rock non lle gane -pero é que tiña temazos-. Ignoro se os actuales Thin Lizzy (que parece que veñen a Santiago dentro de pouco) seguen a facer novos discos, pero deberían de chamar a Matt para que lles compuxera algo, vese que lle gustou os vinilos antigos que redescubreu na súa fonoteca antes de compoñer One Bullet Left.
Polo demáis encontramos influencias de Whitesnake, Dokken, Gotthard,... que supoño que ós fans máis clásicos entusiasmará, a mín... nin fu nin fa.
Thin Sinner, an unexpected journey. 6/10

High Spirits - Another Night (2011)
Hard'n Heavy
Myspace
As pretensións destes High Spirits non se pode decir que sexan a innovación na música nin romper moldes, senón que a eles o que lles vai é rockear sen complexos. Non son moi asiduo a este tipo de bandas porque xa as "vivín" demasiado hai anos, pero de vez en cando sale algunha que realmente fai que empeces a mover a cabeza inconscientemente, e éste pode ser o caso de High Spirits.
O máis chocante que lín cando empecei a ler info sobre a banda é que a formou un ex-Nachtmystium chamado Chris Black, que parece que tamén toca noutros grupos coma Dawnbringer, Pharaoh e Superchrist, tamén de temática Heavy e desconocidos para mín. Pero bueno, a cousa é que de Nachtmystium a esto hai un treito! XD
Volvendo co autoproducido Another Night, atopámonos cun Hard Rock que tira hacia o Heavy Metal e incluso Speed por veces, feito dunha forma moi añeja que recordará á NWOBHM. Iron Maiden, Raven, Saxon,... nunha onda máis hardrockera poden vir á mente fácilmente con Another Night, un disco que se escoita de pé a pá se realmente eres un fan do Heavy Metal clásico... a pesar de que a voz e algunhas líneas vocales flaqueen... pero bueno... esperemos que melloren este aspecto no segundo
Another High Night. 7/10

Pegasus - The Epic Quest (2011)
Power Metal
Myspace
Estaba claro que cun nome coma Pegasus (outro máis á lista de centos a non escoller), éste grupo alemán farían algo similar a Power Metal. A portada de batallas e dragóns xa sólo confirmaba o inevitable, ainda que neste caso non resulte unha portaba chea de colores pastel e fulera coma era habitual fai unha década. O que non me esperaba para nada era que o disco resultase ser tan interesante.
Para comezar, diremos que non é un disco de Power épico á usanza desde que o apartado vocal corre a cargo de rasgados masculinos que se vén acompañados por voz feminina tal cual fan Kaisa e Tomi en Battlelore. Un detalle que lle dá certa frescura, pero que non sería demasiado importante se as cancións non se mantiveran por sí mesmas, cousa que Pegasus consegue rallando á altura dos mellores grupos de Power Metal.
A proposta destes alemanes é variada, con grandes melodías, que por veces están máis cerca do Folk, por outras as referencias a Rhapsody son palpables, e outras están bordeando o Heavy-Black melódico épico do tipo duns Stormlord. Definindo a Pegasus en poucas palabras, eu diría que se trata dunha versión máis Power e creativa de Battlelore, onde os teclados mandan, pero sen restarlle importancia ós riffs.
Como puntos negativos, a voz envolvente ala Liv Kristine da rapaza non me convenceu -menos mal que non acapara as cancións-, e a producción non é a mellor, pero os temas salvan o disco.
Como detalle a engadir, decir que ésta é unha reedición de MDD Records para o 2011, xa que The Epic Quest salira totalmente autofinanciado no 2006. Unha boa decisión a de relanzar este disco, que, ainda que o Power de dragóns e espadas xa non está de moda, segue sendo boa música independentemente do estilo (e díceo un que se saturou de tanta morralla que saleu hai anos).
PD: O inicio de "Dragons of Hope" é "Another Day in Paradise" de Phil Collins! XD
Os bos discos non teñen que ver coas modas. 8/10

Thorondir - Aus jenen Tagen (2011)
Viking Metal
Myspace
Segundo disco destes alemanes que claramente persiguen a moda de Folk-Viking-Pagan do último decenio, xa que aportan o xustiño en canto a innovación. Se alomenos chegaran a facer cancións que pegaran, pero nin eso. A fórmula que transformaron a grupos coma Ensiferum, Equilibrium ou Thyrfing en grandes, hoxe en día está máis que explotada e saturada, polo que realmente, Thorondir terían que facer creacións moi boas para que a estas alturas chamen a atención dos fans do xénero. Penso que cos grupos mencionados, aforraría facer unha descripción de Thorondir, xa que son coma unha mezcla barata dos primeiros discos deles, pero bueno, ahí vai:
Throrondir, grupo de viking metal de teclados standard e por veces algo cursis, composicións mediocres dun estilo xa visto moitas veces, con alternancia vocal entre black-rasgado, gutural e coros "épicos", de melodías guiadas por guitarras de temática folk-pagana que non enganchan co oínte medio -miña opinión-, e producción correcta.
Terán que facer algo máis creativo se realmente se queren facer sitio na escena europea...
Grupo de segunda ou terceira dentro do Viking-Pagan. 2/10

Praesepe - Vesperae (2011)
Progressive Death Metal
Myspace
Os descoñecidos polacos Praesepe son unha banda que practica un Metal Progresivo Extremo no que entremezclan elementos de diferentes xéneros, alternando pasaxes atmosféricos e casi cósmicos con Death-Black Metal. Unha mezcla interesante nun principio entre melodías consonantes e disonantes diseñada para captar diferentes sensacións no oínte, pero que resulta un tanto caótica na súa confección.
Vesperae está dividido en dúas partes. Na primeira, temos o que é realmente o disco, con 5 cancións largas exceptuando un interludio, e na segunda, as versións instrumentales das cancións largas. Non entendín moi ben esta decisión, porque parece ser que non son bonus tracks nin están noutro segundo CD. Ahí radíca un dos peros que lle atopei a Praesepe: temos realmente 38 minutos a disfrutar da hora e cuarto que prometía o disco.
No segundo, xa o comentaba antes; é indudable que Praesepe teñen boas ideas, certos riffs coma o final de "Fragrance Of Old" son bastante bos, pero están estructurados dunha forma caótica para mín. Pode que o feito de que nunca tivera a sensación de estar metido na súa música axudara.
E terceiro, a pesar dalgúns bos riffs, hai moitos máis que me pareceron mediocres, adxectivo ó que uniría o aspecto vocal, que ainda que cambiante pareceume frouxo e plano. Case me gustou máis a segunda parte que a primeira por culpa desto mesmo XD
Difícil, e baixo a miña opinión, olvidable. 3/10

Cage - Supremacy Of Evil (2011)
Heavy Metal
Myspace
Coma naquel demoledor Hell Destroyer, Cage volven a abrir un disco con cera de la buena, ainda que neste caso "Bloodsteel" augure medos que se confirman no resto do CD. O que quero decir (e mira que me expliquei mal XD) é que "Bloodsteel" é moi parecido a "Hell Destroyer" -canción-, e que se intuye que Supremacy Of Evil se acabará parecendo ó disco do 2007, que hei de decir que a pesar de gustarme nun principio, nunca máis o volvín a oír XD.
Así que o que Cage nos trae é a receta de sempre: Judas Priest levado ó Power-Thrash, cun Sean Peck que canta nuns rexistros que lle fan leal competencia a Halford e Owens liderando as cancións, tendo como soporte unha base bastante potente e intensa de Heavy-Speed Metal. Tal vez neste álbum, os americanos se decidiron por aderezar o seu estilo con algo do que non teño tanta constancia en anteriores traballos: hai unha influencia máis que destacable en moitos temas de LaRoque e King Diamond, tanto na parte solística e riffera coma nas voces e nalgúns coros. Foi algo sorprendente encontrarme con cortes coma "Annaliese Michel", que tiven que comprobar que non era realmente unha cover dalgún disco de Mercyful Fate.
Polo resto, Cage fan bastante ben o seu traballo, se non fora por un par de cousas: primeiro, a intensidade é demasiado alta durante todo o disco e esto repercute negativamente. Penso que o minutaxe andaría bastante mellor entre os 35 e os 45 minutos, coma en moitos discos de Thrash, en lugar da hora e pico. Se o fixeran así, escollendo os mellores cortes, o conxunto ganaría. E segundo, encontro á voz extremadamente protagonista; está un chisco alta na mezcla e hai demasiada letra XD Hai momentos nos que me gustaría atender ó riff ou ó punteo que se oe de fondo e realmente se hai que concentrar para pillalo.
Judas becomes Fate, pero nada especial. 6/10

Bak - Sculpture (2011)
Progressive Ethnic Rock/Metal
Myspace
Bak é unha banda da que me costou o seu encontrar información, de feito non sei se é o seu primeiro disco... se hai alguén coñecido entre os membros... e souben de casualidade que eran australianos, dito sexa, que me esperaba calquera outro país menos Australia, xa que o Metal de corte árabe e étnico que tocan está localizado lonxe da isla dos canguros. Pero bueno, xa se sabe que hoxe en día podemos encontrar de todo en calquera lugar, senón que nolo digan a nós, que atopamos bandas coma Impvreza en Francia mezclando Death con flamenco ou en Argentina a Tengwar intercalando partes de puro Folk Galaico dentro do seu Power...
Volvendo a Bak, Sculpture móstranos un Rock Progresivo que por veces se torna máis metalero, e que está completamente envolto nunha agradable manta de folk do Oriente Medio. Melodías ricas e con fundamento, variedade de recursos e un excelente gusto compositivo. A voz dominante é masculina e de corte melódico, recordoume a outros que sacaron un moi bo disco coma os Myrath, pero Bak non se cortan á hora de experimentar, e añádenlle nalgunhas cancións voces femeninas e incluso algún growl. A producción cumple ben ainda que non chega a ser a duns Orphaned Land, posto que as guitarras pídenme máis forza. Por certo, se sodes fans de Orphaned, deberíades darlle unha oída pero xa! Ainda así, a instrumentación tradicional étnica é de primeira, tanto polas ambientacións que recrean coma pola producción.
Un dos grandes descubrimentos do 2011, e sería unha pena que Sculpture pasara desapercibido. 10/10

Os Grandes Grandes Grandes nomes do core

Ahí vai unha nova ornada de posts... ainda que esta colección podería chamarse perfectamente "os nomes máis estupidos na historia da música" XD Este tipo de bandas salen coma lumachas nunha noite de orballo, polo que non me será difícil renovar cada certo tempo, ademáis poderemos explaiar a nosa vista coas súas malutas indumentarias e poses rockeras (XD).
Por unha vez non vos inundarei con chistes malos neste apartado, que tampouco son tan cruel XDD pero eso sí, imaxinade uns grupos españoles (ou galegos) con eses nomes.. anda que non lles ían caer de parte do Warblade XDDD
De momento, os primeiros:

Diamonds are Forever
Os Diamantes son para Sempre

Bullet For My Valentine
Bala para o meu Valentín

Sarah Where is my Tea
Sara, onde vai o meu Té

April Becomes Me
Abril Convírtese en Mín (?)

No Fuel Economy
Economía Sen Combustible

Microreviews Decembro'11 - III

M.ILL.ION - Sane And Insanity (2011)
Hard Rock
Myspace
M.ILL.ION é unha banda sueca creada en 1989 polo baixista Lanely BJ, que estivo de xira con Magnum , Nazaret , Michael Schenker Group e Waysted entre outros.
Sane And Insanity é o seu séptimo disco e reflexa unha mistura entre o Hard Rock, AOR e o Metal melódico con base setenta e oitentera. O sonido é de primeira e a música, ainda que moi mallado xa este estilo, non está nada mal. Penso que contentará a todos os fans de Magnum ou Gotthard, grupos que especialmente me viñeron á cabeza oíndo este disco. Tal vez o punto malo é que non me enganchou tanto coma as dúas bandas mencionadas, pero penso que M.ILL.ION ten calidade e é recomendable para os amantes do Hard'n Heavy.
Por certo, a canción do video desde logo non é a mellor para mín, non entendo esta elección como single, pero.. en fin..
Para amantes do Rock clásico. 6/10

Lycanthropy - Instinct For Vengeance (2011)
Black Metal
Myspace
Lycanthropy, outro nome máis para non escoller se un se quere facer un grupo (agora heino decir sempre que me atope con mil na Metallum e que logo teño que mirar un a un para sacar a portada XD). Neste caso, éste é un grupo ruso de recente creación, ainda que con recursos, xa que tiran a disco por ano desde o 2008.
Na media hora que dura Instinct For Vengeance encontrámonos un Black Metal bastante típico e crudo. Riffs inspirados na escola escandinava dos noventa, con guiños ó Thrash e ó Death, que de vez en cando se volve máis presente cando o cantante comeza a facer guturales. Producción cruda e fría, con batería secuenciada que pasa o trámite e baixo pouco perceptible, onde o que mandan son os, por veces máis, por veces menos, inspirados riffs nas guitarras e a voz, que penso que peca de sonar demasiado por encima.
A verdade é que pasará desapercibido polo mundillo Black.
Sen instinto. 5/10

Malevolentia - Ex Oblivion (2011)
Symphonic Black Metal
Myspace
A escena francesa de Black Metal, ademáis de vasta, é amplia, coma o demostran Malevolentia, grupo que se atreve cun Black Metal sinfónico macabro e decadente. As comparacións máis recurrentes dentro do SymphoBlack, que sempre son Dimmu e Cradle, non serven exactamente neste caso, xa que diría que Malevolentia pódense emparentar máis rápido con Carach Angren ou unha versión máis relaxada e a medio tempo de Anorexia Nervosa.
As orquestacións usadas polos franceses empastan perfectamente sendo máis ou menos intensas e máis ou menos "BSO" segundo o momento, cousa que me "satisface", xa que vín a bastantes grupos que abusan dunha línea continua orquestal que á larga dun disco, se non se controla ben, pode causar cansancio no oínte. O sonido e as cancións superan a media e dán como resultado un bon álbum sen máis de Black nada pasteloso pero épico e con aires dramáticos, como a mín me ghusta.
Malevolent Blackers. 6/10

Novembers Doom - Aphotic (2011)
Death-Doom Metal
Myspace
Éste xa é o octavo disco de Novembers Doom, que polas críticas que vín lendo, ten tanto detractores coma fans que se atreven a comparalo co que foi o disco que lles abreu máis portas, The Pale Haunt Departure. Ben, primeiro hei de decir que eu tamén os coñecín con aquela obra de arte do Death-Doom, pero bueno, gardo un bastante mellor recordo que o que me deixou este Aphotic, sen tampouco ser un álbum malo, unha cousa non quita a outra.
En Aphotic, os americanos pretenden indagar noutros terrenos que anteriormente tocaban de refilón, e pode que fora ésto o que os antigos fans lles recriminen no caso de que non lles gustara. Dentro do Death-Doom que viñan practicando, e sen perder o seu particular sello, hai novas incorporacións que non me atrevería a chamar de vanguardistas, pero que sí os acercan a un campo introspectivo diferente. A maior proba delo é a canción "What Could Have Been", un tema íntegramente acústico no que únicamente teremos a voz invitada de Anneke Van Giersbergen (a ex-The Gathering) coa voz limpia de Kuhr acompañada de violín e guitarra. Unha balada en toda regla, con certo toque Opethiano. Polo demáis, tamén temos a participación de Dan Swanö, aparte de masterizando e mezclando, cantando nunha das mellores do disco, "Of Age and Origin", que está dividida en dous. Logo temos outras destacables coma "Harvest Scythe" e "The Dark Host" -tamén cun cambio de ritmo 100% Opeth-, onde nos encontraremos cos Novembers Doom habituales, misturando brutalidade e melancolía a partes iguales.
Polo que diría que Novembers Doom abren as miras tímidamente, veremos en qué dá esta evolución, eu sólo espero que non se acaben convertindo nunha versión Doom dos de Akerfeldt.
As portas abríronse. 7/10

Thy Catafalque - Rengeteg (2011)
Avantgarde Metal
Myspace
Mimadriña o que se sacou da manga o señor Tamás Kátai, único membro de Thy Catafalque. Tiña oído falar da banda, pero nunca me coincideu de oíla ata fai uns días... parece que merecerá a pena botarlle un ollo ó resto da súa discografía se está á altura deste Rengeteg.
A música que sae da mente de Kátai está lonxe dunha clasificación concreta, e esto pode botar por terra as esperanzas daqueles seguidores do Black metal máis ortodoxo e o Black-Folk sombrío que en principio desprende Rengeteg. E é que este álbum ten moito máis que ofrecer, moita experimentación indefinible e suficiente variedade de tema a tema. Por exemplo, podémonos atopar partes máis "trues" mezcladas con elementos electrónicos, coma ocorre en Vashegyék, temas extraños e vanguardistas coma "Kel Keleti Szél", que me recordou ós tolos lituanos de Pergale, con aqueles organillos pouco comunes nesta música, logo en "Trilobita" sorpréndenos unha melodía que podería ter salido do Tales From a Thousand Lakes mezclada con outra do Folk nórdico, hai aparte experimentos electrónicos-ambient en "Ko koppam" ou "Holdkamp" ou estribillos imposibles de sacar da cabeza coma o de "Kék Ingem Lobogó"... e para colmo o disco acaba cun trallazo de viking-black imposible de esperar coma "Minden Test Fq" logo dos anteriores temas.
Rengeteg é un album feito sen complexos e sen medo, no que sen duda a heteroxeneidade reina dentro dun mar de Black-Folk Metal avangardista ben hilado e pegadizo coma non vira.
Para os que non teman os experimentos. 10/10

Forefather - Last of the Line (2011)
Viking Metal
Myspace
Facer un álbum moi bon a veces é un lastre, porque é moi difícil de superar e no momento das comparacións o novo material acaba perdendo. Esto é máis ou menos o que pasa co novo de Forefather, que collín con ilusión pero con excepticismo.
Ilusión, porque son un grupazo, que sacaron un dos mellores discos de Viking Metal da historia no 2009, e importame un pimiento que utilicen unha "drum-machine" ou que os seus primeiros discos non teñan un sonido "Finnvox", "Fredman", "Abyss" ou "Slaughterhouse"... algo que suele preocupar a moitos fans -especialmente españoles- (cada vez que recordo esto, recordo a anécdota de Valhalla grabando nos Finnvox XD, realmente crían que melloraría considerablemente a súa música e ventas? XD).
Excepticismo porque o single sacado despois do Steadfast, chamado Summer's Flame era máis ca nada, mediocre.
Levo xa 4 oídas ó disco, e a miña sensación é a de que Forefather puideron dar máis de sí, como primeira conclusión, e como segunda, que na tónica xeral, ralentizaron un pouco o ritmo, tal vez para imprimirlle un pouco máis de épica? Non sei, simplemente, a sensación é de que "está ben", e, en certa maneira queda coma un baixón desde "Steadfast".
En canto a estilo, é prácticamente o mesmo: viking metal de temática histórica anglosaxona (ainda que esto implique contradicción, non? porque eles falaban de batallas contra os vikingos... non sei, supoño que a marca "viking" xa inflúe directamente neste tipo de Metal a pesar da temática). Forefather tamén utilizan de maneira totalmente secundaria algún teclado, e alternan entre a voz clara e os rasgados, mantendo toda a forza os riffs de influencia folky-heavy-black, vamos nada sorprendente respecto á historia da banda. Neste caso o que xa non ten o mesmo "carisma" son as cancións en sí mesmas, que non son malas, pero o dúo de irmáns xa me tiñan acostumbrado a temas épicos que me rebotaban na cabeza ó rematar o disco.
PD: tema 5: "Up High" // minuto 0:40 = melodía clavada a unha da canción "Mitolóxica errante - ...e na novena ola caeron os deuses" de Mileth...
Non é un mal album, pero esperaba -incluso- algo máis. 6/10

Guilthee - Homunculus Paradoxon (2011)
Experimental Thrash Metal
Myspace
Tiven moitos problemas á hora de barrenar un estilo que se axustara á música de Guilthee..., finalmente decanteime polo Thrash Experimental, pero é que nin sequera agora mesmo estou convencido delo. Guilthee propoñen unha mezcla de xéneros bastante inusual, no que parten dunha base de Thrash a medio tempo, ó que lle inclúen numerosos momentos "ambientales" e psicodélicos, momentos de tranquilidade que se vén asaltados bruscamente por tralla e que rompen os esquemas do oínte. Se a esto añadimos 4 voces, unha feminina clara bordeando o operístico moitas veces, que tamén fai growls, e unha masculina que alterna da mesma maneira clean-growl... obtemos un disco imposible de clasificar, que tanto te pode levar a momentos de calma atmosférica e psicodelia ata o Death-Thrash.
Penso que realmente merece a pena darlle unha escoita polo inaudito da mezcla, ainda que a mín non conseguiran inmiscuírme totalmente na música de Homunculus Paradoxon, e eso que prometía moito nun principio.
Rompendo estilos. 6/10

Draugr - De Ferro Italico (2011)
Symphonic Viking Metal
Myspace
Aglutinando un montón de grupos, desde Turisas, Moonsorrow, Finntroll, Stormlord e ata algo de Bal Sagoth -por favor, "Roma Ferro Ignique" é un compendio deles ou é orixinal de Draugr?-, pero sobre todo Blackguard! grupo que tamén copian neses agudos blackeros ala Dani Filth que resultan a veces moi cansinos, estes italianos sacan o seu segundo disco chamado De Ferro Italico.
O certo é que, a pesar de ter unha gran producción, gracias ó eterno Mika Jussila e ós Finnvox, este disco non consigueu chamarme a atención o suficiente. É verificable que hai un equilibrio sonoro meditadamente conseguido entre instrumentos folk e metálicos, tamén que as cancións, en xeneral manteñen un interés e cambios de ritmo ben levados, e ademáis entre elas son máis ou menos diferenciables. Na cuestión técnica, Draugr sale do paso con nota, pero a sensación de ter oído "este extracto daquí" e "este dacolá", fíxome pensar que a veces Draugr está entre un collage de grupos conocidos na escena Pagan-Folk da última década e unha versión evolucionada no sentido Folk dos Profugus Mortis, hoxe en día Blackguard.
É algo difícil de decir por qué, pero, sen apuntar directamente a algo malo, únicamente que sonan a outras cousas, ¿ pero cántos hai hoxe en día que o fan?, non me chegou a decir demasiado.
Eso sí, preferiría un grupo que non se gastara o diñeiral que costará grabar onde o fixeron, e que resultaran algo máis innovadores.
Merluzo! Pagano!* 6/10

*Oír "Legio Linteata", 5:54.

Goatmoon - Varjot (2011)
Pagan-Black Metal
Myspace
Goatmoon é un proxecto "one-man-band" dun finlandés que leva sacado un bo número de demos, EPs e discos desde hai unha década.
En Varjot, logo dunha envolvente intro, adentrámonos nun Black Metal de sonido sucio e crudo, cunha distorsión guitarrera bastante acentuada, pero que nos deixa o espacio xusto para degustar o resto da música de Goatmoon, no que os guiños ó Pagan Metal son continuos, de vez en cando con algún instrumento folky ou coros asomando por detrás e dándolle ese aire máis ou menos pagano dependendo da canción. O ritmo imprimido por "BlackGoat Gravedesecrator", o melodioso nome do jefe de Goatmoon, é esencialmente o medio tempo, no que a repetición de riffs podería supoñer un contra se non fose porque están perfectamente equilibrados coa duración de temas e disco.
A mín resultoume de agrado, Varjot escoitase bastante ben, e, ainda que o sonido tira hacia o "truísmo", penso que está en perfecta consonancia co que Goatmoon pretende.
Se a esto lle añadimos uns cantos riffs que se quedan, moi no estilo dos mencionados nesta Microreview, Forefather, non hai máis que falar, bon disco desde Finlandia.
Pagan crudo pero comible. 8/10

Azarath - Blasphemers' Maledictions (2011)
Blackened Death Metal
Myspace
Azarath é a banda paralela de Inferno, o gran batería de Behemoth, grupo co que garda unha resemblanza, ainda que mínima, porque Blasphemers' Maledictions é un álbum moito máis directo e menos técnico que os últimos de Nergal. Este disco rezuma odio e brutalidade, desta vez dunha forma máis rápida do que é habitual en Behemoth, polo que Inferno se emplea a fondo prácticamente en tódalas cancións con blastings e pedales a ritmo de locomotora.
No apartado guitarrístico, a maior parte dos riffs tenden ó Death con incorporacións máis Black e incluso Thrash que poden recordar a Marduk, Belphegor ou ós mesmos Behemoth.
Polo demáis, vocalista de voz rasgada que por veces parece querer meter guturales, temática satánica, e un sonido moi profesional.
Agora, na parte negativa, teño que decir que, a pesar de sonar potente e agresivo de sobra, Azarath non consigueu sorprenderme, tódalas veces que oín o disco, acabeino ignorando na metade-final inconscientemente mentres facía outras cousas. Houbérame gustado algo máis personal e menos lineal.
Sin innovación e predicible, pero indudablemente machacante. 6/10

A Moda Black Metal Vol. 2

Xa había un tempo que publicara algo sobre a "moda" referente ó Black Metal, pero cada vez que leo algo relacionado con esto máis me sorprendo.
Nesta ocasión son os noruegos 1349, que se unen en malévolo pacto cos dunha tienda de diseñadores, para crear os auténticos "Trve cult underground trousers", surxidos dun ritual de néboa e oscuridade entre a impvra madre tela e o demo da calceta, como podedes observar nas fotos.
Neste caso, o fruto da unión satánica costará nada menos que "4666 NOK or 590 euros", porque será un único fillo irrepetible....
en fin... vaia trangalladas se traen estes noruegos...

Norwegian black metallers 1349 have worked with Anti Denim designer Karoline Bakken Lund to create exclusive handmade denim jeans as part of the Custom Made collection. The jeans are available through Anti Denim's online store, where every denim ordered will be made the exact way it was made. The jeans are sold numbered and each comes with a signed autograph from 1349. Prices start at 4666 NOK or 590 euros.

In a recent interview with Lemonade magazine, Kjetil Wold of the Norwegian design group Anti stated about about his black metal-inspired clothing company, "We are a denim brand who aim to put rebellion back into jeans. As Norwegians, we are heavily influenced by the true Norwegian black metal sub culture. Coming from Norway, we find it natural to build our philosophy around something truly Norwegian."

When asked if he has received any feedback from any remaining members of the early '90s wave of Norwegian black metal, Kjetil said, "We have had good feedback and are proud to say that artists like SATYRICON, 1349 and RUNHILD GAMMELSÆTER are not only using our denims but are or have been involved in several projects with us."

Fuente

As Grandes Grandes Grandes portadas metaleras: Guitar Heroes

Ésta é unha nova sección que levaba preparando desde facía moito, gardándome esas portadas relacionadas co mundo do Rock e Metal que, cual serie B ochentera, están inocentemente feitas para asombrar, chamar a atención ou meterlle o toque macarra necesario que se apoia na música, pero que finalmente resultan fuleras, graciosas ou bochornosas sen buscalo precisamente. Gracias á fortuna, a pequena colección que fun facendo salvouse da queima que me supuxo perder un disco duro cheo de cousas irrecuperables de 1 Tb ;(

Ahí van as primeiras 5:

Beautiful Beast -Adult Oriented Candy (2011)
Lestedes ben, 2011. Un prodixio do pasteleo visual digno dun disco de, cómo no, Glam-Hard Rock. Todo un Beautiful Beast este Julian Angel, que se o dice él, será certo jajaj
Vivan as fotos de guitarristas mirando con pose molona e desafiante, mostrando o seu instrumento á audiencia.

Julian Angel - Choreography Sucks (2007)
Cando me encontrara coa anterior maravilla, deume por mirar quén era este guitarrista que semella padecer certo grado narcisista, e non me equivocaba, a portada do seu outro disco non se queda atrás.
Oh sí nenas, quién es vuestra estrella más grande?
Nótese a pose aguantando o sombreiro, non vaia ser que o vento espacial llo leve, o cuidado detalle de Julian coa cabeza de fóra da estrella coma querendo salir, e o título do álbum, coidadosamente situado nun lugar no que prácticamente nin se percibe.
A mín recordoume ás fotos das orquestas, non sei XD

Michael Angelo Batio - Hands Without Shadows 2 (2009)
Ehm Michael Angelo Batio... qué máis se pode decir daquel que unha vez fixo unha das escenas máis HEAVIES da historia do cine en Shock'em Dead, dándolle corpo ó mismísimo Satán, que tocaba unha guitarra doble cunha rubiaca en cada perna... e que lle daba o poder de tocar solos infernales ó protagonista, facéndoo unha Estrella do Metal que incluso vomitaba encima das súas fans nos concertos XD
Qué jevi non soñou con algo así nos 80???

Michael Angelo é o rei indiscutible nas súas creacións, e así o confirman as súas portadas, nas que obviamente sale sempre. Todas teñen un grado de inocencia graciosilla, pero ésta do seu último disco fíxome especialmente gracia. Será o peinado de Herman Monster... o xesto de "aaaaaargh esto son voltios infernaleeees"... o feito de agarrar 2 dobles guitarras (tamén jevi de carallo!)... ou simplemente a pose e o conxunto... sin duda é unha gran gran portada do Metal.

Steve Vai - Flex-Able (1984)
Steve Vai... outro guitar-hero que inevitablemente aparecerá en cada portada dos seus discos (ou na maioría alomenos). Ésta é dun disco bastante antiguo del -o primeiro, de feito- chamado "flex-able". Chamoume especialmente a atención e creo que se sodes tíos saberedes o porqué XD, polo que me aforrarei o chiste... Sólo añadir un par de cousas; que fai pouco vín un anuncio nun paquete de tabaco que era tal cual, cun cigarrillo case acabado e consumido no que a ceniza facía o que fai a guitarra de Vai, e tamén que.. ag non poido reprimilo XD, momento chiste malo: ¿non sería un título máis idóneo "flex-UNable"?? XD

Gungfly - Lamentations (2011)
Neste primeiro episodio sobre grandes portadas rockeras centreime en "guitar-heroes", e o próximo exemplo non vai á zaga. Non teño nin idea de qué estilo fará Gunfly (polas pintas, Metalcore?), pero a portada e o porte prometen, ou non?
Ata parece que o semblante do guitarrista quere acompañar ó título do disco... en fin... non é unha foto do máis favorecedora XD

Microreviews Decembro'11 - II

Pegazus - In Metal We Trust (2011)
Heavy Metal
Myspace
Recordo que cando conocera a Pegazus fora con aquel video divertido e desfasado xa a mediados dos 90 da canción Wings Of Steel, no que había thunders, swords, castles, leather & Metal (qué máis se quere!). Conste que a canción era pegadiza, ainda que o solo non valera moito XD
Logo oíralles un disco que era máis ben fulero, e máis tarde cancións sueltas que non me chamaron a atención... e así ata o día de hoxe, no que me atopo que inda viven e que seguen a sacar discos falando do "poderoso metal" e todos os clichés propios do xénero menagüeresco.
Así que con estas miras excépticas me dirixín a oír In Metal We Trust, e teño que decir que o traballo dá o que promete: Heavy Metal clásico, básico e tradicional, con raíz ochentera bebendo de clásicos coma Maiden, Saxon, Judas Priest (do que hai unha versión de Metal Gods)... e feeling de Rock e rebeldía. O disco ten cancións mellores ("Metal Messiah", "Old Skool Metal Dayz") e peores ("Eye For An Eye" ou "Ghost Rider"), e a maior parte do que oín está máis que trillado, pero hei de decir que escoitei cousas moito peores (entre elas, antigas cousas de Pegazus XD). Supoño que sempre haberá grupos que conserven a parte máis mítica do "Heavy Metal" a pesar doutras modas, e parece que Pegazus sigue e seguirá ahí ainda que non sexan excesivamente bos tampouco.
Keepers of the Heavy Licks. 5/10

Crocell - The Wretched Eidola (2011)
Death Metal/Melodeath
Myspace
Crocell é unha banda danesa composta por membros de Panzerchrist e Compos Mentis que fai unha especie de Melodeath bastante agresivo, groovie e contundente, que en principio sona moi ben pero que por algunha razón se acaba convertindo nalgo xenérico que non deixa a sensación de ser memorable.
...e eso que The Wretched Eidola comeza moi ben, cun potente tema coma "I Know the Taste of Your Tears" despois da intro. Pero logo esa sensación de brutalidade e pegada vaise disipando a medida que transcurren os temas. E esto mesmo penseino tódalas veces que reproducín o album, sendo distintos días e incluso meses si me apuras (por se hai avispados que me digan que oigo todo moi seguido XD). E eso que o bon facer instrumentístico detrás, o bon sonido e a potencia da banda queda suficientemente demostrada, pero é que simplemente non calou en mín. Moitas veces me pasa esto, e supoño que a vós tamén, de que realmente non podedes decir algo malo dun álbum, pero simplemente cando o vás poñer outra vez, na metade case apetece máis quitalo porque non che está decindo nada.
Véselle potencial pero quédase ahí. 5/10

Execration - Odes of the Occult (2011)
Death Metal
Myspace
Desde a cálida a estas alturas Noruega chega un lanzamento de puro Death old school, ainda que non da forma que eu me esperaba. Quizáis me levei deixar un pouco polo nórdico da banda e pensaba que Execration (outro nome a evitar se algún día formades unha banda de Death) tirarían máis polo lado sueco do asunto, que é o que ten máis fama dentro das correntes do Death europeo. "Sen en cambio", estes Execration practican un Death que me recordou (ande vai que oín aqueles discos!), ós primeiros álbumes de Morgoth e Atrocity, de feito o cantante ten un estilo moi similar a Alex Krull cando facía guturales. Seguramente aqueles que seguían esta corrente tan cruda e extrema poderán decir máis bandas daquelas que saían dun estilo similar a principios dos 90, xa que a mín me cadrou moi novo e dixería o Metal Extremo en pequenas cantidades. Agora certamente non escoito moitos grupos que faigan o que fan Execration, polo que ainda que sexa contradictorio, resultoume un soplo de aire fresco dentro do que levo oíndo na última década en cando a Death Metal.
En canto ó disco propiamente, encontrarémonos coa herencia daqueles grupos mencionados, con partes máis Doom e outras con blasting, ainda que sempre coa seña de riffs espesos e agresivos que recrean unha atmósfera incómoda e opresiva. Odes of the Occult conta con unha hora de bon Death añejo, cun par de "Intermezzos" máis lixeiriños que nos preparan para o seguinte asalto, e unha épica "A Crutch For Consolation", de máis de 10 minutos de intensidade.
Old Death pesado e grueso. Deleitable. 7/10

Niflheim - Personae (2011)
Folk Metal
Myspace
Non sei de onde sale a calificación esa de Symphonic Heavy Metal de Metal Archives, porque nada máis lonxe ocorre cos franceses Niflheim (diferente dos míticos blackmetaleros suecos nifelheim -outro nome a evitar por calquera banda nova-).
Niflheim parecen ter nacido no 2003 baixo o nome de Potatoes (eing?) e posteriormente en 2008 sacan o seu álbum debut, xa cambiados de nick, titulado "Once Upon A Cow" (eing???). Neste 2011 lanzan o segundo, facendo un Folk-Rock/Metal influenciado por lendas e mitoloxía escandinava (ou eso é o que lín por ahí). O violín é parte esencial da súa música, aparecendo prácticamente todo o tempo coma o podería facer en Skyclad, ainda que Niflheim roda por outros derroteiros que buscan máis a beleza e atmósfera, e que tiran tal vez máis hacia o folk-power sinfónico. Nesto último, as líneas vocales da vocalista teñen que ver bastante, xa que me recordaron a outros actos de power-folk coma Elvenking, Tuatha de Danann ou Falconer. O que pasa é que non é bon deixarse levar completamente por eses nomes, xa que estes franceses tamén se deixan querer un pouco por outras ramas coma o Prog-Rock ou o Folk eslavo dependendo da canción.
Non estivo nada mal.
Variado e creativo. Non apto para fans que non gusten de violín en primeira liña. 7/10

5grs - Let's Crush (2011)
Thrash Metal
Official
Seguindo os pasos duns Arch Enemy enthrashizados, os iranís 5grs presentan o seu segundo disco saíndo tímidamente a augas internacionales, cousa harta difícil nun país tan inestable e conservador como parece Irán, e xa non digamos se nos topamos que a frontman neste caso é unha frontwoman (por certo primeira cantante feminina nun grupo de Metal na historia do país).
Así pois, 5grs basa o seu potencial nun Thrash Metal cun certo aire "prog", con algúns bos riffs e variedade suficiente que pode recordar a clásicos da escena norteamericana coma Metallica ou Machine Head. Nas voces, Nelly tenta darlle un aire máis "core"/melodeath que combina con limpios, ainda que a mín personalmente non me convence en ningunha das súas facetas. O sonido cumple sen máis, cun baixo con bastante presencia e unha batería bastante típica que non chama a atención.
Non me gustaría pecar de ser moi duro cunha banda coma 5grs, que o seu traballo lles costará facer este estilo de música nun país coma o seu, "hai que botarlle juevos ó asunto", pero remitíntome ó estrictamente musical, a mín Let's Crush é un album que a pesar de ser correcto, non me dice moito.
Desde Iran con ira, pero sen convencerme. 5/10

Deafheaven - Roads to Judah (2011)
Black Metal
Myspace
Ainda leo por ahí a xente que non se cree moito eso das escenas e que en certos lugares , países ou rexións haxa un xénero que predomina ou incluso que éste se "xenera" (valga a "rebundancia"). No caso dos USA, estes últimos anos, aparte do Metalcore, temos no xénero Extremo unha vertente con gran número de adeptos coma o é o Black Metal fusionado co Shoegaze/Post-Rock/Metalcore ou incluso Screamo, Emocore e non sei cántas merdas desas XD Tal é o tamaño da vertente que cada vez que escoito un grupo de Black americano hai altas probabilidades que practiquen este estilo. O malo é que dentro del, un atópase un montón de morralla, ou serei eu, que non sei capaz de valorar como se merecen algunhas bandas, visto o número crecente de fans que as defenden. Tal é o caso de Deafheaven, grupo que co seu disco debut está obtendo unhas críticas que case o poñen como disco do ano... bueno.. imos ver, tranquilidá...
As catro cancións que compoñen Roads to Judah forman un disco eminentemente melancólico, coa súa dosis de "muro de sonido", alternando blastings con punteos shoegazeinaos (ou como carallo se digha), e cunha voz do máis monótona e cansina. Ademáis o sonido tampouco é para tirar cohetes. É un disco típico deste xénero, que me recordou a outras cousas que oín fai tempo e que probablemente desbotara para sempre. Ainda así, non me pareceu do peor neste subestilo, pero dista moito do que eu considero un bo disco e está lonxe de tocarme a fibra en ningún sentido.
PD: Ah! se me dín hai uns anos que habería unha corriente dentro do Black Metal de xente gafapastosa de pelo corto engominado e peinaos á raia con camisa, non daría crédito!
...e máis Black-USA. 4/10

Darkest Era - The Last Caress of Light (2011)
Celtic Heavy Metal
Myspace
Primeiro disco destes británicos que debutan polo alto, fichando pola Metal Blade! Non calquera pode decir algo así!
A música de Darkest Era é difícil de definir nun principio, ainda que unha vez que oes o primeiro par de cancións, xa se volve un estilo claro e inamovible, tal vez xustamente o complicado sexa definilo con palabras, pero intentareino: ¿Imaxinades cómo sonarían uns Primordial ou Enslaved se fixeran Heavy Metal? Agora añadídelle o cantante de Divinity Destroyed e unha influencia Doom-Folk coma o que teñen The Lord Weird Slough Feg. Ahí o tedes! (alomenos no meu mellor dos intentos).
O caso é que Darkest Era, sen duda se convirte nun dos meus favoritos debuts do 2011 polo seu estilo, tal vez oído en parte, pero innovado do Heavy Metal de temática folk-celta, pola súa calidade compositiva, que se centra a medias entre as melodías vocales e os punteos folkies, e polo gran sonido que sacaron para éste The Last Caress Of Light.
Gran debut. 8/10

Arakain - Homo Sapiens..? (2011)
Heavy-Power-Thrash Metal
Myspace
Arakain son unha das bandas máis míticas da escena metalera checa, ainda que o seu Heavy Metal se quedou na escena nacional e pouco se sabe deles afora das fronteiras da República Checa -o feito de cantar en checo tamén axudará-.
Xa levan case 30 anos metidos na música e esa experiencia é algo que se percibe en Homo Sapiens..?, no que descargan un Heavy agresivo que acolle riffs que están moitas veces no límite entre o Thrash e o Prog-Power, onde as guitarras son o principal protagonista xunto coa carismática voz do seu cantante. É un estilo moi tradicional o desta banda, ó que se une un sonido moderno e diría que se desenvolven bastante ben facéndoo, ainda que no resultado final a mín me pedía algo máis o corpo. En canto a influencias, o certo é que hai un pouco de todo; é coma un grupo de Power americano ó que lle añadimos un pouco de Metallica, Megadeth, Symphony X...
Hai moi bos temas coma a inicial "Marat", "Straznej Andel" ou "Archa", pero non me acabaron de enganchar a pesar das 4 ou 5 escoitas que lles levo.
Interesante mezcla entre clásico e moderno. 6/10

Antipope - House Of Harlot (2011)
Melodic Thrash-Black /Heavy Metal
Myspace
Antipope é o exemplo de cómo un mal vocalista pode arruinar unha banda con potencial, algo parecido ó que pensaba na anterior tanda de Microreviews de Midnattsol.
Neste caso, Antipope son unha banda finlandesa que se podería considerar coma un híbrido entre Black Metal e Heavy-Dark Metal, con influencia da escola melancólica do Suomi Metal, acertados punteos melódicos que se combinan con riffs máis tendentes ó thrash-melodeath-heavy, teclados secundarios atmosféricos e un cantante que malamente alterna entre os rasgados-thrashers e a voz clara heavy-power. Cantante que a vai pifiando por onde vai, e que por veces pode colar, pero que nin me convenceu no rexistro escuro, nin moito menos no "heavy". É unha pena porque esta mezcla sin complexos de xéneros merecía ter un final máis adecuado que simplemente quedarse no olvido.
Bon grupo-cantante fulero=? 6/10

Risha - Лето (2011)
Folk/Industrial/Alternative Metal
Official
Risha é un grupo ruso do que me costou o seu encontrar info e encontrar algún site que falara deles nalgo distinto do cirílico (de feito non o encontrei XD). Parece ser que a banda está formada por un trío comandado pola cantante-baixista, que desempeña a súa labor vocal nunha onda moi parecida ás típicas bandas de Rock-Folk eslavo, pero neste caso, añadindo matices máis étnicos que aportan frescura dentro dese mundillo.
A música da banda é difícil de definir, xa que abordan diferentes campos coma o da electrónica, o new age étnico, e o Folk Metal con guitarras "modernillas", máis cercanas ó Industrial Metal e ó Rock Alternativo que non aportan excesivo riffin', senón que acompañan con acordes simples na maior parte do tempo.
A pesar de non ser un estilo que en principio me podería chamar a atención, certas melodías vocales que me recordaron a uns Betray My Secrets por veces unidas a ese background de samples sí que me causaron unha boa impresión.
Non sei se será un primeiro disco ou non, eu creo que é probable, polo que haberá que manter a atención nesta pouco convencional banda.
A veces.. hai creatividade dentro do Folk Metal eslavo. 7/10