Microreviews Novembro'11 - III

Metsatöll - Ulg (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Metsatöll, una de las bandas más conocidas a todos los niveles dentro y fuera de Estonia (y esto ya es raro en una banda de Pagan Metal) sacan nuevo disco, su segundo dentro de la finlandesa Spinefarm Records.
Hace un par de años celebraban su décimo aniversario con un doble CD/DVD con más de 5 horas de contenidos musicales, y lo redondeaban firmando un contrato con la compañía finlandesa Spinefarm para lanzar en 2010 Äio. Contrato que, junto a una gira europea con Ensiferum en 2009 les dió a conocer fuera de sus fronteras dentro del panorama Folk-Pagan europeo.

Ulg sigue los estándares formados y consolidados por Metsatöll durante los últimos años, siendo una perfecta continuación de su anterior Äio. El álbum fue grabado en los bosques del sur de Estonia, en donde pretendían sacar unas versiones demo de los temas de su próximo disco, pero finalmente se decidieron a sacar todo el material de vez, ayudados por Mikko Karmila y Keijo Koppel, grabando en ese mismo lugar y adelantando la previsión de la fecha de salida.

Nunca fuí muy seguidor de los trabajos de estudio de Metsatöll -en vivo siempre me parecieron mucho mejores, y ya van 5 veces que tuve la oportunidad-, pero creo que en éste se han perfeccionado a sí mismos encontrando equilibrio con un estilo propio y un ambiente que realmente te lleva a evadirte entre los sonidos folk de los intrumentos tradicionales confeccionados por el mismo Lauri "Varulven", las guitarras guerreras y pesadas, de riffs a veces imprevisibles, un bajo potente donde los haya, batería simple que nos sorprende de vez en cuando con ritmos extraños (véase el ejemplo de "Kahjakaldad") y los cánticos épicos, corales y por veces furiosos de Markus.
Por lo demás, letras en estoniano, que tratan sobre naturaleza, batallas épicas e historias antiguas del folklore nativo. La presentación está a cargo de Jüri Arrak, un reconocido y veterano artista estoniano que ya había trabajado con la banda en pasados LPs y cuyos trabajos empastan muy bien con la música del grupo.

Para mi gusto, Ulg arregla los defectos de su predecesor, siendo un álbum más compacto, más inspirado y que, sin variar prácticamente nada, consigue transmitir mejor el universo Metsatöll.

O seu mellor ata a fecha? 8/10

1. Agu / 02:17
2. Sõjasüda / 04:36
3. Küü / 04:07
4. Muhu õud / 03:50
5. Kivine Maa / 03:53
6. Rabakannel / 04:47
7. Isata / 02:14
8. Kahjakaldad / 04:49
9. Tormilind / 02:57
10. Ulg / 06:02
11. Eha / 04:02

Tiempo total - 43:34

Review para Pagan Dreams

Autumn - Cold Comfort (2011)
Atmospheric Rock-Gothic Metal
Myspace
Facía moito que non oía nada sobre esta banda holandesa de Gothic Metal a pesar de que me acabo de enterar que sacaron un disco no 2009. Parece ser que xa nese álbum, titulado Attitude, non estaba a que era a súa cantante de toda a vida, unha guapa rapaza chamada Nienke de Jong, que se foi por problemas de salú.
Nese disco pillaron a unha descoñecida vocalista, inexperta no mundo do metal, chamada Marjan Welman, que non ten mala voz, tal vez máis intimista e "indie" que a da súa predecesora. Alomenos eso é o que ensina neste novo disco titulado Cold Comfort, un traballo onde Autumn cambia completamente do estilo que eu lles tiña oído. Agora as guitarras non sonan tan profundas nin os arreglos son tan sinfónico-góticos. A música de Autumn transformouse nunha versión dos The Gathering post-Nightime Birds/Anathema post-Judgement con voz femenina, con numerosas reminiscencias ó Prog-Rock'70s, ó Soft Rock e música ambiental, e cunha cantante que pode estar máis cerca de Alannis Morissette que de Nienke.
O disco a mín resultoume bastante aburrido, pero pola mesma razón que os últimos de Anathema e The Gathering me resultan aburridos. Incluso pode que éste de Autumn esteña un peldaño máis abaixo que os citados, porque teñen cancións que realmente considero malas para o meu gusto personal.
Autumn non eran demasiado allá facendo Gothic Metal, pero facendo Soft Rock superáronse. 2/10

Firebird – Soul Warming Rage (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Primeiro álbum destes paganos rusos que perpetúan a especie do Folk-Pagan eslavo con teclados case omnipresentes, rasgados masculinos e unha rapaza que asoma coa mítica voz e línea vocal do xénero. Os temas son de corta duración, e pásanse relativamente rápido, con simpleza pero con escasa repercusión polos nosos oídos.
Non hai demasiadas ideas innovadoras, pero alomenos conseguen que nunhas cuantas cancións un servidor movese os pés ainda que fora lixeiramente. É certo que musicalmente non se diferencian moito doutros compatriotas coma Izmoroz, Butterfly Temple, Kalevala, Alkonost, Nevid... e moitos máis, e supoño que para os que non lles caiga en gracia este tipo de Metal Eslavo, Firebird serán obxecto a evitar, sobre todo pola pobre producción que salta á vista. Tal vez cun mellor sonido, cunhas guitarras máis potentes e con algo máis de imaxinación poderían facer algo máis interesante para o próximo álbum.
Sentíndo que sexa un disco debut, non me queda outra que decir: máis pagan-folk eslavo. 5/10

Scar Symmetry - The Unseen Empire (2011)
Melodeath - Power Metal
Myspace
Levo oíndo este disco desde hai moitos meses, case desde que saleu en Abril, e nunca me dín decidido a comentalo por aquí porque me crea moitas dudas. Por un lado temos que o dúo de novos vocalistas Lars e Roberth parece compaxinar mellor coa música de Scar Symmetry do que o fixeran no anterior Dark Matter Dimmensions, ainda que por veces cando Lars canta parece que esteñamos oíndo a unha versión elaborada de To/Die/For, coas implicacións que eso conleva. Quero decir, dependendo do momento, Scar Symmetry introduceu certos elementos dunha música moito máis ehm... comercial dirán algúns por ahí... outros "cursi"... eu diría Pop-Metal.
Coma en moitos casos, certas decisións e cambios sobre a forma de facer música dos grupos medianamente consagrados, provoca contradiccións e iras nos fans, e xa non digamos se éstes cambios se tornan para o lado máis "asequible" da "balanza comercial".
Non se pode negar que a esencia da banda segue ahí, e que hai componentes máis cercanos ó Melodeath e ó Metalcore progresivo (sí, dixen Metalcore) que os fan unha banda de Metal extremo, pero hai certos elementos máis melosos que chirrían ó oído, e tamén certa influencia do Metal "moderno" e "core" que pode asustar sobre o futuro da banda. Eu ainda non sei qué pensar, sólo espero que o próximo álbum non sexa coma o de Mercenary.
A incertidumbre da progresión. 6/10

Shub Niggurath - A Deadly Call from the Stars (2011)
Black Metal
Myspace
Facía moito que non oía falar dos mexicanos Shub Niggurath, auténtica banda de culto no Black Metal do seu país. Recordo que aquela revista que se volvera tan fulera chamada Black Light mos dera a coñecer nun dos seus sampler-CDs e recordo ter feito "recopilatorios dos recopilatorios" nos que aparecía unha das cancións de Shub Niggurath. Pouco máis lembro desta banda, que sacou o seu anterior e ata este ano único álbum no 97, chamado The Kinglike Celebration (Final Aeon on Earth).
E a verdade é que a música de Shub Niggurath no 2011 segue a estela xusto onde a deixou, porque A Deadly Call from the Stars sona totalmente a unha producción de Black Metal noventero con influencias Thrash-Heavy e Death, tanto pola forma de compoñer, con certa melodía e solos "heavies" pero sonando underground, coma polo sonido. A mín recordoume a outros grupos daquela época máis 90's coma Varathron, Masters' Hammer, Mystifier ou Deviser. Se vos gustaron/gustan eses grupos, dádelle unha oída ó novo destes mexicanos.
Volta ás raíces noventeras. 7/10

Lost in Thought - Opus Arise (2011)
Progressive Metal
Myspace
Este disco recordoume enormemente a cando descubrira o ano pasado a outro grupo procedente do Reino Unido facendo Progresivo e debutando cun pedazo álbum coma era Aquarius. Falo de Haken, un dos mellores descubrimentos dentro do xénero nos últimos anos.
Neste caso, Lost In Thought veñen desde Gales, e o seu debut pode ser difícilmente mellorable tamén. As reminiscencias á mellor época de Dream Theater con Images & Words (para un servidor é indiscutible) son obvias; oír este disco foi coma un déjà vu, foi coma volver á miña inocencia sobre o Metal Progresivo e me atopara con Images & Words, pero nunha segunda entrega que colle elementos da primeira parte, pero que para nada os repite. Líneas vocales con sentimento e moi ben enlazadas, cunha voz parecida á de LaBrie, pero sen chegar a ser tan pastelosa. Riffs e estructuras complicadas, pero dixeribles, nas que un nunca perde o obxectivo do tema entre desvaríos varios, ó igual que a sección rítmica e o baixo, que mantén unha línea simple dentro do que cabe, e que deixa todo o seu poder a disposición da canción e da emotividade. Polo resto, gran producción, e non queda máis que comentar. Recomendado.
Images & Words Pt. II, era 2011. 8/10

Black Sun - Dance Of Elders (2011)
Power Metal
Myspace
Black Sun son unha banda procedente de Ecuador que lanzan o seu segundo CD este ano facendo unha música fortemente influenciada polo Power Metal alemán na onda de Freedom Call, Edguy ou uns Gamma Ray/Helloween na súa faceta máis suave e hímnica. Pero a música de Black Sun dá a impresión de que nunca chega a arrancar, quédase coma se a Dance Of Elders lle faltara forza, tal cual os discos mediocres de Freedom Call.
O que está claro é que desde logo, o cantante non é o que falla, xa que se move nuns rexistros que, salvando as distancias, se queda a camiño entre un Geoff Tate e Sammet imitando a Kiske (ahí é nada!), polo que o principal fallo véxoo no aspecto compositivo, con melodías moi happy-ñoñas (véase "La pinta, la niña y la Santa María", que pode evocar a algún tipo de debuxo animado daqueles ochenteros do tipo de Los trotamúsicos, Osos Gummy ou David el Gnomo -algo do que adolecen certos grupos de Power e que moita xente acaba chamando Flower Power pola cursilería latente-). Ademáis contan cunha sección rítmica falta de recursos e forza, básica ata o extremo.
En canto ó sonido, pois non está nada mal, xa que está a cargo de Arne Lakenmacher (Sodom, Gamma Ray, Amon Amarth...), e grabado nos estudios de Hamburgo de Kai Hansen, polo que a profesionalidade está asegurada.
Os cartos poden comprar un bo sonido, pero non a creatividade ou a composición. 2/10

Srodek - Förfall (2011)
Black Metal
Myspace
Seguindo a moda de Black depresivo que se extende polo mundo adiante nos últimos anos, este grupo sueco aporta bastante pouco á escena. Riffs burzumescos e repetitivos, medio tempo persistente, voz rasposa trollera con algún que outro alarido, algunha guitarra acústica que asoma, e unha producción bastante mala, tal vez buscada aposta. A voz sona cun eco "retro" e as guitarras cunha distorsión cortante e fría, ainda que as melodías que persiguen son máis atmosféricas e melancólicas que "malignas". Srodek busca esa dualidade de beleza-crudeza con insistencia en Förfall, ademáis cun aire que tamén está de moda últimamente en grupos de Black Metal nacidos nos 2000; eso que deron en chamar "shoegaze" que tal vez é máis habitual en grupos de Post-Rock con alto grado melancolía onírica. Sexa como sexa, non acabou de convencerme. Pareceume excesivamente repetitivo, e un sonido tan cutreiro, dame igual que buscado adrede ou no, lastima os meus oídos.
Black depre que deixa depre, e que incita a oír outra cousa. 2/10

Chryst - PhantasmaChronica (2011)
Avantgarde Metal
Official
Chryst, antes chamados Korovakill, antes chamados Korova. Parece que logo de Waterhells, o único disco editado por Korovakill hai dez anos, Christof Niederwieser quixo volver á actualidade musical, desta vez cunha banda na que él se quedou como único membro e que rebautizou coma Chryst.
Recordo ter oído a Korovakill e Korova, pero moi vagamente, supoño que non me chamaron o suficiente a atención, senón poñeríaos no baúl da mente no que gardo con agarimos a todos aqueles desaparecidos que un día me sorprenderon, coma Golden Dawn, Phlebotomized, Grand Alchemist, Gardenian...
No primeiro disco do proxecto Chryst, Christof aúna todo un repertorio de influencias baixo unha única canción de 47 minutos nos que maioritariamente nos traslada unha sensación de Metal psicodélico que vai desde algo moi atmosférico e experimental ata o Thrash-Black pasando por momentos que certamente me recordaron a Devin Townsend. O que pasa é que Christof nin é Townsend, nin ten a súa voz nin habilidade compositiva, polo que o resultado final é curioso e interesante por tramos, pero non nun nivel de xenialidade coma a do canadiense, xa que pode dar a sensación de batiburrillo de moitas cousas con escaso orden.
Un álbum complicado, para certas audiencias, e que requerirá o seu tempo de deglución. 6/10

Morton - Come Read The Words Forbidden (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Morton é o proxecto personal de Max Morton, un ucraniano que participou en varios proxectos de Metal melódico anteriormente. Nesta nova banda, o home atrévese con todo, desde a composición,voz e guitarra, pero apoiado por un grupo que se nota o suficientemente profesional como para facerse un hueco entre os grandes do Power europeo (deste ano alomenos). Porque Come Read The Words Forbidden é un disco que está por encima da media, mostrando un Power Metal bastante elaborado sen que se faiga excesivamente cansino nin pasteloso. Os riffs guitarreros teñen un certo compoñente Hard-AOR e Progresivo, pero mantéñense nunha línea bastante Heavy e contundente que por veces pode recordar a Nocturnal Rites, Mystic Prophecy ou Firewind; na voz, Morton demostra ser un gran cantante, pero, o máis importante para mín, é que se notan melodías vocales traballadas e que pegan ben. O resto de compoñentes cumplen dunha forma solvente, facendo deste CD un digno debut.
Non é o máis orixinal, pero non é malo. 6/10

Microreviews Novembro'11 - II

Rev 16:8 - Ashlands (2011)
Black Metal
Myspace

Rev 16:8, anteriormente coñecido coma Bloodshed eran un grupo totalmente descoñecido para mín ata hoxe. Hai 3 anos decidiron cambiar de nome, e este é o seu segundo disco baixo o "monicker" (sempre quixen utilizar esta palabra XD) Rev 16:8. Supoño que ver que hai coma 20 grupos dentro de calquera variante do Metal que se chaman Bloodshed influiría nelo, e xa non sei cómo alguén hoxe en día non pensa nesto antes de formar un grupo... é coma se creara unha banda chamada.. hmm Requiem. Hai nomes que xa están moi explotados, e... alomenos de seguro non hai moitos grupos que se chamen Rev 16:8.
En canto á música, a banda sueca practica un Black Metal que realmente non dice demasiado deles coma compositores. Black do montón fortemente influenciado por Dark Funeral e Gorgoroth que nin posúe bos riffs nin transmite sequera agresividade ou frialdade. A pesar de que son un gran fan do sonido Black-Death sueco, éste desde logo non é o mellor exemplo do saber facer da escena, e pasaron polos meus oídos con máis pena que gloria.
Black sueco por debaixo da media. 2/10

Requiem - Within Darkened Disorder (2011)
Death Metal
Myspace
E se Rev 16:8 se cambiaron de nome, tampouco lles viría mal ós suízos Requiem, porque o mundo está plagado de infinitos Requiems de todos os estilos. Éstes concretamente fan Death Metal nun sentido bastante estricto. A mín sonábanme, pero non son consciente de ter escoitado nada deles a pesar de ter no seu haber 5 álbumes con éste.
Musicalmente, Requiem están cerca de grupos coma Hate Eternal, Suffocation ou Immolation, cun gran traballo instrumental, unha voz cruda e que sorprenden de vez en cando con riffs bastante chulos. Non é nada que non se oíra xa, pero os suízos desenvolvense ben no seu campo e penso que é un álbum disfrutable para calquera acérrimo do Death Metal.
Máis ca decente, o único que lle cambiaría á banda é o nome. 7/10

Attica Rage - Road Dog (2011)
Rock-Metal
Myspace
Attica Rage era un grupo que me sonaba, primeiro pensaba que serían os americanos Attika, que reviviran desde aquel disco de Power americano de hai 20 anos chamado When Heroes Fall, pero logo dinme de conta que eran os que participaran naquel festival que ninguén publicitara pero que estaba cheo de bandazas coma Battlelore, Alestorm, Tyr ou Die Apokalyptischen Reiter chamado Hard Rock Hell en Ibiza.
O certo é que ésta era a primeira ocasión que me topaba coa súa música e a experiencia non foi excesivamente boa. Recordoume a aqueles grupos nos noventa que pretendían subirse ó carro dun metal máis accesible para aquela audiencia. Así que, o que temos en Road Dog é un Hard Rock-Heavy Metal de carácter "post 80's HardRock" que flirtea por veces con converterse nun grupo MTV para adolescentes (mamaíña, qué bodrio de canción "Ashamed") pero que en xeral se pode encasillar no Heavy-Rock alternativo dos noventa de bandas coma Corrosion of Conformity, The Almighty ou Alice in Chains.
Non o meu gusto, pero podería selo de quen lle guste as bandas citadas. 3/10

Necrodeath - Idiosyncrasy (2011)
Thrash-Melodeath
Myspace
Un disco de Metal basado nunha película de Tarantino?? Flipado me hayo.
Os veteranos italianos Necrodeath dedican o seu último disco a facer unha especie de traballo conceptual sobre "Reservoir Dogs" no que todas as cancións forman parte dun todo dedicado á peli de culto mencionada. Sí, ok, ok, hai bandas que se dedican a falar de traballos de escritores coma Tolkien ou C.S. Lewis (ainda estou esperando polo primeiro que se atreva con Harry Potter XD), pero é realmente curioso que un grupo (non sendo participando na banda sonora) se anime a dedicar un CD a unha peli.
Indo ó estrictamente musical, que é o que importa, Idiosyncrasy é un álbum correcto de Thrash añejo con voz rasgada. Sen moita complicación poden vir á cabeza cousas de Possessed, Sodom, uns Slayer máis calmados ou incluso de Megadeth, pero é algo xa visto e pouco orixinal onde as cancións non acaban de brillar por sí mesmas. Nunca me acabou de gustar este grupo italiano, e os novos álbumes tampouco conseguen que me fixe neles.
Correctos "cans de presa". 6/10

Hagl - Irminsul (2011)
Black Metal
Myspace
O segundo disco dos blackers rusos Hagl é un bo exemplo de cómo sen ser excesivamente orixinales, se poden facer boas e memorables cancións dentro dun Black Metal bastante old school. Neste Black podemos encontrar influencias tanto do Heavy-Thrash coma puntuales adicións folkies -sen a colaboración de ningún instrumento aparte de guitarras-baixo-batería-.
O sentimento que desprende este Irminsul é de frialdade e agresividade, pero co punto xusto de melodía que o fixo suficientemente adictivo para un servidor.
As cancións son diversas pero ó mesmo tempo difícilmente se podería escoller unha, facendo un álbum bastante redondo. Toda unha sorpresa.
Media hora intensa de bon Black Metal. 8/10

Detonation - Reprisal (2011)
Thrash Melodeath
Myspace
Cuarto álbum dos holandeses Detonation, que se curraron un álbum totalmente autoproducido e autoeditado, xa que despois duns vaivenes nos últimos anos, quedáranse sen discográfica, asunto ainda pendente a día de hoxe. Esperemos que encontren compañía rápido, porque Reprisal é un álbum que merece a pena para todos aqueles amantes do bon Thrash con algunha que outra influencia core e Deathmetalera. Cancións variadas e con certo nivel de complicación e rapidez, cun cantante a camiño entre o rasgado thrasher e o "core" e moi bon sonido é o que contén Reprisal en apenas media hora que cunde o seu.
Como curiosidade, Detonation é a banda da que saleu o actual guitarrista de God Dethroned, Danny Tunker, un hacha que lle deu unha pequena volta de tuerca técnica tamén á banda de Black Metal.
Agresividade e técnica. 7/10

Abstrusa Unde - Introspection (2011)
Avantgarde Symphonic Black Metal
Myspace
Abstrusa Unde é o curioso nome dunha banda francesa que debuta este ano con Introspection, unha arriesgada aposta de fusión entre elementos sinfónicos con certas atmósferas circenses e psicodélicas que recordan a ratos aos últimos Arcturus facendo un coidado Black Metal. Aparte deso, a soprano que comparte protagonismo cos growls-rasgados masculinos dálle ó disco soplos de aire fresco que xa de por sí é rico en momentos curiosos máis cercanos ó jazz, electrónica e o Metal experimental, ainda que sen abusar e mantendo un equilibrio onde o Black Metal é o eixo sobre o que xiran todo o resto de influencias.
Certos momentos de caos-psicodelia controlada poden levar a pensar nuns Unexpected moito máis centrados, supoño que a inclusión hai 2 anos do guitarrista de Wormfood tivo que ver nese aspecto tamén. Definitivamente a movida dentro do país veciño é para envidiar.
PD: a última canción chámase "Chvte Totale"??? XD
Disco recomendado, gran debut dos franceses. 9/10

Ysengrin - Tragedies - Liber Hermetis (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
...pero non todo o campo é orégano no país veciño, e Ysengrin están ahí para recordárnolo. O segundo disco destes franceses é unha especie de Black Metal ocultista cunha producción regulera, e que produce cansancio desde a primeira canción logo da intro, que parece tirar máis ben hacia o Doom. De feito, todo o disco parece ter un componente Doom bastante presente que alternan con algún teclado e cun Black Metal a medio tempo que nunca dá despegado, producindo unha somnolencia fóra do común.
Non lle vín ningún aliciente a este disco de Ysengrin, que parece repetir esquemas canción tras canción, sumerxindo ó oínte nunha desesperación insana. Ou moito van ter que mellorar, ou témome que se quedarán en terra de ningures, sentíndoo moito.
Non é Black-USA, pero podería selo. 1/10

King Kobra - King Kobra (2011)
Hard Rock
Myspace
Outra das reunións que se están producindo últimamente entre os grupos que alcanzaron a fama nos 80, e nos 90 desapareceron progresivamente é a de King Kobra, grupo que con moi pouco alcanzaron unha fama considerable e que posteriormente se quedaron no ostracismo.
Para esta volta, reuniron a case toda a plantilla orixinal e xunto con eles, a Paul Shortino (Quiet Riot, Rough Cutt) na voz. O mítico batería Carmine Appice xa tentara reunir á banda a principios dos 2000, pero parece que esta volta sí que é definitiva.
En canto á música, hei de ser sincero e decir que King Kobra pasaron polos meus infantes oídos coma centos de outros naqueles anos, e non sentín a necesidade con máis uso de razón de darlles unha segunda oportunidade, a pesar de que teñen un par de álbumes moi recoñecidos polo público do Sleaze-Hard Rock... E este novo autotitulado tampouco me abre o apetito de máis King Kobra, posto que o que atopamos é un Hard Rock bastante sobado e sen excesiva gracia. Nótase certa madurez rockeira que podemos comparar cuns Whitesnake ou Tesla, e, sen estar realmente mal, bótanse en falta temas que enganchen moito máis, eses hits dos que logo de oír o álbum sigas repetindo na cabeza.
Maduro Hard Rock, pero sen chispa. 5/10

U.D.O. - Rev-Raptor (2011)
Heavy Metal
Myspace
O novo disco de U.D.O. desde logo non persegue nin romper moldes no mundo do Heavy Metal, nin tan sequera romper os esquemas do que vén sendo o estilo habitual do pequeno germano. O estilo que o fixo famoso, ese Heavy Metal básico pero con gancho, con cancións-himno unidas ao Heavy-Speed Metal alemán cantado pola carismática e inimitable voz de Dirkschneider. Así que dentro do pouco novo que xa me intuía que me iba atopar, poido decir que Rev-Raptor é un álbum bastante normaliño, que parece máis unha excusa para poder seguir xirando e facendo tours arredor do globo... e que a mín particularmente me gusta menos que o seu anterior Dominator -e xa non digamos que o último de Accept-.
Nin sorprende nin cautiva, pero segue sendo UDO. 5/10

Microreviews Novembro'11 - I

Myrath - Tales of the Sands (2011)
Progressive Ethnic Metal
Myspace
Xa sorprenderan no seu anterior Desert Call, e neste novo Tales of the Sands os de Túnez seguen a desbordar calidade con esa mezcla tan peculiar entre Kamelot, Symphony X e Orphaned Land.
Moi boa producción e moi boas composicións, que non pecan de ser excesivamente complicadas, pero cheas de detalles e de momentos con moito gancho que nunca se desvían no regocijo progresivo (algo demasiado habitual no último disco de Orphaned Land, índose por ramas que non ían a ningún lado). Un cantante con personalidade e versatilidade, e tal vez o único punto negativo que lle podería encontrar son as aparicións vocales dunha rapaza que intenta emular á participación femenina nos últimos discos de Kamelot, con líneas case clavadas ("Under Siege", "Time to Grow")
Mezclado por Frederik Nordstorm, e masterizado por Jens Bogren de Symphony X, Tales of the Sands promete ser o lanzamento do ano en canto a Metal étnico, e probablemente relance a fama dos tunecinos a nivel internacional.
O disco que Orphaned Land terían que oír para non repetir erros/Aigh Hakim, mételle unhas jitarras, que seguro que non sona mal! 9/10

Natural Spirit - The Price of Freedom (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Terceiro álbum dos ucranianos, que se perpetúan no Pagan Metal eslavo de voces "-typical slavic-beauty and the beast". O estilo é de sobra conocido polos amantes do xénero, e Natural Spirit non se desvía demasiado do camiño, aportando un disco rico en melodías, pero non demasiado largo; onde hai un bon traballo instrumental por parte da banda, e onde utilizan (parece que por primeira vez na súa historia) whistles, flautas, harpas, violín e gaitas reales. Ollo, que ata utilizan a gaita galega! Teñen que vir desde Ucrania para fusionar os nosos instrumentos tradicionales co Metal... hai que ver...
Polo resto, penso que hai unha ou dúas cancións que están un escalón por debaixo das outras; hai incluso unha que posúe unha melodía que xa oín noutro lado ("Witchery of the Winter Sun"), e esto fai que The Price of Freedom sexa, baixo o meu punto de vista, un CD un chisco irregular.
Aparte remata cunha versión de God's Tower que realmente queda coma un pegote con respecto ó resto, pero bueno, tampouco diría que é un mal disco; penso que se coloca por encima da media dos que levo oído dentro do xénero este ano. Proba delo é que o tiña oído no verán, e, 3 meses despois, cando o volvín a escoitar, sabíame moitas das melodías...
..."eso é bonito", como dice un amigo meu.
Máis Pagan dende o Este, con algunha reminiscencia celta, pero Pagan do Este con todas as súas implicacións. 7/10

Beyond Creation - The Aura (2011)
Progressive Technical Death Metal
Myspace
Álbum debut destes canadienses que se desenvolven cunha técnica fóra do normal dentro do mundo do Progresivo Extremo. Todos os instrumentistas raian a un nivel altísimo, ainda que se hai alguén digno de mencionar, ese sería o baixista "Forest" Lapointe, tal vez o que aglutina máis experiencia na banda, tendo participado noutros grandes da escena canadiense coma Augury ou Quo Vadis.
Musicalmente, Beyond Creation está cerca dos mencionados Quo Vadis, pero sobre todo, recordáronme a Obscura (seica esta banda está creando escola, últimamente estou escoitando un bo número de grupos similares).
O meu principal motivo de exclusión deste tipo de bandas suele ser que técnicamente se desenvolven moi ben e ofrecen moitos cambios de ritmos ricos en riff e velocidade, pero que logo de oír un disco enteiro, un fica coma se realmente non se quedara con moito salvo con que son uns hachas co seu instrumento. Rara vez me atopo con bandas do xénero mencionado que leven as súas composicións a un nivel onde un se sinta identificado emocionalmente aparte de envidias en canto a destreza XD. Beyond Creation están no borde, por veces conseguíronno, e por veces saturáronme, parecéndome virtuosamente fríos dependendo da canción.
Death de conservatorio. 6/10

The Deving Townsend Project - Ghost (2011)
Ambient/New Age
Myspace
Esperábame algo diferente desto cando oín que Devin Townsend iba a facer un CD máis tranquilo do que é o xenial Deconstruction, pensaba nalgo así coma un álbum coas cancións máis tranquilas e ambientales de Addicted ou non sei... contaba alomenos con que oiría algunha guitarra que non fose acústica.
Non é que desbote de raíz oír música ambient, pero xa hai moito tempo que non a oigo, para mín todo é cuestión de momentos, e en determinadas épocas a poido aceptar de mellor grado que outras. Pero postos a oír música ambiental, decántome sen duda polo New Age e música étnica/folk (ou decantábame, últimamente co traballo que me propoño neste blog, escoito menos cousas que non sexan Metal). Digo esto, porque Ghost non me entrou nada ben. Pareceume un traballo aburrido de ambient. Saturoume as 3 ou 4 veces que o intentei oír enteiro, e non o dín conseguido. Non sei se é porque realmente non teño a época, se porque realmente é un traballo excesivamente atmosférico e parado ou por qué.
En fin, deixareime levar por Deconstruction... e deixarei Ghost para os fanáticos de Devin... se é que lles gusta (que o dudo).
Non me atrevo a puntuar Ghost, síntoo. ?/10

Gevolt - AlefBase (2011)
Industrial-Folk Metal
Myspace
Cunha base de Metal Industrial ala Rammstein, os israelís Gevolt fan un estilo curioso no que xuntan Heavy Metal con Folk xudío e ruso. A parte folk está guiada por violín, mentres que os sintetizadores aparecen de vez en cando, a veces de forma bastante sorpresiva e chocante. As cancións son en xeral simples, ainda que o traballo de guitarras e sección rítmica é máis coidadoso que o de bandas do estilo dos mencionados Rammstein. A voz achégase tamén á de Till Lindeman, e o sonido é bastante profesional, 10 anos de experiencia e membros doutra gran banda coma os progresivos Soul Enema xogan ó seu favor.
A mín gustáronme máis que todo o último de Rammstein, así que se botades en falta algo máis de orixinalidade nos alemanes, coma mín, pode que vos faiga a súa gracia.
Rammstein+Folk. 6/10

Dauden i Mørke - Syn (2011)
Black Metal
Facebook
Medo me deu cando vin as palabras "Black" e "USA" unidas. Os que me seguides, xa saberedes a miña opinión sobre o -mal- facer das bandas americanas en canto se propoñen compoñer Black Metal tentando imitar a toda a movida europea e escandinava, sobre todo a nacida hai un par de décadas.
Lamentablemente éste é outro máis deses casos nos que a cousa falla por todos lados. Producción cutreira na que hai pésimo tratamento vocal, a batería secuenciada sona máis ben de fondo e as guitarras parecen grabadas en distintas sesións, porque dependendo da canción sonan mellor ou peor. Pero como é habitual nestes casos, o peor son as composicións, planas, olvidables e bastante pouco orixinales. Determinados momentos que corresponderían máis ao Black sinfónico tampouco é que esteñan mal, pero desde logo non fan que éste Syn sexa un álbum a ter en conta.
Ter un nome máis escandinavo non os salva de ser outros Black-USA para o olvido. 2/10

Highland Glory - Twist of Faith (2011)
Power Metal
Myspace
Highland Glory é unha banda noruega de Power con voz femenina que non conocía, polo tanto, outra vez sen ningún tipo de noción nin expectativa á hora de poñer a funcionar Twist of Faith.
O primeiro do que nos podemos dar cuenta cando a primeira "Holocauster Ride" empeza, é que neste CD non nos encontraremos con ningún atisbo de orixinalidade, cousa que, debido á mansalva de grupos de Power Metal nacidos nos últimos 10 anos, non me decía nada bon. O segundo, é que sona, baixo o meu punto de vista, bastante amateur, cunha producción pouco coidada e unha vocalista con pouca personalidade e carácter. Pero do que realmente adolece Highland Glory é de cancións mínimamente carismáticas. Os temas, nunha maioría son bastante mediocres, recordándonos a moitos outros grupos do estilo e a moitas cousas xa feitas. Penso que o punto de inflexión que me fixo pararme un pouco a decirme a mín mesmo: "buff vou cambiar de disco" foi a interminable balada "Without You" -a cuarta canción!-. Unha power ballad de case 6 minutos repetitiva e mala a rabiar, que pode recordar lixeiramente a algo Nighwishesco con Anette, pero sen transmitir ningún tipo de emoción nin ser remotamente variado. A partir de entonces limiteime a "pasar o trago" de oír o resto de álbum, que ten as súas cousas boas, pero que difícilmente recomendaría nin a amantes do Power.
Prefiro incluso o último de Running Wild. 3/10

Quintessence Mystica - The 5th Harmonic of Death (2011)
Symphonic Black Metal
Page
Novo proxecto dun dúo ucraniano que redunda nun trillado Black Metal melódico con moito teclado. As melodías están repartidas a partes iguales entre as guitarras e uns teclados que por veces sonan bastante fuleros (ou tal vez quixeran darlle un toque avant-garde, pero a mín sónanme fuleros). Hai cousas boas por aquí e por alí, pero a sensación de ter oído todo esto xa antes é continua na maior parte do disco... con decir que a canción que máis me gustou foi o interludio sen guitarras chamado "Memorial"... ainda que a última "Frankenwald Mystery" tampouco está mal, pero a mín o resultado xeral non me convence.
Un álbum para amantes de Dimmu Borgir, Anorexia Nervosa e Limbonic Art, ainda que non esperedes que Quintessence Mystica chegue á metade deles.
Trillado black sinfónico. 5/10

Erevos - Descensus Ad Inferos (2011)
Black Metal
Myspace
Primeiro disco destes gregos no que compilan todo o que foi o Death, Black e Metal extremo sinfónico dos 90 e 2000, quedando ésta última influencia como simple apoio e nunca como principal medio de transmisión. Polo tanto, o que temos aquí é básicamente Black Metal con lixeiro toque Death que bebe da escola escandinava, con dose de melodía, pero mantendo agresividade, e onde poderemos intuír influencias, dependendo da canción, de Black noruego, Black-Death sueco, ou Black mid-tempo finlandés. Sí, a verdade é que por momentos recordoume a cousas tan distintas coma Covenant, outros a Naglfar, Alghazanth, Watain, Immortal, primeiros Dimmu, Ragnarok...
Non está mal como grupo compilador de diferentes elementos, pero botei un pouco en falta algo máis de personalidade. Polo demáis, un digno disco debut.
Heteroxéneo Black. 7/10

Leaves' Eyes - Meredead (2011)
Symphonic Gothic-Folk Metal
Myspace
Un movemento interesante o dos noruegos liderados por Liv Kristine, acercándose moito máis a unha atmósfera celta e de folk nórdico. Estaba lixeiramente animado logo de ver numerosas críticas positivas de Meredead, digo "lixeiramente", porque Leaves' Eyes nunca me satisfaceu completamente, a pesar de que penso que o grupo ten calidade. Pero hai ese algo intanxible que me fai escapar deles desde case o primeiro disco.
Con Meredead, como digo, profundizan no folk regado por atmósferas oníricas guiadas pola a veces emotiva, a veces cansina voz de Liv, onde abunda o medio-lento tempo e as orquestacións antaño recurrentes, foron suplidas progresivamente por violín e guitarras acústicas. Realmente parece que quixeran darlle unha volta de tuerca a aquelas melodías irlandesas de Thin Lizzy ou Gary Moore e convertilas en Pop-Rock Celta con guitarras profundas -máis dunha vez pensei... "en calquera momento vai vir un "ooooover the hills and faaar awaay"...-. E sí, Pop-Rock, porque a parte metálica convírtese en tan presencial e líder coma o podería ser en grupos coma Evanescence (salvando as distancias). Os amplis existen, pero nunca levan o peso da música, a favor das melodías vocales e folk/orquestales.
Con esto, e indo directamente ó disco, a mín pareceume un bo paso cara adiante, pero irregular. Imos ver, dúas versións de temas folk noruegos: "Krakevisa", que recorda moitísimo á versión doutro tema tradicional sueco que fixo Falconer no seu debut con "Per Tyrssons Döttrar I Vänge", e "Nystev", que sona bastante ben; unha cover de Mike Oldfield, xa versioneada unhas cantas veces, "To France", e que desde logo non pasará á historia...; a canción máis larga, "Sigrlinn" (8:47) é unha das que menos transmiten do disco; logo temos un interludio do máis innecesario e que nin sequera pega co seguinte tema....
Con esto xa me cargo case a metade do disco... o que pasa é que na parte boa, o resto ten suficiente calidade como para aguantalo enteiro e incluso disfrutalo se un é fan da música celta e folk.
Ademáis que Alex Krull se quedara sen cantar na maioría dos temas fíxolle ganar enteiros. 6/10

20N

Aceptémolo, é o que temos e difícilmente melloraremos con todos estes elementos. A emigrar toca XD

Aronofsky, rumoreado para filmar un video de Loutallica

Segundo Associated Press, o director de Cisne Negro, Requiem Por un Sueño ou Pi, podería ser o director do vídeo que plantean filmar o conxunto de Lou Reed con Metallica para a súa canción "Iced Honey".
Aceptará Aronofsky poñer unha pedra no seu camiño xuntándose coa tropa que sacou esa infamia para os oídos chamada "Lulu"?

Ulrich: Douche un fajete de $ se abres a boca, Aronofsky!
Os fans xa probaron o que regurgitei!

Award-winning director Darren Aronofsky will direct a music video from the new Metallica and Lou Reed album, "Lulu."

Best-known for his Oscar-nominated films "Black Swan" and "The Wrestler," Aronofsky will produce a video for the track, "Iced Honey." Scenes will be shot in the San Francisco Bay area and will be available for viewing later this month.

Metallica drummer Lars Ulrich said in a statement Thursday that working with Reed and Aronofsky is "living the dream."

Ulrich called making this album and video a monumental chapter in his life.

"As if making a record with Lou Reed is not enough, now I get to make a video with Darren Aronofsky, who has been among my very favorite filmmakers since his first movie, "Pi."

The avant-garde Reed said he shares Ulrich's affection for that film as well and he hoped the video "can be his next Black Swan."

Aronofsky brings his cameraman, Matthew Libatique, to the project as director of photography. Libatique has worked on all of Aronofsky's feature releases and has been a cinematographer for several Spike Lee films.

Released on Tuesday, "Lulu," the joint venture between the singer-songwriter and the metal band is inspired by German playwright Frank Wedekind. Reed called the album "the best music I have ever done."

Several years ago, another Wedekind play, "Spring Awakening," was adapted by recording artist Duncan Sheik and lyricist Steven Slater, and won the Tony for best musical.

Fuente

Harrison Ford, o jevimetalero

Despois de Tom Cruise, o metalero, e Miss USA, a metalera, chega un mito ainda maior:
Harrison Ford, o metalero.

Non temades, Indiana Jones non se pasou ó lado escuro do Rock, simplemente se disfrazou de Glam metalero para este Halloween 2011. Ainda me rín un cacho de todos xeitos XD

Decapitated, sanos e salvos

Hai uns días lín unha noticia sobre un avión que tivo problemas co tren de aterrizaje e que tivo que maniobrar para tomar terra sen as rodas. A pista fora recuberta de espuma, e posteriormente o avión foi rápidamente regado para que ningunha chispa causara problemas.

Ata ahí todo ben (ou máis ou menos ben, esto non se vé tódolos días), pero o realmente curioso é que entre os 230 pasaxeiros, iban os deathmetaleiros polacos Decapitated!
Parece que todos se encontran ben, pero que tiveron que cancelar algún concerto: "We are extremely sorry to inform our fans, that due to unforeseen circumstances that are out of our control, we will unfortunately have to cancel our shows in Aalborg (Aalborg Metal Festival) and Leeds (Damnation Festival)."