Nergal na versión polaca de "The Voice"

Segundo Blabbermouth:
Guitarist/vocalist Adam "Nergal" Darski of Polish extreme metal veterans BEHEMOTH has confirmed to U.K.'s Terrorizer magazine that he is in talks to be a judge on Poland's version of the hit American singing competition "The Voice", appropriately named "The Voice Of Poland".

Commented Nergal: "I haven't signed a deal yet, but I got a deal waiting and most probably it's happening. So it's going to be fun. The first black metal judge ever in history doing a mainstream thing, you know? People are going to freak out! Some are going to love it, some are going to fucking hate it. But that's what this music has always been about, right? To provoke, to cause different opinions. The more extreme opinions, the better, I think."

He added of the attention he has received in his home country, "This so-called celebrity life is not my environment at all, but I am a part of it if I want it or not. So it's been crazy. Then the whole case with my sickness and me getting out alive [Nergal was diagnosed with leukemia in August 2010 and underwent a bone marrow transplant procedure in December. — Ed.], it just brought some extra attention to it. And there's definitely some people that want to make some money on it because it's a cool story for them to write about and stuff, but I was like, 'Okay, if they're going to make money, I want to have my share, too.' I was away from music and away from being active live for a good year, so yeah, I need to get something in return!"

It was previously reported in the Polish media that the producers of "The Voice Of Poland" are hoping that Nergal's presence on the program will attract a new audience as well as improve its chances of competing against rival television talent-show franchise "X Factor".

The American version of "The Voice" was a big hit for NBC and helped breathe new life into the careers of coaches Adam Levine, Blake Shelton, Christina Aguilera and Cee Lo Green.

A pesar de que me gusta moito Behemoth musicalmente (tal vez menos nos seus 2 últimos CDs), e a pesar da complicada operación que tivo este home hai pouco, segue sen caerme nada ben. Meterse nunha especie de OT de xurado paréceme algo un pouco fóra de lugar para alguén que fai Metal Extremo e supostamente "vai en contra da norma". A saber... a mín dame a impresión de que Nergal ten a cousa de chegar a ser alguén famosillo e popular...vamos, unha celebrity... non me gusta un pelo (igual a súa moza Doda lle está a meter ideas raras na cabeza desde hai tempo, pero bueno, non é o tipo de moza que un esperaría para un satánico dethmetalero...)

Aproveito para decir que non haberá máis entradas ata septiembre, xa que estarei no meu pobo e fóra de toda tecnoloxía. Ata esa pasádeo tan ben coma éstes bailando o Papichulo a ritmo da Panorama ou París de Noia. Vémonos!

Microreviews Agosto'11 - II

Mono Inc. - Viva Hades (2011)
Gothic Rock-Metal
Myspace
Non conocía eu a esta banda a pesar de levar xa máis de 10 anos no panorama gótico germano. O que ofrece Mono Inc. é un Gothic que alterna momentos de guitarras con distorsión con outros máis tranquilos, sempre moi influenciado por grupos coma The Cure e Depeche Mode. Hai tamén influencia do gótico electrónico alemán, ainda que se quede como testimonial, xa que a pesar de notarse certos arreglos -dependendo da canción máis ou menos- no sonido e baterías e utilizar algún sample moderno, a banda funciona máis ben coma o pode funcionar unha de Rock. A forza das cancións reside nos estribillos, altamente adictivos e certamente popeirillos -algún ata me recordou a Nightwish! XD- nos que a voz masculina non é que faiga figuras (tampouco o suele facer neste tipo de grupos) pero cumple acompañado de ocasionales coros femininos.
A mín resultáronme moi entretenidos, aparte de Tiamat e Inkubus Sukkubus, facía tempo que non oía un grupo deste estilo, e a verdade, fano tan ben ou mellor ca eses dous. 7/10
O single do disco, unha boa proba de estribillo adictivo (curioso que a batería faiga os coros):

Anaal Nathrakh - Passion (2011)
Black Metal-Grind
Myspace
Os tolos británicos de Anaal Nathrakh (víraos fará 3 anos en Portugal e deran un concerto apocalíptico e brutal :D) volven á carga coa continuación do seu aclamado In the Constellation of the Black Widow cun disco variado e que contén a súa dosis de black metal caótico e rápido con ese toque "grind" tan orixinal da banda, e a súa dosis de melodía que se acaba personificando nos cambios de rexistro do cantante V.I.T.R.I.O.L. Éste manéxase perfectamente entre os rasgados máis típicamente Black, a tolemia grind e algúns estribillos de voz limpia que poden recordar a un ICS Vortex menos teatral ou a G. Wolf no seu traballo pasado en Arcturus.
Passion é un señor disco cheo de violencia e melodía coma Anal Nathrakh saben facer, un exemplo do que a experimentación no metal extremo pode dar de sí. 8/10

Loudblast - Frozen Moments Between Life and Death (2011)
Thrash-Death Metal
Myspace
Loudblast é o típico grupo do que sempre oín falar pero do que nunca profundicei na súa música. De feito se oín algo deles, probablemente foi algo inconsciente XD Como sexa, son un grupo mítico francés de Thrash nacido nos ochenta, por ahí dícese que o primeiro en chegar a ser mínimamente recoñecido internacionalmente.
Parece ser que a banda se separara a finales dos 90, pero retomou o camiño en 2004 para sacar novo disco, e este Frozen Moments Between Life and Death é o segundo desde a reunión. O estilo deles é un Thrash tirando a americano a medio tempo con influencia Death e voz que cabalga tamén entre ambos estilos cantando coma o de Vader en máis agudo -foi o primeiro símil que me veu á cabeza-. As cancións flúen moi ben e son ricas en cambios e bos riffs e a producción acompaña. Un bon álbum que sona añejo pero ó mesmo tempo actual, digno de escoitar para calquer amante do Thrash. 7/10

Infuneral - Torn From The Abyss (2011)
Black Metal
Myspace
Torn From The Abyss é o segundo álbum desta banda sueca de Black. Grupo que colle influencia dos clásicos e do Black "old school". E ser old school implica por supuesto portada en blancko e neghro e logotipo case indescifrable (ainda que vín casos peores) ou en formato tipo Burzum (algo do estilo deixaron para o título do álbum na portada XD)
O álbum non deixa de ser un disco bastante do montón de Black Metal. Influenciado por grupos coma Darkthrone e Watain, Infuneral non aporta nada ó xénero, únicamente algún riff interesante pero que se acaba perdendo entre o disco e que probablemente non volvamos a recordar cando éste se acabe, e eso que os 28 minutos del non dán para moito... 5/10

The Fury I Hide - Innerkiller (2011)
Thrash Metal
Myspace
Desde logo estes últimos anos o Thrash Metal está vivindo unha segunda xuventude. Desde calquera parte do planeta aparecen bandas con máis ou menos fortuna retomando o que se fraguou a mediados e finales dos ochenta. Eu son, nun alto porcentaxe destes casos da opinión de que o que xa está feito, feito está, e non me tén demasiada gracia facer revivals de riffs e cancións que xa vivín e escoitei ata a saciedade na miña nenez-xuventude (eló). Moitas destas novas bandas coma o caso dos mexicanos The Fury I Hide dedícanse a reciclar riffs e bos momentos das bandas míticas de Thrash-Death, sen que por elo poidamos decir nin que sexan malos músicos nin que o faigan mal. É máis, a estas alturas bos instrumentistas salen de debaixo das pedras, pero bos compositores e innovadores xa é algo máis difícil. The Fury I Hide pódese considerar que fan unha homenaxe a aqueles grandes álbumes de hai 20 anos, cun pequeno toque de Thrash Moderno (ollo, a portada non é debuxada a multicolor, eso xa indica algo ;D), cun sonido mellorable, e con ideas xa oídas. Hai grupos a esgalla coma éste na actualidade, e mellores. 3/10

Reflection - Advertising Violence (2011)
Thrash Metal
Myspace
Nótase que éstes alemanes son fans dos primeiros anos de Blind Guardian e Iced Earth. Obviamente non chegan a ese nivel que discos coma Follow The Blind ou Night of The Stormrider posúen, pero os homes inténtano. Non é polo tanto unha sorpresa para mín descubrir que se formaron en 1992, ainda que o nome non me sonara de absolutamente nada.
Así que o que temos é Thrash técnico old school basado nas dúas bandas mencionadas, ainda que tamén nos poden vir á mente imaxes da escola alemana de Thrash liderada por Destruction, Sodom, Paradox, Tankard e Kreator, na que o cantante se empapou na súa juventú como é debido de Hansi Kurch ainda que de vez en cando se atreve con algún rasgado. Non é un mal disco, non lle viría mal oílo a Blind Guardian e Iced Earth a ver si lles entraban ganas de retomar algo do glorioso pasado (que para mín está bastante mellor que o que están a facer desde a última década). 6/10

Benevolence - God (2011)
Symphonic Operatic Metal
Myspace
Logo de catro demos, os suecos Benevolence publican o seu primeiro traballo, chamado God, facendo unha especie de Symphonic Metal con vocalista operística. O primeiro que chama a atención deste disco son as cancións e a orde delas. Así temos como primeira aproximación ó seu traballo "Lovely Death", un tema boombástico con boa utilización de elementos orquestales sampleados e varios coros femininos nunha onda moi Therion-Epica ainda que salvando as distancias. Logo pasamos a dúas covers seguidas de Maiden, "The Number of the Beast" en versión de 2 minutos, e unha bizarra "Hallowed Be Thy Name" que non dudan en levar por numerosos cambios sinfónicos e breaks. Máis tarde, acabando o disco atopámonos cunha versión de "Flag the Hate" de Kreator, tamén bastante curiosa e chea de paróns orquestales épicos. É un disco moi curioso, pero a mín non me acaba de convencer. A utilización da parte orquestal está coidada, e sona bastante ben, pero tal vez asoballe demasiado ó resto dos instrumentos xunto coa voz e os coros. Ademáis tantos paróns para aproveitar cambios de ritmo e a cada dous por tres volver a meter a guitarra acabaronme saturando un pouco. Creo que este grupo ten potencial, pero tanto a súa forma de compoñer coma unhas líneas vocales sempre moi altas para a cantante non me gustaron. 3/10

Deathraiser - Violent Aggression (2011)
Thrash Metal
Myspace
A verdade é que sufrín un déjà vu mentres que oía o primeiro disco dos brasileiros Deathraiser. Se xuntamos todos os discos de Kreator ata o Coma of Souls e sacamos un batiburillo de riffs e cancións, algo moi parecido a Violent Aggression podería saír (incluso o nome do disco e das cancións teñen ese aire "Kreator" XD). Realmente pouco máis hai que añadir, Deathraiser son uns auténticos fans da primeira época de Kreator que se dispuxeron a pasalo ben sacando o seu propio tributo á banda xermana, e onde se coidaron de que todo sonara "old school", con riffs agresivos, voz similar á de Petrozza e despliegue técnico en solos e riffin'. Para amantes do Thrash old school ochentero na onda dos mencionados, Slayer, Destruction... poderá estar curioso. Para mín, personalmente, creo que xa hai un Extreme Aggression, Terrible Certainty e un Pleasure To Kill feitos, así que non me dín nada novo, ainda que obviamente non é o que eles pretenden. 6/10

Fullforce - One (2011)
Heavy-Power Metal
Web

É raro que os "supergrupos" saian ben, alomenos eu coñezo poucos casos, e Fullforce non é un deles. Os suecos están formados polo cantante de Cloudscape e membros de Dream Evil, Hammerfall e Ynwie Malmsteen, así que era previsible que o que resultara desta unión tirara por uns derroteiros de Heavy Melódico con ocasionales teclados "modernetes" que se manteñen nun segundo plano. É certo o que lín por ahí de que Fullforce ten un parecido máis que palpable ó proxecto de Allen/Lande, incluso o ten en que combina nun mesmo disco cousas interesantes con cousas do máis mediocre e pouco inspirado. A pesar de que hai algunha outra canción coma "Heart And Soul" ou "Oblivion" que están bastante ben, un quédase cunha sensación dun disco feito con desgana con cancións que non levan a ningún lado coma "Wall of Secrets" ou "Father Spirit". Olvidable. 4/10

Elzevir - Rise From Knees (2011)
Viking Melodeath-Power Metal
Myspace
Se hai un montón de grupos que falan sobre o Señor dos Anillos e Tolkien, porqué non un que fale sobre Harry Potter? Eso é o que deberon pensar os rusos Elzevir, a pesar de que polo que puiden ver das súas letras neste primeiro álbum son bastante xenéricas, pero parece que a súa demo do 2009 ten o revelador nome de Hogwarts XD
O estilo de Elzevir (que me tiña unha mala pinta enorme cando lín o nome, prexuízos de grupos hispanos ou italianos facendo power medievo, supoño XD) é un power-melodeath moi melódico e con certos tintes folkies que poden recordar a Ensiferum, no que a voz rasgada manda e ocasionalmente aparecen coros e voz limpia. A melodía é protagonista indiscutible da maior parte das cancións e moitas veces está compartida entre teclados e punteos, cousa nada nova, pero que funciona gracias ó nivel adictivo que manteñen moitas.
O caso é que é un disco bastante decente para ser un debut, con bon sonido e partes moi pegadizas, esperemos que Harry Potter lles dé para máis material XD 8/10
PD: por favor sacádeme a melodía de "Rain of that Day" da cabeza!

Microreviews Agosto'11 - I

Decapitated - Carnival is Forever (2011)
Post-Metalcore/Technical Death Metal
Myspace
Ben, esto non é o que eu me esperaba exactamente da lenda polaca Decapitated. Realmente este é un álbum diferente do que eu oíra deles, e cando me dispuxen a obter información sobre este novo disco, ahí veu a razón: parece que sólo queda un guitarrista da formación orixinal, que decideu sacar por sí mesmo unha nova versión do que él considera que son os Decapitated na nova década. Esto é: riffs metalcorianos/post-hardcore, voz rasgada tamén con deje bastante core, moito palm-mute àla Meshuggah, e, en definitiva cancións bastante olvidables que tiran por terra o legado desta banda que un día foi Death Metal. Obxectivamente, este album nunca tería que ter salido baixo o nome de Decapitated, pero ainda así e valorando estrictamente o apartado musical, Carnival is Forever quédase nun máis dos miles de grupos facendo ese Dethcore técnico que non dice demasiado. Os que foron membros desta banda déberonse de sentir abochornados cando oíron o que o seu ex-compañeiro sacou. 3/10

Witheria - Vanishing Order (2011)
Thrash-Death
Myspace
Descubrín ós finlandeses Witheria hai un par de anos e quedarame maravillado escoitando Painful Escape, así que tiña moito interés en oír este novo e non decepcionou.
O estilo é idéntico ó do anterior album: Thrash-Death melódico con grandes riffs que toman como fuente de inspiración o Thrash clásico e o Thrash progresivo de hai algúns anos. Bandas coma Death, Destruction, Kreator, Forbidden... poden vir fácilmente á mente.
Os movementos de Witheria varían entre partes groove, con partes totalmente speedicas e outras máis melodeath guiadas por unha voz que podería pertencer a calquer grupo de Black. Como sucedía no anterior, crearon cancións bastante pegadizas nas que é difícil manter a cabeza sen abanear, e sen facer nada novo realmente, souberon poñer outra vez toda a carne no asador para sacar un disco que se vai sen que un se dé conta. 8/10

Iperyt - No State of Grace (2011)
Industrial Death-Black
Myspace
Iperyt son unha banda polaca que me recordaron curiosamente ós intentos "maquineros" fallidos dos Morbid Angel no seu último disco... peeero ben feitos. O estilo é básicamente Death Metal moi cañero, pero pasado por un filtro industrial sobre todo nas baterías que se notan absolutamente desquiciadas e ultrasónicas. O sonido rítmico nótase que está totalmente manipulado informáticamente e non creo que o queiran esconder, cuns dobles bombos e redobles de caixa que meten medo. Neste caso non hai teclados nin samples atmosféricos electrónicos, polo que a forza reside nos riffs guitarreros, moi da vella escola do death e que se entremezclan entre momentos máis grind e outros máis blackers. Se tedes curiosidade en cómo sonarían Prodigy facendo Death Metal brutote, Iperyt non están de todo mal. Xa lles gustaría a Morbid Angel facer algo do estilo cando quixeron facer esas abominacións musicales chamadas Radikult, Destructos e Too Extreme. 7/10

Vreid - V (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Non me gustara nada de primeiras o disco de Vreid. Pareceume como unha amalgama de xéneros nos que o grupo non sabía exactamente qué facer, se un pouco do Black'n Roll máis próximo ós novos Satyricon, se un pouco máis folky rememorando algo do pasado Windir, se un Black inspirado no Heavy-Rock setentero e ochentero, se algo de Thrash-Black... De feito antes de irme uns días de vacacións, esa sería un pouco a miña microcrítica -unha fusión un pouco desorganizada deses estilos-, pero gracias a un periodo de descanso no que me puxen máis a fondo con este disco, cada vez funme metendo máis nel e foime gustando máis. Hai riffs e composición realmente interesante e máis ou menos innovadora tendo como base un pouco o que dixen ó principio. Cada vez hai máis grupos nórdicos que se pasan a este lado máis heavy-rockanrolero do black, curiosa moda...
Ó final acabeime convencendo de que V é un disco bastante traballado, no que se nota un gusto tanto polo prog-rock setentero e heavy ochentero, como polo black melódico nórdico dos noventa. A falta de definición que notei ó principio converteuse máis ben en heteroxeneidade e variedade agora mesmo, ainda que sí que ainda noto un certo caos de ideas nalgunha canción.
O que fai oír con calma e varias veces un disco... é posible que algún dos que comentei nesta sección lles pasara algo parecido e que me quedara cunha primeira impresión diferente da que tería se os oíra durante 1 mes coma fixen con éste. Por certo, o single non é nin moito menos a mellor canción para mín, eu aposto pola épica de 10 minutos "The Others And The Look". 7/10

Before The Dawn - Deathstar Rising (2011)
Dark Metal
Myspace
Hai xente, pouca xente á que a cabeza non lle para e son un chorro de creatividade continua. Un deles sen duda é Tuomas Saukkonen, multiinstrumentista que entre proxectos, colaboracións e eu qué sei máis, debe de ter metido baza en máis de 10 discos nos últimos 10 anos, moitos deles dunha forma máis ca protagonista, coma é o seu proxecto personal Before The Dawn, que neste 2011 saca o seu séptimo álbum.
A parte positiva de Deathstar Rising radica no estilo tan personal que Saukkonen lle imprime a todo o que toca, cunha base bastante "Suomi Metal", melodías que por veces tiran para o folk melancólico pero cun aire moderno no que mezcla voces limpias con rasgados e que vai desde o Rock-Metal Melódico e melancólico ata partes máis "Melodeath". O caso é que se desenvolve á perfección nesa mistura e saca auténticos cañonazos coma "Deathstar", "Winter Within" ou "Butterfly Effect" contidos neste último álbum. Ademáis, coma en todo no que está metido, producción de lujo.
A parte negativa podería estar en que a evolución de Before The Dawn foi bastante pouca nos seus máis de 10 anos de historia, e non sólo hai cousas en Deathstar Rising que recordan a algo feito en BTD, senón que tamén recordan ós outros proxectos de Tuomas. Houbo discos mellores de Before The Dawn, ainda que esto non significa que éste sexa malo. 7/10

Exawatt - Among Different Sights (2011)
Progressive Metal
Myspace
Segundo disco destes italianos en 20 anos de historia, e, a pesar de que se notan algunhas boas ideas, ainda que non demasiado novedosas, Among Different Sights quédase un pouco no saco de grupos de Progresivo. O grupo combina cantantes de ambos sexos, ámbolos dous cun rexistro de voz limpia bastante similar. Na parte instrumental, hai un balance equitativo entre o protagonismo de teclados e guitarras, que por veces tocan un pao máis sinfónico, outras atmosférico e outras puramente progresivo dreamtheateriano -grupo que desde logo se pode intuír entre as preferencias deles-. Por todo eso, está ben, pero na parte negativa, encontro que hai un sonido bastante mellorable, sobre todo para un grupo de Progresivo, no que todo ten que sonar máis claro e diferenciado do que sona aquí. Aparte, non é que sexan demasiado orixinales, ainda que teñen as súas partes experimentales que a estas alturas eu xa non consideraría "tan experimental" porque logo de oírllas desde hai anos a grupos coma Dream Theater e Pain of Salvation e ós seus imitadores...
Exawatt, como decía, quedaráseme no montón de grupos decentes de progresivo que non pasarán dahí. 6/10

Fireforce - March On (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Predecible hasta decir basta este primeiro disco dos belgas (outra vez, esto pasa xa de coincidencia XD) Fireforce, no que o que fan é mezclar un pouco de Manowar e Speed Metal, falando de Metal, dioses, Metal, batallas, e un pouco máis de (bostezo) Metal. O disco non está mal executado e é bastante lineal, así que para os amantes dos dobles bombos e tempos rápidos, con feeling épico e directo -sen ter orquestacións nin teclados-, podería non estar mal. Non hai moito máis que comentar, salvo poñer uns cuantos grupos que se me viñeron á cabeza mentres que oía March On: Iced Earth, Sabaton, Running Wild, Cage, Gamma Ray... se vos gustan moito éstes, dádelle unha escoita, igual vos dicen máis que a un servidor. 5/10

Leviathan - At Long Last, Progress Stopped to Follow (2011)
Progressive Rock-Metal
Myspace
Con máis de 20 anos de historia e 3 discos noventeros, os americanos Leviathan déronse un descanso dunha década para sacar este novo disco. Un disco de Metal Progresivo nunha onda bastante clásica e calmada que me recordou ó traballo de Queensryche. Realmente, profundizando neste disco de nome raro, hai detalles e influencias variadas que deberían asegurar unha escoita amena, pero por algunha razón non me acaba de convencer -cada vez que digo "por algunha razón" suele ser por motivos compositivos XD-. Un cantante con moi pouca forza pode axudar, e ainda que na superficie é un álbum atractivo, cando me puxen con él acaboume cansando un pouco, xa que momentos inspirados e diferentes se unen irremediablemente con partes sosas, algún riff prog que non engancha para nada, e voz e melodías vocales, que non me gustaron. 3/10

Thunderbolt - Dung Idols (2011)
Heavy Metal
Myspace
Eu conocía uns Thunderbolt, pero nada que ver con estes noruegos, posto que facían Black Metal. Éstes practican un heavy bastante clasicote, no que o primeiro que chama a atención é o vocalista, unha mezcla entre Bruce Dickinson e Tobias Sammet (que xa teñen un aire entre sí). Non o fai mal o rapaz, ainda que tampouco chega a ser ningún dos dous anteriores.
Musicalmente a banda bebe básicamente da NWOBHM e o Heavy clásico, cun aire a Maiden e Saxon, ainda que non practiquen habitualmente ningunha das míticas "cabalgadas" nin eses punteos dobles (xusto unha das cousas que máis gracia tiñan aqueles Maiden -falo en pasado, porque os de agora...-). Entón, a cousa ó final quédase nun disco de Heavy bastante do montón, que non me atrevo a decir que esteña mal, pero que non chama a atención. 5/10

DivineFire - Eye of the Storm (2011)
Power Metal
Myspace
Tiña entendido que os desta banda despois do descalabro que fora o seu último disco xa o deixaran... en fin... aquí temos logo un novo álbum, o quinto xa dos suecos, que seguen coa fórmula de power sinfónico, maxestuoso e celestial (falan de cristianismo e todo eso, ainda que a mín refanflínfama). Coma frontman segue estando un gran vocalista coma Christian (nunca mellor dito) Liljegren, que a estas alturas non sei cómo non estará saturado de sacar tantos discos dun estilo tan similar coma son os de Audiovision, 7 Days, Golden Resurrection e dos mesmos Divinefire. A éste úneselle outro vocalista para este novo disco, sí, 2!, ni más ni menos que o de Narnia (uuuh tanta variedade abrúmame XD) un tal Germán Pascual (hispano? non sei, pero vistas as fotos promocionales de Divinefire, do sur debe ser, porque vai abrijao ata arriba).
Indo co disco, Eye of the Storm segue co legado que eu recordo de DivineFire, de metal boombástico, con moito arreglo orquestal, a veces incluso recargado, sección rítmica speedmetalera e guitarras potentes. Christian é un gran cantante, así que nas voces hai asegurado "high-pitched quality" e algún amago de rasgado, e con respecto a Germán, o certo é que se non lle prestas atención, non sabes cándo canta él porque teñen rexistros parecidos XD As cancións non dicen moito que xa non se oíra xa en Divinefire ou grupos do estilo... así que... mellora o anterior, pero de todos xeitos, eu quédome cos discos cos que os coñecín: Hero e, sobre todo Into a New Dimension. 5/10

Disolución de Jag Panzer

Unha auténtica pena, agora que estaba lendo as novas metaleras sorprendeume este anuncio. Parece que os americanos deciden parar un mes despois de que o guitarrista Christian Lasegue decidira facer un stop para seguir cos estudios universitarios :/
Pero bueno, alomenos este ano deixaron unha boa proba do que son capaces de facer en "The Scourge of the Light", máis ca digno disco póstumo.

Fuente

De vacas

...desde fai uns días, así que non postearei moito nin terei internet moi habitualmente :/ pero bueno, de vez en cando algo mirarei :D

Microreviews Xulio'11 - IV

Folkvang - Six Stories Without Keys (2011)
Black Metal
Myspace
Máis belgas, neste caso, un dúo, son os que participan en Folkvang, un proxecto de Black no que se entrelazan melodías largas con blastbeats e momentos calmados no estilo de October Falls. Por veces hai algunha guitarra acústica que asoma, dándolle un aire de black atmosférico a certas partes que non está mal... a parte mala de "Seis historias sin chaves" (qué nome máis raro! parece un panfleto do PP de Andalucía XD), é que a maioría de punteos guitarreros tendentes á melancolía, que dominan na maior parte das cancións, parecéronme bastante pouco inspirados. Bueno, e logo está que non é que conseguiran o mellor dos sonidos, ainda que esto non é algo esencial se as cancións foran boas. Hai grupos por ahí que fan este estilo mellor. 3/10

Kara Lin - Aura (2011)
Industrial Gothic Metal
Iba fino cando me dispoñía oír o gothic metal que eu me esperaba nun principio con Kara Lin, porque o que me encontrei foi un disco de Metal Industrial lentorro e aburrido, no que os últimos Lacuna Coil son fácilmente revocables (e incluso mellores... incluso!!). O caso é que os rusos Kara Lin -nome da cantante, que creo que é a rapaza que aparece na portada-, introdúcenlle certos elementos máis intimistas e místicos, incluso étnicos, que fai que por momentos un levante a vista para decir: "bueeno tampouco está tan mal". Pero polo demáis, musicalmente, Aura é un álbum que dice bastante pouco, cun montón de riffs cortados máis propios do Nu-Metal, desarrollados á metade de velocidade do que habitualmente se fai nese estilo, con sampleado vario de fondo e moi pouca chicha, ainda que a rapaza cante ben (vamos se ainda encima canta mal, quíto todo á segunda canción, xa oín por decencia os 14! temas do disco e chegoume XD). 2/10
PD: como non encontrei nin Myspace nin nada, adxunto un vídeo do que é un concerto deles con música do CD. Pois a pesar de non gustarme nada a música, polo show que fan, sí que iría a velos; tanta jamona nun escenario bailando así sería interesante XD :P

Ivenberg - Wunden (2011)
Melodic Black-Death
Myspace
Ivenberg é un grupo alemán que conocín fai un tempo cun gran disco como era Leben heisst Sterben (2008), e o certo é que me chamaran a atención coa súa mezcla de black-death con tintes vikingos. Este ano volven á carga cun disco cheo de bos momentos, no que perfectamente en cada canción que pode rondar uns 4-5 minutos nos encontramos con infinidade de riffs e detalles técnicos, que van desde o blasting a momentos máis thrashers e melódicos dentro sempre da súa brutalidade. Para nada lles teñen que envexar ós grupos suecos de Black-Melodeath.
Gran producción e unha pena que realmente non acaben de explotar para ser máis coñecidos. En Alemania os grupos de Black e Death abundan, pero por algunha razón non acaba de dar o salto ningún, esperemos que Ivenberg consigan darse a conocer con Wunden, porque calidade téñena. 8/10
PD: E se vos gusta éste, non dudedes en darlle un vistazo ó do 2008, para mín incluso mellor.

4th Dimension - The White Path to Rebirth (2011)
Symphonic Power Metal
Myspace
Power - Metal -Italia: desde fai un tempo estas tres palabras xuntas empezáronme a dar urticaria, e é que os elementos de todas as bandas que xuntan eses términos, son prácticamente idénticos; con 4th dimension volvémonos a encontrar o típico grupo con influencias de Angra, Rhapsody, Helloween e Freedom Call -grupo ó que me recordaron especialmente- que fan o mesmiño que todos: melodías alegrillas ou épicas, dobles bombos, neoclasicismo tanto nos teclados coma nos solos, vocalista con calzoncillos apretaos que intenta imitar a Matos/Kiske, temática épica-fantástica e cancións ñoñas, que non dicen nada novo, e que probablemente se queden entre o montón de "residuales" dos nosos recordos (alomenos dos meus). Non hai moito máis que comentar, a verdade. 4/10

DoomSword - The Eternal Battle (2011)
Heavy-Doom
Myspace
Nunca me imaxinei ata fai poucos anos que Italia resultase unha boa cuna de grupos Heavy-Doom aparte dos symphonic powers, pero ahí están grupos coma Thunderstorm, Heathendom ou Black Oath dándolo todo. A éstes uno agora os veteranos ainda que desconocidos para mín DoomSword, os cales levan 5 discos con éste no seu haber desde o 97 que empezaron.
Así que o que nos ofrecen é un bon álbum de Epic Doom con voz limpia, algo parecido ós Argus que comentei na anterior tanda de Microreviews, pero cun sentido máis batallesco e épico, por veces incluso me veu á mente uns Manowar, Manilla Road ou Virgin Steele nunha onda Doom. Unha boa colección de cancións que tal vez poderían ter tido un mellor sonido, moito máis profundo e contundente, creo eu, pero bueno, non está nada mal. 6/10

Vicious Rumors - Razorback Killers (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Décimo álbum dos Vicious Rumors, e continuación do que é a linea seguida desde sempre nos da Bay Area. É decir; riffs old school, algúns máis groove e algúns máis thrashers e sección vocal con moita forza, que por veces apórtalle o toque moderno á banda por parte do novo vocalista Brian Allen. Un novo entre veteranos con boas maneiras e cuios rexistros varían entre agudos/rasgados, limpia e rollo rasgado-modernete; vamos, que o tío dalle ben. A mín recordoume por veces a Mark Osegueda e outras a Halford ou Ripper Owens (por certo, hai cancións coma a que abre o disco, "Murderball", que poderían estar perfectamente nun da época noventera de Judas Priest).
Con elementos clásicos e modernos, Razorback Killers é un album cañero de Heavy do bon, no que se lle puxera algún "pero", ese sería que hai algunhas cancións que se me fixeron un pouco largas, tal vez pola inclusión de varios solos, cousa que non me tira moito cando ocupan unha duración excesiva. 7/10

Kissing the Mirror -Locus of the Eastern Dream.EX (2011)
Melodeath
Myspace
Estes xaponeses están jamaos. De casualidade me encontrei co, atención, noveno disco desde o 2008 de Kissing the Mirror! Un disco que bebe polos catro costados Children of Bodom no que os "chan chan"-orquestación-teclado típicos da primeira época dos finlandeses, as melodías de piano e solos neoclásicos salen a cada dous por tres. Por supuesto hai imitador de Laiho, ainda que se tomou un par de carajillos antes de grabar, porque lle sale unha voz máis metalcore do habitual.
Entón, prácticamente xa está todo dito, a única cuestión sería ¿fan mellores cancións que Children? Pois se nos referimos ós últimos discos dos de Alexi e Warman, realmente non vexo unha gran distancia. Tal vez Kissing the Shadows copien máis os primeiros discos, nos que había un airillo menos Thrashy e máis clásico, pero é que non sei, se Children fora un grupo desaparecido, e houbera alguén que lles quixera facer unha homenaxe, ainda bueno, pero estando en activo, estes xaponeses como que sobran. Xa hai uns Children para ben ou para mal, e ésta é unha vil copia que nin aporta nin renova, simplemente copia e fai mezcladillo (e explota, porque 9 discos en 3 anos...) dalgo xa feito.
Xa me sonaba a mín antes de oír nada o de Kissing the Mirror a CoB, pola canción Kissing the Shadows, pero cando oín o disco... sospechas confirmadas. 2/10

Descendant - Pass The Ammunition (2011)
Hard Rock/Heavy Metal
Myspace
Descendant os canadienses (non os thrashers americanos) sacan un segundo disco que por algunha razón quédanse sen forza ningunha no resultado final. Non sei se será polo vocalista ou polo sonido, ou ambalas dúas cousas, pero oír Pass The Ammunition resulta unha experiencia bastante anodina e intrascendente. As cancións maioritariamente mediocres tampouco axudan. En canto á parte musical, Descendant teñen coma influencia o Hard'n Heavy ochentero, ainda que penso que o intentaron pasar á época dos 2000, coma o fixeran no primeiro disco os -agora vendidos- Black Tide. Realmente non teño moito máis que decir, salvo que probablemente non volva a oílos ata que saquen algo novo. Plano. 2/10

Hibria - Blind Ride (2011)
Heavy Metal
Myspace
Terceiro disco destes brasileiros que practican un Heavy Metal con influencias máis Thrash-Power bastante compacto e ben feito. O primeiro que nos choca é a voz do cantante que parece que por veces esteña imitando a Dave Mustaine e outras a un Dio un pouco agudo. Curioso. Musicalmente, a cousa xa non ten tanto que ver con Megadeth ou calquera dos discos nos que participou Dio; é curioso porque me sonou a varias cousas, pero non podería decir unha banda concreta, o cal, eu personalmente o tomo positivamente. Blind Ride está composto por 11 temas + intro que posúen bos riffs de guitarra, moitos con certa complicación, normalmente executados un pouco "speedicamente", tal vez dahí que eu o relacionara máis con algo cercano ó "Thrash Melódico" ainda que polo que vín por ahí, a xente catalógaos coma Power...
Polo demáis, boa voz, estribillos con forza, e unha boa producción. Grupo a ter en conta. 7/10

ID:Vision - Destination Cybermind (2011)
Industrial Black-Death
Myspace
Pois sí que debe de haber unha escena emerxente en Bélxica, porque últimamente non faigo máis que descubrir novos grupos do país, na maior parte dos casos, con bastante calidade e sonido moi profesional, como é o caso destes ID:Vision. A banda explora o lado máis escuro e apocalíptico do Cyber Metal, con temas moi cañeros, apoiados por unha base rítmica programada (hai dobles bombos que parecen unha batidora no high-fu**ing-speed XD), uns riffs moi deathmetaleros que poden recordar a Strapping Young Lad, Morbid Angel, Deicide ou Fear Factory, voces variantes entre o growl/rasgado e a clara para certas partes, e cómo non, teclados electrónicos, samples e rollete techno según sexa a canción. Personalmente atópome con serias dificultades ante estilos coma éste -vamos que non me van moito- pero non poido negar que ID:Vision tén a súa calidade e maneiras. 6/10

Microreviews Xulio'11- III

Violentor - Violentor (2011)

Thrash Metal
Myspace
Desde Italia, este albúm homónimo de Violentor é o debut destes thrashers que resultan algo así coma unha mezcla entre Motorhead e Venom. Tanto a producción coma o estilo está sacado daqueles primeiros anos do Heavy-Punk e o Speed Metal, cun sonido sucio e con moitas ganas de dar caña. A mín, sinceramente non me fixo moita gracia, pero máis que nada porque nin o thrash-punk nin Motorhead nunca ma fixeron. A voz sona lineal, as cancións prácticamente non teñen detalles técnicos, cunha batería pumpapumpan continua e unhas guitarras basiquiñas. Non é o estilo de música que eu compraría precisamente. 3/10

Argus - Boldly Stride the Doomed (2011)
Heavy-Doom
Myspace
Oír o disco de Argus recordoume a oír un disco de The Lord Weird Slough Feg, non sólo polo parecido estilístico, senón tamén pola sensación de que hai moito máis que o que se intúe nunha primeira oída. Hai estructuras complexas e curiosas regadas por riffs blacksabbathianos unhas veces, maidenescos outras e manillaroadianas outras -á súa vez coa súa dosis de complexidade tamén-. Todas influencias moi clásicas que parece que esteñan a xurdir desde hai uns anos entre as novas bandas, esto quererá decir que tal vez en 5 anos esteñamos falando dun movemento de moda? (alomenos en Europa, todos sabemos que en España estas cousas chegan cando a novedad xa pasou hai tempo XD).
A mín gustoume, é un disco que se nota traballado, cunha voz mellor que a de Sloug Feg -para min-, e con bon gusto á hora de facer elaboradas composicións "retros". 7/10

Reece-Kronlund - Solid (2011)
AOR/Hard Rock
Official Reece
O vocalista de Bangalore Choir e ex-Accept, David Reece e o guitarrista Martin Kronlund (Gypsy Rose, Dogface) aúnan forzas para crear este proxecto de Hard-AOR que nada entre a abundancia de grupos do estilo. Solid ten os seus cortes pseudopegadizos, as power ballads típicas do AOR, e algún momento máis guitarreiro; todo feito dunha forma moi mítica e pouco diferenciable de outros moitos grupos. Reece, que fora cantante de Accept en Eat the Heat faino bastante ben, de feito penso que nalgunha canción incluso a axuda a parecer mellor do que é XD
Como apunte, prefiero non saber de qué van as letras deste disco, porque con títulos coma "Animals and Cannibals", "Samurai", "Magic Pudding", "My Angel Wears White" ou "The Dead Shall Walk the Earth"... miedo me daría a escojonarme se este disco fose cantado en castejano.
Un disco que está ben, na media.... supoño que para os máis fans de Whitesnake (cos que gardan un parecido palpable), Cinderella, Winger, Dokken... éste será un disco interesante a chequear. 5/10

Dornenreich - Flammentriebe (2011)
Black-Folk
Myspace
Os sempre interesantes Dornenreich xusto sacaron hai nada novo disco, co que por certo desfrutei do lindo. O gustillo das melodías folky melancólicas do violín mezclanse á perfección co Black Metal que practica o resto da banda, creando atmósferas bellas e cautivadoras que contrastan cos blastbeats, tremolo-picking e rasgados pero que se cohesionan dunha forma natural. Facía tempo que non oía nada sobre esta banda austríaca nacida nos 90 e a impresión non pode ser mellor para o seu séptimo disco. Brutalidade, melancolía, atmósfera onírica, estructuras curiosas, melodías adictivas,... un disco a disfrutar para os amantes do Pagan e o Black Folk.
Para mostra, un botón: "Tief Im Land"!!! 8/10

Stratovarius - Elysium (2011)
Power Metal
Myspace
Facía tempo que tiña "tirao" este álbum polo disco duro, e o certo é que non tiña gana ningunha de poñerme a oílo. Eu son dos que se quedou en Stratovarius polo 96, e que todo o seguinte me aburreu máis ca soberanamente. Penso que en especial, a decadencia da banda tanto en ideas coma en frescura plasmouse nos Elements; un par de discos infumables ós que seguiron un extraño autotitulado álbum que pretendía darlle un fallido aire novo ó grupo, e que se cobrou como víctima a Tolkki.
A pesar de que Tolkki era a alma de Stratovarius, os outros seguiron con Polaris e agora éste, discos ambos que melloran o feito anteriormente, con algunha que outra novedade ainda que non se aparta da línea "Stratovarius" creada ó largo do tempo. É decir; básicamente continuaron coas ideas de Tolkki, pero añadindo outras novas que tampouco é que sexan a panacea da orixinalidade. Dentro de Elysium seguimos tendo cortes coma os que estamos acostumbrados a oír en Stratovarius nos últimos anos, é decir, semi-autoplaxios que nos recordarán a outras cancións (por favor, ¿cántas cancións de Stratovarius xa feitas hai metidas dentro de "Infernal Maze" ou "Event Horizon"?), e logo hai cortes que sonan limitadamente novedosos... vamos, o xusto para que os stratofans non se escandalicen coma en "Stratovarius" -o disco-, e acaben por comprar o CD.
Pola miña parte, pareceume que xa oín boa parte do álbum antes, pero non me pareceu tan malo coma os dos 2000. O único, a canción que dá título ó album, "Elysium" é extremadísimamente larga, e fíxoseme soporífera, ¿onde van con eses 18 minutos? Cos 10 primeiros chegaban de sobra... 5/10

Lake of Blood - As Time and Tide Erodes Stone (2011)
Black Metal
Myspace
Hai algo que non funciona en Estados Unidos con respecto ó Black Metal. Cada grupo que pillo desa nacionalidad ten algún problema en canto ó que facer música extrema se refiere. A medida que fun oíndo o primeiro disco de Lake Of Blood funo collendo mellor, pero o partir dunha escoita preliminar na que pensei "vaia grupo máis malo" non me augurou nada bon. Logo, sabendo o que había, intentei escoitalo con máis atención, e a cousa mellorou moderadamente.
Cando empecei a escribir esta opinión, funme ó metal archives e descubrín que eran californianos, e bueno, ahí empecei a emparentar con todos os discos de black que oín provintes do outro lado do océano, a cada cal peor. Éste, realmente ten as súas partes decentes, non poido decir que sexa un disco malo, tal vez mediocre, e eso que os rapaces o curraron facendo 2 cancións duns 15 e 17 minutos con multitude de cambios de ritmo e tempo, indo de blastings ata momentos máis doomies. Pero por algunha razón non se quedan na cabeza, ni uno. Nin sequera me chamaron a atención nos momentos nos que mezclan guitarras acústicas de fondo con eléctricas (cousa que normalmente me suele gustar). Supoño que aquí o que falla é a composición e as ideas.
Hai grupos que fan mellor este estilo, e éstes supoño que se quedarán no olvido. 3/10

Blut aus Nord - 777 - Sect(s) (2011)
Black Metal
Myspace
Album extraño da extraña banda de culto francesa. Todo un mix de feelings, eu diría, porque cada canción é un mundo diferente que vai desde o black metal experimental e por veces industrial e caótico ata o ambient; desde pura furia blackmetalera a misteriosos momentos calmados e a extragantes experimentacións que rallan a disonancia harmónica e o caos; cousa que me recordou ós seus compatriotas Deathspell Omega, pero nunha onda máis "black".
Tratar de describir a música que Blut Aus Nord plasmaron en 777 - Sect(s) é algo complicado, porque máis ben é un álbum no que máis que riffs e estructuras, hai atmósferas e feeling. Todo cun aura de misticismo, nihilismo e caos difícil de aguantar para os que non esteñan acostumbrados. A mín, personalmente cóstame centrarme neste tipo de discos (Deathspell Omega, por moito que sexan alabados pola crítica internacional, non me entran nin á de dez), pero neste caso, unha vez que o shock dunha música diferente e rara pasa, pódese disfrutar cual banda sonora de destrucción e anarquía se tratara XD
Un disco para determinados momentos. 6/10

Vomitory - Opus Mortis VIII (2011)
Death Metal
Myspace
Os míticos suecos seguen a disco a case cada par de anos, e a un nivel bastante decente para o que é a media de grupos de Death Metal que alomenos eu escoito. O estilo prácticamente non cambia de anteriores traballos, nos que se aúna un chisco de Grind, un toque Heavy, e moito "Swedish Death". Un disco bastante groovy, sen que por elo perda a súa dosis de tralla e de old school, que ademáis tamén contén bos riffs que me fixeron recordar porqué o último de Deicide non dá a talla -pareceme a mín que a Benton se lle foi a inspiración fai tempo-. Éste de Vomitory, sen ser unha revolución musical nin ofrecer nada exactamente novo, pode chegar a enganchar sen renunciar á brutalidade. 7/10

Samael - Lux Mundi (2011)
Industrial Dark Metal
Myspace
Cando lín por ahí que este era o mellor disco de Samael desde o Passage, collino con interés, ainda que é obvio que fans e discográficas suelen ser bastante positivos sobre un novo lanzamento dun grupo mítico que sacou os seus mellores traballos hai tempo atrás. A mín, personalmente do que lles oín, o Passage sí que é o que máis me gusta, ainda que tampouco lle faigo ascos a Solar Soul. O anterior a éste, Above, non me chistou moito, e temíame que este tampouco ata que lín por ahí eso do "seu mellor en anos". E ben, o meu veredicto é que... son Samael, o camiño do Metal industrial tan personal e diferenciable que teñen segue ahí, aspecto que é digno de alabar. Non me sona excesivamente diferente ó que fixeron desde que deixaron o Black clásico de lado, tal vez poida ser que para éste estiveran máis inspirados á hora de crear e compoñer, pero polo resto seguimos con temas que varían desde o lado máis épico (tremenda "Of War") ó electrónico e "ritual" ("Pagan Trance") e ó Industrial ("Soul Invictus").
A mín gustoume máis có anterior, e si é o mellor desde Passage, deixareino para vós, pero desde logo é certo que é dos que máis me gustou de todos os que sacaron desde aquel. 8/10

Cult of Erinyes - A Place to Call My Unknown (2011)
Black Metal
Myspace
Máis belgas, logo da coincidencia de 3 ou 4 na anterior tanda XD sacando traballos, e, este primeiro de Cult of Erinyes (previamente Psalm) resultoume especialmente complicado de pillar. Para nada é un disco dixerible de primeiras, xa que o que fan é un Black Metal "ocultista" e místico, dunha crudeza palpable e de densidade obscura. Os pilares nos que se basan Cult of Erinyes son os do old Black Metal escandinavo -ainda que tamén hai reminiscencias de Celtic Frost- onde se xuntan momentos máis Post-Black e máis intimistas ou cercanos ó Black-Doom, con pequenos interludios ambient e cos míticos blastings, que dominan na maior parte do disco. Esta variedade nos tempos fai que a intensidade sonora latente en A Place to Call My Unknown se digiera mellor, ó igual que os cambios vocales que combinan os rasgados coa voz limpia, na que me recordou un pouco a Borknagar.
Un álbum que ten un aura enfermiza que hai que oír con detenimiento. A mín non me gustou de primeiras, pero por algunha razón o levo poñendo e re-poñendo desde hai uns días. 7/10