Rock similarities IV

Janick Gers (Iron Maiden) / Robert Plant (Led Zeppelin)


Katon W. de Pena (Hirax) / Larvelle Jones (Locademia de Policía)


Alice Cooper / Steve Carrell (Virgen a los 40)


Mika Hakkinen / Dave Mustaine


Kirk Hammet (Metallica) / Rene Higuita(r)

Amanecer Dorado e Black Metal

Hoxe quedeime flipado ó ver 3 segundos de Black Metal na tele, máis concretamente nas noticias de A3. Resulta que ese partido político neonazi griego chamado Amanecer Dorado conta entre as súas filas con membros de grupos Black! Entre outros, concretamente aquel que lles mandou levantarse a todos os periodistas parece ser o baixista de Naer Mataron! ¿Qué pensábades, que iba salir deste tipo de música gratuítamente na TV española? XD Ahí hai carnaza!

De feito así o dice tamén na wikipedia:
Además de todo esto, Chrysi Avgi tiene una importante relación con muchas bandas de black metal nacional socialista. De hecho, algunos miembros de los grupos de black metal más conocidos de Grecia son miembros reconocidos de Amanecer Dorado. Tanto es así que Amanecer Dorado ha editado varias recopilaciones de black metal con bandas griegas, ya que considera que este género de música, junto con el RAC (música muy popular entre los skinheads nazis), es especialmente útil para dar a conocer su mensaje.

Fuente

De feito, polo que lín, moitas destas bandas relacionadas con ese partido están aquí:
Hellenic Black Metal Front.

En fin, o Metal na Media española, sempre salindo por cousas bonitas...
A todo esto... e sen meterme na ideoloxía e política deses individuos...
¿Tamén proclaman que os gregos son arios? jajajaj a saber o batiburrillo que teñen na cabeciña...
¿Algún día veremos a algún diputado entrando no congreso dalgún país con estas pintas? Entonces o debate sobre o Estado da Nación sí que sería interesante!

Diablo 3

Hei de decir que fun máis ca son de videoxogos, pero na miña vida houbo coma 3 ou 4 que foron esenciales: Duke Nukem 3D, Warcraft (1, 2 e 3, o WoW xa me pillou vello de máis XD), Heroes of Might and Magic (1 (en MS-Dos!!), 2 e 3) e Diablo 1 e 2.
Mañá, 15M, dame a mín que moitos dos da Democracia Real Ya deixarán o tenderucho, porque, despois de moitos anos, máis de 10, sale á venta Diablo 3, un dos xogos dos que máis tempo se debeu invertir na súa creación... é unha gran nova para os que empezamos coa saga, tanta, que vou pasar de acercarme a calquera tienda de informática e evitar tentacións XD
Ainda así gústame ver que por fín sacaron o xogo, contentareime con ver vídeos de youtube con outros xogando e cos cortos cinematográficos, porque paso de estar nun ordenador horas e horas improductivas coma algún día cando tiña 15 anos. Pero... inda así, me mola! :P
O único que me chamou a atención e me parece "peligroso" é o que lín de que vai haber un apartado do xogo para facer subastas con diñeiro real... (?)
Os videoxogos xa dín por ahí que son máis negocio que o cine, pero fai falta chegar a estes extremos? Xa vexo algún joven buscando a tarxeta de crédito de papá para conseguir un brazalete ou collar mellor no Diablo... ¬¬

Chegou o Día

Microreviews Maio'12 - I

Fate - Ghosts From The Past (2011)
Hard Rock-AOR/Heavy Metal
Oficial
Os daneses Fate celebran o seu 25 aniversario con novo álbum, desta vez cun cambio brutal de formación no que parece que sólo quedou o seu baixista.
Cando me dispuxen a oír Ghosts From The Past, e influenciado polo grandísimo e infravaloradísimo discazo que era V, non sabía deste suceso, e durante un momento dudei se estaba oíndo ós Fate daneses de toda a vida. O shock veu de parte do novo cantante, que desde logo non ten a personalidade do anterior Per Johansson, e dun deje chulirockanrollero da primeira estrofa do tema "Children of the Night" que gracias ós santos vai desaparecendo a medida que progresa.
O certo é que nesa primeira escoita, Fate deixoume moi contrariado, a sensación era a de que se converteran nun grupo moito máis xenérico, cuns dejes máis AOR ochentero do que recordaba, e no que sobre todo o cantante, sen facelo mal, tiña un rexistro demasiado clásico e visto que facía que o resultado de Ghosts From The Past fose tirando a mediocre.
Pero ó día seguinte, e sabendo xa de antemán tales vicisitudes, dispúxenme a oír máis calmada e exhaustivamente o disco. E mellorou moito. Segue sen chegar ó grado de carácter propio de V, pero certamente está moi ben composto, con moitísimo detalle e escrúpulo no tocante a cada un dos instrumentos e coros. Incluso o cantante me sonou mellor, os temas engancháronme máis, e a pesar de sonar máis meloso do que recordaba, realmente gustoume. Agora debe de ser a décima vez que o oigo, e sin duda creo que é un dos discos de Hard Rock-AOR do 2011.
Non vos quededes na primeira escoita (nin no video). 8/10

Enid - Munsalvaesche (2011)
Atmospheric Symphonic Metal
Myspace
Foi unha gran sorpresa para mín ver que os germanos Enid ainda vivían, xa que o seu anterior Gradwanderer quedouse por aló do 2004 e deixárame, xunto co anterior Seelenspiegel unha grata impresión. Tal vez o feito de que Enid se tratara dunha banda prácticamente inclasificable foi o que me chamara de primeiras a atención, pero o universo daqueles álbumes tamén eran envolventes e cunhas doses de potencia e melancolía que non podería emparentar con outra banda.
Para este Munsalvaesche, quedou coma único membro Martin Wiese, que creo que xa o facía todo ou case todo en Gradwaderer, encargándose de composición, arreglos orquestales, voz, programación...
Así que Enid, 7 anos despois, segue ahondando nese universo tan particular de Metal atmosférico e melancólico con influencias moi heteroxéneas, que van desde o Black Metal, o Folk medieval, música clásica, en certo sentido gótica,... sempre liderada pola voz limpia de Wieser (ainda que hai algunha aparición anecdótica de rasgados) que me fai recordar a uns Falconer tranquilizados.
A pesar desta heteroxeneidade, a one-man-band arréglase para facer un álbum máis ou menos cohesionado, coma o foron os predecesores, pero por algún motivo non me chamou tanto a atención. Tal vez sexa que noto en xeral máis lentitude, e máis dedicación en recrear ambientes que en guitarra-baixo.
Non me gustou tanto como me esperaba, pero non é un mal disco. 7/10

Nader Sadek - In the Flesh (2011)
Death Metal
Myspace
Nader Sadek é un proxecto extraño desde a súa confección ata a súa música. A xénese parte do creativo Nader Sadek, un tipo que parece que traballou como "director de efectos visuales" en bandas coma Mayhem e Sunn O))), pero curiosamente non toca ningún instrumento no grupo que leva o seu nome. Este grupo realmente está formado por "estrellas do Death Metal" da talla de Flo Mounier (Cryptopsy), Novy (ex-Vader e ex-Behemoth), Blasphemer (guitarra de Aura Noir e os portugueses Ava Inferi) e o que fora membro de Morbid Angel, Steve Tucker á voz e baixo.
Toda unha plantilla, sí señor... o malo é que polas experiencias que vín, este tipo de supergrupos non suelen durar demasiado nin poñer toda a carne no asador neste tipo de proxectos.
No caso de Nader Sadek, co seu primeiro In The Flesh, o grupo decideuse por un tipo de Death Metal extraño, con partes atmosféricas e cun aura inquietante e ocultista, onde a capacidade individual de cada un é palpable, destacando sobre todo Mounier e Tucker. Hai sutiles toques das influencias de cada unha das bandas nas que participan, pero penso que a referencia base que a un lle vén á mente é Morbid Angel.
Non me pareceu un mal disco, nótase composto por xente experimentada e ten bo sonido, quizáis un pouco corto, xa que ronda os 30 minutos, pero cunden o suficiente como para decir que é un digno debut e que gustará á xente que disfruta das bandas mencionadas.
Se fora o novo de Morbid Angel, catalogaríano de obra maestra. 7/10

Krallice - Diotima (2011)
Black Metal
Myspace
Krallice é outra banda máis vida de USA... outra vez facendo un Black Metal con moitos toques "Post-Rock/Metal" e atmosféricos (ainda que non tan Shoegaze coma os últimos que oín dese país...) e outra vez vín boas referencias sobre ela... ainda que é certo que sobre moitas das críticas que leo non creo nin a metade XD
Neste caso, Diotima é o terceiro álbum en 4 anos, e está composto de seis temas aparte da intro, de larga duración, onde as influencias avant-garde e Post-Rock se mezclan cun Black Metal de sonido arcaico e sucio, que lanza riffs envolventes, pseudopunkies?, largos e máis ou menos intrincados, ainda que técnicamente tampouco sexan algo do outro mundo. O sonido parece buscado a propósito para sonar "perfectamente" "old" e experimental ó mesmo tempo, o cal me parece certamente curioso, pero ó igual que o contido do disco, pareceume curioso sólo nun principio. Logo, a carencia de melodías claras en busca dunha especie de "opresión do antiriff", a batería bucle, a carencia de emotividade e expresión clara na música de Krallice, a falta de progresión... cansoume de sobremaneira.
Diotima é 70 minutos insulsos de Black Metal abstracto e que non se sabe a onde vai, para proba, oír Litany of Regrets, pero enteira eh? que ten unha parte superinteresante no minuto 12.
Outros Black-USA, algo máis avantgarde, pero... 2/10

Ghost Brigade - Until Fear No Longer Defines Us (2011)
Depressive Rock/Doom
Official
Desde Jyväskylä, un pequeno pobo no centro de Finlandia, no 2007 surxiron das cenizas dun grupo de Stoner Metal chamado Sunride, os Ghost Brigade. A partir de dous discos de boa calidade, o grupo finlandés empezou a ser coñecido e incluso a facer xiras por Europa adiante (ata chegaron ó Vagos!). Eu coñecinos naquel segundo disco, Isolation Songs, un bo disco que lindaba varios xéneros dunha forma bastante eficaz. Algo parecido pasa con este terceiro, Until Fear No Longer Defines Us, que volve a acoller influencias do Stoner-Sludge, o Doom-Death e o Rock Depresivo, facendo unha mezcla propia, ainda que non de todo orixinal. Así, podemos observar unha primixenia influencia de Katatonia (que tal vez non era tan palpable nos anteriores traballos ou pareceumo a mín?), sobre todo no sonido das guitarras e líneas vocales limpias dos últimos discos dos suecos, que misturan con éxito co Doom-Death típico finlandés de bandas coma Swallow the Sun ou Black Sun Aeon.
O resultado, como digo, non é o máis orixinal, porque por partes poden sonar a un ou outro grupo, ainda que Ghost Brigade consigan cohesionalo todo dentro do seu mundo. Sería inxusto, por outro lado, decir que éste é un mal disco, porque vese escrito con coidado, conxuntado perfectamente entre partes lentas-acústicas e duras-growls, e interpretado dunha forma moi profesional -de sonido aforro decir que é tremendo, coma case sempre cando se trata de Finlandia- pero, aparte de que non me acaba de gustar o sonido Sludge, noteille algo en falta... será que o deje de Paradise Lost a veces váiselles un pouco hacia o Nickelbackismo??
Gustoume máis o anterior.PD: Soulcarvers non se parece algo de máis a Beyond The Realms of Death?
Ben feito, pero non notable. 6/10

Spirit Disease - Retaliation (2011)
Thrash/Death
Myspace
Sen ter nin idea de estilo ou procedencia, me encamiñei, coma moitas veces, a a escoitar este disco dos descoñecidos Spirit Disease. O primeiro que pensei foi que me tiña un aire moi a Death sueco, concretamente a unha banda coma At The Gates, pionera e influínte aínda a día de hoxe onde as haxa. O segundo é que me tiña unha pegada "thrashy", sobre todo nun par de temas, a outros que sacaron un gran disco este ano, Witheria. E re-bingo! Parece ser que Spirit Disease tomaron ese nome do tema/album "Terminal Spirit Disease" dos suecos (nin me dera cuenta XD), o cal xa mostra unha querencia innegable polos de Tomas Lindberg. E ademáis parece que entre as súas filas contan co guitarra habitual dos finlandeses de Witheria. Yeh!
Pois o que vos vades encontrar en Retaliation penso que o intuiríades moi ben polo párrafo anterior, Deathrash da vella escola con puntos Grind e Groove, inspiradísimos en At The Gates, cun bastante bon sonido e que cumple o obxectivo de entreter a todos os amantes dos suecos que se viron frustrados (coma mín) co que fixeron posteriormente en The Haunted.
Tributo á altura. 7/10

Megadeth - Th1rt3en (2011)
Heavy/Thrash Metal
Myspace
Album nº13, Th1rt3en, 13 temas, trece, trece, trece... que sí... xa o pillei!
O que non pillei foi que conseguiran facer algo tan redondo no respecto á música que contén Th1rt3een, porque este novo álbum dos de Mustaine podería ser o máis frouxo compositivamente que lles oín en anos.
Megadeth parecían recobrados logo dunha temporada regulera que lles durou ata ben entrados os 2000, pero tanto United Abominations coma Endgame foron uns álbumes decentes que os trouxeron de volta (sen ser tampouco do mellor que fixeran). Penso que gracias a eses dous últimos álbumes os fans estaban convencidos de que Mustaine recobrara o gusto compositivo, a caña e a agresividade que faltaba desde había tempo, e que farían un bo disco co número 13, pero... non sei a eles, pero a mín fíxome resoplar máis dunha vez.
Th1rt3en é a volta a aqueles discos con menos agresividade na tónica xeral, menos Thrashers e máis Heavies, nos que salvabas un tercio de temas e o resto quedaban de recheo pola súa falta de pegada, de riffs traballados -moitos parecen unha versión peor doutros xa feitos por eles- e fieros solos, de baterías rápidas, e, en xeral de temas memorables.
A sensación que me deu ó oír este último de Megadeth é que non se esforzaron moito en facer cancións, nin sequera se esforzaron en poñer unha orde no CD, e todo sona insulso, incluso a voz de Mustaine (pero bueno, hai que ter en conta que este home pasa dos 50 e tivo a súa época mala. Ainda así...)
Megadeth van velloucos. 4/10

Jack Starr's Burning Starr - Land of the Dead (2011)
Heavy Metal
Myspace
Ainda que relativamente descoñecido, Jack Starr é un prolífico guitarrista americano que militou nas filas de Virgin Steele nos seus primeiros discos a principios dos 80. Actualmente traballa nun doble proxecto : Jack Starr e Jack Starr's Burning Star XD
Parece que no primeiro sólo está él de membro fixo, e este segundo xa é algo máis tipo "banda" (pero digo eu que lle quedaría mellor chamarse sólo "Burning Star"... ou como moito "Burning Starr" XD)
En todo caso, despois dun parón nos 90 e parte dos 2000, este Land of the Dead é o seu sexto álbum, e primeiro que teño constancia de oír. O estilo é un Heavy Metal moi tradicional, que linda co Power Metal americano, pero que en calquera caso mantén o punto base nas guitarras (como manda o feito de ter un guitarrista de jefe). Riffs, punteos e solos manteñense firmes protagonistas neste disco de Heavy máis clásico e teñen certo parentesco con Virgin Steele e Manowar, así coma as líneas vocales.
Na miña opinión, a excepción de 2 ou 3 temas, o disco adolece de chicha, hai cancións especialmente ñoñas, e solos un pouco "soltos" que non aportan demasiado e que ademáis non son unha maravilla, pero parecen introducidos "porque yo lo digo". O cantante realmente faino ben, pero tamén se vé a veces un pouco noutra dimensión, supoño que tamén será cousa da producción, algo fulera tendo en conta a experiencia da banda.
O disco contén ademáis a participación de 3 ex-Manowar: os guitarras David Shankle e Ross The Boss nalgúns temas, e Rhino coma membro fixo.
Land of the Dead. 3/10

Iron Saviour - The Landing (2011)
Power Metal
Myspace
Non sei se os tempos pasados nos que Piet Sielck foi ingeniero de sonido e corista dos álbumes noventeros de Blind Guardian e Gamma Ray (os mellores para un servidor, dito sexa) lle influeu tanto á hora de compoñer coma á de cantar, porque os discos de Iron Saviour teñen un pouco de cada unha das bandas, pero a voz de Sielck parece o eslabón entre Kürsch e Hansen! Facía tempo que non oía a Iron Saviour e asombreime de novo.
Como decía, facía tempo que non oía a Iron Saviour, penso que haberá coma 7 ou 8 anos (salvo o outro mes que iba no Ford Ka e me atopei cunha cinta de casette con temas do seu primeiro \m/). Se non me interesou moito máis a banda era porque me empezou a parecer máis do mesmo e aburreume logo de 2 ou 3 discos. Pode que esa razón de que había moito que non os oíra fixo que realmente desfrutara de The Landing, que estilísticamente non se aparta un milímetro do que recordaba deles, pero que contén unhas cuantas boas cancións con gancho. Desde logo está moito mellor que calquera cousa de Gamma Ray da última década (con Blind Guardian xa non poido comparar, porque nos seus últimos traballos apartanse bastante daquel Speed Metal alemán).
The Landing non é un disco orixinal, pero conten todo aquelo que os jevimetaleiros de sempre gustan: temas rápidos e épicos, estribillos pegadizos, temas-himno, riffs potentes, e temas directos de batería-baixo-guitarra sen moito adorno. Eso sí, algo de innovación sería refrescante.
Heavy Metal Never Dies. 7/10

Virrasztók - Memento Mori! (2011)
Folk Dark Metal
Myspace
Hai un tempo preguntábame a mín mesmo: ¿cál é o factor clave para que un disco/grupo me guste? A resposta atopeina mentres lía un artículo doutra cousa totalmente diferente: un dos aspectos importantes para que unha obra sexa obxecto de deleite é a capacidade de causar sorpresa no espectador. Desde que recapacitei sobre eso, funme dando conta da gran verdade que encerra tal simple reflexión, ainda que o "shock" non sempre ten por qué ser positivo, pero cando menos un xa aparta a impresión de predecibilidade, hastío e a sensación de que o autor non traballou creativamente suficiente e se basa excesivamente na invención doutro, o cal crea un efecto no espectador experimentado contraproducente e de desconfianza.
A qué vén toda esta filosofía barata? XD A que cando oín o disco dos húngaros Virrasztók, foi un enamoramento desde os primeiros sonidos electrónicos de "Szigeti Veszedelem" que derivan nun riff bastante Heavy, posteriormente acompañado por unha voz masculina áspera pero sen chegar ó growl (algo así coma moitos grupos de Folk Metal alemán do estilo de In Extremo) e que deriva nun bon puente-estribillo moi melódico con carga folk liderada por voz femenina. Desde ese momento intuín que non estaba a punto de oír calquera cousa. A mezcla destes húngaros, que demostran ter valor para, tendo coma base un Heavy Metal bastante pesado, mezclar elementos do Thrash, do Industrial, do Folk Metal étnico no que aparte dunha voz feminina que fai a maioría de estribillos hai zanfona, e todo esto envolto por acompañamentos clásicos/sinfónicos e electrónicos. E o caso é que todo queda tremendamente ben e cohesionado, a pesar da súa inicial imposible catalogación (ollo, que no Metal Archives chámanlles "Psychedelic Folk Metal").
A mín, este gusto pola experimentación recordoume a outros compatriotas seus que sacaran outro discazo hai 3 anos, os Damned Spirits' Dance. Algo pasa nese país que non ocorre en España.
Sorpresa Folk-Industrial do 2011. 9/10

Diario dun viking XV: A crónica en imáxenes

Houbo algúns de vós que me pedíades un testimonio visual do que foi aquel aciago día do primeiro miniconcerto de Mileth. Ben, pois adiantáronseme os de Vigosónico, que subiron pola súa cuenta o tema que lles pareceu a eles a Youtube, sin comentar, sin avisar, sin preguntar... qué ben!
Antes de velo, recordemos un pouco do sucedido:
1 - Faltou o baixo a última hora.
2 - Tanto arriba coma abaixo oíamos prácticamente sólo a miña guitarra, incluso por encima da batería no meu caso.
3 - Marcos non se oía cantar.
4 - Case ó principio a Marcos rómpeselle unha corda. Pide unha guitarra, e resulta que estaba desquintada, segundo lle dixo o dueño (que tocaban xusto despois) ó acabar -qué ben nos quixeron, non? XD menudo reghalo envenenao-. Nótase un webo (mirade ese último acorde que tiña que sonar igual nas dúas). Pero incluso creo que a miña na 6ª corda tamén está desafinada por algún motivo que descoñezo, xa que sonara ben no anterior tema. Algo así pasa co violín, que tamén me sona desafinado, pero se apenas se oía a sí mesmo... e nun instrumento do estilo eso é un pouco matador...
5 - O meu pedal non era co que ensaio, había que darlle un señor pisotón, e no cambio non me respondeu porque lle dín coa forza habitual. No segundo cambio estaba moi rayado dese fallo e pasouseme cambiar argh!
6 - Aparte de non facernos sonar ben nin arriba nin abaixo, o técnico moveu os volumenes e controles coma un neno pequeno dándolle a unha gameboy... polo medio das cancións!!! como poderedes observar a mezcla é horrible (en TODOS os temas). Menos mal que o tipo é un profesional e daba clase de sonido. Alomenos fai que en partes se note que había un teclado e violín (ainda que noutras xa no). E eso que esta era o 3º tema! que digo eu que tivo tempo de probar antes (se incluso fixemos unha proba de 2 minutos antes de empezar cun tema que non tocamos... pa qué?)
7 - Stress por todo XDDD e moitos fallos, pero o seguinte irá mellor, porque é difícil peor XD
Esto en teoría non valía pa enseñar, pero... outros decidiron por nós XD

http://youtu.be/MY1ZhuMhX7M

Por certo, o seguinte será nos castroconcertos, 22 de Xunio, teloneando ó grupo de Txomi, Strangled With Guts. Quen se queira vir por Vigo que me avise e se queda na miña casa, falo por Simón ou Carlos sobre todo, que creo que lles podería apetecer virse ata o sur, se alguén máis que lea esto se anima, que me avise por privado.

Microreviews Abril'12 - I

NOTA: Tiven un erro coa anterior selección de microreviews e foime borrada :/ por eso tardei un pouco con esta nova :P

Trillium - Alloy (2011)
Symphonic Gothic-Rock/Metal
Official
Amanda Somerville, que se fixo popular últimamente no panorama rock-metalero europeo por participar en numerosos proxectos de Rock sinfónico, Hard Rock e Power Metal, lanza o seu primeiro disco "en solitario" rodeada de músicos con certa experiencia, case todos eles sacados das bandas nas que ela colaborou, coma Avantasia, Luca Turilli, Aina ou After Forever.
Ignoro se as composicións xa estaban nas mentes de Sasha Paeth e Sander Gommans antes de poñerlle comezo a Trillium, pero se non foi así, ambos traballaron a un ritmo trepidante para ter listo en poucos meses os 11 temas+bonus track de Alloy, porque a banda naceu nalgún momento deste pasado 2011 e a composición estaba finiquitada no verán...
En canto á música de Trillium, a mín non se me ocorre mellor símil que unha especie de After Forever alternativo e blandurrio. A voz de Amanda está liderando absolutamente todos os temas, imprimíndolle como pode certo grado da personalidade do que as creacións carecen. Nótase o esforzo dela por mellorar o que hai, cun carácter artístico vocal que recorda a Floor Jansen, pero é imposible que con tal selección de temas, a cada cal máis olvidable e máis desganao, a cousa tire para arriba.
Alloy pretende fusionar elementos do Rock e Heavy Metal, cun trasfondo de emotividade con certo toque sombrío e arreglos orquestales/sinfónicos que aparecen dependendo da canción. Non me extrañaría que Trillium sexa un proxecto que se quedara neste intento ou como moito un máis antes de disolverse.
Disco realmente difícil de acabar e que aburre ó terceiro tema. 3/10

Warbringer - Worlds Torn Asunder (2011)
Thrash Metal
Myspace
Terceiro álbum destes americanos que basan o seu repertorio no sonido "Bay Area" 80's Thrash e que se unen á moda da nova ola do Thrash, conseguindo certa repercusión entre os fans deste xénero que está sendo "retrorenovado" nos últimos anos. De feito, supoño que pode ser un caso parecido a Angelus Apatrida, xa que creceron en popularidade o suficiente como para ser fichados pola Century Media -coma os españoles-, facendo un revival sen excesiva orixinalidade dos grandes do xénero en USA hai 20 ou 25 anos -coma os españoles-.
Penso que non hai moito máis que decir sobre este grupo, as influencias son obvias cando se dí Bay Area: Exodus, Death Angel, Testament, Forbidden, Slayer, primeiros Megadeth e Metallica... temática sobada de guerra, violencia e demáis, riffs pouco innovadores, temas pouco sobresalientes, e en xeral, un disco bastante típico, no que teremos alomenos bon sonido e unha pequena sorpresa instrumental como penúltimo tema.
Warbringer creo que sólo convencerá a aqueles fans "cérrimos" do estilo, ós que non viviron/oíron todos aqueles discos e os miles de clones que surxían a mediados/finales dos 80 con este tipo de Thrash, e probablemente a todos aqueles que consideran a Angelus Apatrida coma un grupo creativo e puntero.
Xenérico. 6/10

Valborg - Barbarian (2011)
Doom Metal
Myspace
Menuda sorpresa me levei ó escoitar ós alemanes Valborg! Tanto polo nome do grupo coma polo do disco, esperábame algo máis "vikingo" ou "melodeath", pero nada máis lonxe. O que me encontrei foi cun CD de Doom opresivo coma facía tempo non oía. A música de Valborg, mantendo unha línea certamente cruda e primitiva, de riffs cadentes, atmósfera escura e nihilista, consegue transmitir unha negatividade e desesperanza que me puido recordar ó proxecto de Tom G. Warrior, Triptykon. Aparte do orixinario Doom, Valborg aderezan o seu cócktail con Rock psicodélico e progresivo, insertando partes (in)tranquilas, acústicas, lentas e bizarras.
En canto ó sonido, estes alemanes conseguen emitir unha personalidade propia, mezclando partes de guitarras en limpio con outras de sonido máis "Death", así como diferentes tonalidades vocales que varían entre o gutural e a voz limpia con certo toque rasgado. Na grabación hai algún teclado, pero meramente ambiental, dominando principalmente o trío batería-baixo-guitarra.
Barbarian é un disco en principio difícil de asimilar, pero unha vez que te metes no seu mundo, é absolutamente envolvente.
Locura. 8/10

The Wounded Kings - In the Chapel of the Black Hand (2011)
Doom Metal
Myspace
Fai pouco estiven pensando... qué estilos serán os que revisiono fugazmente por aquí que se ganarán as miñas alabanzas xenerales, e cáles serán os que me meto máis con eles e puntúo unha media máis baixa? Pensei que tal vez me meta máis cos grupos de power e gothic malillos, que son bastante fáciles de catar baixo a miña humilde opinión. Logo de ter oído milleiros de discos deses estilos... un xa pilla de primeiras certas cousas...
Na outra parte, penso que, non sólamente eu, senón que en xeral hai bastante boas impresións de discos Doom. Tamén oín a súa parte deste estilo, tal vez non tanto coma a dos dous mencionados, pero é certo que como que hai algo... que cando non convence un disco de Doom... un non se plantea claramente que sexa un mal disco. No meu caso, simplemente o deixo de lado, e dígome.. "realmente... tampouco se pode decir que esteña mal, alguén haberá que lle guste, e que incluso o adore.. seguro".
Todo esto vén a conto do terceiro disco de The Wounded Kings, que contaron cunha plantilla totalmente renovada desde os anteriores álbumes para sacar In the Chapel of the Black Hand, un disco de Doom clásico, moi atmosférico, no que teclados imperecederos a modo de "coro" e riffs lentos e repetitivos pero épicos, acompañados por un baixo case en primeiro plano, recrean unha ambientación lúgubre e ritual. A voz feminina clara é a única tras The Wounded Kings, dun estilo bastante peculiar, dando a sensación de estar proclamando cánticos ceremoniales dunha misa satánica. Todo esto en principio está moi ben, pero a excesiva repetición e o pouco gancho que lle encontrei ás composicións destes ingleses non me deixou a mellor sensación. Pareceume un disco destinado a coller polvo entre os aficionados ó Doom, a pesar de que pensen...
..."non está mal, alguén haberá que lle guste, e incluso o adore". 4/10

Victory - Don't Talk Science (2011)
Hard Rock
Official
Outra das bandas que tiña por desaparecidas e que se refixeron durante os 2000 logo de verse no ostracismo durante os 90 foron os alemanes Victory. Recordo esta banda desde pequeno especialmente porque durante un bo tempo tiveran de cantante a Fernando García, un home de orixe hispana ainda que de nacionalidade suiza. Polo resto, o único salientable era que Herman Frank, dos Accept forma parte das súas filas, porque en canto á música non é que sobresaliran demasiado entre o conxunto de hardrockeros dos 80.
Para este novo Don't Talk Science, Victory decideu apostar sobre seguro, ceñíndose a un Hard Rock bastante típico e directo pero resultón, que rememora os ochenta e sale airoso dunha maneira máis ou menos boa. Segundo o tema, Victory poderanos traer á cabeza a Accept (a inicial "Restless" ten un aire dos primeiros Accept que me molou), a Skid Row (con "Speak Up" recordoume ó autotitulado dos de Bach), a Whitesnake/Hanoi Rocks ("Rockstar", "Burn Down The City"...), Ratt ("Right Between the Eyes")... e logo un pouco de todo o que significou a movida Hard ochentera con gotas de Heavy alemán clásico nalgún riff.
A parte boa dos Victory do 2011 é que sonan absolutamente coma un grupo experimentado que sabe o que quere e conta con bos instrumentistas -por certo, teñen coma cantante ó antigo de Human Fortress, un máquina-.
Na parte mala eu diría que compositivamente esto está moi oído, non deixan de facer o que outros fixeron hai tempo ata a saciedade, e ainda que vaian sobre un Hard Rock seguro, como dixen, esa seguridade fíxolles caer en composicións un pouco típicas de máis.
PS: versión de I'm So Excited fulerilla.
Portada horrible e case a metade dos 13 temas están repetidos na miña memoria ochentosa, polo resto, non está mal. 6/10

Merging Flare - Reverence (2011)
Heavy/Power Metal
Myspace
Hoxe foi un día aciago para o Metal na miña casa. Disco tras disco íbame empapando de diferentes xéneros para acabar co arsenal que tiña de escoitas pertencentes a álbumes salidos no 2011. Máis dunha docena caeron, tal vez unha quincena en todo o día, sen remedio no saco de olvidables -e xa olvidados-... nalgúns casos mostrándome unha evolución ínfima durante os 3 ou 4 primeiros temas e que daba a intuír que pouco podía mellorar a cousa. RIP.
Agora xa son as doce da noite pasadas, e hai como 1 hora pensei que era hora de poñer algo de Thy Catafalque para quitarme o mal sabor que me deixaron todos os 1, 2 e 3 que por pena máis que nada deixei no limbo das micronotas (buff é que hai moitos discos e moitos moi fuleros XD).
Eso, ata que me puxen co último, algo dun grupo de Power Metal... xusto o estilo que me facía falta para cambiar a tendencia do día...
Merging Flare?? qué é esto? Miro no Archives... formados hai máis de 10 anos, finlandeses e un deles é o guitarra de Amberian Dawn.. vamos bien ¬¬
Empeza o primeiro tema, "non empeza mal, con bastante dinamismo, pero... aih ese cantante... espero que mellore ó largo do CD... oh! chega o estribillo, Kai Hansen?? pouco a pouco esto foise transformando nos GammaRay bos e rápidos de antaño... e o estribillo ainda se pega bastante... veremos en qué dá"
Acabo a inicial "At Draggers Dawn" e ainda co estribillo metido nos miolos, e cun cambio de ritmo bastante chulo antes do final, sigo coas miñas dudas... "pode que sexa o típico tema para enganchar de primeiras e logo se vaia todo ó garete" (xa se vé que non son moi positivo no referente a encontrarme discos que me gusten XD). Pero non, tanto "Faker", coma "Carved in Stone", coma as seguintes, raian a un nivel do mellor Speed-Power Metal que oíra últimamente. E o cantante vaise soltando a medida que se suceden os temas, alcanzando rexistros que poden recordar a un cruce Halford-Scheepers con Deris. Se ademáis Kai Hansen fai coros en 4 temas, o deje de Helloween-GammaRay e o Metal alemán en xeral faise máis palpable, e se Dan Swäno anda nos controles, o sonido está asegurado. Polo que no único no que poderían fallar Merging Flare sería no que suelen fallar a maioría de grupos: o aspecto compositivo. E non o fan.
Nunha época na que os grandes dese xénero tan saturado que é o Power Metal están dando tumbos na maior parte dos casos, e que a maioría dos novos non teñen creatividade suficiente como para, xa non renovar, senón sacar boas cancións, ou alomenos que non se oíran antes, escoitar por fín un bon disco de Power fíxome rememorar cando desfrutaba da parte europea do xénero con discazos coma os primeiros de Hammerfall, Freedom Call, Stratovarius, Rhapsody, Iron Saviour, Primal Fear, ou os de final dos 90 de Gamma Ray.
PD: a parte central de "Under the Fire" é un guiño ó videoxogo Castlevania? ou moito se me pareceu a mín XD
Alegroume reencontrarme co quinceañero que hai en mín. 8/10

Skeletonwitch - Forever Abomination (2011)
Blackened Thrash Metal
Myspace
Cuarto álbum destes thrashers norteamericanos, que permanecen fieles ás súas raíces e nos dán un gran e traballado disco de Thrash con voz rasgada e temática ocultista.
Ainda que non se parezcan excesivamente, sobre todo nos últimos traballos, o primeiro grupo que me veu á cabeza foi 3 Inches of Blood. Pensei que un pouco máis de "skeletonwitch" é realmente o que lles facía falta ós canadienses nos últimos traballos: máis mala leche, máis velocidade e intensidade.
Porque a pesar de contar con moita base de Heavy e Speed Metal, que se nota sobre todo en punteos e solos, Skeletonwitch añaden as doses xustas otorgadas polas influencias do Black e Thrash old school para conseguir un sonido malvado, pegadizo e de "riff after riff" que fará as delicias de calquera seguidor da NWOBHM e do Speed Metal que guste tamén do Black Metal.
Directo, de cancións cortas pero con chicha, Forever Abomination probablemente sexa un dos Discos de Thrash do 2011 a recordar xunto co de Harm.
Non terá a producción de Angelus Apatrida, pero cómenos con papas -seino, outra vez AA XD-. 8/10

Haertefall - Suendenbock (2011)
Industrial Melodeath
Myspace
Haertefall son un reciente grupo alemán que debutan no 2011 con este Suendenbock. Entre as súas filas contan co actual teclista de Adorned Brood, ainda que para nada se acercan ó Folk Metal destes. O que practican é un Metal Industrial con guitarras duras e potentes e unha voz que cambia de rexistros entre o limpio e a de calquera banda Black-Melodeath. Entre as súas influencias poderemos encontrar momentos máis góticos, que recordan á vasta escola alemana de Gothic electrónico/industrial, outros máis sinfónicos que me levaron a pensar en Samael, e outros típicos da escola de melodeath moderno sueco. Haertefall mezclan bastante ben estes elementos, conseguindo temas memorables, no que clasificaría coma unha mezcla entre Samsas Traum, Crematory e Rammstein.
Nada mal para un primeiro disco.
Industrial alemán 99%. 7/10

Fleshgod Apocalypse - Agony (2011)
Symphonic Death Metal
Myspace
Primeira vez que teño contacto con estes italianos, que teño que decir que me sorprenderon, xa que me esperaba algo que usara moito máis co Metalcore ou Deathcore. Pero non, tiran hacia un Death Metal bastante extremo con excelsa carga orquestal.
Agony é o segundo disco de Fleshgod Apocalypse, que logo de sacar Oracles en 2009, consigueu atraer a un número cuantioso de fans e tamén ós directivos da Nuclear Blast, que decidiron arrebatarlle o grupo á Candlelight Records. Todo un pulo que Fleshgod Apocalypse quixo recompensar cun disco que parece estar facendo as delicias de todo fan do sinfónico extremo...
Todo? Non, sempre hai un recuncho onde os inadaptados nos refuxiamos neste gran océano de internet...
Imos ver... é innegable a forza inicial que inspira Agony na súa intro e primeiro tema, un sonido realmente machacacráneos con arreglos orquestales de primeira, onde as guitarras sonan crujientes e a batería atronadora... pero que deriva nunha parte máis negativa, coma é a de que resulta por veces caótico e extremadamente artificial. A batería está absolutamente deshumanizada, triggeada, e, mira que me gustan as baterías rápidas e imposibles, pero é que sona tan informática coma a do Schism Tracker! XD
En canto ás orquestacións, tamén, mira que me gustan as orquestacións ben feitas, e Fleshgod parece ter unha filarmónica enteira detrás... pero é que non cesa de sonar en todo o disco! con arreglos moi parecidos de canción a canción. Nesto recordoume un pouco a uns Anorexia Nervosa máis perdidos en composición.
En canto ós riffs... ah! é que hai riffs de guitarra? Entre o amasijo sónico realmente se poden diferenciar bastantes poucos, o único salvable e diferenciable é cando fan solos, que tampouco son unha maravilla, dito sexa.
No apartado vocal, a voz gutural manda, ainda que esteña tan entremezclada no desvarío que resulta máis monótona do que realmente xa parece por sí mesma. Ademáis, o baixista aporta voces claras de vez en cando, no que parece un intento por emular a uns Dimmu Borgir da época ICS Vortex, pero que case queda máis cerca de Jape de To/Die/For.
É obvio o gusto destes italianos por querer facer uns SepticFlesh, Dimmu Borgir ou Anorexa Nervosa máis extremos, pero eu sígome quedando con estes primeiros ata que sepan controlar a artificialidade e saturación do seu sonido e manexen mellor a composición clásica.
Para xente fácilmente impresionable. 4/10

Iced Earth - Dystopia (2011)

Heavy-Power Metal
Myspace
Ah que desperdicio de banda... qué grandes foron nos 90 e cómo decaeron nos 2000...
Entre a despedida de Barlow e a benvida do Ripper Owens, que prácticamente non fixo un disco bon na súa vida en calquera grupo no que estivera (bueno, Jugulator tiña algunha cousa boa, ainda que se lle tratara mal), a volta outra vez de Barlow que prometía grandes cousas pero que demostrou que Iced Earth estaba en decadencia compositiva non importando quén cantara... eu xa os dín por bastante olvidados.
Hai tempo viña a noticia de que fichaban a Stu Block, o versátil cantante de Into Eternity, cousa que alegraba á parroquia de fans porque fixera unhas demos cantando temas antigos de Iced Earth case clavando a Barlow. Ah! infelices! Qué máis dará se o cantante é un hacha... se a espiral de caída se encontra na composición? Por eso con Dystopia non me esperaba moito, e non me encontrei moito.
De certo que o tema que abre o disco me deu esperanzas de atoparme con algo mellor que o feito nos últimos 10 anos, pero foi continuar co segundo, terceiro... e volver ó pensamento de que os Iced Earth de hoxe son unha sombra do que foron. ¿De verdade que facerse maiores implica compoñer máis en medios tempos?? Pasa con Maiden, Blind Guardian, Rage,... pero eso non é malo de por sí, o malo é non facer nunca máis temas coma "Desert Rain", "Diary" ou "Burning Times"...
Do pouco destacable é "Dark City" e "Dystopia", que non deixarían de ser das mediocres dentro de The Dark Saga ou Something Wicked... o resto, pretenden deixarse levar polo espíritu da época grande dos americanos, pero non deixa de ser unha pretensión que se manifesta en recursos parecidos e riffs do estilo.. pero peores.
Gran cantante. 5/10

Novas de Gigatrón!

Cando pensaba que xa se desfixeran, volven cunha nova esperanzadora.. un videoclip?

¡Horda de Ñus! ¡Es la hora de apoyar el regreso de los Dioses del Metal!

Acude a la llamada del Consejo de la Barbarie y forma parte de la Horda que aparecerá en el videoclip oficial de Gigatron: “Apocalipsis Molón”.

• - Pásatelo dabuten con los colegas.
• - Ponte a privar de buena mañana.
• - Comparte chustas, chascarrillos y chupitos con tus ídolos.
• - Siembra el terror.

¡Tendremos de todo!

• - Catering de calimotxo, papas, gusanitos y fuagrás.
• - Aerobic heavy
• - Cacería de pijos
• - Concurso de mugidos.
• - Y si aguantas hasta el final llévate una invitación para una actuación brutal clandestina de Gigatron esa misma tarde ¡Solo para miembros de la Horda!

¡ATENCIÓN! DRESS CODE

• - Los miembros de la Horda son heavys. Solo podrás salir en el video y acudir al concierto si eres un Hijo del Trueno. No importa tu rollo: Vikingo, yonqui, bárbaro, tártaro, valkiria, gótico, cólico, amazona, sádico, infernal, ultrazorra, primitivo, powerful, leather, cabronazo, aplastapijos, cowboy from hell, diosa, macarra, glam, hijo de Satán, gañán, mostrenco, gilisexy, hell angel, authentic…
• - Queremos melenas, crines, chupas, cuernos, tetoishons, capas, cascos, porros, cascoporros, cachiporras, botarras, butifarras, guitarras, mejilions, mallas, cazallas, cuero, tralla, tachas, mostachos, bragueros, paquetones, huchas, ouijas, rajas, gaitas, flautas. ¡Ponte guap@ para tu audiencia con los Dioses!
• - También se necesitan pijos para atormentar y masacrar. Eso sí, solo por esta vez, sin sangre y de buen rollo.

EL BOLO

• - Las invitaciones al bolo son solo 150. Se reservaran por orden de llegada y se entregaran al final de la grabación, a las 14,30.
• - El bolo será a las 19’30 a puerta cerrada en un local que se comunicará en las invitaciones. Solo los miembros de la Horda y los falsos pijos previamente ajusticiados podrán pasar. Sin excepciones. Si quieres entrar, hay que cazar pijos o ser atormentado como tal.

¡Ojo trones! El mapa que pone el facebook no vale. Ni caso. Os esperamos en:

LOCALIZACIÓN:

• Tasca el Racó
• C/ Bernat Descoll esquina C/ Bernardo Morales Sanmartin. 46026 Valencia Cerca de Carrera Malilla nº 50

¡Gracias trones! ¡Nenaaas! ¡Vallekas! ¡Esa peña! ¡Arriba esos puños! ¡Pillaje! ¡Saqueo! ¡Vicio!

¡El Apocalipsis es nuestra oportunidad para aberrar! ¡Os esperamos en el Infierno de Malilla!

Charly, Mike, Mazinger, Dave, Marx-Karl, Odin, Satán, Conan, Tarzan, Godzilla, King Kong, Chewbacca, Atila y Sansón.

Fuente