miércoles, mayo 23, 2012

Críticas a Críticos: A Tempered Heart - An Eerie Sense of Calm por Sergio Fernández

Volvo cun habitual desta sección que polo visto traballa nos portales Queens of Steel e Rocktotal (algún máis que se ofrezca?). Todo un pluriempleado, que claro está, ten o tempo contado para organizarse, así que en vez de currarse unha crítica ben feita nun sólo sitio, mete varias por doquier, mal feitas, que prácticamente non falan do disco, e con incongruencias que fan sospechar que este home realmente non se oeu con moita profundidade o álbum sobre o que escribe (se o oeu, coma con Metsatöll ou Moonsorrow).

Neste caso, a mostra provén de RockTotal, criticando a unha banda española chamada A Tempered Heart:

Parece que a día de hoy y más que nunca nos gusta mirar al pasado y si no que se lo digan A TEMPERED HEART que con el exvocalista del grupo The Bleeding Sun al frente retoman o inician andadura con su debut discográfico “An Eerie Sense of Calm”.

Un trabajo bien producido por David Martínez que encuentran en la melancolía gótica al estilo clásico y nórdico su razón de ser, a medio camino entre Charon o Sentenced y mucho toque Paradise Lost. Sonoridad compacta y potente, voz profunda y triste, con contundencia metálica y el dolor o relaciones personales como tónica predominante.

Rollo oscuro y melancólico de buenos estribillos, teclados y fuerza si bien se quedan algo escasos a nivel de producción final, como un último toque de pegada que les hiciera posicionarse como una banda más grande dentro del género.

En cualquier caso un buen disco y prometedor debut, que con trabajo y mejor producción seguro se prestan como una clara referencia del gótico nacional con miras internacionales.

Sergio Fernández

Fuente (1 Mayo 2012)

E eso é todo? Vamos, se todas as críticas son así, case lle valería máis facer unha sección de microreviews coma a miña. E eso que creo que eu explico máis cousas XD, alomenos gústame incidir no que me gusta e non me gusta... pero ésta é.. digamos.. unha crítica de alguén que puxo de fondo o CD un día (¿e esta é a xente que consegue promos, entradas, promocións, etc. por estar "traballando" de "críticos" para unha web??? que me dén o carné tamén a mín, que para escribir deste xeito tamén valgo! XD)...

"Un trabajo bien producido por David Martínez..."
"...si bien se quedan algo escasos a nivel de producción final..."
"...con trabajo y mejor producción seguro se prestan como una clara referencia del gótico nacional..."

En qué quedamos? XD ben producido ... ou mal producido? menos mal que a crítica é superficial e pequena... que se non seguro que daba para lucimiento personal sobrado XD

Pero... o peor non é que demostre unha lamentable observación crítica, superficialidade analítica ou redundancia na contradicción... pode que o peor sexa que ésta crítica sexa coma un disco de Pegazus, é dicir, unha mala copia doutra cousa xa feita anteriormente:

7/10

A finales de la década pasada hubo una banda de doom metal barcelonesa llamada Poetry, que había sido fundada por los hermanos Julio y Ángel Madueño (guitarra y batería respectivamente). De las cenizas de aquel grupo y con la inclusión del bajista Josep Villacampa (ex Rain) y del ex vocalista de The Bleeding Sun, Jordi Lebrón (cuya voz, dicho sea de paso, me recuerda a la del cantante de la banda madrileña de rock gótico Charlotte’s Shadows), surge en 2009 este conjunto que ahora nos ofrece su primer plástico de larga duración, que ha sido grabado y producido por David Martínez (Saratoga, Medina Azahara, etc.). Se trata de diez temas impregnados por la melancolía del rock/metal escandinavo, muy en línea de bandas finlandesas como los desaparecidos Sentenced, Charon, Swallow the Sun o HIM, aunque la escena inglesa (Anathema y Paradise Lost) también se podría incluir entre sus influencias.

A nivel musical, todos los temas se caracterizan por un equilibrio entre las capas sonoras atmosféricas (auspiciadas por elementos electrónicos y arreglos con sintetizadores) y la contundencia metalera (partes puntuales con doble bombo inclusive). A nivel de letras, como cabía esperar, hay un cariz introspectivo que abarca temas como la pérdida de un ser querido (“The Blind”, “Black Heaven”), el dolor interior (“A Tempered Heart”) o las relaciones personales (“Timestream”, “The Garden of Doom”), aunque temas como la drogadicción (“City of the Dead”) y la muerte (“Go Shining”) también son tratados.

En resumidas cuentas, es una buena muestra del lado más oscuro y melancólico del metal hecho en nuestro país, aunque en mi opinión le falta más garra a nivel de producción a la batería, ya que no suena todo lo contundente que debería, y profundidad a las guitarras, algo que les resta algo del sentido atmosférico y épico necesario en este género. Aun así, los amantes del metal oriundo de la gélida Escandinavia y de los sentimientos condenados a ser desvirtuados, no deberían perder de vista a este cuarteto.

Yorgos Goumas

Fuente (21 Marzo 2012)

Recordando a aquela crítica de Enid dunha tal Tania... pouco máis que añadir...

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Buenisimo!!! me guardo tu página en favoritos. Que cuatro analfabetos se hagan llamar críticos musicales todo para que les den discos o entradas, es que es patetico, porque encima son malos malos de cojones. Hay críticas que dan autentica vergüenza. Enhorabuena por tu blog y sigamos riendonos de estos tonticos que no llegan ni a junta letras.

enlil dijo...

Jajaj gracias anónimo!
Si te gustó ésta, te recomiendo la de Ozzy que está en esta sección XD

Gracias por los ánimos, aunque la verdad es soy consciente de que hay que estar un poco loco para tener una sección de este estilo, pero después de ver varias críticas dudosas en algunas webs... un día me decidí por "denunciarlas" a mi manera :D

Siento, por otro lado que el blog sea en gallego, espero que no tengas muchas dificultades para entenderlo :S aunque escribo en mi dialecto, que está muy castellanizado y creo que es más comprensible que si hablara en normativo (que a veces ni yo mismo entiendo XD)

Un saludo!

enlil dijo...

Conste, y vuelvo a reiterar, que no tengo nada personal contra el señor Fernández, este tipo de posts son más bien de "protesta" simbólica, esperando que al menos se esmere un poco más en sucesivas críticas. Ya que éstas le reportan algo que a los demás no, qué menos que pedir un poco de trabajo al hacerlas :/

Anónimo dijo...

Aunque no hablo gallego, se entiende bastante bien :) Haces bien en denunciar a tu manera a esta gente que se hacen llamar criticos musicales, muchas veces no son conscientes del daño que pueden hacer a muchas bandas que no tienen (por lo que sea) más apoyo mediatico, y encima solo les falta que aparezca el listillo de turno, haga una crítica de mierda que no es ni acorde ni real sobre lo que esta hablando, cuando son grupos conocidos las puedes pasar por alto, no les viene de una puta mierda de página que la leen cuatro...pero aun así, a mas de uno lo tendrian que encerrar por escribir cosas que hacen que te sangren los ojos. Animo con el blog, ya tienes un lector más, y lo recomendaré, no lo dudes. Saludos!!!