miércoles, mayo 18, 2011

Críticas a críticos: Agonica - Portraits of Suffering por Hágase el Rock!

Non me puiden resistir, así de simple XD
Desde fai un tempo desistín de cheo de facer críticas a grupos gallegos, gústenme ou no (e incluso moitos españoles) porque ainda que se faiga unha crítica constructiva, sempre han de ver o lado negativo de todo e estarás crucificado (e pode que a cousa desemboque en ataque personal, moita xente con vendas nos ollos e mentes cerradillas tenden a atacar ó que opine algo distinto, incluso nalgo tan banal coma é a música -ó lado doutras cuestións vitales máis importantes-).

Teño unha anécdota que creo que non contei por aquí, pero que me animou definitivamente a deixar de lado todo tipo de comentarios sobre a "escena galega".. precisamente a raíz dun escrito nun post meu dun concerto deste grupo do que vou falar. Pero bueno, penso que foi un malentendido (estaba en inglés) e non pasou a máis, pero aquela noite que me encontrei cunha fan de Agónica á que non conocía de nada e que dixo prácticamente que non debería de escribir nada negativo de ningún grupo porque pouco máis que estou tirando polo chan a unha banda moi boa e debería de gardarme os posts e palabras polo ben da escena gallega, quedouseme unha cara de bastante incredulidad e non souben qué dicir.
O gracioso é que eso foi o que ela entendeu porque eu escribira que era un grupo que estaba ben pero que necesitaban buscar máis personalidade porque me sonaban moito a outros grupos que xa oíra e dos que salen en abundancia nos últimos anos. Qué rajada brutal! queimádeme! XD Home eu espero que o lese outra vez e que entendese o meu inglés, que tampouco é perfecto, pero non había nada destructivo segundo o meu punto de vista. Peor sería a indiferencia total e non dixera nada de Agónica, que iban de teloneros de nonseiquén -xa fai deso-. Non creo que fora nada dañino e é máis, é a miña opinión e non ma teño por qué calar, non? (esto falando un día cun de Agónica deume toda a razón; é normal que non lle poidas gustar a toda a xente -que repito non é o meu caso-, e esa xente ten todo o dereito do mundo a escribir nun foro, nun blog ou nunha páxina: "non me gustou, e qué?")
O que sí, de todos xeitos, o que consigueu esta circunstancia foi alonxarme de falar de grupos da nosa terra. Imaxinade por un momento que entrades nun lugar e vos vén unha rapaza que non conocedes de nada decindo a outro: "es este el del blog en inglés que os criticó tanto?" "oye tú dedícate a otras cosas en lugar de hablar mal de los grupos de aquí, estás echando por tierra el trabajo de buena gente" (non me acordo das palabras exactas, pero foron prácticamente esas). Sen duda quedeime con tal cara de pampo de que xente que non vira na miña vida me recoñeza e increpe, que decidín falar doutros asuntos a partir desa.

O caso que traigo hoxe é o do novo EP de Agónica, o grupo de Redondela sobre o que, coma nos casos de Dalriada e Moonsorrow, non vou facer xuicios críticos sobre o disco/EP senón sobre a crítica en sí mesma do crítico (pa que quede claro -outra vez-) que creo que non ten desperdicio.

Ahí vai o orixinal

Caña de la buena!

Tras un tiempo sin pasar por este blog tan eléctrico, hemos vuelto! De momento podeis deleitaros con la entrevista que hicimos a Oscar de "Lujuria" en nuestro programa, y en breve aparecerá el programa en el que estuvimos charlando con "La Bruja Roja". Pero así, de pronto, os regalamos una crítica del disco "Portraits of Suffering" de los gallegos Agonica. Enjoy It!!!

Ahora mismo está sonando el primer pepino del nuevo CD que he adquirido. Se trata del “Portraits of Suffering” de Agonica. Se trata de uno de los grupos revelación de nuestro país, y aunque no se les ha dado la misma importancia que a otros grupos de carácter nacional que también han sacado disco este año, estoy descubriendo que son de lo mejor que nos podemos encontrar dentro del mundillo del metal de España.

El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo. Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz.

Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene, aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth. Creedme cuando os digo que he tenido que parar, porque me han entrado unas ganas acojonantes de hacer headbanging, y no he podido evitarlo. Me he tenido que apartar del teclado, pero he vuelto al ver que no me era posible aguantar el resto de la canción haciendo girar mi cuello, porque la cosa no para, y es que las guitarras se lucen con cada detalle, haciendo que esto sea algo más que simple Death Metal.

My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino). Este ya entra más al estilo escandinavo, desde arriba y haciendo pupita, pero de nuevo entran las guitarras a darnos candela y lo primero que pienso es ¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica. La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego). Y es que ni siendo tan jodidamente personal deja de notarse la influencia tanto de grupos como The Haunted, Behemoth, Sepultura, y muchos otros maestro de lo extremo. Y ahora tengo que destacar nuevamente las voces. Si en el tema anterior los guturales más graves bailan a lo que les dice los agudos, aquí es al revés. Lo oscuro es mucho más marcado y lleva la batuta, golpeando con fuerza y determinación.

Y justo cuando notas que entras en éxtasis, llega el tercer tema, también con una fuerza y una furia impresionantes. Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría. Pero tengo que insistir una vez más en lo de las influencias. ¡Joder! ¡Podría decir sin miedo a equivocarme, que este disco es una fusión de lo clásico y lo progresivo en cuanto a metal extremo se refiere! Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción. Estos chicos han hecho un trabajo increíble.

Y de pronto, el final, el tema que le da nombre al disco, Portraits of Suffering. Podría caer en la monotonía, volverme repetitivo, cargante, pesado y demás calificativos similares que no han venido a cuento, pero realmente me quedo con un detallito que me ha hecho gritar un sonoro improperio algo subido de tono (seguro que los vecinos me han oído, y están un poco hasta el gorro de mí y de este pedazo de disco, pero no le puedo hacer nada); el detalle de rematar el trabajito pegando bajón con una guitarra que me ha recordado enseguida a la que abre el disco, es algo que a mí, personalmente, me encanta. Enseguida me ha venido a la cabeza el Seventh Son of a Seventh Son de los británicos Iron Maiden. Sé que uno es de la NWOBHM y que el otro es Death Metal Progresivo (¿por qué no?), pero el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo. Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.

Y no, no me he olvidado de las letras. Pero es que me han sorprendido de tal manera, sobre todo la de My Obsession, que es necesario que las leáis vosotros mismos mientras escucháis el disco, que es realmente de lo mejor que puedes encontrar ahora mismo en el panorama más extremo. Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Así que lo dicho, a rascarse el bolsillo, que hay que apoyar a lo que tenemos en España, si algún día queremos poder tener un hueco en los grandes festivales Europeos. Y si esta gente se lo sigue currando, pueden estar tranquilos que su sitio en juergas como el Hellfest, el Grasspop Metal Meeting, el Metalcamp, o incluso el Wacken Open Air, lo tienen más que asegurado.

[Por cierto! Estad atentos, porque en el próximo programa tendremos a Agonica en un programa especial sobre el Metal Extremo! Esperamos que os guste!]



Imos aló:
El primer tema me golpea de una forma inesperada. Cuando oyes hablar de Death metal esperas que la canción empiece con una intro de guitarra chicharrera y distorsionada de la manera más cutre posible, o incluso que el tema empiece desde arriba, dándolo todo.
Esta frase chamoume moitísimo a atención. De verdade cando a xente oe falar de Death Metal espera que a canción empece cunha intro de guitarra cutre (?) jajaj "o incluso" (?) que o tema empece desde arriba... non sei realmente qué tipo de Death Metal escoita este home.

"Pues no es el caso de los gallegos. “Decadent Honor” me recuerda a “Troops Of Doom” de los maestros brasileños Sepultura, porque lo primero que oímos es una guitarra muy bella, a la par que oscura, para nada rápida o frenética. Pero lo brutal del asunto, es que el resto de instrumentos se van uniendo en una vorágine musical, hasta que nos encontramos con un punteo inicial (podríamos llamarlo así) que da pie a la voz."
Bueno, a Sepultura.. non lle vexo por ningún lado o parecido á primeira, a mín recórdame tal vez a Kreator mezclado cun dos moitos grupos que hai por ahí de Death-Thrash. Arf prometinme non facer xuicios pero éme superior a mín XD

Esa voz… ¡menuda voz! Es una verdadera voz cambiante que pasa de los guturales más agudos a los más oscuros y profundos sin resultar cansina, como es el caso de algunos grupos. En sus momentos más claros, a mí me recuerda bastante a la voz del cantante de Impaled Nazarene.
Impaled Nazarene!!!?? o.O Dónde??? XDLink
aunque podríamos compararla a muchos otros, y en cuanto escuchamos las voces más graves, podemos ver esas influencia de grandes como Behemoth.
Behemoth!!!!??? o.O Dónde???

My Obsession es el segundo trallazo sonoro de este plástico (nunca entendí bien por qué les llaman plástico a los CD, aparte de por lo obvio, quizá es que yo soy más del sonido vinilo y esto de lo digital me sigue sonando a chino).
??? CD (wikipedia): "A pesar de que puede haber variaciones en la composición de los materiales empleados en la fabricación de los discos, todos siguen un mismo patrón: los discos compactos se hacen de un disco grueso, de 1,2 mm, de policarbonato de plástico, al que se le añade una capa reflectante de aluminio". A veces a explicación máis sencilla é a que se acerca máis a ser correcta XD
¿Es realmente esto que estoy escuchando, Death Metal? Pues lo es, por muy melódico que puedan sonar las guitarras en determinados momentos. Pero no me refiero a una melodía del estilo de Children Of Bodom, que te marean con riffs constantes y persistentes basados en melodías de música clásica.
Ahora entendo o que decía antes do Death Metal (bueno, no, sigo sin entendelo XD), si dice que Children of Bodom son Death (para mín son máis ben Power Metal con voz rasgada, penso que calquera amante do Death pode afirmar eso). Aparte, desde cando o Death se basa en melodías de música clásica ??? Children como grupo bueno, pero o Death Metal...

La melodía que escuchas aquí es puro heavy metal de la vieja escuela, con ese toque tan característico que le dan en el norte de la península (como en el Metalcore Catalán, el Power Vasco o este Death Metal Gallego)
Debo de estar moi desactualizado, pero... desde cando hai toques característicos no Power Vasco ou o Death Gallego propios da zona??? Primeiras noticias que teño (do metalcore non falo que non sei deso).

Cualquier otra persona se hubiera vuelto loca escuchando este disco, pero yo, que puedo presumir de haber experimentado bastante con esto de los sonidos extremos, soy capaz de ver con claridad donde están las diferencias. ¡Y no son pocas! La manera de jugar con las dos voces, las guitarras que se persiguen, la batería irregular que encandila a cualquiera sin llegar a molestar, el bajo marcado y contundente…vamos, un derroche de maestría.
Esta frase tamén hei de dicir que me fixo certa gracia XD Realmente viveuno.
Qué gran novedad eso de experimentar con voz rasgada-core e gutural, e batería máis ou menos rápida!

Lo digo muy en serio, hacía mucho tiempo que no encontraba un tema de Death Metal que durara cinco minutos y que pudiera escuchar desde principio a fin sin tener que pasar a la siguiente canción.
E dice que experimentou bastante co Death? eing??? Eu poidolle poñer uns cuantos exemplos sólo deste ano de do pasado que si lle gusta ese estilo vai poder oír de principio a fin... creo que non sólo eu, senón calquera ó que lle guste a música extrema, non?
"el toque de acabar y empezar de una misma manera es algo que le da un aire de elegancia, le otorga estilo. Como un George Clooney del Metal. Pues bien, este disco es un George Clooney del Death Metal, porque lo tiene todo."
Esta frase matoume XD pero ésta siguiente xa....
Fuerza, sentimiento, un soplo de aire fresco y un toque de brutalidad, que nunca viene mal, y nos gusta, por mucho que queramos negarlo. Si no, no escucharíamos Death Metal. Si quisiéramos algo guay, bonito, y para todos los públicos, escucharíamos cualquier banda sonora de Disney.
Está claro, ou Disney ou nos quedaríamos en Nana Mouskouri (???)

Estos cinco gallegos no se cortan ni un pelo a la hora de expresarse valiéndose de este género, tan mal visto por muchos intransigentes que no tienen ni idea de lo que va la movida y hablan y critican sin saber.
Por algún motivo intuín que quen escribeu esto é da "vella escuela" jevirockera española, pero aquí as sospechan cérranseme bastante, xa que é posible que nos 80 e 90 sí que houbese certa cerrazón hacia o metal extremo, en parte normal, xa que era un estilo novedoso e moito máis "intenso" e levado ó limite que o que se escoitaba "normalmente". Pero decir eso na segunda década do 2000 ten delito.

Eu non sei qué pensar do que escribeu esto XD

En canto ó EP, voume mollar un pouco (é que é intrínseco a mín, nolopuedoevitar XD), e decir que se curraron 4 boas cancións, para mín vai de regulero a mellor, sendo a última a que máis me gustou, sendo un temazo, creo eu. Sígolle encontrando o "fallo" dun cantante excesivamente "core" para o meu gusto nos rasgados, pero non é unha mala carta de presentación. O sonido tamén é bastante profesional ainda que penso que se lle dá excesiva importancia nestes últimos anos, eu o primeiro no que me fixo son as composicións e para mín aproban sobradamente (hala, a rapaza esa xa pode ir contenta, e en galleguiño que seguro que o entende mellor que o inglés ;D).

10 comentarios:

RMS dijo...

Bueno, el tema es serio y la verdad es que daria mucho que hablar.
Para empezar creo que tiene ella el mismo derecho que tu a expresar su opinion, aunque no fuese la mas correcta en ningun caso. De todas formas tu tampoco tenias que haberte callado en esas circunstancias, estarias en tu derecho de defender tu postura ante el "ataque" (y lo digo desde el respeto a todos los "implicados" en el caso).
Yo hace tiempo que llegue a la misma conclusion que tu: no hablar de la escena gallega, porque como bien dices al final por intentar hacer una critica constructiva toman tus palabras y a ti mismo y las interpretan como les da la real gana, casi siempre enfocado a las cosas "malas" (pero que tu dices precisamente para que mejoren y dejen de ser "malas", joder, tan dificil es de entender?). A mi me paso en una ocasion con Shroud of Tears (en el desaparecido Basandere Metal) solo por decir "iremos a dar pena un rato" en un hilo de uno de sus conciertos y antes del mismo. Yo me referia a que haciendo doom gotico pues sera todo muy triste (pena) pero ellos lo vieron como un ataque "personal" al grupo, y me quede a cuadros: pedi disculpas y explique el comentario pero a mi me dio la impresion que no sirvio de mucho. Incluso "iremos" se refiere a la 1º persona del plural, yo estaba incluido en ir a dar pena...
Y con Fallen Sentinel me ocurrio algo parecido, pero despues del concierto. Fue en Vigo, Hangar 77. Se sacaron unos perros Brunetti que si estabas en primera fila los oias pero que no asi si te metias en el medio-final de la sala. Pues erre que erre que aquello sono a cristo bendito.
Desde esas dos cuando veo algo "sospechoso" a veces prefiero callarmelo que estare mas contento, el resto tambien y todos calmados.

Que no es chicharrero el "Morbid Visions"? Lo habra puesto alguna vez en su equipo? Impaled queeeee? Un George queeeee del DM? XDDDDD Esta pillao. Pero hemos oido el mismo material este tio y yo? Habra varios Agonica y yo me confundi? Va a ser eso.
Sobre los cinco minutos este nacho no ha escuchado suficiente Suffocation, Benediction o los propios Death. Y estoy hablando de bandas siempre definidas como "grupazos" y con carreras para nada pequeñas (y tres tipos de DM distintos pa que no se queje). Que se coja las discografias completas de esos tres y venga pa'lante a ver cuantas saca sin terminar.
Con lo facil que es releer y contrastar (entiendo que a veces te enciendes y "empieza a salir humo del teclado" pero macho, que te va a leer gente que a lo mejor se siente "defraudada" despues de seguir tus recomendaciones, tomatelo un poco en serio).

enlil dijo...

Home, eso está claro que terá a súa opinión e que, non pode, senón debería!! rebatirma! XD a mín encántame rebatir estas cousas, e de feito falei con un par dos Agónica sosegadamente e comentando diferentes puntos de vista, penso que desde unha moderación e un respeto, e ben, penso eu. O que non concibo é o de increpar a xente que non coñezo de nada sobre que hundo a bandas (mimá, é que me parece un pouco fuerte, xa me gustaría ter tanto poder XD), e que a rapaza o tomara personalmente contra mín...

En canto a eso dos "malentendidos" tamén tiven un bastante bon no Basandere, pero foi curiosamente ahí cando empecei a conocer á xente que poblaba o foro, e de feito lévome ben, que eu sepa, con todos.

Fora no concerto do Esmorga de Unreal Overflows, Fallen Sentinel e Kathaarsys, estábamos alí 3 amigos, meu irmán e máis eu, e chamounos moito a atención que cada banda tiña "o seu grupo de fans", e cando acababa unha e empezaba outra, tanto os membros das bandas coma os seus fans íbanse para afora ou a tomar algo ó fondo de todo, ignorando bastante os concertos dos outros.
Mentres tanto, nós, que estivemos en primeira fila para os 3, íbamos comentando as xogadas e decindo: "Unreal" ten 5 fans, Fallen ten 7 dos cales 5 son fans de Zarandón -jajaj porque non se despegaban del XD-, Kathaarsis ten 3... e falamos entre nós tamén que era un pouco de mala imaxen que os dos grupos se fóran fóra do local cando tocaban os seguintes ou que se quedaran apoiados contra a parede falando ou na barra mentres tocaban (daquela eu ó único que conocía de todo o público e bandas era Zarandón, que foi conmigo ó instituto).
Ademáis outra cousa que nos fixo gracia foi que cando ó final de Kathaarsys e empezaron a versionear Lack of Comprehension saliron coma foguetes da nada os de Unreal e apartándonos do medio colocáronse diánte nosa (que estábamos en 1ª fila) dándolo todo jajaj nótase que lles gusta!

Ben, logo deso miramos no basandere meu irmán e mais eu a ver qué se comentaba, e todo eran alabanzas para o cheo do público, a actitude do público, as bandas... e tal e como o estabamos a falar, tanto meu irmán "Xoiocarmesí" e mais eu metémonos a decir que bueno, non foi para tanto o da actitud e que non víamos ben que haxa fans completos dun grupo que logo se vaian cando tocan os outros e bueno, máis ou menos o que comentei antes.
Fixémola boa... porque o que non sabíamos era que o 100% do público alí metido estaba metido en Basandere e picáronse un huevo connosco -que tampouco era algo tan sangrante, de feito pasáramolo pipa alí e foran bos conciertos e bon sonido, eso tamén o dixemos-. Pero empezaron a increparnos case personalmente e ata había xente por ese foro que decía que últimamente sólo falaban parvos e que se iban dar de baixa XD -en fin, non houbo que darse de baixa, xa se deu sólo pouco despois :S-. O caso é que nós empezamos a explicarnos respetuosa e moderadamente os nosos puntos de vista de cómo debería ser, e que sería guay vero ós outros que o deron todo outra vez dándoo todo coas outras bandas, e os das outras bandas no medio do público...
...finalmente penso que nos fomos entendendo, e ata alguén que nos discutía acabounos case dando a razón. Menos mal, porque xa me vía que para os próximos shows de bandas galegas iba haber xente mirando a ver quénes serían enumaelis e xoiocarmesí XD Cousa que por certo me pasou, eso de notar miradas e cuchicheos nalgún concerto posterior! XD pero bueno, todo acabou máis ou menos ben, e ata a un deles, que era o cantante de Jolly Rocker acabeille pedindo disculpas se se sentira ofendido, que non era a miña intención. Agora ainda o vexo de vez en cando e saludamonos sen máis problema.

enlil dijo...

En fin,... eu creo que os ánimos están moi caldeados entre moitos dos grupos gallegos, e un case que se ten que andar con ollo porque á mínima eres un alborotador e pretendes hundir a alguén... así non se pode. Vexo que estás conmigo en que mellor calar cando vés que algo non vai de todo ben pero que che gustaría que fose porque ten potencial e comentas algo constructiva. Sempre se tende a ver o malo, e así mellor non decir nada. Como decía alguén "a indiferencia é a morte do arte", pero parece que non hai outro remedio porque senón bótanseche enriba, unha pena, pero non comentarei grupos galegos excepto en "Diario dun viking" máis neste blog.

En canto ó da crítica ó crítico, a mín quedoume dudas de que si fai esas comparacións de voz, esa comparación de estilos, e ten ese gran bagaxe dentro do Death que fai que nombre a Children of Bodom, habendo outros coma os que ben dices, e moitos exemplos máis, dudas de que este home oíra suficiente música extrema XD Aparte do libre albedrío escribindo que me fixo suficiente gracia coma para comentalo por aquí XD George Clooney XDDD

Unha das críticas peor confeccionadas que lín desde hai tempo.

enlil dijo...

Por certo, polas respostas que lles vín a algún dos de Shroud of Tears no Basandere, deume a sensación de ser bastante "picaos", vamos, que saltaban á minima, así que non me extraña nada a túa historia XD Eu recordo que me cortara bastante ó comentar por aquí a súa actuación no Alternavigo, que non me gustara nada de nada e ó único que me limitei foi a decir que é un grupo que necesita mellorar :D xa vía que se escribía algo máis íbanme chover, así que... mellor prevenir XD

RMS dijo...

Si, Basandere al final era muy dado a ese tipo de cosas (y al tiempo, que Metalicia le ha de pasar algo parecido, aunque espero equivocarme). Despues de lo de SoT ya me comentaron que algunos del grupo son bastante "exaltados" ante comentarios a su grupo. Pero yo lo peor es tener la sensacion de intentar hacer las cosas "bien" y salir totalmente escaldado, y aun peor la sensacion de que tanto creadores como moderadores eran simples figuras de papel, porque se tienen dicho autenticas barbaridades sin ningun tipo de "advertencia" y a otros por "nada" se les arrinconaba o incluso se les expulsaba del foro.

enlil dijo...

Eu creo que entre Basandere e Metalicia hai unha diferencia importante: as redes sociales.

Nas redes sociales un xa pode falar, conocer, aconsellar, colgar videos, colgar fotos,... recordo cando empecei co blog que había moita xente que o miraba e comentaba, agora por exemplo se colgo un post e o posteo no facebook (cousa que moi poucas veces fixen), a xente coméntame no facebook en lugar de aquí. E se poño algo de que grabamos algo, fixemos unha festa ou viaxe ou calquera cousa, antes que mirar no blog todo o que escribo, pregúntanme polo dichoso FB ainda que poña o enlace ó lado... un día heime de quitar de todo eso, tenme ata arriba XDD

Bueno, ó que iba, entre que as redes sociales, en particular esa que comentei o están acaparando todo, e que hai certos membros que fan quitar as ganas de falar tanto naquel Basandere coma en Metalicia... non lle vexo un bon futuro a ésta última. Sei duns cuantos que me decían que en Basandere non se podía falar porque todo o mundo sabía moito de todo e te "desprestixiaban" en seguida, e penso que pasa algo parecido en Metalicia. Eu realmente esfórzome cando vexo que a páxina ten pouca actividade en sacar algunha discusión ou algo -nada do outro mundo, as típicas de discutir sobre música que pode haber noutros foros, supoño-, pero entre que a xente que pasa, e a que se toma a coña e responde cunha tontería, a mín pásanme tamén as ganas de postear algo alí. Penso que neso, coma dices tí tamén terían que actuar para que houbese algo de actividade os xestores. Metalicia empezou con moita forza, acórdome que ata lle fixeran aquel reportaxe na TVG, pero véxoa mal agora e (tamén espero equivocarme) vai quedar coma o que se está convertendo: unha páxina para a promoción de grupos, nos que os usuarios sólo falan e postean para facerse autobombo.
En definitiva:
Eu quero que volva Xan_Warblade! XD

RMS dijo...

Es cierto que con las redas sociales el movimiento de blogs y foros se ha frenado algo, pero creo que va en el sentido que al final se crean "ghettos" de gente con los mismos intereses y los mismos puntos de vista, lo cual es contraproducente a la larga (yo me canso de hablar y que nadie intente "discutir").

Lo de Xan tiene miga, porque en realidad no era tan "true" como se ponia en el foro. Es cierto que tenia puntos de vista algo peculiares en algunos asuntos, pero era mas "transigente" y menos "autoritario" en sus "declaraciones" cara a cara (como supongo que pasara con el 90% de la gente, que se esconde detras del teclado y la pantalla).

enlil dijo...

Si, eu creo que a xente non sabe discutir, parece que todo se tome desde un punto de vista personal, o cal o vexo bastante mal. Parece que se te metes nun lugar a falar sobre algo que "non é o correcto" no sitio, ainda que sexa respetuosamente, a xente non tarda en tildarte de "troll" e menospreciarte, ou eso ou che fan o vacío (antes da nosa apoteósica discusión en Basandere, os nosos comentarios eran bastante ignorados XD, recordo de postear algunha entrada do blog con fotos dalgún concerto para xente que as quixera coller libremente, e ninguén agradecía nada. En cambio colgaban unha un que fose "amigo" alí, e tiña mil comentarios.. en fin..).

O de Xan decíao en serio, creo que era un contrapunto curioso, e dáballe moita vida a calquera tema que trataba :D estando ou non de acordo con él.. pero sí, non eres o primeiro ó que lle oio decir que él non era tan "cerrado nas auténticas raíces do rock" na vida real :D

Manthing (Ismael) dijo...

Hola chicos, acabo de encontrar esto por google, que curioso, nunca habia leido criticas de criticas.

Diego, ya sabes que con nosotros no hay ningun problema y puedes hacernos una critica cuando quieras, sea como sea, no nos picamos por que cada uno diga lo que piensa de la banda, como bien te dije: "no le vamos a gustar a todo el mundo" y las criticas negativas o constructivas, depende de las palabras que se usen, siempre son buenas y ayudan.
Con respecto a que no os gusta la critica de Suru (asi se llama el chico de 19 años de badajoz), a mi y a nosotros personalmente nos gustó mucho y no porque le encantamos al chaval si no porque se me hace muy amena de leer y entretenida, además de ser la mar de simpatica, era hora de leer una crítica asi. Todas las criticas que hace la peña son iguales y me aburren leer criticas de discos y, si el chaval con esta critica crea espectativas muy elevadas? para el no lo son, si le ha gustado mucho pues habla de su conocimiento de bandas y sus gustos, cada uno tiene los suyos :-)

Diego, te animo a hacer una del cd, estaremos encantados de leerla, ya lo sabes. Un abrazo, Ismael.

enlil dijo...

Buenas Isma, sabía que un día ou outro te pasarías por aquí :D Bueno, o da crítica, máis ou menos no último párrafo xa está feita, non creas que me gusta explicarme moitísimo sobre o que escoito, simplemente me gusta dar unha idea de por onde vai, e si me gustou ou no (pódeslle dar unha visual ó blog, a cada pouco poño un bloque de 10 álbumes a comentar XD).

Xa sei que con vós non hai problema ningún, pero ó que lle teño algo de cousa é ós fans jajaj sobre todo se non os coñezo e me veñen falar :S XD

En canto ó da "crítica ó crítico" pois hei de decir que para nada me esperaba que tivera 19 anos, pensaba que sería máis ben da vella escola, pero bueno, hai cousas que... cando a lín, o primeiro que pensei foi que nunca se parou a oír Death Metal, penso que RMS opina o mesmo, e meu irmán dixo algo así coma: "non pode ser facer unha crítica así, crea tan altísimas expectativas que parece que sexa o mellor disco da historia, e tampouco é para tanto"... realmente crees que é bon? eu non che sei... se leo eso e despois oigo o CD penso que me quedaría con mala sensación... -e o Portraits... tampouco deixa mala sensación-.

Eu creo que as comparacións de voz con Behemoth e Impaled Nazarene, o feito de falar de Death Metal e que fale de Children of Bodom, as escenas de Power Vasco e Death Gallego (???) -na vida oíra eso-, ou a primeira frase coa que arranca... son de pedir a cuenta -como dice o meu ídolo radiofónico "El Monaguillo"-. Home sí, foi divertida de ler, pero para mín nun sentido que non é o mellor :S Sería algo así coma se eu comento un disco de Jazz que me gustara, pero que non sabería decir moi bén con qué comparalo (porque eu non me movo nese mundo) nin de qué falar sobre as progresións, instrumentistas que participan ou artistas similares.

Un saludo Isma, e sorte coa difusión do EP!