Diario de Enlil: algunhas subidas

Desta vez deixo constancia aquí da música que fai o meu colega estonio, xa que non houbo ningún video dos 2 concertos que tivemos.

Son extractos de 3 temas diferentes en 3 ensaios diferentes, ahí vos vai:



+ Sons&Demos xa queda para a posteridade do Youtube:

Roubos ou Similitudes? Tengger Cavalry VS Heathen Foray

 Heathen Foray - Armored Bards (2010)

Tengger Cavalry - The Expedition (2013)

Interrogantes de Metal - Bandas latinoamericanas

¿Porqué as bandas latinoamericanas de metal -salvo contadas excepcións- non tiveron nin teñen absolutamente ningunha influencia na escena mundial?

É algo que sempre me chamou a atención, pero, ¿non é certo que ningunha banda hispanoamericana ou latinoamericana tivo repercusión en prácticamente ningún estilo do rock-metal a nivel global?

E nesto poido incluir a países coma España e Brasil. No caso de España, tal vez a banda máis internacional, que chegou a xirar incluso con Iron Maiden sería Barón Rojo nos 80, pero sendo sinceros e a pesar do éxito que tiveron no seu día, non aportaron nada á música internacional. De feito os fans actuales pouco saberán daqueles anos. 

No caso de Brasil, certo é que teñen a Sepultura e Sarcófago na primeira ola do Black Metal -e quedou ahí a cousa-, pero realmente, nun país de extensión case similar a toda Europa e con 200 millóns de habitantes, un esperaríase algo máis. 

Pode que os latinos teñamos o noso particular "gueto" neste sentido, xa que bandas españolas coma Mägo de Oz ou Ángeles del Infierno, son de sobra conocidas en calquera país de sudamérica e centroamérica. É dicir, son internacionais, pero o seu alcance parece parar xusto onde a lingua nos separa. Ademáis, ningún dos mencionados serán mínimamente recordados por ser uns innovadores, senón que o serán por ser "populares" na época que lles tocou nos países hispanofalantes. 

Para mín sempre é entretido cando me encontro outros metaleiros do resto de Europa e lles pregunto se coñecen algún grupo español. Normalmente obteño contestacións similares a estas:

- Os metaleros con máis solera dinme que lles sona de algo hai moito tempo un grupo chamado Barón Rojo. No mellor dos casos.

- Os metaleros menores de 30 non poden nin decirme un grupo. 

- Os máis trve chegaron a nombrarme a Elffor e algún máis metido no mundillo Pagan díxome que cría que Hordak eran españoles :)

En canto a latinoamérica, realmente non sei cáles son as razóns para que en 4 décadas de Metal non sacaran a un solo grupo que se recorde máis aló do seu propio país sequera. Faigamos un repaso a algúns países ao sur de EE.UU. 

México: así de primeiras a banda que nos vén á cabeza é Brujeria, ainda que case xa podería ser considerada estadounidense, xa que según teño entendido todos levan vivindo aló un bo tempo. Incluso fomos testigos de que o cantante tiña un español daquelamaneira no concerto do Resurrection'16. Sen duda debe de ser a banda máis internacional nacida en México, ainda que non entendo moi ben o porqué, xa que musicalmente son bastante malos para un servidor. Logo temos a Luzbel, Transmetal, Leprosy, Agora, Cenotaph, Disgorge,...

Arxentina: outro dos países de maior extensión de latinoamérica, e a primeira banda na que penso é Rata Blanca, logo a principios dos 2000 ou finales dos 90 salira Beto Vázquez Infinity e últimamente Skiltron e Triddana. Pero dentro do país, polo que leo, as bandas con máis solera poden ser Hermética, V8, Almafuerte. Tren Loco, Malón, Horcas, Animal,... 

Ao lado de Arxentina topámonos con Chile e os seus Mar de Grises e Poema Arcanus, que eu recorde. Logo de mirar qué é o que se move dentro do país parecen ser famosos Criminal, Necrosis, Coprofago, Massacre, Torturer, Undercroft, Six Magics... 

Para Bolivia, sendo sinceros, non me vén nin unha soa banda á cabeza. Entón toca mirar chuletas e parece ser que alí son conocidos Arkanos, Jherux, Track, Alcoholika La Christo, Hate,... Sorprende ver que o Black Metal é popular neste país, sendo que na maioría de América Latina o Thrash Metal parece ser que está eternamente de moda. 

En Colombia son máis ou menos internacionalmente conocidos, dentro do mundillo Black Metal, Inquisition, e a algún fan acérrimo do Death Metal sonaralle Internal Suffering, pero no resto, estou perdido. Os metaleros colombianos parecen ser grandes fans do Metal Extremo, tanto Death coma Black Metal son recurrentes nos estilos elexidos por quenes queren facer música alá. Dentro tamén conocidas son Neurosis, Kraken, Goretrade, Krönös, Awaken, Ekhymosis (hombre, xa non me acordaba da ex-banda de Juanes!), Tránsito Libre, Akash, etc.

E ben, non vou ir país a país, xa que son uns cuantos, pero realmente se fai moi difícil encontrar bandas mínimamente populares afora do país en cuestión para Venezuela, Ecuador, Costa Rica, Uruguay, Paraguay, Panamá, República Dominicana, Nicaragua, Honduras, Cuba, El Salvador ou Perú. 

Resumindo, salvo contadas excepcións, non hai prácticamente bandas latinoamericanas que aporten absolutamente nada á escena metalera desde que ésta naceu. De feito, a maior parte delas non só non aportan nin aportaron nada, senón que son maioritariamente moi mediocres e básicamente tentan copiar o que fan ou fixeron outros. Sona mal (e non teño nada en contra deles, valgame dios!) pero é así! ¿Será o clima? ¿Será cousa de pouca innovación innata? Non teño nin idea.

Diario de Enlil: Maniakk at Rest

Hai tempo que non me pasaba por aquí para falar do que estou facendo últimamente no que se refire á música, polo que vou expoñer o que foi este ano 2016 ata o momento:

No meu último post mostraba un teaser do que sería a próxima bit-demo de Enuma Elis. Pensaba que tería listo ou case listo todo neste punto do ano, pero quedeime máis ou menos onde estaba debido a que os amigos locales me lían. Polo tanto, non hai novedades de momento sobre "Delirium Tremens". 

En canto ó proxecto dos amigos que me propuxeron axudarlles cunha segunda guitarra, acabou coma me comentaran nun principio (ou un pouco máis tarde, nun principio era solo ensaiar e jammear por diversión): cun concerto na sala dos amigos. Xa non estou eu para trotes de concertos, nin sequera de bandas nas que se me esixe unha regularidade nin compoñer/ensaiar na casa. Por eso Must Maniakk era unha boa excusa para liberarme por uns momentos do traballo e facer algo diferente entre semana. Nin ensaios na casa nin composición, perfecto. A lea foi cando de repente había que facer un concerto. Nin o estilo dos temas era o meu, nin a súa música tiña suficiente variedade nos riffs pa un servidor.. vindo de facer cousas con Mileth, no que metíamos 10 riffs diferentes por tema, cada guitarra tamén facendo unha cousa distinta da outra sempre, os temas de 4-5 minutos e 2 riffs, por un lado non me ocasionaba ningún quebradero de cabeza, pero tamén acaba aburrindo un pouco. 

Así que o punto final foi o 21 de Maio do 2016:

O certo é que foi un concerto divertido, incluso me tomeu un par ou tres birras antes de ir tocar, cousa que nin se me pasaría pola cabeza en ningún concerto anterior. Tal vez debido a eso tiven algún erro puntual pero penso que á xente lle deu igual. O carallo foi velo despois en vídeo xa pasada a festa!

Algún se quedou medio cego no público debido ó reflexo da miña guitarra.

Sempre me acordarei cando de repente, ó cantante-guitarra, que facía tamén a música (o proxecto era del e mais do batería), a 3 horas de empezar o concerto me dixo: "teño un novo riff para esta canción, tocámolo despois de "aquela parte" e a ver cómo vai, tranquilo, se hai algún fallo estamos pa divertirnos e non pasa nada". Xa claro, se estiveramos no ano 94, non pasaba nada, pero na era da tecnoloxía na que todo queda grabado por alguén e súbeo para que o resto da xente o vexa no seu canal de Youtube, etc... xa non hai eses concertos "entre amigos e sólo entre nos" máis.

Por aquí unha mostra sonora do que foi aquel día, non me pensaba que naquel antro que teñen os meus amigos se dera un sonido máis ca decente, mellor que algúns concertos que vin na Iguana, o Bar de Juan-Anoeta, etc. Xa vedes que o estilo que tiñan os meus colegas non é nada doutro mundo pero igual pa tomar unha birra mentres se escoita non está mal! (tampouco me esperaba que nas grabacións se oíra a miña guitarra por encima do resto, arriba recordo que todo estaba compensado).

Máis ca nada, foi un concerto de grupos primeirizos e de amigos, posto que salvo Surmarõõm, o resto de grupos nunca tocaran en vivo. 

O curioso é que o último grupo en saír a escea foi o proxecto personal do batería de Must Maniakk. Fóralles a algún ensaio, e asegúrovos que eran 3 personas, pero no concerto apareceu él só xunto cun PC. Supoño que vería que os 2 restantes non deron feito a tempo pa ter listo un concerto, pero debeu ser moi pouco antes de subir! Esto é algo que vexo moi a miúdo nas bandas: a présa por sair a un escenario incluso sen ter suficientemente mallados os temas, o mesmo con sacar álbumes/demos. Pero en fin... 

Este proxecto chámase Joy At Rest e é un caso absolutamente contrario a Must Maniakk: cancións de riff tras riff tras riff, progresión absoluta con estructuras complicadas, de feito hai algún tema que eu consideraría que non ten estructura, senón que é unha sucesión de riffs nos que a canción non volve a nada anterior. Eu optaría por unha mezcla de progresividade con reminiscencia a algún riff ou melodía anterior, é decir, que se note que estamos na mesma canción coa mesma temática a vista de paxaro. Por ese motivo, escoitar a Joy at Rest resulta por veces complicado, porque non sabes a onde van parar as cancións, e se che poñen mil riff pegados uns a outros, parece que non hai un fin. 

Aquí podedes ver o que fai, grabación xusto do concerto que nos toca nesta entrada:

Como sexa, o rapaz ten ideas interesantes, ainda que baixo a miña percepción personal, un pouco de orde nelas non lle viña mal. 

Logo deste concerto, penso que ata o mesmo día, veume falar de que estaba buscando novos integrantes, e debeu ser a alegría da noite, que pois finalmente accedín a axudar cunha segunda guitarra. A sopresa veu uns días despois cando parece que xa había un concerto programado e outro na mesma sala que tocamos en maio como "ensaio pre-concerto". E sería o 3 de decembro e 19 ou así de novembro... recordades o que dixen hai unhas líneas sobre apresurar as cousas..? Ben.. pero bueno, agora estou xa ensaiando con él mais outros dous, baixista e batera que son bastante bos, a verdade. O que non me esperaba é que o primeiro concerto serio sexa nunha sala de renombre aquí, a mesma na que tocaron Cradle of Filth, Moonspell, Sepultura, Death TBA, etc hai uns meses, e teloneando a un grupo sueco! Interesante, ainda que por veces me da a impresión que xa vou vello pa estas cousas.  

Por esta razón, xunto coas vacacións de verán é pola que me foi imposible concluir unha demo de Enuma Elis e supoño que non será este ano, esperemos que para o que vén teña algo máis de tempo. 

 Post-concerto I

Post-concerto II - Must Maniakk

Por outro lado, tamén me gustaría destacar que hai uns poucos meses Mileth sacou "Petros, Axioma da Terra" por fin en formato single, xunto coa inclusión das demos anteriores nunha compilación chamada "Recolleita dos Demos que han de Ser Esquencidos". Gustoume o sonido que lle sacaron a esta canción, que realmente non é nova, fixémola haberá 5 anos, nin sequera é a última que fixemos na banda mentres estaba eu. De feito sempre dixen que teño moita gana de que saquen algo novo sin min pa ver cómo sonan! 

Polo resto, A Novena Onda sona ben, coma fixeran na demo do 2014. É curioso, sempre pensamos que esa canción quedaría un pouco deixada comparada coas outras que considerábamos "mellores" e finalmente foi a máis conocida. E sinceramente non me gusta nada cómo quedou o sonido das 2 da demo. Prefíroas na primeira versión, sona moito máis blacker e "trve". Nesta nova o sonido de guitarra quedou moi comprimido e casi non se sabe qué fai cada unha. De feito costoume acabar de oir ese par de temas, cousa que non me pasa nas versións demo de hai 4 anos. 

Pois nada, haberá que seguir esperando para oír algo novo de Mileth, eu sigo con ansias desde que marchei!

Roubos ou similitudes? Celtic Legacy VS Manowar

Acomodado yo me sentía... cando nun mix de metal de Youtube me encontrei con este tema dos irlandeses Celtic Legacy, e entusiasmado fun ver o nome da banda e da versi... espera... a canción de Manowar non era Live by the Sword... era The Power of Thy Sword!!