Segundo Blabbermouth:
Guitarist/vocalist Adam "Nergal" Darski of Polish extreme metal veterans BEHEMOTH has confirmed to U.K.'s Terrorizer magazine that he is in talks to be a judge on Poland's version of the hit American singing competition "The Voice", appropriately named "The Voice Of Poland".
Commented Nergal: "I haven't signed a deal yet, but I got a deal waiting and most probably it's happening. So it's going to be fun. The first black metal judge ever in history doing a mainstream thing, you know? People are going to freak out! Some are going to love it, some are going to fucking hate it. But that's what this music has always been about, right? To provoke, to cause different opinions. The more extreme opinions, the better, I think."
He added of the attention he has received in his home country, "This so-called celebrity life is not my environment at all, but I am a part of it if I want it or not. So it's been crazy. Then the whole case with my sickness and me getting out alive [Nergal was diagnosed with leukemia in August 2010 and underwent a bone marrow transplant procedure in December. — Ed.], it just brought some extra attention to it. And there's definitely some people that want to make some money on it because it's a cool story for them to write about and stuff, but I was like, 'Okay, if they're going to make money, I want to have my share, too.' I was away from music and away from being active live for a good year, so yeah, I need to get something in return!"
It was previously reported in the Polish media that the producers of "The Voice Of Poland" are hoping that Nergal's presence on the program will attract a new audience as well as improve its chances of competing against rival television talent-show franchise "X Factor".
The American version of "The Voice" was a big hit for NBC and helped breathe new life into the careers of coaches Adam Levine, Blake Shelton, Christina Aguilera and Cee Lo Green.
A pesar de que me gusta moito Behemoth musicalmente (tal vez menos nos seus 2 últimos CDs), e a pesar da complicada operación que tivo este home hai pouco, segue sen caerme nada ben. Meterse nunha especie de OT de xurado paréceme algo un pouco fóra de lugar para alguén que fai Metal Extremo e supostamente "vai en contra da norma". A saber... a mín dame a impresión de que Nergal ten a cousa de chegar a ser alguén famosillo e popular...vamos, unha celebrity... non me gusta un pelo (igual a súa moza Doda lle está a meter ideas raras na cabeza desde hai tempo, pero bueno, non é o tipo de moza que un esperaría para un satánico dethmetalero...)
Aproveito para decir que non haberá máis entradas ata septiembre, xa que estarei no meu pobo e fóra de toda tecnoloxía. Ata esa pasádeo tan ben coma éstes bailando o Papichulo a ritmo da Panorama ou París de Noia. Vémonos!
viernes, agosto 12, 2011
jueves, agosto 11, 2011
Microreviews Agosto'11 - II
Gothic Rock-Metal
Myspace
Non conocía eu a esta banda a pesar de levar xa máis de 10 anos no panorama gótico germano. O que ofrece Mono Inc. é un Gothic que alterna momentos de guitarras con distorsión con outros máis tranquilos, sempre moi influenciado por grupos coma The Cure e Depeche Mode. Hai tamén influencia do gótico electrónico alemán, ainda que se quede como testimonial, xa que a pesar de notarse certos arreglos -dependendo da canción máis ou menos- no sonido e baterías e utilizar algún sample moderno, a banda funciona máis ben coma o pode funcionar unha de Rock. A forza das cancións reside nos estribillos, altamente adictivos e certamente popeirillos -algún ata me recordou a Nightwish! XD- nos que a voz masculina non é que faiga figuras (tampouco o suele facer neste tipo de grupos) pero cumple acompañado de ocasionales coros femininos.
A mín resultáronme moi entretenidos, aparte de Tiamat e Inkubus Sukkubus, facía tempo que non oía un grupo deste estilo, e a verdade, fano tan ben ou mellor ca eses dous. 7/10
O single do disco, unha boa proba de estribillo adictivo (curioso que a batería faiga os coros):
Black Metal-Grind
Myspace
Os tolos británicos de Anaal Nathrakh (víraos fará 3 anos en Portugal e deran un concerto apocalíptico e brutal :D) volven á carga coa continuación do seu aclamado In the Constellation of the Black Widow cun disco variado e que contén a súa dosis de black metal caótico e rápido con ese toque "grind" tan orixinal da banda, e a súa dosis de melodía que se acaba personificando nos cambios de rexistro do cantante V.I.T.R.I.O.L. Éste manéxase perfectamente entre os rasgados máis típicamente Black, a tolemia grind e algúns estribillos de voz limpia que poden recordar a un ICS Vortex menos teatral ou a G. Wolf no seu traballo pasado en Arcturus.
Passion é un señor disco cheo de violencia e melodía coma Anal Nathrakh saben facer, un exemplo do que a experimentación no metal extremo pode dar de sí. 8/10
Thrash-Death Metal
Myspace
Loudblast é o típico grupo do que sempre oín falar pero do que nunca profundicei na súa música. De feito se oín algo deles, probablemente foi algo inconsciente XD Como sexa, son un grupo mítico francés de Thrash nacido nos ochenta, por ahí dícese que o primeiro en chegar a ser mínimamente recoñecido internacionalmente.
Parece ser que a banda se separara a finales dos 90, pero retomou o camiño en 2004 para sacar novo disco, e este Frozen Moments Between Life and Death é o segundo desde a reunión. O estilo deles é un Thrash tirando a americano a medio tempo con influencia Death e voz que cabalga tamén entre ambos estilos cantando coma o de Vader en máis agudo -foi o primeiro símil que me veu á cabeza-. As cancións flúen moi ben e son ricas en cambios e bos riffs e a producción acompaña. Un bon álbum que sona añejo pero ó mesmo tempo actual, digno de escoitar para calquer amante do Thrash. 7/10
Black Metal
Myspace
Torn From The Abyss é o segundo álbum desta banda sueca de Black. Grupo que colle influencia dos clásicos e do Black "old school". E ser old school implica por supuesto portada en blancko e neghro e logotipo case indescifrable (ainda que vín casos peores) ou en formato tipo Burzum (algo do estilo deixaron para o título do álbum na portada XD)
O álbum non deixa de ser un disco bastante do montón de Black Metal. Influenciado por grupos coma Darkthrone e Watain, Infuneral non aporta nada ó xénero, únicamente algún riff interesante pero que se acaba perdendo entre o disco e que probablemente non volvamos a recordar cando éste se acabe, e eso que os 28 minutos del non dán para moito... 5/10
Thrash Metal
Myspace
Desde logo estes últimos anos o Thrash Metal está vivindo unha segunda xuventude. Desde calquera parte do planeta aparecen bandas con máis ou menos fortuna retomando o que se fraguou a mediados e finales dos ochenta. Eu son, nun alto porcentaxe destes casos da opinión de que o que xa está feito, feito está, e non me tén demasiada gracia facer revivals de riffs e cancións que xa vivín e escoitei ata a saciedade na miña nenez-xuventude (eló). Moitas destas novas bandas coma o caso dos mexicanos The Fury I Hide dedícanse a reciclar riffs e bos momentos das bandas míticas de Thrash-Death, sen que por elo poidamos decir nin que sexan malos músicos nin que o faigan mal. É máis, a estas alturas bos instrumentistas salen de debaixo das pedras, pero bos compositores e innovadores xa é algo máis difícil. The Fury I Hide pódese considerar que fan unha homenaxe a aqueles grandes álbumes de hai 20 anos, cun pequeno toque de Thrash Moderno (ollo, a portada non é debuxada a multicolor, eso xa indica algo ;D), cun sonido mellorable, e con ideas xa oídas. Hai grupos a esgalla coma éste na actualidade, e mellores. 3/10
Reflection - Advertising Violence (2011)
Thrash Metal
Myspace
Nótase que éstes alemanes son fans dos primeiros anos de Blind Guardian e Iced Earth. Obviamente non chegan a ese nivel que discos coma Follow The Blind ou Night of The Stormrider posúen, pero os homes inténtano. Non é polo tanto unha sorpresa para mín descubrir que se formaron en 1992, ainda que o nome non me sonara de absolutamente nada.
Así que o que temos é Thrash técnico old school basado nas dúas bandas mencionadas, ainda que tamén nos poden vir á mente imaxes da escola alemana de Thrash liderada por Destruction, Sodom, Paradox, Tankard e Kreator, na que o cantante se empapou na súa juventú como é debido de Hansi Kurch ainda que de vez en cando se atreve con algún rasgado. Non é un mal disco, non lle viría mal oílo a Blind Guardian e Iced Earth a ver si lles entraban ganas de retomar algo do glorioso pasado (que para mín está bastante mellor que o que están a facer desde a última década). 6/10
Symphonic Operatic Metal
Myspace
Logo de catro demos, os suecos Benevolence publican o seu primeiro traballo, chamado God,
facendo unha especie de Symphonic Metal con vocalista operística. O primeiro que chama a atención deste disco son as cancións e a orde delas. Así temos como primeira aproximación ó seu traballo "Lovely Death", un tema boombástico con boa utilización de elementos orquestales sampleados e varios coros femininos nunha onda moi Therion-Epica ainda que salvando as distancias. Logo pasamos a dúas covers seguidas de Maiden, "The Number of the Beast" en versión de 2 minutos, e unha bizarra "Hallowed Be Thy Name" que non dudan en levar por numerosos cambios sinfónicos e breaks. Máis tarde, acabando o disco atopámonos cunha versión de "Flag the Hate" de Kreator, tamén bastante curiosa e chea de paróns orquestales épicos. É un disco moi curioso, pero a mín non me acaba de convencer. A utilización da parte orquestal está coidada, e sona bastante ben, pero tal vez asoballe demasiado ó resto dos instrumentos xunto coa voz e os coros. Ademáis tantos paróns para aproveitar cambios de ritmo e a cada dous por tres volver a meter a guitarra acabaronme saturando un pouco. Creo que este grupo ten potencial, pero tanto a súa forma de compoñer coma unhas líneas vocales sempre moi altas para a cantante non me gustaron. 3/10
Thrash Metal
Myspace
A verdade é que sufrín un déjà vu mentres que oía o primeiro disco dos brasileiros Deathraiser. Se xuntamos todos os discos de Kreator ata o Coma of Souls e sacamos un batiburillo de riffs e cancións, algo moi parecido a Violent Aggression podería saír (incluso o nome do disco e das cancións teñen ese aire "Kreator" XD). Realmente pouco máis hai que añadir, Deathraiser son uns auténticos fans da primeira época de Kreator que se dispuxeron a pasalo ben sacando o seu propio tributo á banda xermana, e onde se coidaron de que todo sonara "old school", con riffs agresivos, voz similar á de Petrozza e despliegue técnico en solos e riffin'. Para amantes do Thrash old school ochentero na onda dos mencionados, Slayer, Destruction... poderá estar curioso. Para mín, personalmente, creo que xa hai un Extreme Aggression, Terrible Certainty e un Pleasure To Kill feitos, así que non me dín nada novo, ainda que obviamente non é o que eles pretenden. 6/10
Heavy-Power Metal
Web
É raro que os "supergrupos" saian ben, alomenos eu coñezo poucos casos, e Fullforce non é un deles. Os suecos están formados polo cantante de Cloudscape e membros de Dream Evil, Hammerfall e Ynwie Malmsteen, así que era previsible que o que resultara desta unión tirara por uns derroteiros de Heavy Melódico con ocasionales teclados "modernetes" que se manteñen nun segundo plano. É certo o que lín por ahí de que Fullforce ten un parecido máis que palpable ó proxecto de Allen/Lande, incluso o ten en que combina nun mesmo disco cousas interesantes con cousas do máis mediocre e pouco inspirado. A pesar de que hai algunha outra canción coma "Heart And Soul" ou "Oblivion" que están bastante ben, un quédase cunha sensación dun disco feito con desgana con cancións que non levan a ningún lado coma "Wall of Secrets" ou "Father Spirit". Olvidable. 4/10
Viking Melodeath-Power Metal
Myspace
Se hai un montón de grupos que falan sobre o Señor dos Anillos e Tolkien, porqué non un que fale sobre Harry Potter? Eso é o que deberon pensar os rusos Elzevir, a pesar de que polo que puiden ver das súas letras neste primeiro álbum son bastante xenéricas, pero parece que a súa demo do 2009 ten o revelador nome de Hogwarts XD
O estilo de Elzevir (que me tiña unha mala pinta enorme cando lín o nome, prexuízos de grupos hispanos ou italianos facendo power medievo, supoño XD) é un power-melodeath moi melódico e con certos tintes folkies que poden recordar a Ensiferum, no que a voz rasgada manda e ocasionalmente aparecen coros e voz limpia. A melodía é protagonista indiscutible da maior parte das cancións e moitas veces está compartida entre teclados e punteos, cousa nada nova, pero que funciona gracias ó nivel adictivo que manteñen moitas.
O caso é que é un disco bastante decente para ser un debut, con bon sonido e partes moi pegadizas, esperemos que Harry Potter lles dé para máis material XD 8/10
PD: por favor sacádeme a melodía de "Rain of that Day" da cabeza!
miércoles, agosto 10, 2011
Microreviews Agosto'11 - I
Post-Metalcore/Technical Death Metal
Myspace
Ben, esto non é o que eu me esperaba exactamente da lenda polaca Decapitated. Realmente este é un álbum diferente do que eu oíra deles, e cando me dispuxen a obter información sobre este novo disco, ahí veu a razón: parece que sólo queda un guitarrista da formación orixinal, que decideu sacar por sí mesmo unha nova versión do que él considera que son os Decapitated na nova década. Esto é: riffs metalcorianos/post-hardcore, voz rasgada tamén con deje bastante core, moito palm-mute àla Meshuggah, e, en definitiva cancións bastante olvidables que tiran por terra o legado desta banda que un día foi Death Metal. Obxectivamente, este album nunca tería que ter salido baixo o nome de Decapitated, pero ainda así e valorando estrictamente o apartado musical, Carnival is Forever quédase nun máis dos miles de grupos facendo ese Dethcore técnico que non dice demasiado. Os que foron membros desta banda déberonse de sentir abochornados cando oíron o que o seu ex-compañeiro sacou. 3/10
Thrash-Death
Myspace
Descubrín ós finlandeses Witheria hai un par de anos e quedarame maravillado escoitando Painful Escape, así que tiña moito interés en oír este novo e non decepcionou.
O estilo é idéntico ó do anterior album: Thrash-Death melódico con grandes riffs que toman como fuente de inspiración o Thrash clásico e o Thrash progresivo de hai algúns anos. Bandas coma Death, Destruction, Kreator, Forbidden... poden vir fácilmente á mente.
Os movementos de Witheria varían entre partes groove, con partes totalmente speedicas e outras máis melodeath guiadas por unha voz que podería pertencer a calquer grupo de Black. Como sucedía no anterior, crearon cancións bastante pegadizas nas que é difícil manter a cabeza sen abanear, e sen facer nada novo realmente, souberon poñer outra vez toda a carne no asador para sacar un disco que se vai sen que un se dé conta. 8/10
Industrial Death-Black
Myspace
Iperyt son unha banda polaca que me recordaron curiosamente ós intentos "maquineros" fallidos dos Morbid Angel no seu último disco... peeero ben feitos. O estilo é básicamente Death Metal moi cañero, pero pasado por un filtro industrial sobre todo nas baterías que se notan absolutamente desquiciadas e ultrasónicas. O sonido rítmico nótase que está totalmente manipulado informáticamente e non creo que o queiran esconder, cuns dobles bombos e redobles de caixa que meten medo. Neste caso non hai teclados nin samples atmosféricos electrónicos, polo que a forza reside nos riffs guitarreros, moi da vella escola do death e que se entremezclan entre momentos máis grind e outros máis blackers. Se tedes curiosidade en cómo sonarían Prodigy facendo Death Metal brutote, Iperyt non están de todo mal. Xa lles gustaría a Morbid Angel facer algo do estilo cando quixeron facer esas abominacións musicales chamadas Radikult, Destructos e Too Extreme. 7/10
Melodic Black Metal
Myspace
Non me gustara nada de primeiras o disco de Vreid. Pareceume como unha amalgama de xéneros nos que o grupo non sabía exactamente qué facer, se un pouco do Black'n Roll máis próximo ós novos Satyricon, se un pouco máis folky rememorando algo do pasado Windir, se un Black inspirado no Heavy-Rock setentero e ochentero, se algo de Thrash-Black... De feito antes de irme uns días de vacacións, esa sería un pouco a miña microcrítica -unha fusión un pouco desorganizada deses estilos-, pero gracias a un periodo de descanso no que me puxen máis a fondo con este disco, cada vez funme metendo máis nel e foime gustando máis. Hai riffs e composición realmente interesante e máis ou menos innovadora tendo como base un pouco o que dixen ó principio. Cada vez hai máis grupos nórdicos que se pasan a este lado máis heavy-rockanrolero do black, curiosa moda...
Ó final acabeime convencendo de que V é un disco bastante traballado, no que se nota un gusto tanto polo prog-rock setentero e heavy ochentero, como polo black melódico nórdico dos noventa. A falta de definición que notei ó principio converteuse máis ben en heteroxeneidade e variedade agora mesmo, ainda que sí que ainda noto un certo caos de ideas nalgunha canción.
O que fai oír con calma e varias veces un disco... é posible que algún dos que comentei nesta sección lles pasara algo parecido e que me quedara cunha primeira impresión diferente da que tería se os oíra durante 1 mes coma fixen con éste. Por certo, o single non é nin moito menos a mellor canción para mín, eu aposto pola épica de 10 minutos "The Others And The Look". 7/10
Dark Metal
Myspace
Hai xente, pouca xente á que a cabeza non lle para e son un chorro de creatividade continua. Un deles sen duda é Tuomas Saukkonen, multiinstrumentista que entre proxectos, colaboracións e eu qué sei máis, debe de ter metido baza en máis de 10 discos nos últimos 10 anos, moitos deles dunha forma máis ca protagonista, coma é o seu proxecto personal Before The Dawn, que neste 2011 saca o seu séptimo álbum.
A parte positiva de Deathstar Rising radica no estilo tan personal que Saukkonen lle imprime a todo o que toca, cunha base bastante "Suomi Metal", melodías que por veces tiran para o folk melancólico pero cun aire moderno no que mezcla voces limpias con rasgados e que vai desde o Rock-Metal Melódico e melancólico ata partes máis "Melodeath". O caso é que se desenvolve á perfección nesa mistura e saca auténticos cañonazos coma "Deathstar", "Winter Within" ou "Butterfly Effect" contidos neste último álbum. Ademáis, coma en todo no que está metido, producción de lujo.
A parte negativa podería estar en que a evolución de Before The Dawn foi bastante pouca nos seus máis de 10 anos de historia, e non sólo hai cousas en Deathstar Rising que recordan a algo feito en BTD, senón que tamén recordan ós outros proxectos de Tuomas. Houbo discos mellores de Before The Dawn, ainda que esto non significa que éste sexa malo. 7/10
Progressive Metal
Myspace
Segundo disco destes italianos en 20 anos de historia, e, a pesar de que se notan algunhas boas ideas, ainda que non demasiado novedosas, Among Different Sights quédase un pouco no saco de grupos de Progresivo. O grupo combina cantantes de ambos sexos, ámbolos dous cun rexistro de voz limpia bastante similar. Na parte instrumental, hai un balance equitativo entre o protagonismo de teclados e guitarras, que por veces tocan un pao máis sinfónico, outras atmosférico e outras puramente progresivo dreamtheateriano -grupo que desde logo se pode intuír entre as preferencias deles-. Por todo eso, está ben, pero na parte negativa, encontro que hai un sonido bastante mellorable, sobre todo para un grupo de Progresivo, no que todo ten que sonar máis claro e diferenciado do que sona aquí. Aparte, non é que sexan demasiado orixinales, ainda que teñen as súas partes experimentales que a estas alturas eu xa non consideraría "tan experimental" porque logo de oírllas desde hai anos a grupos coma Dream Theater e Pain of Salvation e ós seus imitadores...
Exawatt, como decía, quedaráseme no montón de grupos decentes de progresivo que non pasarán dahí. 6/10
Heavy-Power Metal
Myspace
Predecible hasta decir basta este primeiro disco dos belgas (outra vez, esto pasa xa de coincidencia XD) Fireforce, no que o que fan é mezclar un pouco de Manowar e Speed Metal, falando de Metal, dioses, Metal, batallas, e un pouco máis de (bostezo) Metal. O disco non está mal executado e é bastante lineal, así que para os amantes dos dobles bombos e tempos rápidos, con feeling épico e directo -sen ter orquestacións nin teclados-, podería non estar mal. Non hai moito máis que comentar, salvo poñer uns cuantos grupos que se me viñeron á cabeza mentres que oía March On: Iced Earth, Sabaton, Running Wild, Cage, Gamma Ray... se vos gustan moito éstes, dádelle unha escoita, igual vos dicen máis que a un servidor. 5/10
Progressive Rock-Metal
Myspace
Con máis de 20 anos de historia e 3 discos noventeros, os americanos Leviathan déronse un descanso dunha década para sacar este novo disco. Un disco de Metal Progresivo nunha onda bastante clásica e calmada que me recordou ó traballo de Queensryche. Realmente, profundizando neste disco de nome raro, hai detalles e influencias variadas que deberían asegurar unha escoita amena, pero por algunha razón non me acaba de convencer -cada vez que digo "por algunha razón" suele ser por motivos compositivos XD-. Un cantante con moi pouca forza pode axudar, e ainda que na superficie é un álbum atractivo, cando me puxen con él acaboume cansando un pouco, xa que momentos inspirados e diferentes se unen irremediablemente con partes sosas, algún riff prog que non engancha para nada, e voz e melodías vocales, que non me gustaron. 3/10
Heavy Metal
Myspace
Eu conocía uns Thunderbolt, pero nada que ver con estes noruegos, posto que facían Black Metal. Éstes practican un heavy bastante clasicote, no que o primeiro que chama a atención é o vocalista, unha mezcla entre Bruce Dickinson e Tobias Sammet (que xa teñen un aire entre sí). Non o fai mal o rapaz, ainda que tampouco chega a ser ningún dos dous anteriores.
Musicalmente a banda bebe básicamente da NWOBHM e o Heavy clásico, cun aire a Maiden e Saxon, ainda que non practiquen habitualmente ningunha das míticas "cabalgadas" nin eses punteos dobles (xusto unha das cousas que máis gracia tiñan aqueles Maiden -falo en pasado, porque os de agora...-). Entón, a cousa ó final quédase nun disco de Heavy bastante do montón, que non me atrevo a decir que esteña mal, pero que non chama a atención. 5/10
Power Metal
Myspace
Tiña entendido que os desta banda despois do descalabro que fora o seu último disco xa o deixaran... en fin... aquí temos logo un novo álbum, o quinto xa dos suecos, que seguen coa fórmula de power sinfónico, maxestuoso e celestial (falan de cristianismo e todo eso, ainda que a mín refanflínfama). Coma frontman segue estando un gran vocalista coma Christian (nunca mellor dito) Liljegren, que a estas alturas non sei cómo non estará saturado de sacar tantos discos dun estilo tan similar coma son os de Audiovision, 7 Days, Golden Resurrection e dos mesmos Divinefire. A éste úneselle outro vocalista para este novo disco, sí, 2!, ni más ni menos que o de Narnia (uuuh tanta variedade abrúmame XD) un tal Germán Pascual (hispano? non sei, pero vistas as fotos promocionales de Divinefire, do sur debe ser, porque vai abrijao ata arriba).
Indo co disco, Eye of the Storm segue co legado que eu recordo de DivineFire, de metal boombástico, con moito arreglo orquestal, a veces incluso recargado, sección rítmica speedmetalera e guitarras potentes. Christian é un gran cantante, así que nas voces hai asegurado "high-pitched quality" e algún amago de rasgado, e con respecto a Germán, o certo é que se non lle prestas atención, non sabes cándo canta él porque teñen rexistros parecidos XD As cancións non dicen moito que xa non se oíra xa en Divinefire ou grupos do estilo... así que... mellora o anterior, pero de todos xeitos, eu quédome cos discos cos que os coñecín: Hero e, sobre todo Into a New Dimension. 5/10
Suscribirse a:
Entradas (Atom)