As traduccións da gallega non che son coma peneirar, meu VII

Os demáis volumenes

Ratas á carreira
- "Contra! vaia morrada!"
- "...é coma un can da pradería" (un perrito de la pradera? XD)
- "Axustador" (=sujetador?)
- "cagoental!"

Shrek 1
- "E agora ven cando saídes daquí cagando mistos!"
- "...qué maneira de darlle seo ás canelas"
- "Non me gustan os follados"  (referíndose ós milhojas, que tamén chaman milfollas)
- "Cheira a xofre" (azufre, supoño?)
- "Arredemo qué rallante!"
- "Manda truco!" (unha mítica das traduccións da TVG)
- "Non, vai á merda, xa o dixo?" (non me esperaba oír merda nunha peli para todos os públicos, pero eso sí, díxoo ben rapidiño pa que non se notara XD)

As crónicas de Sarah Connor
- "Son unha candorca con pitos!" (para decir que o embarazo a facía gorda)
- "Sempre és tan toxo?"
- (Personaxe abre a neveira e está vacía) "Coiro! non deixaron nin cogombros!"

Superman II
- (Superman a uns transeúntes) "Vos qué mirades? Papóns!"

O bo, o feo e o malo
- "Mala chispa te coma!"
- "Merdán!"
- "Cala, galiña choca"
...

...e algo de Pulp Fiction de regalo :D

Microreviews Novembro'11 - V

Dekadent - Venera Trial & Tribulation (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
Outra das sorpresas do ano para mín vén desde Eslovenia da mán de Dekadent. A pesar de ter editados un par de discos (que pronto buscarei para ver si o deste Venera Trial xa vén de antes), non tiña idea da súa existencia, así que por favor, grandes compañías de Metal europeas, botádeme un ollo a éstes e dádelles promoción porque aquí hai chicha!
Con Venera Trial & Tribulation pasoume algo que rara vez ocorre: é un deses álbumes que desde que empeza a sonar incluso a intro, paras todo o que estás facendo e pós todos os sentidos nas orellas. E a medida que entra o brillante, incrible punteo de Thralldom Decree, empezas a sentir que esto é algo grande e que este grupo non é igual que os 3 ou 4 que sonaron antes (sí, últimamente paso máis tempo na casa e engullo música coma un becerro, como podedes ver polo ritmo de microreviews), nin sequera é igual que os 5 de ontes nin os 50 deste mes...
Indo co tema musical: Dekadent fan Black Metal... sí... e no... o xénero de Dekadent está máis aló das etiquetas. Poido comenzar decindo que a música é eminentemente emocional e intensa, con moita melodía sobre todo guiada polos punteos de guitarra. Estas melodías son principalmente melancólicas, ainda que moitas veces sálense desa línea para ofrecer diferentes sensacións, por veces máis Post-Rock, por veces máis épicas, por veces máis "bonitas", por veces máis "depressive", por veces máis... Pop? (ata hai unha que me sonou a un videoxogo de Game Boy!). O mellor é oílas por un mesmo, o que está claro é que son orixinales, e nunca oín melodías coma as que hai en Thralldom Decree ou Sunday's Lament nun grupo de Black... nin parecidas!
Polo demáis, temos un gran acompañamento de Black sinfónico sen ser Black sinfónico exactamente, ó menos como en principio pensaríamos; olvidádevos de Cradle of Filths, Dimmus, ou Limbonic Arts, é sinfonía decadente, romántica e melancólica, cunha gran atmósfera, feita con sensibilidade e caña a partes iguales.
...inesperado e orixinal Black melódico, alguén dá máis? 9/10

Dementia - Beyond The Pale (2011)
Progressive Melodeath
Myspace
Non se lles pode negar a perseverancia a este grupo alemán de máis de vinte anos de historia, e que fallidamente intentaron facerse un oco entre a movida progresiva extrema europea. Este é o seu cuarto álbum, e o estilo, en principio é un apetecible Death melódico non demasiado cañero, de cancións extensas que se moven en diferentes direccións, podendo tocar un riff escola de Schuldiner, algo de Heavy Metal Progresivo, ou extractos acústicos; un baixo xoguetón cando quere; algún teclado -incluso partes de Hammond!- interesante; unha voz que máis ou menos cumple cos growls e se anima en contadas ocasións con partes limpias (para nada protagonistas na onda dos Melodeathcore máis modernos)... en principio éste álbum de Dementia teno todo para ser un gran disco, tamén bos músicos, ainda que a día de hoxe o contrario sería a novidade, boas e amplias miras, bon sonido...
... pero... hai un gran pero... que é que os riffs, e os duradeiros temas non acaban de resultar interesantes. Hai cousas por aquí e por aló que están ben, pero que no cómputo global non acaban de empastar nin tampouco sonan excesivamente orixinales, facendo que cando acabemos Beyond The Pale nos sintamos un tanto contrariados.
Ahí entendín porqué logo de tanto tempo este grupo non chegou a ser nin mínimamente coñecido a nivel europeo, fáltalles brillo na creación para o meu gusto.
Todo ben, pero... 3/10

Vanir - Særimners Kød (2011)
Folk-Viking Metal
Myspace
Desde Dinamarca, Særimners Kød é disco debut de Vanir, grupo de Folk Metal de temática vikinga-cervecera. Non é difícil ver que Vanir colle básicamente de Finntroll, Korpiklaani e Alestorm, ainda que un peldaño por debaixo deles. Digo ésto xa non sólo pola producción, senón polas cancións, algunhas mellores e outras peores, pero que non dicen demasiado novo en canto ó Folk Metal salido nos últimos anos. As melodías folk, que lideran a música ante unha base presencial de baixo-batería-guitarra, nin sequera se notan excesivamente arregladas (tal vez para dar unha sensación máis "festiva"? non sei, pero pareceume un pouco chapucero todo). Como decía, as melodías de intrumentos folk (gaitas, flautas e teclados a modo de acordeón básicamente) son o fío a seguir indiscutible de todos os temas, cousa que pode cansar por saturación.
Sólo dúas cousas máis:
1. "Suttungs Mjod" ten unha melodía plaxiada a Saurom Lamderth.
2. Sei que a maior parte do disco trata sobre festa vikinga e bebercio, pero realmente era necesario tajar ó gaiteiro en "Niddings Dom"???
Loilolololoooololo hei! heihei! Subproducto a evitar da moda de grupos folk-viking. 2/10

Ivory Tower - IV (2011)
Prog-Power Metal
Myspace
Facía moito que non oía desta banda germana, de feito, pensaba que xa estarían desfeitos logo da moda pasaxeira de Power europeo de finales dos 90. Sen embargo, hoxe atopeime con este IV, que parece ser que é o quinto disco da banda (?) ou eso pon na Metallum, e o reencontro non puido ser peor. Bueno, xa non sei se a relación era boa antes, porque vagamente me acordo do nome e de pouco máis XD
Neste novo traballo, notase un intento de facer Heavy-Power dunha maneira seria e "moderna", pero que falla estrepitosamente en composición e gancho. Ivory Tower conxuntan medios tempos que non transmiten nada ainda que se propoñan facer algo "emotivo" coma en "Loss", con cancións que non se sabe bén a onde tiran, se a Metal Alternativo, coma a pésima "What if", a Metal Moderno con moito palmmuting, coma a sorprendente e Fearfactoriana "Expelled from Heaven", ou a Prog-Power nunha onda dos últimos Helloween. Dá igual, manexaron tan rematadamente mal e con tan pouca imaxinación todos os paos que conseguiron un dos peores discos de Metal que levo oído este ano. Se a eso sumamos un sonido totalmente irregular... buff...
Qué pretendían facer??? O que queiran que sexa... é unha cagada. 1/10

Dammerung - Dark Poetry (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Estes ucranianos escapan ó que moitas veces os fans do Black Metal asociamos a países eslavos en canto a éste xénero: o NSBM. Dammerung fan un Black Melódico de boa factura e fácil asimilación (desde logo, despois de oír a Unexpect, este disco pasoume livianamente, cunha facilidade pasmosa). A atmósfera creada polos teclados danlle a Dark Poetry un aire sinfónico e melancólico, ainda que esteñan nun plano totalmente secundario, e os emotivos riffs e acordes, moi nun estilo que a mín particularmente me gusta, fixo que éste álbum se me fixera incluso corto (e non o é, supera os 45 min.).
Pode que na parte menos boa, eu diría que se lle podería sacar un pouco máis de jugo á producción, e que hai momentos nos que os temas están bordando a brillantez, pero que nunca chegan a dar ese golpe. Ainda así, é un bon álbum para amantes do Black romanticón, melódico e pegadizo.
Bon Black desde Ukrania. 8/10

Folge Dem Wind - Inhale The Sacred Poison (2011)
Atmospheric/Prog Black Metal
Myspace
A través da italiana Code666 Records, especializada en grupos de Black Metal e Metal extremo experimental, os franceses Folge Dem Wind sacan o seu segundo LP, un disco que encaixa bastante ben na especialidade de Code666, xa que practican un Black de tintes ocultistas e progresivos, no que prima unha atmósfera insana e intranquila. Folge Dem Wind experimentan sen tapuxos, incorporando elementos de música ambiental-jazzy e rock psicodélico cun aire perturbador moi efectivo, xogando con melodías pouco convencionales, e movéndose principalmente en medios tempos, con rasgados que por veces se converten en alaridos, e con ecléctico gusto (ollo a ese final de saxo "Behind the Grey Veil") á hora de compoñer. En canto a sonido considero que está convenientemente traballado para o seu estilo, mezclando crudeza con refinamento segundo o momento o precise.
Para amantes do Black Metal experimental, éste pode ser un álbum a ter en conta.
Inhale the insane. 7/10

Valknacht - Chants de Guerre (2011)
Pagan Black Metal
Myspace
Segundo álbum dos canadienses Valknacht, que neste segundo LP intentan achegarse aos grandes europeos do Pagan-Black na onda de Windir, Falkenbach ou, sobre todo baixo o meu punto de vista, Moonsorrow. En Chants de Guerre Valknacht aúnan unha parte sinfónica-folk de teclados-coros e flauta maioritariamente, cunha base de Black Metal na que as guitarras-baixo teñen un protagonismo secundario, e a batería cumple ainda que sin arriscar coma o podería facer o de Moonsorrow, deixándose levar con medios tempos e doble pedal na maioría do tempo.
Moita atmósfera épica, growls-rasgados típicos que algunha vez se acompañan de berridos vikingos, e cancións largas dunha media superior ós 7 minutos.
Quizáis a parte negativa sexa que todo está feito dunha maneira un pouco lineal, na que os canadienses se limitaron a seguir a fórmula Pagan-Black sen arriscar e facendo que sexa difícil elexir unha ou outra canción, sólo extractos. De todos xeitos a mín non me disgustou, esperemos que para o seguinte experimenten un pouco máis.
Epic Pagan desde Canadá. 6/10

Eufobia - Cup of Mud (2011)
Death Metal
Myspace
Segundo álbum destes desconocidos búlgaros, que en media hora intentan demostrar que saben facer Death Metal, pero que se quedan no camiño. Logo dunha intro do máis aburridiña e que non daba pistas para saber qué pao iban tocar, Eufobia saltan cunha especie de Death con algún toque progresivo, cons growls bastante frouxos, e cunha mezcla na que o bombo e o baixo están un pelín esaxerados en canto a volumen. As cancións vanse sucedendo sen pena nin gloria, sen chamar a atención en ningún momento ata que pasa a media hora de duración de Cup of Mud e chegamos á "outro", outra canción coma a intro, moi calmada e chea de guitarras acústicas, que realmente non está nada mal, pero que non pinta nada no conxunto, e que parece posta xunto coa primeira co propósito de rellenar tempo (sen esas dúas cancións, Cup of Mud non pasa moito máis dos 25 minutos).
Polo demáis, Death do montón que non sorprenderá a ninguén a día de hoxe.
Oídos e olvidados. 3/10

Unexpect - Fables of the Sleepless Empire (2011)
Avantgarde Progressive Metal
Myspace
Ultra-recargado. Eso é o primeiro que pensei ó poñer a primeira canción deste novo disco dos progresivos canadienses, e eso foi o último que pensei ó acabar o álbum. Por 4 ou 5 veces xa.
Así que sí, todo segue na mesma onda do anterior In A Flesh Aquarium que lles consigueu certa fama no mundillo metálico máis avanguardista. Cancións imprevisibles de estructuras multibizarras, cheas de mil cambios de ritmo que nunca sabes por onde salirán, con moitos instrumentos ó mesmo tempo facendo tamén mil cousas ó mesmo tempo, con diferentes influencias que van desde o Prog-Metal, ó Gótico, a clásico, a algo de Metal Extremo, jazz, psicodelia, e centos de cousas máis que, como me pasou no anterior, fun incapaz de dixerir. De verdade me sentín coma un pobriño desghrasiao por non saber entender a música de Unexpect, xa que ésta é obvio que rebosa riqueza musical feita por músicos de conservatorio.
Pero non a pillo, é un caos que sólo eles entenden.
E gustaríame decir o contrario, porque suelo gustar de grupos progresivos, avangardistas, e en xeral que digan algo novo, cousa que presinto pasa con Unexpect. Pero cansoume tanto estar 1 hora de non saber por onde me iban chover.. xa digo que 4 ou 5 veces en diferentes días -hainos que un está máis espeso do normal por algunha razón-, que acabei por pensar que non é música para mín, ou que no seu defecto -e por defenderme en algún sentido-, Unexpect non saben facer cancións. Xa sabemos que non serán temas para todos os públicos facendo esta mezcla tan brutal, pero sólo cun pouco máis de orden, sólo un pouco máis, Fables of the Sleepless Empire poderíame resultar audible.
Quédome co EP cos que os descubrín, We Invaders, de todo o que sacaron, pero logo de dous discos despois del, empezo a pensar que me gustou porque 26 minutos eran máis asimilables.
Puzle multidimensional. O carallo. 3/10

Brainstorm - On the Spur of the Moment (2011)
Heavy Metal
Myspace
Qué vos pasou, Brainstorm? antes érades guays... e desde o Liquid Monster -que considero último disco decente da banda- non facedes máis que sacar CDs mediocrísimos coma Downburst ou Memorial Roots... e agora ésto... non sei, pero supoño que 3 discos nesta línea son suficientes como para considerarvos coma "grupo abandonado á súa sorte".
On The Spur of the Moment é xa o noveno álbum desta banda que pouco a pouco iba facéndose un oco no panorama de Power Metal europeo pero que nos últimos 5 anos experimentou unha baixada moi considerable na calidade dos seus traballos. Dáme moita pena, porque considerábaos sempre coma unha banda interesante, con creatividade á hora de facer riffs e estribillos, e cunha gran voz, pero neste último intento dos germanos sólo me poido quedar con eso último. E xa case nin eso, porque os dez temas de On the Spur of the Moment son como unha versión mala dos propios Brainstorm, cun traballo instrumentístico demasiado parecido a anteriores traballos pero sen ningún tipo de chispa, como pasaba nos 2 anteriores, idem para as melodías vocales, que aportan uns dos estribillos máis grises da historia da banda -véxase Dark Life, Temple of Stone, Where Your Actions Lead You To Live-. O único salvable é a producción, pero eu non son dos que consumen música polo ben que sona e polo lugar onde está grabado (xa vín a máis de un nesta rexión para o cal o sonido e as pelas invertidas nel era algo esencial...).
Plano, sin emotividade. No umbral da morte compositiva. 2/10

Novo álbum de Enuma Elish

O 30 de Novembro

;D

A punto de chegar o que todo metalero agardaba: Os Remixes de Morbid Angel

Sí, os americanos sabían o revuelo que montaron co seu último Illud Divinum Insanus e decidiron lanzar algo que todos os fans do álbum reclamaban a berros: unha edición chea de Evil-Techno Remixes!!
O caos "Dance" desataráse o 12 de Febreiro a través de Season of Mist e o traballo estará composto por 2 CDs e unha descarga dixital de remixes do último de Morbid Angel a cargo de populares grupos de Industrial/Techno. Preparáte para mover la cadera!!
O listado de temas será:

CD 1:

* LAIBACH - "I Am Morbid" (Wall Of Morbid Mix)
* CEVIN KEY/HIWATT MARSHALL - "Omnidead"
* BRAIN LEISURE - "Too Extreme" (Black Symphony Edition)
* THE TOXIC AVENGER - "10 More Dead"
* MALAKWA - "I Am Morbid"
* SYNAPSCAPE - "Too Extreme"
* PUNISH YOURSELF VS. SONIC AREA - "Destructos Vs The Earth" (Doomsdaymarchmix)
* HIV+ - "Too Extreme"
* MICROPOINT - "I Am Morbid"
* JOHN LORD FONDA - "Too Extreme" (Metallizer Remix)
* EVIL ACTIVITIES - "Radikult"
* MIXHELL - "Too Extreme"
* BLACK LUNG - "I Am Morbid"
* MONDKOPF - "Radikult"
* XYTRAS - "Existo Vulgoré"
* TOXIC ENGINE - "I Am Morbid"

CD 2:

* AHNST ANDERS - "I Am Morbid"
* NACHTMAHR - "Destructos Vs. The Earth"
* TIM SKOLD - "Profundis / Mea Culpa"
* BLACK STROBE - "10 More Dead"
* CHRIS POHL - "Too Extreme"
* PROJECT PITCHFORK - "Destructos Vs. The Earth"
* TREPONEM PAL - "10 More Dead"
* SCOTT BROWN - "I Am Morbid"
* FIXHEAD - "Radikult"
* DJ RUFFNECK - "I Am Morbid"
* IGORRR - "Remixou Morbidou"
* TAMTRUM - "I Am Morbid"
* TEK-ONE - "10 More Dead"
* ADRIAN - "I Am Morbid"
* THE HORRORIST - "Existo Vulgoré"

Digital Download Card:

* COMBICHRIST - "Destructos Vs. The Earth"
* CHRYSALIDE - "Nevermore"
* ASCHE - "Destructos Vs. The Earth"
* SYLVGHEIST MAELSTROM - "10 More Dead " (Deconstructed)
* DEAD SEXY INC. - "I Am Morbid"
* ROGER ROTOR - "Radikult"
* THE PROCESSUS - "I Am Morbid"
* MULK - "Existo Vulgoré"

Quén se pode resistir a coller esta recopilación e oír unha e outra vez "I Am Morbid", "Too Extreme", "Radikult" e "Destructos Vs. The Earth" (xa o 80% dos CDs) pero ainda máis maquineros???
Un clásico antes de ser lanzado!!!

Fuente

Microreviews Novembro'11 - IV

Astral Doors - Jerusalem (2011)
Heavy Metal
Myspace
Os eternos adoradores de Dio están de volta, e sen moitas novidades, a decir verdade. Logo dun álbum tan mediocre coma o seu anterior Requiem of Time, os suecos lanzaron un "best of", e non poido decir que me esperara moito deste novo, dedicado parece que a cruzadas e batallas entre moros e cristianos, ainda que polo medio metan un tema que se chame "Child of Rock'n Roll" (cousa que me fixo a súa gracia, é coma se fás un disco conceptual sobre o Valhalla e polo medio metes unha canción que se chama "Pure Fucking Black Metal" XD).
Musicalmente non dice nada que non dixera xa o desaparecido Dio, Ozzy Osbourne ou Saxon nos 80, por decir 3, ainda que a voz de Nils Johansson é tal calcada á do fallecido Ronnie que durante todo o álbum é difícil pensar noutra banda. Ademáis, pode que o máis importante é que por moito que se inspiren nesas bandas ochenteras contando coa producción do século XXI, hai algo que lle falla a Astral Doors. Fáltalles alma e dar no punto para que os temas enganchen, e tanto Requiem of Time coma Jerusalem carecen delo, por moi ben que sone e moi bos músicos que sexan. A mín non me dixo nada.
Diors, Astral Diors. 3/10

O mellor do disco, o video, que podería estar no meu apartado de grandes perfectamente XD e que ten moito que ver con batallas de cruzados e tal XD

RoutaSielu - Pimeys (2011)
Melodic Death/Suomi Metal
Official
A verdade é que é difícil sonar máis Suomi que do que o fan estes rapaces de Lahti, en Finlandia, comandados polo imparable Tuomas Saukkonen, mente de Before the Dawn, Black Sun Aeon, Dawn of Solace, e agora tamén RoutaSielu, cantando e tocando os baixos.
Neste disco debut os fineses aglutinan todo o sentimento do Metal propio da nación, empezando polos medios tempos de guitarras potentes, pero con melodía e tirando a melancólicos, de grupos coma o de Timo Rautiainen ou Kotitellosuus, utilizando riffs máis thrashers-death coma os de Stamina ou Mokoma, un aire místico en certas cancións que pode recordar a Ajattara ou Amorphis, e cómo non, reminiscencias á parte menos Doom e máis directa das bandas de Saukkonen.
Por suposto, o sonido é moi bon, coma todo o que trata este home, e, en xeral, non está mal, ainda que penso que tendo tantos proxectos, podería diferencialos algo máis entre sí.
A cabeza non para. 7/10

Satyros - Riven (2011)
Melodic Black Metal - Progressive Death
Myspace
Satyros é unha banda alemana que saca este ano o seu segundo LP, facendo un Black Metal para nada ó uso, xa que incorpora elementos progresivos procedentes do Death/Melodeath e Thrash. Desde logo non me esperaba algo así cando lín a etiqueta de "Melodic Black Metal" baixo o seu nome e o corpse paint nos membros; esperábame algo do estilo de Old Mans' Child ou incluso algo de Pagan-Black, pero nada máis lonxe. Por eso tamén lle añadín á descripción a etiqueta de Prog-Death, penso que neste Riven. A influencia de bandas coma Edge of Sanity ou os Death de Chuck Schuldiner é palpable.
Esta mezcla extraña deses clásicos co Black Metal melódico e noventero de bandas coma Rotting Christ e con algo de Melodeath melancólico finés... pois non teño consciencia agora mesmo de tela oído antes, ainda que os grupos son de sobra coñecidos e imitados.
Polo resto, temos estructuras máis complexas do normal nos grupos Black, batería que tende por momentos ó Progresivo, algúns teclados sinfónicos e moito lead guitar. Para un servidor, o álbum gana enteiros a medida que transcurre, tendo como punto álxido o final, con 2 grandes temas coma "Lost In Grey" e "Moments of Mine". Tal vez o talón de Aquiles desta obra sexa a calidade do sonido, xa que a mín recordoume a algo de Thrash/Death progresivo de principios dos 90. Sona como falto de forza, cunha mezcla mediocre, e é unha pena, porque o potencial está latente.
Se un día os colle Swäno, líase! 7/10

Subliritum - A Touch of Death (2011)
Melodic Black Metal
Myspace
Coma se dun irmán xemelgo de Keep of Kalessin se tratase, os noruegos Subliritum lanzan o seu segundo disco no que prácticamente calcan o estilo da banda. Non en vano entre os seus fundadores contaban co cantante -agora xa fóra da banda- e o batería de KoK, pero, aparte deso, tanto o sonido coma os propios riffs, a cabalo entre o Black, o Thrash e o Death técnico poderían estar perfectamente compostos para a banda citada. De feito, desde os primeiros acordes de "No Tomorrow" tiven que mirar un par de veces o reproductor para asegurarme de que non estaba poñendo o Reptilian.
Pode que Subliritum intentaran diferenciarse un pouco dos seus compatriotas metendo algunha voz clara e contados teclados, pero acaba sendo algo mínimo no cómputo global. Diría que se vos gustan Keep of Kalessin, lle dérades unha escoita, os tíos non se desenvolven mal no que fan... se non, pasade olímpicamente.
Para mín xa existe un grupo que fai exactamente o mesmo e faino mellor.
Attack of the KoKlones. 4/10

Titans Eve - The Divine Equal (2011)
Thrash Metal
Myspace
Ainda que encontrei no Metal Archives que ésta banda canadiense lanzou The Divine Equal no 2010, éste álbum estaba na miña lista do 2011. De feito hai outras páxinas que afirman que a fecha de lanzamento é o 1 de Febreiro do 2011... Como sexa, éste é o debut destes rapaces, que se atreven cun Thrash-Heavy de boa factura, cun bo sonido e boas performances, ainda que lles falta un chisco para acabar de explotar.
De paso que estaba mirando a páxina da Metallum de Titans Eve, dinlle unha ollada á critica que hai colgada e estou en bastante desacordo co escrito ahí. O que a firma, afirma (avalga a rebundancia XD) que as principales influencias que atopa son as de Sepultura ou Slayer e incluso un rastro de Hardcore (?). Éste tamén me valía para unha "crítica a críticos" XD... porque eu non emparento demasiado eses nomes con Titans Eve, que me parecen moitísimo máis cercanos a Susperia, incluída a forma de cantar do vocalista, con esa voz clara pero co toque "sucio" de Athera. Pode que tamén collan cousas de Megadeth e algo do Power Metal americano, pero están lonxe das influencias descritas polo señor que escribeu na Metallum...
Non é un mal debut. 6/10

Martyr - Circle of 8 (2011)
Thrash-Power Metal
Myspace
Os para mín descoñecidos ata hoxe Martyr son outro dos grupos que viven unha segunda xuventude logo de 20 anos no ostracismo. E non se pode decir que o tempo ou as modas pasaran por eles, porque o sonido deste novo Circle of 8 segue a estela ochentera do Power Metal americano de onde bandas coma Metal Church, Vicious Rumors ou os recentemente comentados Tokyo Blade deixaran o listón alto. Incluso o sonido peca de ochenterismo, cunha mezcla que podería ter sido mellor, penso eu.
As cancións manteñen un listón sen moitos altibaixos, con riffs decentes que andan entre o Thrash ochentero e o Groove noventero, pero que adolecen de chispa suficiente como para que se queden na mente logo dunhas escoitas. Tal vez os fans das bandas mencionadas e o Power americano o acepten de mellor grado do que eu o acollín.
Sensación parecida á do retorno de Tokyo Blade. 5/10

Sorrowfield - Heritage of Fire (2011)
Heavy-Rock/Gothic Metal
Myspace
Non coñecía a estes alemanes, que sacan xa o seu terceiro disco no que podemos observar unha máis que clara influencia de Poisonblack (ou a parte máis rockeira de Sentenced), sobre todo polas melodías melancólicas e as líneas vocales. Neste apartado, o cantante pareceume unha curiosa mezcla entre o tono de Ville Laihiala e a teatralidade de Bunburi.
Musicalmente, Sorrowfield son máis heteroxéneos que Poisonblack, introducindo elementos de diferentes estilos ainda que mantendo unha línea moi rockeira de "obxetivo estribillo" coma o facían Sentenced, Entwine ou os traballos de principios do 2000 de Paradise Lost.
Foi un disco que pillei de primeiras bastante mal, tal vez porque me recordou moito a Poisonblack e ese grupo paréceme bastante malo, pero a medida que o fun oíndo, foi crecendo en mín, e de feito levo varias escoitas e vai a mellor.
Para amantes do Metal Melancólico finés. 7/10

Enthring - The Grim Tales of the Elder (2011)
Symphonic Melodeath/Prog-Power
Myspace
O disco debut destes finlandeses empeza coma un ciclón en "I, the Exiled" facendo unha mezcla curiosa que me levou o seu tempo de asimilar para poñer unha descripción. No Metal Archives está escrito "Symphonic Death/Viking Metal", pero penso que pode levar a engaños. Voume argumentar:
Symphonic Death: sí, definitivamente hai teclados a modo de arreglos sinfónicos, pero están moito máis nunha onda de Symphonic Power Metal, penso eu. Se deixamos a parte musical sóla sen a voz, o que teríamos é unha especie de Symphony X, Pyramaze ou Beyond Twilight, cuns riffs de Prog-Power máis que de Death. Comparade Enthring con Septic Flesh e veredes que eso de "Death" non ten xeito.
Viking Metal: aquí supoño que quenes escribiron eso, se basarían nunha máis que palpable influencia dos últimos Ensiferum en Enthring, pero non vexo a parte folk ou "vikinga" na música. Igual tal melodía podeeería ser un chisco folk e aquela outra tamén... pero desde logo creo que un grupo de "viking metal" é outra cousa. O que non quita, como dixen que Enthring se noten coma fans de Ensiferum, especialmente pola voz e por certas partes rápidas, pero tamén diría que teñen o seu toque de xente coma Eternal Tears of Sorrow, Kalmah, Norther ou incluso Nightwish me veu á mente en "Rend Me Asunder".
Eso sí, acepto que a última instrumental "The Grim Tales of the Elder" tira moito ós Ensiferum máis dramáticos XD
Un bon debut unha vez máis desde Finlandia que se une ó de Brymir este ano. 7/10

Night in Gales - Five Scars (2011)

Melodeath
Myspace
Xa os tiña case olvidados a estes germanos que debutaran por aló do 97 cun bon disco coma era Towards The Twilight, ou alomenos téñolle bon recordo, porque debe haber máis de 10 anos que non o oio. E digo que os tiña case olvidados porque éste é o regreso deles logo dunha década de silencio, cun par de discos a principios dos 2000 nos que parece ser que experimentaron fallidamente con outro tipo de sonidos.
Hei de admitir que non oín nin Nailwork nin Necrodynamic, pero tampouco creo que tiveran unha difusión excesiva, pode que debido a malas críticas, ou excesiva ida de olla que non pegaba co Melodeath sueco dos primeiros traballos e que os fans rexeitaron, cuestión que non me extraña, porque ese final dos 90 e principio dos 2000 foron uns anos nos que moitas bandas tentaron sacar cousas diferentes, moitas veces mal acollidas. A maior parte daquelas bandas volveron co tempo ás raíces, ou algo próximo a elas, como poden ser os casos de Moonspell, Paradise Lost, My Dying Bride... -o certo é que foi no mundillo do Doom-Gothic onde máis se deu que eu pense agora... igual Satyricon tamén con aquel Rebel Extravaganzza e Megiddo... Amorphis facendo os mediocres Tuonela, Am Universum e Far From The Sun... Septic Flesh co sorprendente daquela Revolution DNA (experimento exitoso para mín)... os comezos electrónicos de Samael...-.
Pero estoume indo moito de madre XD... a ver, ó que iba, Night In Gales volveron á época do que eu lles recordaba: Melodeath con partes moi heavies, moi influenciados pola escola sueca, con moito lead e melodías dobladas xunto cunha parte vocal desgarrada no estilo de At The Gates. Producción perfecta a cargo de Dan Swano e temas bastante decentes nos que destacaría o que dá título ó CD, a rápida "Endtrip" e ese final cunha canción lixeiramente diferente do resto coma a "emotiva" "Blackmouth Blues" (qué lle vou facer, si xa a que máis me gustaba do Thunderbeast era a versión acústica de "From Ebony Skies" XD, estes tíos terían que profundizar neso, que creo que se lles dá ben e o Melodeath tradicional xa está moi sobado).
Para fans de At The Gates e os In Flames noventeros. 7/10

Lance King - A Moment in Chiros (2011)
Melodic Heavy/Prog-Power Metal
Myspace
Lance King é o dueño de Nightmare Records, compañía discográfica americana especializada en grupos de Progresivo e Power. Con 20 anos de historia, lanzou discos de bandas coma Prototype, Halcyon Way, Anubis Gate, Katagory V, Pyramaze...
En numerosos discos apadriñados por Nightmare Records, Lance King formou parte da sección vocal, coma en Pyramaze, Shining Star ou Balance of Power. Dito esto, un non se pode esperar outra cousa que Power Progresivo no debut en solitario do vocalista. Pero é obvio que éste non é un debut calquera, pois a experiencia de Lance é vasta, non sólo detrás do micro, senón tamén en labores de producción, composición, masterización e ata no apartado de diseño artístico. Entón, A Moment in Chiros é calquera cousa menos un debut dun grupo rookie; posúe boa creación musical, un gran sonido e boa execución. De feito a primeira metade de álbum é do mellor que levo oído en canto a Power Metal este ano, con temas para nada pastelosos, con gancho, caña e boas líneas vocales. Pode que a partir da metade a euforia se poida diluír, porque a power ballad "Kibou" é un somnifero eficaz, que remonta o voo con dous temas medianos coma "Infinity Divine" e "Joy Everlasting" para acabar cunha sensación de que o disco fixo unha curva cóncava (sempre me liei coas curvas convexas e cóncavas XD) con "Sacred Systems" (vamos, que tirou pa baixo).
Penso que Lance foi consciente desto e deixou un gran tema para acabar o LP, "Transformation", e tamén penso que sería un disco mellor se se quitaran un par de cancións.
O que empeza ben mal acaba, pero a parte boa era o suficientemente boa. 6/10

Críticas a críticos: Metsatöll - Ulg, por Sergio Fernández

Volvo con esta sección, unha de tantas que empezo e olvido durante un tempo XD, desta volta co portal de Queens of Steel, no que encontrei un filón de críticas dunha calidade máis que dudosa que me fixo rir durante un cacho. E o mellor é que me volvín a topar con Sergio Fernández, o rapaz que escribeu unha crítica sobre Moonsorrow en Rocktotal.com que demostraba claramente que (si o oeu) oíra o álbum por encima, e cunha idea bastante ínfima sobre a historia musical da banda.
A ver, non é nada personal, a mín tamén me pasa que teño mellores días para escribir que outros, pero homiño, se fás críticas de discos por facer, e publícalas en dominios comerciales (supoño que esto supón algún tipo de ingreso por publicidade ou "en especie" con pases de prensa para eventos...), cúrraas un pouco, ou alomenos dedícate a leer sobre o grupo en cuestión e escoitar (que non oír) o álbum. De verdade e sin acritude, as túas críticas son moi mediocres, macho. E digoo sen entrar no aspecto subxectivo da crítica, que todos sabemos que cada un ten o seu gusto...

Acabado con esto, imos aló co novo disco de Metsatöll:

Fuente

Tras lanzar dos discos en sus primeros ocho años de trayectoria, los estonios METSATOLL se han puesto las pilas y han lanzado tres en el último trienio. “Ulg” es el nuevo disco y como es normal, esta banda de Tallin sigue siendo fiel a si misma y a su sonido que les ha hecho ir ganándose poco un sitio dentro de la escena folkie europea.
Bueno, primeiro decir que Metsatöll non é que se puxeran as pilas, durante o período entre o 2005 e 2008 (que sólo son 3 anos, non me parece unha eternidade), estiveron moi activos facendo infinidade de concertos. De feito creo que vin poucos grupos máis activos, xa que en Estonia non paran. Non sei o número de shows que fan por ano, pero aposto que tiran a docenas. Aparte, nese período sacaron un EP, un split e dous DVDs, un deles ganou un premio nacional ó mellor DVD editado no 2006 e o outro foi grabado no monasterio de Pirita, coa participación do coro nacional de Estonia. Raua Needmine é algo impresionante e digno de ver, e algo que nunca pasará en países coma éste.

“Ulg” contiene once temas en estonio grabados en un bosque del sur de su país, completamente alejados del mundo urbano y con una total tranquilidad que se ha plasmado en dichas canciones.
Con su habitual Folk Metal y sus composiciones de carácter alegre con ritmos bailables, METSATOLL vuelven al camino de discos como “Iivakivi” por ejemplo y siendo a su vez bastante mejor que el compacto anterior “Aio”.
Uiuiui empezamos mal. Carácter alegre e ritmos bailables?? Pero qué disco oíches alma de dios, ou eso ou temos diferentes nocións das palabras "alegre" e "bailable".
Volven ó camiño de Iivakivi?? Bueno, ahí entro en materia de gusto tal vez, pero aquel disco non o vín nin alegre nin que sexa máis comparable con él que o Äio. De feito a mín aquel parecérame bastante malo, e Äio un paso adiante que melloran con Ulg, pero que non cambia demasiado realmente o estilo do grupo. Polo tanto "bastante mejor"... bueno, cuestión personal, eu diría "mellora".

Las partes folkies suenan más folkies ahora mientras que las metaleras tienen una personalidad más marcada, teniendo una importancia mayor en el sonido, haciendo que el disco suene más compacto a la vez que más épico y orgánico. Canciones como “Sõjasüda”, “Muhu õud”, “Isata” o “Kahjakaldad” son el mejor ejemplo de ello.
"Las partes folkies suenan más folkies"(???) si, e as metaleras más metaleras, eso co de que ten 11 cancións fan ter unha idea moito máis clara sobre o disco, non? faltou de decir a duración total e que ten unha intro para ser máis específico.

La producción es “de la casa”, realizada por ellos mismos dando como resultado un trabajo honesto con sensación de directo.
En resumen, podríamos decir que METSATOLL han recuperado su mejor nivel tras un redondo anterior bastante alejado de su línea más positiva, por lo que “Ulg” es una gran bala musical en la recámara de estos estonios que prometen seguir dando toda la guerra del mundo.
Spinefarm Records (2011)
Puntuación: 8/10
Sergio Fernández
"De la casa" (???) e cómo sona algo "de la casa" logo? Non sei, pero desde que ficharon pola Spinefarm a mín os seus discos sónanme mellor, simplemente, coincidindo coa axuda do ingeniero de renombre Mikko Karmilla, que tamén mezclou este novo disco, para información de Sergio. E dito sexa de paso, a mín non me sona máis "a directo"... pero en fin, visión miña...
Sólo me queda decir.. "e eso é todo o que se pode comentar??? aimamaiña... son amante de críticas cortas e concisas, pero non dice prácticamente nada e o pouco que dice está errado...

Vós diredes, a mín paréceme unha crítica do máis chapucera, sin xeito, e que pode levar a engaño ó lector pensando que Metsatöll son unha especie de Korpiklaani. Dame a impresión de que nin siquiera se oeu o disco e que pillou información de varios puntos de internet, algo máis en boga do que eu pensaba entre "críticos musicales" que levan páxinas de dominios "serios" .com

Este home promete boas cousas para o futuro desta sección XD

Microreviews Novembro'11 - III

Metsatöll - Ulg (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Metsatöll, una de las bandas más conocidas a todos los niveles dentro y fuera de Estonia (y esto ya es raro en una banda de Pagan Metal) sacan nuevo disco, su segundo dentro de la finlandesa Spinefarm Records.
Hace un par de años celebraban su décimo aniversario con un doble CD/DVD con más de 5 horas de contenidos musicales, y lo redondeaban firmando un contrato con la compañía finlandesa Spinefarm para lanzar en 2010 Äio. Contrato que, junto a una gira europea con Ensiferum en 2009 les dió a conocer fuera de sus fronteras dentro del panorama Folk-Pagan europeo.

Ulg sigue los estándares formados y consolidados por Metsatöll durante los últimos años, siendo una perfecta continuación de su anterior Äio. El álbum fue grabado en los bosques del sur de Estonia, en donde pretendían sacar unas versiones demo de los temas de su próximo disco, pero finalmente se decidieron a sacar todo el material de vez, ayudados por Mikko Karmila y Keijo Koppel, grabando en ese mismo lugar y adelantando la previsión de la fecha de salida.

Nunca fuí muy seguidor de los trabajos de estudio de Metsatöll -en vivo siempre me parecieron mucho mejores, y ya van 5 veces que tuve la oportunidad-, pero creo que en éste se han perfeccionado a sí mismos encontrando equilibrio con un estilo propio y un ambiente que realmente te lleva a evadirte entre los sonidos folk de los intrumentos tradicionales confeccionados por el mismo Lauri "Varulven", las guitarras guerreras y pesadas, de riffs a veces imprevisibles, un bajo potente donde los haya, batería simple que nos sorprende de vez en cuando con ritmos extraños (véase el ejemplo de "Kahjakaldad") y los cánticos épicos, corales y por veces furiosos de Markus.
Por lo demás, letras en estoniano, que tratan sobre naturaleza, batallas épicas e historias antiguas del folklore nativo. La presentación está a cargo de Jüri Arrak, un reconocido y veterano artista estoniano que ya había trabajado con la banda en pasados LPs y cuyos trabajos empastan muy bien con la música del grupo.

Para mi gusto, Ulg arregla los defectos de su predecesor, siendo un álbum más compacto, más inspirado y que, sin variar prácticamente nada, consigue transmitir mejor el universo Metsatöll.

O seu mellor ata a fecha? 8/10

1. Agu / 02:17
2. Sõjasüda / 04:36
3. Küü / 04:07
4. Muhu õud / 03:50
5. Kivine Maa / 03:53
6. Rabakannel / 04:47
7. Isata / 02:14
8. Kahjakaldad / 04:49
9. Tormilind / 02:57
10. Ulg / 06:02
11. Eha / 04:02

Tiempo total - 43:34

Review para Pagan Dreams

Autumn - Cold Comfort (2011)
Atmospheric Rock-Gothic Metal
Myspace
Facía moito que non oía nada sobre esta banda holandesa de Gothic Metal a pesar de que me acabo de enterar que sacaron un disco no 2009. Parece ser que xa nese álbum, titulado Attitude, non estaba a que era a súa cantante de toda a vida, unha guapa rapaza chamada Nienke de Jong, que se foi por problemas de salú.
Nese disco pillaron a unha descoñecida vocalista, inexperta no mundo do metal, chamada Marjan Welman, que non ten mala voz, tal vez máis intimista e "indie" que a da súa predecesora. Alomenos eso é o que ensina neste novo disco titulado Cold Comfort, un traballo onde Autumn cambia completamente do estilo que eu lles tiña oído. Agora as guitarras non sonan tan profundas nin os arreglos son tan sinfónico-góticos. A música de Autumn transformouse nunha versión dos The Gathering post-Nightime Birds/Anathema post-Judgement con voz femenina, con numerosas reminiscencias ó Prog-Rock'70s, ó Soft Rock e música ambiental, e cunha cantante que pode estar máis cerca de Alannis Morissette que de Nienke.
O disco a mín resultoume bastante aburrido, pero pola mesma razón que os últimos de Anathema e The Gathering me resultan aburridos. Incluso pode que éste de Autumn esteña un peldaño máis abaixo que os citados, porque teñen cancións que realmente considero malas para o meu gusto personal.
Autumn non eran demasiado allá facendo Gothic Metal, pero facendo Soft Rock superáronse. 2/10

Firebird – Soul Warming Rage (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Primeiro álbum destes paganos rusos que perpetúan a especie do Folk-Pagan eslavo con teclados case omnipresentes, rasgados masculinos e unha rapaza que asoma coa mítica voz e línea vocal do xénero. Os temas son de corta duración, e pásanse relativamente rápido, con simpleza pero con escasa repercusión polos nosos oídos.
Non hai demasiadas ideas innovadoras, pero alomenos conseguen que nunhas cuantas cancións un servidor movese os pés ainda que fora lixeiramente. É certo que musicalmente non se diferencian moito doutros compatriotas coma Izmoroz, Butterfly Temple, Kalevala, Alkonost, Nevid... e moitos máis, e supoño que para os que non lles caiga en gracia este tipo de Metal Eslavo, Firebird serán obxecto a evitar, sobre todo pola pobre producción que salta á vista. Tal vez cun mellor sonido, cunhas guitarras máis potentes e con algo máis de imaxinación poderían facer algo máis interesante para o próximo álbum.
Sentíndo que sexa un disco debut, non me queda outra que decir: máis pagan-folk eslavo. 5/10

Scar Symmetry - The Unseen Empire (2011)
Melodeath - Power Metal
Myspace
Levo oíndo este disco desde hai moitos meses, case desde que saleu en Abril, e nunca me dín decidido a comentalo por aquí porque me crea moitas dudas. Por un lado temos que o dúo de novos vocalistas Lars e Roberth parece compaxinar mellor coa música de Scar Symmetry do que o fixeran no anterior Dark Matter Dimmensions, ainda que por veces cando Lars canta parece que esteñamos oíndo a unha versión elaborada de To/Die/For, coas implicacións que eso conleva. Quero decir, dependendo do momento, Scar Symmetry introduceu certos elementos dunha música moito máis ehm... comercial dirán algúns por ahí... outros "cursi"... eu diría Pop-Metal.
Coma en moitos casos, certas decisións e cambios sobre a forma de facer música dos grupos medianamente consagrados, provoca contradiccións e iras nos fans, e xa non digamos se éstes cambios se tornan para o lado máis "asequible" da "balanza comercial".
Non se pode negar que a esencia da banda segue ahí, e que hai componentes máis cercanos ó Melodeath e ó Metalcore progresivo (sí, dixen Metalcore) que os fan unha banda de Metal extremo, pero hai certos elementos máis melosos que chirrían ó oído, e tamén certa influencia do Metal "moderno" e "core" que pode asustar sobre o futuro da banda. Eu ainda non sei qué pensar, sólo espero que o próximo álbum non sexa coma o de Mercenary.
A incertidumbre da progresión. 6/10

Shub Niggurath - A Deadly Call from the Stars (2011)
Black Metal
Myspace
Facía moito que non oía falar dos mexicanos Shub Niggurath, auténtica banda de culto no Black Metal do seu país. Recordo que aquela revista que se volvera tan fulera chamada Black Light mos dera a coñecer nun dos seus sampler-CDs e recordo ter feito "recopilatorios dos recopilatorios" nos que aparecía unha das cancións de Shub Niggurath. Pouco máis lembro desta banda, que sacou o seu anterior e ata este ano único álbum no 97, chamado The Kinglike Celebration (Final Aeon on Earth).
E a verdade é que a música de Shub Niggurath no 2011 segue a estela xusto onde a deixou, porque A Deadly Call from the Stars sona totalmente a unha producción de Black Metal noventero con influencias Thrash-Heavy e Death, tanto pola forma de compoñer, con certa melodía e solos "heavies" pero sonando underground, coma polo sonido. A mín recordoume a outros grupos daquela época máis 90's coma Varathron, Masters' Hammer, Mystifier ou Deviser. Se vos gustaron/gustan eses grupos, dádelle unha oída ó novo destes mexicanos.
Volta ás raíces noventeras. 7/10

Lost in Thought - Opus Arise (2011)
Progressive Metal
Myspace
Este disco recordoume enormemente a cando descubrira o ano pasado a outro grupo procedente do Reino Unido facendo Progresivo e debutando cun pedazo álbum coma era Aquarius. Falo de Haken, un dos mellores descubrimentos dentro do xénero nos últimos anos.
Neste caso, Lost In Thought veñen desde Gales, e o seu debut pode ser difícilmente mellorable tamén. As reminiscencias á mellor época de Dream Theater con Images & Words (para un servidor é indiscutible) son obvias; oír este disco foi coma un déjà vu, foi coma volver á miña inocencia sobre o Metal Progresivo e me atopara con Images & Words, pero nunha segunda entrega que colle elementos da primeira parte, pero que para nada os repite. Líneas vocales con sentimento e moi ben enlazadas, cunha voz parecida á de LaBrie, pero sen chegar a ser tan pastelosa. Riffs e estructuras complicadas, pero dixeribles, nas que un nunca perde o obxectivo do tema entre desvaríos varios, ó igual que a sección rítmica e o baixo, que mantén unha línea simple dentro do que cabe, e que deixa todo o seu poder a disposición da canción e da emotividade. Polo resto, gran producción, e non queda máis que comentar. Recomendado.
Images & Words Pt. II, era 2011. 8/10

Black Sun - Dance Of Elders (2011)
Power Metal
Myspace
Black Sun son unha banda procedente de Ecuador que lanzan o seu segundo CD este ano facendo unha música fortemente influenciada polo Power Metal alemán na onda de Freedom Call, Edguy ou uns Gamma Ray/Helloween na súa faceta máis suave e hímnica. Pero a música de Black Sun dá a impresión de que nunca chega a arrancar, quédase coma se a Dance Of Elders lle faltara forza, tal cual os discos mediocres de Freedom Call.
O que está claro é que desde logo, o cantante non é o que falla, xa que se move nuns rexistros que, salvando as distancias, se queda a camiño entre un Geoff Tate e Sammet imitando a Kiske (ahí é nada!), polo que o principal fallo véxoo no aspecto compositivo, con melodías moi happy-ñoñas (véase "La pinta, la niña y la Santa María", que pode evocar a algún tipo de debuxo animado daqueles ochenteros do tipo de Los trotamúsicos, Osos Gummy ou David el Gnomo -algo do que adolecen certos grupos de Power e que moita xente acaba chamando Flower Power pola cursilería latente-). Ademáis contan cunha sección rítmica falta de recursos e forza, básica ata o extremo.
En canto ó sonido, pois non está nada mal, xa que está a cargo de Arne Lakenmacher (Sodom, Gamma Ray, Amon Amarth...), e grabado nos estudios de Hamburgo de Kai Hansen, polo que a profesionalidade está asegurada.
Os cartos poden comprar un bo sonido, pero non a creatividade ou a composición. 2/10

Srodek - Förfall (2011)
Black Metal
Myspace
Seguindo a moda de Black depresivo que se extende polo mundo adiante nos últimos anos, este grupo sueco aporta bastante pouco á escena. Riffs burzumescos e repetitivos, medio tempo persistente, voz rasposa trollera con algún que outro alarido, algunha guitarra acústica que asoma, e unha producción bastante mala, tal vez buscada aposta. A voz sona cun eco "retro" e as guitarras cunha distorsión cortante e fría, ainda que as melodías que persiguen son máis atmosféricas e melancólicas que "malignas". Srodek busca esa dualidade de beleza-crudeza con insistencia en Förfall, ademáis cun aire que tamén está de moda últimamente en grupos de Black Metal nacidos nos 2000; eso que deron en chamar "shoegaze" que tal vez é máis habitual en grupos de Post-Rock con alto grado melancolía onírica. Sexa como sexa, non acabou de convencerme. Pareceume excesivamente repetitivo, e un sonido tan cutreiro, dame igual que buscado adrede ou no, lastima os meus oídos.
Black depre que deixa depre, e que incita a oír outra cousa. 2/10

Chryst - PhantasmaChronica (2011)
Avantgarde Metal
Official
Chryst, antes chamados Korovakill, antes chamados Korova. Parece que logo de Waterhells, o único disco editado por Korovakill hai dez anos, Christof Niederwieser quixo volver á actualidade musical, desta vez cunha banda na que él se quedou como único membro e que rebautizou coma Chryst.
Recordo ter oído a Korovakill e Korova, pero moi vagamente, supoño que non me chamaron o suficiente a atención, senón poñeríaos no baúl da mente no que gardo con agarimos a todos aqueles desaparecidos que un día me sorprenderon, coma Golden Dawn, Phlebotomized, Grand Alchemist, Gardenian...
No primeiro disco do proxecto Chryst, Christof aúna todo un repertorio de influencias baixo unha única canción de 47 minutos nos que maioritariamente nos traslada unha sensación de Metal psicodélico que vai desde algo moi atmosférico e experimental ata o Thrash-Black pasando por momentos que certamente me recordaron a Devin Townsend. O que pasa é que Christof nin é Townsend, nin ten a súa voz nin habilidade compositiva, polo que o resultado final é curioso e interesante por tramos, pero non nun nivel de xenialidade coma a do canadiense, xa que pode dar a sensación de batiburrillo de moitas cousas con escaso orden.
Un álbum complicado, para certas audiencias, e que requerirá o seu tempo de deglución. 6/10

Morton - Come Read The Words Forbidden (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Morton é o proxecto personal de Max Morton, un ucraniano que participou en varios proxectos de Metal melódico anteriormente. Nesta nova banda, o home atrévese con todo, desde a composición,voz e guitarra, pero apoiado por un grupo que se nota o suficientemente profesional como para facerse un hueco entre os grandes do Power europeo (deste ano alomenos). Porque Come Read The Words Forbidden é un disco que está por encima da media, mostrando un Power Metal bastante elaborado sen que se faiga excesivamente cansino nin pasteloso. Os riffs guitarreros teñen un certo compoñente Hard-AOR e Progresivo, pero mantéñense nunha línea bastante Heavy e contundente que por veces pode recordar a Nocturnal Rites, Mystic Prophecy ou Firewind; na voz, Morton demostra ser un gran cantante, pero, o máis importante para mín, é que se notan melodías vocales traballadas e que pegan ben. O resto de compoñentes cumplen dunha forma solvente, facendo deste CD un digno debut.
Non é o máis orixinal, pero non é malo. 6/10

Microreviews Novembro'11 - II

Rev 16:8 - Ashlands (2011)
Black Metal
Myspace

Rev 16:8, anteriormente coñecido coma Bloodshed eran un grupo totalmente descoñecido para mín ata hoxe. Hai 3 anos decidiron cambiar de nome, e este é o seu segundo disco baixo o "monicker" (sempre quixen utilizar esta palabra XD) Rev 16:8. Supoño que ver que hai coma 20 grupos dentro de calquera variante do Metal que se chaman Bloodshed influiría nelo, e xa non sei cómo alguén hoxe en día non pensa nesto antes de formar un grupo... é coma se creara unha banda chamada.. hmm Requiem. Hai nomes que xa están moi explotados, e... alomenos de seguro non hai moitos grupos que se chamen Rev 16:8.
En canto á música, a banda sueca practica un Black Metal que realmente non dice demasiado deles coma compositores. Black do montón fortemente influenciado por Dark Funeral e Gorgoroth que nin posúe bos riffs nin transmite sequera agresividade ou frialdade. A pesar de que son un gran fan do sonido Black-Death sueco, éste desde logo non é o mellor exemplo do saber facer da escena, e pasaron polos meus oídos con máis pena que gloria.
Black sueco por debaixo da media. 2/10

Requiem - Within Darkened Disorder (2011)
Death Metal
Myspace
E se Rev 16:8 se cambiaron de nome, tampouco lles viría mal ós suízos Requiem, porque o mundo está plagado de infinitos Requiems de todos os estilos. Éstes concretamente fan Death Metal nun sentido bastante estricto. A mín sonábanme, pero non son consciente de ter escoitado nada deles a pesar de ter no seu haber 5 álbumes con éste.
Musicalmente, Requiem están cerca de grupos coma Hate Eternal, Suffocation ou Immolation, cun gran traballo instrumental, unha voz cruda e que sorprenden de vez en cando con riffs bastante chulos. Non é nada que non se oíra xa, pero os suízos desenvolvense ben no seu campo e penso que é un álbum disfrutable para calquera acérrimo do Death Metal.
Máis ca decente, o único que lle cambiaría á banda é o nome. 7/10

Attica Rage - Road Dog (2011)
Rock-Metal
Myspace
Attica Rage era un grupo que me sonaba, primeiro pensaba que serían os americanos Attika, que reviviran desde aquel disco de Power americano de hai 20 anos chamado When Heroes Fall, pero logo dinme de conta que eran os que participaran naquel festival que ninguén publicitara pero que estaba cheo de bandazas coma Battlelore, Alestorm, Tyr ou Die Apokalyptischen Reiter chamado Hard Rock Hell en Ibiza.
O certo é que ésta era a primeira ocasión que me topaba coa súa música e a experiencia non foi excesivamente boa. Recordoume a aqueles grupos nos noventa que pretendían subirse ó carro dun metal máis accesible para aquela audiencia. Así que, o que temos en Road Dog é un Hard Rock-Heavy Metal de carácter "post 80's HardRock" que flirtea por veces con converterse nun grupo MTV para adolescentes (mamaíña, qué bodrio de canción "Ashamed") pero que en xeral se pode encasillar no Heavy-Rock alternativo dos noventa de bandas coma Corrosion of Conformity, The Almighty ou Alice in Chains.
Non o meu gusto, pero podería selo de quen lle guste as bandas citadas. 3/10

Necrodeath - Idiosyncrasy (2011)
Thrash-Melodeath
Myspace
Un disco de Metal basado nunha película de Tarantino?? Flipado me hayo.
Os veteranos italianos Necrodeath dedican o seu último disco a facer unha especie de traballo conceptual sobre "Reservoir Dogs" no que todas as cancións forman parte dun todo dedicado á peli de culto mencionada. Sí, ok, ok, hai bandas que se dedican a falar de traballos de escritores coma Tolkien ou C.S. Lewis (ainda estou esperando polo primeiro que se atreva con Harry Potter XD), pero é realmente curioso que un grupo (non sendo participando na banda sonora) se anime a dedicar un CD a unha peli.
Indo ó estrictamente musical, que é o que importa, Idiosyncrasy é un álbum correcto de Thrash añejo con voz rasgada. Sen moita complicación poden vir á cabeza cousas de Possessed, Sodom, uns Slayer máis calmados ou incluso de Megadeth, pero é algo xa visto e pouco orixinal onde as cancións non acaban de brillar por sí mesmas. Nunca me acabou de gustar este grupo italiano, e os novos álbumes tampouco conseguen que me fixe neles.
Correctos "cans de presa". 6/10

Hagl - Irminsul (2011)
Black Metal
Myspace
O segundo disco dos blackers rusos Hagl é un bo exemplo de cómo sen ser excesivamente orixinales, se poden facer boas e memorables cancións dentro dun Black Metal bastante old school. Neste Black podemos encontrar influencias tanto do Heavy-Thrash coma puntuales adicións folkies -sen a colaboración de ningún instrumento aparte de guitarras-baixo-batería-.
O sentimento que desprende este Irminsul é de frialdade e agresividade, pero co punto xusto de melodía que o fixo suficientemente adictivo para un servidor.
As cancións son diversas pero ó mesmo tempo difícilmente se podería escoller unha, facendo un álbum bastante redondo. Toda unha sorpresa.
Media hora intensa de bon Black Metal. 8/10

Detonation - Reprisal (2011)
Thrash Melodeath
Myspace
Cuarto álbum dos holandeses Detonation, que se curraron un álbum totalmente autoproducido e autoeditado, xa que despois duns vaivenes nos últimos anos, quedáranse sen discográfica, asunto ainda pendente a día de hoxe. Esperemos que encontren compañía rápido, porque Reprisal é un álbum que merece a pena para todos aqueles amantes do bon Thrash con algunha que outra influencia core e Deathmetalera. Cancións variadas e con certo nivel de complicación e rapidez, cun cantante a camiño entre o rasgado thrasher e o "core" e moi bon sonido é o que contén Reprisal en apenas media hora que cunde o seu.
Como curiosidade, Detonation é a banda da que saleu o actual guitarrista de God Dethroned, Danny Tunker, un hacha que lle deu unha pequena volta de tuerca técnica tamén á banda de Black Metal.
Agresividade e técnica. 7/10

Abstrusa Unde - Introspection (2011)
Avantgarde Symphonic Black Metal
Myspace
Abstrusa Unde é o curioso nome dunha banda francesa que debuta este ano con Introspection, unha arriesgada aposta de fusión entre elementos sinfónicos con certas atmósferas circenses e psicodélicas que recordan a ratos aos últimos Arcturus facendo un coidado Black Metal. Aparte deso, a soprano que comparte protagonismo cos growls-rasgados masculinos dálle ó disco soplos de aire fresco que xa de por sí é rico en momentos curiosos máis cercanos ó jazz, electrónica e o Metal experimental, ainda que sen abusar e mantendo un equilibrio onde o Black Metal é o eixo sobre o que xiran todo o resto de influencias.
Certos momentos de caos-psicodelia controlada poden levar a pensar nuns Unexpected moito máis centrados, supoño que a inclusión hai 2 anos do guitarrista de Wormfood tivo que ver nese aspecto tamén. Definitivamente a movida dentro do país veciño é para envidiar.
PD: a última canción chámase "Chvte Totale"??? XD
Disco recomendado, gran debut dos franceses. 9/10

Ysengrin - Tragedies - Liber Hermetis (2011)
Atmospheric Black Metal
Myspace
...pero non todo o campo é orégano no país veciño, e Ysengrin están ahí para recordárnolo. O segundo disco destes franceses é unha especie de Black Metal ocultista cunha producción regulera, e que produce cansancio desde a primeira canción logo da intro, que parece tirar máis ben hacia o Doom. De feito, todo o disco parece ter un componente Doom bastante presente que alternan con algún teclado e cun Black Metal a medio tempo que nunca dá despegado, producindo unha somnolencia fóra do común.
Non lle vín ningún aliciente a este disco de Ysengrin, que parece repetir esquemas canción tras canción, sumerxindo ó oínte nunha desesperación insana. Ou moito van ter que mellorar, ou témome que se quedarán en terra de ningures, sentíndoo moito.
Non é Black-USA, pero podería selo. 1/10

King Kobra - King Kobra (2011)
Hard Rock
Myspace
Outra das reunións que se están producindo últimamente entre os grupos que alcanzaron a fama nos 80, e nos 90 desapareceron progresivamente é a de King Kobra, grupo que con moi pouco alcanzaron unha fama considerable e que posteriormente se quedaron no ostracismo.
Para esta volta, reuniron a case toda a plantilla orixinal e xunto con eles, a Paul Shortino (Quiet Riot, Rough Cutt) na voz. O mítico batería Carmine Appice xa tentara reunir á banda a principios dos 2000, pero parece que esta volta sí que é definitiva.
En canto á música, hei de ser sincero e decir que King Kobra pasaron polos meus infantes oídos coma centos de outros naqueles anos, e non sentín a necesidade con máis uso de razón de darlles unha segunda oportunidade, a pesar de que teñen un par de álbumes moi recoñecidos polo público do Sleaze-Hard Rock... E este novo autotitulado tampouco me abre o apetito de máis King Kobra, posto que o que atopamos é un Hard Rock bastante sobado e sen excesiva gracia. Nótase certa madurez rockeira que podemos comparar cuns Whitesnake ou Tesla, e, sen estar realmente mal, bótanse en falta temas que enganchen moito máis, eses hits dos que logo de oír o álbum sigas repetindo na cabeza.
Maduro Hard Rock, pero sen chispa. 5/10

U.D.O. - Rev-Raptor (2011)
Heavy Metal
Myspace
O novo disco de U.D.O. desde logo non persegue nin romper moldes no mundo do Heavy Metal, nin tan sequera romper os esquemas do que vén sendo o estilo habitual do pequeno germano. O estilo que o fixo famoso, ese Heavy Metal básico pero con gancho, con cancións-himno unidas ao Heavy-Speed Metal alemán cantado pola carismática e inimitable voz de Dirkschneider. Así que dentro do pouco novo que xa me intuía que me iba atopar, poido decir que Rev-Raptor é un álbum bastante normaliño, que parece máis unha excusa para poder seguir xirando e facendo tours arredor do globo... e que a mín particularmente me gusta menos que o seu anterior Dominator -e xa non digamos que o último de Accept-.
Nin sorprende nin cautiva, pero segue sendo UDO. 5/10

Microreviews Novembro'11 - I

Myrath - Tales of the Sands (2011)
Progressive Ethnic Metal
Myspace
Xa sorprenderan no seu anterior Desert Call, e neste novo Tales of the Sands os de Túnez seguen a desbordar calidade con esa mezcla tan peculiar entre Kamelot, Symphony X e Orphaned Land.
Moi boa producción e moi boas composicións, que non pecan de ser excesivamente complicadas, pero cheas de detalles e de momentos con moito gancho que nunca se desvían no regocijo progresivo (algo demasiado habitual no último disco de Orphaned Land, índose por ramas que non ían a ningún lado). Un cantante con personalidade e versatilidade, e tal vez o único punto negativo que lle podería encontrar son as aparicións vocales dunha rapaza que intenta emular á participación femenina nos últimos discos de Kamelot, con líneas case clavadas ("Under Siege", "Time to Grow")
Mezclado por Frederik Nordstorm, e masterizado por Jens Bogren de Symphony X, Tales of the Sands promete ser o lanzamento do ano en canto a Metal étnico, e probablemente relance a fama dos tunecinos a nivel internacional.
O disco que Orphaned Land terían que oír para non repetir erros/Aigh Hakim, mételle unhas jitarras, que seguro que non sona mal! 9/10

Natural Spirit - The Price of Freedom (2011)
Folk-Pagan Metal
Myspace
Terceiro álbum dos ucranianos, que se perpetúan no Pagan Metal eslavo de voces "-typical slavic-beauty and the beast". O estilo é de sobra conocido polos amantes do xénero, e Natural Spirit non se desvía demasiado do camiño, aportando un disco rico en melodías, pero non demasiado largo; onde hai un bon traballo instrumental por parte da banda, e onde utilizan (parece que por primeira vez na súa historia) whistles, flautas, harpas, violín e gaitas reales. Ollo, que ata utilizan a gaita galega! Teñen que vir desde Ucrania para fusionar os nosos instrumentos tradicionales co Metal... hai que ver...
Polo resto, penso que hai unha ou dúas cancións que están un escalón por debaixo das outras; hai incluso unha que posúe unha melodía que xa oín noutro lado ("Witchery of the Winter Sun"), e esto fai que The Price of Freedom sexa, baixo o meu punto de vista, un CD un chisco irregular.
Aparte remata cunha versión de God's Tower que realmente queda coma un pegote con respecto ó resto, pero bueno, tampouco diría que é un mal disco; penso que se coloca por encima da media dos que levo oído dentro do xénero este ano. Proba delo é que o tiña oído no verán, e, 3 meses despois, cando o volvín a escoitar, sabíame moitas das melodías...
..."eso é bonito", como dice un amigo meu.
Máis Pagan dende o Este, con algunha reminiscencia celta, pero Pagan do Este con todas as súas implicacións. 7/10

Beyond Creation - The Aura (2011)
Progressive Technical Death Metal
Myspace
Álbum debut destes canadienses que se desenvolven cunha técnica fóra do normal dentro do mundo do Progresivo Extremo. Todos os instrumentistas raian a un nivel altísimo, ainda que se hai alguén digno de mencionar, ese sería o baixista "Forest" Lapointe, tal vez o que aglutina máis experiencia na banda, tendo participado noutros grandes da escena canadiense coma Augury ou Quo Vadis.
Musicalmente, Beyond Creation está cerca dos mencionados Quo Vadis, pero sobre todo, recordáronme a Obscura (seica esta banda está creando escola, últimamente estou escoitando un bo número de grupos similares).
O meu principal motivo de exclusión deste tipo de bandas suele ser que técnicamente se desenvolven moi ben e ofrecen moitos cambios de ritmos ricos en riff e velocidade, pero que logo de oír un disco enteiro, un fica coma se realmente non se quedara con moito salvo con que son uns hachas co seu instrumento. Rara vez me atopo con bandas do xénero mencionado que leven as súas composicións a un nivel onde un se sinta identificado emocionalmente aparte de envidias en canto a destreza XD. Beyond Creation están no borde, por veces conseguíronno, e por veces saturáronme, parecéndome virtuosamente fríos dependendo da canción.
Death de conservatorio. 6/10

The Deving Townsend Project - Ghost (2011)
Ambient/New Age
Myspace
Esperábame algo diferente desto cando oín que Devin Townsend iba a facer un CD máis tranquilo do que é o xenial Deconstruction, pensaba nalgo así coma un álbum coas cancións máis tranquilas e ambientales de Addicted ou non sei... contaba alomenos con que oiría algunha guitarra que non fose acústica.
Non é que desbote de raíz oír música ambient, pero xa hai moito tempo que non a oigo, para mín todo é cuestión de momentos, e en determinadas épocas a poido aceptar de mellor grado que outras. Pero postos a oír música ambiental, decántome sen duda polo New Age e música étnica/folk (ou decantábame, últimamente co traballo que me propoño neste blog, escoito menos cousas que non sexan Metal). Digo esto, porque Ghost non me entrou nada ben. Pareceume un traballo aburrido de ambient. Saturoume as 3 ou 4 veces que o intentei oír enteiro, e non o dín conseguido. Non sei se é porque realmente non teño a época, se porque realmente é un traballo excesivamente atmosférico e parado ou por qué.
En fin, deixareime levar por Deconstruction... e deixarei Ghost para os fanáticos de Devin... se é que lles gusta (que o dudo).
Non me atrevo a puntuar Ghost, síntoo. ?/10

Gevolt - AlefBase (2011)
Industrial-Folk Metal
Myspace
Cunha base de Metal Industrial ala Rammstein, os israelís Gevolt fan un estilo curioso no que xuntan Heavy Metal con Folk xudío e ruso. A parte folk está guiada por violín, mentres que os sintetizadores aparecen de vez en cando, a veces de forma bastante sorpresiva e chocante. As cancións son en xeral simples, ainda que o traballo de guitarras e sección rítmica é máis coidadoso que o de bandas do estilo dos mencionados Rammstein. A voz achégase tamén á de Till Lindeman, e o sonido é bastante profesional, 10 anos de experiencia e membros doutra gran banda coma os progresivos Soul Enema xogan ó seu favor.
A mín gustáronme máis que todo o último de Rammstein, así que se botades en falta algo máis de orixinalidade nos alemanes, coma mín, pode que vos faiga a súa gracia.
Rammstein+Folk. 6/10

Dauden i Mørke - Syn (2011)
Black Metal
Facebook
Medo me deu cando vin as palabras "Black" e "USA" unidas. Os que me seguides, xa saberedes a miña opinión sobre o -mal- facer das bandas americanas en canto se propoñen compoñer Black Metal tentando imitar a toda a movida europea e escandinava, sobre todo a nacida hai un par de décadas.
Lamentablemente éste é outro máis deses casos nos que a cousa falla por todos lados. Producción cutreira na que hai pésimo tratamento vocal, a batería secuenciada sona máis ben de fondo e as guitarras parecen grabadas en distintas sesións, porque dependendo da canción sonan mellor ou peor. Pero como é habitual nestes casos, o peor son as composicións, planas, olvidables e bastante pouco orixinales. Determinados momentos que corresponderían máis ao Black sinfónico tampouco é que esteñan mal, pero desde logo non fan que éste Syn sexa un álbum a ter en conta.
Ter un nome máis escandinavo non os salva de ser outros Black-USA para o olvido. 2/10

Highland Glory - Twist of Faith (2011)
Power Metal
Myspace
Highland Glory é unha banda noruega de Power con voz femenina que non conocía, polo tanto, outra vez sen ningún tipo de noción nin expectativa á hora de poñer a funcionar Twist of Faith.
O primeiro do que nos podemos dar cuenta cando a primeira "Holocauster Ride" empeza, é que neste CD non nos encontraremos con ningún atisbo de orixinalidade, cousa que, debido á mansalva de grupos de Power Metal nacidos nos últimos 10 anos, non me decía nada bon. O segundo, é que sona, baixo o meu punto de vista, bastante amateur, cunha producción pouco coidada e unha vocalista con pouca personalidade e carácter. Pero do que realmente adolece Highland Glory é de cancións mínimamente carismáticas. Os temas, nunha maioría son bastante mediocres, recordándonos a moitos outros grupos do estilo e a moitas cousas xa feitas. Penso que o punto de inflexión que me fixo pararme un pouco a decirme a mín mesmo: "buff vou cambiar de disco" foi a interminable balada "Without You" -a cuarta canción!-. Unha power ballad de case 6 minutos repetitiva e mala a rabiar, que pode recordar lixeiramente a algo Nighwishesco con Anette, pero sen transmitir ningún tipo de emoción nin ser remotamente variado. A partir de entonces limiteime a "pasar o trago" de oír o resto de álbum, que ten as súas cousas boas, pero que difícilmente recomendaría nin a amantes do Power.
Prefiro incluso o último de Running Wild. 3/10

Quintessence Mystica - The 5th Harmonic of Death (2011)
Symphonic Black Metal
Page
Novo proxecto dun dúo ucraniano que redunda nun trillado Black Metal melódico con moito teclado. As melodías están repartidas a partes iguales entre as guitarras e uns teclados que por veces sonan bastante fuleros (ou tal vez quixeran darlle un toque avant-garde, pero a mín sónanme fuleros). Hai cousas boas por aquí e por alí, pero a sensación de ter oído todo esto xa antes é continua na maior parte do disco... con decir que a canción que máis me gustou foi o interludio sen guitarras chamado "Memorial"... ainda que a última "Frankenwald Mystery" tampouco está mal, pero a mín o resultado xeral non me convence.
Un álbum para amantes de Dimmu Borgir, Anorexia Nervosa e Limbonic Art, ainda que non esperedes que Quintessence Mystica chegue á metade deles.
Trillado black sinfónico. 5/10

Erevos - Descensus Ad Inferos (2011)
Black Metal
Myspace
Primeiro disco destes gregos no que compilan todo o que foi o Death, Black e Metal extremo sinfónico dos 90 e 2000, quedando ésta última influencia como simple apoio e nunca como principal medio de transmisión. Polo tanto, o que temos aquí é básicamente Black Metal con lixeiro toque Death que bebe da escola escandinava, con dose de melodía, pero mantendo agresividade, e onde poderemos intuír influencias, dependendo da canción, de Black noruego, Black-Death sueco, ou Black mid-tempo finlandés. Sí, a verdade é que por momentos recordoume a cousas tan distintas coma Covenant, outros a Naglfar, Alghazanth, Watain, Immortal, primeiros Dimmu, Ragnarok...
Non está mal como grupo compilador de diferentes elementos, pero botei un pouco en falta algo máis de personalidade. Polo demáis, un digno disco debut.
Heteroxéneo Black. 7/10

Leaves' Eyes - Meredead (2011)
Symphonic Gothic-Folk Metal
Myspace
Un movemento interesante o dos noruegos liderados por Liv Kristine, acercándose moito máis a unha atmósfera celta e de folk nórdico. Estaba lixeiramente animado logo de ver numerosas críticas positivas de Meredead, digo "lixeiramente", porque Leaves' Eyes nunca me satisfaceu completamente, a pesar de que penso que o grupo ten calidade. Pero hai ese algo intanxible que me fai escapar deles desde case o primeiro disco.
Con Meredead, como digo, profundizan no folk regado por atmósferas oníricas guiadas pola a veces emotiva, a veces cansina voz de Liv, onde abunda o medio-lento tempo e as orquestacións antaño recurrentes, foron suplidas progresivamente por violín e guitarras acústicas. Realmente parece que quixeran darlle unha volta de tuerca a aquelas melodías irlandesas de Thin Lizzy ou Gary Moore e convertilas en Pop-Rock Celta con guitarras profundas -máis dunha vez pensei... "en calquera momento vai vir un "ooooover the hills and faaar awaay"...-. E sí, Pop-Rock, porque a parte metálica convírtese en tan presencial e líder coma o podería ser en grupos coma Evanescence (salvando as distancias). Os amplis existen, pero nunca levan o peso da música, a favor das melodías vocales e folk/orquestales.
Con esto, e indo directamente ó disco, a mín pareceume un bo paso cara adiante, pero irregular. Imos ver, dúas versións de temas folk noruegos: "Krakevisa", que recorda moitísimo á versión doutro tema tradicional sueco que fixo Falconer no seu debut con "Per Tyrssons Döttrar I Vänge", e "Nystev", que sona bastante ben; unha cover de Mike Oldfield, xa versioneada unhas cantas veces, "To France", e que desde logo non pasará á historia...; a canción máis larga, "Sigrlinn" (8:47) é unha das que menos transmiten do disco; logo temos un interludio do máis innecesario e que nin sequera pega co seguinte tema....
Con esto xa me cargo case a metade do disco... o que pasa é que na parte boa, o resto ten suficiente calidade como para aguantalo enteiro e incluso disfrutalo se un é fan da música celta e folk.
Ademáis que Alex Krull se quedara sen cantar na maioría dos temas fíxolle ganar enteiros. 6/10