Symphonic Metal
Oficial
Quinto álbum da formación xermana na que seguen demostrando a súa veneración máis absoluta ós primeiros Nightwish. Ainda que a veces un empeza a pensar que tal veneración se convirte en copia cando escoita a grupos do estilo de Xandria, unha máis "Female Fronted Symphonic Metal Band" surxida a finales dos 90, pero deso xa falarei máis adiante.
Para empezar, decir que a cantante "de sempre" de Xandria, Lisa, foise en 2008 logo de que o grupo lanzase o seu anterior "Salome - The Seventh Veil", un mediocre álbum que máis ben pasou desapercibido dentro do mundo metálico, xa daquela moi saturado de grupos de gótico sinfónico con vocalista femenina. Pode que hoxe en día non vexa saír tantos grupos desa corrente porque, primeiro, foi unha moda que simplemente se saturou por sí mesma e chegou a un punto no que tantas bandas parecidas non aportaban realmente nada diferente; e segundo, que moitas bandas que levaban a batuta se decidiran máis ou menos acertadamente, por variar e evolucionar, levándose consigo moitos dos seus cegados clones. Por suposto falo de Nightwish, Within Temptation, os desaparecidos After Forever e Epica básicamente. Esto daría moito para falar, porque cada un destes grupos teñen as súas vicisitudes, pero seguirei con Xandria, que se non enróllome moito XD
Como decía, moitas bandas "clones" siguen os pasos das grandes, pero éste non é o caso destes alemanes, que se refuxian en repetir esquemas de discos de Nightwish, especialmente os últimos de Tarja na banda. Para elo contrataron a Manuela Kraller, rapaza que cumpría cos dous únicos requisitos que buscaban Xandria: ter un tono pseudooperístico do estilo de Tarja e estar jamona.
Polo demáis, eu teño que decir que tiña curiosidade por oír este CD, que sería o primeiro da banda en 5 anos, e cuias críticas polas webs o poñían como disco de Sinfónico do ano.
E bueno, o que vín foi un disco dun clon máis uns anos despois, no que se repiten os mesmos cambios de ritmo, os mesmo tipo de riffs -e incluso solos- de Emppu, uns estribillos calcados, unhas letras idénticas e un sonido igual ós dos Nightwish da época Tarja. De feito, encontrei que o sonido é o único valorable positivamente deste Neverworld's End, materia na que é probable que o fichaje para este CD por parte da Napalm Records influíse. Ata incluso teñen a típica canción con dejes folkies que tamén lles gusta tanto ós finlandeses (que ten unha bonita melodía, pero cuia progresión acaba por sonar a máis do mesmo).
Todo en Neverworld's End é Nightwish xa oído... bueno, non todo, temos a balada, que me recordou a horrores a Glory To The Brave, de Hammerfall XD
Ou sexa que o que nos encontramos aquí é básicamente música xa feita; xa sei que hoxe en día Nightwish non son o mesmo que hai anos e que non está mal ter uns segundos Nightwish que faigan o estilo que fixo famosa a esa banda, pero a Xandria fáltalles algo que lles será difícil de copiar: Tuomas Holopainen. 2/10
Para empezar, decir que a cantante "de sempre" de Xandria, Lisa, foise en 2008 logo de que o grupo lanzase o seu anterior "Salome - The Seventh Veil", un mediocre álbum que máis ben pasou desapercibido dentro do mundo metálico, xa daquela moi saturado de grupos de gótico sinfónico con vocalista femenina. Pode que hoxe en día non vexa saír tantos grupos desa corrente porque, primeiro, foi unha moda que simplemente se saturou por sí mesma e chegou a un punto no que tantas bandas parecidas non aportaban realmente nada diferente; e segundo, que moitas bandas que levaban a batuta se decidiran máis ou menos acertadamente, por variar e evolucionar, levándose consigo moitos dos seus cegados clones. Por suposto falo de Nightwish, Within Temptation, os desaparecidos After Forever e Epica básicamente. Esto daría moito para falar, porque cada un destes grupos teñen as súas vicisitudes, pero seguirei con Xandria, que se non enróllome moito XD
Como decía, moitas bandas "clones" siguen os pasos das grandes, pero éste non é o caso destes alemanes, que se refuxian en repetir esquemas de discos de Nightwish, especialmente os últimos de Tarja na banda. Para elo contrataron a Manuela Kraller, rapaza que cumpría cos dous únicos requisitos que buscaban Xandria: ter un tono pseudooperístico do estilo de Tarja e estar jamona.
Polo demáis, eu teño que decir que tiña curiosidade por oír este CD, que sería o primeiro da banda en 5 anos, e cuias críticas polas webs o poñían como disco de Sinfónico do ano.
E bueno, o que vín foi un disco dun clon máis uns anos despois, no que se repiten os mesmos cambios de ritmo, os mesmo tipo de riffs -e incluso solos- de Emppu, uns estribillos calcados, unhas letras idénticas e un sonido igual ós dos Nightwish da época Tarja. De feito, encontrei que o sonido é o único valorable positivamente deste Neverworld's End, materia na que é probable que o fichaje para este CD por parte da Napalm Records influíse. Ata incluso teñen a típica canción con dejes folkies que tamén lles gusta tanto ós finlandeses (que ten unha bonita melodía, pero cuia progresión acaba por sonar a máis do mesmo).
Todo en Neverworld's End é Nightwish xa oído... bueno, non todo, temos a balada, que me recordou a horrores a Glory To The Brave, de Hammerfall XD
Ou sexa que o que nos encontramos aquí é básicamente música xa feita; xa sei que hoxe en día Nightwish non son o mesmo que hai anos e que non está mal ter uns segundos Nightwish que faigan o estilo que fixo famosa a esa banda, pero a Xandria fáltalles algo que lles será difícil de copiar: Tuomas Holopainen. 2/10
Death Metal
Tema: Sensation of Death
É impresionante a cantidade de bandas de Death Metal que pariu -e ainda sigue parindo- Suecia. Intestinal é unha proba recente deste saber facer que incluso se traduciu nun localismo particular e moi reconocible deste xénero: o patrio "Swedish" Death Metal (ainda que máis localismo sería o Gothenburg Melodeath!)
Dito esto, non é difícil de adivinar por onde van os tiros de Intestinal e deste segundo disco dos suecos; Death a medio tempo, denso e sucio, moi da vella escola sueca de Grave, Entombed, Edge of Sanity, Dismember e company, ainda que tamén se pode entrever influencias de Asphyx, Autopsy, Bolt Thrower... Polo tanto, Intestinal non inventan nada novo, pero desenvólvense bastante ben no que fan, quizáis poden pecar nalgún momento de linealidade, pero The Rottening é suficientemente intenso, envolvente e cheo de bo riffin' para convencer a calquera amante do Death dos 90. Ademáis ten un sonido que acompaña moi ben ó estilo, no que hai que destacar o sonido suciamente distorsionado de guitarras e baixo.
Non é nada novo, pero engancha o suficiente. 7/10
Dito esto, non é difícil de adivinar por onde van os tiros de Intestinal e deste segundo disco dos suecos; Death a medio tempo, denso e sucio, moi da vella escola sueca de Grave, Entombed, Edge of Sanity, Dismember e company, ainda que tamén se pode entrever influencias de Asphyx, Autopsy, Bolt Thrower... Polo tanto, Intestinal non inventan nada novo, pero desenvólvense bastante ben no que fan, quizáis poden pecar nalgún momento de linealidade, pero The Rottening é suficientemente intenso, envolvente e cheo de bo riffin' para convencer a calquera amante do Death dos 90. Ademáis ten un sonido que acompaña moi ben ó estilo, no que hai que destacar o sonido suciamente distorsionado de guitarras e baixo.
Non é nada novo, pero engancha o suficiente. 7/10
Atmospheric Pagan/Black Metal
Oficial
Tema: Joln
Este é o terceiro disco logo da posta en libertade do odiado e aclamado Varg Vikernes. Hei de dicir que nunca fun un gran fan da música do seu proxecto personal. Recordo cándo un amigo me dera a conocer a Burzum, fora cunha cinta doble que contiña o Det Som Engang Var e Hvis Lyset Tar Oss e daquela, mediados dos 90 parecíame o máis macarra que se podía oír XD De primeiras non me gustara nada, pero a forza de oír aquela cinta e máis música extrema o Hvis Lyset Tar Oss íbame entrando "algo". Os posteriores álbumes de ambient de melodías repetitivas tampouco me fixeron gracia, así que Burzum pasoume por ser un grupo máis que non aportaba gran cousa ó meu gusto.
Nesta etapa post-carcelaria, a música de Varg volveuse máis pagana ca nunca, contendo incluso algunha melodía folky. Por certo, irrisoreo o de que non iba a coller nunca máis unha guitarra eléctrica porque era un "invento de negros" e para a súa volta, non sólo colle unha, senón que retoma algo do sonido "Black" que seguramente moitos "comerciales" aseguraban sería unha volta por todo o alto do Metal Extremo noruego. Estou seguro que este par de cousas, xunto cun libro que parece que se está a escribir (e incluso unha peli lín por ahí) lle reportou a Vikernes unhas bonitas ganancias...
Ben, falando de Umskiptar, Varg segue a utilizar un sonido guitarrero moi blacker e sucio, pero tomado desde un punto de vista moito máis tranquilo, onde hai mid-low tempo imperante cando a batería se atreve a asomarse, xa que hai numerosos extractos nos que as guitarras electricas/acústicas están acompañando ás voces solamente. A acentuación pagana é definitiva coas voces e líneas vocales de Varg, que rara vez se atreve con rasgados, deixándolle total protagonismo a cantos de voz limpia que máis dunha vez me recordou a Bathory, Falkenbach ou Vintersorg. Desde logo, o que busca Burzum en Umskiptar é atraer ó ointe que busque pezas atmosféricas, case rituales e de profundidade pagana nórdica, lonxe quedou a fiereza e agresividade blacker.
A mín personalmente fíxoseme un disco largo, que me dixo maioritariamente pouco, e que a medida que transcurre vai perdendo o interese. Ademáis, a repetición de esquemas unha e outra vez a medida que pasan os temas non vai moito conmigo, e tampouco creo que a voz limpia de Varg sexa especialmente boa, como tampouco o son as súas habilidades nos arpeggios en acústica.
Pouco interesante e demasiado longo. 4/10
Nesta etapa post-carcelaria, a música de Varg volveuse máis pagana ca nunca, contendo incluso algunha melodía folky. Por certo, irrisoreo o de que non iba a coller nunca máis unha guitarra eléctrica porque era un "invento de negros" e para a súa volta, non sólo colle unha, senón que retoma algo do sonido "Black" que seguramente moitos "comerciales" aseguraban sería unha volta por todo o alto do Metal Extremo noruego. Estou seguro que este par de cousas, xunto cun libro que parece que se está a escribir (e incluso unha peli lín por ahí) lle reportou a Vikernes unhas bonitas ganancias...
Ben, falando de Umskiptar, Varg segue a utilizar un sonido guitarrero moi blacker e sucio, pero tomado desde un punto de vista moito máis tranquilo, onde hai mid-low tempo imperante cando a batería se atreve a asomarse, xa que hai numerosos extractos nos que as guitarras electricas/acústicas están acompañando ás voces solamente. A acentuación pagana é definitiva coas voces e líneas vocales de Varg, que rara vez se atreve con rasgados, deixándolle total protagonismo a cantos de voz limpia que máis dunha vez me recordou a Bathory, Falkenbach ou Vintersorg. Desde logo, o que busca Burzum en Umskiptar é atraer ó ointe que busque pezas atmosféricas, case rituales e de profundidade pagana nórdica, lonxe quedou a fiereza e agresividade blacker.
A mín personalmente fíxoseme un disco largo, que me dixo maioritariamente pouco, e que a medida que transcurre vai perdendo o interese. Ademáis, a repetición de esquemas unha e outra vez a medida que pasan os temas non vai moito conmigo, e tampouco creo que a voz limpia de Varg sexa especialmente boa, como tampouco o son as súas habilidades nos arpeggios en acústica.
Pouco interesante e demasiado longo. 4/10
Avantgarde Metal
Oficial
Tema: Black Box Messiah
Sen duda, Diablo Swing Orchestra é un dos grupos máis arriscados e orixinales que saliron dentro do Metal na última década. É o típico exemplo a comentar cando alguén che dí: "xa está todo feito no Metal" (ainda mo dixeron o sábado pasado). A súa mezcla indescriptible entre Metal, Jazz, Swing, electrónica e elementos sinfónicos é digna de ser escoitada por calquera amante da música en xeral. Probablemente alguén nos oitenta, e incluso noventa que lle dixerades que hai unha banda metálica que utiliza trompetas, cello, voz operística feminina e base "bailable" de Twist ou Swing vos dixese que saldrían dun manicomio ou sonaría fatal XD Pero aquí os temos, xa co terceiro disco e botándolle narices e facendo unha conxunción de estilos moi diferentes en principio pero que se acaban cohesionando perfectamente.
Recordo ter oído a Diablo Swing Orchestra xusto cando sacaran o The Butcher's Ballroom, o debut oficial e quedarme bastante sorprendido con esa mezcla tan exótica pero á vez pegadiza. Tal vez xa non me pillara tan de sorpresa o seu seguinte álbum, e resultárame un pouco cansino incluso. Para este terceiro, a miña sensación mellora con respecto ó anterior, pero non supera o primeiro. As razóns... pode que o factor sorpresa xa non xogue ó seu favor, pero eu añadiría que excepto certos momentos repartidos por todo o disco, Pandora's Pinhata chegoume a sonar coma unha re-versión de sí mesmos en parte. É algo así coma se se acomodaran no seu estilo e na súa forma de facer temas, eso sí, moi orixinal, pero coma me pasou no anterior, esperábame algo máis. É difícil de explicar, e pode que de entender, decir que unha banda que me parece orixinal, xa non mo parece tanto, seguindo crendo que teñen un estilo moi propio, pero se non sabedes quenes son e oídes os seus tres discos en orde cronolóxico, pode que me entendades mellor. Ademáis desde a metade do disco nótase un descenso de velocidade e intensidade, que deriva nun descenso de interese que dura ata o final a pesar de que en "Of Kali Ma Calibre", penúltimo tema, encontremos ata un blasting; pena que resulte unha composición un pouco caótica.
Unha das cousas que máis me chamou a atención, por certo, foi "Black Box Messiah" e ese coro de nenos (ou de falsetes do resto da banda? XDD), recordoume a algunha intro de serie xaponesa dos 70 XD
Os suecos perden un pouco de factor sorpresa, pero seguen a ter calidade. 7/10
Tema: Black Box Messiah
Sen duda, Diablo Swing Orchestra é un dos grupos máis arriscados e orixinales que saliron dentro do Metal na última década. É o típico exemplo a comentar cando alguén che dí: "xa está todo feito no Metal" (ainda mo dixeron o sábado pasado). A súa mezcla indescriptible entre Metal, Jazz, Swing, electrónica e elementos sinfónicos é digna de ser escoitada por calquera amante da música en xeral. Probablemente alguén nos oitenta, e incluso noventa que lle dixerades que hai unha banda metálica que utiliza trompetas, cello, voz operística feminina e base "bailable" de Twist ou Swing vos dixese que saldrían dun manicomio ou sonaría fatal XD Pero aquí os temos, xa co terceiro disco e botándolle narices e facendo unha conxunción de estilos moi diferentes en principio pero que se acaban cohesionando perfectamente.
Recordo ter oído a Diablo Swing Orchestra xusto cando sacaran o The Butcher's Ballroom, o debut oficial e quedarme bastante sorprendido con esa mezcla tan exótica pero á vez pegadiza. Tal vez xa non me pillara tan de sorpresa o seu seguinte álbum, e resultárame un pouco cansino incluso. Para este terceiro, a miña sensación mellora con respecto ó anterior, pero non supera o primeiro. As razóns... pode que o factor sorpresa xa non xogue ó seu favor, pero eu añadiría que excepto certos momentos repartidos por todo o disco, Pandora's Pinhata chegoume a sonar coma unha re-versión de sí mesmos en parte. É algo así coma se se acomodaran no seu estilo e na súa forma de facer temas, eso sí, moi orixinal, pero coma me pasou no anterior, esperábame algo máis. É difícil de explicar, e pode que de entender, decir que unha banda que me parece orixinal, xa non mo parece tanto, seguindo crendo que teñen un estilo moi propio, pero se non sabedes quenes son e oídes os seus tres discos en orde cronolóxico, pode que me entendades mellor. Ademáis desde a metade do disco nótase un descenso de velocidade e intensidade, que deriva nun descenso de interese que dura ata o final a pesar de que en "Of Kali Ma Calibre", penúltimo tema, encontremos ata un blasting; pena que resulte unha composición un pouco caótica.
Unha das cousas que máis me chamou a atención, por certo, foi "Black Box Messiah" e ese coro de nenos (ou de falsetes do resto da banda? XDD), recordoume a algunha intro de serie xaponesa dos 70 XD
Os suecos perden un pouco de factor sorpresa, pero seguen a ter calidade. 7/10
Moonspell - Alpha Noir/Omega White (2012)
Dark Metal /Gothic-Rock-Metal
Oficial
Tema: Lickanthrope
4 anos pasaron desde que a banda máis grande da península ibérica referente ó Metal sacaran o seu último disco, Night Eternal. 4 anos nos que os portugueses traballaron duro para sacar un doble álbum no que se propuxeron dividir a súa faceta máis extrema da súa máis melódica e gótica.
Así pois, temos por un lado Alpha Noir, que segue o legado dos últimos Moonspell, máis cercanos ó Black-Death daquel lonxano "Wolfheart", contundentes pero sinfónicos e melódicos ó mesmo tempo, e con Ribeiro demostrando o seu bo facer cos guturales. E por outro temos a vertente máis melódica iniciada en Irreligious e que explotaron completamente a finales dos noventa e principios dos 2000 con álbumes a cada cal máis fulero (miña opinión XDD).
A primeira disyuntiva que se me presenta é si esto que nos ofrece Moonspell se debería de valorar por separado ou en conxunto, xa que, a pesar de que se trata dun mesmo grupo, son dous discos bastante diferentes. Penso que irei pola orde que dicta a banda; empezando por Alpha Noir, ou sexa, o máis "escuro".
Dentro de Alpha Noir atopámonos, como dixen, uns Moonspell máis directos, máis coherentes coa liña trazada desde Memorial, cuns cuantos temas bastante bos nos que sobresalen os riffs e a crudeza, pero que non están á altura dos seus mellores álbumes. Simplemente cumplen co que un espera de Moonspell pero non enganchan tanto coma outras cousas feitas por eles mesmos.
A transición a Omega White gustoume, "Sine Missione" é unha peza instrumental e orquestal de cinco minutos que leva ó oínte sen case percatarse do lado "noir" ó "white", segunda parte que comeza cuns Moonspell sacados do Sin/Pecado e Antidote, ambientales e cun rollo de Rock gótico que polo que se vé, parecen non ter desterrado completamente.
Pode que Omega White non sexa un mal disco, pero para un servidor convírtese nun baixón, ademáis de estar repleto de referencias que xa non considero tan "made in Moonspell", con guiños, e a veces máis ca eso, ós Paradise Lost do One Second (auténtico "disco revolución" daquela época que moitos dos Doomers noventeros tomaron como adalid do sonido da nova década) e seguintes, senón oír "New Tears Eve", a Type O Negative ("White Skies"), e Sentenced ("Herodisiac"). E por suposto a todo o que foi o rollo de Rock gótico de The Sisters of Mercy e Fields of the Nephilim.
A miña valoración xeral é que ambos CDs non son o peor que sacaran Moonspell, pero desde logo tampouco o mellor nos seus respectivos campos...
Mantéñense. 7/10
Dark Metal /Gothic-Rock-Metal
Oficial
Tema: Lickanthrope
4 anos pasaron desde que a banda máis grande da península ibérica referente ó Metal sacaran o seu último disco, Night Eternal. 4 anos nos que os portugueses traballaron duro para sacar un doble álbum no que se propuxeron dividir a súa faceta máis extrema da súa máis melódica e gótica.
Así pois, temos por un lado Alpha Noir, que segue o legado dos últimos Moonspell, máis cercanos ó Black-Death daquel lonxano "Wolfheart", contundentes pero sinfónicos e melódicos ó mesmo tempo, e con Ribeiro demostrando o seu bo facer cos guturales. E por outro temos a vertente máis melódica iniciada en Irreligious e que explotaron completamente a finales dos noventa e principios dos 2000 con álbumes a cada cal máis fulero (miña opinión XDD).
A primeira disyuntiva que se me presenta é si esto que nos ofrece Moonspell se debería de valorar por separado ou en conxunto, xa que, a pesar de que se trata dun mesmo grupo, son dous discos bastante diferentes. Penso que irei pola orde que dicta a banda; empezando por Alpha Noir, ou sexa, o máis "escuro".
Dentro de Alpha Noir atopámonos, como dixen, uns Moonspell máis directos, máis coherentes coa liña trazada desde Memorial, cuns cuantos temas bastante bos nos que sobresalen os riffs e a crudeza, pero que non están á altura dos seus mellores álbumes. Simplemente cumplen co que un espera de Moonspell pero non enganchan tanto coma outras cousas feitas por eles mesmos.
A transición a Omega White gustoume, "Sine Missione" é unha peza instrumental e orquestal de cinco minutos que leva ó oínte sen case percatarse do lado "noir" ó "white", segunda parte que comeza cuns Moonspell sacados do Sin/Pecado e Antidote, ambientales e cun rollo de Rock gótico que polo que se vé, parecen non ter desterrado completamente.
Pode que Omega White non sexa un mal disco, pero para un servidor convírtese nun baixón, ademáis de estar repleto de referencias que xa non considero tan "made in Moonspell", con guiños, e a veces máis ca eso, ós Paradise Lost do One Second (auténtico "disco revolución" daquela época que moitos dos Doomers noventeros tomaron como adalid do sonido da nova década) e seguintes, senón oír "New Tears Eve", a Type O Negative ("White Skies"), e Sentenced ("Herodisiac"). E por suposto a todo o que foi o rollo de Rock gótico de The Sisters of Mercy e Fields of the Nephilim.
A miña valoración xeral é que ambos CDs non son o peor que sacaran Moonspell, pero desde logo tampouco o mellor nos seus respectivos campos...
Mantéñense. 7/10