Viking Metal
Oficial
Os holandeses Heidevolk parecen ter conseguido certa popularidade na última década, coincidindo tamén co auxe de popularidade do Viking Metal. A cuestión, e, aquí seguramente non coincida coa maioría de fans vikingos, a mín Heidevolk nunca me fixo especial gracia. Explícome; paréceme un grupo interesante de primeiras, de feito cada vez que escoitaba algo deles decíame "heilles dar unha/outra oportunidade, porque este tema mola!", pero cando me dirixía ó disco, resultábame cansino. Eso sí, se o poñía pola metade, volvíame a enganchar, pero máis de 4 temas seguidos, e a miña atención íbase a outros asuntos. E básicamente é o que me pasa con Batavi, o seu LP número catro. Coma sempre, a peculiaridade principal de Heidevolk son o par de vocalistas, que, a diferencia da maioría de grupos de Folk-Viking Metal, cantan en limpio, usando moi de vez en cando algún gutural. Tanto o estilo deles coma o do grupo recórdame moitísimo aos primeiros Vintersorg e Otyg, polo que tampouco os vexo coma unha banda absolutamente orixinal coma vín describir por ahí. Supoño que quen pense así será probablemente un fan do Viking Metal que veu con esta "moda" nalgún punto dos últimos 10 anos.
Volvendo co disco, realmente me gusta cómo empeza, pero a medida que transcurre, vou perdendo interese. Penso que a culpa principal sexa das líneas vocales, ainda non o teño claro, pero sí que me dán a impresión de que se parecen excesivamente entre sí, ademáis de que son moito máis protagonistas sobre o resto de música do que me gustaría. Esto cáusame certo cansancio, porque a parte instrumentística, tanto no referente a riffs, entre viking, heavy e melodeath folky coma no referente a melodías de violín, Heidevolk sí que me gusta na maioría dos temas.
Baixo o meu punto de vista, Heidevolk ten o potencial para facer grandes cousas, pero sexa polo motivo que sexa, a mín non me acaban de entrar -alomenos un disco enteiro- unha vez máis. Por suposto, nada que ver coas "performances" de cada un nin co sonido, que rayan a un nivel moi profesional, senon co descrito anteriormente de que creo que esas voces e líneas vocales son un arma de doble filo.
Tal vez necesiten un enfoque diferente para que lles pille o punto. 5/10
Volvendo co disco, realmente me gusta cómo empeza, pero a medida que transcurre, vou perdendo interese. Penso que a culpa principal sexa das líneas vocales, ainda non o teño claro, pero sí que me dán a impresión de que se parecen excesivamente entre sí, ademáis de que son moito máis protagonistas sobre o resto de música do que me gustaría. Esto cáusame certo cansancio, porque a parte instrumentística, tanto no referente a riffs, entre viking, heavy e melodeath folky coma no referente a melodías de violín, Heidevolk sí que me gusta na maioría dos temas.
Baixo o meu punto de vista, Heidevolk ten o potencial para facer grandes cousas, pero sexa polo motivo que sexa, a mín non me acaban de entrar -alomenos un disco enteiro- unha vez máis. Por suposto, nada que ver coas "performances" de cada un nin co sonido, que rayan a un nivel moi profesional, senon co descrito anteriormente de que creo que esas voces e líneas vocales son un arma de doble filo.
Tal vez necesiten un enfoque diferente para que lles pille o punto. 5/10
Atmospheric Black Metal
Tema: Beyond the Veil
O da crecente popularidade de Abigail Williams non o alcanzo a entender, sobre todo ó levar tan sólo 3 discos. Deben de ter un bo mánager ou moitos cartos para publicidade, porque non creo que sexa unha banda excesivamente orixinal desde os seus comezos nin cos cambios de sonido que foron tendo disco a disco. Pero en fin..
Para este novo álbum parece que os americanos se relaxaron no seu sonido e observaron o que está últimamente a triunfar especialmente en USA falando de Black Metal: o Black Shoegaeziano e con toques de Post-Rock. Así, Abigail Williams recolle un pouco de todo o que levaba facendo e o leva a un terreno máis hipnótico, de temas largos con riffs tamén largos que van desde os típicos tremolo-pickings ata os lead a medio tempo máis propios de grupos máis "doomies" do estilo de Agalloch, con algúns pasaxes ambientales nos que usan teclados e guitarras acústicas que realmente conseguen sumerxir ó oínte nun ambiente extraño, incómodo e envolvente.
Este Becoming non é o disco máis orixinal do mundo, pero gustoume cómo está planteado moito máis que os predecesores, os cambios de blasting-muro irrumpindo ante apacibles momentos tampouco é o máis novedoso, pero resultan efectivos. Tamén me gustaron esas gotas clásicas aportadas por violín e teclados sinfónicos, sobre todo no último tema, de 17 minutos!. Tal vez as voces sexan un pouco monótonas, eso sí, pero o sonido é bastante decente, e o CD déixase oír bastante ben.
Non sei se ós antigos fans da banda lles gustará, xa que o cambio desde o primeiro e incluso o segundo é significativo.
Chegaron, miraron, e recolleron (pero con certo éxito). 7/10
Editado: Abigail Williams acaban de comunicar que se separan. Vendo tantos cambios estilísticos en tan corto espacio de tempo, penso que fixeron ben.
Para este novo álbum parece que os americanos se relaxaron no seu sonido e observaron o que está últimamente a triunfar especialmente en USA falando de Black Metal: o Black Shoegaeziano e con toques de Post-Rock. Así, Abigail Williams recolle un pouco de todo o que levaba facendo e o leva a un terreno máis hipnótico, de temas largos con riffs tamén largos que van desde os típicos tremolo-pickings ata os lead a medio tempo máis propios de grupos máis "doomies" do estilo de Agalloch, con algúns pasaxes ambientales nos que usan teclados e guitarras acústicas que realmente conseguen sumerxir ó oínte nun ambiente extraño, incómodo e envolvente.
Este Becoming non é o disco máis orixinal do mundo, pero gustoume cómo está planteado moito máis que os predecesores, os cambios de blasting-muro irrumpindo ante apacibles momentos tampouco é o máis novedoso, pero resultan efectivos. Tamén me gustaron esas gotas clásicas aportadas por violín e teclados sinfónicos, sobre todo no último tema, de 17 minutos!. Tal vez as voces sexan un pouco monótonas, eso sí, pero o sonido é bastante decente, e o CD déixase oír bastante ben.
Non sei se ós antigos fans da banda lles gustará, xa que o cambio desde o primeiro e incluso o segundo é significativo.
Chegaron, miraron, e recolleron (pero con certo éxito). 7/10
Editado: Abigail Williams acaban de comunicar que se separan. Vendo tantos cambios estilísticos en tan corto espacio de tempo, penso que fixeron ben.
Hard Rock/Glam Metal
Oficial
Tema: Wall Street
Cuarto disco destes noruegos que se fixeran famosos hai uns anos a raíz daquel pegadizo tema "In My Dreams" co que representaron ó seu país en Eurovisión.
O estilo de Wall Street é máis ben continuísta do que levaban facendo; Sleaze/Hard Rock con moito aire americano dos 80, facendo énfasis nos estribillos, case sempre coreados e suficientemente pegadizos. Penso que o álbum empeza bastante ben, tanto o tema-título coma "OMG" (gran solo!) son boas cancións que se quedan á primeira e que teñen esa chispa que fai que menees a cabeza decindo: "yeah! rukanrol beybe!". O malo é que coa terceira comeza unha baixada que difícilmente retoma o nivel, con temas bastante trillados e clásicos que recordan, xa non sólo no estilo, senón nos riffs e estribillos a demasiadas cousas feitas. Acáballes faltando ese algo necesario para sobresalir da media, especialmente no referente ás baladas, o par delas que contén o CD resultaronme do máis insulso.
De feito tódalas veces que oín Wall Street, acabei perdendo a atención no disco sobre os 20 minutos, cando creo que empeza a primeira balada XD
Nada especial. 4/10
O estilo de Wall Street é máis ben continuísta do que levaban facendo; Sleaze/Hard Rock con moito aire americano dos 80, facendo énfasis nos estribillos, case sempre coreados e suficientemente pegadizos. Penso que o álbum empeza bastante ben, tanto o tema-título coma "OMG" (gran solo!) son boas cancións que se quedan á primeira e que teñen esa chispa que fai que menees a cabeza decindo: "yeah! rukanrol beybe!". O malo é que coa terceira comeza unha baixada que difícilmente retoma o nivel, con temas bastante trillados e clásicos que recordan, xa non sólo no estilo, senón nos riffs e estribillos a demasiadas cousas feitas. Acáballes faltando ese algo necesario para sobresalir da media, especialmente no referente ás baladas, o par delas que contén o CD resultaronme do máis insulso.
De feito tódalas veces que oín Wall Street, acabei perdendo a atención no disco sobre os 20 minutos, cando creo que empeza a primeira balada XD
Nada especial. 4/10
Heavy Metal
Oficial
Tema: Born in a Grave
É certo: non dou nada por Manowar desde hai moito tempo; considero que o último disco audible deles é o Louder Than Hell, e que durante os últimos anos timan ós seus fans a base de sacar DVDs e merdas que non dicen nada máis que que son un grupo sin ideas que viven do recoñecemento que lles deron os seus discos ochenteros. Ainda así, por curiosidade, púxenme co seu The Lord of Steel, sobre todo logo de ler o que decía o DiMaio antes de lanzalo:
"We were talking about a concept album but then got inspired to go in a different direction. This is where we are right now. I've been doing research on getting the best microphones and pre-amps for the guitars. The bass sound is death defying. We've done a lot of work on drums too, giving Donnie room to stretch out. And Eric will simply sound bigger than life as always."
Eu, iluso, pensei que ainda que fose un álbum mediocre coma o foi o anterior, poderían ter un par de temas variados e experimentales, xa que non teñen nada que perder, pero parece que incluso se volveron máis conservadores que cando eran novos, e aquela de "Achilles, Agony & Ecstasy", tema de media hora que empezaba o Triumph of Steel quedará coma o último resquicio de valentía destes "feroces guerreiros do auténtico metal e acero".
O que quero decir é que con The Lord of Steel ainda se cerraron máis na fórmula do riff fácil-simplón e estribillos repetitivos. Non importa que vexades que haxa un tema de case sete minutos, os 2 últimos pertencerán á repetición do estribillo unha e outra vez ata o punto de resultar máis cansinos que "a Roja" nestes últimos días. O peor pode ser que incluso nas cancións de 4 minutos, eses 2 últimos tamén pertenezcan ó estribillo, e se non o credes, oíde "Manowarriors", "Born in a Grave", "Righteous Glory".... incluso "Touch the Sky" ten máis estribillo que canción sendo de menos de 4 minutos.
E se ainda foran estribillos novedosos...
Poucas cousas poido salvar de The Lord of Steel, e entre elas non se encontra nin sequera o sonido do que tanto farda o señor DiMaio, do que dice que estivo facendo "unha investigación de micros e pre-amps"....jajaj por favor, se o sonido do baixo parece dun que esteña mal grabado, con esa distorsión que resulta incluso molesta... non falemos da batería, tan "dinámica" que rara vez pasa do "du pah dudu pah" e que sona incriblemente a caixa de ritmos. Logo temos a pobre guitarra que case queda tapada por Joey, salvo cando fai solos... e queda tapada por Eric Adams cantando o estribillo, facendo que sexa un instrumento prácticamente secundario para un grupo que dice tocar o Heavy Metal máis True do mundo... O único que se salva é Eric, que segue tendo unha gran voz, pero que con semejantes cancións queda máis ben deslucido.
Señores Manowar, ¿¿¿en 5 anos compoñen esta bazofia, con esta bazofia de sonido, e que deixa tal sensación de desgana???
Si na túa colección tés os 5 volúmenes en orixinal de Hell on Earth, igual, sólo igual! che gustará. 1/10
"We were talking about a concept album but then got inspired to go in a different direction. This is where we are right now. I've been doing research on getting the best microphones and pre-amps for the guitars. The bass sound is death defying. We've done a lot of work on drums too, giving Donnie room to stretch out. And Eric will simply sound bigger than life as always."
Eu, iluso, pensei que ainda que fose un álbum mediocre coma o foi o anterior, poderían ter un par de temas variados e experimentales, xa que non teñen nada que perder, pero parece que incluso se volveron máis conservadores que cando eran novos, e aquela de "Achilles, Agony & Ecstasy", tema de media hora que empezaba o Triumph of Steel quedará coma o último resquicio de valentía destes "feroces guerreiros do auténtico metal e acero".
O que quero decir é que con The Lord of Steel ainda se cerraron máis na fórmula do riff fácil-simplón e estribillos repetitivos. Non importa que vexades que haxa un tema de case sete minutos, os 2 últimos pertencerán á repetición do estribillo unha e outra vez ata o punto de resultar máis cansinos que "a Roja" nestes últimos días. O peor pode ser que incluso nas cancións de 4 minutos, eses 2 últimos tamén pertenezcan ó estribillo, e se non o credes, oíde "Manowarriors", "Born in a Grave", "Righteous Glory".... incluso "Touch the Sky" ten máis estribillo que canción sendo de menos de 4 minutos.
E se ainda foran estribillos novedosos...
Poucas cousas poido salvar de The Lord of Steel, e entre elas non se encontra nin sequera o sonido do que tanto farda o señor DiMaio, do que dice que estivo facendo "unha investigación de micros e pre-amps"....jajaj por favor, se o sonido do baixo parece dun que esteña mal grabado, con esa distorsión que resulta incluso molesta... non falemos da batería, tan "dinámica" que rara vez pasa do "du pah dudu pah" e que sona incriblemente a caixa de ritmos. Logo temos a pobre guitarra que case queda tapada por Joey, salvo cando fai solos... e queda tapada por Eric Adams cantando o estribillo, facendo que sexa un instrumento prácticamente secundario para un grupo que dice tocar o Heavy Metal máis True do mundo... O único que se salva é Eric, que segue tendo unha gran voz, pero que con semejantes cancións queda máis ben deslucido.
Señores Manowar, ¿¿¿en 5 anos compoñen esta bazofia, con esta bazofia de sonido, e que deixa tal sensación de desgana???
Si na túa colección tés os 5 volúmenes en orixinal de Hell on Earth, igual, sólo igual! che gustará. 1/10
Blackened Thrash-Heavy Metal
Oficial
Tema: Metal Messiah
Chamados inicialmente PrimeEvil e formados por 3 ex-Venom coma Jeff "Mantas" Dunn, Tony "Demolition Man" Dolan e Antton, que este mesmo ano lle deixou as baquetas a un tal Marc Jackson, estaba cantado que M-Pire of Evil era unha nova versión de Venom, cousa que queda clara nada máis oír a inicial "Hellspawn". O feeling que desprende Hell to the Holy é esencialmente o da ex-banda dos seus fundadores, pero tamén atopamos referencias a todo o que foi a NWOBHM, a Motörhead (que xunto con Chrome Division me viñeron á cabeza ó oír ese deje de Metal sureño en "Snake Pit" e "Devil"), e en xeral ó Heavy-Thrash old school.
Pode que Venom non foran "holy of my helldevotion" salvo nun par de discos, e de feito, penso que o último que lles oín en profundidade debe de datar dos 90, pero M-pire of Evil non se defenden mal no que tocan. Mantas sácase algúns riffs bastante chulos, especialmente nos 3 primeiros temas -que case foron os que máis me gustaron-, pero durante o resto do CD encontrámonos con outros que non dicen demasiado novo, do estilo dos de "Shockwave", "All Hail" ou da que dá título ó álbum, que bebe polos catro costados de Venom, parecendo máis ben un pseudoplaxio (que non sei ata onde chega esto sabendo que éstes foron parte importante da historia da banda británica). Así pois, irregular pero curioso debut desta nova versión dos pioneros do Black Metal.
Eu diría que é un disco a catar para calquera fan de Venom, pero a mín non me acabou de encher. 6/10
Pode que Venom non foran "holy of my helldevotion" salvo nun par de discos, e de feito, penso que o último que lles oín en profundidade debe de datar dos 90, pero M-pire of Evil non se defenden mal no que tocan. Mantas sácase algúns riffs bastante chulos, especialmente nos 3 primeiros temas -que case foron os que máis me gustaron-, pero durante o resto do CD encontrámonos con outros que non dicen demasiado novo, do estilo dos de "Shockwave", "All Hail" ou da que dá título ó álbum, que bebe polos catro costados de Venom, parecendo máis ben un pseudoplaxio (que non sei ata onde chega esto sabendo que éstes foron parte importante da historia da banda británica). Así pois, irregular pero curioso debut desta nova versión dos pioneros do Black Metal.
Eu diría que é un disco a catar para calquera fan de Venom, pero a mín non me acabou de encher. 6/10