Industrial Pop Metal
Oficial
Pode que os ucranianos Semargl pensaran que facer Black Metal a secas fose aburrido, e un día decidiron que tal vez facendo música comercial ganarían máis adeptos e máis pasta. Para elo, no seu Ordo Bellictum Satanas introduciron outra forma de facer música satánica extrema: mezclándoa con elementos industriales e dance. Eso sí, había temas diferenciables entre sí, e o grado de pop e metal variaba de canción a canción, facendo un disco con altibaixos, pero que eu considerei bastante audible dentro do que cabe.
Neste novo Satanic Pop Metal -supostamente o estilo co que eles definen a súa música-, os elementos industriales están moito máis presentes e mezclados coa banda en todos os temas, creando con elo un álbum moi lineal, que peca de repetir esquemas e argumentos en case cada un dos cortes que o compoñen.
A influencia do Black Metal é absolutamente nula, únicamente suscrita pola voz do cantante, eu diría que incluso a presencia Metal é testimonial, xa que non hai riffs propiamente ditos en ningún lugar do CD, máis ben parece un grupo de Punk se sólo lle atendemos ás guitarras. En canto ós arreglos industriales son repetitivos e pouco traballados, é dicir, sí, son dignos de música Pop, si é o que pretendían. O tema das letras é para deixar aparte; non son moi dado a investigar de qué falan os grupos, pero o pouco que lle entendín a Sermargl en certos temas non dista moito do que un quinceañero cabreado coa religion escribiría. Parece que a Semargl sólo lle queda apoiarse nalgún estribillo facilón e repetitivo, en imagen, e en videos polémicos para darse a conocer. Eu deles contrataría ó asesor de Lady Gaga.
En resumen, un disco con moi pouca chicha, de deglución rápida e que aguanta contadas escoitas, tal e coma un disco de Pop. 2/10
Heavy-Power Metal
Oficial
Tema: Nailed To The Cross
Ainda
que o nome do álbum me aventuraba un disco de Black Metal, xa cando vín
a portada me quitei a idea da cabeza. The Mystery son un grupo germano
con bastante bagaje, pero o certo é que nunca oíra falar del ata agora.
Parece ser que tiveron numerosos cambios de formación durante os seus 5
traballos, o cal puido non darlles a suficiente estabilidade como para
facer concertos ou xiras, xa digo que non me sonan absolutamente de
nada.
O estilo de The Mystery é un Heavy bastante tradicional que
acolle elementos de Power melódico e de Hard Rock. A mín recordoume a
unha mezcla entre White Skull, Saxon e Mob Rules sin teclados. De feito,
The Mystery comparten con White Skull a característica dunha cantante
con voz con certo tono rasgado pero potente. Basta decir que non daba
creto que fora unha muller ata que vín a formación, xa que o tono está
case que cerca dun Don Dokken, Biff Byford, de Saxon ou algún cantante AOR
que agora mesmo non recordo.
A verdade é que a mezcla de Heavy ochentero e Power Metal non é nada novo, pero The Mystery saben recrear bos temas, pegadizos e melódicos/rápidos segundo a ocasión.
Últimamente
estanse poñendo de moda grupos de Heavy con voz feminina e potente do
tipo de Crystal Viper, Sister Sin e Battle Beast, e, ainda que tarde,
porque The Mystery xa levan anos nesto, podemos unir un nome máis a esa
lista. 7/10
Pagan Black/Death
Oficial
Tema: Par Monts E Par Vaux
Catuvolcus é unha novísima banda provinte de Canadá, e Gergovia é o seu segundo larga duración. Cunha temática basada nunha das máis famosas guerras galas, a de Gergovia, e con letras enteiramente escritas en francés, os canadienses desarrollan un disco moi potente de Pagan-Viking Metal, de temas largos e riffs traballados, que se combinan cunha sección rítmica moi rápida e unhas voces blackers desgarradoras. As influencias Death e Black, con certos arreglos progresivos combinanse perfectamente con partes a medio tempo e melodías folkies interpretadas únicamente polas guitarras. E é que non, Catuvolcus non se subiron ó carro da épica de orquestacións ou teclados sinfónicos para representar a súa visión histórica das guerras galas. E sinceramente, non creo que sexa necesario, porque Gergovia desborda épica a través de blastings e tremolo pickings habituales que se combinan con medios tempos e partes máis machaconas de guitarras profundas.
Se me preguntades por similitudes, eu diría que a primeira que se me veu é a duns Manegarm sen violín, seguida de cerca polos Thyrfing máis crudos, ainda que tamén hai momentos parecidos a cousas dos primeiros Vintersorg ou Panychida.
Os temas suelen ser largos, pasando os 6 e 7 minutos moitas veces, pero en ningún momento me resentín por elo.
Todo un descubrimento. 8/10
PD: Conste que o riff principal de "À La Poursuite Des Vents" me recorda moito a "Song of the Troubled One" de Amorphis, pero bueno, por ésta pásolla XD
Heavy Metal
Oficial
Tema: I still Believe
Os Demon son unha banda británica, ó parecer tremendamente mítica, xa que os seus primeiros traballos datan de inicios dos 80, sendo esta década a máis prolífica da súa carreira, xa que nos noventa acusaron o descenso de popularidade do Heavy Metal e da NWOBHM e mantivéronse en conxelación ata os 2000.
Teño que decir que o nome xa me sonaba, pero non tiña constancia de ter oído nada deles ata o dagora. Poido decir que o estilo, primeiro, é moi británico, non sei se me entendedes o que quero decir... e segundo, é certamente añejo para ser un disco do 2012. A mín viñéronseme á cabeza numerosos grupos mentres oía este Unbroken, pero apuntaría especialmente ós Saxon dos 70-80 e ós Black Sabbath da época Dio, ainda que non diría que Demon se parecen tampouco excesivamente a estas dúas bandas, xa que teñen roces co Hard Rock e o AOR (sen teclados, ou contadísimos, mellor dito), e noutras ocasións chegáronme á mente tanto os Kiss setenteros coma Blaze Bayley con Wolfsbane ou en solitario.
A composición nótase feita por xente experimentada, ainda que eu boto en falta algo de velocidade e caña de vez en cando. Tal vez sexa que cando vín que formaban parte da NWOBHM me esperaba uns Raven, Iron Maiden ou Angel Witch.
Penso que a quen lle mole o Hard'n Heavy sosegado, poderalle gustar Demon. 6/10
PD: xa recordo porqué me sonaban, "Don't Break The Circle", do seu disco The Unexpected Guest (1982) foi versioneada por Blind Guardian en Follow the Blind.
Heavy Metal / Melodeath
Oficial
Tema: I Ejaculate Fire
Terceira entrega desta "banda" de debuxos animados comandada por Brendon Small e que por sí mesma gañou certa popularidade entre os seguidores metálicos. Esta popularidade supuxo que ata se atreveran a lanzar os seus propios CDs cos temas que iban aparecendo en Metalocalypse, e posteriormente incluso realizar concertos, para os cales, Small pediría os servicios do gran Gene Hoglan ou Bryan Beller, conocido por ser baixista de Steve Vai.
Se o Dethalbum II supoñía unha maior seriedade á hora de facer temas máis estructurados, éste Dethalbum III segue o mesmo patrón, introducindo varias influencias dentro do seu estilo, que dito sexa é bastante propio e reconocible, cousa positiva para mín. Moita xente chama a Dethklok "Death Metal", ainda que eu creo que están bastante lonxe dun Death clásico, como moito podería aceptar un "Melodeath" moi accesible. Se lle quitamos as voces, o que obteríamos é un disco de Heavy-Thrash-Melodeath, con incluso partes bastante Power, sendo o que lle otorga certa identidade máis extrema, a coma sempre excelsa batería de Hoglan e a voz de Small.
Tal vez para mín o fallo deste disco sexa o mesmo que o do II; a mín non me engancha, e podería sacar un par de cancións ou tres que realmente non están mal, pero hai outras que resultan bastante infumables. Exemplos? a larguísima e mala "The Galaxy", a medio numetalera "Starved", a intrascendente "Ghostqueen",...
Como "highlights" destacaría "Impeach God", "Crush The Industry" ou "Andromeda", éstas dúas últimas cun fuerte regusto ó traballo de Devin Townsend en Strapping Young Lad, personaxe que se nota que é do agrado de Brendon Small xuzgando tanto a Dethklok coma ó seu proxecto personal.
Coma nos anteriores Dethalbums, 33% malo, 33% mediocre, 33% salvable = disco que pasa desapercibido. 5/10
