Death Metal
Myspace
Normalmente empezo a oír un disco sen ter nin idea do que vai salir, collendo case que ó azar do disco duro para ver qué sorpresa me depara o día. Algo así faigo cando coloco algo de música no MP3, é o mellor para formarse unha opinión obxectiva e non contaminada por ninguén de primeiras. Así foi como puxen a Demonical e cos primeiros acordes de "The Arrival of Armaggedon" dixen: "tan sueco coma as tías das pelis de Paco Martinez Soria, sin duda". A verdade é que é palpable a influencia tanto de Hypocrisy, coma de Edge of Sanity, Dismember, Grave, Emtombed e incluso coma de Amon Amarth. E o certo é que se vos gustan eses grupos vexo difícil que non vos pegue a gana de mover a perna poñendo Demonical, que xoga co mid-up tempo na maior parte do álbum, guitarras profundas e "rasposas", típica voz gutural que cumple, e riffin' agresivo e directo, por veces máis cercano ó death old school e por veces máis cercano ó melodeath e incluso con certo toque épico coma en "March of Victory". Todo moi cohesionado e compacto, Death do bon. 8/10
Hard Rock
Myspace
Qué sería de Am I Blood se non existiran Metallica, de Tierra Santa se non existiran os Maiden, de David deMaría se non existise Alejandro Sanz ou de Lady Gaga se non existira Madonna?... e é que hai grupos que coma lle pasa a Sideburn, probablemente estarían facendo algo moi diferente da súa vida se non existira o seu grupo fetiche, neste caso ,AC/DC. Desta forma, Sideburn convirtense nunha especie de Airborne suízos que utilizan o mesmo sistema de facer Rock que eles, cantan sobre as mesmas temáticas e incluso cun rexistro sonoro similar, que sería AC/DC xuntado coa época Killing Machine-British Steel de Judas Priest (o cantante ten máis que un aire a Halford, claro está, salvando as distancias) e cun toque bluesy-southern Rock.
Polo que, os que non soportades os grupos-tributo pouco orixinales abstédevos, en cambio os que non vos importe demasiado, aquí teredes unhas cuantas cancións de xenuíno Rock, que non están peor que calquera cousa que fixera AC/DC nos últimos 15 anos -ainda que esto non é para nada complicado-, e que penso que cadra xenial como música de fondo mentres bebes unha birra dun local de moteros.
Por dios, "Shout It, Shout It Forever"!!! é "Hell Bent, Hell Bent For Leather" ripeado vilmente!! XDD. Un punto menos do que pensaba poñer por ese plaxio XD 4/10
Black Metal
Official
Sempre pensei que un grupo de Metal Extremo podería funcionar perfectamente sen baixo pero con guitarras, o que nunca pensei que algunha cabeza tola argallaría, sería xuntar un baixo, batería e voz e poñerse a facer Black Metal. Eso é o que os neozelandeses Skuldom fan, e cun resultado do máis inesperado e crudo. Descubríraos fai un tempo co video totalmente insano de Orgiastic Blasphemy, e é realmente chocante ver a un grupo de Black no que non hai guitarras e liderado pola voz dunha rapaza, bueno, esto último cada vez é menos chocante :D O baixo está distorsionado ata o extremo para dar a sensación de guitarra extraña, e fai que o sonido deste "Kill This Fucking World" sexa sucio, extremo e moi "crust" no que se refire ó único instrumento de corda. En canto ós temas, encontramonos cun Black Metal moi "old school" e con moi pouca melodía (obviamente), no que o grupo se centra en transmitir unha sensación de caos totalmente opresiva. Penso que ós amantes do Black extremo, cunha batería que varía o necesario para non causar monotonía sónica excesiva, poderían disfrutar a Skuldom. Eu no. 3/10
Thrash - Metalcore
Myspace
Ah! Trivium... grupo con tantos fans coma detractores... e do que me é difícil poñerme nunha situación concreta. Non é que me flipen os seus anteriores discos precisamente, pero dentro do que cabe puiden gustar dalgún riff ou canción concreta, incluso nos seus momentos máis "core", porque se os tíos están inspirados poden compoñer moi ben. O que sí me pasou con todos os seus discos, desde os máis Metalcore ós máis Thrash é que oídos enteiros resultanme cansinos, e eso é o que se me repite en "In Waves"; a pesar de encontrarme con cancións bastante traballadas e dignas dun bon headbanging, hai momentos de flaqueza nos que o corpo me pide cambiar o chip a outra cousa. Non sei se se debe á voz rasgada-core ou ó rexistro limpio que por veces parece producirme un escalofrío de grupillo MTV punk-rock, e eso que Trivium parece que tentaron correxir un pouco eso e darlle un toque Hetfield-Flynn xa desde "The Crusade", pero non me convence e témome que non o fará nun futuro. É unha pena que a parte vocal me tire tanto para atrás a un grupo, pero non o poido remediar con Trivium, e unido a eses momentos nos que parecen ter un cartel decindo "MTV teens available to play at your show", fai que outra vez o considere un álbum inconsistente. Unha pena, porque hai partes musicales que volven a ser moi boas. 4/10
Symphonic Power Metal
Myspace
Brr outro grupo novo de "female fronted symphonic operatic power metal" XD... e eu que pensaba que esta moda estaba empezando a remitir... Neste caso trátase dunha banda finlandesa que non aporta excesiva orixinalidade ó saturado xénero, pero que alomenos non trata de copiar descaradamente os primeiros traballos de Nightwish. Esta variante do Power á que lle añadimos un toque de gótico fácilmente nos pode traer á cabeza a grupos do tipo de Delain, Visions of Atlantis, últimos Epica... cos que Dotma comparte ese gusto por intentar facer melodías elegantes a través de unha línea suave e accesible, sen chegar a ser un intento popeiro coma últimamente Sirenia e Tristania. O tenor que de vez en cando acompaña á rapaza dalle un toque máis solemne, facendo recordar en algunha parte a uns Therion sen demasiada inspiración nin ganas de experimentar, pero que ainda así reconforta.
Tal vez o punto máis negativo veña de parte da cantante femenina, que non se esforza o máis mínimo por escapar dos clichès típicos do xénero e limítase a reproducir a mesma voz que moitas outras e que irremisiblemente nos leva a pensar en Simone Simons ou Floor Jansen.
Disco do montón, hoxe en día esíxolle máis a este tipo de grupos dos cales en cada país hai un cento. 5/10
Alternative Hard Rock
Myspace
Outros suecos facendo Hard Rock, ainda que as influencias destes non son tan ochenteras e/ou glammers como viña sendo habitual nos meus descubrimentos deste carácter. Máis ben poden estar influenciados por grupos máis noventeros e modernos, coma poden ser os Foo Fighters, Soundgarden, Stone Temple Pilots, Seether e similares, ainda que de vez en cando metan uns toques de Hard añejo que poderíamos emparentar directamente con Led Zeppelin. Incluso tamén algo máis propio do Stoner Metal, que colle, penso que á súa vez, bastante desa escola de Rock setentera coma os citados ou Black Sabbath. Non son unhas influencias que personalmente me cautiven, coma tampouco me cautiva este álbum, a pesar de que poido oír sen problema algúnhas cousas das bandas citadas, e que dentro do que cabe, Electric Earth non o faigan mal nese intento de facerse "banda MTV-Rock"... pero a mín non me gustaron. 3/10
Black-Speed Heavy Metal
Myspace
Éste "The Lord of Satan é unha recopilación dos.. mellores? -cómo serán o resto..- temas da banda xaponesa de 20 anos de antigüedade Abigail. O grupo en cuestión parece ser que estivo certamente activo nestes 20 anos e sacaron numeroso material en forma de Splits, EPs e algún album enteiro, De feito este é o seu cuarto recopilatorio na súa historia, case coma Iron Maiden e a súa máquina de exprimirlle os cartos ós fans XD Non sei se éstes fan eso de sacar recopilatorios coas mesmas cancións unha e outra vez, ou directos case iguales pero grabados en distintos lados, pero tampouco é que me quedara moita gana de sabelo, xa que a música de Abigail non me atraeu demasiado. O que fan é un Heavy-Punk fusionado con Thrash e Black, con voz rasgada e cun sonido sucio a máis non poder. As cancións do recopilatorio teñen toda a pinta de ser grabadas a machete, igual nunha toma e todos xuntos á vez, tipo concerto na sala de estar (¿qué é eso de medios modernos e pistas de ordenador? hai que ser trves de verdad e poñer o radiocasette a grabar! Chrome Ist Krieg!!). Eso sí, hacia o final a cousa mellora un pouco e deberon tomarse algo máis de tempo para grabar -o que me fai pensar que tal vez deixaron as súas grabacións do 94 tal cual?-. Como sexa, a labor compositiva non a teñen moi acentuada logo de tantos anos e tampouco a labor técnica (algún solo parece improvisado no momento!) e ten un espíritu moi punk-black de los bosques que non me mola nada. O único digno de comentar e me sorprendeu:
- O par de cancións nas cales o único intrumento que sona é un teclado, e ademáis póñenas seguidas na mitad do disco.. qué tíos! XD logo hai outra hacia o final que tampouco pinta moito.
- Primeira vez que vexo na miña vida unha canción repe nun recopilatorio XD, "Mephistopheles", a primeira toma con sonido cutre e a segunda algo mellor XD 1/10
PD: empezaron xirando con Sigh!
Turisas - Stand Up And Fight (2011)
Myspace
Desde un principio me chamou a atención a portada que sacaran para este novo disco de Turisas, parece algo así coma a cover dun cómic de vikingos ou dunha peli dos anos 50-60 sobre batallas de bárbaros escandinavos. E penso que realmente eso é o que quixeron facer, porque a influencia folk-vikinga que tiñan anteriores traballos quedou intercambiada por moitísimos arreglos orquestales máis propios de banda sonora. Unha pena que se quedara en banda sonora de barbarianmovie serie B... porque realmente non hai pezas que me acaben de gustar, e xa van unhas cantas escoitas... A composición paréceme un pouco inconclusa e irregular, supoño que quixeron coller esa forma de "BSO", pero baixo a miña percepción non souberon cómo plasmala ben. Tal vez a palabra coa que eu definiría este álbum é "ambicioso" ou "pretencioso", porque pretende chegar a cotas moi altas e quédase en música de exploitation con altibaixos.
A orquestación colleu tanto peso ou máis que o lado metálico en Turisas, pero a pesar de ter moito detalle, quédase nalgo frío e con bastante pouca emotividade, facendo que a maior parte das cancións de "Stand Up And Fight" acaben por decir nada ou pouco, incluso logo de varias escoitas.
As voces son máis limpias que nunca, penso que os amagos de rasgados son contados en todo o álbum, e os riffs e punteos prácticamente desapareceron en pos de maior sentimento épico nos teclados-orquestacións.
Un disco nunha dirección que podería ser interesante, pero que Turisas non souberon sacar proveito, hai unha bonita cuberta, pero sen forza no fondo. 3/10
Deviant Syndrome - Inflicted Deviations (2011)
Melodeath
Official
O disco debut destes rusos non é que sexa excesivamente orixinal, pero alomenos conseguiron compoñer un puñado de cancións que poderíamos considerar coma Power-Melodeath, bastante melódico e con teclados ocasionales, que supera a media do que levo oíndo nos últimos anos. Desde logo, se un grupo vén á mente en primeira instancia, ese sería os Children of Bodom dos primeiros discos, ainda que Deviant Syndrome aposta máis polo melodeath europeo que polo metal neoclásico. Sería algo así coma se a éstes, coma Kalmah, Ensiferum (os menos viking), primeiros Norther,... lle añadiramos un chisco de Death-Thrash; de feito na canción "A Day to Fall", unha das máis cañeiras do álbum, hai un riff "made in Death (banda)".
A pesar da sobresaturación deste estilo, ainda me gustan certas cousas cando se notan que están ben feitas, e éste é un deses discos, sen ser algo brillante, óese dun tirón bastante ben. 6/10
Melodeath
Official
O disco debut destes rusos non é que sexa excesivamente orixinal, pero alomenos conseguiron compoñer un puñado de cancións que poderíamos considerar coma Power-Melodeath, bastante melódico e con teclados ocasionales, que supera a media do que levo oíndo nos últimos anos. Desde logo, se un grupo vén á mente en primeira instancia, ese sería os Children of Bodom dos primeiros discos, ainda que Deviant Syndrome aposta máis polo melodeath europeo que polo metal neoclásico. Sería algo así coma se a éstes, coma Kalmah, Ensiferum (os menos viking), primeiros Norther,... lle añadiramos un chisco de Death-Thrash; de feito na canción "A Day to Fall", unha das máis cañeiras do álbum, hai un riff "made in Death (banda)".
A pesar da sobresaturación deste estilo, ainda me gustan certas cousas cando se notan que están ben feitas, e éste é un deses discos, sen ser algo brillante, óese dun tirón bastante ben. 6/10
Black 'n Blue - Hell Yeah (2011)
Hard Rock
Myspace
Black'n Blue é unha desas bandas que quedou desterrada logo do Ragnarok do Hair Metal ochentero. Reconozco que a mín non me sonaban de nada ata hai uns 10 anos, nos que oín un par dos 4 traballos que sacaran a mediados dos 80 sin que me chamaran moito a atención.
Algo así pasa con este traballo que os devolve á actualidade e no que estiveron traballando ni más ni menos que 8 anos. O estilo podedes intuílo, Hard Rock basado naquela movida americana da que proveñen, un pouco duro para ser considerado Sleazy ou Glam, e un pouco melódico demáis para ser considerado Heavy Metal. Hell Yeah! componse de 15 cancións nas que se comparte espíritu festeiro con temas máis directos. Non me parece un mal disco de Hard, a verdade, e aqueles que disfruten de Warrant, Kiss, Quireboys, Ratt, White Lion... deberían darlle unha (segunda) oportunidade de xuntarse con algunha groupie a estes "jarrokers".
Outro bon disco para amenizar unha noite nun bar de moteros. 6/10
Myspace
Black'n Blue é unha desas bandas que quedou desterrada logo do Ragnarok do Hair Metal ochentero. Reconozco que a mín non me sonaban de nada ata hai uns 10 anos, nos que oín un par dos 4 traballos que sacaran a mediados dos 80 sin que me chamaran moito a atención.
Algo así pasa con este traballo que os devolve á actualidade e no que estiveron traballando ni más ni menos que 8 anos. O estilo podedes intuílo, Hard Rock basado naquela movida americana da que proveñen, un pouco duro para ser considerado Sleazy ou Glam, e un pouco melódico demáis para ser considerado Heavy Metal. Hell Yeah! componse de 15 cancións nas que se comparte espíritu festeiro con temas máis directos. Non me parece un mal disco de Hard, a verdade, e aqueles que disfruten de Warrant, Kiss, Quireboys, Ratt, White Lion... deberían darlle unha (segunda) oportunidade de xuntarse con algunha groupie a estes "jarrokers".
Outro bon disco para amenizar unha noite nun bar de moteros. 6/10