Microreviews Xuño'11 - VI

Trollfest - En Kvest For Den Hellige Gral (2011)
Balkan Folk Metal
Myspace
Review para Pagan Dreams
...y llegó el día en que los astros se juntaron y los trolls dieron con la fórmula para la justa combinación de ingredientes que dieran como resultado un brebaje acorde a todos los hígados verbeneros. Y es que sí; si antes Trollfest parecía que tenían un potencial palpable pero que transformaba en álbumes densos, caóticos y amorfos que parecían confeccionados en un par de semanas bajo el influjo de varias botellas de absenta, en En Kvest For Den Hellige Gral, es posible que se hayan finalmente reunido en la sobriedad de una temporada de inspiración y han conseguido sacar el álbum que pretendieron hacer desde que comenzaron con aquel Willkommen Folk Tell Drekka Fest! hace 6 años.

No es sólo que se hayan organizado al componer canciones y hayan valorado con calma las estructuras, que ya es bastante!, sino que se han sacado de la manga un puñado de canciones con melodías con mucho gancho, algunas más pegadizas y otras más complejas, en donde han acentuado el feeling del folk mediterráneo y, especialmente balcánico y gitano. A esto ayuda la inclusión de un acordeonista-banjista y un saxofonista que se entremezclan con las guitarras eléctricas y la voz rasgada de Trollmannen a la perfección, y bajo un gran sonido, probablemente el mejor que tuvieron hasta el día de hoy.

A mi parecer, es todo un acierto la mezcla de metal con folk balcánico en lugar del folk nórdico; hace destacar a esta banda en cuanto a originalidad frente al montón de grupos que intentan seguir los pasos de Humppa-Folk de Finntroll (grupo con el cual son habitualmente comparados Trollfest, aunque en realidad se basen en dos tipos de folk diferentes que más que nada comparten el lado fiestero y cervecero). Por cierto, curioso que sea una banda noruega la que se atreva con estas mezclas.

Lo dicho, por fín se han puesto las pilas, y Trollfest nos obsequia con un disco con sus dosis de frenesí, de fiesta, y de mucho baile metálico, pero bien compuesto y estructurado. 9/10

1. Die Verdammte Hungersnot / 04:07
2. Karve / 05:33
3. Die Berüchtiges Bande / 03:55
4. Gjetord / 05:44
5. Der Sündenbock Gegalte / 03:27
6. Korstog / 03:56
7. Undermålere / 04:09
8. Jevnes med Jorden / 04:22
9. En gammel Trollsti / 05:03
10. Epilog (digipak bonus track) / 04:54
Total - 45:10

Deceased - Surreal Overdose (2011)
Death-Thrash Metal
Myspace
Os veteranos americanos Deceased volven á carga cun álbum de vella escola de Deathrash que non aporta demasiado novo, pero que entretén ó máximo. A banda currouse neste sexto disco un álbum de cancións diferenciables e cos seus riffs viciantes cando non furiosos ou frenéticos e cambios interesantes dentro sempre da carcasa do estilo. Aparte dun sonido á altura do século no que estamos, cousa que se agradece. Moitas bandas de Death ou Thrash máis underground non poden decilo, ainda que a cousa en medios técnicos mellorou tanto que ata un na súa propia casa cun mínimo desembolso pode sacarse un sonido máis ca decente.
Máis ou menos todas as cancións rallan un nivel alto e parecido, polo que é difícil escoller unha, así que os fans do Thrash máis cañero fixo se rendirán ante un dos mellores discos do xénero de 2011. 8/10

Demon's Eye - The Stranger Within (2011)
Hard Rock
Official
Demon's Eye é unha banda alemana que leva sendo durante máis de 13 anos unha "tribute band" de Deep Purple, e é obvio que esto influeu á hora de crear a súa propia música en "The Stranger Within". Para este debut, collen a un dos que formara filas con Rainbow, Malmsteen ou Praying Mantis entre outros, o vocalista Doogie White, que conserva unha excepcional voz a pesar do medio século que leva ás costas.
Así que o resultado está máis que claro, Demon's Eye fai cancións que ben poderían estar trasladadas no tempo desde os 70 ata o día de hoxe, tomando como modelo a Deep Purple e a Rainbow dunha maneira case que pseudoplaxiadora. Pero bueno, pódese perdonar porque realmente non hai moitas bandas que hoxe en día faigan ou imiten un estilo similar tan fielmente e por qué non decilo, tan ben. A mín -e agora tócanme os paos-, non é que me gustara demasiado nunca Deep Purple, para mín teñen un disco bon e logo algunhas boas cancións aquí e alí, pero non moito máis. Rainbow sí me parece máis interesante, ainda que para o público "a nivel de calle" sexan case uns desconocidos ó lado dos primeiros. Ou alomenos eso noto eu. Bueno, que me vou polas ramas, non hai moito máis que decir, un disco que gustará ós amantes do Hard Rock máis añejo, coas súas influencias rockeras, bluesy e sinfónicas máis primixenias. 6/10

The Flight of Sleipnir - Essence Of Nine (2011)
Avantgarde-Rock/Doom/Folk
Myspace
Vaia! Parece que o da unanimidade para definir a este dúo canadiense está complicada. Entre o "Stoner-Doom-Folk Metal" da metal archives, o Epic Doom Metal, Doom a secas, etc... eu xa non sabía qué poñerlles. Penso que "avantgarde", que é coma un comodín para estes estilos máis inclasificables, e que pillan un pouco de varios estilos facendo experimentacións, non lle vai de todo mal. E é que a música de The Flight of Sleipnir ten o seu intríngulis, ainda que a parte "stoner" non lla acabo de ver. A mín recordoume moito ás partes máis calmadas do Skycontact de Phlebotomized, con ese aire entre melancólico e psicodélico. A maior parte do disco flúe entre guitarras acústicas e voz clara cun eco un pouco "retro" e melodías moi etéreas e ambientales. Estas partes chocan de vez en cando con medios tempos máis doomies con voz rasgada "blackera" no que pode evocar perfectamente a uns Agalloch cun peor sonido.
Essence of Nine pásase case sen que un se dé conta, pouco importa que sone un chisco peor cós grupos recoñecidos de Doom-Folk, se o que hai dentro ten calidade. 8/10

Cypher Seer - Origins (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Cando oín a primeira canción despistoume totalmente sobre todo o que iba a proseguir no disco de Cypher Seer, xa que "Bloodline" é unha canción bastante rápida e cañera na que incluso se introducen rasgados. A mín sonábame a grupo de melodeath-power metal, pero unha vez que empecei co resto, a cousa foime derivando no típico grupete de prog-power italiano cun tempo máis rapidillo e con algunha que outra influencia de grupos tipo Brainstorm ou Iced Earth. E realmente non o fan mal, todo sona bastante potente e contundente, cun nivel de intensidade bastante alto na maioría das cancións... incluso demasiado... será polo sonido un pouco saturado das guitarras? ou os riffs?... o tono do cantante pode que axude, xa que sen cantar excesivamente alto, mantén unhas líneas vocales bastante "tensas" e subidas -non sei moi ben cómo explicalo XD-, a cousa é que á larga cansa un pouco, ainda que tamén inflúen os excesivos 66 minutos de Origins... Polo resto, nótase o esforzo desta banda americana que aúna partes do US-Power co Speed Metal europeo, ainda que me resultou un disco un pouco "sofocante". 5/10

Kampfar - Mare (2011)
Pagan Black
Myspace
Quinto álbum dos noruegos Kampfar despois dun descafeinado Heimgang, no que exploran a parte mitolóxica femininina en canto a temática (?) e que na parte técnica é producido polo polifacético Peter Tägtgren. Polo que recordo dos pasados discos de Kampfar, éste pode que sexa un dos máis fáciles de asimilar e que máis fácil pode entrar a calquera que dé os primeiros pasos nesto do Black-pagano. En Mare encontrámonos moito muro de guitarra, pero que non chega a saturar (tal vez Peter teña algo que ver neso), melodías moi atmosféricas de teclado, que tanto pode evocar algo lixeiramente "viking" coma outras máis típicas do black atmosférico noventero. A pesar de que teñen o productor que teñen, a mín non me acaba de sonar de todo ben (pode que ahí a banda quixera sonar así tamén, xa non sei), xa que a batería sona un pouco escondida, sobre todo en determinados platos e bombo, e a voz a veces tamén se queda un pouco baixa. Pero bueno, son pequenas cousas, xa que polo demáis Mare contén grandes momentos musicales. 7/10
PD: comentar sobre o remake de Bergtatt que vén coma bonus track... que me sonou moi raro... a melodía do comezo trouxome recordos dalgún debuxo animado que vía de pequeno! :O

Warrant - Rockaholic (2011)
Hard Rock
Myspace
Seguindo a ola de grupos nados nos 80 que sufriron unha decadencia nos 90 e volven no novo século, Warrant saca o seu segundo disco logo da desafortunada reunión que foi "Born Again" (2006) e que acabou coa salida do vocalista Jani Lane da banda. Para este novo disco colleron ó cantande de Lynch Mob, Robert Mason e cambiaron para o productor Keith Olsen (Whitesnake, Scorpions, Ozzy Osbourne). Dous movementos que sen duda xogan a favor da banda, xa que baixo o mando de Lane témome que a cousa se fora a pique en pouco tempo.
En canto ó disco, desde logo supera ó fiasco de Born Again, cousa que non era moi complicada. O sonido está bastante ben e a voz do novo cantante dalle un pequeno aire diferente á banda, ainda que se siga basando completamente naquel Hard ochentero que recorda ós Aerosmith, antigos Bon Jovi, Cinderella,... e penso que esa é a parte negativa. Todo sona a cousas moi sobadas xa, e a mín personalmente cansoume, pareceume o típico disco do que ninguén se acordará en... meses? pero supoño que ós seguidores do vello rock'n roll e Hard'n Heavy ochentero lles fará gracia oír algúns temas decentes décadas despois destes americanos. 5/10

Dead Eyed Sleeper - Observing Oblivion (2011)
Technical Death
Myspace
Nos últimos anos a sucesión de bandas de Death técnico e/ou progresivo aumentou case exponencialmente, desafortunadamente eu ainda non vín moitas que me dixeran algo novo. A maioría seguen intentando a mesma forma de facer riffs e cancións, a veces dun xeito prácticamente clónico, no que eu non poñerei en duda as habilidades técnicas dos grupos, pero a mín como oínte non me chega con que alguén teña 10 anos de conservatorio e toque riffs intrincados impecablemente a alta velocidade. Pola miña parte, tenme que transmitir algo, e doulle un plus se é algo que non oíra antes. Digo todo esto, porque os alemanes Dead Eyed Sleeper sí que poden parecer nun principio que non faigan nada novo, pero por algunha razón (supoño que compositiva) o álbum Observing Oblivion trágase dun tirón e sen dificultade (xa van coma 5 veces que o levo poñendo desde a semana pasada e non me cansou nadiña, ó revés). Axuda sen dúbida os momentos jazzies e atmosféricos "unplugged" que de vez en cando introducen en contraste de partes moi técnicas e intensas, que sen ser innovadoras, cumplen ben. Un bon álbum. 7/10

Degradead - A World Destroyer (2011)
Modern-Melodeath
Myspace
Aquí temos unha banda máis das que abundan (e abundarán) que seguen unha moda sen poñer moito da súa parte para facer algo orixinal.
O de facer guiños a bandas, estilos... está ben, pero é que en "A World Destroyer" temos auténticos extractos collidos dos últimos In Flames, Dark Tranquillity e Soilwork, e feitos un cócktel modernete bastante insípido e oído. De feito, nótase que é un grupo de compoñentes novos que creceron escoitando a desafortunada mezcla de Core-Swedish Melodeath de estribillos de voz clara. Houbo un par de cancións sobre todo que chirrían demáis; a pseudocopia de Misery's Crown de Dark Tranquillity: No One Prevail, e o mezcladillo de varias cancións da época do Reroute To Remain de In Flames: Human Nature, ainda que bueno, o 80% do disco parece un mezcladillo de varias cancións dos últimos 10 anos de In Flames XD O sonido é impecable eso sí, pero cando non hai un bon motor dentro, cunha bonita carrocería non se corre un Rally. 1/10

Bonfire - Branded (2011)
Hard Rock
Myspace
Sólo ver o nome de Bonfire faime recordar aqueles videos ochenteros nos que as bandas de Glam ou Hard Rock salían dándolo todo, facendo giros coas guitarras, patadas ó aire, miraditas de complicidad á cámara e coros "espaldaconespalda" no mesmo micro en escenarios enormes, cun despliegue de luces que nin as festas do Apóstol. Realmente eran clónicos XD Pois ben, pensaba que os alemanes Bonfire estarían retirados a estas alturas, pero non. "Branded" é o seu último traballo, e non difiere moito do que facían cando os conocín: Hard Rock meloso e pouco orixinal. Incluso máis suave do que recordo (serán os anos?). En "Branded" hai demasiados medios tempos e baladas, imos ver: "Let it Grow", "Better Days" e "Hold Me Now", que sendo a última canción, únese ás 2 Bonus Tracks que tamén son baladas, facendo case un cuarto de hora final demasiado pasteloso para o meu gusto e que me deixou unha mala sensación.
Non é que me disgusten as Power Ballads, "Better Days" está ben, pero tantas fixéronseme cansinas. Os temas máis rockeros non están mal, pero tampouco son algo doutro mundo.
En canto a sonido, as guitarras están moi rebaixadas de volume en pos da sección rítmica e voz... Disco que pasa sen pena nin gloria. 4/10
PD: "Back in 1972 German rock band Cacumen took off but decided in 1986 to proceed under the more familiar name Bonfire" Realmente creo que fixeron ben, Cacumen non o vexo un nome moi comercial XD alomenos en países de fala hispana...

Cronos, a súa maldade real

Seguindo coa prensa rosa do metal, que sería máis ben rosa chillón (seino, é malo XD), hoxe descubrín que o señor Cronos, de Venom non é nin máis nin menos que o tío de Kate Middleton! Nin máis nin menos que resulta ser o irmán da súa nai, Mary Lant!

En algunhas declaracións, Cronos afirma que tivo desde sempre unha relación cercana coa princesa, e que incluso ela creceu indo a concertos de Venom! e que desde pequena lle daba ben á batería:

“We were on tour supporting the Welcome to Hell album when I got the call. Little Katy was about to be born. The band and I cancelled the show and rushed to the hospital. I’ll never forget when I held her for the first time. Abaddon and I broke down in tears. It was beautiful,”
“She started playing drums at age 7 and even sat in with us a few times during concerts. She played Buried Alive with us at a show in Coventry back during the reunion in 1995 and was amazing. She reminded me a lot of Dave Lombardo.”
“She used to call me her favorite uncle. She loved singing songs with me when she was a little girl. We used to sing the song “Black Metal” together. She loved doing the growling part at the end. Now she won’t even talk to me.”

Peeero parece que desde uns meses antes da boda, a relación foise enfriando, e o querido tío non resultou ser invitado Real. Pode que a familia real inglesa se sentira abochornada ou avergonzada por tal parentesco e decidiron deixar a Cronos fóra de todo. Él incluso afirma que había un vídeo en Youtube dela tocando con eles e que foi misteriosamente eliminado... mira que terán poder eses parásitos monárquicos...
“There used to be video of her playing with us up on YouTube, but that was mysteriously taken down months ago. I feel like they are embarrassed by my career as one of the founding fathers of Satan influenced thrash metal. I’m not trying to get famous out of this or make money. I just want my Little Katy back.”

Fuente

Miss USA 2011, a jevimetalera

Pouco despois de ver esa peaso foto de Tom Cruise alzando os cuernos enfundado en cuero e a pecho descubierto coma bon imitador de Gigatrón (dicen por ahí que a banda de Vallecas-California é a súa principal influencia para o seu novo papel no que lidiará con chatis, chutas e bocatas de mortadela), encóntrome con esta foto da nova Miss USA, Alyssa Campanella, que logo de ser coronada, levanta sus cuennos en alto, para sorpresa do público e prensa, que por algunha razón ... causou revuelo? en fin... en USA calquera cousa causa polémica XD

Video

Microreviews Xuño'11 - V

Grayceon - All We Destroy (2011)
Prog-Rock-Gothic-Heavy
Myspace
É raro hoxe en día atopar a novas bandas que teñan un sonido personal, e eso é un gran plus para Grayceon, unha banda de San Francisco bastante indefinible, pero non falta de calidade. Sempre me gusta señalar algunha banda nestas microreviews para facer unha mínima comparación con algo xa existente dentro da escena metalera, pero con Grayceon é realmente difícil. Por un lado temos unhas composicións bastante progresivas, no que as guitarras teñen un certo deje prog-thrash, a batería xoga entre o Metal progresivo, doom e o jazz, e a todo esto metémoslle un cello que reforza un aire entre Doom e Gótico clásico. En canto á voz, canta unha rapaza cun estilo certamente parecido ó de Agnete en Madder Mortem, que non é puramente metalero, tal vez se acerque máis a algo jazzy ou indie (?)... -penso que os que coñezades a Madder Mortem saberedes o que digo- ainda que a veces mete algún rasgado.
Grayceon é un grupo orixinal e sorprendente, poden dar que falar nun futuro.
Para mentes abertas dentro do "a veces cerrado" mundo do Prog-Metal XD 8/10

Ribspreader - The Van Murders (2011)
Death Metal
Myspace
Old Swedish Death como mandan os cánones e feito por unhas cuantas personalidades que traballan noutros grupos suecos con certa fama coma Paganizer, Demiurg, The Grotesquery, The 11th Hour, Revolting... Dito así, tería certo interés un proxecto do estilo; se ademáis todo sona bastante ben dentro do que se suele facer neste mundillo, é decir, con esa "suciedade" grave nas guitarras e baixo, pero que non chocan entre eles nin empaña a batería nin voz... pois pode estar cando menos ben.
Pero non, as cancións de "The Van Murders" sucédense sen pena nin gloria unha tras outra. Non hai momentos viciantes, nin eses riffs retorcidos que se che metan na cabeza. Foron 3 veces que oín o disco e ainda non sabería decir si houbo unha canción mellor ca outra. Todo é moi lineal, ainda que sone ben.
Este novo álbum de Ribspreader, cuarto xa, dá a sensación de non estar demasiado traballado compositivamente e estar sacado por sacar. Tal vez os que disfruten máis dos grupos de Death Sueco e que non teñan un listón alto para este estilo o aprecien máis. Para o resto, álbum do montón con riffs feitos e refeitos, e non demasiado brillantes, dito sexa. 4/10

Warcry - Alfa (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Aih aih aih... pa qué me meterei nestes fregaos? Si entre todos os discos de Warcry igual saco 5 cancións decentes (que non boas), xa non sei pa qué me poño cun novo deles... supoño que me mola criticar e facer sufrir moderadamente ós oídos XD ainda que con Warcry máis ben pásomo ben (tamén moderadamente), xa que entre as letras tan adolescentes, os teclados de feria (oír "Amistad"), pois ainda sorrín un rato XD Polo resto, riffs mil veces tocados e melodías e estribillos que sonan a veces a autoplaxios e outras aos Avalanch de fai uns anos, supoño que que cante Victor García tamén axuda, ainda que hai coros coma os de "Apariencias" ou "Cobarde" que me recordaron á época de Ramón Lage.
Non hai nada novo en Alfa, cancións ñoñas, fáciles e con pouco mérito compositivo que provocan, como dí algún por ahí, bastante risa e/ou indiferencia no extranxeiro cara ó "Jevi" español. Warcry son uns dignos embaixadores deso.
O que nunca me deixará de sorprender é que teñan tantos fans en España e Sudamérica, e que na maioría de críticas de páxinas web españolas se lles dé puntuacións sempre sobre o 9 e 10. Sei que non é algo fiable e que ás discográficas lles mola que poñan números altos para así poñelos nas cubiertas dos CDs e nas páxinas web dos grupos, pero... un pouco de seriedade... se Alfa ten un 9/10, cánto tería o The Number of The Beast ou o Painkiller? Eu son da idea de que se pós unha puntuación, hai que facer unha comparativa primeiro de "cál é o tope? chégalle ou no?". 3/10
PD: qué gran páxina de críticas Rafabasa, recórdame ás de Joan Singlá ou Pedro Giner (...)

Liquid Horizon - The Script Of Life (2011)
Progressive Metal
Myspace
Liquid Horizon é unha banda alemana de Prog-Metal que lanza o seu terceiro CD este ano. O primeiro que me chamou a atención foi a portada do álbum, que me recordou bastante á do primeiro dos bizarros finlandeses Oranssi Pazuzu. Pero pouco ten que ver a música de Liquid Horizon coa deles; Os germanos fan unha especie de Heavy Metal bastante calmado pero contundente. Nótanse algunhas influencias máis jazzys, outras máis rockeiras,.. pero en xeral móvense por terrenos de heavy progresivo no que non dudan en incluír piano, teclados ála Dream Theater e algún gutural incluso. A voz recordoume en moitas ocasións a Blaze Bailey, e o sonido está bastante ben en xeral, peeero encontro que as composicións son bastante intrascendentes, hai momentos interesantes repartidos por todo o disco, pero dá a sensación de pouco riesgo, cando poderían experimentar con máis profundidade con algunha influencia distinta que deixan como mero tanteo.
Disco ben executado, con boa producción e todo o que se queira, pero que coma moitos resulta do montón e pasará desapercibido, e nun par de anos probablemente estará no stand dalgún rastro de Alemania por 2 euros. 3/10

Magnum - The Visitation (2011)
Melodic Hard Rock
Myspace
Qué grandes son estes tíos. Despois de case 40 anos! de carreira demostran que seguen facendo gran música e que os anos non importan para aqueles que teñen un don musical.
Andando entre o Rock clásico cunha pizca de Prog e un pouco de Hard'n Heavy, The Visitation é un álbum moi coidado que ten a súa dosis de experimentación, de prog-setentero, de riffs geniales, momentos atmosféricos, puentes e coros pegadizos ("Doors To Nowhere" está destinada a ser unha desas cancións intemporales ó estilo de "Eye of the Tiger" que sirven para despertarte un día de mal sono con ganas de facer cousas XD); dosis de optimismo ("Wild Angels") e dosis de oscuridade ("Black Skies", qué forma de abrir o disco!)... non lle vexo pegas a este novo disco de Magnum, probablemente un dos mellores da súa carreira e probablemente un dos mellores de Hard Rock no 2011.
O señor Bob Catlin non sei cántos anos terá pero segue en plena forma na voz, e Clarkin non é menos en canto a composición e crear climas; tal vez eso é o mellor que lle vín a The Visitation, esa mezcla de sensacións, amplia visión musical, sen ceñirse a unha dirección concreta e cun sonido nostálxico e pegadizo.
Desde logo un disco que calquera que lle guste o Rock non se debería perder. A mín meteume ganas de meterme máis Magnum nas venas. 9/10

Assassin - Breaking The Silence (2011)
Thrash Metal
Myspace
Os alemanes Assassin (debe haber coma 7 ou 8 assassins por ahí XD) son unha banda da vella escola do thrash germano que se mantiveron na sombra cerca dos que despuntaban naquela época dentro e fóra do país. Sodom, Kreator, Destruction... non eran moco de pavo, e Assassin quedáronse un pouco no limbo cando entraron os 90 (de feito non sacaron ningún disco nesa década).
No 2005 reviviron cun disco que pasou bastante inadvertido, e agora traen un novo que supón unha volta ás raíces, aproveitando o tirón da "nova ola do Thrash". Lastimosamente, é un disco que non aporta demasiado. Teño a impresión de que ó largo do planeta debe de haber (e houbo) miles de grupos que sonan exactamente igual ó que Assassin fan en Breaking The Silence, con riffs moi parecidos, que foron feitos mil veces e xa apadriñados polos pais do xénero décadas atrás; os 3 nombrados ó principio, Death Angel, Testament, Tankard, etc etc, co mesmo sonido añejo e a mesma forma de facer cancións que todas esas bandas hai 20 anos. Nada novo baixo este pao. 3/10
PD: "I like Cola"? XD vaia canción máis punki meteron para o final XD

Chiraw - Scarecrows And Lullabies (2011)
Melodeath - Modern Metal
Myspace
Aquí temos a outro grupo máis que camiña polos derroteiros do death melódico unido ó metalcore americano que utiliza voces claras tirando a emocore para certas partes e teclados "modernillos". De feito, en varios momentos recordan a esa basura para quinceañeras do tipo de Bullet for my Valentine, Dead by April e Sonic Syndicate. A mín resultoume saturante, largo e díxome pouco. Tal vez os fans deses grupos e Soilwork, os novos In Flames e o metal máis moderno que combine ambas voces co sonido melodeath sueco lles poida parecer máis interesante. 2/10

Queensryche - Dedicated To Chaos (2011)
Progressive Rock
Myspace
Despois de oír ese American spirit, digoo Soldier, algo intuía de que os Queensryche non iban volver aos bos tempos que seguiron explotando (Operation Mindcrime II, e o setlist dos concertos) ata o día de hoxe. É curioso cómo algúns grupos seguen sacando discos, incluso dun estilo totalmente diferente ó que os fixeron famosos, pero seguen aproveitando o tirón dos traballos pasados, porque saben que é o que os fans piden. Ante esta situación, penso que un pouco de honradez faría que grupos coma Queensryche o deixaran ou alomenos cambiaran de nome, porque é que NINGUÉN está interesado en oír cancións de American Soldier en directo, e ninguén estará interesado tampouco en oír temas de Dedicated To Chaos... e penso que eles o saben.
Indo coa música, intentei quitarme todos os prexuízos musicales que tiña hacia o que iba a oír, tanto estilísticamente coma pola malísima impresión que me produxo esa cousa que chamaron disco fai un par de anos.
É algo palpable que a medida que pasan os temas de Dedicated.., non vamos oír nada que sexa cercano ó Metal. Geoff Tate dixo que iba ser un álbum que sería moi experimental e rockero, pero no que non contaba seguro era en facer cancións tan intrascendentes. É certo que hai experimentación a esgalla; desde momentos máis funky, a Pop, Rock, étnicos, a Rock alternativo,... non me atrevo a decir que os temas esteñan mal realmente, penso que os do anterior eran moito peores... A voz de Tate é coma sempre xenial, e as influencias pode ser que faigan que Dedicated To Chaos sexa un disco variado, pero desde logo non metálico e case que bastante pouco rockero. As letras teñen pinta de ser do máis adolescente, e non me imaxinaba que logo de tratar temas interesantes e máis hmm personales, Queensryche se puxeran a falar de "oh baby", "I'm so in love with you" blabla... aparte, basta con ver algún título que máis ben cadraría nun disco de Hip Hop: "Luvnu", "Big Noize", "Wot we do" ???
Teñen un par de cancións que non están mal (diferente de están ben), a balada "Broken", sen batería nin guitarras, e a rockera "Hard Times" e o resto, non me atrevo a decir que sexa mala música, pero a mín non me gustou. Hai algo que falla cando un disco de Queensryche está máis cerca do estilo de U2 ou o Funky que do Empire (xa nin digo dos 3 primeiros).
Igual deberían de vender este disco a outro tipo de audiencia, e pode que non lles fora mal, pero... 3/10
PD: Hai 2 cancións co mesmo nome na edición que descarguei, pero realmente.. non teño moito interés en saber si hai unha canción que me perdín neste disco XD

Alghazanth - Vinum Intus (2011)
Melodic Black Metal
Official
Como comentaba na anterior tanda de microreviews con Gothic Sky, dá certa nostalxia oír a grupos que practican estilos prácticamente abandonados co paso do tempo desde hai sólo uns anos atrás. O estilo dos finlandeses Alghazanth podería cadrar perfectamente nos 90 ou principio dos 2000; fan un black melódico principalmente a medio tempo, con teclados que serven máis ca nada para acompañar creándo atmósfera e aportando un toque sinfónico. Ademáis temos momentos máis ambientales a cargo de timbales e órganos de igrexa, algún coro operístico femenino, violín, piano e algunha guitarra acústica que se mezcla coa eléctrica en algúns momentos tremendos (é unha debilidade miña XD). As melodías son envolventes, largas e tendentes ó melancolismo; para o meu gusto, moi ben compostas, e son especialmente do tipo que me gustan a mín, épicas e melancólicas pero con forza e dramatismo XD.
Anque pode recordar ós traballos de fines dos 90 de bandas do estilo de Old Mans' Child, Dissection, Dimmu Borgir, Sacramentum, Catamenia... -agora non me salen máis, pero habíaas a esgalla, e pode que máis cercanos ó tipo dos finlandeses-, Alghazanth reviven un xénero que está case morto desde hai máis dunha década e dun xeito salientable. 7/10

Dynahead - Youniverse (2011)
Progressive Thrash Metal
Myspace
Desde Brasil, Dynahead sacan o seu segundo álbum, un disco bastante complicado de comentar xa que non se ciñe a un xénero concreto e colle moitas influencias diferentes. Estiven pensando cómo podería definir ou dar unha visión cercana a quen non coñeza o que fan, e non se me ocurre mellor símil que "Pain of Salvation facendo Thrash". E xa sei, Pain of Salvation xa son un grupo indefinible en sí, pero os que os coñezades, pois esto non lle anda moi lonxe. Dentro de "Youniverse" podémonos encontrar con momentos máis opethianos, jazzisticos, alternativos,... colle de moitos lados e, ésto que en principio é un bo síntoma de que nos podemos divertir cun álbum heteroxéneo, non acaba sendo de todo certo, xa que por algún motivo -a mín polo menos-, este disco non me acaba de gustar. Por suposto, no lado técnico non hai ningunha dúbida, quen mezcle estilos tan diversos coma eses debe de ter xa un nivel máis ca decente, e Dynahead téñeno. No lado de sonido, tampouco hai ningunha queixa. No lado compositivo, eles saben o que fan e as cancións están impecablemente introducidas en múltiples dimensións sonoras sen que os cambios chirríen.
Entón qué é? Supoño que o mesmo que lle pasa a moitos: ese motivo intanxible que fai que por máis que oigamos un disco, éste realmente non se quede na cabeza. Sabemos que tocan ben, molan as influencias -a maioría alomenos-, boas progresións, bon sonido, bos cambios vocales... pero simplemente non entra. 4/10

Tom Cruise o jevimetalero

Parece ser que Tom Cruise está rodando unha peli na que salirá desta guisa! XD

Máis info:

El actor se caracteriza como una estrella del rock de los 80 para su próxima película 'Rock of Ages' en la que luce melena, tatuajes y ajustados pantalones de cuero.

Las imágenes que revelan la caracterización del actor de Hollywood han sido difundidas por el director del biopic, Adam Shankman, a través de su red social Twitter, y en ellas podemos ver a Cruise con una larga cabellera, el torso desnudo y tatuajes de lo más sugerente.

En la cinta, Cruise interpreta a la estrella de rock Stacee Jaxx en el ocaso de su carrera musical, un filme basado en la exitosa obra de Broadway y que se centra en la vida de dos personas que se conocen en el club nocturno llamado 'Sunset Trip' y deciden cambiar su destino.

Shankman ha declarado recientemente que Cruise tiene un talento natural para el canto: 'Su abuelo o su bisabuelo fue un cantante de ópera, así que tiene una predisposición genética para este tipo de cosas', ha dicho. Podrán escucharse canciones como 'Wanted dead or alive', de Bon Jovi, además de temas de 'Twisted Sister', 'Journey' o 'Poison'.

La adaptación al cine de este musical llegado de Broadway cuenta con un reparto lleno de estrellas. Malin Ackerman intepretará a una ingenua periodista, Constance Sack, que se enamorará de Jaxx. Russell Brand es el propietario del local de música, y Alec Baldwin es un músico acabado.

Otros actores que aparecen son Catherine Zeta-Jones que dará vida a una incipiente cantante extremadamente conservadora que intentará acabar con el rock and roll en Los Ángeles; y Paul Giammatti.

Recientemente, también el director del biopic dio a conocer otra instantánea del rodaje al publicar una imagen de los actores Alec Baldwin y Russell Brand caracterizados como estrellas de rock con aspecto hippie.

'Rock of Ages' se estrenará en cines el próximo 1 de junio de 2012.

Fuente

Monopolys?

De verdade a xente está tan interesada en xogar ó Monopoly?? Eu pensaba que coa era de internet cando alguén pensaba en "xogos de mesa" acabaría no Póker online, Rol online ou no City Ville... no si ahora vai resultar que vai ser "retro" e "cool" xogar á oca, ó parchís e ó monopoly, coma facían os pseudocivilizados pre-internet XD

Si hace unos días METALLICA anunciaron que tendría a la venta una versión del popular juego de mesa Monopoly, según publica USAopoly, AC/DC también tendrán su versión customizada de este juego en una edición especial de coleccionista. La fecha exactade lanzamiento está por fijar, pero será el mes que viene.

AC/DC y METALLICA siguen la estela de KISS, THE BEATLES, ELVIS PRESLEY y THE GRATEFUL DEAD entre muchos artistas, en tener su propia versión de Monopoly.

Fuente

2010 Metal Hammer & Kerrang Awards

Hoxe por desgracia. acabo de toparme cunha vergüenza de listas dadas polas "british" Metal Hammer e Kerrang. Flipo. O que foron e o que son! Vaia tops XDDDDD

Kerrang
The Relentless Energy Drink Kerrang! Awards 2010 took place this evening at a top secret location in East London.

If you haven't been following the action via our Twitter, here are a full list of winners:

Best British Newcomer: Rise To Remain
Nominees: Deaf Havana, General Fiasco, Out Of Sight, Rise To Remain, and Throats.

Best International Newcomer: Trash Talk
Nominees: Dommin, Framing Hanley, Halestorm, The Swellers, and Trash Talk.

Best Single (Presented By Red Stripe): You Me At Six - Liquid Conference
Nominees: Avenged Sevenfold - Nightmare, The Blackout - Save Ourselves (The Warning), Four Year Strong - Wasting Time (Eternal Summer), Slipknot - Snuff, and You Me At Six - Liquid Confidence.

Best Video (Presented By Young Minds): Biffy Clyro - The Captain
Nominees: 30 Seconds To Mars - Kings And Queens, Biffy Clyro - The Captain, Cancer Bats - Sabotage, Lostprophets - It's Not The End Of The World (But I Can See It From Here), and Paramore - Brick By Boring Brick.

Best Album: Paramore - Brand New Eyes
Nominees: 30 Seconds To Mars - This Is War, Biffy Clyro - Only Revolutions, Bullet For My Valentine - Fever, Paramore - Brand New Eyes, and You Me At Six - Hold Me Down.

Best Live Band: Bullet For My Valentine
Nominees: 30 Seconds To Mars, Bullet For MyValentine, Green Day, Paramore, and Skindred.

Best International Band: 30 Seconds To Mars
Nominees: 30 Seconds To Mars, Avenged Sevenfold, Green Day, Metallica, and Paramore.

Best British Band (Presented By Fender): Bullet For My Valentine
Nominees: Bullet For My Valentine, Enter Shikari, The King Blues, Lostprophets, and You Me At Six.

There were also several special awards given out on the night including:

The No Half Measures Award (Presented By Relentless Energy Drink): Frank Turner

The Classic Songwriter Award: Lostprophets

The Kerrang! Inspiration Award (Presented By HMV): Rammstein

The Kerrang! Services To Metal Award: Paul Gray

The Kerrang! Icon Award (Presented By Orange Amplification): Ronnie James Dio

The Kerrang! Hall Of Fame Award: Motley Crue

Stay tuned to Kerrang! Dot Com over the next few days for video interviews with all the winners.

Fuente

Metal Hammer
Last Monday night, June 13th, the awards ceremony of the Metal Hammer Golden Gods took place at indigO2 in London, England.

You can find the full list of winners from the ninth annual Metal Hammer Golden Gods below. All nominees can be found at this location.

Best New Band - The Damned Things
Metal As Fuck - Nergal (Behemoth)
Best Underground - Primordial
Dimebag Darrell Shredder - Gus G. (Firewind, Ozzy Osbourne)
Breakthrough Artist - Sabaton
Best UK Band - Iron Maiden
Best Live Band - Skindred
Inspiration Award - Twisted Sister
Best International Band - Avenged Sevenfold
Best Album - Absolute Dissent by Killing Joke
Event of the Year - "Big 4" coming together for first time ever in the U.K.
Riff Lord(s) - Pepper Keenan and Kirk Windstein (Down)
Spirit of Hammer - Diamond Head
Icons - Judas Priest
Golden God - Rob Zombie

Fuente

Creo que non merece ningún comentario. Simplemente decir que estas listas son un insulto a todos os que oímos música habitualmente. Penso eu.

Microreviews Xuño'11 - IV

Eden's Curse - Trinity (2011)
Hard'n Heavy
Myspace
Con músicos vidos de 4 países diferentes e 2 continentes distintos, Eden's Curse é un proxecto con base británica que fai un Hard'n Heavy moi melódico, basado tanto no Rock setentero coma no Heavy ochentero e con pinceladas progresivas por aquí e por alá. A mín recordoume bastante a Threshold cun cantante que se lle dá un aire a LaBrie. O certo é que dependendo da canción a un vénselle á cabeza diferentes grupos, e tal vez eso faiga que este álbum sexa máis ca entretenido de oír. Por exemplo, no single dixital "No Holy Man", a referencia penso que é claramente Queensrÿche, a colaboración de Andy Deris en "Black Widow" pode recordar aos seus anos en Pink Cream 69, máis ca Helloween, outras veces vénse á mente Avantasia, Malmsteen ochentero... incluso Stryper nalgún extracto. É un disco que se oe ben, ben composto e cun cantante con personalidade.
A versión de Rock N' Roll Children penso que sobraba. 6/10

Deadend Of Venice - See You On The Ground (2011)
Melodeath-Pop
Myspace
Moi influídos polo traballo de bandas coma Deadlock ou os que se fixeron máis famosos últimamente debido a unha boa inyección de publicidade por parte de Metal Blade, System Divide, os germanos Deadend of Venice debutan cun álbum que xunta, como estamos vendo últimamente por moitos lados, o Melodeath sueco máis basicote con toques de Metalcore -menos mal que poucos neste caso-, growling incluído, con cantante feminina que domina nos estribillos e algunhas estrofas. Teño bastantes prexuícios sobre este tipo de bandas novas que fan este estilo, e é que pouco teñen que ver con grupos coma Madder Mortem ou os extintos Amaran (que dito sexa de paso, tampouco me facían especial gracia), nos que a cantante feminina con voz limpia ten unha personalidade propia que difiren do Pop-Rock Moderno americanizado e comercialoide que destilan estes novos grupos.
Sería algo así coma se en Pop comparáramos a Alannis Morisette con Avril Lavigne. De feito poderíamos definir a moitos destes grupos coma "Avril Lavigne cantando cun grupo de Metal" XD. Non sei, a mín non me fai especial gracia este estilo, ainda que na parte instrumental de Deadend Of Venice hai algún detalle que está ben, pero non inventan nada novo. 3/10
Letras de "Dirty Little Princess", dignas dun grupo de swedish melodeath ou no? XDDD:
The dirty little princess in the snow-white world
It’s an image and you want to sell
Lot a picture of life – just a dream world it is
But the people are buying well

You praise, you judge – put a spell on me
Like an unholy priestess in a baby-pink dress
A princess of nothing, just to smile is the job
You give the glamour that they want to see


In my dream I saw you fly – Dirty little princess
High up in the sky just to fall down every night
Everlasting beauty – it’s the curse you once created
A promise you will never keep – long lost and overrated

Your life’s just a show in split screen mode
Today’s BFF just a joke
It’s like everything else you don’t care about
Live like the TV has told

All around is glitter, money, entertainment
A business like some others are
They want, you give – the firm earns cash
Sounds like a whore and not a star

Bad Habit - Atmosphere (2011)
Hard Rock - AOR
Myspace
Bad Habit é unha banda sueca nada hai máis de 20 anos, e parece que non pasara o tempo por eles, porque este novo álbum parece trasladado no tempo desde finales dos 80 ata hoxe. Os coros, os teclados, incluso a producción parece estar feita no apoxeo do Rock ochentero. E tal vez ese sexa un dos "peros" que lle podemos encontrar a Bad Habit. Penso que cunha producción nas mans de alguén que os trouxera máis ao lado Hardrockero en lugar dunha máis propia do Pop-Rock-80's con eses teclados tan altos, e tal vez non tan tan 80s, daría un resultado final mellor. En canto á música, hai momentos moi cursis e pastelosos, pero alomenos este grupo consigue enganchar uns cantos bos estribillos e melodías cos que te podes quedar. O cantante desde logo axuda, pero boto en falta algo máis de agresividade, ainda que pode ser defecto personal XD. Para o resto, amantes de Journey, Yes, Rainbow... bon disco de AOR melosillo. 6/10

Collapse 7 - Doomsday Odyssey (2011)

Melodeath
Myspace
Terceiro álbum destes austríacos que practican un death melódico moi na vena dos países escandinavos, en particular eu diría que de Suecia especialmente. A pesar de facelo ben técnicamente e ter certas cousas que sonan ben, o grupo non deixa de ser un remake de todo o feito xa desde hai anos na saturada escena do melodeath. Bon sonido, boa voz, un pequeno toque entre o death'n roll e o old school -tal vez por ese sonido que lle sacan ás guitarras-, uso puntual de acústicas, e non moita orixinalidade en canto a riffin' é o que nos podemos atopar na música de Collapse 7. Pasable para disfrutar un rato. 6/10

Bloodbound - Unholy Cross (2011)
Heavy-Power Metal
Myspace
Animado polas boas críticas que vín destes suecos (outra vez suecos.. ) dinlle unha oportunidade ó seu cuarto traballo, ainda que recordo que os oíra fai tempo e pasáranme bastante desapercibidos. O que fan, según recordo na crítica onde os poñían moi ben, era heavy metal no estilo de grupos nórdicos tipo Nocturnal Rites e Hammerfall... bueno, sí.. e no... eu véxolle máis ben, máis que un parecido cos primeiros álbums de Avantasia/Edguy -de feito o cantante máis dunha vez pode dar a impresión de estar imitando a Sammet-. Pois se recordamos que á súa vez, Edguy collían unha parte importante do que foi o Speed-Power germano do tipo de Helloween-Gammaray-Freedom Call xunto coa NWOBHM, Bloodbound pasa a ser un grupo que tanto pode sonar por veces a algo do tipo de Maiden coma algo máis "germano".
No referente ás cancións, non poido decir que esteñan mal, ainda que para os que xa oímos moito no seu tempo deste estilo pode que non nos diga nada novo. En cambio os máis fans do traballo de Tobias Sammet, Freedom Call e tamén pode que uns Stratovarius sen teclados, que aínda lles siguen comprando discos no 2011 (...) estou seguro de que estarán encantados con este grupo. 5/10

Gallhammer - The End (2011)
Blackneded Crust-Doom
Myspace
Non é un mal título "The End" para este álbum, porque todo o disco estás esperando por él... Gallhammer é un grupo de 2 rapazas xaponesas do que oíra algo fai tempo con máis pena que gloria e vexo que a cousa non cambiou moito. Ritmos machacóns e repetitivos, cun sonido pobre, ainda que polo estilo pode que feito a propósito, onde as guitarras sonan graves e sucias con esa distorsión cruda típica "crust", pero a mín sóname rematadamente mal, desde as guitarras á voz á batería e ó baixo. Á cantante tíñanlle que quitar o micro porque desde logo o seu non é cantar; se xa o fai regular nos "guturales", cando se pon a facer outros sonidos (algún chamaráo "clean" vocals), dá vergoña ajena ("Sober").
E as cancións son bastante malas, non entendo cómo este grupo colleu certa fama no underground, igual é por estar feito por tías e que ven desde Xapón, pero a música en sí parece feita por nenos de 10 anos que un día colleron unhas guitarras e se propuxeron tirar pa diante co primeiro que sonaba. 0/10

Mord'A'Stigmata - Antimatter (2011)
Avantgarde-Post-Black
Myspace
Crudo, retorcido, saturante, con xiros inverosímiles, asónico, escuro... un disco moi difícil de asimilar e catalogar este segundo traballo dos polacos Mord'a'Stigmata. Debo de decir que esta especie de místico, progresivo e inverosímil black que se está facendo últimamente sobre todo en países do norte e Polonia me tira, de feito, basta con ver que coronei a lista dos meus mellores do 2010 co de Morowe \m/. E de certo, vexo cousas de Morowe tamén no de Mord'a'Stigmata, con esas guitarras dobladas facendo melodías extrañas e ambientacións bizarras e escuras... pero desde logo Morowe están moi por encima destes en canto a facer algo que chegue ó oínte sendo música bastante introspectiva ó mesmo tempo. Aquí atopámonos cun disco que ten unha atmósfera impresionantemente opresiva, pero que por algún motivo non me enganchou. Ainda non sei cómo explicar o porqué, pero fáltalles algo para o meu gusto. De todos xeitos véxolles potencial, dareille máis oportunidades, xa digo que non é un disco que entre á primeira nin segunda. 5/10

Majestic Downfall - The Blood Dance (2011)
Death-Doom
Myspace
Majestic Downfall é unha one-man-band mexicana que toma como principal influencia o Death-Doom británico dos 90. Dentro de The Blood Dance pódese percibir un gusto claro polo que foron os anos máis extremos e noventeros de Paradise Lost, Anathema ou My Dying Bride. Cancións dunha media de duración larga, e progresións melancólicas e depresivas, guiadas por unha voz gutural que lle pega ben. Bon sonido e alternancia de momentos puramente doom e máis calmados, e punteos que recordan a cousas feitas hai 15 anos, con partes máis cañeras.
Non está mal, ainda que lle vín algunhas flaquezas en canto á composición, penso que se recortara algunha cousa dalgunha canción faría este álbum moito mellor, aparte de mellorar o "timing", xa que case 70 minutos se me fixeron un pouco longos. Polo resto, máis que aprobado, nótase que hai moito traballo detrás. 6/10

Whitesnake - Forevermore (2011)
Hard Rock
Official
Tal e como eu concibo o Hard Rock, sen rollos progresivos nin experimentacións, os riffs e estribillos deberían de ter o seu gancho e ser pegadizos. Hai grupos que son e foron auténticos hachas facendoo, e entre eles Whitesnake sacaron temas míticos e intemporales, e discos moi dignos do estilo de Slip of the Tonge e 1987 (os primeiros non os controlo tanto).
Neste novo, segundo que sacan nos últimos 14 anos, a esencia rockera que eu recordo de Whitesnake segue intacta, gran execución e técnica, elaborado riffin', gran voz de Coverdale con 60 anos!, e ademáis cunha gran producción...
...pero noto un fallo tremendo, que é que logo de 2 ou 3 veces que o oín non poido recordar nin unha melodía nin un estribillo, todo sona a cancións xa feitas e refeitas dentro do Rock, sen que por elo teñamos que decir que son malas ou están mal. Casos coma algún riff en "Love Will Set You Free" ou "My Evil Ways" por exemplo, sónanme a horrores a outras cancións de fai moitos anos...
A sensación coa que un remata este Forevermore é a dun álbum correcto, de Hard Rock de raíces 70-80's, cañero en certas partes (a diferencia de moitos outros grupos que cos anos se van ablandando) e coas míticas baladas obligatorias, pero que cando o acabas quédaste coma... "sí... estivo ben.. supoño..."
Ademáis hei de añadir que se me fixo un pouco largo... (1 hora 10 minutos!) 4/10

Coldspell - Out From The Cold (2011)
Melodic Hard Rock-Heavy
Myspace
Influencias moi parecidas a Whitesnake son as que teñen os suecos (esto empeza a ser demasiado habitual XD) Coldspell, pero hai unha diferencia grande entre a súa proposta e a de Coverdale: cancións con gancho. E para nada son simples, cada canción ten o seu momento e a súa parte boa, sexa unha melodía de teclado curiosa, un riff pegadizo, un gran puente ou un estribillo que se solapa á túa mente con sólo oílo un par de veces.
Gran segundo disco o desta nova banda escandinava, que pode recordar aos grandes grupos de AOR-Hard'n Heavy dos 80 e incluso 70, con bon sonido (hoxe en día a novidade é que salgan bandas con mal sonido, alomenos facendo este tipo de Hard Rock, a verdade), e bon gusto á hora de compoñer, sen inventar nada novo, dito sexa, pero moloume. 8/10

Monopoly de Metallica

Uno de los juegos de meses más populares del mundo, Monopoly, va a publicar una versión customizada de una de las bandas más grandes de la historia de heavy metal: METALLICA. El juego estará disponible la próxima semana a través de la sección tienda de la página oficial .

METALLICA ha seguido la saga de otras bandas como KISS, THE BEATLES, ELVIS PRESLEY y THE GRATEFUL DEAD entre otros artistas, que ya tienen su versión de Monopoly.

Fuente

E o próximo qué será? un ajedrez coas pezas con forma de miembros do grupo e os peóns como "fans"?...
(non me poido resistir cos chistes malos)... Chess Magnetic XD

Microreviews Xunio'11 - III

Gothic Sky - Лабиринт Скитаний (2011)
Gothic-Black/Dark Metal
Myspace
5º álbum dos rusos Gothic Sky, facendo unha mezcla entre o metal máis cañero pero melódico co barroquismo de Misanthrope, e os grupos que tiran máis hacia o doom-gothic en canto á parte instrumental. Na parte vocal, os rusos combinan voz feminina con masculina, dominando ésta última e deixando a feminina para sólo determinadas partes. O cantante recorda máis que nada a un Dani Filth sen tanto high-pitch nin efectos, e ela utiliza rexistros máis "operísticos". As cancións non están nada mal, recordáronme a toda aquela avalancha de grupos que empezaran a facer Black-gótico con temática vampírica hai 10 ou 15 anos, con teclados facendo tanto ambientacións de "corda" coma melodías "à la" Cradle pre-2000 ou como dixen antes, tipo Misanthrope tamén.
O certo, é que mo pasei ben oíndoo, este estilo quedou bastante soterrado por outras tendencias coma o Death Metal-Melodeath, o "core", o Black máis clásico e movidas máis progresivas dentro da música extrema. Foi coma rememorar o mellores momentos de Cradle, Twilight Ophera, Asgaroth, Siebenbürgen, Abyssos,... nos seus temas máis melódicos. 6/10

Brocken Moon - Hoffnungslos (2011)
Black Metal
Myspace
Ainda que proveñen de Alemania, os Brocken Moon parecen máis ben sacados de Noruega a mediados dos 90; eso foi o que me transmiteu este 3º álbum da banda: Black metal escandinavo da vella escola, con non demasiado bon sonido ainda que encaixa máis ou menos no black oscuro e opresivo que fan , teclados ambientales e repetitivos, e cantante que lle imprime ó grupo un toque máis ben depresivo con eses pseudoalaridos.
As cancións sonan coma con falta de forza en determinados momentos, e hai algo que falla na tónica xeral que fai que non consiga enganchar. As máis ambientales "T12 Ritual" e "Einsamkeit", de máis de 5 minutos cada unha, sen guitarras e situadas unha tras outra tampouco axudan a rematar cunha boa impresión deste disco de Brocken Moon. 3/10

Kingdom Come - Rendered Waters (2011)
Melodic Hard Rock
Oficial
Realmente se me fixo doloroso acabar este álbum dos Kingdom Come. Comparados desde os seus comezos con Led Zeppelin, espero que no estilo, non no bon facer, levan xa desde o 1988 rockeando. A mín sonábame o nome, pero nunca me puxen a oírlles algo en serio.
Rendered Waters é unha compilación dos seus mellores temas regrabados con 3 novos adicionales. O estilo, é certo que é básicamente coma o de Led Zeppelin; rock-Hard Rock, bastante lentiño (atmosférico ou con certa psicodelia dirá alguén) na maior parte do álbum, con moita repetición de riffs (case me dá un pallá antes de acabar os 6 minutos e medio de "Should I"), e cun sonido bastante añejo, pero tedioso ata decir basta. Una(o) y no más. 1/10

Allfader - Black Blood Flux (2011)
Black-Death Metal
Myspace
Recordo que conocín a Allfader por un disco chamado At Least We Will Die Together hai como 5 anos e que me chamara a atención porque tiñan como 3 ou 4 cancións realmente épicas dentro do álbum. O resto estaba tamén bastante ben para a media de grupos que suelo oír nese estilo.
Este novo disco segue a línea empezada no anterior, con ritmos moi machacantes ó xeito de Amon Amarth mezclado con blastbeats e momentos máis blackers e incluso progresivos (a media de duración anda entre os 6 e 7 minutos). De forma que os noruegos fixéronse o seu propio estilo, bastante personal, cousa a valorar nestes tempos de miles de grupos facendo o mesmo. O sonido penso que podería ter sido algo mellor, pero non está mal, e os temas seguen un hilo bastante lineal, ainda que interesante. Peeero, deixárame mellor impresión en canto a composición o anterior disco. 6/10

Images Of Eden - Rebuilding The Ruins (2011)
Progressive Metal
Myspace
Parece que a certa complexidade e técnica requerida para facer un estilo coma o Metal Progresivo fai que os fans e a xente en xeral non se atreva a decir que hai grupos de Prog que son malos. Creo que é o factor técnico o que bota para atrás a moitos para decir que un grupo de Metal Progresivo fixo un mal disco, xa que sempre haberá outros que disfruten moito con tal detalle virtuoso ou tal progresión e non é tan fácil eso de criticar a alguén que toca ben, pero que non fai nada novo ou que compón cousas que non é que inspiren demasiado ó oído experimentado. Penso que xa sabedes por ónde vou coa microreview de Images of Eden, un grupo americano que, a pesar de levar 10 anos no underground progresivo, non tivo moita repercusión. E con discos tan aburridos coma Rebuilding The Ruins non me extraña. Como dixen antes, non dudo do apartado técnico nin as influencias que tiran hacia os Queensryche máis calmados, Fates Warning e Dream Theater, ou sexa os grandes dinosaurios do estilo, senón de que fan música con moi pouco gancho e bastante apagada.
Alomenos a mín ó que me inspiraron foi a durmir. 2/10

In Flames - Sounds of a Playground Fading (2011)
Modern Rock-Metal
Myspace
Décimo álbum dos suecos, primeiro con Jesper Strömblad fóra e primeiro coa Century Media logo de abandonar a Nuclear Blast, dicen as lenguas que por baixas ventas en América co A Sense of Purpose. Curioso, porque me parece o mellor disco que fixeron desde Reroute To Remain... sen ser tampouco unha maravilla. Con este novo, seguen o camiño máis ou menos marcado polos anteriores, pero a mín gustoume menos que o previo.
Eu creo que teño un grave problema co señor Fridén. Esa forma de cantar medio entre susurros e acabando as frases como "aough" (aloneuuugh", "for meeeeeeegh", "shooouldggggh", "beeeeegh", "knoooowgh) ODIOA. Simple e llanamente. Menos mal que de vez en cando me abstraigo deses intentos de cantar de Anders e tento mirar para a música, que desta vez varía un pouco máis entre o rock máis "modernete" e incluso comercialoide ("Ropes") e o melodeath que nos recorda máis a outros tempos coma ("A new dawn", "Enter Tragedy" ou "The puzzle"). Pero segue sen convencerme o resultado, xa que éstas atufan a por algún lado sempre a algo "chandalero" que non me mola nada.
A canción "The Attic" resume perfectamente no que se converteu hoxe en día In Flames; é unha balada de guitarras "clean" coma as tremendas que solían meter antes do tipo "The Jester's Dance", "Whoracle", o comezo de "Square Nothing" ou "Pallar Anders Visa", pero carece absolutamente de ningún tipo de chispa. Se oímos unha desas e logo "The Attic" -acabo de facelo- é coma tomarse unha Cruzcampo logo dunha 1906. De feito, ainda que puxeramos unha das "cañeras" de SoaPF nun dos seus discos pre-Clayman, sen duda pensaríamos que se tratan de cancións desbotadas nun principio por mediocres.
Na primeira escoita tíñalle un 5 en mente, na segunda un 4 e na terceira un 3, eso sólo pode significar un 2 XD Nunca máis. 2/10

Xe-None - Dancefloration (2011)
Dance Metal
Myspace
Recordo que fai uns anos me tiña certa gracia este tipo de mezclas entre o Pop e o Metal, de feito estaba bastante metido con Waltari e o seu mundo musical onde tanto che poden meter Techno coma Folk coma Death, e molábanme aqueles intentos de xuntar Techno-Pop con Metal coma en "Back To The Bottom" ou "Walking in the Neon", eran divertidos e pegadizos (Incluso disfrutei no seu día co "HeavyDance"!! XD). Pero o bon de Waltari é que non facían discos temáticos de Techno Metal, e tal vez por esa razón poido aguantar ben unhas poucas cancións seguidas de Dance-Pop pero un disco faiseme largo.
A música dos rusos Xe-None de feito recórdame moito a esas experimentacións de Waltari, xuntadas coa voz ocasional rasgada dun Laiho antes de ser ídolo de quinceañeras (realmente creo que disco a disco canta peor). En Dancefloration, a base reside no techno e nos elementos electrónicos, como vos podedes imaxinar, ainda que nos podemos encontrar de vez en cando con algún riff guitarrero que se podería aproximar ó Thrash-Melodeath. Certamente nese campo se me fixo coma se Children of Bodom se puxesen cun punchi-punchi e contratasen a unha cantante de Techno-Dance. Se vos apasiona ese tipo de música, pode que disfrutedes a Xe-None. A mín cánsame tanta alegría e bon rollito techno.
Igual que un disco de Unsun é un disco de Pop con cobertura de Gothic Metal, éste é un disco de Eurodance con cobertura de Thrash-Melodeath. 5/10
PS: O cantante Laiho-imitación faise chamar... Lexy Dance (?) XDDD

40 Watt Sun - The Inside Room
Post-Doom Metal
Official
Despois de ver unhas cuantas críticas positivísimas sobre este primeiro disco dos británicos 40 Watt Sun, con 2 ex-Warning nas filas, funme directo a polo disco. De primeiras, decidino deixar para outro día cando oín o espeso das súas guitarras e a densidade que se respiraba XD Logo, cando estaba un pouco máis en Doom Mood (nótese o fino que ando hoxe que ata saco palíndromos XD), pois dinlle ó play e aguantei ata a metade. Á terceira xa me puxen concienzudamente a elo e xa o oigo enteiro... pero costoume. Primeiro, porque non me gusta nada o sonido tan denso, grave e con tanta ganancia das guitarras, certo é que a voz do cantante fai que unha parte do sonido de 40 Watt Sun se libere a través da súa claridade, melancolía e sencillez, pero ata me pareceu demasiado similar de canción a canción. Logo, non teño problema coas cancións largas, pero aquí realmente se me fixeron interminables. Hai demasiada repetición, e todo se me fai excesivamente lento.
Vin moitas comparacións co traballo de Warning, grupo do que sólo controlo o nome, pero despois de oír este disco non me quedou moitas ganas de profundizar, por moito que haxa xente que os venere. Sei que haberá moito fan que me colgará pola nota que lle vou dar, pero a mín non me gustou este álbum e serei consecuente con elo.
Pode que sexa a intención do álbum, pero todo me sona á mesma canción de 10 min. repetida 5 veces, e eso non me fai especial gracia. 2/10
PS: óllo co final da última canción, non me esperaba que acabara ahí de sopetón vendo o resto.

Sonne Adam - Transformation (2011)
Doom-Death Metal
Myspace
Engañáronme por completo estes Sonne Adam, xa que cando oín as primeiras notas de "We Who Worship The Black", esperábame un disco de Funeral Doom! De feito ésta canción ten un feeling moi cavernoso e de Doom crudo que se vai extendendo como background de todo Transformation. Os israelís mezclan este sonido monolítico e desesperado co Death old school, que, cunha producción sucia, con eco e tenebrosa, produce unha sensación de incomodidade áspera, pero viciosa. Un disco para oír con tranquilidade e non para todos os gustos, a mín recordoume un pouco ó último de Triptykon, e estou case seguro de que a quen lle gustara ese disco de Tom G. Warrior, disfrutará con éste tamén.
Se os primeiros riffs te cautivan, non poderás quitalo ata o final. 7/10
PS: Como nota curiosa, decir que Sonne Adam é un dos descubrimentos recentes da Century Media... quén o iba decir logo dos últimos discos máis "accesibles" que estaba a sacar...

Eld - Krieg: An Odyssey In Misery (2011)
Black Metal
Myspace
Coma o disco de Enslaved se chaman estes noruegos liderados por S. Winter (Ex-Aeternus e Ex-Gehenna). Practican o típico black noruego, no que alternan momentos máis veloces con medios tempos, os cales, con certos riffs máis punk-rockers fai que recordemos en certas cancións a algo do estilo de Darkthrone. En cambio nos movementos rápidos veume o que recordo dos antigos Enslaved (que xa fai boa que non mos poño, teño que facelo un día destes, que os teño olvidadísimos).
Sen ter un gran sonido, o disco cumple co que promete, e apórtanos 1 hora de black metal añejo e decente, sen moito máis.
PS: Ollo a ese momento techno dentro da canción Rebirth... chocoume moitísimo, ademáis está como.. fóra de lugar XD
PS 2: O sello que os leva é o mesmo que o que leva ós galegos Marthyrium, Antichristian Front. 5/10