jueves, diciembre 08, 2011

Críticas a críticos: Ozzy Osbourne - Scream/Black Rain por Sergi Ramos

Ah! que sorpresa máis agradable me atopei no portal The Metal Circus, outro máis dos innumerables nacionales que adornan a súa web con miles de banners de acceso e logo ó redor da información. Ademáis tamén cumplindo a regla de "todos os discos son maravillosos" e con puntuación a partir de 7'5 sobre 10....
...todos?
Non! hai casos raros coma os que nos atopamos hoxe, ese tipo de casos entre o 0'5% dos discos nos que hai unha "nota negativa" de "aprobado raspado" (coa implicada incoherencia implícita -toma ya dominio del lenguaje!-). O señor Sergi Ramos, que non é o lumbreras do madrís, obsequianos cunha doble crítica para a historia, sobre os últimos 2 discos de Ozzy Osbourne -que, pola súa dudosa calidade non me vou volver a oír para este post, obviamente XD-.

OZZY OSBOURNE: Black Rain { Sony BMG}
Puntuación: [ 9/10]
Puntuación de los lectores: [ 5.6 /10]

Hay cosas que, sencillamente, no tienen explicación. Hace poco más de tres años y medio, Ozzy Osbourne estaba en un estado casi vegetativo, lleno de tido tipo de metales que le ayudaban a seguir en pie y con una esposa que se encontraba abocada al abismo del cancer. Había pasado de conseguir uno de sus mayores triunfos (la serie de la MTV “The Osbournes”, que le catapultó como uno de los entertainers más famosos del principio de actual milenio) a caer en un pozo lleno de mugre del que no sería fácil salir. Pero no era la primera ocasión en la que Ozzy se veía en una situación,por así decirlo, complicada. En 1989 se encontraba destinado a pasar una buena temporada en la carcel tras intentar matar a su esposa tras una discusión doméstica alimentada por el alcohol, como siempre solía pasar con el madman. Salió de ello y pasó a hacer uno de sus discos más exitosos, “No More Tears”. Y de manera similar, más de tres lustros después, Ozzy vuelve a salir del agujero negro al que se ha visto abocado en distintos momentos de su vida. Y con un disco fantástico bajo el brazo, como mandan los cánones.

“Black Rain” es, por lo pronto, el primer disco de estudo de Ozzy desde el año 2001. Por entonces se editaba “Down To Earth”, un disco que no terminó de convencer a los seguidores habituales del artista y que pecó de demasiado moderno para algunas sectores más dados al revival continuo. Canciones como “Junkie” o el melódico single “Gets Me Through” se salvaron de la quema, pero fueron olvidadas rápidamente. Ozzy necesitaba un disco mucho más cercano a su sonido clásico, al de discos como “ The Ultimate Sin”, “No Rest For The Wicked” e incluso “Bark At The Moon”, aunque evidentemente sin ese componente tan ochentero que termina por hacer sonar cáduco a cualquier disco.

“Black Rain” es un disco producido por Kevin Churko, un tipo que tan pronto produce un disco de Melissa Auf Der Maur como que trabaja para Shania Twain o Britney Spears. Ya trabajó con Ozzy en la caja “Prince Of Darkness” editada hace un par de años y parece ser que el vocalista quedó lo suficientemente contento como para volver a utilizar sus servicios. Y es que, sinceramente, el trabajo realizado es excepcionalmente bueno. Probablemente, desde “Ozzmosis” (e incluso desde “No More Tears”) un disco de Ozzy no sonaba tan duro y pesado como este. El tratamiento que Churko ha dado a las baterías y las guitarras es suficiente como para lanzar abajo las paredes de tu casa con el volumen a medio gas. Si en “Down to Earth” faltaba ese “uummphhh” característico de cualquier disco de Ozzy, en “Black Rain” se ha conseguido sobradamente.

Es típico y comprensible que la escucha de un disco motive múltiples comparaciones con trabajos pasados del mismo artista. En éste caso, Ozzy tiene a su favor que pocas de las canciones aparecidas en el disco son reminiscentes de composiciones pasadas. Si que hay momentos como el single “I Don’t Wanna Stop” que recuerdan a sus mejores himnos de los ’80, o baladas como “Here For You”, que recuerda a clásicos como “Mama I’m Coming Home” o “Goodbye To Romance”, pero por lo general, “Civilize The Universe”, “The Almighty Dollar” o “Not Going Away” tienen más de BLACK LABEL SOCIETY que de cualquier disco pasado de Ozzy.

En otro orden de cosas, cabe remarcar que las letras de Ozzy (o de Churko, que ha compuesto junto con Osbourne la mayoría de canciones) se han vuelto mucho más autobiográficas si cabe, aunque en algunos momentos Osbourne se excede con las odas a su esposa y manager. Es lógico que el artista de salida a sus inquietudes en las letras, pero quizá Osbourne está siendo demasiado romantico para lo que la gente espera de él.

La mejor manera de resumir éste nuevo disco de Ozzy Osbourne es decir que no es un disco-excusa, el típico que se hace para renovar interés, subir caché y girar de nuevo. A día de hoy, Ozzy no necesita nuevas canciones para llenar recintos en todo el mundo. Asi que, sinceramente, “Black Rain” es una propina de uno de los artistas más grandes del rock. No debe nada a sus fans, pero aun sigue dandoles lo que quieren.

Por cierto, si “Countdown’s Begun” no es el mejor tema que ha editado Ozzy en los últimos diez años ¿qué demonios es?

Sergi Ramos

Fuente Ozzy Osbourne: Black Rain, de The Metal Circus

Ben, logo de expoñer a crítica coa súa fuente, diredes.. ¿cómo que hai unha nota negativa? ... esperade jóvenes padawans... todo a su tiempo.

O primeiro... decir que é unha absoluta exageración puntuar a este -recordo- mediocrísimo álbum de Ozzy case coma un dos mellores discos da pasada década. Coma sempre digo: se ésto é un 9/10, con cánto puntuamos "Diary of a Madman", "No Rest For The Wicked", "Bark At The Moon", "The Ultimate Sin"... ?

Segundo, algo típico nestas "críticas" de webs grandes. Impórtame un pimiento a historia da banda, e penso que á maioría da xente que lee a crítica dun disco, tamén. Con esto non quero decir que esteña mal poñer en antecedentes ó personal, pero... de verdade hai que alongalo durante 2 párrafos de máis de 10 líneas cada un? Vamos!!
Sin embargo gustaríame resaltar unha frase do 2º párrafo:
"Ozzy necesitaba un disco mucho más cercano a su sonido clásico, al de discos como “ The Ultimate Sin”, “No Rest For The Wicked” e incluso “Bark At The Moon”, aunque evidentemente sin ese componente tan ochentero que termina por hacer sonar cáduco a cualquier disco."
E quereranos metela con que "Black Rain", con "temazos-MTV" coma "I Don't Wanna Stop", é unha volta ó sonido clásico... espera que me ría un pouco XDDD
E eso de "componente ochentero que termina por hacer sonar "cáduco" a cualquier disco"??? eing?? pero sonar en qué sentido...? esto tería que explicalo un pouco mellor, posto que os grandes do Heavy Metal de hoxe en día, salvo contados casos, son os que sacaron o mellor material nos 80, e que difícilmente se veu superado por ningunha producción nin noventera nin deste milenio (Maiden, King Diamond, Metallica, Anthrax, Slayer, Helloween -se contamos os Keepers tamén nos 80-principios 90-...). Por suposto, o meu punto de vista.
Non creo que os álbumes ochenteros deles sonen caducos. Acaso o sonan os setenteros ou sesenteros tamén?

Por último, en canto ó resto da reseña, directamente paso de comentar máis, porque realmente toda en sí mesma é unha tontería. Se ata se atreve a comparar "I Dont Wanna Stop" cos seus himnos ochenteros... en fin... e moito blablabla autocomplaciente sin aportar demasiada información.
Bonito.
Típico.

E agora vén o turno de Scream, unha crítica tamén de Sergi Ramos, ainda máis larga si cabe que a déste "Black Rain" da que rescatarei un par de cousas, xa que se nón ocuparíame todo o espacio do blog XD

Fuente Ozzy Osbourne - Scream, de The Metal Circus

Todo está no primeiro párrafo, demoledor á par que hilarante XDDD Acomodádevos para rirvos un cacho:

OZZY OSBOURNE: Scream { Sony Music}
Puntuación: [ 5/10]
Puntuación de los lectores: [ 7.1 /10]
"¿Saben ustedes cuantas veces ha escuchado un servidor el penúltimo disco de estudio de OZZY OSBOURNE, aquel ya lejano “Black Rain” de 2007, desde que acabó la crítica del mismo? Cero. Ninguna. Ni una sola. Incluso los cuatro minutos que dedicó a tocar ese bodrio de single llamado “I Don’t Wanna Stop” en directo en la gira de aquel año me parecieron demasiados. Seamos sinceros: desde “Ozzmosis” y, agarrandolo con pinzas, “Down To Earth”, Ozzy Osbourne no ha hecho nada a nivel discográfico que merezca gastarse el dinero. Entre los jodidos pinch harmonics de Zakk Wylde repetidos hasta la saciedad y el rollo de la dualidad entre la música de BLACK LABEL SOCIETY y el Ozzman, no había nada realmente excitante en un nuevo trabajo del ya sexagenario y legendario vocalista. OZZY OSBOURNE se ganó el respeto del público en base a un estilo musical que bebía de los años 70 y que fue modernizado para adaptarse a los 80 y la generación de los guitarristas sobrenaturales, como Randy Rhoads, Jake E. Lee o en su día, el propio Zakk Wylde. Pero un buen día alguien le dijo a Ozzy que había que volverse actual y hacer música para la chavalería y así le ha ido con sus últimas entregas discográficas. Ozzy Osbourne es famoso por “Crazy Train”, “Bark At The Moon”, “Mr. Crowley”. Obviamente, ya han pasado treinta años desde que aquellos discos se grabaron, el panorama musical ha dado muchas vueltas y el propio Ozzy ha dado incluso más. Pero lo que es innegable es que cualquier banda clásica que trata de actualizar su sonido está condenada al fracaso discográfico. El nuevo disco de Osbourne ya ha debutado en Estados Unidos vendiendo la mitad de lo que vendió “Black Rain”, una muestra más que clara de la desaprobación del personal por el rumbo que ha tomado Osbourne desde el maldito día en que el productor Kevin Churko se cruzó en su vida."

Do resto da crítica paso, mireina por encima, e supoño que estou de acordo, ainda que eso non é o interesante como podedes comprobar nesta comparación patrocinada por "Enuma Elis contra el mundo, dpto. de investigación" XD
Penso que non hai moito máis que decir salvo que... qué grandes son os críticos destas webs populares!